Δὲν ἔχω παρὰ μιά ἀδύναμη, ἑτοιμόρροπη, ἀλλὰ ὡστόσο γιὰ μένα, ἀδιάλειπτη χαρά. Τὴ θέλετε ;

Πηγὴ τῆς ψευδοῦς θρησκείας εἶναι ἡ ἀνικανότητα νὰ χαρεῖς, ἤ μᾶλλον ἡ ἄρνηση τῆς χαρᾶς, ἐνῶ ἡ χαρὰ εἶναι ἀπόλυτα οὐσιώδης ἐπειδή, δίχως ἀμφιβολία, ἀποτελεῖ καρπὸ τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ. Δὲν μπορεῖ κάποιος νὰ γνωρίζει ὅτι ὑπάρχει Θεὸς καὶ νὰ μὴ χαίρεται. Μόνο σὲ σχέση μὲ τὴ χαρά, ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ταπείνωση εἶναι σωστός, γνήσιος καὶ καρποφόρος. Ἔξω ἀπὸ τὴ χαρά, ὅλα γίνονται δαιμονικά, μιά βαθύτερη διαστροφὴ κάθε θρησκευτικῆς ἐμπειρίας. Μιά θρησκεία φόβου. Θρησκεία τῆς ψευτοταπείνωσης. Θρησκεία τῆς ἐνοχῆς: τὰ πάντα εἶναι πειρασμοὶ καὶ παγίδες - ὄντως πολὺ δυνατοί, ὄχι μόνο στὸν κόσμο, ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Οἱ «θρησκευόμενοι» ἄνθρωποι, κατὰ κάποιο τρόπο, βλέπουν τὴ χαρὰ μὲ ὑποψία.Ἡ χαρὰ εἶναι τὸ θεμέλιο τῆς ἐλευθερίας, ὅπου καλούμαστε νὰ σταθοῦμε. Ποῦ, πῶς καὶ πότε διαστρεβλώθηκε καὶ ἀμβλύνθηκε αὐτὴ ἡ ἀτμόσφαιρα τοῦ Χριστιανισμοῦ -ἤ μᾶλλον, ποῦ, πῶς καὶ πότε οἱ Χριστιανοὶ ἄρχισαν νὰ κωφεύουν στὴ χαρά; Ποῦ, πῶς καὶ πότε ἡ Ἐκκλησία, ἀντὶ ν' ἀπελευθερώνει τοὺς βασανισμένους ἀνθρώπους, ἄρχισε νὰ τοὺς ἐκφοβίζει καὶ νὰ τοὺς τρομοκρατεῖ μὲ σαδιστικὸ τρόπο;Οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται συνεχῶς γιὰ νὰ ζητήσουν συμβουλὲς... καὶ κάποια ἀδυναμία ἤ ψεύτικη ντροπὴ μὲ συγκρατεῖ ἀπὸ τὸ νὰ τοὺς πῶ, «Δὲν ἔχω καμιὰ συμβουλὴ νὰ σᾶς δώσω. Δὲν ἔχω παρὰ μιά ἀδύναμη, ἑτοιμόρροπη, ἀλλὰ ὡστόσο γιὰ μένα, ἀδιάλειπτη χαρά. Τὴ θέλετε ;» Ὄχι, δὲν τὴ θέλουν. Θέλουν νὰ συζητοῦν γιὰ «προβλήματα» καὶ νὰ κουβεντιάζουν γιὰ «λύσεις». Ὄχι, δὲν ὑπῆρξε μεγαλύτερη νίκη τοῦ Διαβόλου πάνω στὸν κόσμο ἄλλη ἀπ' αὐτὴ τὴν «ψυχολογοποιημένη» θρησκεία. Ὑπάρχουν τὰ πάντα στὴν ψυχολογία. Ἕνα πράγμα εἶναι σ' αὐτὴν ἀδιανόητο, ἀδύνατο: ἡ χαρά!

αλεξ. σμέμαν , από το ημερολογιο 1973-1983

Περί πατρότητας και ευθύνης πατρότητας

Γνωρίζετε, βέβαια, τὸ πιὸ πεζὸ ἐπιχείρημα τῶν ἀθέων: Γιατί ὁ Θεὸς δὲν τὰ ρυθμίζει ὅλα αὐτὰ ἀφοῦ εἶναι παντοδύναμος; Εἶναι παντοδύναμος ὁ Θεός. Ἀλλὰ ἡ δύναμή του δὲν εἶναι αὐτὴ τῶν δικτατόρων καὶ τῶν δημίων, οὔτε κἂν ἡ δύναμη ποὺ μπορῶ νὰ ἀσκήσω μέσα στὸ μίσος μου. Ἡ παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ εἶναι –κι ἐδῶ χρησιμοποιῶ ὅρο δυσκολομετάφραστο ποὺ θέλει ἀνάλυση - ἡ Ἀγάπη.

Οἱ καλύτεροι ψυχολόγοι, οἱ καλύτεροι παιδαγωγοί σήμερα, εἶναι ρητοί: ἡ ἀνταρσία τῶν ἐφήβων προέρχεται ἀπό τὸ γεγονός ὅτι ἀπογοητεύθηκαν κατάβαθα ἀπὸ τὸν ὥριμο ἀπόντα πατέρα ἢ πατέρα χαμένο, ποὺ γίνεται περιοδικά «flic».

Ἀλλ’ ἂς ἐμφανιστεῖ ἕνας ἄνθρωπος λιγάκι αὐθεντικός, ἕνας ἀληθινὰ ὥριμος, καὶ τότε ὅλες οἱ λιγοθυμισμένες ἀνάγκες τοῦ θαυμασμοῦ καὶ σεβασμοῦ θὰ τὸν ἀγκαλιάσουν. Ἡ ἀνταρσία τοῦ ἐφήβου ἐναντίον τοῦ πατέρα δὲν εἶναι, γενικά, ἡ ἄρνηση τῆς οὐσίας τῆς πατρότητας. Εἶναι ἡ ἀναζήτηση μιᾶς ἄλλης πατρότητας,μιᾶς πατρότητας ποὺ θὰ τὴν διάλεγε καὶ ποὺ δὲν θὰ ἐπιβάλλονταν, μιᾶς πατρότητας συνδεμένης μὲ τὴν ἐλευθερία μὲ ἕναν ἀδελφικὸ δεσμό, μιᾶς πατρότητας γιὰ τὴ μύηση στὸ Πνεῦμα. 

Καὶ ἐδῶ θίγουμε ὁρισμένες ἀπὸ τὶς ρίζες τοῦ σύγχρονου ἀθεϊσμοῦ (γιατὶ ὁ «θάνατος τοῦ πατρός» εἶναι βαθιὰ δεμένος μὲ τὸν ἀθεϊσμό) καί, λοιπόν, τοὺς δρόμους τῆς θεραπείας του γιὰ μερικοὺς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ καλούμαστε νὰ βοηθήσουμε. 

Γιὰ τὸν χριστιανὸ παιδαγωγό, γιὰ τὸν χριστιανὸ μέσα στὸ χῶρο τῆς πατρότητας, τὸ πρωτότυπο θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι, κατά κάποιο τρόπο, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής, ὁ πιὸ ἀρρενωπὸς καὶ ὁ πιὸ ταπεινός: «Ἐκεῖνον δεῖ αὐξάνειν, ἐμὲ δὲ ἐλαττοῦσθαι», δηλαδὴ (καὶ τοῦτο μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ κάνει αἰσθητό, ἀκόμα καὶ ἂν δὲν τὸ πεῖ): «εἶστε συγκεντρωμένοι γύρω μου, πιστεύετε ὅτι εἶστε συγκεντρωμένοι γύρω μου, ἀλλ’ ἀπατᾶσθε⋅ στὴν πραγματικότητα εἴμαστε συγκεντρωμένοι γύρω ἀπὸ τὸν Χριστό. 

Γιατί ὅμως μᾶς δημιουργεῖ τόσα προβλήματα ἡ ἐξουσία; Μὰ γιατὶ χάσαμε τὴν ἔννοια τῆς αὐτοθυσιαστικῆς καὶ ἀπελευθερωτικῆς πατρότητας. Μόνον οἱ μοναχοὶ τὴ διατήρησαν. Πρέπει τὴν πατρότητα αὐτὴ νὰ τὴν ἀνακαλύψουμε ξανὰ μέσα στὴν κοινωνία τῶν πολιτῶν… ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικὰ ποὺ ξεχωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ ζῶα εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἕναν πατέρα. Τὰ ζῶα δὲν ἔχουν πατέρα, ἀλλὰ μόνο γεννήτορες… Ὁ πατέρας εἶναι ἐκεῖνος ποὺ πρέπει νὰ μάθει στὸ παιδί του ὅτι θὰ πεθάνει, θὰ ἀναστηθεῖ καὶ ὅτι αὐτὸ ἔχει κάποιο νόημα.

OΛΙΒΙΕ ΚΛΕΜΑΝ

Καταναγκαστική χαρά

Και στην εκκλησία ασκείται μια πολιτική ορθότητα και έχει να κάνει με μια καταναγκαστική χαρά και ευτυχία.Ένας χριστιανός λαμβανει σφραγίδα και ταυτότητα νομιμότητας μόνον όταν δηλωνει και φαίνεται ευτυχής και μόνιμα χαρούμενος.Είναι μια νέα τάση,ενα φωτεινό κλουβί υπνωσης και αιχμαλωσίας που μας αποτρέπει να βλέπουμε προς το περιβάλλον σκότος.Όταν τόσοι δυστυχεις κολασμένοι του βίου γύρω μας στενάζουν και κρίνονται γι αυτό απελπισμένοι και δια ταυτα αμαρτωλοί.Καταφέρνουμε να τους αγνοούμε για να μην χασουμε την εξωτερική γαλήνη η οποια μσς προσδιορίζει ως αξιέπαινους δραπέτες του πόνου.

Η αληθινή χαρά,η βουβή,η συγκλονιστική,αυτή που δεν μπορεί να αντιγραφεί και να αντιποιηθεί, αλλά ούτε και να κρυφτεί στο τέλος,έρχεται από μεσα. Έρχεται μετά από τον μεγάλο πόνο,την μεγάλη συντριβή και γιατί όχι την οικείωση όλου του παγκόσμιου πόνου. Όλοι οι άγιοι πέρασαν από το στάδιο του πενθους,του μαρτυρίου,της εκούσιας θλιψης.Πολλοι επωμιστηκαν όχι μόνο σωματικές αλλά και ψυχικές ασθένειες,όπως η σαλότητα και η κατάθλιψη.

Στην Γεθσημανή ο Χριστός επωμίστηκε όλο τον πόνο,την ασθενεια,τον φόβο του κόσμου και όταν σηκώθηκε από αυτήν την εξιλαστήρια θυσιαστική προσευχή είχε εξαγιάσει την θλίψη του μαρτυρίου και την είχε ποιησει πηγή μυστικής χαράς.Γεθσημανή σημαίνει ελαιοτριβείο. Αν η ανθρώπινη ψυχή δεν συνθλιβεί σαν την ελιά δεν θα παράξει έλαιον αγαλλιάσεως. 

Ολα τα άλλα είναι ψεύτικα και επιτηδευμένα.Ηθοποιία.Ναρκωτικά πνευματικής φυσης.Μαθηματικά οδηγουν στην απελπισία.

Μπήκες στα συρταράκια σου;

ΜΠΗΚΕΣ ΣΤΑ ΣΥΡΤΑΡΑΚΙΑ ΣΟΥ ;

ΚΑΘΕ ΑΓΙΟΣ όταν είναι ζωντανός βρίσκεται πάντα ΕΠΙ-ΚΗΡΥΓΜΕΝΟΣ, διότι ως αληθινός και τίμιος είναι πάντα απρόβλεπτος και μία ωρολογιακή βόμβα για τα ανθρώπινα στεγανά καθεστώτα.(Βλ.Άγιο Αθανάσιο ,Άγιο Νεκτάριο, Άγιο Γαβριήλ εκ Γεωργίας κ.α.)

Μετά Θάνατον όμως καθίσταται εξ αντιθέτου ΑΝΑ-ΚΗΡΥΓΜΕΝΟΣ αφού ως νεκρός είναι ακίνδυνος και ασφαλής για την ψευτιά αυτού του κόσμου.

Κάθε Χριστιανός λοιπόν ως μιμητής του ίδιου του αντιλεγόμενου Χριστού(Λουκ.β΄,34)   πρέπει  πάντα να είναι  και ετούτος αντιλεγόμενος ,μη προσδιορίσιμος σε ανθρώπινα καλούπια, κατηγορίες  και ομοιομορφίες   και να μην τον συλλαμβάνει κανένας πουθενά , ως αεικίνητο μέσα στην Θεϊκή απέραντη αλήθεια , πράγμα το οποίο θα τον καθιστά   πάντα απρόβλεπτο  και επικίνδυνο λαμβάνοντας μοιραίως τον δρόμο  της απόρριψης  και της αποδοκιμασίας.

Εσύ λοιπόν είσαι αντιλεγόμενος ή έχεις εξασφαλιστεί ήδη στα αεροστεγή συρταράκια  και την επιδοκιμασία των ανθρώπων  ;

π.Διονύσιος Ταμπάκης

ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

Εξομολόγηση και θεία Κοινωνία, του πατρός Αλεξ. Σμέμαν

Όταν η μετάληψη ολόκληρης της σύναξης σε κάθε Λειτουργία, που εξέφραζε τη μετοχή στην ακολουθία, έπαψε να είναι ο κανόνας και αντικαταστάθηκε από την πρακτική της σπάνιας προσέλευσης, έγινε πλέον φυσικό ότι θα προηγούνταν αυτής της προσέλευσης το μυστήριο της Μετανοίας –δηλαδή της εξομολόγησης και καταλλαγής των πιστών με την Εκκλησία, με τη μεσιτεία της συγχωρητικής ευχής.

Η πρακτική αυτή – επαναλαμβάνω, φυσική και προφανής στην περίπτωση της σπάνιας προσέλευσης στη θεία Κοινωνία - επέτρεψε την εμφάνιση μιας νέας θεωρίας στους κόλπους της Εκκλησίας, σύμφωνα με την οποία η Μετάληψη για το σώμα των λαϊκών γίνεται αδύνατη χωρίς το μυστήριο της εξομολόγησης, σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει για τον κλήρο. Έτσι, η εξομολόγηση προηγείται υποχρεωτικά – πάντοτε και σε κάθε περίπτωση - της μετάληψης. Τολμώ να δηλώσω υπεύθυνα ότι η θεωρία αυτή (που βρήκε ευρεία εφαρμογή στη Ρωσική Εκκλησία) δεν θεμελιώνεται με κανένα τρόπο στην Παράδοση, αλλά κατάφορα έρχεται σε σύγκρουση με το ορθόδοξο δόγμα της Εκκλησίας για την Κοινωνία και την Εξομολόγηση.

Για του λόγου το αληθές κανείς δεν έχει παρά να θυμηθεί την ουσία του μυστηρίου της Μετανοίας. Εξ αρχής η εξομολόγηση στην εκκλησιαστική συνείδηση και διδασκαλία ήταν το μυστήριο της συμφιλίωσης με την Εκκλησία για όσους είχαν αφοριστεί απ’ αυτήν, δηλαδή εκείνους που είχαν αποκλειστεί από την ευχαριστιακή σύναξη. Γνωρίζουμε ότι, αρχικά, η ιδιαίτερα αυστηρή εκκλησιαστική πειθαρχία επέτρεπε μία τέτοια συμφιλίωση άπαξ στη διάρκεια του βίου του μετανοούντα, αλλά αργότερα, ειδικά μετά την είσοδο στην Εκκλησία ολόκληρου του πληθυσμού, ο συγκεκριμένος κανόνας έγινε πιο χαλαρός. Στην ουσία του, το Μυστήριο της Μετανοίας ως μυστήριο συμφιλίωσης με την Εκκλησία αφορούσε εκείνους μόνο που η Εκκλησία είχε αφορίσει για αμαρτίες και πράξεις επ’ ακριβώς οριζόμενες στην Κανονική παράδοσή της. Κάτι, άλλωστε, που γίνεται φανερό κι από την συγχωρητική ευχή: “Αδελφέ, δι’ ό ήλθες προς τον Θεό, και προς εμέ, μη αισχυνθής, ου γαρ εμοί αναγγέλεις, αλλά τω Θεώ, εν ώ ίστασαι”. (Παρεμπιπτόντως, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την ορθή ευχή της συγχωρήσεως κι όχι την άλλη, ξένη στις ανατολικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, εκδοχή της, – “Εγώ, ο ανάξιος ιερέας, με την εξουσία που μου έχει δοθεί, σε απαλλάσσω...” - που είναι λατινογενούς προέλευσης και παρεισέφρησε στα λειτουργικά μας βιβλία κατά την περίοδο της επικράτησης στοιχείων της Δυτικής θεολογίας ανάμεσα στους Ορθοδόξους).

Όλα αυτά δεν σημαίνουν, βέβαια, ότι οι “πιστοί”, δηλαδή οι “μη αφορισμένοι”, θεωρούνταν από την Εκκλησία αναμάρτητοι. Καταρχήν, σύμφωνα με την ορθόδοξη διδασκαλία κανένα ανθρώπινο όν δεν είναι αναμάρτητο, με εξαίρεση την Υπεραγία Θεοτόκο, τη Μητέρα του Κυρίου. Κατά δεύτερον, η προσευχή για την συγχώρεση και άφεση των αμαρτιών είναι αναπόσπαστο μέρος της ίδιας της Λειτουργίας (βλ. τον Τρισάγιο Ύμνο και τις δύο “Ευχές των πιστών”). Τέλος, η Εκκλησία πάντοτε φρονούσε ότι η Θεία Κοινωνία προσφέρεται “εις άφεσιν αμαρτιών”. Έτσι το θέμα εδώ δεν είναι η αναμαρτησία, που καμία συγχωρητική ευχή δεν είναι ικανή να την επιτύχει. Αλλά η διάκριση που πάντοτε γινόταν από την Εκκλησία ανάμεσα στην αμαρτία που εξορίζει τον άνθρωπο από τη ζωή της χάριτος της Εκκλησίας, και στην αμαρτωλότητα που αναπόφευκτα συνοδεύει τη ζωή κάθε ανθρώπινου όντος “που ζεί εν τω κόσμω και ενδύεται σάρκα”. Θα λέγαμε ότι μέσα στην ακολουθία της Λειτουργίας η φθαρείσα από την αμαρτία φύση μας “αναπλάθεται” όπως ομολογούμε στις ευχές των πιστών πριν από την προσφορά των θείων Δώρων. Ενώπιον του Αγίου Ποτηρίου, τη στιγμή της πρόσληψης των Μυστηρίων, παρακαλούμε για συγχώρεση των αμαρτιών “εκουσίων τε και ακουσίων, εν λόγοις ή έργοις, εν γνώση και αγνοία” και εμπιστευόμαστε ότι, στο μέτρο της μετανοίας μας, θα λάβουμε αυτή την συγχώρεση.

Όλα αυτά βεβαίως σημαίνουν – και κανείς δεν το αρνείται - ότι ο μόνος πραγματικός όρος για την προσέλευση στα θεία Μυστήρια είναι η μετοχή μας στο Σώμα της Εκκλησίας, μετοχή που αντιστρόφως βρίσκει την πληρότητά της με την πρόσληψη των μυστηρίων. Η Μετάληψη δίνεται προς “άφεση αμαρτιών και ίαση ψυχών τε και σωμάτων”, πράγμα που υποδηλώνει με σαφήνεια, τι άλλο, παρά τη μετάνοια, τη συναίσθηση της πλήρους αναξιότητάς μας και τη συνείδηση της Κοινωνίας ως θείου δώρου που κανένα επίγειο όν δεν είναι “άξιο” να λάβει. Όλο το νόημα της προετοιμασίας για την Κοινωνία, όπως ορίστηκε από την Εκκλησία (στην Ακολουθία της θείας Μεταλήψεως) δεν είναι να δημιουργήσει στον άνθρωπο το αίσθημα της “αξιότητας” αντίθετα, σκοπεύει στο να δείξει σ’ αυτόν την άβυσσο του ελέους και της άπειρης αγάπης του Θεού: “Τέκνον μου πνευματικόν, ο τη εμή ταπεινότητι εξομολογούμενος, εγώ ο ταπεινός και αμαρτωλός ουκ ίσχύω αφιέναι αμάρτημα επί της γης, ειμή ο Θεός... ο συγχωρήσας Δαυΐδ, διά Νάθαν του Προφήτου, τα ίδια εξομολογήσαντι αμαρτήματα, και Πέτρω την άρνησιν, κλαύσαντι πικρώς, και Πόρνη δακρυσάση επί τους αυτού πόδας, και Τελώνη και Ασώτω, αυτός ο Θεός, συγχωρήσαι σοι δι’ εμού του αμαρτωλού πάντα, και εν τω νυν αιώνι, και εν τω μέλλοντι^ και ακατάκριτόν σε παραστήσαι εν τω φοβερώ Βήματι”. Ενώπιον της Τράπεζας του Κυρίου, η μόνη “αξιωσύνη” των κοινωνούντων είναι αυτή η βαθιά συναίσθηση της “αναξιότητάς τους”. Αυτή είναι η αρχή της σωτηρίας.

Είναι επομένως υψίστης σημασίας για μας να κατανοήσουμε ότι η μετατροπή του μυστηρίου της εξομολόγησης σε μία αναγκαστική προϋπόθεση για την Κοινωνία, όχι μόνο συγκρούεται με την Παράδοση, αλλά προφανώς την παραμορφώνει. Διαστρέφει καταρχήν το δόγμα της Εκκλησίας, δημιουργώντας δύο κατηγορίες μελών, η μία από τις οποίες είναι αφορισμένη στην πραγματικότητα από την Ευχαριστία. Επιπλέον, στρεβλώνει το νόημα και πλήρωμα της εκκλησιαστικής μετοχής. Δεν προκαλεί έκπληξη κατά συνέπεια το γεγονός ότι αυτοί που ο Απόστολος καλεί “συμπολίτες των αγίων και οικείους του Θεού” (Εφεσ. 2:19) γίνονται και πάλι “εθνικοί”, “εκκοσμικεύονται” και η μετοχή τους στην Εκκλησία μετριέται και ορίζεται με χρηματικούς όρους οφειλών και “δικαιωμάτων”. Αλλά, επίσης, αυτό που παραμορφώνεται είναι το δόγμα περί της θείας Κοινωνίας που γίνεται πλέον αντιληπτό ως το μυστήριο για τους λίγους “εκλεκτούς” και όχι ως το μυστήριο της Εκκλησίας των αμαρτωλών που μέσα από το άπειρο έλεος του Χριστού μεταμορφώνονται διαρκώς σε Σώμα Κυρίου. Και τελικά, ανάλογα διαστρέφεται και η διδασκαλία για την εξομολόγηση. Παραποιημένη σε υποχρεωτική προϋπόθεση της Μετάληψης, αρχίζει όλο και πιο φανερά να υποκαθιστά την πραγματική ετοιμότητα για την Ευχαριστία, που δεν είναι άλλη από τη γνήσια εσωτερική μετάνοια, αυτή που έχει εμπνεύσει όλες τις ευχές προ της θείας Κοινωνίας. Ύστερα από μία τρίλεπτη εξομολόγηση και συγχωρητική ευχή ο άνθρωπος αισθάνεται πλέον “δικαιούχος” του μυστηρίου, “άξιος”, ίσως και απαλλαγμένος από τις αμαρτίες του, αισθάνεται με άλλα λόγια το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό στο οποίο μας καλεί η αληθινή μετάνοια.

Με ποιο τρόπο λοιπόν μία τέτοια πρακτική εμφανίστηκε και καθιερώθηκε, ώστε σήμερα πολλοί να την υπερασπίζονται ως την πλέον ορθόδοξη; Για να απαντήσουμε στην ερώτηση πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τρεις παράγοντες: Έχουμε ήδη αναφερθεί στον ένα: Πρόκειται για την επιφανειακή και χλιαρή προσέγγιση της πίστης και της ευσέβειας από την ίδια τη χριστιανική κοινότητα, που οδήγησε αρχικά στην σπάνια Μετάληψη και τελικά στον υποβιβασμό της σε άπαξ του έτους “υποχρέωση”. Είναι ξεκάθαρο ότι ο πιστός που προσέρχεται στο ιερό Μυστήριο μία φορά τον χρόνο οφείλει πράγματι να “συμφιλιωθεί” με την Εκκλησία, μέσα από μία εξέταση της συνείδησης και της ζωής του κατά το μυστήριο της Εξομολόγησης.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι η επιρροή της μοναστικής πρακτικής, που βέβαια στο σύνολό της είναι ιδιαίτερα ευεργετική για την Εκκλησία. Οι μοναχοί λοιπόν, γνώριζαν και ασκούσαν εξ’ αρχής την πρακτική της “έκθεσης των λογισμών” και της πνευματικής καθοδήγησης των απείρων από τον πιο έμπειρο της κοινότητας. Αλλά - κι αυτό είναι το ουσιώδες - αυτός ο πνευματικός πατέρας ή “γέροντας” δεν ήταν απαραίτητα ιερέας, αφού η πνευματική καθοδήγηση συνδεόταν με την πνευματική εμπειρία και όχι την ιεροσύνη.

Στα Βυζαντινά μοναστικά τυπικά του 7ου-8ου αιώνα οι μοναχοί απαγορεύεται να αποφασίζουν μόνοι τους για την προσέλευση ή την αποχή τους από το Άγιο Ποτήριο, χωρίς δηλαδή τη συγκατάθεση του πνευματικού τους πατέρα, καθώς “η εξαίρεση εαυτού από την Κοινωνία είναι η εφαρμογή του ιδίου θελήματος”. Στις γυναικείες μονές παρόμοια άδεια απαιτείται από την ηγουμένη. Παρατηρούμε, λοιπόν, πώς η εξομολόγηση εδώ είναι μη μυστηριακού τύπου και βασίζεται στην πνευματική εμπειρία και την διαρκή καθοδήγηση. Ωστόσο, αυτού του είδους η πρακτική έχει έντονο αντίκτυπο στο καθαυτό μυστήριο της Εξομολόγησης. Στη διάρκεια της πνευματικής παρακμής (της οποίας την αληθινή έκταση και σημασία ανακαλύπτει κανείς μέσα στους κανόνες της λεγομένης Συνόδου του Τρούλου του 6ου αιώνα), τα μοναστήρια παρέμειναν τα κέντρα της πνευματικής μέριμνας και νουθεσίας των λαϊκών. ...] Ο λαός με φυσικό τρόπο ταύτισε αυτό το είδος της πνευματικής καθοδήγησης με την μυστηριακή εξομολόγηση. Θα πρέπει, ωστόσο, να τονίσουμε ότι την ικανότητα της πνευματικής καθοδήγησης δεν διαθέτει ο κάθε ενοριακός ιερέας, αφού αυτή προϋποθέτει βαθιά πνευματική εμπειρία, χωρίς την οποία η “καθοδήγηση” μπορεί να οδηγήσει, και στην πραγματικότητα συχνά οδηγεί, σε αληθινές πνευματικές τραγωδίες. Αυτό που ενδιαφέρει εδώ, είναι ότι το μυστήριο της μετανοίας συνδέθηκε κατά μία έννοια με την πνευματική καθοδήγηση, την επίλυση “δυσκολιών” και “προβλημάτων"^ κατ’ επέκταση στην παρούσα ενοριακή ζωή ταυτίστηκε με τις “μαζικές” ολιγόλεπτες εξομολογήσεις που εστιάζονται κυρίως στη διάρκεια της Μεγάλης Σαρακοστής, όπου η όποια νουθεσία και ανέφικτη γίνεται, αλλά και είναι πιθανό ότι φέρει περισσότερη βλάβη παρά όφελος. Η πνευματική καθοδήγηση πρέπει να αποσυνδεθεί από την μυστηριακή εξομολόγηση, έστω κι αν αυτή η τελευταία είναι προφανώς το απώτερο τέλος κι ο σκοπός της.

Ο τρίτος και αποφασιστικός παράγοντας ήταν, φυσικά, η επίδραση της Δυτικής, Σχολαστικής και δικανικής κατανόησης της μετανοίας. Έχουν πολλά γραφεί για την “δυτική υποδούλωση” της Ορθόδοξης θεολογίας, αλλά φοβάμαι πώς λίγοι άνθρωποι συνειδητοποιούν το βάθος και το αληθινό νόημα της στρέβλωσης στην οποία η Δυτική επιρροή οδήγησε την ίδια τη ζωή της Εκκλησίας και πάνω απ’ όλα την κατανόηση των Μυστηρίων. Αυτό γίνεται φανερό στο μυστήριο της μετανοίας. Η σοβαρή παραμόρφωση εδώ συνίσταται στην μετατόπιση του νοήματος του μυστηρίου από την μετάνοια και την εξομολόγηση στην στιγμή της “άφεσης” που προσλαμβάνεται δικανικά. Η Δυτική Σχολαστική θεολογία διαχώρισε σε δικανικές κατηγορίες την ίδια την ουσία της αμαρτίας και, αντίστοιχα, την έννοια της άφεσης. Η τελευταία πηγάζει εδώ όχι από την αλήθεια, δηλαδή την αυθεντική φύση της μετανοίας, αλλά από την εξουσία του ιερέως. Εάν για την αρχική ορθόδοξη κατανόηση του μυστηρίου της εξομολόγησης ο ιερέας είναι ο παρευρισκόμενος μάρτυρας της μετανοίας, και ως εκ τούτου μάρτυρας της πλήρους “καταλλαγής με την Εκκλησία εν Χριστώ Ιησού...”, ο Λατινικός νομικισμός υπερτονίζει την εξουσία του ίδιου του ιερέως να δίνει άφεση αμαρτιών. Έτσι προκύπτει η ολότελα καινοφανής για το Ορθόδοξο δόγμα, αλλά αρκετά δημοφιλής σύγχρονη πρακτική της “άφεσης-απαλλαγής” χωρίς εξομολόγηση. Η αρχική διάκριση ανάμεσα σε αμαρτίες –αφορισμούς από την Εκκλησία (από τους οποίους προέκυπτε η ανάγκη της μυστηριακής συμφιλίωσης με το Εκκλησιαστικό Σώμα) και της αμαρτωλότητας που δεν εξέβαλε τον πιστό εκτός Εκκλησίας, εκλογικεύθηκε από τον Δυτικό Σχολαστικισμό σε διαχωρισμό ανάμεσα στις λεγόμενες θανάσιμες και εξαγοράσιμες (συγγνωστές) αμαρτίες. Οι πρώτες, έχοντας απομακρύνει τον άνθρωπο από την “κατάσταση της χάριτος” απαιτούν μυστηριακή εξομολόγηση και άφεση, ενώ οι υπόλοιπες χρήζουν μόνο εσωτερικής μεταμέλειας. Στην Ορθόδοξη Ανατολή, ωστόσο, και ιδιαίτερα στη Ρωσία (κάτω από την επίδραση της Λατινόφρονος θεολογίας του Πέτρου Μογίλα και των μαθητών του) η θεωρία αυτή κατέληξε στην υποχρεωτική και δικανική σύνδεση ανάμεσα στην εξομολόγηση-άφεση και την Ευχαριστία.

Κατά έναν ειρωνικό τρόπο η πιο ολοφάνερη “διείσδυση” των Λατίνων αντιμετωπίζεται από μεγάλο αριθμό πιστών ως ορθόδοξη νόρμα, ενώ η πιο απλή απόπειρα για επαναξιολόγηση της πρακτικής κάτω από το φως του αυθεντικού ορθοδόξου δόγματος της Εκκλησίας και των μυστηρίων καταγγέλλεται ως “Ρωμαιοκαθολική”! 

π.Αλεξάνδρου Σμέμανπηγή: http://www.oodegr.com/

imverias

Ο άγιος Ιούδας και η προσευχή στο όνομα του

Ο άγιος Ιούδας ο απόστολος, ονομάστηκε Θεάδελφος, γιατί κατά την αρχαία αποστολική παράδοση της Εκκλησίας μας, υπήρξε αδελφός του αγίου αδελφοθέου Ιακώβου και συγγενής του Κυρίου. Ονομάζεται δε στα ευαγγέλια και Θαδδαίος ή Λεββαίος, πού σημαίνει ανδρείος, για την γενναιότητα του χαρακτήρα του.Αυτή του η ονομασία ή μετονομασία πιθανόν να έγινε από τον ίδιο τον Κύριο, όπως συνέβη και με τον Σίμωνα Πέτρο, πράξη πού σημαίνει την αλλαγή και μεταστροφή της ζωής του και την εξουσία του Θεού πάνω του. Η συνωνυμία του με τον εκ των εβδομήντα αποστόλων Θαδδαίο τον απόστολο, τον ταύτισε με πολλές αποστολικές πράξεις και γεγονότα, πού όμως δεν είναι πάντα ξεκάθαρο αν αναφέρονται στον θεάδελφο ή στον ελάσσονα Θαδδαίο. Κατά την παράδοση πέθανε από τοξοβόλους, στην πόλη Έμεσα της Συρίας.Κατέλιπε δε και την επιστολή την καθολική πού φέρει το όνομα του, με την οποία μας προειδοποιεί για ψευδαδέλφους και ψευδοπροφήτες.

Ο άγιος Ιούδας, συνδέθηκε εσχάτως με την περίφημη "προσευχή του Ιούδα του Θαδδαίου", πού όμως είναι λατινικής προέλευσης και αλλότριου χαρακτήρα με το ήθος και την πίστη μας. Δεν είναι η προσευχή μια μηχανιστική μαγική διαδικασία, κατά την οποία φτάνει να επαναλάβει κάποιος ιερές επικλήσεις με κάποιον συγκεκριμένο αριθμό,για να πετύχει το ποθούμενο. Ο άγιος απόστολος Ιούδας, ούτως ή άλλως, έχοντας και φυσική και πνευματική κυρίως συγγένεια με τον Χριστό, ως ένας των δώδεκα αποστόλων, έχει την ισχυρή μεσιτεία προς τον Θεό, για κάθε χριστιανό, πού βρίσκεται σε προβληματική θέση. Εκτός των άλλων, δεν είναι μόνον ο τρόπος της προσευχής, αλλά και τα ζητούμενα πού συνδέονται με τέτοιες πλάνες και πολύ συχνά και ταπεινά είναι και με αδιακρισία αιτούνται. Ο Χριστός από εμάς ζήτησε απλότητα ψυχής και καθαρότητα στην προσευχή και να μην αιτούμαστε ποταπές υποθέσεις,μα την βασιλεία του Θεού μέσα μας και όταν με ειλικρίνεια η προσευχή μας έχει ως κέντρο την βασιλεία του Θεού, και την καθαρότητα της ειλικρίνειας, τα πάντα, τα επί γης και εν ουρανώ θα προστεθούν σε μας αναμφίβολα.

Tα αρνία μου...

Μια πού περί Πατέρων ο λόγος,ένεκα η ημέρα τους, μερικοί από εμάς,άκουσαν τον Χριστό στο ευαγγέλιο να λέει: "Ποίμαινε τα αρνία μου" και ήθελαν κι άκουσαν "ποίμαινε τα αρνία σου". Αυτό οι μορφωμένοι το λένε πολύ καλώς "κληρικαλισμό". Σύγχρονη πραγματικότητα είναι οι συγκρούσεις μεταξύ των καινοτόμων και των παραδοσιακών στα περί πίστεως, ήθους, λατρείας κλπ. Είτε όμως επαγγέλεσαι τον καινοτόμο είτε τον ζηλωτή των πατρώων, αν δεν πείσεις αυτό πού λέγεται λαϊκό πνευματικό κριτήριο, φυτευμένο από τον ίδιο τον Χριστό, σε όλους τους γνήσιους απλούς και καλόδεχτους ανθρώπους Του, όπου και αν βρίσκονται αυτοί, τίποτα δεν έκαμες. Γιατί όλοι είμαστε πατέρες στην κλήση και το όνομα, όχι όμως στην αναγνώριση. Γι αυτό πολλοί ξεκινούν συσπειρώσεις γύρω τους και στη μέση του δρόμου, αποδοκιμάζονται και δεν ευδοκιμεί το θέλημα τους. Ο Χριστός είπε αυτή την πολύ τρυφερή λέξη πού κρύβει μέσα της όλη την αγωνία και την αγάπη και την στοργή του για το μικρό ποίμνιο Του: "τα Αρνία μου". Πού στην νέα ελληνική αποδίδεται " τα αρνάκια μου" . Πόσο φοβερό είναι να βρεθούμε ένοχοι σε Αυτήν την τεράστια αγάπη Του!

από ανάρτηση μας στο FB

Οι παρανοήσεις της Μεγάλης Τετάρτης

Απόψε,θα ψαλλεί ο όρθρος της μεγάλης Τετάρτης, πού έχει ως θέμα την πόρνη γυναίκα πού άλειψε με μύρο τον Χριστό. Ας δούμε κάποιες παρανοήσεις και παρερμηνείες σχετικά με την ημέρα.

Α, Δυστυχώς,γίνεται μια παρανόηση σχετικά με την αγιότητα και την μακαριότητα αυτής της γυναίκας. Μας αρέσει να παρουσιάζουμε τον Χριστό ως έναν φιλελεύθερο διδάσκαλο ελευθερίων ηθών, πού συνέτρωγε με πόρνες και αμαρτωλούς και την πόρνη ως αγία επειδή ακριβώς ήταν πόρνη, κάνοντας της ένα εξιδανικευμένο πορτραίτο μαρτυριου. Υπάρχει ένας κοσμικός συναισθηματισμός σε αυτό το σημείο πού αγγίζει τα όρια της βλασφημίας. Βλασφημίας γιατί πέφτουμε σε μια παραποίηση του προσώπου του Χριστού και τον παρουσιάζουμε συμβιβασμένο με την ανθρώπινη κατάντια και κακότητα και δυστυχία της αμαρτίας.Ας μην ξεχνάμε πώς ήταν σταθερή κατηγορία των φαρισαίων κατά του Χριστού πώς "ο άνθρωπος ούτος φαγάς και οινοπότης" συγχρωτίζεται μετά πορνών, αμαρτωλών και τελωνών. 

Ο Χριστός δεν συγχρωτίστηκε μαζί με αυτούς τους ανθρώπους,θαυμάζοντας τους για την αμαρτία τους, γιατί δεν συμβιβάστηκε με την αμαρτία και τον εξευτελισμό του ανθρωπίνου προσώπου. Γι αυτό άλλωστε ήρθε για να πεθάνει, για να λυτρώσει τον Άνθρωπο από αυτόν τον θάνατο της αμαρτίας.Ήρθε να τους καλέσει από τον βούρκο στο φως και από την μη ζωή στην ζωη! 

Η σημερινή πόρνη, ονομαζεται αγία πόρνη και μακαρίζεται επειδή ήταν μ ε τ α ν ο η μ έ ν η πόρνη και επειδή ηγάπησεν πολύ, είχε δηλαδή μέσα στην ψυχή της τις δυνάμεις εκείνες πού έκαμαν τον ερωτα τον σκοτεινό της αμαρτίας, έρωτα αιώνιο του παραδείσου.Εκεί είναι η διαφορά, πού διασκεδάζει κάθε ρομαντική άποψη για την στάση του Χριστού.Όσοι αμαρτωλοί δεν δέχτηκαν την κλήση και την επίσκεψη Του, είτε πόρνες, είτε τελώνες, είτε φαρισαίοι και υποκριτές, έμειναν εκτός του νυμφώνος. Ενώ όσοι δείχτηκαν ταπεινοί και θαρραλέοι να δούν τον εαυτό τους ως έχει και να ζητήσουν την λύτρωση δικαιώθηκαν!
Η αμαρτία στην παράδοση μας(πίστη μας) δεν αφορά έναν κατάλογο ηθικών ατοπημάτων. Κατάσταση είναι πού αντιδιαστέλλεται στην χάρη.Για αυτό στην Αμαρτία μπορεί να βρίσκονται ταυτόχρονα και οι "άγιοι" και οι στιγματισμένοι κατά κόσμον. Όπως στην χάρη μπορεί να βρίσκονται ασκητές και πόρνοι, τελώνες και ιερείς, όσιοι και μοιχοί. Το κλειδί είναι η μεταστροφή, η μετάνοια. Αυτή η μετάνοια η τόσο παρεξηγημένη και τόσο κακοποιημένη από επιδεικτικές πράξεις τυπολατρείας και συκοφαντημένη σαν ευήθεια και γραφικότητα από αυτούς πού είναι πλήρεις από τον εαυτό τους και την οσιότητα τους...

Άλλωστε η θεματική της ημέρας, εντοπίζεται κυρίως,  σε ένα αντιθετικό σχήμα:
Από τη μιά η πεσμένη πού ανίσταται, από την άλλη ο εκλεκτός πού καταπίπτει. Η αμαρτωλός γίνεται οσία και ο απόστολος διάβολος! Η μισημένη αγαπημένη και ο φίλος εχθρός! Δεινόν η ραθυμία! Μεγάλη η μετάνοια! Κανείς μην έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του για να μην πέσει πιό χαμηλά και από τα χαμηλά! Κανείς μην απελπίζεται για την σωτηρία του! Τί φρικτή κρίση και φοβερή πραγματικότητα!Τί προσκλητήριο ενδοελέγχου και εγρήγορσης! Αγαπημένε Κύριε δόξα Σοι!

Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις· ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Β. Η  Κασσιανή είναι η ποιήτρια του δοξαστικού των αποστίχων "Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίαις..." και όχι η πρωταγωνίστρια του γεγονότος. 

Δεύτερον, αυτό το θρυλούμενο περί του Θεοφίλου και της Κασσιανής και όλες αυτές οι ιστορίες πού γράφονται είναι όντως μια ωραία ρομαντική παράδοση και όχι ιστορία. Αυτό εύκολα αποδεικνύεται αν σκεφτεί κανείς πώς όταν η Κασσιανή ήταν γριούλα και άκμαζε στην ποίηση και την άσκηση, ο Θεόφιλος ήταν παιδάκι ή ίσως και αγέννητος.

Τρίτον, η γυναίκα πού άλειψε τον Κύριο πριν το Πάσχα ούτε πόρνη ήταν , ούτε ανώνυμη. Είναι η Μαρία αδελφή του Λαζάρου και το όνομα της διασώζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Η πόρνη πού άλειψε τα πόδια του Ιησού και τα σπόγγισε με τα μαλλιά της είναι ανώνυμη όντως, αναφέρεται στο ευαγγέλιο του Λουκά και αυτό συνέβη το πρώτο έτος της δράσης του Χριστού. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό πώς στο εορτολόγιο των Ιεροσολύμων, από το οποίο επηρεάστηκαν όλες οι ορθόδοξες εκκλησίες, η θεματολογία της Μεγάλης Τετάρτης, αγνοεί την άλειψη του Χριστού και προβάλει μόνον την προδοσία του Ιούδα. Ακόμα ως τα σήμερα η κάθε Τετάρτη είναι νηστήσιμη μέρα, για αυτήν ακριβώς την προδοσία και την πώληση του Χριστού από τον Ιούδα. 

Οι θειότατοι πατέρες θέσπισαν την μνεία της άλειψης του Κυρίου από την πόρνη γυναίκα την Μεγάλη Τετάρτη αργότερα, όχι λόγω άγραφης παράδοσης. Από τους πατέρες μόνο ο Χρυσόστομος, κάνει λόγο για τρείς και όχι για δύο αλείψεις του Χριστού. Αλλά την εθέσπισαν την μνεία αυτή για να κάνουν πιό προσωπική αυτή την πράξη όσον αφορά εμάς. Να ταυτιστούμε με την αμαρτωλή γυναίκα λίγο προ του Σταυρού, να μετανοήσουμε την έσχατη ώρα, να αποδώσουμε τιμές στον Λυτρωτή και Θεό μας, να συγκριθούμε εμείς οι ανάξιοι με το μεγαλείο Του, για να λάβουμε την άφεση και την ανάσταση.

Και φυσικά για να προβληθεί η διδακτική και δραματική αντίθεση μεταξύ του μαθητή πού σκοτώνει και της πόρνης πού προσφέρει. Του αγίου πού προδίδει και χάνεται και της πόρνης πού αγαπά και σώζεται.Είναι θεολογικό το ζήτημα και όχι ιστορικό.

Τέλος, πολλώ μάλλον η γυναίκα αυτή δεν είναι η Μαγδαληνή Μαρία, θέμα με το οποίο ασχοληθήκαμε παλιότερα.

Να κλείσουμε με μήνυμα χαράς και ελπίδας, πέρα από τις χρήσιμες σχολαστικότητες μας:

 Ο ορθόδοξος λαός μας αγαπά το τροπάριο της κασσιανής και την σημερινή ακολουθία γενικότερα. Γιατί βαθιά μέσα μας, στο πνευματικό μας dna, είναι αποτυπωμένη η αλήθεια πώς ο Χριστός δεν καταδικάζει αλλά σώζει τον άνθρωπο πού μετανοεί. Είναι βαθιά συνείδηση μέσα μας, έστω και μη εκφραζόμενη με ωραία λόγια , πώς η Εκκλησία είναι το μεγάλο καταφύγιο και το ιατρείο, όπου μαζευόμαστε όχι οι άγιοι και οι αναμάρτητοι, αλλά αυτοί πού πληγώθηκαν από τα πάθη και ο Χριστός τους δέχεται όπως ακριβώς είναι χωρίς να τους αποπέμπει ή να τους κρίνει. Γιατί αγάπησαν πολύ όπως η πόρνη του ευαγγελίου. Η ορθοδοξία του λαού μας επί του θέματος είναι ένα εκτύπωμα βαθύ από καρφί αγάπης και συγκλονισμού μέσα στις ταπεινές καρδιές των ανθρώπων πού ψάχνουν αυτό πού δεν ξέρουν αλλά το γνωρίζουν. Πού μπορεί να μην ρητορεύουν , αλλά  ν ι ώ θ ο υν την βαθύτερη θεολογία και αγάπη!

Αληθινη εν χριστω ζωή-Πλάνη πού εξελίσσεται σε "εκκλησία"

Eπανέρχομαι συχνά στο θέμα της σέχτας ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ πού από πίσω της κρύβεται η κ Ρύντεν.

Βλέπω καθημερινά πολλούς φίλους να κάνουν like στην σελίδα και στις αναρτήσεις και να σχολιάζουν θετικά. Όμως αυτή η κίνηση δεν είναι εντός της Εκκλησίας. Το ξανατονίζουμε! 

Καταλαβαίνω πώς μία ανάρτηση πού υμνεί τον Χριστό ή την Παναγία και είναι θρησκευτικά συγκινητική και σχετικά ουδέτερη δεν μπορεί παρά να ελκύει θετικά σχόλια, ειδικά από ανθρώπους πού δεν γνωρίζουν με ποιά έχουν να κάνουν. 

Μια γυναίκα πού υποτίθεται πώς είναι χριστιανή και έχει πνευματικότητα και ένα βασικό μορφωτικό επίπεδο και αντίληψη, όταν αρχίζει και έχει μηνύματα από τον ίδιο τον Χριστό, την Παναγία και τους αγγέλους το πρώτο πράγμα πού πρέπει να σκεφτεί είναι το "ποιος ειμαι εγώ πού θα μου μιλήσει άμεσα ο Χριστός και οι άγγελοι και θα γίνω ο εκλεκτός τους ανάμεσα στους ανθρώπους;'. Και αφού ταπεινωθεί να αισθανθεί την πλάνη και την παγίδα. 

Αλλά ο υπερήφανος άνθρωπος είναι ΤΡΕΛΟΣ άνθρωπος και είναι η αγαπημένη λεία του σατανά. Οι πατέρες μας έχουν προειδοποιήσει για τέτοιες κλήσεις, φωτισμούς και οράματα. Είναι αυτό πού λέει η Γραφή πώς ο σατανάς μετασχηματίζεται και σε άγγελο φωτός για να πλανήσει τους Χριστιανούς και αμα βρει τον υπερήφανο και τον ανωριμο τον αποτελειώνει μια και καλή.

Τα ίδια συνέβησαν με πολλούς μυστικιστές, όπως ο περίφημος Φραγκίσκος της Ασσίζης πού έλαβε τα στίγματα και διατείνονταν πώς ήταν πιό αρεστός στον Θεό από τον ίδιο τον Χριστό, η Θηρεσία πού είχε όπως λέει εμπειρια συνουσίας με τον Χριστό, αλλά και ορθόδοξοι μοναχοί και μοναχές και λαϊκές-λαϊκούς πού τους πήρε ο διάολος στα φτερά του, εμφανιζόμενος με την μορφη του Χριστού, της Παναγιάς και αγγέλων και ακόμα τιμώνται από πολλούς αφελείς σαν άγιοι.

Ο εχθρός ξέρει να κολακεύει τα ελαττώματα μας και τί το γοητευτικότερο από το να πιστεψουμε στην παναγιότητα μας, ειδικά αφού η θρησκεία είναι η πιό αποδοτική μπίζνα και μπορούμε να παρασύρουμε και άλλους στην λατρεία μας! Τον Χριστό τον πλησιάζουμε όχι χωρίς κόπους, θυσίες και μόχθους και αφού υποτάξουμε το θέλημα μας και δεν έχουμε μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Ολα τα άλλα είναι σατανικά. 

Καλό θα ήταν να συμβουλευόμαστε τους ιερείς, τους επισκόπους της περιοχής μας, ακόμα και κάποιον θεολόγο πριν εμπιστευτούμε θρησκευτικά κινήματα και τάχα φωτισμένους ανθρώπους.

επ'ευκαιρία της εορτής του αγίου Ιούδα Θαδδαίου:Ἐπιστολή μητροπολίτη Γερμανοῦ στό Μητροπολίτη Ἰσπανίας σχετικά μέ τήν προσευχή στόν Ἅγιο Ἰούδα τόν Θαδδαῖο

Μιας και αύριο είναι η μνήμη του αγίου Ιούδα του Θεαδέλφου, πού ταυτίζεται με τον άγιο απόστολο Θαδδαίο επαναλαμβάνουμε μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση

Ο μητροπολίτης Ηλείας κ. Γερμανός απέστειλε στο μητροπολίτη Ισπανίας κ. Πολύκαρπο, επιστολή σχετικά με την προσευχή στον Άγιο Ιούδα τον Θαδδαίο.

Το κείμενο της επιστολής έχει ως ακολούθως:
«Προς Τον Σεβ. Μητροπολίτην Ισπανίας και Πορτογαλίας Κυριον κύριον ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΝ

Σεβασμιώτατε άγιε Ισπανίας κ. Πολύκαρπε,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ,

Η δε δύναμις, το φως και η χαρά της Αναστάσεως να πλημμυρίζουν πάντοτε Σε, την Διακονία σου, τους Κληρικούς και πάντας τους χριστιανούς της Μητροπόλεώς σου.

Αδελφέ άγιε Ισπανίας, έλαβα την από 3-4-2012 απαντητικήν επιστολήν σου και ουδόλως ικανοποιήθην. Διότι αποδοχή τοιούτων ευχών παραχαράσσει το αληθινό νόημα της ορθοδόξου προσευχής και εθίζει τους χριστιανούς μας σε μαγικού τύπου προσευχές, όπερ θεωρώ απαράδεκτo. Όσον αφορά στο γραφόμενόν σου, ότι ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Βαρθολομαίος Αρσενίου είναι «παραδοσιακός Κληρικός και καλός επιστήμονας» δεν αμφιβάλλω. Όμως οι καρποί των έργων του δείχνουν, ότι δεν είναι καλός θεολόγος ούτε καλός διδάσκαλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και Ποιμένας, αφού το δικό μας κήρυγμα δεν είναι «εν σοφία λόγου», αλλά σταυρού, αποσκοπεί δε κυρίως και προ παντός στην λύτρωσι, στην σωτηρία και στον αγιασμόν των ανθρώπων και δευτερευόντως στην ικανοποίησι άλλων αιτημάτων μας. Ειδικώτερα σου γνωρίζω τα εξής·

1. Βασική διδασκαλία της Εκκλησίας μας είναι ότι ο Θεός πρωτίστως, «πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» και έπειτα ικανοποιεί και τις υλικές μας ανάγκες. Θυμήσου τον Απόστολον Παύλον, ο οποίος «τρις τον Κύριον παρεκάλεσε» να τον θεραπεύση από την ασθένειάν του, όχι δια να μη πονάη αλλά δια την καλυτέραν διεξαγωγήν του σωτηρίου έργου της Ιεραποστολής, και όμως δεν τον εθεράπευσεν ο Κύριος. Του είπε· «αρκεί σοι η χάρις μου· η γαρ δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται».

Θυμήσου τον Παρακλητικόν Κανόνα, λέγοντα· «Κατά το συμφέρον ποίησον». Δια να μη σου θυμίσω την προσευχήν του Κυρίου· «Κύριε παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο. πλην ουχ ως εγώ θέλω αλλ’ ως Συ».

Έναντι αυτών των αληθειών το βιβλιαράκι ο Άγιος Ιούδας ο Θαδδαίος λέγει: « Οι προσευχές εισακούονται την εννάτη και πριν και ποτέ μέχρι τώρα δεν απέτυχον. Θα λάβετε τη Χάρη που ζητάτε, όσο απραγματοποίητη κι αν φαίνεται». (σελίδα 50). Είναι δυνατόν, Σεβασμιώτατε, να αποδεχόμεθα και ηολύ περισσότερο να επαινούμε και να διδάσκωμε τέτοιες αντιλήψεις; Εγώ ακραδάντως πιστεύω ΟΧΙ. Ιδιαιτέρως ως προστάτης των απηλπισμένων υποθέσεων και συγκεκριμένα εις την Νότιον Ιταλίαν, Βαυαρίαν, Νότιον Γαλλίαν, Ισπανίαν και εκ της τελευταίας ταύτης εις ολόκληρον την Λατινικήν Αμερικήν και όλως ιδιαιτέρως εις το Μεξικόν. Κατά την εν λόγω παράδοσιν η προσευχή του αγίου Αποστόλου Ιούδα του Θαδδαίου, γνωστή ως noνena (εννάτη), θα πρέπη να απαγγέληται κατά εννέα τακτάς χρονικά περιόδους , δηλ. εννέα ημέρας ή εννέα εβδομάδας ή εννέα μήνας».

Χαίρω δια την διαπίστωσί σου αυτή. Όμως η Παπική Εκκλησία, Αδελφέ μου αγαπητέ, έχει και άλλας παραδόσεις, όπως το Πρωτείον του Πάπα, το FILIOQUE, την άσπιλον σύλληψιν της Παρθένου κ.λ.π. Εμείς οι Ορθόδοξοι όμως ΔΕΝ δεχόμεθα αυτές τιν δυτικήν χριστιανικήν παράδοσιν, ένθα ο άγιος ένδοξος Απόστολος Ιούδας ο Θαδδαίος τιμάται ιδιαιτέρως ως προστάτης των απηλπισμένων υποθέσεων και συγκεκριμένα εις την Νότιον Ιταλίαν, Βαυαρίαν, Νότιον Γαλλίαν, Ισπανίαν και εκ της τελευταίας ταύτης εις ολόκληρον την Λατινικήν Αμερικήν και όλως ιδιαιτέρως εις το Μεξικόν. Κατά την εν λόγω παράδοσιν η προσευχή του αγίου Αποστόλου Ιούδα του Θαδδαίου, γνωστή ως noνena (εννάτη), θα πρέπη να απαγγέληται κατά εννέα τακτάς χρονικά περιόδους , δηλ. εννέα ημέρας ή εννέα εβδομάδας ή εννέα μήνας».

Χαίρω δια την διαπίστωσί σου αυτή. Όμως η Παπική Εκκλησία, Αδελφέ μου αγαπητέ, έχει και άλλας παραδόσεις, όπως το Πρωτείον του Πάπα, το FILIOQUE, την άσπιλον σύλληψιν της Παρθένου κ.λ.π. Εμείς οι Ορθόδοξοι όμως ΔΕΝ δεχόμεθα αυτές τις ανορθόδοξες παραδόσεις. ΟΧΙ, Αδελφέ, ΠΟΤΕ. Το ίδιο δεν επιτρέπεται να ανεχόμεθα και να χρησιμοποιούμε και αυτήν την προσευχήν της Λατινικής Εκκλησίας με την μαγικήν αντίληψιν.

4. Η εν λόγω προσευχή στο βιβλίον του Αποστόλου Ιούδα του Θαδδαίου, λέγει: «Θα λάβετε την Χάρη που ζητάτε, όσο απραγματοποίητη κι’ αν φαίνεται». Ο π. Βαρθολομαίος έχει κάνει έρευνα επαληθεύσεως αυτού του ισχυρισμού; Και όμως πρέπει. Διότι, Αδελφέ Αγαπητέ, ασφαλώς πολλά από τα αιτήματα των χριστιανών δεν θα ικανοποιούνται. Λέγει και ο άγιος Ιάκωβος· «Αιτείτε και ου λαμβάνετε, διότι κακώς αιτείσθε, ίνα εν ταις ηδοναίς υμών δαπανήσητε». Όσων όμως δεν ικανοποιούνται οι προσευχές – και ασφαλώς θα είναι πολλοί αυτοί – όλοι αυτοί θα τα βάζουν με τον Θεόν και θα γίνωνται εχθροί του Θεού και της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν είναι τούτο τέχνασμα του πονηρού; Ασφαλώς ΝΑΙ.

5. Τέλος μου γράφεις, ότι το βιβλίον τούτο «πωλείται εις την Θεσσαλονίκην εκ των Βιβλιοπωλείων της Αποστολικής Διακονίας, της Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ» και το «Περιβόλι της Παναγίας».  Δυνατόν να είναι έτσι Αδελφέ. Όμως ο Επίσκοπος δεν κρίνει την ορθοδοξότητα του περιεχομένου ενός βιβλίου από το ποίος το πωλεί, αλλά από το Ορθόδοξο περιεχόμενο αυτού. Και το είδος και το περιεχόμενο αυτής της προσευχής, όπως εσύ ο ίδιος διεπέστωσες, είναι της δυτικής (παπικής) χριστιανικής παραδόσεως. Άρα αποκρουστέον.

Με την ελπίδα ότι θα συμφωνήσης στα ανωτέρω και επομένως θα συστήσης εις τον π. Βαρθολομαίον να μη διαδίδη την προσευχήν αυτήν, αλλά άλλα, ορθόδοξα και ψωχωφελή, διατελώ,

† Ο Μητροπολίτης Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΣ»

Πηγή: ierovima.gr
http://anavaseis.blogspot.com/2012/04/blog-post_9813.html
 hristospanagia4

Η επικίνδυνη ευλάβεια των bits

Παρακολουθώ πώς πολλοί φίλοι μου στέλνουν κατά καιρούς ονόματα για μνημόνευση στην πρόθεση. Αυτό δείχνει μια καλή αγάπη και ενδιαφέρον και για τους ζωντανούς και τους κεκοιμημένους μας και ώς ένα σημείο είναι επαινετό.

 Όμως... Υπάρχει και ένα μεγάλο όμως! Τα νενομισμένα και τα κανονικά στην Εκκλησία μας είναι πολύ πολύ διαφορετικά. Στην Εκκλησία μας υπάρχει η έννοια της θυσίας, της προσφοράς και της άμεσης σχέσης με τον ιερέα και την τοπική μας εκκλησία-ενορία, όπως και η λειτουργική μας προσευχή κατά την διάρκεια της λειτουργίας, η συλλειτουργία μας με τον ιερουργό ιερέα, πού σηματοδοτείται από την παρουσία μας και την ενεργό μας συμμετοχή την ώρα της θυσίας. 
Γι αυτό καλό είναι να γράφουμε κάποια ονόματα σε ένα χαρτί, να πέρνουμε και ακόμα καλύτερα αν μπορούμε να φτιάχνουμε το πρόσφορο μας και με τους καρπούς πού μνημονεύει η αίτηση της εκκλησίας μας, νάμα, λιβάνι, κεριά, έλαιον, ελεημοσύνη να τα πηγαίνουμε στον Ιερέα της ενορίας μας ή τουλάχιστον διά ζώσης σε κάποιον ιερέα και να παραμένουμε συμπροσευχόμενοι και εμείς οι ίδιοι, ει δυνατόν στην λειτουργία. Σε αυτήν την θυσία ευαρεστείται ο Θεός. 
Αυτή η μόδα με τις ιντερνετικές μνημονεύσεις και "ευκολίες" είναι μια καινοτομία, πού δεν έχει σχέση με το λειτουργικό ήθος και ασκητικό ήθος της εκκλησίας μας. Εκτός και αν κάποιος είναι ερημίτης και δεν μπορεί να πάει σε κάποιον ναό ή για οποιοδήποτε λόγο απέχει από καποια ενορία και μοναστήρι λόγω απόστασης ή ασθένειας. 

Και με όλο τον σεβασμό και εμείς οι ιερείς στο διαδίκτυο δεν πρέπει να ενθαρρύνουμε τέτοιες καταστάσεις. Υπάρχει καλή πρόθεση και διάθεση και γω ο ίδιος το έχω κάνει ατυχώς πολλές φορές, το καταλαβαίνω. Αλλά δεν είναι λειτουργική ορθότητα.Δεν υποστηρίζω κάτι τέτοιο επειδή είναι κόπος. Πολλές φορές με τον συνεφημέριο παπα Σάββα μνημονεύουμε μαζί και χίλια ονόματα ανα λειτουργία.Δεν κάνει να το λέμε, λες και είναι κάτι σπουδαίο, αλλά για να καταλάβετε πώς δεν το έγραψα από τεμπελιά αλλά από αληθινή ευθύνη. Ψυχοχάρτια πού μας έχουν αφήσει από καιρούς και δεν προσκομίζουν πρόσφορα οι οικείοι τους από αδυναμία ή από αδιαφορία, τα μνημονεύουμε κάθε Κυριακή και εορτή, σαν να μην εχει περάσει μια μέρα από το τελευταίο τους μνημόσυνο. Δεν είναι λοιπόν θέμα κόπου. Αλλά το σωστό να λέγεται και να υπογράφεται!

Αμα χαλάμε σε κάποιους την μαγιονέζα και την ευκολία ας κάνουν αυτοκριτική. Αλλωστε φταίω κι εγω που τους ενθάρρυνα. Για τον δικό μου ζήλο και ενθουσιασμό να εξυπηρετήσω, παραθεώρησα το ορθο και το δίκαιο. Λυπάμαι πού δεν υποστηρίζω μια ασώματη, θεωρητική εκκλησία!Η Εκκλησία είναι συγκεκριμένη και τόσο "σάρκινη" και πραγματική, πού κρίνει την όποια θεωρία και ευκολία μας.

Αφήστε πού δημιουργούμε εντυπώσεις για την ξεχωριστότητα της ιερωσύνης και της προσωπικότητας μας και διαδικτυακούς ενορίτες. Και οι εκτός διαδικτύου ιερείς, ο κάθε ιερέας, από τον μικρότερο έως τον αγιότερο αυτή την ίδια εργασία και χάρη κάνουν και επιτελούν στην θεία λειτουργία! Και πολλοί από αυτούς είναι και καλύτεροι από εμάς, καθ όσον δεν προβάλλουν σαν κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό, αυτό πού τους έχει δοθεί και μας έχει δοθεί σε όλους τους ιερείς ανεξαιρέτως, με ή χωρίς οπαδούς και θαυμαστές στο διαδίκτυο.

Επίσης, πολλοί λαϊκοί στο διαδίκτυο οργανώνουν ομαδικές προσευχές. Αυτό και αν είναι καινοτομία! Δεν ξέρω ποιοί πνευματικοί το ενθαρρύνουν όλο αυτό, αλλά λέσχες και ομάδες δεν νοούνται στην Εκκλησία. Η ομαδική δηλαδή λειτουργική προσευχή πολλών ανθρώπων είναι ΜΙΑ και είναι αυτή πού τελείται στις ακολουθίες της Εκκλησίας μας και ιδιαίτερα στην Θεία Λειτουργία, όπου ουσιοποιείται η Εκκλησία, δηλαδή το Σώμα των Πιστών.

Όλα έχουν γίνει πλαστικά, αλα καρτ και χωρίς γεύση και ουσία. Κατά παραγγγελία. 

Σήκω βρε αδερφέ από την οθόνη και πάρε ένα πρόσφορο και δυο κεριά και πήγαινε στην εκκλησία στον ιερέα της γειτονιάς σου ή σε κάποιον ιερέα και δώσε ονόματα και κάτσε εκεί σε μια γωνιά να μυρίσεις λιβάνι και Θεό και πες μια προσευχή να νιώσεις μέλος εκ σώματος Χριστού. 

Ολα τεμπελιά και ψεύτικα. Χριστός φτιαγμένος από bits και ευλάβεια καλωδιωμένη! 

Θελετε να κάνετε μια ομαδική προσευχή; Μάζεψε δυο τρεις, πέντε, δεκα ενορίτες και φίλους, πηγαίνετε στον ιερέα σας και κανονίστε μια λειτουργία, μια παράκληση κάτι. Έτσι να σας δει ο Θεός συνηγμένους. Πήγαινε την Κυριακή στην Εκκλησία και δες αν γνωρίζεις ποιός κάθεται δίπλα σου, πώς τον λένε, τί το ήθος, η ποιότητα, τα προβλήματα του; Ωφελείστε ο ένας τον άλλο. Γνωριστείτε. Πιαστείτε χέρι χέρι. Δώστε τον ασπασμό της αγάπης, αφού πίνετε από το ίδιο ποτήρι και έχετε την ίδια μάνα, την κολυμβήθρα.Ποιό το όφελος να δίνετε διαδικτυακά ραντεβού για ομαδικές προσευχές και να κάνετε λέσχες εντός και εκτός διαδικτύου; Στην λατρεία πραγματώνεται η Εκκλησία, το κοινό, το επι το αυτό.Τα ίδια κάνουν και οι προτεστάντες.

 Έχετε πνευματικές απορίες ή θελετε να εξομολογηθείτε; Στους πνευματικούς! Στους ενορίτες εφημερίους. Σε κάποιον παπούλη σε έναν μοναστήρι. Και ο μόνο ο δρόμος πού θα κάνει κανείς για να πάει να τον βρεί, ωφελεί. Ποιό το όφελος να θρησκεύεις μέσα στο διαδίκτυο; Εμείς οι περισσότεροι πού δίνουμε συμβουλες, bitατες και καλωδιωμένες είμαστε ψεύτες και καθάρματα.Μας αρέσει η δόξα και το ενδιαφέρον των ανθρώπων και να γινόμαστε επίκεντρο ερωτημάτων και μοχλοί καθοδήγησης. Τις περισσότερες φορές δεν έχουμε πνευματικό ενοριακό ή μοναστηριακό έργο και προσπαθούμε να καλυφθούμε με προφίλ πνευματικού στο διαδίκτιο. Είναι τόσο απλό και τόσο αληθινό αυτό!

Θες να είσαι ελεήμων, αλληλέγυος, φιλάνθρωπος; Πήγαινε σε νοσοκομεία, γηροκομεία, ορφανοτροφεία, πες έναν καλό λόγο στον διπλανό σου. Δεν σε ωφελούν διόλου οι δωρέες, τα πόστ, οι δράσεις και οι πνευματικές αναρτήσεις μέσω διαδικτύου. Εκτός του ότι τρέφουν μια ψευδαίσθηση ανθρωπιάς και έναν εγωισμό επικίνδυνο, τις περισσότερες φορές κρύβουν μεγάλες διαφημιστικές καμπάνιες απάτης.

Και συνελόντι ειπείν: Το διαδίκτυο ενημερώνει, αλλά δεν σώζει! Συνδέει, αλλά δεν ενώνει! Δείχνει Χριστό πολλές φορές, αλλά δεν δίνει Χριστό!Είναι ιεραποστολή, αλλά δεν είναι η Εκκλησία! Ελπίζω το εορτάζον άγιο Πνεύμα να μας συνέχει όλους με αγάπη, κατανόηση αλλήλοις και αλληλοσεβασμό. Είναι τρία στοιχεία πού λείπουν απ όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς. Ελπίζω στην υγιή μας εκκλησιαστικότητα!

Συναισθηματισμός! Η παγίδα της Μεγάλης Εβδομάδος!

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος της μεγάλης Εβδομάδας είναι ο θρησκευτικός συναισθηματισμός. 

Σε αυτό συντείνουν τα γραφικά έθιμα, από τα οποία δεν ξεφεύγει και η εκκλησία μας η ίδια, ο πένθιμος κοσμικός χαρακτήρας σε πολλές προσωπικές και κοινωνικές εκδηλώσεις μας, η ταύτιση μας σε πρώτο επίπεδο με τον Χριστό τον παθόντα, όχι βιωματικά, αλλά κατά τις συγκυρίες του βίου, αναλύσεις ειδικών "μπουρδολόγων" για τις ημέρες, τηλεοπτικά προγράμματα τύπου Τζεφιρέλι και μια ύπουλη αυτοδικαίωση για την καλή μας νηστεία και ευσεβή διάθεση. 

Προσέξτε αδελφοί, την εκ δεξιών επίθεση πού έρχεται με "γλύκα" και ευσεβείς προθέσεις να μας γεμίσει εντυπώσεις και φτηνά κοινά συναισθήματα, γιατί είναι παγίδα μεγάλη. Την Μεγαλοβδομάδα δεν θρηνούμε για τον "καημένο Χριστούλη" , πού ανέβηκε στον σταυρό και πέθανε και θάφτηκε σαν νικημένος και αδικημένος άνθρωπος. 

Εχει έναν πενθοχαρμόσυνο χαρακτήρα το ορθόδοξο ήθος. Τις ημέρες αυτές σταυρώνουμε τις επιθυμίες και τα πάθη μας. Μπαίνουμε σε πνευματικό χωνευτήρι για να τα μεταμορφώσουμε.Ζητάμε και προπανηγυρίζουμε την ανάσταση. Δεν υπάρχει στιγμή στην εορτολογία και την υμνογραφία της μεγάλης Εβδομάδας πού να μην αναφέρεται ο σταυρός συναπτά με την ανάσταση και η αλήθεια πώς ο Χριστός είναι ο Κύριος της ιστορίας, των παθών και του θανάτου Του. Ο Βασιλεύς της δόξης δηλ πού τελεσιουργεί τα φρικτα μυστήρια της οικονομίας για την σωτηρία μας. 

Με αυτή την νοοτροπία και διάθεση να μπούμε στην μεγάλη Εβδομάδα και με ειλικρινή κατάνυξη και ευγνωμοσύνη. Τα συναισθήματα είναι ένα βοηθητικό εργαλείο, πού διεγείρεται μπροστά σε αυτά τα μεγάλα γεγονότα και τις παραστάσεις τις πασχαλινές και υποβοηθά το βίωμα. Δεν είναι το δεσπόζον στοιχείο της ατμόσφαιρας πού καλούμαστε να υπηρετήσουμε.

Γιατί αν μπούμε με κοινά συναισθήματα του βίου και των ανθρωπίνων κοινωνικών σχέσεων και θα αρρωστήσουμε πνευματικά από μια υποκρισία ευσεβούς τύπου και δεν θα μας απομείνει ευλογία και χαρά από την Ανάσταση. Μόνο εντυπώσεις και πικρίες και καθόλου ουράνιες διαστάσεις. 

Προσοχή λοιπόν!

Άγιος Αμβρόσιος: Η διαφορά του εκκλησιαστικού προφήτη από τον επαναστάτη του κόσμου

Ο άγιος Αμβρόσιος αποπέμπει τον βασιλέα Θεοδόσιο της εκκλησίας

Σήμερα εορτάζει ο άγιος Αμβρόσιος επίσκοπος Μεδιολάνων(Μιλάνου).

Είναι αυτός ο άγιος πού από κατηχούμενος και δημόσιος αξιωματούχος, αναδείχθηκε αθρόον επίσκοπος με λαϊκή απαίτηση και εντολή, πού σχεδόν ισοδυναμεί με θείο χρίσμα.

Ο ίδιος ασχολήθηκε με την αντιμετώπιση των αρειανών.

Αργότερα, είχε το θάρρος να πετάξει τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο εκτός του ιερού βήματος και να τον επιτιμήσει να επιστρέψει μετανοών με σάκκο και σποδό στην Εκκλησία, πράγμα πού ο αυτοκράτορας έκαμε με υπακοή. 

Αυτό το ιερατικό ήθος σπανίζει σήμερα. 

Συνήθως φοβόμαστε και υπολογίζουμε τους ισχυρούς της γής και σιωπούμε μπροστά στα διάφορα δημόσια εγκλήματα. Και όταν τουλάχιστον δεν σιωπούμε δεν τα εντοπίζουμε δημόσια και ενώπιον τους μήπως και μεταστραφούν. 

Αυτό δεν αποτελεί μόνον δειλία και ίσως συγκατάβαση με την πραγματικότητα πού ποτέ δεν ήταν και δεν είναι ρόδινη, αλλά και ασπλαχνία για την ψυχή τους. 

Γιατί και οι πλούσιοι και οι ισχυροί έχουν ανάγκη μεταστροφής. Και τις περισσότερες φορές είναι κυρίως αυτοί που έχουν.

Αυτή είναι και η διαφορά του προφητικού( ποιμαντικού) ελέγχου με κάθε είδους επανάσταση.

 Η επανάσταση σκοπεύει στην διεκδίκηση και την αντικατάσταση της εξουσίας. Τις περισσότερες φορές από τον ίδιο τον επαναστατημένο ή από τον χειραγωγό όσων επαναστατούν. Ο προφητικός έλεγχος όμως δεν διεκδικεί ούτε την εξουσία, ούτε τον εξουσιασμό. Απλά την μεταστροφή και μετάνοια του αδίκου. Και πάντα με αποκατάσταση των αδικιών πού σημαίνει έμπρακτη μετάνοια.

 Οι πρώτοι ασκούν διεκδίκηση και ανατροπή. Οι δεύτεροι πάσχουν να διασώσουν τον άνθρωπο στο πρόσωπο του εξουσιαστή και την ψυχή του. 

Οι πρώτοι χρησιμοποιούν μάχαιραν αντί μάχαιρας. Οι δεύτεροι βάζουν το κεφαλι τους κάτω από την μάχαιρα προκειμένου να σώσουν ένα άνθρωπο πού αποκτηνώθηκε.

Οι μεν θέλουν να σταυρώσουν. Αλλά οι δε σταυρώνονται.

από το fb

Έσχατοι καιροί; Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Στους δύσκολους και ταραγμένους καιρούς μας υπάρχει γενικά και μια μικρή ισχυρή ομάδα ανθρώπων με κάποιες μεταφυσικές αναζητήσεις. Κάποιοι βρίσκουν τον Θεό ως ανάγκη, ως αποκούμπι και ως σχεδία. Συνήθως ο άνθρωπος βρίσκει ό,τι ψάχνει και τον συμφέρει. Δεν θέλει να κουραστεί και να μοχθήσει πολύ. Ικανοποιείται με πρόχειρες και εύκολες λύσεις. Έτσι, μερικές φορές τη θρησκευτικότητά του εξαντλεί σε τυπικές υποχρεώσεις, δίχως κανένα κόστος. Άλλοτε παρασύρεται από επιτήδειους δασκάλους, που εκμεταλλεύονται τον θείο πόθο του με το να του προσφέρουν προϊόντα απελευθερωτικά, χαρούμενα, χαλαρωτικά και άκοπα.

Στην αναζήτηση αυτή εντάσσεται μια έντονη δαιμονολογία, αντιχριστολογία και εσχατολογία, που δυστυχώς τοποθετείται σε λαθεμένες βάσεις. Υπερβολές, καθορισμός ημερομηνιών του τέλους του κόσμου, αναφορές περί της γεννήσεως του αντίχριστου και λοιπά δημιουργούν τρόμο και φόβο στις ψυχές των χριστιανών, που δεν είναι το πρέπον και το ζητούμενο. Μερικοί μιλούν περισσότερο για τον αντίχριστο και λιγότερο για τον Χριστό. Μόνιμη ασχολία τους είναι η ερμηνεία των καιρών. Αρκετοί σώφρονες και συνετοί ανησυχούν για τη μεγάλη ανησυχία των πιστών. Μόνιμη μέριμνά τους είναι κάθε είδηση που επιβεβαιώνει τις υποψίες τους. Δεν θεωρούμε φυσιολογική αυτή την υπερβολική αντίδραση.

Οι άνθρωποι άφησαν την πολεμική των αντίθεων παθών και την καλλιέργεια των ένθεων αρετών και ασχολούνται παθιασμένα ολημερίς με φαντασίες, φοβίες, δεισιδαιμονίες, τυχόν μαγείες που τους έκαναν, μην πήραν κατά λάθος κάποιον αριθμό. Λησμόνησαν τη μελέτη, την προσευχή, την αγαθοεργία, τη μετάνοια, τη μυστηριακή εκκλησιαστική ζωή και ταλαιπωρούνται με υποκειμενικές επεξηγήσεις και ξενόφερτες θεωρίες. Οι τοποθετήσεις αυτές απομακρύνουν από την ουσία, από τη βάση, από τη χαρά της πνευματικής ζωής και οδηγούν τον άνθρωπο σε ένα λαβύρινθο δαιμονιώδη, σκοτεινό.

Λέγοντας αυτά, δεν εννοούμε ότι δεν τρέχει τίποτε. Δεν μιλάμε για νοσηρό εφησυχασμό, για ραστώνη, παρασυρμό και αδιαφορία. Χρειάζεται οπωσδήποτε εγρήγορση, ορθοστασία, ανάταση, γενναιότητα, αντίσταση σε ό,τι ανίερο, αναληθές και άτιμο. Η ελευθερία του ανθρωπίνου προσώπου είναι κάτι πολύ σημαντικό και θα πρέπει παντού και πάντοτε να υπερασπίζεται με κάθε τρόπο. Όλο το ενδιαφέρον μας θα πρέπει να στραφεί σε ό,τι είναι ουσιαστικό, καίριο και αληθινό μόνο σε αυτά. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι φοβούνται να αντικρίσουν την αλήθεια, την εσωτερική τους γυμνότητα. Έτσι θέλουν να ασχολούνται με ό,τι δεν έχει προσωπικό κόστος.

Οι άνθρωποι σήμερα αγχώνονται μήπως δεν θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα κουταλοπήρουνά του, γιατί δεν θα έχουν τι να φάνε. Μαζεύουν τρόφιμα για τις δύσκολες ημέρες που έρχονται. Δεν έχουν ημερομηνία λήξεως; Με τι χαρά θα τα τρώνε και οι αδελφοί τους γύρω θα πεθάνουν της πείνας; Ο Χριστός δεν δίδαξε το "Πάτερ ημών"; Δεν λέει εκεί "και δος ημίν σήμερον"; Δηλαδή και οι χριστιανοί ενδιαφέρονται για τον παρά και τη μάσα μόνο; Έχει μεγάλη σημασία να δούμε καλά πού διοχετεύεται η αγωνιστικότητα των χριστιανών μας. Μη δίνουμε αφορμές γέλιου στους καραδοκούντες αθεόφοβους είρωνες, που τελευταία έχουν αρκετά αυξηθεί.

Κρινόμαστε από τις επιλογές μας. Έχουμε ευθύνη για τις επιλογές μας. Χρειάζεται απαραίτητα μελέτη, γνώση, εμπειρία, φώτιση και συμβουλή. Ας το ξαναπώ. Χρειάζεται ειλικρινής μετάνοια όλων, υγιής μεταστροφή, αλλαγή νου, τρόπου ζωής, νέα νοοτροπία, άλλος προορισμός, διαφορετικός στόχος, υψηλός σκοπός, νοηματισμένος βίος. Η τιμιότητα, η δικαιοσύνη, η ειλικρίνεια μπορούν να επιστρέψουν σε αυτόν τον ταλαίπωρο τόπο.

Αν η πολυσυζητημένη κάρτα του πολίτη στερεί τις ελευθερίες μας, δεν θα πρέπει φυσικά να την πάρουμε, υπακούοντας στις αποφάσεις της Εκκλησίας. Δεν θα πρέπει όμως συνεχώς να ζούμε με καχυποψίες, φαντασίες, υπερβολές, φανατισμούς, ακρότητες και φατρίες. Δεν είναι ορθός τρόπος πνευματικής ζωής ο φόβος, ο τρόμος, ο πανικός και ο αντιδραστικός ξεσηκωμός κατά πάντων.

Είμαστε σε έσχατους καιρούς; Ήλθαν τα σημεία των καιρών; Ο αντίχριστος σφραγίζει; Ήλθε το τέλος του κόσμου; Το του Θεού θα γίνει. Ο αρχαίος άγιος Σιλουανός έλεγε: "Ο ουρανός και η γη να ενωθούν δεν φοβάμαι". Ο Χριστός χαρίζει στους πιστούς αφοβία, αταραξία, ελπίδα, αισιοδοξία και χαρά. Η ηττοπάθεια, η κατήφεια, η απαισιοδοξία και η ακαταστασία δεν ανήκει ποτέ στους χριστιανούς.

Οι εορταζόμενοι άγιοι Τρεις Ιεράρχες ας φωτίζουν οδούς διακρίσεως.

«Μακεδονία»

 

Χώρα τών Ζώντων

Διασκέδαση εντυπώσεων στην πνευματική ζωή.

Η παρακάτω ανάρτηση είναι εξαιρετικά προκλητική και πρέπει να διαβαστεί από ανθρώπους πού χαίρουν πνευματικής και σωματικής υγείας και έχουν σώας τας φρένας τους.

Η ακύρωση κάποιων  ψευδαισθήσεων:

1) Θέλω να γίνω πνευματικός, θέλω να γίνω ιερέας:

Νομίζω πώς η πνευματική πατρότητα πρέπει να αποδίδεται με φειδώ. Γεμίσαμε με καταπιεσμένα πλάσματα πού επιζητούν να πιάσουν στόχους, κατατρυχόμενα από εξουσιαστές πνευματικούς. Επιστρέφω στο θέμα συχνά γιατί είναι σοβαρό. Για μένα η μόνιμη ανατριχίλα είναι να ακούω έναν αδελφό να επιζητεί την πνευματική πατρότητα από τον επίσκοπο σαν να είναι επιβράβευση ή φυσική κατάληξη συμπλήρωσης κάποιου χρόνου στην ιερατεία. Αγαπάμε τους ασπασμούς εις τις αγορές και να καλούμαστε ραββί ραββί μήπως; Ας αναλογιστούμε πώς είναι αστείο. Μπορώ να πώ μετά βεβαιότητος, πώς ακόμα και το επιζητείν την ιερατική κλήση φέρνει εμπόδια και δυσκολίες. Διότι παπάς μπορείς να γίνεις και μάλιστα κανονικός παπάς με πλήρη την ιερωσύνη.Δεν λέω πώς είναι άκυρη η ιερωσύνη. Όχι βέβαια. Αλλά το «θέλω να γίνω παπάς» θα φέρει αγκάθια και τριβόλους. Θα την πληρώσεις άγρια την απαίτηση.Πρέπει να προσέχουμε τι ζητάμε τελικά από τον Θεό.Εγώ σας το λέω από πείρας γιατί επιζήτησα την ιερωσύνη.Λοιπόν φανταστείτε πόσα αγκάθια και τριβόλια πρέπει να ξεπληρώσει ένας πνευματικός.

Καὶ προσπορεύονται αὐτῷ Ἰάκωβος καὶ Ἰωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες· Διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν. 36 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν; 37 οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. 38 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; 39 οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· Δυνάμεθα. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· 40 τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ' οἷς ἡτοίμασται. 41 καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περὶ Ἰακώβου καὶ Ἰωάννου. 42 ὁ δὲ Ἰησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς λέγει αὐτοῖς· Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. 43 οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ' ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, 44 καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· 45 καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν. Μκ ι΄35-45

2) Ο γέροντας μου ή ο πνευματικός μου;

Οι Μοναχοί έχουν Γέροντα. Οι κοσμικοί πνευματικό.Τόσο απλά.

Δείτε κι εδώ:  http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.gr/2012/10/blog-post_2994.html

3) Ημείς οι πνευματικοί, οι δε του κόσμου κοσμικοί:

Δεν μου αρέσει να χαλάω συνταγές και να ακυρώνω ψευδαισθήσεις. Δεν ηδονίζομαι με την κατάδειξη του πλαστού. Διότι κι εγώ άνθρωπος αμαρτωλός είμαι, πλήρης αδυναμίας, παιδάριον εκκοσμικευμένον, με αμφίβολη πνευματικότητα. Αλλά αν ο βασιλιάς είναι γυμνός, είναι γυμνός. Ανοησιούλες θα λέμε τώρα; Πλην των Μοναχών είμαστε όλοι κοσμικοί. Δηλαδή στον κόσμο. Δεν ανήκουμε στον κόσμο αλλά είμαστε κοσμικοί.Τα των ουρανών επιζητούμε, αλλά τα των ουρανίων δεν πολιτευόμαστε , πλην των αφιερωμένων.Η χορεία των αγίων πάντων μπορεί να μας περιμένει υπομονετικά. Είναι ακόμα νωρίς για να αναληφθούμε στους ουρανούς.

 
Ας μάθουμε να πίνουμε γάλα πριν αρχίσουμε την στέρεα τροφή για να μην αρρωστήσουμε. Ας μάθουμε να μπουσουλάμε πριν ανέβουμε στο βουνό. Στενοχωριέμαι για τις αφύσικες διατάξεις ορισμένων πνευματικών σε ανθρώπους του κόσμου και μάλιστα νεαρά παιδιά. Έχει περάσει η ανορθόδοξη νοοτροπία πώς ότι καλούνται να κάνουν οι Μοναχοί, πρέπει να το κάνουν και οι εν κόσμω. Γεμίσαμε άγχη, φοβίες, πτώσεις, πειρασμικά όνειρα,ανησυχίες πώς δεν πιάσουμε τέρμα, στόχους, , ανταγωνισμούς, θρησκειοποίηση της πίστης.Ποιούς στόχους; Ποιο τέρμα; Ποιού είδους αγιότητα, καθαρότητα, τελειότητα;Μια ζωή όπως την θέλουν κάποιοι του περιβάλλοντος μας; Μια ζωή ελέγχου και νοοτροπιών; Δυστυχώς ζούμε στην πνευματική ζωή μια καλογεροποίηση του εν κόσμω ορθοδόξου ήθους. 

Ησυχαστικό βίωμα κατά το μέτρον εκάστου.Να η χρυσή οδός! Ας μην κάνουμε τις ενορίες μοναστήρια και ας μην θέτουμε δυσβάσταχτα φορτία σε μη ανθεκτικούς ώμους, για να τιτλοφορούμαστε γέροντες. Αν κάποιον τον ηθελε ο Θεός να γίνει Μοναχός , θα τον είχε καλέσει.Αν δεν μισήσει τον εαυτό του ο πιστός και αρρωστήσει, θα μισήσει τον Θεό , οπωσδήποτε.

4) Δεν πιάνω τους στόχους πού μου βάζει ο πνευματικός, η ομάδα , η ενορία μου. Είμαι καταδικασμένος/η!

 Ολοι οι μεγάλοι γέροντες λένε πώς η πνευματική ζωή πρέπει να γίνεται απαλά και χωρίς βία. Ας το δούν και λίγο "συμφεροντολογικά". Παλευουμε με τις αρχές και τις εξουσίες του σκότους. Παμπόνηρες και έμπειρες . Θα βγεί η κατηγορία φτερού στο ρινγκ για βαρέων βαρών; Με την πρωτη γροθια θα βγει νοκ αουτ. Ενώ οι μικροί καθημερινοί στόχοι πετυχαίνονται ευκολότερα. Για να μην σας πώ για απουσία στόχων και σκανδαλίσω. Το θέμα είναι να αγαπησουμε τον Θεό και να παραδοθούμε στο θέλημα Του και να θέλουμε να Του μοιάσουμε έτσι από φιλότιμο και όχι από πρωταθλητισμό.Ο Θεός δεν ζητά υπαλλήλους ουτε δούλους.Η δε γνώμη των ανθρώπων έχει μηδαμινή σημασία.Χωρίς μεν και αλλά.Ο καλός πνευματικός θα μας βοηθήσει να μην χάσουμε τον δρόμο. Καλός πνευματικός είναι αυτός πού δεν κρύβει τον Χριστό από τα παιδιά του. Ιδού η σοφία και η μεγάλη διάκριση!