ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 31, 2009

Καλή χρονιά


Με την περιτομή του Χριστού, παρέρχονται τα παλαιά και ιδού γέγονε καινά τα πάντα. Τί ευτυχής συγκυρία είναι να συμπίπτει η πολιτική πρωτοχρονιά με την δεσποτική αυτή εορτή! Τώρα που ο Λόγος σαρξ εγένετο, ο νόμος πιά αργεί, το κάλυμμα της αμαρτίας περιήρθη, η καινή διαθήκη προσφραγίζεται, το αιώνιο πάσχα προμνηστεύεται και η ημέρα προκόπτει, τώρα ακριβώς ένα ακόμα έτος πέφτει στη βαθιά χαράδρα της αριθμητικής του λήθης. Έτσι αφήνοντας πίσω αστοχίες και αμαρτίες ενός ολόκληρου έτους επιχειρούμε έναν αυτοέλεγχο και μια παραίτηση, μια παραίτηση από όλα αυτά που εβάρυναν την μέρα. Ο Χρόνος ανοίγει καινούρια σελίδα στο μεγάλο βιβλίο του. Και εμείς τραγικοί εφευρέτες και υπήκοοι του νόμου του, υπερβαίνουμε με την μετοχή μας στο θεϊκό πανυγήρι την πλαστή εξουσία του.Είμαστε χρόνιοι και δυνάμει υπέρχρονοι εμείς οι κοινωνοί της καινής διαθήκης, όπως ο Χριστός είναι άνθρωπος και Θεός. Σ'αυτό το σκοτεινόφωτο ταξίδι Εκείνος είναι το οντολογικό πρότυπο και εμείς τα μέλη του. Υπαγόμαστε και δεν υπαγόμαστε στο χρόνο,είμαστε εγγεγραμμένοι στα μητρώα της γης και προγραμμένοι στη βασιλεία Του, Εκείνου που εποίησε τους αιώνες. Γι'αυτό με δοξολογική χαρά και βαθιά συναίσθηση της ανώτερης πορείας μας , ας υποδεκτούμε τον ενιαυτό του Κυρίου μας, όχι ως περίτρομοι δούλοι, αλλά ως υιοθετημένοι κληρονόμοι. Ταπεινά και αρχοντικά,ανθρώπινα και αγγελικά, φόβω και χαρά, με πίστη και ελπίδα.



Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί
δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες
τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι αχ ό,τι πιο όμορφο
θα ΄θελα να σου πω
δε στο ΄πα ακόμα.
(Ναζίμ Χικμέτ 1902-1963)


Καλή και ευλογημένη χρονιά!

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 30, 2009

Μια επιστολή από την Πρέβεζα

"Σεβαστέ π. Ιωάννη.Την ευχή σας και χρόνια πολλά.Είμαι απο την … κληρικός.Τηρώ την ανωνυμία για ευνόητους λόγους.Θα ήθελα να αναφέρω τα παρακάτω.Στην ιερατική σύναξη του μηνός Δεκεμβρίου δόθηκε απο τον πρωτοσύγκελο … λευκό χαρτί όπου ζητήθηκε να υπογράψουμε οι ιερείς.Υπέγραψα κι εγώ αναγκαστικά για να μην μπω στο στόχαστρο αυτού του ανθρώπου.Τα περί ελευθερίας των ιερέων που αναφέρει στην σελίδα του ενοριακού κέντρου είναι όλα ψευδή.Σας αναφέρω χαρακτηριστικά.Παραμονή Χριστουγέννων, πριν τον εσπερινό στον Μητροπολιτικό ναό,ο πρωτοσύγκελος με αυταρχικό ύφος δίνει στον ψάλτη του ναού φυλλάδα με μεταφρασμένα κείμενα της εορτής να διαβάσει.Δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων κατά την διάρκεια συλλείτουργου σε κεντρικό ναό της πόλης όλοι οι Ιερείς ήταν αναγκασμένοι να διαβάζουν τις ευχές απο μετάφραση.Αλήθεια που είναι η ελευθερία του κάθε παπά να μπορεί να αρνηθεί να τελέσει τη Θ.Λειτουργία χωρίς μετάφραση!Αν το κάνει μαύρο σκοτάδι τον έφαγε!!!Θα περάσει απο το γραφείο του Επισκόπου...!!!Δυστυχώς με αυτά τα τερτίπια το μόνο που καταφέραμε είναι να διχάσουμε τον κόσμο και να τον διώξουμε απο την Εκκλησία.Αλλά όπως φαίνεται αυτό δεν μας προβληματίζει.Αυτό που προέχει είναι η προσωπική μας ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ και ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ μας.Ευχαριστώ για την φιλοξενία σας και παρακαλώ ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ!

http://agapi-pisti-elpida.blogspot.com/2009/12/blog-post_4846.html"


Τί απαράδεκτα πράγματα είναι αυτά;! Ο κύριος Μελέτιος άγιος Πρεβέζης είναι εξόχως πνευματικός άνθρωπος και με την εκκλησιαστική και κοσμική έννοια του όρου. Τώρα τί μεσολάβησε;  Προφανώς παρασύρθηκε από ιερείς "προοδευτικότερους" και πλέον "ανοικτόμυαλους" από μας τους "τυπολάτρες καθηστερημένους".Από καιρό παρακολουθώ αυτή την νεοβααρλαμίτικη μούρλα που έπιασε ορισμένους συν-αδέλφους αδελφούς στην εν λόγω μητρόπολη και η ελαχιστότητα μου εξεγείρεται.   Γουστάρουμε λοιπόν μοντέρνα εκκλησία και μοντέρνο λόγο για να τσιμπήσουν οι νέοι; Συγγνώμη για το "γουστάρουμε" αλλα προσπαθώ να φανώ και εγώ μοντέρνος και "αγαπητικά προσεγγίσιμος" με τις ..."μάζες" και μάλιστα σε γλώσσα κατανοητή από τον λαό(σοκ ε;!).

Ε,λοιπόν με το θάρρος του τριαντάρη που πριν να περάσει από την Εκκλησία, πέρασε και από άλλα ακραία νεολαίικα στέκια( οι ...νεωτεριστές προοδευτικοί αδερφοί δεν θα το αντέξουν,γι'αυτό δεν επεκτείνομαι), έχω να δηλώσω πώς οι νέοι δεν γουστάρουν(πάλι γουστάρουν-τί άταχτος που είμαι) τους παπάδες και την εκκλησία με προσωπίδες ευμενίδων και τάχα πατρικα ευπροσηγόρων. Οι νέοι ελκύονται από την αυθεντικότητα, την αυθεντικότητα που λείπει από τα πάντα και από όλους. Γι'αυτό θέλουν την Εκκλησία,Εκκλησία... τον παπά παπά... τους ψαλμούς ψαλμούς... και την σκάφη σκάφη.

Στην Εκκλησία δεν πάμε για να καταλάβουμε, πάμε για να λειτουργηθούμε και για να το πώ πιο ορθά να συλ-λειτουργήσουμε. Λυπάμαι, οι μεταφράσεις των λειτουργικών κειμένων είναι για κλάματα. Τις διάβασα σε φιλικό ιστολόγιο και έφριξα. Το πνεύμα και το γράμμα της μετάφρασης μου θυμίζουν αυτούς που αντί για "γαμήσας" λένε "νυμφεύσας" και αντί για "κλάσας", ..."κόψας". Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει αναγκαιότητα μετάφρασης.Σε μια σχετική συζήτηση κάποιος μου είπε πώς επιμένοντας στη μη μετάφραση των λειτουργικών κειμένων, θέλουμε τον απόστολο Παύλο(ανάγνωσμα αποστόλου) κομπάρσο. Ε, λοιπόν όχι. Εσείς θέλετε και τον Παύλο και τον Χριστό και τον Χρυσόστομο και τον Ρωμανό το Μελωδό κομπάρσους στο επιδεικτικό θέατρο  του ύποπτου διανοουμενισμού σας.

Η Εκκλησία δεν είναι μαγαζί στην εθνική για να μετέρχεται διαφημιστικών τρυκ προκειμένου να προσελκύσει πελάτες. Καλύτερα τρεις χριστιανοί και πεντακόσια άδεια καθίσματα, παρά πεντακόσιοι "ψαρεμένοι οπαδοί" και μια λειτουργία μασκαράτα. Δεν είμαστε προτεστάντες χτεσινοί που ζητάν θηράματα. Στους ανθρώπους δείχνουμε τα χέρια μας ανάπηρα ή γερά και κρίνουμε για να κριθούμε, για να μνημονεύσω τον ποιητή. Την φτώχεια μας την δείχνουμε. Για τον πλούτο μας (που στο κάτω δεν είναι δικός μας αλλα είναι παρακαταθήκη προς παράδοση), θα ντραπούμε ή θα απολογηθούμε; Θα νιώσουμε μειονεκτικά μπροστά σ'αυτόν που διψά γιατί έχουμε το νερό και θα στερήσουμε τον μαργαρίτη από τον πένητα για να μην τον θαμπώσουμε;Αυτά είναι παράλογα πράγματα.

Επιβιώσαμε 2000 χρόνια. Και δεδομένου ότι μαρτυρούντες και ομολογούντες επιβιώνουμε και όχι αλλιώς σας ευχαριστούμε που μας ξυπνάτε το μυαλό και την καρδιά και μας γεννάτε την διαρκή ανάγκη να γυρίζουμε στην πίστη.


Πάτερ αδερφέ, εσύ που έστειλες την επιστολή τί να πώ;! Μερικοί ξεχνούν πώς τα αξιώματα στην Εκκλησία είναι ευκαιρίες διακονίας όχι των υφισταμένων, αλλά των παρισταμένων  στην σύναξη και επιδεικνύουν αυταρχικές συμπεριφορές. Δεν θα επιμείνω σ'αυτό, ότι ου γινώσκω τον άνθρωπο και μπορεί να τον αδικώ. Πάντως οφείλω να πώ πώς είμαι κατά της ανώνυμης καταγγελίας, όποιες και νά' ναι οι συνέπειες. Δεν έχεις να φοβηθείς τίποτε, δεδομένου πώς οι απειλές συνήθως παραμένουν στα λόγια.

Δείξτε θάρρος και κάνετε αυτό που υπαγορεύει η καρδιά σας  και σε καλό θα βγεί γιατί στο κάτω κάτω επιμένω και δεν πάψω να το λέω, όπως και νά'χει: ο προϊστάμενος σας είναι εξόχως πνευματικός άνθρωπος, κάθε συνειδητός ορθόδοξος και τίμιος άνθρωπος οφείλει να το αναγνωρίσει.

Μέγας Βασίλειος και Μόδεστος



"Tι να πρωτοπεί κανείς για τον Μέγα Βασίλειο,τον ουρανοφάντορα ιεράρχη της Καισαρείας;Έζησε μόλις 49 χρόνια κι όμως έκανε τόσα στη ζωή του ,όσα πολλοί από εμάς δε θα κάναμε ακόμα κι αν ζούσαμε πολλούς αιώνες.

Το κέιμενο που ακολουθεί λέει τα πάντα για το ήθος και το φρόνημα του αγίου Βασιλείου.Χρόνια πολλά ,καλή χρονιά σε όλους με τις ευχές του καππαδόκου αγίου μας ,ο οποίος ασφαλώς και δεν έχει καμμία σχέση με το καλοταϊσμένο κακέκτυπο made by Coca cola !

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: « Πως σκέφτηκες σύ, Βασίλειε - δεν τον ονόμασε επίσκοπο - και τολμάς να αντιστέκεσαι ενάντια στην εξουσία και να φέρεσαι μόνος συ με τόση αυθάδεια;

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Γιατί μου κάνεις τέτοια ερώτηση; Ποια είναι η απείθεια και η υπεροψία μου; Γιατί ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω.

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Γιατί δεν ακολουθείς την θρησκεία του αυτοκράτορα, ενώ όλοι πιά οι άλλοι υποτάχτηκαν και νικήθηκαν;

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Δεν είναι αρεστά αυτό στο δικό μου Βασιλιά. Ούτε ανέχομαι να προσκυνώ το Χριστό σαν κάποιο κτίσμα, όπως τον θεωρείτε σεις οι αιρετικοί, αφού εγώ είμαι κτίσμα του Θεού.

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Και μάς πώς μάς θεωρείς; Δεν είμαστε τίποτε ημείς, που διατάζουμε αυτά; Πώς λοιπόν; Δεν θεωρείς μεγάλο και τιμητικό το να ταχθής με το μέρος μας και να έχης φίλους και συντρόφους;

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ:Αναγνωρίζω και δεν αρνούμαι ότι σείς είσθε ύπαρχοι και επιφανείς, αλλά καθόλου ανώτεροι από το Θεό. Και θεωρώ σπουδαία τη φιλία σας, αλλά και ισάξια με τη φιλία των άλλων ανθρώπων που πιστεύουν. Γιατί δεν είναι επίσημος ο Χριστιανισμός από την αξία των προσώπων που ανήκουν σ΄ αυτόν, αλλά από την πίστη.

Στο σημείο αυτό ο ύπαρχος ταράχθηκε. Άναψε από το θυμό του. Σηκώθηκε από την έδρα του και με λόγια ορμητικά είπε:

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Πως λοιπόν δεν φοβάσαι την εξουσία;

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Τι θα μου συμβή; Τι πρόκειται να πάθω;

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Τι θα πάθης; Ένα από τα πολλά που έχω στην εξουσία μου.

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Ποια είναι αυτά; Πες μου τα, για να ξέρω.

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Δήμευση, εξορία, βασανιστήρια, θάνατος.

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Απείλησε τίποτε άλλο, αν υπάρχη. Γιατί κανένα απ΄ αυτά που ανέφερες, δεν μπορεί να με θίξη και να με βλάψη.

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Πως είναι δυνατόν και με ποίο τρόπο θα τα καταφέρης;

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Γιατί δήμευση περιουσίας δεν μπορεί να πάθη εκείνος που δεν έχει τίποτα, εκτός αν πάρης τα τρίχινα αυτά φτωχά ρούχα και τα λίγα βιβλία, από τα οποία αποτελείται ολόκληρη η περιουσία μου. Εξορία δεν ξέρω αφού δεν είμαι πουθενά εγκατεστημένος και ούτε αυτή τη πόλη του κατοικώ τώρα, θεωρώ δική μου, αλλά θα έχω πατρίδα μου κάθε τόπο, στον οποίο θα με ρίξουν. Και μάλλον κάθε τόπο του Θεού, όπου εγώ είμαι ξένος και πάροικος. Τα βασανιστήρια πάλι τι μπορούν να κάνουν σε άνθρωπο που δεν έχει σώμα, εκτός αν λές βάσανο την πρώτη πληγή με την οποία θα πέσει το σώμα αυτό. Μόνο της πληγής αυτής είσαι κύριος. Και ο θάνατος θα είναι για μένα ευεργεσία, γιατί θα με στείλει γρηγορότερα στο Θεό, για τον οποίο ζω και πολιτεύομαι και χάρη του οποίου νεκρώθηκα και προς τον οποίο από καιρό τώρα σπεύδω.

ΜΟΔΕΣΤΟΣ: Κανείς μέχρι σήμερα δε μίλησε με τέτοιο τρόπο και με τόση μεγάλη παρρησία σε μένα τον Ύπαρχο.

Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Ίσως δε συνάντησες ποτέ ΕΠΙΣΚΟΠΟ. Γιατί αν συναντούσες πραγματικό Ιεράρχη, που ν΄ αγωνίζεται για την ορθή πίστη, με αυτό τον τρόπο θα σου απαντούσε. Ημείς Ύπαρχε, σε όλα τα άλλα ζητήματα είμαστε επιεικείς και ταπεινότεροι από κάθε άλλο άνθρωπο, γιατί τέτοια εντολή έχουμε από τον Κύριο. Και όχι μόνο σε τόση μεγάλη εξουσία, όπως η δική σου, αλλά ούτε στον τυχόντα άνθρωπο σηκώνουμε μάτια. Αλλά όπου πρόκειται για το Θεό και κινδυνεύει η πίστη, σ΄ Αυτόν μόνο αποβλέπουμε. Φωτιά και ξίφος και θηρία και νύχια που κόβουν τις σάρκες είναι για μας αυτά περισσότερο ευχαρίστηση παρά εκφοβισμός και κατάπληξη. Γι΄ αυτό βρίζε, φοβέριζε, κάνε ό,τι θέλεις, χρησιμοποίησε την εξουσία σου. Ας ακούση την απάντηση αυτή και ο Βασιλιάς. Δεν θα υποτάξης, ούτε θα με πείσης να ταχθώ με το μέρος της αιρετικής ασέβειας, έστω και αν με απειλήσης με ακόμη τρομερότερα.»

Διάλογος του Μ.Βασιλείου με τον έπαρχο Μόδεστο ο οποίος προσπάθησε να τον πείσει να γίνει αρειανιστής ,όπως ήταν και ο αυτοκράτορας Ουάλης.Tα παραπάνω ας τα διαβάσουν οι φλύαροι αρχαιόπληκτοι και οι λοιπές νεοεποχικές δυνάμεις που λένε πως ,δήθεν, η Εκκλησία του Χριστού,βασίστηκε στην κρατική εξουσία για να επικρατήσει ενώ η αλήθεια είναι ότι από τις αρχές τής ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η Ορθόδοξη Εκκλησία διώχθηκε ακόμα και από «χριστιανούς» αυτοκράτορες". 

ΠΗΓΗ:http://misha.pblogs.gr/2009/01/m-basileios-o-thanatos-gia-emena-einai-efergesia.html#comments


(κράτησα τις παρατηρήσεις του misha ως έχουν , γιατί με εκφράζουν,εικόνα :Καππαδοκία)

Αν δε μού ' δινες την ποίηση, Κύριε...



Ἂν δὲ μούδινες τὴν ποίηση, Κύριε,

δὲ θάχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω

.Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θάταν δικά μου.

Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές

,νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου,

νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο,

ἡ ἔρημός μου λαό,τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια.


Λοιπόν; Πῶς σου φαίνονται;

Εἶδες τὰ στάχυά μου, Κύριε;

Εἶδες τ' ἀμπέλια μου;

Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου;

Κι' ἔχω ἀκόμη καιρό!

Δὲν ξεχέρσωσα ὅλο τὸ χῶρο μου, Κύριε.

Μ' ἀνασκάφτει ὁ πόνος μου κι' ὁ κλῆρος μου μεγαλώνει.

Ἀσωτεύω τὸ γέλιο μου σὰν ψωμὶ ποὺ μοιράζεται.

Ὅμως,δὲν ξοδεύω τὸν ἥλιό σου ἄδικα.

Δὲν πετῶ οὔτε ψίχουλο ἀπ' ὅ,τι μοῦ δίνεις.

Γιατί σκέφτομαι τὴν ἐρμιὰ καὶ τὶς κατεβασιὲς τοῦ χειμῶνα.

Γιατί θἄρθει τὸ βράδι μου.

Γιατί φτάνει ὅπου νἆναιτὸ βράδι μου, Κύριε,

καὶ πρέπεινἄχω κάμει πρὶν φύγω τὴν καλύβα μου ἐκκλησιὰ

γιὰ τοὺς τσοπάνηδες τῆς ἀγάπης.


Νικηφόρος Βρεττάκος



Τρίτη, Δεκεμβρίου 29, 2009

Kuro Siwo


...Νεκροί βρέθηκαν και οι τρεις Έλληνες ναυτικοί, μέλη του Aegean Wind, οι οποίοι αγνοούνταν από το μεσημέρι της Παρασκευής, όταν ξέσπασε φωτιά στο πλοίο, ενώ έπλεε ανοικτά της Βενεζουέλας. 

Πρόκειται για τον ανθυποπλοίαρχο, Γιώργο Ξυπολιτάκο 23 ετών, τον τρίτο μηχανικό, Γιώργο Καλφαγιάννη 52 ετών, και τον ηλεκτρολόγο, Κωνσταντίνο Μουτσινά, 55 ετών. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες ο θάνατος τους οφείλεται σε ασφυξία...

Φώτης Κόντογλου - Ο Μέγας Βασίλειος κι᾿ ο παραμορφωμένος Χριστιανισμός


...Γράφει λοιπὸν ὁ θεόγλωσσος Παῦλος καὶ ρωτᾶ: «Ποῦ σοφός; Ποῦ γραμματεύς; Ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; (δηλ. τῆς κοσμικῆς σοφίας). Οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου;» Σὰν νὰ λέγη: «Ποιὸς ἀπὸ τοὺς σοφούς του κόσμου τούτου, ἀπὸ τοὺς φιλοσόφους καὶ τοὺς δεινοὺς συζητητᾶς, μὲ τὴ διαλεκτική τους, θὰ μπορέση νὰ συζητήση, ἢ κἂν νὰ καταλάβη αὐτὰ ποὺ λέμε ἐμεῖς οἱ μωροί, ἐμεῖς ποὺ δὲν γνωρίζουμε τὰ μαστορικὰ γυρίσματα τῆς διαλεκτικῆς, ἐμεῖς οἱ ἀπαίδευτοι ἀνατολίτες, κι᾿ ὄχι κατὰ βάθος ἐμεῖς, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ λέγει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μὲ τὸ στόμα μας;»Καὶ παρακάτω γράφει: «Σοφίαν δὲ λαλοῦμεν ἐν τοῖς τελείοις, σοφίαν δὲ οὐ τοῦ αἰῶνος τούτου, οὐδὲ τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου, τῶν καταργουμένων». Ποιοὶ εἶναι οἱ ἄρχοντες τοῦ αἰῶνος τούτου, οἱ καταργούμενοι, παρὰ οἱ φιλόσοφοι κ᾿ οἱ ρήτορες κ᾿ οἱ ἄλλοι λογής-λογὴς μαστόροι τῆς κοσμικῆς λογοτεχνίας, ποὺ τὰ σκοτεινὰ φῶτα τους, λένε οἱ τυφλοὶ διδάσκαλοι τοῦ λαοῦ πὼς χρειάζονται στὸ χριστιανό, σὰν νὰ μὴν τοὺς φθάνη τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ λέγει «ἂν τὸ φῶς ποὺ ἔχουνε μέσα τους (οἱ τέτοιοι) εἶναι σκοτάδι, τὸ σκοτάδι τοὺς πόσο πρέπει νὰ εἶναι;»

Λοιπόν, κατὰ τὸ πνεῦμα «τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ καταργουμένου» ἑορτάζουνε καὶ δοξάζουνε καὶ τὸν ἅγιον Βασίλειον, ὄχι σὰν ἅγιον καὶ ἀγωνιστῆ τῆς ἀληθινῆς θρησκείας, ἀλλὰ σὰν συγγραφέα «καλλιεπῶν συγγραμμάτων», «σοφὸν ἠθικολόγον καὶ παιδαγωγόν, λάτρην τῆς ἑλληνικῆς σοφίας».

Ἀλλὰ πόσο σύμφωνος εἶναι ὁ ἅγιος μὲ κείνους ποὺ τὸν δοξάζουνε γιὰ τὴν ἑλληνομάθειά του καὶ γιὰ τὴν ἐκτίμηση ποὺ εἶχε στὴν ἀρχαία σοφία, τὸ φανερώνουνε τὰ παρακάτω λόγια ἀπὸ μία ἐπιστολὴ ποὺ ἔγραψε στὸν Εὐστάθιο ἐπίσκοπο Σεβαστείας:«Ἐγώ, γράφει, ἀφοῦ ξόδεψα πολὺν καιρὸν στὰ μάταια πράγματα, κι᾿ ἀφοῦ ὅλη σχεδὸν τὴ νεότητά μου τὴ χάλασα μὲ τὸ νὰ κοπιάζω γιὰ πράγματα ἀνώφελα (ἀδιαφόρετα), καταγινόμενος νὰ μελετῶ τὰ μαθήματα τῆς «παρὰ τοῦ Θεοῦ μωρανθείσης σοφίας», ἐπειδὴ κάποτε ξύπνησα σὰν νὰ κοιμόμουνα σὲ βαθὺν ὕπνο, καὶ ἄνοιξα τὰ μάτια μου στὸ θαυμαστὸ φῶς τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου κ᾿ εἶδα καλὰ πὼς ἤτανε ἄχρηστη «ἡ σοφία τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου τῶν καταργουμένων», ἀφοῦ ἔκλαψα πολὺ γιὰ τὴν ἐλεεινὴ ζωή μου, παρακαλοῦσα τὸ Θεὸ νὰ μὲ χειροκρατήση γιὰ νὰ φωτισθῶ στὰ δόγματα τῆς εὐσέβειας. Καὶ πρὶν ἀπ᾿ ὅλα προσπάθησα νὰ ἀποκτήσω κάποια ἠθικὴ διόρθωση, ἐπειδὴ εἶχε πάθει μεγάλη διαστροφὴ ἡ ψυχή μου ἀπὸ τὴ συναναστροφή μου μὲ τοὺς κακοὺς ἀνθρώπους. Διάβασα λοιπὸν τὸ Εὐαγγέλιο, καὶ σὰν εἶδα πὼς ἐκεῖ μέσα εἶναι γραμμένο πὼς συντείνει πολὺ στὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου τὸ νὰ πουλήση τὰ ὑπάρχοντά του καὶ νὰ τὰ μοιράση στοὺς φτωχοὺς ἀδελφούς του καὶ νὰ ζῆ χωρὶς νὰ φροντίζη καθόλου γιὰ τούτη τὴ ζωή, καὶ νὰ μὴν προσηλώνεται ἡ ψυχὴ στὰ ἐπίγεια ἀπὸ καμμιὰ συμπάθεια, παρακαλοῦσα νὰ εὕρω κάποιον ἀπὸ τοὺς ἀδελφοὺς ποὺ νὰ διάλεξε αὐτὸν τὸ δρόμο στὴ ζωή του, ὥστε, μαζὶ μ᾿ αὐτόν, νὰ ταξιδέψω καὶ νὰ περάσω τούτη τὴν περαστικὴ φουρτούνα τῆς ζωῆς».

Ἀλλὰ ποιὸς δίνει σημασία σ᾿ αὐτὰ ποὺ λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος; Ἡμεῖς κάναμε ἕνα δικό μας Χριστιανισμό, ἕνα βολικό, ἕναν ἀνθρωπινὸ καὶ λογικὸ Χριστιανισμό, ὅπως λέγει ὁ μεγάλος Ἱεροεξεταστὴς τοῦ Ντοστογιέφσκη, γιατὶ ὁ Χριστιανισμὸς ποὺ δίδαξε ὁ Χριστὸς εἶναι ἀνεφάρμοστος, ἀπάνθρωπος. Ἐμεῖς, ἀντὶ ν᾿ ἀνέβουμε πρὸς τὸν Χριστό, ποὺ λέγει «ἐγὼ σὰν ὑψωθῶ, θὰ σᾶς τραβήξω ὅλους πρὸς ἐμένα», τὸν κατεβάσαμε ἐκεῖ ποὺ βρισκόμαστε ἐμεῖς, καὶ κάναμε ἕνα Χριστιανισμὸ σύμφωνο μὲ τὶς ἀδυναμίες μας, μὲ τὰ πάθη μας, μὲ τὶς κοσμικὲς φιλοδοξίες μας, καὶ δώσαμε καὶ στοὺς ἁγίους τὰ προσόντα ποὺ ἐκτιμοῦμε καὶ ποὺ θαυμάζει ἡ ὑλοφροσύνη μας, τοὺς κάναμε φιλοσόφους, ρήτορας, πολιτικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, παιδαγωγούς, ἐπιστήμονες κ.λπ. Ὁ μεγάλος Ἱεροεξεταστής, σὰν πήγανε μπροστά του τὸν Χριστὸ (ποὺ πρόσταξε νὰ τὸν πιάσουνε, ἐπειδὴ ξανακατέβηκε στὴ γῆ καὶ τὸν ἀκολουθοῦσε ὁ κόσμος), τοῦ εἶπε: «Τὸν καιρὸ ποὺ ἦρθες στὸν κόσμο ἔφερες στοὺς ἀνθρώπους μία θρησκεία σκληρή, ἀνεφάρμοστη, ἀπάνθρωπη. Ἐμεῖς τὴν κάναμε βολική, ἀνθρωπινή. Τί ξαναἦρθες νὰ κάνης πάλι στὸν κόσμο; Νὰ μᾶς τὴ χαλάσης, μόλις τὴ βάλαμε στὸ δρόμο; Γι᾿ αὐτό, θὰ διατάξω νὰ σὲ κάψουνε ἐν ὀνόματί σου, σὰν αἱρετικόν».

Ὁ βολικός, ὁ ἀνθρωπινὸς Χριστιανισμός, αὐτὸ τὸ ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, εἶναι ἡ συχαμερὴ παραμόρφωση ποὺ ἔπαθε τὸ Εὐαγγέλιο ἀπὸ τὴν πονηρὴ ὑλοφροσύνη τῆς σαρκός.

Κάλαντα Πρωτοχρονιάς Καλύμνου και Τήλου



Κάλαντα Πρωτοχρονιάς από την Κάλυμνο  και την Τήλο που ξεχωρίζουν για το παραδοσιακό και θεολογικό τους ύφος.


Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα Καλύμνου

Ξημερώνει νέον έτος και Περιτομή Χριστού,

Βασιλείου του Μεγάλου, Ιεράρχου του Σοφού.

Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο ίνα σώσει τον Αδάμ,

ίνα σώσει και τον κόσμον από Δύση ως Βορράν.

Εις αυτό το Νέο Έτος, Βασιλείου εορτή,

ήρθα να σας χαιρετίσω με την πρέπουσα ευχή.

Εύχομαι λοιπόν να ζείτε πολλούς χρόνους κι ευτυχείς,

τον Βασίλειον τον Μέγαν να ‘χετε συνδρομητήν.

Όσους έχετε στα ξένα να δεχθείτε με καλό,

να σας δίνει ευτυχία το Θεό παρακαλώ.


Πρωτοχρονιάτικα κάλαντα Τήλου

Πάλιν ακούσατ’ άρχοντες,

πάλιν να σας ειπούμε,

ότι και αύριον εστί

ανάγκη να χαρούμε.

Και να πανηγυρίσουμε

Περιτομήν Κυρίου,

και εορτήν του μάκαρος

Μεγάλου Βασιλείου.

Κάνω λοιπόν αρχήν καλήν

επαίνους να συνθέσω,

τον Άγιον Βασίλειον

δια να επαινέσω.

Να σας ειπώ τα θαύματα

που έδειξεν ατός του,

με του Θεού την δύναμιν,

που ήταν βοηθός του.

Παρά Θεού ο θαυμαστός

ήταν πεφωτισμένος,

σπουδήν γραμμάτων άπειρον,

σοφίαν πλουτισμένος.

που ήτο διδαγμένος,

με κάθεν άλλην αρετήν

μικρός μαθητευμένος.

Της Καισαρείας γέννημα,

βλαστός Καππαδοκίας,

και ποιητής και λυτρωτής

της Θείας Λειτουργίας.

Είχεν και το αξίωμα

της Αρχιεροσύνης,

εχθρός των έργων των κακών,

φίλος της σωφροσύνης.

Άκρος εχθρός αιρετικών,

προστάτης ορθοδόξων,

διώκτης των Αγαρηνών,

ομού και κακοδόξων.

Αρχιερείς τον σέβονταν,

παπάδες τον τιμώσιν,

οι άρχοντες και ο λαός

σκύφτουν τον προσκυνώσι.

Τι να πολυλογώ λοιπόν

τα προτερήματά του,

όλοι κοινώς τα ξέρομε

τα κατορθώματά του.

Δίδομεν όμως είδησιν

εις όλη την οικίαν,

ν’ ακούσετε με προσοχή

και άλλην υμνωδίαν.

Αύριο είναι Περιτομή

κι υμνεί η Εκκλησία,

και προσκαλείστε άρχοντες,

γέροντες και παιδία.

Ας δράμωμ’ όλοι το λοιπόν

μ’ ευλάβειαν και τάξη,

τα φοβερά μυστήρια,

μέλλει να μας διδάξει.

Την σάρκα περιτέμνεται,

εκών ο Πλαστουργός μας,

ο Βασιλεύς των ουρανών,

Κύριος και Θεός μας.

Και ως αυτός ηθέλησεν

αυτόν να τελειώσει,

τον νόμον τον Μωσαϊκόν

πανσόφως να πληρώσει.

Ιδού οπού σας είπομεν,

μ’ όλην την προθυμίαν,

τον Άγιον Βασίλειον,

Περιτομήν την θείαν.

Και σας καλονυκτίζομεν,

πέσετε κοιμηθείτε,

ευχαριστήσατε κι ημάς

Βενέτικα φλωρία,

Ισπανικά και Γαλλικά,

ότ’ είν’ φιλαργυρία.

Ημείς ευχαριστούμεθα

εις την προαίρεσίν σας,

γνωρίζοντες την γνώμην σας,

ομού και θελησίν σας.


 

Πηγή:

Πνευματική πολιτεία
ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓΙΩΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΑΙ ΕΛΕΝΗΣ ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ


Δευτέρα, Δεκεμβρίου 28, 2009

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ

Γράφει ο Χρήστος Π., θεολόγος


Υπάρχει διάχυτη η εντύπωση σε πολλούς πιστούς ή μη, πως πλήθυναν στην εποχή μας και η απιστία και η αθεΐα. Αυτό βέβαια εν μέρει είναι σωστό και δεν μπορούμε να το αρνηθούμε.

Είναι καιρός όμως να αναρωτηθούμε, αν εμείς οι Χριστιανοί είμαστε άμοιροι ευθυνών. Δεν μας αναλογεί κανένα μερίδιο ευθύνης; Και μήπως πολλοί από τους άπιστους και τους άθεους στην ουσία ούτε άπιστοι είναι ούτε άθεοι, αλλά αναζητούν μια γνήσια θρησκευτικότητα και ένα γνήσιο Θεό;Γιατί όπως έλεγε ωραιότατα ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος και υπαρξιστής Ζαν – Πωλ Σαρτρ, «ο άθεος είναι ένας μανιακός του Θεού που βλέπει παντού την απουσία του, που δεν μπορεί ν’ ανοίξει το στόμα του χωρίς να προφέρει το Όνομά του. Κοντολογίς ένας κύριος με θρησκευτικές πεποιθήσεις»Τι λοιπόν προσφέρουμε οι περισσότεροι από εμάς στους παραπάνω «άθεους» και τους «άπιστους», εκτός από μια τυπική και εν πολλοίς υποκριτική θρησκευτικότητα και το κυριότερο έναν παραμορφωμένο Θεό και όχι Αυτόν που μας γνώρισε ο Χριστός και οι μαθητές του;

Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΘΕΟΣ

Ευκαιρία λοιπόν να σας γνωρίσουμε τον Θεό μας, αυτόν που ποτέ δεν μάθατε και ούτε καν υποψιάζεστε πως υπάρχει.Ο δικός μας Θεός λοιπόν είναι ο Θεός Πατέρας που είναι ΑΓΑΠΗ, και ο οποίος ΕΛΕΥΘΕΡΑ δίνει απλόχερα αυτήν την αγάπη του, βρέχοντας επί δικαίους και αδίκους.Ο δικός μας Θεός είναι ο Θεός Λόγος (Χριστός), που είναι ΑΓΑΠΗ, και ο οποίος ΕΛΕΥΘΕΡΑ ταπεινώνεται και σταυρώνεται για το πλάσμα του.Ο δικός μας Θεός λοιπόν είναι το Άγιο Πνεύμα που είναι ΑΓΑΠΗ, και το οποίο ΕΛΕΥΘΕΡΑ έρχεται και κατοικεί μέσα μας με την βάπτιση και το χρίσμα δίνοντάς μας απλόχερα τα χαρίσματά του.Ο δικός μας Θεός επειδή είναι ΑΓΑΠΗ ούτε ξενόφοβος είναι ούτε ρατσιστής, αλλά σαν Πατέρας που είναι, αγαπάει ανεξαιρέτως όλους τους ανθρώπους πέρα από θρησκείες και κοινωνικές τάξεις. Ιδιαίτερη αδυναμία και αγάπη έχει στα «άτακτα» παιδιά του, ελπίζοντας στην μετάνοια και την επιστροφή τους κοντά του, ώστε να γευτούν την αγάπη του αυτή.Ο δικός μας Θεός επειδή είναι ΑΓΑΠΗ δεν είναι τιμωρός για να βασανίζει τους κακούς στα ανύπαρκτα καζάνια της κόλασης. Γιατί και η κόλαση είναι εκδήλωση της αγάπης του Θεού. Επειδή ο Θεός είναι τόσο ελεύθερος ώστε δέχεται και σέβεται την επιλογή του πλάσματος του, να ζήσει και μετά θάνατον μακριά από την αγάπη του αυτή. Όμως ο άνθρωπος αισθανόμενος αυτή την αγάπη του Θεού αυτοβασανίζεται (κόλαση) επειδή δεν μπορεί να την γευτεί. Αντίθετα αυτός που επέλεξε ελεύθερα εν ζωή, να ζήσει κοντά στο Θεό, μετά θάνατον είναι σε θέση να προγεύεται αυτήν του την αγάπη (παράδεισος) η οποία θα γίνει πλήρης μετά την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου.Ο δικός μας Θεός δεν έχει αναθέσει «εργολαβικά» την εκπροσώπησή του στη Γη σε δήθεν αυτόκλητους πραιτοριανούς του, εν σχήματι ή μη, οι οποίοι με περίσσιο θράσος εκμεταλλεύονται την αφέλεια και πίστη του κοσμάκη για να περνάνε αυτοί «ζωή και κότα». Αλλά έχει το ορατό του σώμα την Εκκλησία, στην οποία συμμετέχουν ΟΛΟΙ ΙΣΟΤΙΜΑ και οι εν σχήματι (κληρικοί) και οι μη (λαϊκοί).Ο δικός μας Θεός ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ το κακό στο κόσμο – για το οποίο μοναδικός υπεύθυνος είναι ο άνθρωπος – γιατί είναι ΑΓΑΠΗ. Και η αγάπη για να είναι αγάπη προϋποθέτει κάτι, που δεν βολεύει τον άνθρωπο. Την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Γι’ αυτό το επιτρέπει. Γιατί αν δεν το επέτρεπε ούτε Θεός θα ήταν, ούτε οι άνθρωποι θα ήταν ελεύθεροι.


Ο ΠΑΡΑΧΑΡΑΓΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ

Αντίθετα ο παραχαραγμένος Θεός είναι ένας αδύναμος, αιμοδιψής, σαδιστής και τύραννος Θεός.Αυτός λοιπόν ο «Θεούλης» σπέρνει τον φόβο στα αδύναμα πλάσματά του εκβιάζοντας με τον φόβο της καταστροφής τους και εκμηδένισης τους.Στέλνει το Γιό του στην γη, για να σταυρωθεί και έτσι να ικανοποιηθεί σαδιστικά η θεία δικαιοσύνη, που πληγώθηκε από την παράβαση του πλάσματός του (Αδάμ και Εύας), χωρίς να καταλαβαίνει πως δεν είναι Θεός, γιατί ενώ καλεί τον άνθρωπο να συγχωρεί, ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ.Ετοιμάζεται να κάνει πόλεμο στην γη και να την πνίξει στο αίμα, για να εξαλείψει τους «πονηρούς» και να δικαιώσει τους «αγαθούς»(καθωσπρέπει Χριστιανούς δηλ. τους υποκριτές), οι οποίοι θα χαρούν από την εξολόθρευση των «πονηρών» και την κατ’ αυτούς απόδοση δικαιοσύνης .Έχει μονομανία με την γενετήσια σεξουαλική πράξη, την οποία ενώ στη Γένεση 1: 28 την ευλόγησε, την θεωρεί τώρα ως την ύψιστη των αμαρτιών! Έτσι «κατασκευάζει» ανθρώπους νευρωτικούς που είτε καταπιέζουν κάθε εκδήλωση τρυφερότητας μέσα τους είτε εξωτερικά και κοινωνικά είναι άψογοι, στην προσωπική τους ζωή όμως, είναι γεμάτοι βρωμιά και κάθε είδους σεξουαλική ανωμαλία.Κατασκοπεύει και την παραμικρή κίνηση και εκδήλωση του ανθρώπου και σαν άλλος «μπακάλης» τις καταγράφει στα «τεφτέρια» του, ώστε μετά θάνατο να στείλει τον «αμαρτωλό» στα καζάνια της κόλασης και τον «δίκαιο» στα λιβάδια του Παραδείσου.

Ένα τέτοιο Θεό κ. κ. απανταχού «ευσεβείς» και «δίκαιοι», σας τον χαρίζω να τον χαίρεστε. Προτιμώ να είμαι «ΑΘΕΟΣ» παρά να πιστεύω σε ένα Θεό, βγαλμένο από την πιο αρρωστημένη και σαδιστική φαντασία του ανθρώπου.


(από το ιστολόγιο ANTIAIΡΕΤΙΚΟΣ, http://antiairetikos.blogspot.com/2009/12/blog-post_22.html

Κάθισμα της του Κυρίου Βαπτίσεως




Το κάθισμα αυτό με την ένδειξη "Κάθισμα της του Κυρίου Βαπτίσεως" βρήκα στο περιθώριο ενός Μηναίου του Ιανουαρίου. Το δημοσιεύω, αγνοώντας την πατρότητα,την παλαιότητα ή την τυχούσα θέση του στη λειτουργική πράξη και ζωή. Είναι τονισμένο στο "Δεύτε ίδωμεν πιστοί..." (κάθισμα του όρθρου των χριστουγέννων) και πάνυ ωραίον.


Δεύτε ίδωμεν πιστοί

που εβαπτίσθη ο Χριστός

ακολουθήσωμεν λοιπόν

τον Ιορδάνην ποταμόν

προς την φωνήν του βοώντος

εν τη ερήμω.

Και ίδωμεν εκεί τον Πλαστουργόν του Αδάμ

παλάμη δουλική χειροθετούμενον

δι'ευσπλαγχνίαν άφατον και τούτω

μεγαλοφώνως βοήσωμεν:

Ήλθες , εφάνης εν Ιορδάνη

αγιάσαι τα ύδατα.



Κυριακή, Δεκεμβρίου 27, 2009

Πίστη ζυμωμένη με αίμα



... 27 Δεκεμβρίου: ... και αυτοί αφού  έκραξαν με αγανάκτηση τον έβγαλαν έξω από το συνέδριο και άρχισαν να τον λιθοβολούν με μανία. "Κύριε, μην τους καταλογίσεις την αμαρτία αυτή", ψέλλισε και έπειτα εκοιμήθη. (πρωτομάρτυρας Στέφανος).

... Δύο αδέρφια μαρτυρούν για την τιμή των αγίων εικόνων, ο Θεοφάνης και ο Θεόδωρος, οι λεγόμενοι Γραπτοί. Με πυρωμένο σίδερο χαράζουν βλάσφημους στίχους στα πρόσωπα τους και τους διαπομπεύουν σαν κοινους εγκληματίες. Ο Θεόδωρος απλά θα πεί: "Τα σεραφείμ που φυλούν την Εδέμ με ρομφαία πύρινη θα δουν αυτόν τον τιμητικό τίτλο και θα υποχωρήσουν μπροστά μου"... (άγιος Θεόδωρος ο Γραπτός).

...28 Δεκεμβρίου: ... μια ολόκληρη πόλη μαρτυρεί με φρικτό τρόπο για την αγάπη και την πίστη του Χριστού. Ανάκατα άρχοντες,επίσκοπος,ιερείς, λαός, πρώην ιερείς και διάκονοι των ειδώλων,ευνούχοι και αξιωματούχοι,συγκλητικοί και ιδιώτες,γέροι,παρθένοι βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο με ποικίλλες διαβολικές επινοήσεις-φρικτά μαρτύρια. 20000 μόνο παραδίνονται στην φωτιά ψάλλοντας "Τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε εις παντας τους αιώνας"...(Των εν Νικομηδεία δισμυρίων μαρτύρων).

...29 Δεκεμβρίου: 14000 ψυχές αθώων νηπίων βαπτίζονται στο αίμα του μαρτυρίου και παραδίνονται στην αγκαλιά του Ουράνιου Πατέρα, σαν άμωμο και σεπτό θυμίαμα. Η διαβολική ανθρώπινη εγκληματικότητα δεν φείδεται ούτε των νηπίων...(Των υπό Ηρώδου σφαγιασθέντων νηπίων)...

...30 Δεκεμβρίου: Η νεαρή Ανυσία από την Θεσσαλονίκη φτύνει με θάρρος  τον δήμιο που βλαστημά το γλυκύτατο όνομα του Ιησού και αυτός με το σπαθί του διαπερνά τα πλευρά της, χαρίζοντας της τίμιο θάνατο...(Της αγίας Ανυσίας)

...31 Δεκεμβρίου: Ο ορφανοτρόφος  και μαγιστριανός ιερέας Ζωτικός διασώζει εκατοντάδες λεπρούς από τον πνιγμό (διαταγή ενός παραφρονα βασιλέα για να μην εξαπλωθεί η λύμη). Για την "εξαπάτηση" αυτή καθώς και επειδή τους φρόντιζε και τους παρείχε ότι αναγκαίο βρίσκει φρικτό θάνατο , συρόμενος από μουλάρια τα οποία ελέγχουν με ανθρώπινη φωνή την σκληρότητα των δημίων του...(του αγίου Ζωτικού)....


Περί αναρχίας και χριστιανικού αναρχισμού-προσωπική τοποθέτηση

Την ανάρτηση αυτή την αφαίρεσα γιατί ... σκανδάλιζε κάποιους, καίτοι δεν υπήρχε συγκεκριμένος λόγος σκανδαλισμού. Αλλοίμονο!

Αν μπήκες εδώ μέσα τυχαία ή με καλή διάθεση αγνόησε το παρακάτω μήνυμα----->>> και να περνάς καλά!

--------->>>Αντί να ψάχνεις με δαιμονική περιέργεια και αρρωστημένη απληστία, πράγματα πού δεν σε ωφελούν πνευματικά και δεν συντελούν στην οικοδομή σου, αλλά αποτελούν σεμνούς υποκειμενισμούς ενός ασήμου φτωχού ιερέως,σε ένα από τα χιλιάδες Blogs του διαδικτύου, δεν πάς να κλειστείς στο ταμείο σου να κάμεις και κανένα κομποσχοινάκι, μπας και ωφεληθείς;;;
Άντε μπράβο, για την αγάπη του Χριστούλη...

Σάββατο, Δεκεμβρίου 26, 2009

Μια ερώτηση/μια απάντηση

"Πιγκουίνος είπε...

Χρόνια πολλά μετά μίας παρακλήσεως. Επειδή γίνεται αναφορά στην αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο, θα μπορούσατε σε μία ανάρτηση ή σε σχόλιο κάτω από το δικό μου, να εξηγήσετε σε κάποιους που δεν το καταλαβαίνουμε, πώς «επέτρεψε» («η πηγή της ζωής») πριν από πέντε χρόνια, τη δεύτερη μάλιστα ημέρα των Χριστουγέννων, να πεθάνουν περίπου 226.000 άνθρωποι από το τσουνάμι;
Εκτός αν πρόκειται για δείγμα της φιλευσπλαχνίας του προς τον άνθρωπο.
Ελπίζω ότι θα υπάρξει κάποιου είδους απάντηση, η απορία όντως υφίσταται.
Χρόνια πολλά και πάλι.

26 Δεκεμβρίου 2009 4:08 π.μ."


" Ο π.Παντελεημων είπε...

Χρόνια Πολλά!
Πράγματι είναι ένα είδος φιλευσπαλαγχνίας προς τον άνθρωπο από τον πανάγαθο Θεό. Ο θάνατος ο σωματικός  είναι μια ύψιστη ευεργεσία γιατί συμβάλλει στην ανάσχεση της διαιώνισης του Κακού στον κόσμο. Το Κακό που γεννάται από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου εκμηδενιζεται και παύει να υφίσταται με τον θάνατο αυτού που το διαπράττει. Ο αιφνίδιος θάνατος αυτών ανθρώπων ήταν μια ευεργεσία ανάσχεσης του Κακού που διέπρατταν και συγκεκριμμένα της παιδεραστίας, είτε σαν έκδοση ή εκμετάλλευση ή σιωπηρή συνενοχή.
Άλλωστε ο σωματικός θάνατος στην ορθόδοξη διδασκαλία και παράδοση είναι μικρό κακό, σχεδόν μηδαμινό, πίστεψε με. Αυτό που είναι το όντως φοβερό είναι ο πνευματικός θάνατος δηλαδή η εκούσια και αιώνια αποκοπή του ανθρώπου από τον Πλάστη του που είναι η πηγή της ζωής. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί λοιπόν δεν είναι το δυστήχημα του θανάτου αυτών τν χιλιάδων αλλά η πνευματική τους σχέση με τον Θεό πριν τον θάνατο τους και η αιώνια κατάληξη τους.

Προς επιβεβαιώση των γραφομένων μου
αναφέρω και την περίπτωση των νηπίων που έσφαξε ο Ηρώδης. Ο Θεός άφησε τον Ηρώδη ελεύθερο να πράξει ό,τι θέλει, όπως αφήνει κάθε εκμεταλλευτή και δολοφόνο. Εκείνος όμως ο άθλιος αποκόβοντας την ζωή τόσων αθώων την δε ψυχή του ζημίωσε στα δε νήπια πρόσφερε ακούσια την αιώνια ζωή.
Τέλος και ένα ακόμα παράδειγμα. Την 29η του μηνός θυμόμαστε την μνήμη όλων αυτών που πέθαναν από λιμό ή κρύο ή αρρώστια, μακρυά από τα μάτια των άσπλαχνων ανθρώπων ή και ίσως μπροστά στην πόρτα μας. Ο σχολιαστής του συναξαρίου μας πληροφορεί λοιπόν πώς όλες αυτές οι αιτίες θανάτου δεν ήταν παρά μόνο μηχανισμοί σωτηρίας επινοημένοι από τον Θεό για να σωθούν αιώνια αυτοί οι άνθρωποι. Στην παράδοση μας , αναφέρεται πώς ακόμα και οι άγιοι πριν την κοίμηση τους υπέφεραν ολιγοημερη ασθένεια έτσι ώστε μέσα από το καμίνι της θλίψης ακόμα και τα ελάχιστα παραπτώματα τους να κατακαούν κατά κάποιο τρόπο για να παρουσιαστούν οι ίδιοι σαν χρυσάφιι καθαρό μπροστα στο Θεό (συγχώρα με που χρησιμοποιώ ποιητικές εκφράσεις αντί για θεολογικές μα μου είναι πιο εύκολο).
Κατά κάποιον τρόπο αποδεικνύεται πάλι πώς για τον Πανάγαθο Θεό που οικονομεί την σωτηρία όλων σημασία δεν έχει το ατύχημα του σωματικού θανάτου αλλά το δυστήχημα του πνευματικού θανάτου, της αιώνιας κόλασης.




... Τό ότι αυτό συνέβη την δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων δεν σημαίνει τίποτα. Για τον Θεό ο χρόνος είναι ανύπαρκτος. Οι εορτές είναι μόνο για τους ανθρώπους, που έχουν ανάγκη να μαθαίνουν και να ωφελούνται μέσα από τα μηνύματα της κάθε εορτής. Επιπλέον, εμείς έχουμε δώσει τόση βαρύτητα στην εξωτερική λαμπρότητα και σημασία των εορτών, όπως τις εννοούμε και τις εορτάζουμε. Για κάποιον ορθόδοξο χριστιανό προετοιμασμένο κατάλληλα και έχοντας άριστη σχέση με τον Πλάστη του, ο σωματικός θάνατος,δηλαδή ο διαχωρισμός σώματος και ψυχής είναι πραγματική ευλογία. Για τον κοσμικό άνθρωπο ένας θάνατος μέσα στις εορτές είναι απλά μια ύψιστη ατυχία που τον ξεβολεύει και του χαλάει το εορταστικό ηλεκτροφωτισμένο και μάταιο χαζοχαρούμενο κλίμα.
Όμως μας διαφεύγει η ουσία: το μήνημα των Χριστουγέννων είναι η ενανθρώπηση του Θεού για να γίνει δυνάμει ο άνθρωπος Θεός και να αποκαταστήσει την σχέση του μαζί Του, ώστε να ζωοποιηθεί. Ένα μήνυμα ταπείνωσης από τον ίδιο τον Θεό και αγάπης για τον άνθρωπο. Όλα τα άλλα ή συνυπάρχουν ή έπονται ή δεν έχουν καμία σημασία.


Ελπίζω να σε κάλυψα.

26 Δεκεμβρίου 2009 10:10 π.μ.

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 25, 2009

Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός


Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, ἀκολουθήσωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ, μετὰ τῶν Μάγων Ἀνατολῆς τῶν Βασιλέων. Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ἀκαταπαύστως ἐκεῖ. Ποιμένες ἀγραυλοῦσιν, ᾠδὴν ἐπάξιον΄ Δόξα ἐν ὑψίστοις λέγοντες, τῷ σήμερον ἐν Σπηλαίῳ τεχθέντι, ἐκ τῆς Παρθένου, καὶ Θεοτόκου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Τί θαυμάζεις Μαριάμ;



Τί θαυμάζεις Μαριάμ; τί ἐκθαμβεῖσαι τῷ ἐν σοί; Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρόνῳ ἐγέννησα φησί, τοῦ τικτομένου τὴν σύλληψιν μὴ διδαχθεῖσα. Ἄνανδρος εἰμί, καὶ πῶς τέξω Υἱόν, ἄσπορον γονὴν τίς ἑώρακεν, ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται. Χριστὸς ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Ο αχώρητος παντί...


Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός, πάντως ὡς οἶδεν ὡς ἠθέλησε καὶ ὡς, ηὐδόκησεν, ἄσαρκος γὰρ ὢν, ἐσαρκώθη ἑκών, καὶ γέγονεν ὁ Ὢν, ὃ οὐκ ἦν δι' ἡμᾶς, καὶ μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος. Διπλοῦς ἐτέχθη, Χριστὸς τὸν ἄνω, κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 24, 2009

Παραμονή Χριστούγεννα

Κρύο τάντανο ἔκανε, παραμονὴ Χριστούγεννα. Ὁ ἀγέρας σὰ νά ῾τανε κρύα φωτιὰ κι ἔκαιγε. Μὰ ὁ κόσμος ἤτανε χαρούμενος, γεμάτος κέφι. Εἶχε βραδιάσει κι ἀνάψανε τὰ φανάρια μὲ τὸ πετρόλαδο. Τὰ μαγαζιὰ στὸ τσαρσὶ φεγγοβολούσανε, γεμάτα ἀπ᾿ ὅλα τὰ καλά. Ὁ κόσμος μπαινόβγαινε καὶ ψώνιζε· ἀπὸ τό ῾να τὸ μαγαζὶ ἔβγαινε, στ᾿ ἄλλο ἔμπαινε. Κι ὅλοι χαιρετιόντανε καὶ κουβεντιάζανε μὲ γέλια, μὲ χαρές.

 

Οἱ μεγάλοι καφενέδες ἤτανε γεμάτοι καπνὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ φουμάριζε. Ὁ καφενὲς τ᾿ Ἀσημένιου εἶχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία. Εἶχε μέσα δύο σόμπες, καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θαμπά, ἀπ᾿ ὄξω ἔβλεπες σὰν ἤσκιους τοὺς ἀνθρώπους. Οἱ μουστερῆδες εἴχανε βγαλμένες τὶς γοῦνες ἀπὸ τὴ ζέστη, κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραῖοι.

 

Κάθε τόσο ἄνοιγε ἡ πόρτα καὶ μπαίνανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα. Ἄλλα μπαίνανε, ἄλλα βγαίνανε. Καὶ δὲν τὰ λέγανε μισὰ καὶ μισοκούτελα, μὰ τὰ λέγανε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἴσαμε τὸ τέλος, μὲ φωνὲς ψαλτάδικες, ὄχι σὰν καὶ τώρα, ποὺ λένε μοναχὰ πέντε λόγια μπρούμυτα κι ἀνάσκελα, καὶ κεῖνα παράφωνα.

 

Ἀντίκρυ στὸν μεγάλον καφενὲ τ᾿ Ἀσημένιου ἤτανε κάτι φτωχομάγαζα, τσαρουχάδικα, ψαθάδικα καὶ τέτοια. Ἴσια-ἴσια ἀντίκρυ στὴ μεγάλη πόρτα τοῦ καφενὲ ἤτανε ἕνα μικρὸ καφενεδάκι, τὸ πιὸ φτωχικὸ σ᾿ ὅλη τὴν πολιτεία, μία ποντικότρυπα.

 

Ἐνῷ ὁ μεγάλος ὁ καφενὲς φεγγολογοῦσε καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θολὰ ἀπὸ τὴ ζέστη, ἡ ποντικότρυπα ἤτανε σκοτεινή, γιατὶ ἡ λάμπα, μία λάμπα τσιμπλιασμένη, μία ἄναβε, μία ἔσβηνε, ὅπως ἔμπαινε ὁ χιονιᾶς ἀπὸ τὰ σπασμένα τζάμια τῆς πόρτας. Ἡ φιτιλήθρα ἤτανε στραβοβιδωμένη καὶ τσαλαπατημένη σὰν τὸ μοῦτρο τοῦ καφετζῆ, τοῦ μπαρμπα-Γιαννακοῦ τοῦ Χατζῆ, τὸ φιτίλι στραβοκομμένο, τὸ γυαλὶ σπασμένο ἀπὸ τό ῾να μάγουλο καὶ στὴν τρύπα εἴχανε κολλημένο ἕνα κομμάτι ταραμαδόχαρτο. Βάλε μὲ νοῦ σου τί φῶς ἔδινε μία τέτοια λάμπα! Κάτω τὰ σανίδια ἤτανε σάπια καὶ τρίζανε. Στὸν τοῖχο ἤτανε κρεμασμένα δύο-τρία παμπάλαια κάντρα, καπνισμένα σὰν ἀρχαῖα εἰκονίσματα: τό ῾να παρίστανε τὸν Μέγα Πέτρο μέσα σὲ μία βάρκα ποὺ τὴν ἔδερνε ἡ φουρτούνα, τ᾿ ἄλλο τὸν μάντη Τειρεσία ποὺ μιλοῦσε μὲ τὸν Ἀγαμέμνονα, τ᾿ ἄλλο τὸν Παναγῆ τὸν Κουταλιανὸ ποὺ πάλευε μὲ τὴν τίγρη.

 

Ἡ πελατεία ἤτανε συνέχεια μὲ τὸ καφενεῖο. Ὅλοι-ὅλοι ἤτανε πέντ᾿ - ἔξι γέροι σκεβρωμένοι, σαράβαλα, μὲ κάτι τρύπιες γοῦνες ποὺ δὲν τὶς ἔπιανε ἀγκίστρι. Δύο-τρεῖς ἤτανε γιαλικάρηδες, δηλαδὴ εἴχανε καμιὰ σάπια βάρκα καὶ βγάζανε θαλασσινὰ γιὰ μεζέδες, ποὺ τὰ λέγανε γιαλικά, γιατὶ βρίσκουνται στὸ γιαλό, δηλαδὴ στὰ ρηχὰ νερά. Οἱ ἄλλοι ἤτανε φρουκαλάδες, δηλαδὴ κάνανε φρουκαλιές. «Ἤτανε καὶ κανένας νεροκουβαλητὴς καὶ κανένας καρβουνιάρης. Νά, αὐτὴ ἤτανε ἡ πελατεία.

 

Ὁ βοριᾶς ἔμπαινε μέσα μὲ τὴν τρούμπα, καὶ στριφογύριζε τὴ λάμπα ποὺ κρεμότανε ἀπὸ τὸ μαυρισμένο ταβάνι, κι ἀναβόσβηνε. Ἀπὸ τὸ κρύο τρέμανε οἱ γέροι καὶ χουχουλίζανε τὰ χέρια τους, τὰ βάζανε κι ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὸ τσιγάρο, τάχα γιὰ νὰ ζεσταθοῦνε.

 

Ὁ φουκαρὰς ὁ καφετζής, γιὰ νὰ μὴν παγώσει, ἔκανε σουλάτσο, πηγαινοερχότανε ἀπὸ τὸ τεζάκι ἴσαμε τὴν πόρτα, μὲ τὴν παλιογούνα ριχμένη ἀπὸ πάνω του καί, γιὰ νὰ δώσει κουράγιο στὴν πελατεία, ἐκεῖ ποὺ σουλατσάριζε, τὸν ἐπίανε τὸ σύγκρυο καὶ χτυπούσανε τὰ κατωσάγονά του, κι ἕσφιγγε ἀπάνω του τὴν παλιοπατατούκα του κι ἔλεγε:

 

— Ἐεεέχ! Μωρὲ ζεστὸ ποὺ εἶναι τὸ καφενεδάκι μας!...

 

Ὕστερα γύριζε κι ἔδειχνε τὸν μεγάλον καφενέ, ποὺ καπνίζανε κάργα οἱ σόμπες, κι ἔλεγε:

 

— Ἀντίκρυ, σκυλὶ ψοφᾶ ἀπὸ τὸ κρύο..., σκυλὶ ψοφᾶ!

 

Ὁ καημένος ὁ μπαρμπα-Χατζῆς!

 

Ἀπ᾿ ὄξω περνοῦσε κόσμος βιαστικός, μὲ γέλια καὶ μὲ χαρές. Ἀπὸ ῾δῶ κι ἀπὸ ῾κεῖ ἀκουγόντανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ μαγαζιά.

 

Ἡ ὥρα περνοῦσε κι ἀνάριευε σιγὰ-σιγὰ ὁ κόσμος. Τὰ μαγαζιὰ σφαλοῦσαν ἕνα-ἕνα. Μοναχὰ μέσα στὰ μπαρμπεριὰ ξουριζόντανε ἀκόμα κάτι λίγοι.

 

Στὸ τσαρσὶ λιγόστευε ἡ φασαρία, μὰ στοὺς μαχαλάδες γυρίζανε τὰ παιδιὰ μὲ τὰ φανάρια καὶ λέγανε τὰ κάλαντα στὰ σπίτια. Οἱ πόρτες ἤτανε ἀνοιχτές, οἱ νοικοκυραῖοι, οἱ νοικοκυρᾶδες καὶ τὰ παιδιά τους, ὅλοι ἤτανε χαρούμενοι, κι ὑποδεχόντανε τοὺς ψαλτάδες, καὶ κεῖνοι ἀρχίζανε καλόφωνοι σὰν χοτζᾶδες:

 

Καλὴν ἑσπέραν, Ἄρχοντες, ἂν εἶναι ὁρισμός σας,

Χριστοῦ τὴν θείαν γέννησιν νὰ πῶ στ᾿ ἀρχοντικό σας.

 

Χριστὸς γεννᾶται σήμερον ἐν Βηθλεὲμ τῇ πόλει,

οἱ οὐρανοὶ ἀγάλλονται, χαίρει ἡ κτίσις ὅλη...

 

Κι ἀφοῦ ξιστορούσανε ὅσα λέγει τὸ Εὐαγγέλιο, τὸν Ἰωσήφ, τοὺς ἀγγέλους, τοὺς τσομπάνηδες, τοὺς μάγους, τὸν Ἡρώδη, τὸ σφάξιμο τῶν νηπίων καὶ τὴν Ῥαχὴλ ποὺ ἔκλαιγε τὰ τέκνα της, ὕστερα τελειώνανε μὲ τοῦτα τὰ λόγια:

 

Ἰδοὺ ὁποὺ σᾶς εἴπαμεν ὅλην τὴν ἱστορίαν,

τοῦ Ἰησοῦ μας τοῦ Χριστοῦ γέννησιν τὴν ἁγίαν.

 

Καὶ σᾶς καλονυκτίζομεν, πέσετε κοιμηθεῖτε,

ὀλίγον ὕπνον πάρετε καὶ πάλιν σηκωθεῖτε.

 

Καὶ βάλετε τὰ ροῦχα σας, εὔμορφα ἐνδυθεῖτε,

στὴν ἐκκλησίαν τρέξατε, μὲ προθυμίαν μπεῖτε.

 

Ν᾿ ἀκούσετε μὲ προσοχὴν ὅλην τὴν ὑμνωδίαν

καὶ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν τὴν θείαν λειτουργίαν.

 

Καὶ πάλιν σὰν γυρίσετε εἰς τὸ ἀρχοντικόν σας,

εὐθὺς τραπέζι στρώσετε, βάλτε τὸ φαγητόν σας.

 

Καὶ τὸν σταυρόν σας κάμετε, γευθεῖτε, εὐφρανθεῖτε,

δότε καὶ κανενὸς πτωχοῦ, ὅστις νὰ ὑστερεῖται.

 

Δότε κι ἐμᾶς τὸν κόπον μας, ὅ,τ᾿ εἶναι ὁρισμός σας,

καὶ ὁ Χριστός μας πάντοτε νὰ εἶναι βοηθός σας.

 

Καὶ εἰς ἔτη πολλά.

 

Νπαίνανε στὸ σπίτι μὲ χαρά, βγαίνανε μὲ πιὸ μεγάλη χαρά. Παίρνανε ἀρχοντικὰ φιλοδωρήματα ἀπὸ τὸν κουβαρντᾶ τὸν νοικοκύρη, κι ἀπὸ τὴ νοικοκυρὰ λογιῶ-λογιῶν γλυκά, ποὺ δὲν τὰ τρώγανε, γιατὶ ἀκόμα δὲν εἶχε γίνει ἡ Λειτουργία, ἀλλὰ τὰ μαζεύανε μέσα σὲ μία καλαθιέρα.

 

Ἀβραμιαῖα πράγματα! Τώρα στεγνώσανε οἱ ἄνθρωποι καὶ γινήκανε σὰν ξερίχια ἀπὸ τὸν πολιτισμό! Πᾶνε τὰ καλὰ χρόνια!

 

Ὅλα γινόντανε ὅπως τά ῾λεγε τὸ τραγούδι: Πέφτανε στὰ ζεστά τους καὶ παίρνανε ἕναν ὕπνο, ὥσπου ἀρχίζανε καὶ χτυπούσανε οἱ καμπάνες ἀπὸ τὶς δώδεκα ἐκκλησιὲς τῆς χώρας. Τί γλυκόφωνες καμπάνες! Ὄχι σὰν τὶς κρύες τὶς εὐρωπαϊκές, ποὺ θαρρεῖς πὼς εἶναι ντενεκεδένιες! Στολιζόντανε ὅλοι, βάζανε τὰ καλά τους, καὶ πηγαίνανε στὴν ἐκκλησιά.

 

Σὰν τελείωνε ἡ Λειτουργία, γυρίζανε στὰ σπίτια τους. Οἱ δρόμοι ἀντιλαλούσανε ἀπὸ χαρούμενες φωνές. Οἱ πόρτες τῶν σπιτιῶν ἤτανε ἀνοιχτὲς καὶ φεγγοβολούσανε. Τὰ τραπέζια περιμένανε στρωμένα μ᾿ ἄσπρα τραπεζομάντηλα, κι εἴχανε πάνω ὅτι βάλει ὁ νοῦς σου. Φτωχοὶ καὶ πλούσιοι τρώγανε πλουσιοπάροχα, γιατί οἱ ἀρχόντοι στέλνανε ἀπ᾿ ὅλα στοὺς φτωχούς. Κι ἀντὶς νὰ τραγουδήσουνε στὰ τραπέζια, ψέλνανε τὸ Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε, Ἡ Παρθένος σήμερον τὸν ὑπερούσιον τίκτει, Μυστήριον ξένον ὁρῶ καὶ παράδοξον. Ἀφοῦ εὐφραινόντανε ἀπ᾿ ὅλα, πλαγιάζανε «ξέγνοιαστοι, σὰν τ᾿ ἀρνιὰ ποὺ κοιμόντανε κοντὰ στὸ παχνί, τότες ποὺ γεννήθηκε ὁ Χριστός, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.


(Φώτη Κόντογλου, απόσπασμα,www.nektarios.gr)

Η γέννηση του Χριστού και η αναγέννηση του ανθρώπου.


Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου ο δρακί την πάσα έχων κτίσιν. Ράκη, καθάπερ βροτός, σπαργανούται ο τη ουσία αναφής.

(Υμνωδία Χριστουγέννων)


του Νικήτα Καυκιού

Ο Θεός, ο προαιώνιος, ο πατέρας των πάντων, ο άϋλος, άκτιστος και ασώματος, γεννάται σε σπήλαιο. Ο νοητός ήλιος της δικαιοσύνης, το φως των εσκοτισμένων, χωρείται στην φάτνη. Ο υπεράγνωστος, απρόσιτος στην ουσία, ασύλληπτος από το νου και αχώρητος μέσα στο σύμπαν, σπαργανώνεται με ράκη σαν θνητός. Αυτός που έβρεξε το μάννα στην έρημο, τρέφεται με μητρικό γάλα (1). Ο άναρχος, άρχεται. Ο άσαρκος Λόγος, σαρκώνεται. Ταπεινώνει αταπεινώτως, το αταπείνωτο ύψος του και συγκαταβαίνει με τρόπο άφραστο και ακατάληπτο. Ενώ είναι τέλειος Θεός, γίνεται τέλειος άνθρωπος και πραγματώνει το μέγιστο μυστηριακό και σωτήριο έργο όλων των αιώνων. Διότι τίποτε δεν είναι μεγαλύτερο από το να γίνει ο Θεός άνθρωπος (2) Η ασύλληπτη και απερινόητη αγάπη του θεού για το πλάσμα του τον οδηγεί στο θαύμα των θαυμάτων, στο μυστήριο των μυστηρίων. Την απαθή σμίκρυνση του απείρου μεγαλείου της δόξης Του. Την άφατο κένωση της αφαντάστου παντοδυναμίας Του.Ο νους διαρρηγνύεται, στην προσπάθεια του να συλλάβει το απερίνοητο. Η ύπαρξη εισάγεται στην θεία τρέλα της πίστεως. Οι ουρανοί συναντούν την γη. Το άπειρο εισχωρεί στο πεπερασμένο. Η ταπεινή φάτνη μεγαλύνει την Χριστιανική ομολογία. Αποκαλύπτει την μωρία, την πτωχεία του πνεύματος και το μεγαλείο της Εκκλησίας. Ο νηπιάσας θεός, διαλύει τις αιχμές του ορθολογισμού και ανοίγει τον δρόμο της σοφής αγνωσίας και της άσοφης γνώσης. Ο Θεός μεταλαμβάνει την ανθρώπινη σάρκα. Ενώνεται με το σώμα. Το προσλαμβάνει και το Θεοποιεί. Το ανασταίνει και το αθανατοποιεί. Κατεβαίνει από τον ουρανό και ανοίγει την δυνατότητα κοινωνίας ουρανού και γης ενώσεως Θεού και ανθρώπου.Αυτή η απέραντη αγάπη, της εθελούσιας συγκαταβάσεως, της απείρου αυτοπτωχεύσεως, γίνεται πνευματική μάχαιρα που διαχωρίζει τη σωτηρία από την απώλεια. Η υπαρξιακή μας τοποθέτηση απέναντι στα Χριστούγεννα είναι ζήτημα αιώνιας ζωής ή αιωνίου θανάτου. Ή αποδεχόμαστε τη σωτηριολογική δύναμη της θείας ενσάρκωσης ή παραδιδόμαστε στην έρημο του μηδενός και προγευόμαστε την κόλαση. Η πηγή της ζωής είναι ο Χριστός. Η προοπτική του ανθρώπου είναι να γίνει κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος. Καλούμε τον Χριστό να αγιάσει την ψυχή και το σώμα, το νου και την καρδιά, τους νεφρούς και τα σπλάχνα.- Όπως καταδέχτηκες Κύριε να ανακλιθείς στη φάτνη των αλόγων, έτσι δέξου να εισέλθεις στην φάτνη της αλόγου μου ψυχής και στο εσπιλωμένο μου σώμα (3). Άγνιζε, κάθαρε, ρύθμιζε, κάλλυνε, συνέτιζε και φώτιζε μας για τον αγιασμό, την ίαση, τον φωτισμό, την νέκρωση των παθών, την ειρήνη των ψυχικών μας δυνάμεων, την πλησμονή σοφίας, χαράς και ευφροσύνης (4).Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, δωρίζεται καθημερινά στα παιδιά Του, με τη Θεία Μετάληψη. Προσφέρεται, πάντοτε ολόκληρος χωρίς να δαπανάται ποτέ. Η φωτιά της Θεότητος, ο Αναστημένος Χριστός, μας προσκαλεί σε αδιάλειπτη συνουσία. Έρχεται ολόκληρος μέσα μας. Ζει μέσα μας. Ποτίζει την καρδιά μας με την Παρουσία Του. Διεισδύει στα μύχια των κυττάρων μας και μας χαρίζει τη δυνατότητα να γίνουμε κατά χάριν Θεάνθρωποι. Ζούμε μέσα στο Χριστό. Ζούμε από τον Χριστό. Ζούμε για τον Χριστό. Τα πάντα αναφέρονται, σε Εκείνον. Μιλάμε, εργαζόμαστε, τρώμε, κοιμόμαστε, αγαπάμε μέσα στο Άγιο Πνεύμα Του. Αυτόν επιθυμούμε, Αυτόν αναπνέουμε, Αυτόν γευόμαστε. Μέσα σε όλα και πάντοτε.Το γεγονός της Θείας ενανθρωπήσεως είναι συνταρακτικό. Η πρόκληση είναι ακαταμάχητη. Πώς μπορούμε να αφήσουμε αναξιοποίητη την δυνατότητα της προσωπικής μας τελειώσεως; Πώς να παραμείνουμε αμπαρωμένοι, μεσ' το μίζερο καβούκι της ατομικής μας αθλιότητας;Ο νους παρέλυσε από τον πληθωρισμό των πολιτικών σλόγκαν, την παγωνιά των κουρδισμένων ιδεολογιών και τον όγκο των διαφημιστικών εκβιασμών. Οι καρδιές βάρυναν από την αφόρητη ελαφρότητα των εφήμερων συγκινήσεων. Κατέληξε ο άνθρωπος κουφός, να σπρώχνει ανεπίγνωστα το πτώμα της απροσμέτρητης λήθης του.Με τη γέννηση του Χριστού ο παράδεισος ανοίχθηκε, η πλάνη απελάθηκε η αλήθεια επανήλθε. Η πολιτεία των άνω φυτεύθηκε στην γη. Οι άγγελοι κοινωνούν με τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι διαλέγονται άφοβα με τους Αγγέλους. Τα πάντα αναμίχθηκαν. Ήλθε στη γη ενώ είναι ολόκληρος στον ουρανό, ενώ είναι ολόκληρος στον ουρανό είναι όλος πάνω στην γη (5). Οι ουρανοί λύγισαν. Ο παλαιός των ημερών έγινε παιδίον. Τα σύμπαντα αγάλλονται, από την «απροσδόκητη» είσοδο, του Ανάρχου Θεού στον ιστορικό γίγνεσθαι. Γεννάται ασπόρως από την παρθένο, αυτός που γεννήθηκε αρρεύστως από τον Πατέρα πριν από τους αιώνες. Μυστήριο ξένο. Ουρανός το σπήλαιο. Θρόνος χερουβικός η Παρθένος. Η φάτνη χωρίον του αχωρήτου. Σήμερον βλαστάνει το άνθος της αφθασίας, ο καρπός της ζωής. Σήμερον ο Χριστός εν Βηθλεέμ γεννάται εκ Παρθένου. Σήμερον ο Άναρχος άρχεται και ο Λόγος σαρκούται. Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία.(6)

1. Υμνωδία Χριστουγέννων2. Αγ. Ιωάννης Δαμασκηνός3. Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος4. Ακολ. Θείας Μεταλήψεων5. Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος6. (Υμνωδία Χριστουγέννων): Λουκά β’ 14.

Πηγή: http://www.psyche.gr/gennisi.htm

Τρίτη, Δεκεμβρίου 22, 2009

Ευχές


Ευλογημένα Χριστούγεννα και γόνιμο το νέο έτος, εύχομαι σε όλους τους φίλους και αναγνώστες του blog.

Με αγάπη Χριστού,

π Παντελεήμων

Μια ορθόδοξη σελίδα το Αντιαιρετικό Εγκόλπιο, με πολύ μεγάλο αντιαιρετικό έργο, βάλλεται από τους ενοχλουμένους αιρετικούς.


http://www.egolpio.com/

Όταν πατάς στην σελίδα σου βγάζει μια Προειδοποίηση, ότι :«Προειδοποίηση- η επίσκεψη σε αυτόν τον ιστότοπο μπορεί να προκαλέσει ζημία στον υπολογιστή σας!»Αγνοήστε την προειδοποίηση αν δείτε ένα κόκκινο πίνακα που γράφει:«Η σελίδα έχει αναφερθεί ως κακόβουλη!Αυτή η ιστοσελίδα στο www.egolpio.com έχει αναφερθεί ως μια σελίδα κακόβουλων επιθέσεων και έχει φραγεί σύμφωνα με τις προτιμήσεις ασφαλείας σας.Οι ιστοσελίδες επιθέσεων προσπαθούν να εγκαταστήσουν προγράμματα στον υπολογιστή σας τα οποία υποκλέπτουν προσωπικές σας πληροφορίες, χρησιμοποιούν τον υπολογιστή σας για να επιτίθενται σε άλλους υπολογιστές και βλάπτουν το σύστημα σας.Μερικές ιστοσελίδες εγκαθιστούν επίτηδες κακόβουλο λογισμικό, αλλά σε αρκετές αυτό γίνεται χωρίς την γνώση ή την συγκατάθεση των ιδιοκτητών τους.Έχει επιλογές -> « Μακριά από εδώ», «Γιατί έχει γίνει φραγή αυτής της ιστοσελίδας;»Και κάτω δεξιά με μικρά γραμματάκια έχει .... «Αγνόηση αυτής της προειδοποίησης»ΠΑΤΗΣΤΕ επάνω σε αυτό και όταν σας βάλει στην σελίδα πάνω δεξιά βγαίνει μια κόκινη μπάρα που έχει 2 επιλογές:1) «Να φύγω από εδω» 2) «Δεν είναι μια σελίδα κακόβουλων επιθέσεων»Πατήστε πάνω στο 2) γιατί με αυτόν τον τρόπο βοηθάτε την google εν είδη ψηφοφορίας ότι το περιεχόμενο της συγκεκριμένης σελίδας ΔΕΝ είναι κακόβουλο.Είναι πολύ σημαντικό να το κάνουμε για να βοηθήσουμε μια Ορθόδοξη σελίδα η οποία βάλλεται και απειλήται να κλείσει από την ενόχληση που προκαλεί στους αιρετικούς.Μεταδώστε το για να βοηθήσουμε την σελίδα.


http://anavaseis.blogspot.com/

Κυριακή, Δεκεμβρίου 20, 2009

«Στην Τουρκία αισθάνομαι σαν να με σταυρώνουν καθημερινά»


«Στην Τουρκία αισθάνομαι σαν να με σταυρώνουν καθημερινά»


Με αυτή τη φράση ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος εξαπέλυσε δριμύτατο κατηγορώ κατά του τουρκικού κράτους για την εν γένει συμπεριφορά του απέναντι στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης αλλά και την ελληνική κοινότητα της Πόλης.Μιλώντας στην εκπομπή «60 minutes» του αμερικανικού τηλεοπτικού δικτύου CBS, ο Οικουμενικός Πατριάρχης για πρώτη φορά επιτίθεται ευθέως κατά του τουρκικού κράτους, καταγγέλλοντας την Άγκυρα ότι επιθυμεί την πλήρη εξαφάνιση τόσο της ελληνικής κοινότητας των 4.000 ανθρώπων όσο και του ιστορικού και ιερού ρόλου του Πατριαρχείου.«Η τουρκική κυβέρνηση θα ήταν ευχαριστημένη εάν αφανίζονταν το Πατριαρχείο και εγκαταλείπαμε τη χώρα, όμως εμείς αυτό δεν θα το κάνουμε παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, δεν θα αποχωρήσουμε» είπε νέτα σκέτα ο Οικουμενικός Πατριάρχης. Είναι η πρώτη φορά, εδώ και αιώνες, που ο ιστορικός ηγέτης της Ορθοδοξίας εξαπολύει ευθεία επίθεση κατά της τουρκικής κυβέρνησης, αλλά και κατά του τρόπου με τον οποίο αντιμετώπιζε παλαιότερα η Πύλη, και αργότερα η κοσμική Κεμαλική Τουρκία, τον ρόλο και την ιερή πραγματικότητα του Φαναρίου.Όπως ανάφερε ο κ.κ. Βαρθολομαίος, παρότι η « Κωνσταντινούπολις είναι το ίδιο ιερή με την Ιερουσαλήμ» και παρότι πολλάκις έχει απευθυνθεί στις τουρκικές θεσμικές Αρχές -από τον πρωθυπουργό Ερντογάν έως και τους υπουργούς της ισλαμικής κυβέρνησης της Τουρκίας- ζητώντας χείρα βοηθείας, αυτοί του γύρισαν την πλάτη και τον άφησαν εντελώς αβοήθητο.Παρόλα αυτά, ο Πατριάρχης σημειώνει στην τηλεοπτική του συνέντευξη, που θα παρουσιαστεί από το αμερικανικό δίκτυο στις 20 Δεκεμβρίου, ότι παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες τόσο το Πατριαρχείο όσο και ο ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης «θα σταθούν στα πόδια τους».Σε ερώτηση του δημοσιογράφου, εάν εκτός από τον θεσμικό – ιερό του ρόλο και ο ίδιος προσωπικά θεωρεί ότι σταυρώνεται από τις συνθήκες που επικρατούν στην Τουρκία, απάντησε «Ναι», λέγοντας ότι εδώ και χρόνια τόσο οι Έλληνες της Πόλης όσο και αυτοί που είναι στο Πατριαρχείο θεωρούνται από το τουρκικό κράτος «πολίτες δεύτερης κατηγορίας».Είναι προφανές ότι η επίθεση Βαρθολομαίου κατά της Άγκυρας, και μάλιστα με τέτοιο ευθύ τρόπο, αποκτά πολιτικές διαστάσεις από την στιγμή που πολύ πρόσφατα ο πρωθυπουργός της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν συναντήθηκε με τον Μπαράκ Ομπάμα στην Ουάσιγκτον. Σε αυτήν την συνάντηση ετέθη ξεκάθαρα από την αμερικανική πλευρά το ζήτημα του Πατριαρχείου, αυτό της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, καθώς και το θέμα των Βακουφιών -θέμα που αφορά πρωτίστως στην ίδια την επιβίωση του Φαναρίου και της Ορθόδοξης Κοινότητας της Τουρκίας.Διπλωματικοί κύκλοι στην Αθήνα εκτιμούσαν, νωρίς το μεσημέρι, πως η συνέντευξη Βαρθολομαίου εντάσσεται σε ένα συγκεκριμένο timing και ενδεχομένως να «βοηθά» -υπό προϋποθέσεις- την πρόθεση του ιδίου του Ερντογάν και των Συμβούλων του να προχωρήσουν σε ένα θετικό βήμα όσον αφορά στις σχέσεις Οικουμενικού Θρόνου και Άγκυρας.Οι ίδιοι κύκλοι σημειώνουν πως ενδεχομένως ο Ερντογάν «χρειάζεται» μία τέτοια ενέργεια, αλλά και την παράλληλη παρέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ουάσιγκτον, ώστε να καμφθούν οι αντιδράσεις του υπερσυντηρητικού μπλοκ των εθνικιστών και των Κεμαλιστών, καθώς και των Στρατηγών, για την απελευθέρωση του καθεστώτος που διέπουν τις ισλαμικές ιερατικές σχολές.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 19, 2009

Δύο άγιοι... "σκάνδαλο"


Ότι η ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει καμιά σχέση με τον ευσεβισμό και τον πουριτανισμό αλλοτρίων δογμάτων και θρησκειών, φαίνεται ξεκάθαρα στο βίο του αγίου που εορτάζει σήμερα,τον βίο του αγίου Βονιφατίου.

Ο άγιος Βονιφάτιος ήταν δούλος της πλούσιας Αγλαΐας από την Ρώμη. Και οι δύο ήταν πολύ ελεήμονες και φιλόπτωχοι, συνευρίσκονταν όμως μεταξύ τους, έχοντας ερωτική σχέση , ο δε Βονιφάτιος ήταν επίσης μέθυσος και γύριζε στα καπηλειά. Η Αγλαΐα που ήταν φιλομάρτυρας έστειλε τον δούλο και εραστή της στην Ανατολή για να βρει λείψανα αγίων μαρτύρων , οι οποίοι στο τρέχοντα τότε διωγμό ήταν πλήθος μέγα, για να τα έχουν σε πνευματική ωφέλεια και ευλογία. Ο Βονιφάτιος της απάντησε ευφυολογώντας , αλλά και άκων προφητεύοντας: "αν σου φέρω το δικό μου λείψανο τί έχεις να πείς;". Η Αγλαΐα γέλασε και τον αποκάλεσε μέθυσο και έπειτα τον προέπεμψε στο ταξίδι του.

Στην Ανατολή ο Βονιφάτιος θαύμασε τα μαρτύρια και την ομολογία των αγίων και τους μεν τραυματίες υπηρετούσε, τους δε φυλακισμένους επισκεπτόταν , ώσπου δεν άργησε και η ώρα του δικού του μαρτυρίου.Ομολόγησε με παρρησία τον Χριστό και έλαβε το στέφανο του μαρτυρίου. Ο Χριστός, "ο ετάζων καρδίας και νεφρούς", ο βλέπων τα κρύφια των ψυχών των ανθρώπων, εκείνος που γνωρίζει ποιό πρόβατο είναι ερίφιο και ποιό ερίφιο πρόβατο,δεν αποστράφηκε τον μέθυσο και τον άσωτο, δεν περιφρόνησε τον πόρνο , αλλά τον καταξίωσε να λάβει το αμαράντινο στέφανο της μαρτυρικής ομολογίας. Οι συνδούλοι του Βονιφατίου μετέφεραν το άγιο λείψανο του πίσω στην κυρία του την Αγλαΐα, το οποίο ευωδίαζε και θαυματουργούσε. Εκείνη το τίμησε , κτίζοντας ναό , ενώ και η ίδια μεταστράφηκε ζώντας το λοιπό τη ζωής της με ειρήνη Χριστού,μετάνοια και ταπείνωση.


Επίσης , στην Εκκλησία δεν υπάρχουν απαγορευμένες λέξεις. Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, εκείνος που κατά την παράδοση πήρε στα χέρια του νήπιο ο Χριστός για να τον φέρει σαν παράδειγμα παιδικής απλότητας, φλέγοταν ολόκληρος από τον Έρωτα του Χριστού. Η λέξη "έρωτας" η τόσο κακοποιημένη και παρεξηγημένη από τον κόσμο, αυτό το δώρο του Θεού στην ψυχή του ανθρώπου που αποκαλύπτει ότι ανώτερο και εκλεπτυσμένο όταν εκρήγνυται στις καρδιές μας  σαν τύπος ουρανίων τρυφών και ολοκληρώνεται και τελειούται όταν από έρωτας για τα πρόσκαιρα πρόσωπα μεταμορφώνεται σαν έρωτας για τον Νυμφίο Χριστό! " Ο εμός έρως εσταύρωται!" ( Ο δικός μου έρωτας είναι ο Χριστός, σταύρωσα τον εαυτό μου και μέσα μου μορφώθηκε ο Νυμφίος μου τον οποίο ποθώ). Ζητούσε με διακαή αγάπη να παραδοθή στα θηρία ώστε όταν τον αναλώσουν ολόκληρο να παραδοθεί στον Ιησού της καρδιάς του, ως "άρτος ηδύς", σαν γλυκό πρόσφορο στον αληθινό του Εφέτη!

Ο άγιος Βονιφάτιος παραδομένος πρώτα σε έρωτα σαρκικό έγινε μετά εραστής των ουρανίων. Ο άγιος Ιγνάτιος παραδομένος μια ζωή στον θεϊκό έρωτα έλαβε ισότιμο μαρτύριο με τον αποπάνω "αμαρτωλό" .

Έτσι θέλει και έτσι κρίνει ο Εραστής. Και ευτυχώς που η σωτηρία και η κρίση μας δεν βρίσκεται στα χέρια των ανθρώπων...

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 18, 2009

... Έχε το νου σου στο παιδί...

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως


«και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν, αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών».

Αγαπητοί μου αδελφοί

Η σημερινή Κυριακή μας προετοιμάζει για την μεγάλη εορτή των εορτών και την πανήγυρη των πανηγύρεων, τα θεία Χριστούγεννα. Έτσι, η σημερινή ευαγγελική περικοπή καταγράφει λεπτομερώς και εξιστορεί τα γενόμενα κατά την υπερφυή γέννηση του Σωτήρος Χριστού.

Η γέννηση του Θεανθρώπου Ιησού στην άσημη πόλη της Βηθλεέμ είναι το σημαντικότερο γεγονός της παγκοσμίου ιστορίας. Είναι το κέντρο στο οποίο τελείωνε ο αρχαίος κόσμος και από το οποίο αρχίζει ο νέος κόσμος· «εν Χριστώ καινή κτίσις τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα».Η εκ Παρθένου γέννηση, αληθινά, του Κυρίου Ιησού, που είναι το ύψιστο των μυστηρίων, είναι το κλειδί των ιστορικών γεγονότων και άνευ αυτού του μεγάλου γεγονότος ο πνευματικός και ο ηθικός κόσμος ολοκλήρου της ανθρωπότητας θα ήταν ανεξήγητος.Ο Υιός του Θεού και Θεός μας γίνεται όμοιος με εμάς. Παίρνει σάρκα από την αγία σάρκα της Παρθένου Μαρίας για να αγιάσει και την δική μας σάρκα. Γίνεται όμοιος με εμάς, εκτός της αμαρτίας, και γεννάται στην φάτνη των αλόγων υπό της αειπαρθένου Μαρίας και σπαργανούται υπ’ αυτής, «ο δρακί έχων την πάσαν κτίσιν».Το μέγα τούτο μυστήριο της θείας ενανθρώπησης που η άπειρος του Θεού αγάπη προς το ανθρώπινο γένος επεφύλαξε, έγινε η αιτία της σωτηρίας του παραπεσόντος ανθρώπου, γεγονός που υπερβαίνει την αντίληψη Αγγέλων και ανθρώπων.Δια το μέγα και σωτήριο τούτο γεγονός ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή λέγει: «Ω! βάθους πλούτου και σοφίας και γνώσεως Θεού, ως ανεξερεύνητα τα κρίματα αυτού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού».Γεγονός είναι ότι μόνο δια της πίστης γίνεται δεκτό το μέγα της ευσεβείας μυστήριο και τούτο γιατί ο άναρχος άρχεται, ο άσαρκος σαρκούται, ο άπειρος Θεός λαμβάνει «μορφήν δούλου» και γίνεται άνθρωπος.Αλλά ποίος είναι ο σκοπός της θείας Ενανθρώπησης του Θεού και της παρουσίας στην γή, του Κυρίου Ιησού; Ποίος είναι ο σκοπός που σήμερα γεννάται εκ Παρθένου Μαρίας ο προαιώνιος Υιός και Λόγος του Θεού; Ποίος είναι ο σκοπός δια τον οποίο ο Υιός του Θεού έκλινε ουρανούς και κατέβηκε στην γη και πτώχευσε;Ο Άγγελος Κυρίου φανείς στον ύπνο του Δικαίου Ιωσήφ φανέρωσε τον σκοπό της Γεννήσεως του Υιού του Θεού: «ιδού η Παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν, αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών».Ο σκοπός της θείας Ενανθρώπησης δεν ήταν άλλος από την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, το οποίο γένος με την παρακοή του αμαύρωσε, αλλοίωσε, σκότωσε και εξαχρείωσε «το κατ΄ εικόνα Θεού και ομοίωση».Ο άνθρωπος σκοτίστηκε, έχασε τον εαυτό του και έγινε δούλος της αμαρτίας, με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί από το Θεό Πατέρα με την προτροπή του αρχεκάκου δαίμονα, με αποτέλεσμα να πέσει στο σκοτάδι της πολυθεΐας, της ειδωλομανίας και όλων εκείνων των κακών επιθυμιών.Ο αρχαίος αυτός κόσμος βρίσκεται σε αξιοθρήνητο κατάσταση, πνευματικά σκοτίζεται από το ψεύδος, την παρανομία, την αδικία, τον εγωισμό και γίνεται έρμαιο του αισχρού και του κακού.Επομένως, το έργο της σωτηρίας δεν ήταν έργο ανθρώπινο αλλά θείο. Δεν ήταν έργο του ξηρού Μασωϊκού νόμου και της αγόνου φιλοσοφίας των διαφόρων φιλοσοφικών συστημάτων και θρησκειών, αλλά ήταν έργο του Σωτήρος Χριστού, του Οποίου την εν τω κόσμω παρουσία προεφήτευσε ο Προφήτης Ησαΐας προ οκτακοσίων ετών.Και επομένως, το θείο έργο της του κόσμου σωτηρίας ήταν έργο μιας νέας διδασκαλίας, μιας νέας ζωής και μιας νέας δύναμης, η οποία επρόκειτο να προέλθει από αυτόν τον Δημιουργό του παντός, από τον Θεό Πατέρα.Έτσι, «ότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου», ο Υιός του Θεού γίνεται και υιός του ανθρώπου και γεννάται από την Παρθένο Μαρία, δια να σώσει τους ανθρώπους από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. «Αυτός γάρ σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών».Αγαπητοί μου αδελφοί,Ο Υιός του Θεού γεννήθηκε εκ της Παρθένου Μαρίας μέσα στο υγρό και παγωμένο σπήλαιο της Βηθλεέμ, πτωχός, άσημος για να υψώσει εμάς και να ζήσουμε εμείς την μακαρία ζωή και την θεία έλαμψη.Πτώχευσε «ο απαθής την θεότητα», δια να πλουτίσει εμάς από την άπειρο αγάπη Του. Έγινε άσημος «ο άναρχος κατά τον Πατέρα», δια να υψώσει εμάς στην αρχαία μακαριότητα.Δεύτε, λοιπόν, φιλέορτοι ας προετοιμάσουμε και εμείς τους εαυτούς μας δια να μεταβούμε νοερώς στην Βηθλεέμ εκεί που γεννάται αυτές τις ημέρες ο Μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και εν μετανοία και εξομολογήσει ας κλίνουμε γόνυ σεβασμού και ευλαβείας πολλής προ του Θείου Βρέφους προσφέροντες στον Δεσπότη Χριστό, στον Θείο Λυτρωτή «θυσίαν αινέσεως» τους εαυτούς μας και ας αποβάλλουμε τον εγωισμό μας και ας ταπεινωθούμε και εμείς, όπως δια την του κόσμου σωτηρία ταπεινώθηκε και έγινε άνθρωπος ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Οποίος «ήλθεν να σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών». ΑΜΗΝ.Ο Λ.Κ.Α.Π.

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 17, 2009

+ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ

Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕΩι ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝ ΒΗΘΛΕΕΜ ΓΕΝΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΩΤΗΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ


Ἀδελφοὶ συλλειτουργοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα, «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ σήμερον ἡνώθησαν, τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ.Σήμερον Θεὸς ἐπὶ γῆς παραγέγονε, καὶ ἄνθρωπος εἰς οὐρανοὺς ἀναβέβηκε»!(Ἰδιόμελον Λιτῆς Χριστουγέννων)Ἡ ἀπόστασις καὶ πόλωσις ἀνάμεσα εἰς τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἄνθρωπον, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἐπιφέρει ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, κατηργήθη μὲ τὴν πρόσληψιν ἀκεραίας τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀπὸ τὸν Μονογενῆ Υἱὸν καὶ Προαιώνιον Λόγον τοῦ Θεοῦ. Ἡ κατὰ τὴν «εὐδοκίαν» τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὸ πρῶτον δηλαδὴ καὶ ὁλόθυμον θέλημά Του, Σάρκωσις τοῦ Υἱοῦ Του, καταργεῖ κάθε ἀπόστασιν, ἑνώνει τὸν οὐρανὸν μὲ τὴν γῆν καὶ συνάπτει τὸ δημιούργημα μὲ τὸν Δημιουργόν!«Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις», ἔψαλεν ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία, διὰ τῆς ἀφιερώσεως τῆς μακαρίας Μαρίας εἰς τὸν Ναὸν καὶ τῆς ἐκεῖ προετοιμασίας της διὰ νὰ γίνῃ χωρίον τοῦ Ἀχωρήτου Θεοῦ, ἤνοιγε τὸν δρόμον τῆς Ἐνσάρκου Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ καὶ προεκήρυττε τὴν σωτηρίαν μας.«Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον καὶ τοῦ ἀπ’ αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις˙ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται», ἔψαλε πάλιν ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τότε ποὺ συνετελέσθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἡ ἄσπορος σύλληψις τοῦ Ἀσυλλήπτου εἰς τὴν ἁγίαν κοιλίαν τῆς Θεοτόκου καὶ ἤρχισε νὰ «συνυφαίνεται», ἡ θεία μὲ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, καὶ ὁ Θεὸς ἄνθρωπος γέγονεν, «ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», κατὰ τὴν ἔκφρασιν τοῦ Μ. Ἀθανασίου. Ἡ «εὐδοκία», λοιπόν, ἡ ὁποία ἐχαιρετίσθη κατὰ τὰ Εἰσόδια, καὶ ἡ σωτηρία, ἡ ὁποία «ἐκεφαλαιώθη» καὶ ἐφανερώθη κατὰ τὸν Εὐαγγελισμόν, σήμερον, κατὰ τὴν μεγάλην καὶ ἁγίαν ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων, καθίσταται ἁπτὴ πραγματικότης! Σήμερον «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν», καὶ οἱ Ἄγγελοι ἐπανηγύρισαν τὸ γεγονὸς ψάλλοντες: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»!Μὲ τὴν Σάρκωσιν, τὴν Ἐνανθρώπησιν τοῦ Λόγου, ἤδη ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἔχει δυνάμει συντελεσθῆ. Διότι, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ πιστεύσουν εἰς τὸν Ἰησοῦν, ζήσουν ζωὴν σύμφωνον μὲ τὴν πίστιν αὐτήν, σύμφωνον μὲ τὰς ἐντολὰς καὶ τὴν ὅλην διδασκαλίαν τοῦ Ἰησοῦ, ὑψώνονται μὲ τὴν τοιαύτην θεάρεστον βιοτὴν καὶ καθίστανται φίλοι καὶ κοινωνοὶ τοῦ Θεοῦ! Γίνονται «θείας κοινωνοὶ φύσεως», θεοὶ κατὰ χάριν! Τοῦτο συντελεῖται ἀποκλειστικῶς μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται ἐν Χριστῷ καὶ υἱοθετεῖται ὑπὸ τοῦ Πατρὸς διὰ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, καί, ἐν συνεχείᾳ, διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων καὶ τῆς καλλιεργείας τῆς ἀρετῆς, πληροῦται θείας χάριτος καὶ Πνεύματος Ἁγίου καὶ αὐξάνει «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ», μέχρις ὅτου φθάσει νὰ λέγῃ μετὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός». Τοὺς οὕτω τελειουμένους ὁ Χριστὸς δὲν τοὺς θεωρεῖ ἁπλῶς φίλους Του ἤ ἀδελφούς Του, ἀλλὰ τοὺς ἀναγνωρίζει ὡς μέλη τοῦ Σώματός Του. Διὰ τοῦτο καὶ ἔλεγεν ἀπὸ τοῦ ὕψους τοῦ Σταυροῦ πρὸς τὴν Παναγίαν Μητέρα Του περὶ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: «Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου» καὶ εἰς τὸν Ἰωάννην «ἰδοὺ ἡ Μήτηρ σου».Τὰ Χριστούγεννα, λοιπόν, ἀνοίγουν διάπλατα τὴν θύραν τῆς κατὰ χάριν χριστοποιήσεως καὶ θεοποιήσεως τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἕνεκα τούτου ἀκριβῶς «ἄγει ἑορτὴν, ἐν χαρᾷ πᾶσα ἡ κτίσις, καὶ οἱ οὐρανοὶ σὺν ἡμῖν ἀγαλλιῶνται» κατὰ τὴν εὔσημον καὶ σωτήριον αὐτὴν ἡμέραν!Μὲ αὐτὰ τὰ χαρμόσυνα καὶ ἐλπιδοφόρα δεδομένα εἰς χεῖρας, ἀπευθύνομεν, ἀπὸ τῆς ἐν Φαναρίῳ καθηγιασμένης καθέδρας τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, θερμὰ ἑόρτια συγχαρητήρια καὶ ἐγκαρδίους Πατριαρχικὰς εὐχὰς ἐπὶ τῇ «μητροπόλει τῶν ἑορτῶν» πρὸς ἅπαντα τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον προσφιλῆ καὶ ἐπιπόθητα τέκνα τῆς ἁγιωτάτης Μητρὸς Ἐκκλησίας, κληρικοὺς παντὸς βαθμοῦ, μονάζοντας καὶ λαϊκούς, ἄρχοντας καὶ ἀρχομένους, μικροὺς καὶ μεγάλους, μάλιστα δὲ πρὸς τοὺς ἐμπεριστάτους, τοὺς ἐν θλίψει, ἀνάγκῃ καὶ δοκιμασίᾳ εὑρισκομένους.Εἴθε, ὁ ἐν σπηλαίῳ γεννηθεὶς καὶ ἐν φάτνῃ ἀνακλιθεὶς προαιώνιος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ χάριν ἡμῶν Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, νὰ καταστήσῃ πάντας ἡμᾶς ἀξίους τῆς κενωτικῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἁγίας καὶ προσκυνητῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας Του!

Φανάριον, Χριστούγεννα ,βθ’

+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος

Διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Να σας τα πώ καλύμνικα;


Αυτή είναι η ημέρα, 

όπου ήρθ’ o Λυτρωτής,

από Μαριάμ Μητέρα, 

εκ Παρθένου γεννηθείς. 

Άναρχος αρχήν λαμβάνει,

και σαρκούται ο Θεός, 

ο Άγέννητος γεννάται

εις την φάτνην ταπεινός. 

Άγγελοι το νέο λέγουν

εις ποιμένας και βοσκούς

ο αστήρ το θαύμα δείχνει

εις τους μάγους και σοφούς.


Και είς έτη πολλά!

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 14, 2009

Χριστουγεννιάτικο αντιπαραμύθι


Μια φορά και κάθε καιρό είναι ο Θεός. Από κάποτε είναι και οι άνθρωποι. Οι αναφορές όμως που έρχονται από τη γη για την κατάσταση των ανθρώπων όλο και χειροτερεύουν.Το ανθρώπινο γένος πάει από το κακό στο χειρότερο, παρ’ όλες τις προσπάθειες του Θεού με τους διάφορους αντιπροσώπους που από καιρό σε καιρό στέλνει για να τους συνεφέρει.

Μπροστά στην έκρυθμη αυτή κατάσταση η Αγία Τριάδα συνεδριάζει. Αποφασίζει ν’ ακούσει και τις απόψεις των ανθρώπων πάνω στο θέμα και να συζητήσει προτάσεις τους για την αντιμετώπιση του αδιεξόδου.

Σε λίγες μέρες φθάνει ως εκπρόσωπος της ανθρωπότητας μια διακεκριμένη προσωπικότητα, ένας σοφός Σύμβουλος του Αυτοκράτορα που διατηρούσε μεγάλο κύρος ανάμεσα στους ανθρώπους. Κολακευμένος από την προτίμηση δεν άργησε να πάρει θάρρος και να διατυπώσει τις απόψεις του για τη λύση του προβλήματος.

-Προτείνω να ληφθούν δραστικά μέτρα.
-Σαν ποια;
-Να σταλούν άγγελοι με πύρινες ρομφαίες για να συνετίσουν τους ανθρώπους.
-Μα τότε πού πάει η ελευθερία τους;
-Μπροστά στο καλό που θα γίνει, δε βλάφτει να τη στερηθούν προσωρινά.
-Μα καλό δίχως ελευθερία μπορεί να είναι καλό;

Ο σεβαστός Σύμβουλος πέφτει σε κάποια αμηχανία. Κι αναδιπλώνεται, θέλει να φανεί αρεστός και προτείνει αυτό που υποπτεύεται ότι θ’ αρέσει στο Θεό.
-Να σταλούν εκπρόσωποί σας για να τους συμβουλέψουν.
-Μα το μέτρο αυτό δοκιμάστηκε επανειλημμένα και απέτυχε.

Ο σεβαστός Σύμβουλος μπερδεύεται πάλι. Ωστόσο μια νέα ιδέα φωτίζει το μυαλό του.

-Να χορηγήσετε γενική αμνηστεία. Να βγείτε στον εξώστη του Ουρανού και ν’ ανακοινώσετε στους ανθρώπους ότι τους συγχωρείτε για την προσβολή που σας έκαναν και διαγράφετε τις αμαρτίες τους!

-Δεν μπορώ να το κάνω γιατί δεν αισθάνομαι θιγμένος από τα έργα τους. Αλλά κι αν έδινα γενική αμνηστεία, όπως προτείνεις, θα τους ωφελούσε; Πιστεύω πως όχι. Το πρόβλημα δεν είναι ν’ αποκαταστήσω τη σχέση μου με τους ανθρώπους. Ποτέ, άλλωστε, αυτή δε χάλασε. Αλλά ν’ αποκαταστήσουν οι ίδιοι τη σχέση τους με τον εαυτό τους. Στην περίπτωση, όμως, αυτή δεν έχουν τόσο αξία τα γενικά μέτρα που έρχονται απ’ έξω, όσο η αλλαγή των ανθρώπων που γίνεται μέσα τους, η σωστή επανατοποθέτηση του καθενός απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.

Ο Σύμβουλος τα ‘χασε πλέον οριστικά. Και τότε σκέφτηκε να εφαρμόσει την παλιά, δοκιμασμένη τακτική του, που χρησιμοποιούσε σε δύσκολες στιγμές.

-Εσείς τι λέτε; Ρώτησε με προσποιητή αφέλεια.
-Λέω να στείλω το Γυιό μου στη γη.
-Απαράδεκτο! του ξέφυγε η λέξη αυθόρμητα. Ταυτόχρονα όμως ένιωσε ότι φέρθηκε με απρέπεια. Σπεύδει να διορθώσει το πράγμα.
-Ίσως, ήταν κάπως βιαστική η κρίση μου. Μάλλον δεν έχω αντίρρηση. Αλλά θα πρέπει να παρουσιαστεί με την ανάλογη εμφάνιση που επιβάλλει η θέση του.
-Δηλαδή, ποια;
-Ε, να! Να περιβληθεί, ας πούμε, μ’ ένα αστρικό σώμα και να συνοδεύεται από μια στρατιά αγγέλων.
-Δε θα εκβιάσει, όμως, έτσι τις ανθρώπινες συνειδήσεις;

Πάλι τα ίδια, σκέφθηκε ο Σύμβουλος με κάποιο εκνευρισμό. Έτσι ξαναγύρισε στη γνωστή του τακτική.
-Εσείς πώς βλέπετε αυτή την αποστολή;
-Σκέφτομαι να γίνει άνθρωπος!
Αστροπελέκι!
-Τι είπατε; Άνθρωπος; Μα αυτό είναι εντελώς ασυμβίβαστο με την αξία του. Δεν κρατήθηκε. Είναι αναξιοπρεπές. Και πάλι δεν κρατήθηκε. Πώς το σκεφτήκατε αυτό;
-Λέγοντας να γίνει άνθρωπος, δεν εννοώ να εμφανιστεί ως άνθρωπος, αλλά να υπάρξει άνθρωπος, να γεννηθεί από μια θνητή γυναίκα.

Μήπως με περιπαίζει; Σκέφτηκε φανερά ενοχλημένος ο καλός μας Σύμβουλος. Μήπως το κάνει για να ελέγξει τη νοημοσύνη μου;
-Δεν μπορώ να παρακολουθήσω τη σκέψη σας, είπε με θιγμένη αξιοπρέπεια. Εννοείτε να περάσει από τη διαδικασία της ενδομήτριας ζωής, της γέννας, από την ασήμαντη βρεφική ηλικία από… Σταμάτησε από φρίκη. Τον συνέφερε κάπως η σκέψη πως ο Θεός πιθανόν να τον κοροϊδεύει. Τον κοιτάζει εξεταστικά με μια ματιά γεμάτη σημασία. Θα ‘θελε τουλάχιστον να μην πέσει η υπόληψή του.

Ο Θεός ένιωσε την κατάσταση του ανθρώπου. Ήταν κι αυτός όπως όλοι οι άλλοι. Αποκλεισμένος στο δικό του κόσμο. Ένας υπηρέτης που φρόντιζε μόνο «τα του Καίσαρος». Ωστόσο συνέχισε να του ξεδιπλώνει τη σκέψη του.
-Νομίζω ότι σωστά με καταλάβατε. Λέω γεννηθεί από μια θνητή γυναίκα και μάλιστα να μη γεννηθεί στην Πρωτεύουσα, ούτε στα Ανάκτορα, αλλά σε μια ασήμαντη πόλη, στη Βηθλεέμ, ας πούμε, μέσα σ’ ένα σταύλο!

Το πράγμα είχε παραγίνει για το Σύμβουλο. Ένιωσε ότι τον περιπαίζουν. Αν προσπαθούσε τουλάχιστο να περισώσει το κύρος του!... Πήρε το πιο σοβαρό του ύφος και είπε:
-Επιθυμώ εξ ονόματος μου εξ ονόματος όλων των ανθρώπων να δηλώσω ότι διαφωνώ με την πρότασή σας. Παρακαλώ να γραφτεί στα πρακτικά.

Με τη δήλωση αυτή η σύσκεψη έληξε. Ο Θεός σηκώθηκε, τον ξεπροβόδισε μέχρι την πόρτα και τον χαιρέτησε, ευχαριστώντας τον για τη συνεργασία του. Ο Σύμβουλος έφυγε πολύ συγχυσμένος κι αναστατωμένος. Σε όλη τη διαδρομή του γυρισμού μια απορία τριβέλιζε το μυαλό του. Πώς μπόρεσε ο Θεός να σκεφτεί όλ’ αυτά, έστω και γι’ αστείο;

Ηλίας Βουλγαράκης
Από το βιβλίο
«Χριστούγεννα»
Εκδόσεις Ακρίτας