ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Κυριακή, Μαΐου 03, 2009

Μοίρασμα σκέψης για τις απορίες νεαρού φίλου



...και ου θέλετε ελθείν προς με ίνα ζωήν έχητε. (Ιω. ε΄40)

Όταν κάποτε αδειάσεις από τον εαυτό σου, όταν απαρνηθείς το εγώ σου, όταν πείς : "απ'αυτή την στιγμή δεν ζητώ το πώς και το γιατί αλλά γίνομαι μωρός και ανόητος για τη λογική του κόσμου και μπροστά στο Θεό ταπεινώνομαι", όταν εσύ ο ίδιος σαν απόστολος του Θεού αγωνίζεσαι να βάλεις ένα λιθαράκι για να ανορθωθεί λιγάκι αυτό το σάπιο ερείπιο που λέγεται σύγχρονος κόσμος δηλ. όταν γίνεις τα χέρια του δημιουργού στον κόσμο, όταν στη θέση του Γ...[σημ. όνομα φίλου] βάλεις τον Ιησού Χριστό,όταν αντί να βασανίζεσαι με ερωτήματα κοπιάζεις στην προσευχή, όταν πάνω απ'όλα αποφασίσεις από την καρδιά σου ότι στ'αλήθεια και ειλικρινά χρειάζεσαι απαντήσεις και δεν πειράζεις τον Θεό μόνο για την ηδονή του πειρασμού και της αμφισβήτησης, τότε θα αρχίσεις να παίρνεις και απαντήσεις.

Θα αρχίσεις λέω, όχι θα πάρεις όλες τις απαντήσεις μαζεμένες.Ο Θεός δεν ζητά σοφιστές και ρήτορες, ούτε έχει ανάγκη από την έρευνα μας, ούτε τους δούλους χρειάζεται. Ο Θεός είναι εραστής και ζητά εραστές. Και στον θείο έρωτα δεν θέτεις προϋποθέσεις ούτε πειρασμούς. Αφήνεσαι για να λάβεις εμπειρίες και χάρη. Ο Θεός είναι ένα Ταξίδι και αυτό δεν αλλάζει. Έχεις την διάθεση και τα κότσια να ταξιδέψεις;Έχεις την καρδιά να ερωτευτείς; Έχεις την λεβεντιά να ταπεινωθείς;

Αν ρωτήσεις για μένα, δεν έχω μπεί πολύ μέσα σ'αυτό το Ταξίδι. Για την ακρίβεια ίσως ακόμα δεν ξεκίνησα.Χτυπάω την πόρτα του Θεού και περιμένω να μ'ανοίξει. Έχω δει όμως ανθρώπους που έχουν τα ίχνη του Θεού πάνω τους. Ανθρώπους "προχωρημένους" στη γνωριμία με τον Θεό  και αυτοί είναι μαρτυρία ζωντανή και αξιόπιστη.

Μα αν δεν υπάρχει Θεός ευλογημένε άνθρωπε, τότε πώς του "ζητάς τα ρέστα"; Αν πράγματι δεν υπάρχει Θεός , τότε ας φάμε και ας πιούμε και αύριο να σταυρώσουμε τα χέρια και να πεθάνουμε. Αν όμως υπάρχει, είναι δυνατόν να είναι κακός, να φέρεται από πάθη, να είναι αναίσθητος,εκδικητικός,αδιάφορος;;; Και μόνο που ζείς πρέπει να το εκλάβεις ως ύψιστο δώρο και απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Τίποτα δεν υπάρχει τυχαία και αυθαίρετα.Έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου. Και αυτό μπορεί να είναι η αρχή για την μεγάλη αποκάλυψη ή τον μεγάλο γκρεμό.


Κανένας άνθρωπος δεν είχε και δεν έχει τη δύναμη να ξεριζώσει την πίστη στον Θεό , όσο και αν προσπάθησε. Δυστυχώς και εσύ φίλε μου είσαι μέλος αυτού του συστήματος που μνημονεύεις. Του συστήματος που θέλει να σε πείσει ότι δεν υπάρχει Θεός ή αν υπάρχει είναι ένα σκιάχτρο που τρομάζει τους ανθρώπους ή ένας πίθηκος που κάνει χάρες σε όλους και μάλιστα είναι υπόχρεως στο δημιούργημα Του! Ε, συγγνώμη τέτοιο Θεό δεν τον θέλω, ούτε πιστεύω σε τέτοιον Θεό.

Γενικά , σχετικά με την αδικία και την εκμετάλλευση εμείς οι άνθρωποι είμαστε μικρόψυχοι. Αδύναμοι να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε το περιβάλλον μας ή μάλλον αρκετά δειλοί και καλοπερασάκηδες και εγωιστές για να βοηθήσουμε να αλλάξει ο μικρόκοσμος μας, τα ρίχνουμε όλα στον Θεό! Και όχι στον Θεό όπως Αυτός είναι , αλλά σε μια καρικατούρα που συλλάβαμε και κατασκευάσαμε για να του φορτώνουμε την κακοτυχία μας και τα πάθη του κόσμου. Κατηγορούμε τον Θεό πχ γιατί υπάρχει πείνα , αλλά εμείς κατεβάζουμε δύο-δύο τα πιάτα το φαί. Κατηγορούμε τον Θεό για την γυμνότητα και εμείς έχουμε ολόκληρη γκαρνταρόμπα με την οποία θα ντύναμε 10 ανθρώπους. Κατηγορούμε τον Θεό για την Αδικία και όταν έρθει η ώρα να βροντοφωνάξουμε την Αλήθεια, εμείς σιωπούμε ή πηγαίνουμε με τους πολλούς και τους δυνατούς και πάντα φταίει ο Θεός. Όταν καταλάβεις πόση είναι η πλάνη και η μικροψυχία μας σ'αυτό το θέμα, τότε θα ντραπείς και ίσως αρχίζεις να ψάχνεσαι για να γνωρίσεις τον Θεό όπως ακριβώς είναι.[...]

Μείνε μόνος με τον εαυτό σου και σκέψου. Σκέψου τί θες και τί ζητάς. Σκέψου αν πράγματι ζητάς τον Θεό ή κάτι άλλο. Ταπεινώσου και άδειασε. Αφέσου. Νιώσε τον Θεό σαν "φωνή αύρας λεπτής" να σε πλησιάζει και να σου ψιθυρίζει τις απαντήσεις Του.

Ταπείνωση χρειάζεται πάνω απ'όλα. Αλλιώς αιώνια θα ρωτάς και αιώνια θα πικραίνεσαι και απάντηση δεν θα λάμβάνεις. Και θα είναι κρίμα. Γιατί η απάντηση θα είναι τόσο μα τόσο κοντά σου.
Με πατρική αγάπη, ο αδελφός σου Παντελεήμων.
Χριστός Ανέστη.

1 σχόλιο:

πηνελοπη είπε...

πολυ συνφωνω πατερ με αυτη την σκεψη...μονο που κατα την ατελη μου γνωμη παιζουν πολλα πραγματα ρολο που δεν αγαπαμε τον κυριο.αν το παρουμε συγκετρωτικα τοχω πει και αλλου αυτο...οταν πεφταν οι βομβες μαζευοντανεπι γερμανικης κατοχης και μαζευονταν γυναικες,παιδια,γεροντες στα υπογεια και κανανε την παρακληση της παναγιας...Οταν εφυγαν οι γερμανοι,αρχισε η ανοικοδομηση και ολοι εφτειαχναν ενα δωματιο να μεινουν,αργοτερα και αλλο δωματιο...μετα εριξαν και απο πανω ενα διαμερισμα για τα παιδια τους..επειτα ηρθε η μεταπολιτευση ,τα δικαιωματα...''ψωμι-παιδια-ελευθερια''και ο κυριος! που χωραγε ο κυριος μεσα σε ολα αυτα?νομιζω πως οι πρωηγουμενες γενναιες,δεν αφησαν ενα καλο προζυμι για τις επωμενες...και ενοω για πνευματικο προζυμι...εν τω μεταξει λογω του οτι η αμελια κανει μεγαλη ζημια στην ψυχη...η αμελια τοσων χρονων απο τους γονεις πηγε και στα παιδια...λιγο δικαιωμα σημερα λιγο δικαιωμα αυριο...νεκρωσε η πνευματικη ζωη των ανθρωπων...Ο αγαπημενος μου παπουλης γ.ιωσηφ σπηλαιοτης λεγει καπου πως δεν μπορει να βρει κανεις τον θεον αν ο θεος δεν τον βρει πρωτος.Αυτο που ειχαν οι αποστολοι...φυλακη να εισαι και να σκεπτεσαι ε κ ε ι ν ο ν...δεμενος με αλυσιδες να εισαι και να νοιωθεις ελευθερος...να κλαις απο συγκινηση και μονο που λες ι η σ ο υ μ ο υ...να βλεπεις το φως του ηλιου και να νοιωθεις κατω απο την κτιση με τον κτιστη...αυτο αν το ζησει κανεις νομιζω πως θα ειναι ο ποιο ευτυχισμενος ανθρωπος του κοσμου...αλλα θελει θυσιες αυτο...αλλα πρεπει να αξιζει τον κοπο.τοτε ουτε θα εχεις ορεξη για κοσμικα...αλλα η ταπεινωση δεν υπαρχει σε κανεναν μας θαρρω ολοι εχουμε αυτο το ριζωμενο δεντρο την υπερηφανια...και εχεις να κανεις με χιλιους δυο δαιμωνες...εγω ζηλευω ολες αυτες τις αγιασμενες ψυχες που αγωνιστηκαν για την αγαπη του θεου.Ζηλευω ας πουμε τον οσιο Μαρκο τον Αθηναιο που ηταν αριστοκρατης των Αθηνων και εφυγε και πηγε στο ορος θρακη στην παλαιστινη ,ενα αποκρυμνο βουνο που εσκαγε στην θαλασσα και εκανε ολη αυτη την θυσια για τον κυριο μας.και πεινασε και διψασε και μεχρι και χωμα εφαγε και προσευχομενος συνεχως εργαστηκε την ταπεινωση,την υπακοη,την ελπιδα,την πιστη και την αγαπη και τελικα εφτασε σε πολυ μεγαλα μετρα πνευματικα...ξερετε τι σκεπτομαι ? το τι λογης χριστιανοι ειμαστε θα το δειξουμε οταν ερθει ο αντιχριστος...εκει τα πραγματα θα φανουν πιο ξεκαθαρα αλλα και με μια μεγαλη συνφορα,μια ανιατη αρρωστια το ιδιο ειναι...πως αντιμετοπιζουμε τις καταστασεις...αλλα καταλαβα πως επειδη ο κυριος μας ξερει βαθυτερα ,εργαζεται μυστικα με μετρο και αναλογως των δυνατοτητων μας.Σου δινει μια στενοχωρια...διαμαρτυρεσαι...σε αφηνει λιγο,σου ξαναδινει μια στενοχωρια ,παλι τα ιδια....μεχρι να μαθεις να μην διαμαρτυρεσαι και οταν το μαθεις σημαινει οτι εμαθες να δεχεσαι το θειον θελημα.Η πνευματικη ζωη σχολειο ειναι...και οι περισσοτεροι δεν ειναι ουτε καν χλιαροι στην πιστη.ευχομαι και προσευχομαι να δωσει ο κυριος να σωθουμε ολοι..καμια ψυχη να μην χαθει...και να ζησουμε κοντα του αιωνια...αμην/////με εκτιμηση...πηνελοπη