ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Κυριακή, Απριλίου 30, 2017

Όταν σταυρωσαν τον Κύριο



 Ο άγγελος λέει στις μυροφόρες: "Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον Εσταυρωμένον;".
Αυτό το "εσταυρωμένον",λαμβάνει πλέον άλλη αξία και έτερο βαθύ νόημα. Ο Σταυρός είναι η νίκη του Χριστού πάνω στο κράτος του θανάτου. Δεν είναι πλέον ταυτόσημο το "εσταυρωμένος" με το επικατάρατος και το ηττημένος. Μέσα από την κατάρα και την ήττα, ήρθε η ευλογία και η νίκη, νίκη για τον άνθρωπο. Ο Σταυρός είναι τίτλος τιμής και τρόπαιο για τον βασιλιά Χριστό. Έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός πώς μνημονεύεται ο Σταυρός την ώρα πού αγγέλεται η ανάσταση, από τον ευαγγελιστή της Ανάστασης. "Τί χαρά! Τί νίκη". Ο σταυρός είναι η απόδειξη και το μαρτύριο της άφατης αγάπης του Χριστού.Ο μέγας Ιουστίνος Πόποβιτς γράφει πώς " οι άνθρωποι καταδίκασαν τον Θεό σε θάνατο και ο Θεός τους ανθρώπους σε αθανασία". Ο έτερος των μεγάλων σέρβων θεολόγων άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, γράφει για τους δικούς μας σταυρούς και τις δικές μας πίκρες τα εξής, ταυτίζοντας μας με μικρούς νικητές του πόνου, μικρούς ένδοξους εσταυρωμένους και εμάς, όταν αποδεχόμαστε βέβαια αυτή την επώδυνη και χαρμόσυνη κλήση, με συναίσθηση ορθότητας πνευματικής:

Όταν σταύρωσαν τον Κύριο, που ήταν
εκείνοι οι όποιοι πριν από αυτό ήθελαν
να Τον κάνουν βασιλιά και
Του φώναζαν «Ωσαννά»;…

Να χαίρεσαι
πού ή σταγόνα της πίκρας σου
μοιάζει με τη θάλασσα της πίκρας
του σταυρωμένου Κυρίου.


Λόγος στο Β΄Εωθινό Ευαγγέλιο


Το σημερινό ευαγγέλιο είναι το β΄εωθινό και  είναι από τον ευαγγελιστή Μάρκο και αναφέρεται στην επίσκεψη τριων μυροφόρων στο μνήμα για να μυρώσουν τον Ιησού, ανατείλαντος του ηλίου. Από την παράδοση παραλάβαμε πώς οι επισκέψεις των Μυροφόρων στο μνημείο, το πρωΐ της Κυριακής,ήταν περισσότερες από μία και αυτή στην οποία αναφερόμαστε, είναι η τρίτη και τελευταία. Άλλοι δε ομιλούν για μία επίσκεψη των μυροφόρων και για διαφορετικές παραδόσεις πού αξιοποιεί ο καθείς των ευαγγελιστών. Εμείς στα κηρύγματα μας θα δεχτούμε πώς οι επισκέψεις ήταν πολλές και διαφορετικές.Αυτή λοιπόν , ήταν η τρίτη και πρωϊνή επίσκεψη και οι μυροφόρες ήταν η Μαγδαληνή Μαρία, η Σαλώμη, μητέρα των αποστόλων Ιωάννου και Ιακώβου και συγγενής του Χριστού  και η Μαρία του Ιακώβου, μάλλον συγγενής της Θεοτόκου ή ακόμα και αυτή η Θεοτόκος, η οποία ανέθρεψε τους αδελφούς του μνήστορος Ιωσήφ με πρώτον τον Αδελφόθεο Ιάκωβο.Αναφέρεται δεν τελευταία από τις μυροφόρους, ίνα ώστε μη πιστευθεί πώς η Ανάσταση ήταν επινόηση της μητέρας του Ιησού και σπαρεί  η αμφιβολία στους ευαγγελιζομένους.

Αυτές λοιπόν οι μυροφόρες μετά την πρόχειρη και βιαστική Ταφή του Χριστού, ησύχασαν και κατά τον νόμο έμειναν αργές όλο το σάββατο, από την Παρασκευή το βράδυ, έως και την εσπέρα του Σαββάτου, κατά την οποία έληγε η αργία του πάσχα των εβραίων και το σάββατο. Και βράδυ του Σαββάτου πήγαν και αγόρασαν αρώματα για να περιποιηθούν το νεκρό σώμα του διδασκάλου τους. Μακαρίζονται από τους υμνωδούς οι γυναίκες αυτές πού αγάπησαν πολύ και δεν λογάριασαν τον φόβο των ιουδαίων και της φρουράς, αλλά έκαναν αυτό πού η αγάπη τους υπαγόρευε και θεωρούσε σωστό. Η αγάπη προς τον Χριστό, νίκησε τον φόβο των ανθρώπων.Όταν ξημέρωσε η πρώτη μέρα της εβδομάδας, η καθ ημάς Κυριακή επισκέφτηκαν το μνημείο για να μυρίσουν το σώμα. Διότι τριήμερος ο Χριστός έπρεπε να ευρίσκεται στον άδη για να κηρύξει εκεί την λύτρωση στους δεσμίους του θανάτου και πρίν την Κυριακή, πού είναι η ημέρα η μία και κλητή και βασιλική, δεν επιθυμούσε να αναστηθεί από τους νεκρούς. Ο Μάρκος μας λέγει πώς οι μυροφόρες πήγαν στο μνήμα ανατείλαντος του ηλίου. Αυτό έχει διττή σημασία. Μπορεί να αναφέρεται στην ανατολή του φυσικού ηλίου και να προσδιορίζει τον χρόνο επίσκεψης τους ή εχει πνευματικό νόημα και να αναφέρεται στην Ανατολή του νοητού Ηλίου Χριστού από το σκοτάδι του τάφου και του θανάτου. Άρα όταν οι Μυροφόρες επορεύοντο προς το μνήμα, ο Χριστός είχε ήδη αναστηθεί από τους νεκρούς, κατά το μεσονύκτιον μάλλον ή κατά τις πρώτες πρωϊνές ώρες, την λεγομένη στα συναξάρια αλεκτροφωνία.

Στην συνέχεια έχουμε την αγωνία των μυροφόρων για το ποιός θα κυλίσει τον μέγα λίθο από την είσοδο του τάφου, με τον οποίο εσφράγισαν το μνημείο. Βλέπουμε πώς  ο πόθος των μυροφόρων να επισκεφτούν τον νεκρό διδάσκαλο τους ήταν τόσο μεγάλος, πού δεν σκέφτηκαν από πριν ξεκινήσουν, αυτή τη λεπτομέρεια, παρά μόνο τώρα λίγο πριν φτάσουν στον τάφο. Οι υμνωδοί αναφέρονται στον μέγα λίθο της πωρώσεως και της αμαρτίας πού κρατά κλειστή και θαμμένη την ψυχή μας στο θάνατο των παθών και αιτούνται τον αναστημένο Χριστό, να άρει τον λίθο τον βαρύ από τις καρδιές μας. Βλέποντας όμως τον τάφο, καταλαβαίνουν πώς ο μέγας λίθος είχε σηκωθεί και ο τάφος ήταν ολάνοιχτος. Αυτό το σημείο σημαίνει πώς ο Χριστός ανέστη και δεν χρειάζεται πιά λίθος και σφραγίδες να φυλάττουν την πέτρα της ζωής. Και αυτές ατενίζουν έκπληκτες στην δεξιά πλευρά του μνημείου, όχι πιά το νεκρό σώμα, αλλά νεανίσκον , ενδεδυμένον στολήν λευκήν.Εισήλθαν στο μνημείο, όπως οι πιστοί πρέπει να εισέρχονται στα άγια των αγίων της καρδίας τους για να συναντήσουν τον Αναστάντα Χριστό. Και ο άγγελος ειναι νεανίσκος, νέος δηλαδή γιατί είναι κατά χάριν αθάνατος από τον Θεό και φορά λευκή στολή δια την δόξαν και χαρά της αναστάσεως , αλλά και επειδή είναι φως δεύτερον κατά τους Πατέρες, μετά το πρώτον Φως Θεόν. Οι γυναίκες εξεθαμβήθησαν, θαμπώθηκαν, ένιωσαν έκπληξη βαθιά και πρωτοφανή, γιατί συναντούν όχι άνθρωπο, αλλά ουράνιο πλάσμα, περιβεβλημένο την δόξα του Θεού.

Ο Άγγελος, πού κατά την παράδοση είναι ο Γαβριήλ, ο αρχάγγελος των ευαγγελισμών του Θεού, τις καθησυχάζει: Μη εκθαμβείσθε. Κατά την ιουδαϊκή νοοτροπία, όποιος βλέπει άγγελο και όραμα αγγέλου πεθαίνει. Ο άγγελος όμως φέρνει το μήνυμα της χαράς και της ανάστασης και έχει επέλθει ήδη συμφιλίωση, καταλλαγη και ειρήνη μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Ας μην νιώθουν λοιπόν έκθαμβες και φοβισμένες. Στην συνέχεια, σαν να διαβάζει τις επιθυμίες και τους φόβους τους, τις πληροφορεί πώς γνωρίζει πώς ζητούν τον Ιησούν τον εσταυρωμένον. Και τονίζει το εσταυρωμένος διότι διά του σταυρού η ζωή και διά του θανάτου η ανάσταση και επειδή η εικόνα του εσταυρωμένου πού κυριαρχεί και βασανίζει τις συνειδήσεις τους, πρέπει πλέον να αντικατασταθεί με την εικόνα του Αναστημένου, αλλά και επειδή η πραγματικότητα του θανάτου του Χριστού πάνω στον σταυρό, πιστοποιεί το θαύμα και το εξαίσιον και καταπληκτικό της ανάστασης Του από τους νεκρούς. Γιατί ήταν όντως νεκρός και ανέστη. Γιατί όντως πέθανε και ιδού ζει. Γι αυτό η Ανάσταση είναι θαύμα και λύτρωση και μοναδικό φαινόμενο. Γιατί ο Χριστός υπήρξε όντως νεκρός. Αν υπήρχε νεκροφάνεια ούτε ανάσταση θα υπήρχε. Τις πληροφορεί δε να πούνε στους μαθητές Του πώς προπορεύεται στην Γαλιλαία, όπου θα τους συναντήσει.Προπορεύεται από αυτούς, διότι μετά την ανάσταση δεν τον περιορίζει χρόνος και τόπος. Και όχι στην μιαιφόνο Ιερουσαλήμ, αλλά στην Γαλιλαία , στον οικείο δηλαδή και φιλικό τόπο θα τους αποκαλυφθεί. Και εμείς τον Χριστό δεν τον συναντάμε στην πόλη της αμαρτίας, αλλα΄στον φιλικό και οικείο χώρο της Εκκλησίας. Εκεί η συνάντηση του Αναστάντος με τους γνησίους μαθητές Του. Ξέχωρα ο άγγελος αναφέρεται στον Πέτρο, για να δηλωθεί πώς ο Χριστός δέχτηκε την μετάνοια του και τον αποκαθιστά στο αποστολικό αξίωμα.

Στην συνέχεια οι μυροφόρες βγαίνουν από το μνημείο και παρουσιάζονται κυριευμένες από τρόμο και έκσταση και εφοβούντο. Αυτός ο τρόμος και η έκσταση, λένε οι πατέρες της Εκκλησίας, δεν έχουν σχέση με τον παθολογικό φόβο πού υποβάλλουν τα οράματα και οι εκφοβισμοί των δαιμόνων, ούτε αναφέρονται στο φυσικό του φόβου πάθος. Γιατί οι μυροφόρες με την πράξη και την αγάπη τους ενίκησαν κάθε αίσθημα δειλίας. Είναι αυτό το υπερβατικό δέος και η ανεκλάλητη αίσθηση πού κυριεύει και πληροί τους ανθρώπους του Θεού , μετά από κάθε θεοφάνεια και αγγελοφάνεια και δεν περιγράφεται με λόγια συμβατικά ανθρώπων. Αυτή η χαρά και το δέος και η έκσταση φυλάττονται ως μαργαρίτες εν τη καρδία και δεν κοινοποιούνται στους αμαρτωλούς και αναξίους. Γι αυτό και οι μυροφόρες, δεν είπαν τίποτα σε κανένα για το όραμα και τον ευαγγελισμό τους. Αυτό το "ουδενί" αναφέρεται βέβαια στους φονείς του Χριστού ιουδαίους και στην πόλη της αμαρτίας και του θανάτου και όχι στους αποστόλους, τους οποίους γνωρίζουμε ότι πληροφορούν, επειδή είναι δεκτικοί του ευαγγελίου και άλλωστε τους υπαγόρευσε κάτι τέτοιο ο Κύριος, διά μέσω του αγγέλου Του. Οι μυροφόρες λοιπόν γίνονται προφήτες και ευαγγελιστές του Θεού, στο μεγαλύτερο και σπουδαιότερο μήνυμα Του προς τον Κόσμο: Ότι νικήθηκε και καταργήθηκε ο θάνατος, νικήθηκε ο τύρρανος διάβολος και ο άνθρωπος βρήκε την ζωή και το μέγα έλεος με την ανάσταση του Κυρίου Του. Αυτή η ανάσταση ας φωτίζει την εκκλησιαστική πνευματική μας ζωή, ως κέντρο πίστης και εκπομπής, πάσης ευλογίας. ΑΜΗΝ

έγραφα τη 13-6-2015

Σάββατο, Απριλίου 29, 2017

π.Lev Gillet:Οι Μυροφόρες

,
Την αυγή της Κυριακής «Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσι τον Ιησούν». Οι ημέρες μας θα ήταν ευλογημένες, αν καθημερινά, «λίαν πρωί» και ιδιαίτερα «τη μια των Σαββάτων», δηλαδή την Κυριακή, η σκέψη μας στρεφόταν προς τον θριαμβευτή του θανάτου.
Ο ήλιος είχε μόλις ανατείλει, όταν οι γυναίκες έφθασαν στον τάφο. Αλλά ο αληθινός ήλιος που πρέπει να φωτίζει την κάθε ημέρα μας, ήδη από την αρχή της, είναι ο Ιησούς· τότε ολόκληρη η ημέρα που αρχίζει μαζί Του γίνεται πολύ διαφορετική.
Οι γυναίκες δεν ξέρουν πώς θα φτάσουν στο Σώμα του Ιησού. Ο λίθος, το βεβαιώνει και το Ευαγγέλιο, ήταν «μέγας σφόδρα». Πολλοί ανάμεσά μας πιθανόν να έχουν την ίδια ακριβώς απορία με τις γυναίκες. Και είναι αλήθεια ότι για πολλές ψυχές ο Ιησούς μοιάζει θαμμένος, όπως τότε, σ’ έναν τάφο. Μοιάζει ακινητοποιημένος, ίσως νεκρός. Καλύπτεται από ασήκωτη πέτρα· την πέτρα της αμαρτίας, της άγνοιας, της αδιαφορίας, της κακής συνήθειας, που συσσωρεύτηκε με τα χρόνια. Ίσως να θέλαμε να σπρώξουμε αυτή την πέτρα και να εγγίσουμε τον ζώντα Ιησού. Αλλά «τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον;».
Το εγχείρημα των γυναικών, ανθρωπίνως, δεν μοιάζει εφικτό. Ωστόσο προχωρούν. Χωρίς να ξέρουν πώς θα μπουν στον τάφο, βαδίζουν προς τα εκεί. Παρομοίως κι εμείς. Χωρίς να ξέρουμε πώς θα παραμεριστεί το εμπόδιο που ίσως μας φράζει την πρόσβαση προς τον Σωτήρα, ας έχουμε εμπιστοσύνη.
Ας κάνουμε μια πρώτη κίνηση, ας σηκωθούμε, ας πάρουμε το δρόμο προς τον Ιησού από τον οποίο μας χωρίζει «λίθος μέγας». Θα μας οδηγούν η πίστη και η ελπίδα.
Οι γυναίκες δεν πηγαίνουν στον τάφο με αδειανά τα χέρια. «Ηγόρασαν αρώματα, ίνα ελθούσαι, αλείψωσι το Σώμα του Ιησού». Μπορούμε κι εμείς κάτι να κρατάμε παγαίνοντας στον τάφο. Ακόμη κι αν μας έχουν κηλιδώσει οι μεγαλύτερες αμαρτίες, ας φέρουμε στον τάφο Του την ένδειξη μιας καλής θέλησης, τη λιγοστή μας αγάπη, μια πράξη συμπάθειας προς τους άλλους, την αδύναμη προσευχή μας. Ασφαλώς, δεν περιμένουμε τα φτωχικά μας δώρα να συντελέσουν στο να αποκυλιστεί ο λίθος, γιατί η πρόσβασή μας προς τον αναστάντα και προς τη δύναμη της Αναστάσεώς Του παραμένει το μεγαλειώδες δώρο του θείου ελέους. Το γεγονός όμως ότι θα ανηφορίσουμε προς τον τάφο Του με τα χέρια όχι εντελώς άδεια σημαίνει ότι και η καρδιά μας δεν είναι εντελώς άδεια. Πού είναι τα αρώματα με τα οποία θέλουμε να « αλείψουμε» τον Ιησού;
Και να το θαύμα: «Και αναβλέψασαι θεωρούσι ότι αποκεκύλισται ο λίθος». Οι γυναίκες μόνες τους δεν θα μπορούσαν να μετακινήσουν το εμπόδιο. Ο Θεός όμως προέβλεψε. Ο ευαγγελιστής Μάρκος δεν μας διευκρινίζει πώς απομακρύνθηκε η πέτρα. Ο Ματθαίος είναι πιο σαφής: « Και ιδού σεισμός εγένετο μέγας· άγγελος γαρ Κυρίου καταβάς εξ ουρανού προσελθών απεκύλισε τον λίθον από της θύρας και εκάθητο επάνω αυτού…». Ο στίχος αυτός είναι πλούσιος σε περιεχόμενο. Όταν ο άγγελος Κυρίου έρχεται να απομακρύνει την πέτρα, δεν την σπρώχνει απαλά. Δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα, χωρίς προσπάθεια και βία. Χρειάστηκε να σειστεί η γη. Μα και το εμπόδιο που μας χωρίζει από τον Ιησού δεν πρέπει να το θεωρούμε ως μια απλή διευθέτηση. Δεν θα χρειαστεί απλώς να μετακινήσουμε μερικά πετραδάκια, να τροποποιήσουμε κάποιες λεπτομέρειες, αφήνοντας το σύνολο κατά το δυνατόν άθικτο. Και εδώ θα πρέπει να γίνει σεισμός. Η μεταστροφή είναι ένας «πνευματικός σεισμός».
Ο λευκοντυμένος άγγελος, καθισμένος στην πέτρα του Μνημείου, λέει στις γυναίκες: «Ιησούν ζητείτε τον Ναζαρηνόν τον εσταυρωμένον; Ηγέρθη, ουκ εστίν ώδε· ίδε ο τόπος όπου έθηκαν αυτόν». Ο αναστημένος Ιησούς όχι μόνον δεν είναι πια στον τάφο, αλλά και κάθε απόπειρα να περιοριστεί, να εντοπιστεί, να περιοριστεί η παρουσία Του είναι από δω και πέρα μάταιη. Ο Κύριος είναι τώρα προσιτός κάθε στιγμή, υπό όλες τις συνθήκες. Υπερβαίνει και καταλύει το πλαίσιο, στο οποίο οι χριστιανοί προσπαθούν μερικές φορές να τον περικλείσουν, «όπου έθηκαν αυτόν». Θα μας πουν «είναι εδώ» ή «είναι εκεί»· και ίσως να είναι και «εδώ» και «εκεί», αλλά είναι και αλλού, και μπορούμε παντού να ανακαλύψουμε την παρουσία Του. «Τί ζητείτε τον ζώντα μετά των νεκρών;», όπως αναφέρει μια άλλη ευαγγελική διήγηση.
Ο άγγελος λέει ακόμη στις γυναίκες: «Αλλ’ υπάγετε, είπατε τοις μαθηταίς αυτού και τω Πέτρω ότι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν, εκεί αυτόν όψεσθε, καθώς είπεν υμίν». Τί σημαίνει αυτή η συνάντηση στη Γαλιλαία, που τόσο συχνά αναφέρεται στα Ευαγγέλια; Θέλει απλώς να προστατεύσει τους μαθητές από την περιέργεια και την εχθρότητα των Ιουδαίων; Θέλει, μετά τις αγωνιώδεις και δύσκολες ημέρες, να τους εξασφαλίσει ένα διάλειμμα ηρεμίας, σε μια ατμόσφαιρα πολύ διαφορετική από αυτή της Ιερουσαλήμ; Ίσως να είναι έτσι. Ίσως όμως να μην ήταν λάθος, αν δίναμε στα λόγια του Ιησού μια πιο βαθιά ερμηνεία. Η Γαλιλαία ήταν ο τόπος όπου οι περισσότεροι από τους μαθητές συναντήθηκαν για πρώτη φορά με τον Διδάσκαλο. Εκεί Τον πρωτάκουσαν, εκεί Τον ακολούθησαν, εκεί Του έδωσαν την καρδιά τους. Τώρα που η πίστη τους υποβλήθηκε σε μια τόσο σκληρή δοκιμασία -και αποδείχθηκε ελλιπής- θα ήταν καλό να ξαναβρεθούν στο περιβάλλον της Γαλιλαίας, να ξαναβρούν εκεί τον Ιησού, ανακαλύπτοντας μαζί και τη φρεσκάδα και τη χαρά της πρώτης συνάντησης, και να ανανεώσουν εκεί την πίστη και την υπακοή τους.
Αυτό ισχύει και για μας. Υπάρχει μια Γαλιλαία στη ζωή των περισσοτέρων. Μια Γαλιλαία, δηλαδή, μια στιγμή, ίσως πια πολύ μακρινή, κατά την οποία συναντήσαμε τον Ιησού προσωπικά, και όπου, για πρώτη φορά, Τον ακούσαμε και αποφασίσαμε να Τον ακολουθήσουμε. Η βαθιά αμαρτωλότητα, η λησμονιά, η αμέλεια μπορεί στη συνέχεια να μας χώρισαν από τον Κύριο. Σε ώρα κρίσιμη και αποφασιστική, ίσως, όπως οι Απόστολοι, να εγκαταλείψαμε τον Διδάσκαλο. Και σ’ εμάς λοιπόν ο Αναστάς ορίζει συνάντηση στη Γαλιλαία. Μας ζητά να ξαναζωντανέψουμε μέσα μας την ανάμνηση του ζήλου και της πρώτης συνάντησης. Ας μην πούμε «είναι πολύ δύσκολο», γιατί Εκείνος θα μας ετοιμάσει το δρόμο: «Προάγει υμάς εις Γαλιλαίαν…». Αόρατος αλλά παρών, προπορεύεται προς εκείνη τη Γαλιλαία της ψυχής· αν Τον ακολουθήσουμε, κάθε βήμα θα γίνεται ευκολότερο, και θα έρθει μια στιγμή που, αν όχι με τα σωματικά μας μάτια, σίγουρα όμως με τα μάτια της πίστης και της αγάπης θα μας δοθεί η ακλόνητη βεβαιότητα της παρουσίας Του· «εκεί Αυτόν όψεσθε».

Πηγή: Lev Gillet, Πασχαλινή κατάνυξη

Παρασκευή, Απριλίου 28, 2017

κάτι ψυχές απλοϊκές...




Κάθε χρονιά , προσμένοντας των μυροφόρων , η σκέψη πάει στις απλές και πολλές φορές και απλοϊκές εκείνες ψυχές, πού θα περάσουν από τον ναό ή κάποιο παρεκκλήσι και θα ακουμπήσουν με αγάπη και διακριτικότητα, ένα κεράκι, ένα λουλούδι, λίγα σπειριά λιβάνι σε κάποιο εικόνισμα του Χριστού ή της Παναγίας. 

Και βαθιά βαθιά τους δεν γνωρίζουν τίποτα από το ότι ο Θεός δεν έχει ανάγκη τίποτα από αυτά, αλλά τούτο είναι το μεγαλείο της αγάπης τους, η προσφορά τους η καρδιακή πού Τον βλέπουν σαν πρόσωπο υπερβατικό και συνάμα αγαπημένο και κοντινό πού δέχεται την λατρεία τους απλώνοντας την παλάμηΤου την θεϊκή και δεχόμενος τα δώρα τους.

Είναι η προσευχή τους και η ευγνωμοσύνη τους, πολλές φορές το αίτημα τους, πού παίρνει μορφή και ύλη σε κάτι τόσο ταπεινό και ευτελές, πού μεταμορφώνεται σε αρχοντικότατη προσφορά. Και αυτο το μικρό είναι τα δώρα των μάγων, το αλάβαστρο της πόρνης, τα μύρα των γυναικών πρωΐ της μιάς των σαββάτων και το θυμίαμα των αγγέλων. 

Τέτοια αγάπη! Ελάχιστη για τον κόσμο, πού δεν αντισταθμίζεται όμως με χιλιάδες διακηρύξεις πίστης και τα μεγάλα λόγια των σπουδαίων της κάθε εκκλησιαστικής κοινότητας.

Πέμπτη, Απριλίου 27, 2017

Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη


Αποτέλεσμα εικόνας για ingerul invierii fresca
  Λαμπροφορά η ψυχή . Άμετρη η ευσπλαχνία Του . Από τα σκοτάδια της φυλακής του Άδου , ο Φωτοδότης μας πέρασε στο ανέσπερο Φως . Και από την πικρή σκλαβιά του νοητού Φαραώ,στην ελευθερία της γης της επαγγελίας. 
Σωσμός από τα κατώτατα της γης . Λύτρωση από τις αιώνιες αλυσίδες,από τα δεσμά του παμφάγου θανάτου. 

 Αναστάσεως ημέρα λαμπρυνθώμεν λαοί , Ιερότατο Πάσχα Κυρίου , καινόν άμωμον, τερπνόν! Απ τον θάνατο στη ζωή ! Από την γη στον Ουρανό ! Χριστός ο Θεός, ημάς διεβίβασεν επινίκιον άδοντας ! Όσοι χθες συμπορεύθησαν στο Εκούσιον Πάθος με εκούσιο πόθο , όσοι συνετάφησαν αφού πρώτα συσταυρώθηκαν,σήμερα συνεγείρονται και γίνονται Θεόπτες,ζουν στο απρόσιτο Φως το Αναστάσιμο. Θα δουν τον Χριστόν Εξαστράπτοντα , γλυκά να τους λέει το Χαίρετε ! 

 Θα αισθανθούν την καθολική τούτη χαρά,να απλώνεται παντού,στα εν Χριστώ έμψυχα και σε όλα ανεξαιρέτως τα άψυχα και άλογα.Ουρανός και γη ευφραίνονται !Ορατός και αόρατος κόσμος συνεορτάζει ! Μια η αιτία ! Η μοναδική τούτης της ευφροσύνης , τούτης της πίστης , της μόνης αληθινής και αιώνιας : Χριστός γαρ εγήγερται! Μεθύσι νέο , καινό , σαν το πιοτό που έσταξε από της αφθαρσίας την πηγή , το κενό μνημείο του Αναστημένου Ναζαρηνού , που παντοδύναμος ηγέρθη ! Του θανάτου η νέκρωση . Του Άδη η καθαίρεση ! Ολόχαροι υμνούμε τον Αίτιον ! Τον μόνον Ευλογητόν των Πατέρων , Θεόν και Υπερένδοξον ! Εορτών Εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων ! Και μια υπόσχεση άγκυρα ελπίδας, στον Ουρανό ριγμένη. Μέχρι τερμάτων αιώνων Χριστέ , μας υποσχέθηκες να είσαι σιμά μας !

 Όλα αυτά τα παραπάνω θα μπορούσαν και να παραλειφθούν . Γιατί θα μπορούσαν να τα εκφράσουν στον υπέρτατο βαθμό τα έκθαμβα και αθώα παιδικά μάτια ενός λαμπαδηφόρου παραστάτη , στο Αναστάσιμο Ευαγγέλιο του Μάρκου,στο λυτρωτικό εωθινό άγγελμα του εν δεξιοίς καθημένου Αγγέλου !

 Θα μπορούσαν να τα εκφράσουν στον υπέρτατο βαθμό , δυο μάτια -βρυσούλες που δεν σταματούν να αναβλύζουν ανείπωτη αναστάσιμη χαρά , από μια πολυβασανισμένη Γραία , της ζωής δουλέυτρα , κυρτωμένη με το τσεμπέρι , που δεν έμαθε ποτέ της γράμματα και ποτέ της δεν νόησε ούτε μια λέξη, από τους τεραστίας Θεολογικής αξίας και ποιητικής αίγλης κανόνες της Αναστάσεως .

 Θα μπορούσε να τα εκφράσει στον υπέρτατο βαθμό ένας απλοϊκός καλόγερος λίγο πριν τα στερνά του στο περιβόλι της Κυράς , όταν το βράδυ της Αναστάσεως θα λάβει το παράγγελμα : Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη , στους πατέρες στο κοιμητήρι ! Και αυτός θα πάρει το φανάρι , που καίει το ανέσπερο Φως και θα πάει στο κοιμητήρι . Θα ανοίξει την πόρτα στης μνήμης την ιερή την κρύπτη και θα τους πεί : 
Χριστός Ανέστη αδέλφια μου ! Και κείνοι θα του απαντήσουν : Αληθώς Ανέστη! 

Όπως κάποτε συνέβη στην Μονή του Οσίου Παύλου στο Όρος , με τον αξέχαστο γέρο Θωμά ! Έτσι και εμείς σκεφτήκαμε μέσα σε τούτο το Πεντηκοστάρι να πάρουμε το ακοίμητο Φως το Αναστάσιμο και να επισκεφθούμε ένα αλλιώτικο κοιμητήρι . Ενός Γέροντα που φύλαξε την Ιεροσύνη ακίβδηλον κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο . 

Δεν θα του πούμε τίποτα άλλο από το πιο μεστό και αυτόφωτο μήνυμα τούτου του μάταιου κόσμου ! Εκεί στον Ναϊσκο της Αναστάσεως του Χριστού μας , κάτω απ το καθολικό του Μοναστηριού του Ακαθίστου , στης Αργολίδας το αγνάντι , αναπαύεται το σώμα ενός ευλογημένου και ακούραστου εργάτη του Κυρίου μας. Και αυτός συμπορεύθηκε,συσταυρώθηκε και συναναστήθηκε . Σήμερα ζει μέσα στο ανέσπερο Φως, συμπροσδοκώντας μαζί μας την Ζωή του μέλλοντος Αιώνο ! Χριστός Ανέστη Σεβασμιώτατε ! Πάτερ Ιάκωβε πρέσβευε τω Αναστάντι,υπέρ ημών των συναμαρτωλών !

Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από σειρά εκπομπών με τίτλο : Σύρε να πεις Χριστός Ανέστη , αφιερωμένων στην μνήμη του Μακαριστού Μητροπολίτου Αργολίδος Ιακώβου του Β΄.


"Εν παραφορά μετανοίας..."




Οι πιστεύοντες εις τον Χριστόν διά πίστεως ελευθέρας πάσης αμφιβολίας 

ως Θεόν δημιουργόν και Θεόν σωτήρα ημών, 

εν παραφορά μετανοίας, 

λαμβάνουν πείραν και του Άδου και της Αναστάσεως, 

πρίν ή γευθούν του σωματικού θανάτου


+γερ. Σωφρόνιος

Τετάρτη, Απριλίου 26, 2017

Όποιος δεν γνώρισε την ειρήνη, δεν γνώρισε τη χαρά


Άμα χαλαστεί ο άνθρωπος, αρχίζει να σιχαίνεται τα απλά και τα φτωχά πράγματα. Μα πολλές φορές ξανάρχεται στον παλιό εαυτό του, σαν τον μεθυσμένον που ξεμέθυσε, και τότε καταλαβαίνει πάλι μεγάλη όρεξη για την απλότητα, και χαίρεται μέσα του και ειρηνεύει, και θέλει να ζει ταπεινά και ήσυχα. Τότε του αρέσουνε πάλι τα ταπεινά και τ' απονήρευτα πράγματα, και νοιώθει μέσα του την γλυκύτητα του Χριστού και την ειρήνη που είναι μέσα στο Ευαγγέλιο. Γιατί χωρίς απλή καρδιά, αληθινός χριστιανός δεν γίνεται κανένας.


 Αυτό θα το νοιώσεις από κάποια λόγια των αγίων που λένε: «Όποιος δεν γνώρισε την ειρήνη, δεν γνώρισε τη χαρά. Αν αγαπάς την πραότητα, ζήσε με ειρήνη· κι αν αξιωθείς την ειρήνη, θα χαίρεσαι σε κάθε καιρό. 'Ανθρωπος με πολλές έγνοιες, δεν ειμπορεί να γίνει πράος και ησύχιος. Η ταπείνωση μαζεύει την καρδιά, κι όταν ταπεινωθεί ο άνθρωπος, ευθύς τον σκεπάζει το έλεος. Η προσευχή είναι χαρά. Η βασιλεία των ουρανών, μέσα μας βρίσκεται. Η χαρά που νοιώθει ο άνθρωπος για το Θεό, είναι πιο δυνατή από τούτη τη ζωή. Όποιος φτωχεύει από τα πλούτη του κόσμου, πλουτίζεται με τα πλούτη του Θεού. Όποιος αγαπά τα φανταχτερά πράγματα, δεν μπορεί να έχει ταπεινά αισθήματα, γιατί η καρδιά από μέσα τυπώνεται με τα ίδια σχήματα που είναι απ' έξω».

Εσύ που διαβάζεις τούτα που γράφω, μη με βαρεθείς και πεις πως ολοένα σου λέγω τα ίδια, για το Χριστό, για την απλότητα, για την ταπείνωση. Άμα μπορέσει να καταλάβει η καρδιά σου την γέψη τους, θα δεις πως θα μου δώσεις δίκιο. Σου τα λέω και τα ξαναλέω από τον πόθο που έχω να σου μεταδώσω την μια και μόνη αληθινή χαρά, που κ' εγώ άργησα να τη βρω, μα που τη βρήκα με τη βοήθεια του Θεού· και η αγάπη σε σένα με κάνει να μην σου κρύψω αυτό το μονοπάτι που μ' έβγαλε σ' ένα έμορφο περιβόλι που δεν το υποπτευόμουνα.


Τα Ρημοκκλήσια του Μαρουσιού (απόσπασμα) Φώτης Κόντογλου

Να χαίρεσαι την Ανάσταση-αγ. Νικοδήμου αγιορείτου




Να χαίρεσαι μαζί με τη Θεοτόκο, καθώς χαίρεται μαζί της και όλη η άλογη κι αναίσθητη κτίση και πανηγυρίζει στήν Ανάσταση του Υιού της και της προσφέρει τα ωραιότερα και σπουδαιότερα δώρα και τις χάριτες της γλυκύτατης άνοιξης. Δέν βλέπεις και με τα μάτια σου, πως τώρα ο ουρανός είναι διαυγέστερος; Ότι ο δίσκος της σελήνης είναι λαμπρότερος καί πιο ασημένιος, και όλα τα αστέρια του ουρανού φαίνονται καθαρότερα; Δέν βλέπεις πως τώρα η γη είναι στεφανωμένη με τα πολυποίκιλά της χορτάρια, με τ’ ανοιγμένα διάφορα δένδρα της και με τα ποικιλόχρωμα και ευωδέστατα άνθη και τριαντάφυλλα της, που άλλα μεν βγήκαν τελείως από τους κάλυκές του και παρουσιάζουν σ’ όσους τα βλέπουν τη ροδόπνοη χάρη τους, ενώ άλλα βγήκαν λίγο και άλλα είναι κλεισμένα ακόμη μέσα σ’ αυτούς; Δεν ακούς με τ’ αυτιά σου τη συμφωνία και την παναρμόνια μουσική, που τώρα συνθέτουν με τις γλυκύτατες φωνές τους πάνω στα χρυσοπράσινα και πυκνόφυλλα δένδρα τ’ αηδόνια, τα χελιδόνια, τα τρυγόνια, τα κοτσύφια, οι κούκοι, οι πέρδικες, οι κίσσες, τ’ αγριοπερίστερα, οι σπίνοι και τα υπόλοιπα πουλιά; Πώς συναγωνίζονται να νικήσουν το ένα το άλλο με τα ποικιλόφθογγα και γοργογλυκόστροφα κελαδήματα τους; Και πώς κατασκευάζουν με τόση τέχνη τις φωλιές τους; Πώς τα θηλυκά κάθονται και ζεσταίνουν τ’ αυγά μέσα σ’ αυτές, ενώ τα αρσενικά πετούν τριγύρω και κελαηδούν γλυκύτατα; Δεν βλέπεις πώς τώρα οι βρύσες τρέχουν καθαρότερα; Πώς τα ποταμια τρέχουν πλουσιότερα και ποτίζουν όπου περνούν τη γη; Πώς τα περιβόλια ευωδιάζουν; Πώς το χορτάρι κυμματίζει; Πώς τα μικρά και τρυφερά αρνάκια πηδούν και χορεύουν μέσα στους χορτιαριασμένους κάμπους και τα χωράφια; Δεν βλέπεις πώς οι εργατικές μέλισσες βγαίνουν τώρα από τις κυψέλες τους, βουίζουν γλυκύτατα και πετούν τριγύρω στούς κάμπους και τα περιβόλια, ρουφάνε τα άνθη και πλάθουν τις κηρήθρες τους,τοποθετώντας τις ευθείες γραμμές απέναντι από τις γωνίες για περισσοτέρη ασφάλεια και ομορφιά του έργου τους και κατασκευάζουν το γλυκύτατο μέλι; Δεν βλέπεις πώς τώρα οι άνεμοι ησυχάζουν; Πώς φυσά η γλυκειά αύρα; Πώς η θάλασσα είναι γαλήνια και ήρεμη· πώς οι ναύτες ταξιδεύουν άφοβα και πώς τα δελφίνια συνταξιδεύουν με τα πλοία φυσώντας και κολυμπώντας χαριτωμένα και ξεπροβοδίζουν τους ναύτες χαρούμενα; … Δεν βλέπεις πώς τώρα όλα τα ορατά δημιουργήματα, όπου και αν γυρίσεις να δεις, είναι τερπνά, είναι ευώδιαστά, δροσερά, χαρούμενα καί ευχαριστούν τις πέντε αισθήσεις του σώματος; Και πώς φαίνονται σαν να συναναστήθηκαν με τον Χριστό και αυτά και ζωντάνεψαν που ήταν πρωτύτερα σαν νεκρωμένα και πεθαμένα από την παγωνιά και το ψύχος του χειμώνα;

Τρίτη, Απριλίου 25, 2017

Άγιος Παΐσιος: ο Χριστός θέλει ξεσαμάρωτα τα δικά του παιδιά-ελεύθερα



O Χριστός δεν θέλει ούτε δούλους, ούτε ευγενείς, ούτε ένδοξους, ούτε προ πάντον "αγίους". Δηλαδή δεν θέλει τα παιδιά του σαμαρωμένα απ΄το ντουνιά και τους ανθρώπους-καθ' ότι η καλή γνώμη του άλλου καταντάει ένα σαμάρι που σου φοράει και σε καβαλάει όλος αυτός ο ντουνιάς. Διότι γίνεσαι όπως σε θέλουν, για ν' άχεις την καλή τους γνώμη. Αφού το ξέρεις, ότι αν φερθείς ελεύθερα δεν θα σε θέλουν-δεν κάνεις γι' "άγιος".
Γι' αυτό ο Χριστός θέλει ξεσαμάρωτα τα δικά του παιδιά-ελεύθερα, άνετα, όμορφα και κυρίως, να περιπαίζουν και να ειρωνεύονται τον ντουνιά και τους εν αυτώ. Γι αυτό κι όσοι έχουν εμπειρία Θεού, αντιμετωπίζουν με ειρωνεία τη ζωή και τον κόσμο. Το μόνο που τους δεσμεύει, τους φρενάρει και τους σοβαρεύει είναι ο πόνος των άλλων ανθρώπων. Διότι ο Χριστός τους κάνει πριγκιπόπουλα κι αναλαμβάνει να διευθετεί ο ίδιος την κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους υπό έναν όρο: 'Ότι θα οικειοποιούνται πλέον οι ίδιοι τον πόνο των άλλων ταλαίπωρων και ταλαιπωρημένων της ζωής, που κάποιο κύμα του βίου αναποδογύρισε την βαρκούλα τους και τους έφερε από κάτω.


Δευτέρα, Απριλίου 24, 2017

Πέρα από τον φόβο του θανάτου



Κάποτε, παρέστημεν σε μια εξόδιο ενός ιερέως και ένας παπάς είπε το χαριτωμένο και βαθύ σαν ευχή :Άντε και στα δικά μας! Περιττό να σας πώ, πώς οι μισοί από τους παρευρισκόμενους, ειδικά της μεγάλης ηλικίας έφτυσαν τον κόρφο τους και οι άλλοι μισοί δυσαρεστήθηκαν. Αν εμείς δεν έχουμε πίστη και προοπτική στην ανάσταση, πώς θα την μεταδώσουμε στους άλλους; Τί θα μεταδωσουμε;

Έγραφα κάποτε για ένα Ψυχοσάββατο πού συνέπεσε με τον Βαλεντίνο αλλά και ως εικός με τις απόκριες:
...Θυμιατά και κόλλυβα; Καταθλιπτικά πράγματα και παρωχημένα, σου λέει. Ο θάνατος είναι ο άρχοντας των ανθρώπων. Παραμένουν δέσμιοι. Ορίζει την ζωή τους και γι αυτό τον φοβούνται και τον ξορκίζουν με χαρά ψεύτικη. Κάποιος σύγχρονος θεολόγος γράφει πώς η κοινωνία μας είναι τόσο θανατοκεντρική "ώστε και τα κρεββάτια μας μοιάζουν με μνήματα".Ο Χριστιανός νικάει τον φόβο του Θανάτου , πού είναι χειρότερος και από τον θάνατο τον ίδιο, μαζί με τον Αναστημένο Χριστό.
Όταν βλέπω ανθρώπους να αποστρέφουν το πρόσωπο τους με φρίκη και τρόμο, μπροστά σε μια έξοδο κεκοιμημένου, επαναστατώ και θλίβομαι. Δεν είναι μόνο ασέβεια για την ιερότητα του λειψάνου, είναι ανοησία , υπεκφυγή και ψευδαίσθηση, πώς θα αποφύγουν τον θάνατο και τον ρεαλισμό του. Οι εχθροί της Εκκλησίας μας λένε πώς υπάρχουμε, η θρησκεία υπάρχει, μόνο και μόνο για να βοηθήσει τον άνθρωπο να ξεπεράσει τον φόβο του θανάτου και να τον διαχειριστεί σαν πραγματικότητα αδήριτη. Τους ευχαριστούμε. Άκοντες, παραδέχονται πώς ο χαρακτήρας της εκκλησίας μας δεν είναι απλά παρακλητικός, αλλά αναστάσιμος. Η κατά Χριστόν ζωή δίνει στον άνθρωπο την γενναία ώθηση να ξεπεράσει αυτόν τον φόβο, γιατί "θάνατος ουκ άπτεται" των χριστιανών. Ο θάνατος του Χριστού έγινε ο θάνατος του θανάτου.Και αν άγιοι και χριστιανοί εδειλίασαν ΄για μια στιγμή μπροστά στον θάνατο δεν ήταν παρά σκίρτημα φύσης ανθρώπινης ή τρόμος μετά ταπείνωσης για την μέλλουσα κρίση και κατάταξη τους.
Αδιανόητα πράγματα για τον ορθολογιστή και τον θανατοκεντρικό νου. Η Εκκλησία μας ψάλλει:
Ανέστη Χριστός εκ νεκρών, λύσας θανάτου τα δεσμά, ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν.
Αυτός ο ευαγγελισμός, η χαρά μεγάλη και η δόξα είναι τα στοιχεία πού δημιουργούν έναν χριστιανό πάνω και πέρα από τον θάνατο και τον φόβο του θανάτου!

Οι μη ιδόντες και πιστεύοντες

Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύοντες...

Τί γυρεύουμε εμείς σήμερα κάθε Κυριακή πρωΐ, και κάθε πρωΐ,όρθρου βαθέως σαν τις μυροφόρες, γύρω από μία αγία τράπεζα πού εικονίζει αυτόν τον τάφο του Χριστού τον καινό,
γύρω από ένα Ποτήρι, γεγονός της ανάστασης, 
όπου ανάμεσα στ άλλα κατέρχεται ο Κύριος ως εν μέσω των μαθητών Του,
μαθητών όχι αρχαίων αλλά νέων,με την λαχτάρα του Θωμά να δεί να αγγίξει και να ΖΗΣΕΙ... 
Τί γυρεύουμε...

 Δεν είναι όλο αυτό η ζώσα μαρτυρία μας στην πίστη της ανάστασης;...

Γυρεύουμε Χριστό Αναστάντα να μας πεί το Χαίρετε και το Ιδού εγω μεθ ημων ειμι... 

Από την πρώτη Κυριακή εκείνη της Εκκλησίας, 
το κάθε γλυκοχάραμα είναι συνάντηση με άγγελο λευκοφόρο πάνω στο λίθο του μηνύματος, 
κάθε μεσημβρία μια καρδιά πού καίγεται στον δρόμο για τους Εμμαούς, 
κάθε εσπέρα μια παράκληση στον Ιησού να μείνει κοντά μας για να μην μας καταλάβει η νυχτα... Ομολογία αναστάσιμη. 
Πήρε μια ανα-τροπή η ζωή μας από κείνη την νύχτα την επιφώσκουσα την μία των σαββάτων...
Κάθε στιγμή μια συνάντηση με τον Ιησού, ένα νέο ευαγγελικό γεγονός στην μακρά ιστορία του ανθρώπου... 

Αυτή η Ανάσταση διχοτόμησε την ιστορία. 

Οχι πιά προ Χριστού και μετά Χριστόν χρόνος,
μα προ Αναστάσεως και μετά την Ανάστασιν άνθρωπος.

Κυριακή, Απριλίου 23, 2017






“Νέος ήταν και ωραίος από πίστη 


και τόσο χαμηλότερα έσκυψε προς εμένα,


όσο μ’ έβλεπε να γονατίζω περισσότερο…


Έβαλα στο χλωμό του περήφανο χέρι τα 


θλιβερά λουλούδια 


του πόνου μου…”»






(K.Παλαμας ..Στη γιορτη τ Αη- Γιωργη)

Αρματωμένοι την αρματωσιά του Θεού

    
O άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, είναι τα δυο παλληκάρια της χριστιανοσύνης. Aυτοί είναι κάτω στη γη, κ' οι δυο αρχάγγελοι Mιχαήλ και Γαβριήλ είναι απάνω στον ουρανό. Στα αρχαία χρόνια τους ζωγραφίζανε δίχως άρματα, πλην στα κατοπινά τα χρόνια τους παριστάνουνε αρματωμένους με σπαθιά και με κοντάρια και ντυμένους με σιδεροπουκάμισα. Στον έναν ώμο έχουνε κρεμασμένη την περικεφαλαία και στον άλλον το σκουτάρι, στη μέση είναι ζωσμένοι τα λουριά που βαστάνε το θηκάρι του σπαθιού και το ταρκάσι πόχει μέσα τις σαγίτες και το δοξάρι. Tα τελευταία χρόνια, ύστερα από το πάρσιμο της Πόλης, οι δυο αυτοί άγιοι και πολλές φορές κι' άλλοι στρατιωτικοί άγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι απάνω σε άλογα, σε άσπρο ο άγιος Γεώργης, σε κόκκινο ο άγιος Δημήτρης. Kι' ο μεν ένας κονταρίζει ένα θεριό κι' ο άλλος έναν πολεμιστή, τον Λυαίο. Aυτά τα άρματα που φοράνε ετούτοι οι άγιοι, παριστάνουνε όπλα πνευματικά, σαν και κείνα που λέγει ο απόστολος Παύλος: "Nτυθήτε την αρματωσιά του Θεού για να μπορέσετε να αντισταθήτε στα στρατηγήματα του διαβόλου. Γιατί το πάλεμα το δικό μας δεν είναι καταπάνω σε αίμα και σε κρέας, αλλά καταπάνω στις αρχές, στις εξουσίες, καταπάνω στους κοσμοκράτορες του σκοταδιού σε τούτον τον κόσμο και καταπάνω στα πονηρά πνεύματα στον άλλον κόσμο. Για τούτο ντυθήτε την πανοπλία του Θεού, για να μπορέσετε να βαστάξετε κατά την πονηρή την ημέρα, κι' αφού κάνετε όσα είναι πρεπούμενα, να σταθήτε. Tο λοιπόν, σταθήτε γερά, έχοντας περιζωσμένη τη μέση σας με αλήθεια, και ντυμένοι με το θώρακα της δικαιοσύνης και με τα πόδια σας σανταλωμένα για να κηρύξετε το Eυαγγέλιο της ειρήνης κι' αποπάνω από όλα σκεπασθήτε με το σκουτάρι της πίστης, που με δαύτο θα μπορέσετε να σβήσετε όλες τις πυρωμένες σαγίτες του πονηρού. Kαι φορέσετε την περικεφαλαία της σωτηρίας και το σπαθί του πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού". Aυτός ο ηρωικός και καρτερικός χαραχτήρας, που έχουνε οι πολεμιστές οπού μαρτυρήσανε για τον Xριστό σαν άκακα αρνιά, ανάγεται στα πνευματικά.

κυρ Φώτης Κόντογλου

Σάββατο, Απριλίου 22, 2017

Ποιός είναι ο σκοπός του Ευαγγελίου κατά τον μέγα Ιωάννη




τατα δ γγραπται να πιστεσητε τι ησος στιν  Χριστς  υἱὸς το Θεο, κα να πιστεοντες ζων χητε ν τ νματι ατο.(Ιω κ 31)

Έχουμε μια σύντομη αναφορά από τον αγιο Ιωάννη για τον σκοπό του ευαγγελίου. Μας λέει λοιπόν, πώς πολλά και άλλα έκαμε και εδίδαξε ο Χριστός, ενώπιον των μαθητών Του, σίγουρα και προ και μετά της αναστάσεως, τα οποία δεν γράφτηκαν στο ευαγγέλιο. Πολλά και άλλα είναι βέβαια θαύματα και διδασκαλίες του Χριστού πού δεν εγράφησαν ούτε από τον Ιωάννη, ούτε από τους άλλους τρείς, αλλά και τα θαυμάσια, γνωστά και άγνωστα πού ποιεί ο Θεός,  ο Υιός του Θεού, σε όλους εμάς αναμέσον των αιώνων.Σκοπός μας, όμως λέει ο Ιωάννης, δεν είναι να γράψουμε μια λεπτομερή αναφορά στην ζωή και τα βιογραφικά στοιχεία του Ιησού Χριστού, αλλά μέσω της παράθεσης κάποιων σημείων και γεγονότων να φανεί περίτρανα, πώς ο Ιησούς, ο δάσκαλος μας, ο Ιησούς από την Ναζαρετ, πού σκήνωσε ανάμεσα μας σαν ψιλός άνθρωπος,είναι όντως ο Χριστός, ο Υιός του Θεού, Θεός ο ίδιος και έχοντας αυτή την πίστη να έχετε Ζωή στο Όνομα Του!Πολλοί είναι αυτοί οι αιρετικοί, αλλά και φαντασιοκόποι, πού επιχείρησαν να αναπληρώσουν κενά βιογραφικά της ζωής και της διδασκαλίας του Χριστού, είτε για σκοπούς διάδοσης αιρετικής διδασκαλίας , είτε με αφελή λογοτεχνική διάθεση. Σκοπός όμως του ευαγγελιου δεν ειναι μια λεπτομερής βιογραφική αναφορά της ζωής κάποιου Ιησού, διδασκάλου των Ιουδαίων, αλλά η παράθεση σημείων και σημαντικών γεγονότων πού αποκαλύπτουν την αλήθεια της σάρκωσης του Θεού στο πρόσωπο του Ιησού. Έχουμε το ευαγγέλιο γιατί μας αποκαλύπτει πως ο χρισμένος από τον Θεό, Θεός ο ίδιος εσαρκωμένος είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτό καταδεικνύει η Εκκλησία, το κήρυγμα και η εμπειρία της. Και το ευαγγέλιο δεν είναι ένα βιβλίο και κώδικας συμπεριφοράς και ηθικών παραγγελμάτων , τα οποία τηρώντας ο άνθρωπος θα φτάσει σε μια ηθική τελειότητα και μία γνώση εμπειριών και πληρότητας, αλλά ευαγγέλιο είναι η εγκόλπωση και η πίστη και το βίωμα του θεανδρικού προσώπου, μια κατά Χριστόν και δια Χριστόν πνευματική ζωή, πού γεννά την αληθινή Ζωή την αιώνια. Ζωή στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο λέγεται αυτή η κατάσταση πού στους άλλους τρείς ευαγγελιστές, ονομάζεται βασιλεία του Θεού. Και Αυτή η βασιλεία του Θεού είναι μέσα μας. Η καλλιέργεια λοιπόν της εν Χριστώ ζωής και η πληρότητα αυτής της βασιλείας ποιείται με την αφιέρωση στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού! Ευαγγελική ζωή είναι η ορθόδοξη ζωή και η ασκηση της ορθόδοξης πνευματικότητας, με αφετηρία, κέντρο και τέλος το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Κάθε άλλη θεώρηση του ευαγγελίου του Χριστού, φιλολογική, ηθική ή ψιλή θρησκευτική οδηγεί στην πλάνη και την αίρεση και στο τέλμα και δεν γεννά στην αληθινή ζωή. Ας ποιήσουμε λοιπόν εαυτούς ευαγγέλιον Ιησού Χριστού εις ζωήν αιώνιον, παραμένοντας εντός της Εκκλησίας και καλλιεργώντας την ζωή για την οποίαν ερμήνευσαν με λόγια και τρόπους και οι ίδιοι οι απόστολοι και πατέρες. Και ελπίζουμε στην αιωνιότητα μας.



 ο.π

Στην Κυριακή του Θωμά



...Στην συνέχεια έχουμε την περίπτωση του Θωμά, πού ερμηνεύεται κατά τον Ιωάννην Δίδυμος. Δίδυμος λέγεται όχι επειδή ήταν δίδυμος αδελφός με κάποιον άλλον απόστολο ή γνωστό των αποστόλων, αλλά γιατί το αραμαϊκό όνομα Θωμάς, ερμηνεύεται στην ελληνική Δίδυμος. Και πράγματι είναι ένα συνηθισμένο όνομα του ελληνορωμαϊκού κόσμου, μάλλον σημαίνει αυτόν πού είναι υπό την προστασία των διοσκούρων.Ο Θωμάς λοιπόν, απίστησε όταν οι άλλοι μαθητές του είπαν πώς είδαν τον Κύριο και τους είπε χαρακτηριστικά πώς αν δεν δει το αποτύπωμα των καρφιών στα χέρια του Χριστού και αν δε το αγγίξει με τα δάχτυλα του τα ίδια και αν δεν αγγίξει και αυτήν την πλευρά Του, δηλαδή τα πιστοποιητικά θανάτου Του, πού δείχνουν αληθινή και την Ανάσταση δεν θα πιστέψει. Πράγματι, στο πρόσωπο του αποστόλου Θωμά, έχουμε έναν άλλον τύπο χριστιανού και έναν άλλο δρόμο προσέγγισης και της ανάστασης του Χριστού αλλά και αυτής της πίστης. Τον δρόμο έρευνας και ρεαλιστικής, ακόμα και ορθολογικής προσέγγισης του μυστηρίου του Θεού. Ο ίδιος ο Χριστός βέβαια, είπε πώς αληθινα μακάριοι είναι αυτοί πού δεν είδαν , δεν εμπιστεύτηκαν δηλαδή το όργανο της λογικής και πίστεψαν, ¨Ομως εκτός από την λογική , πού αρμόζει περισσότερο στο ήθος του δυτικού χριστιανισμού, με ασφυκτικό και τυρρανικο τρόπο πού υποβιβάζει το μυστήριο του Θεού στην σχολαστική γνώση, καλύτερα αγνωσία, έχουμε στην ορθόδοξη παράδοση μας το στοιχείο της εμπειρίας. Η γνώση του Θεού δεν είναι αφηρημένη αλλά εμπειρική, αφού η άκτιστη ενέργεια Του προσεγγίζει τον άνθρωπο, μέσα στην ορθόδοξη πνευματική ζωή της προσευχής και ο Θεός κατέρχεται, ο δε άνθρωπος ανέρχεται στον κόσμο του Θεού για να απολαύσει την αληθινότητα της εμπειρίας Του, ψυχή και σώματι.

Ο Χριστός λοιπόν δεν αφήνει απληροφόρητο τον Θωμά, γιατί εκτός του ότι συμπονά το πλάσμα Του και θέλει να το οδηγήσει από την απειρία στην εμπειρία και από την αγνωσία στην γνώση και από τον άδη της απιστίας στην χάρη της πίστης, επιθυμεί και για δική μας πληροφόρηση να διατρανώσει την αλήθεια της ανάστασης. Και γι αυτό οι υμνωδοί ομιλούν για καλή απιστία του Θωμά. Γιατί αυτή η απιστία του, είλκε το έλεος του Θεού, προκάλεσε την επανεμφάνιση Του μετά από οκτώ ημέρες, και προσκάλεσε τον Θωμά να αγγίξει τον τύπο των ήλων και να βάλει το δάχτυλο στην πλευρά Του και να τα δει όλα αυτά με τα μάτια του και έτσι όχι μόνο να πιστέψει , αλλά και να πιστοποιήσει εμπειρικά και διά της αφής και της όρασης την πραγματικότητα του Αναστημένου Σώματος. Και όλα αυτά γίνονται μετά από οκτώ ημέρες. Όχι μόνο για να ενισχυθεί η καλή αγωνία και έρευνα του μαθητή, αλλά γιατί ο αριθμός οκτώ έχει πνευματική σημασία.Σημαίνει πώς η εμφάνιση του Αναστάντος στον Θωμά, έγινε και πάλι Κυριακή, την επομένη Κυριακή της αναστάσεως και εξαίρεται η ημέρα του Κυρίου, ως ημέρα της αποκάλυψης Του στον κόσμο, αφιερωμένης στην εμπειρία της ανάστασης και εικόνα του ογδόου και μέλλοντος αιώνος. Ας τιμούμε λοιπόν την Κυριακή πού είναι μία ημέρα, πρώτη δηλαδή διότι κατ αυτήν πλάστηκε ο κόσμος και εγένετο φως, αλλά και κατ αυτήν αναπλάστηκε ο κόσμος διά της Αναστάσεως και τα πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια κατά τον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό. Ας την τιμάμε και ως ογδόη ημέρα γιατί προαναγγέλει τον ανέσπερο και μακάριο μέλλοντα αιώνια της βασιλείας του εσφαγμένου και αναστημένου Αρνίου Χριστού.


Ο Θωμάς λοιπόν μετά την εμφάνιση του Χριστού, καταπλήττεται, πληροφορείται για την ανάσταση του Κυρίου Του, πληρούται με τον φωτισμό του αγίου πνεύματος και αναγνωρίζει ποιόν έχει πλέον μπροστά Του, αναφωνεί λοιπόν : Ο Κύριος μου και ο Θεός μου!Διά της αναστάσεως λοιπόν για ακόμα μια φορά, αποκαλύπτεται η φύση του Χριστού, η θεότητα Του, πού ως τότε ήταν συγκαλυμμένη και άγνωστη.Ο Θωμάς διά της εμπειρίας πίστεψε στην ανάσταση. Χωρίς αυτή η εμπειρία να αποτελεί αμάρτημα και πτώση, αλλά μάλλον είναι και ευκαιρία αποκάλυψης, κατά τον ίδιο τον Χριστό όμως δεν είναι ο τέλειος και ενδεδειγμένος τρόπος γνώσης του Θεού. Του λέει : Επειδή με είδες, πίστεψες. Μακάριοι είναι όμως αυτοί πού ΔΕΝ είδαν, παρ ότι δεν είδαν και δεν άγγιξαν πίστεψαν! Και αυτοί είναι οι απλοί τη καρδία, οι πτωχοί τω πνεύματι, αυτοί πού ταπεινώνουν την γνώση και την σοφία τους και την απληστία της εμπειρικής γνώσης του Θεού, λές και ο Θεός είναι ένα επίγειο σχετικό φυσικό φαινόμενο και θέλουν να Τον ορίσουν, ταπεινώνουν αυτή την τάση και τον πειρασμό σε μια ηθελημένη μωρία και αδειάζουν από τις αγωνίες, την ασφάλεια και τα στεγανά τους για την αγάπη του Χριστού. Και στα μωρά αυτά και εξουθενημένα, πού σαν θυσία ευπρόσδεκτη εταπείνωσαν τον εαυτό τους, έναντι του Θεού, συγκαταβαίνει ο Θεός και τους χαρίζει την γνώση, την πίστη και την αποκάλυψη. Και γίνονται οι εκούσια πτωχοί και μωροί κατά χάριν πλούσιοι και σοφοί και ποιμένες και διδάσκαλοι των αδελφών τους.

από  κήρυγμα μας στο θ εωθινό ευαγγέλιο