Jesus vs Satan

Έτυχε τις προάλλες "ζαππάροντας" να πέσω πάνω σε ένα αμερικάνικο καρτούν που είχε ως θέμα έναν... αγώνα μποξ  ανάμεσα στον Χριστό και τον Σατανά. Προτού να βιαστείτε να με κατηγορήσετε για την απρέπεια, δώστε λιγάκι προσοχή στο όλο story , όπως έκανα και εγώ(ομολογώ πώς η περιέργεια έδιωξε κάθε δυσθυμία). Όλοι λοιπόν στοιχηματίζουν υπέρ του Σατανά που επειδή είναι κακός είναι και αξιωματικά πιο brutal και άρα το φαβορί του αγώνα. Όλοι εκτός από έναν που στο τέλος φυσικά αποκομίζει το όλο κέρδος(αφού ο Χριστός νικά) στοιχηματίζοντας τα πάντα στο αουτσάιντερ(Χριστό) και αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον ...Σατανά.

Δεν ξέρω αν ο σκιτσογράφος ή animator ή όπως αλλιώς λέγεται είχε αυτή την ιδιότυπη έμπνευση  για να δώσει την απαραίτητη δόση καφρισμού στο cartoon και ούτως να αποδώσει την ...κάθαρση στο φιλοθεάμον κοινό ή αν έβλεπε πιο βαθιά στο όλο θέμα, αφήνοντας μας κάποιον προβληματισμό. Πάντως , από το παραπάνω cartoon βγαίνουν κάποια συμπεράσματα για όποιον θέλει να τα δει(αφήνω πίσω βέβαια μανιχαιϊσμούς και φτηνούς αμερικάνικους ηθικισμούς και αντιηθικισμούς που δεν με απασχολούν εδώ):

Το κλασσικό σατανικό κόλπο της παγίδευσης.  Ο σατανάς γνωρίζει την αδυναμία του και άρα την αναμενόμενη αναπόφευκτη ήττα του (τα δαιμόνια πιστεύουν και φρίττουν) και θέλει να συμπαρασύρει στον πάταγο και στην καταστροφή όσους περισσότερους μπορεί. Στο τέλος γελάει μπροστά στα μούτρα τους.

Το κακό είναι πάντα πιο γοητευτικό. Εντυπωσιάζει τους πολλούς που ψάχνουν διάφορα διέξοδα να βγουν από την αδυναμία τους ή από την παθητική τους αφάνεια, σε σχέση με το καλό που θυσιάζεται, μένει στην άκρη είναι υποτονικό και φαίνεται πώς έχει χάσει το παιχνίδι  της ζωής. Για τον σύγχρονο άνθρωπο που τα θέλει όλα και δίνει αξία και σημασία στην επιφάνεια είναι εξαιρετικά σπάνιο να ανακαλύψει την γνησιότητα και την ομορφιά πίσω από το καλό, όταν τον ελκύει ο δυναμισμός και οι πειρασμοί του σκοτεινού. Στό τέλος, οι κακοί φαίνεται πάντα να κυριαρχούν, ενώ δύσκολα κάποιος υποψιάζεται πώς η καταστροφή είναι  εγγύς.

Τέλος, στην περίπτωση του Χριστού, Αυτός αποδοκιμάζεται απ'όλους ως ένα εξουθενωμένο θύμα, φαινομενικά αδύναμο να τα βάλει με την πανοπλία τών δυνάμεων του σκότους. Όλοι προδίδουν αυτό το αουτσάιντερ, που έρχεται να νικήσει το Κακό για χάρη και την σωτηρία  των αχάριστων τυφλών που τον αποδοκιμάζουν και έχουν χάσει κάθε ελπίδα στο πρόσωπο Του, και όταν τελικά νικήσει, λίγοι μεταστρέφονται. Οι περισσότεροι του ρίχνουν την ευθύνη για τα χαμένα κέρδη , ακόμα μια φορά χάνοντας την ουσία και μένοντας στην επιφάνεια, όπως οι Γαδαρηνοί αντί να χαρούν για την θεραπεία του δαιμονισμένου έριξαν την ευθύνη στον λυτρωτή για την απώλεια των χοίρων.

Στο τέλος , του cartoon όλοι μένουν θλιμμένοι και απογοητευμένοι γιατί έχασαν αυτά που έχουν επενδύσει, χωρίς ο animator να μπαίνει στον κόπο να δώσει την αίσθηση της επίγνωσης. Απλά, όλο το θέμα είναι η φαρσαπάτη που φέρνει το γέλιο για τους απατημένους.

Το cartoon όμως θα μπορούσε να τελειώνει και αλλιώς. Ο νικητής του αγώνα τελικά παίρνει όλα τα κέρδη από τον κάπηλο τον Σατανά, τα μοιράζει σ'αυτούς ακριβώς που τον αποδοκίμασαν επιδεικνύοντας αγάπη και ανεξικακία.Ο αγώνας που είχε στηθεί από τον σατανά για να αποκομίσει εύκολα κέρδη του βγαίνει τελικά ξινός και γυρνά εναντίον του. Τέλος ο νικητής φτάνει στο άκρον άωτον  της εκδηλωτικής αγάπης και ανεβάζει στο βάθρο του νικητή αυτούς ακριβώς που τον πρόδωσαν , ποντάρωντας στον σατανά και αποδοκιμάζοντας τον Ίδιο.

Μήπως αν το καλοσκεφτούμε έτσι δεν κυλάει και η ιστορία της θείας οικονομίας;