ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Παρασκευή, Αυγούστου 28, 2015

ὁ Βαπτιστὴς ἀπετέμνετο, καὶ ο Ἡρῴδης ἐταράττετο...


Ξημερώνει και πάλι η ματοβαμμένη μνήμη αυτού πού ονομάστηκε από το αψευδές στόμα του Κυρίου, μεγαλύτερος από όλους τους ανθρώπους. 

Το μαρτύριο του δεν είναι μόνο καιρός περισυλλογής και μετά σεβασμού και δέους τιμής, είναι και μια ευκαιρία να φιλοσοφήσουμε απάνω στον θύτη και το θύμα. 

Ο Πρόδρομος θανατώνεται και μάλιστα ατιμωτικά και όντας αθώος, αλλά δεν είναι αυτός αξιολύπητος, αλλά ο δήμιος του ο Ηρώδης.

Ο ομώνυμος του Προδρόμου, άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στους περίφημους ύμνους του στον προστάτη του άγιο, γράφει πώς ο Βαπτιστής απετέμνετο, αλλά ο Ηρώδης εταράττετο. Και νεκρός ο προφήτης, ελέγχει την άνοια και την τυρρανία και και την κακία του σφαγέα. Και δή τώρα πού είναι μάρτυρας, ελέγχει με τον θάνατο του, τον άδικο βασιλιά, τον μοιχό και δολοφόνο. Το αίμα το τίμιο το μαρτυρικό, κατά την προσφυή παράσταση ενός ποιητού, γίνεται ποτάμι φρικτό πού πνίγει τους τυρράνους, τους δυνάστες. Δύναμη έχει ο μάρτυρας της αληθείας, ο άγιος και όχι ο τύρρανος, πού ελέγχεται από τύψεις κολάσεως και ταραχή δειλίας. Αυτός πού θανατώνει τον δίκαιο το κάνει από φόβο! Και αυτός πού θανατώνεται κοιτώντας κατάματα τον θάνατο, είναι ο νικητής! 

Ο δε Γερμανός Πατριάρχης, υμνογράφος των ιδιομέλων της λιτής, μας καλεί λευχειμονούντας να πανηγυρίσουμε το μαρτυρικό του Προδρόμου τέλος. 
Αυτό είναι το ήθος το εορταστικό της εκκλησίας μας. Εκεί πού οι άλλοι βλέπουν ένα τέρμα,την ήττα, εμείς βλέπουμε ένα τέλος και τέλος στην ελληνική σημαίνει τελείωση, νίκη, αναγωγή στον θρίαμβο , στον κόσμο του Θεού, πού πρωτοπόροι είναι οι μάρτυρες. 

Αυτή την μαρτυρική χαρά, την διά του θανάτου νίκη, μόνο η ορθοδοξία την προσφέρει σε όλες τις διαστάσεις. Γιατί δεν είναι ένα σύμβολο, μια αφετηρία για μίμηση όπως συμβαίνει με τους αγωνιστές του κόσμου και ως εκεί, είναι η ανατολή στον όντως κόσμο, στην όντως ζωή. 

Η Εκκλησία μας το ονομάζει, μετά Χριστού συμβασιλεία.Kαι εμείς βασιλικά τιμούμε τον μέγα Ιωάννη!

Κυριακή, Αυγούστου 23, 2015

Aγίου Κοσμά Αιτωλού- Από την Α΄ Διδαχή





Εδώ, χριστιανοί μου, πώς πηγαίνετε, έχετε την αγάπην ανάμεσόν σας; Ανίσως και θέλετε να σωθήτε, κανένα άλλο πράγμα να μη ζητήσετε εδώ εις τον κόσμον από την αγάπην. Είναι εδώ κανένας από την ευγενείαν σας οπού να έχει αυτήν την αγάπην εις τους αδελφούς του; Ας σηκωθεί επάνω να μου το ειπεί, να τον ευχηθώ και εγώ, να βάλω και όλους τους χριστιανούς να τον συγχωρήσωσι, να λάβη μίαν συγχώρησιν, οπού να έδινεν χιλιάδες φλωρία δεν την εύρισκεν.
- Εγώ, άγιε του Θεού, αγαπώ τον Θεόν και τους αδελφούς μου.
- Καλά, παιδί μου, έχε την ευχή μου. Πως σε λέγουν το όνομά σου;
- Κώστα.
- Τι τέχνη κάμνεις;
- Πρόβατα φυλάγω.
- Το τυρί όταν το πωλείς το ζυγιάζεις;
- Το ζυγιάζω.
- Εσύ, παιδί μου, έμαθες να ζυγιάζεις το τυρί και εγώ να ζυγιάζω την αγάπην. Το ζύγι εντρέπεται τον αυθέντην του;
- Όχι.
- Τώρα να ζυγιάσω και εγώ την αγάπην σου, και αν είναι σωστή και δεν είναι ξύγικη, τότε να σε ευχηθώ και γω, να βάλω και όλους τους χριστιανούς να σε συγχωρήσωσι. Πώς να σε καταλάβω, παιδί μου, πως αγαπάς τους αδελφούς σου; Εγώ τώρα που περιπατώ και διδάσκω εις τον κόσμον, λέγω πως τον κυρ Κώστα τον αγαπώ ωσάν τα μάτια μου . μα εσύ δεν το πιστεύεις . θέλεις να με δοκιμάσεις πρώτον, και τότε να με πιστεύσεις. Εγώ έχω ψωμί να φάγω, εσύ δεν έχεις . ανίσως και σου δώσω κομμάτι και σε, οπού δεν έχεις τότε φανερώνω πως σε αγαπώ. Άμμοι εγώ να φάγω όλο το ψωμί και εσύ να πεινάς τι φανερώνω; Πως η αγάπη οπού έχω εις σε είναι ψεύτικη. Έχω δύο ποτήρια κρασί να πιώ, εσύ δεν έχεις . ανίσως και δώσω και σε απ' αυτό να πιείς, τότε φανερώνω πως σε αγαπώ. Αμή ανίσως και δε σου δώσω, είναι κάλπικη η αγάπη. Είσαι λυπημένος . απέθανεν η μήτηρ σου, ο πατήρ σου . ανίσως και έλθω να σε παρηγορήσω, τότε είναι αληθινή η αγάπη μου. Αμή ανίσως συ κλαίεις και θρηνείς και γω τρώγω, πίνω και χορεύω, ψεύτικη είναι η αγάπη μου. Το αγαπάς εκείνο το φτωχό παιδί;
- Το αγαπώ.
- Αν το ηγάπας, του έπαιρνες ένα υποκάμισο οπού είναι γυμνό, να παρακαλεί και εκείνο διά την ψυχήν σου. Τότε είναι αληθινή η αγάπη, αμή τώρα είναι ψεύτικη. Δεν είναι έτσι, χριστιανοί μου; Με ψεύτικην αγάπην δεν πηγαίνομεν εις τον παράδεισον. Τώρα σαν θέλεις να κάμεις την αγάπην μάλαμα, πάρε και ένδυσε τα φτωχά παιδιά, και τότε να βάλω να σε συγχωρήσωσι. Το κάμνεις τούτο;
- Το κάμνω.
- Χριστιανοί μου, ο Κώστας εκατάλαβε πως η αγάπη που είχε ως τώρα ήτο ψεύτικη, και θέλει να την κάμει μάλαμα, να ενδύσει τα πτωχά παιδιά. Επειδή και τον επαιδεύσαμεν, σας παρακαλώ να ειπείτε δια τον κυρ Κώστα τρεις φοράς : ο Θεός συγχωρήσησει και ελεήσει αυτόν-.

Σάββατο, Αυγούστου 22, 2015

SOS για την Μονάδα Αιμοκάθαρσης Καλύμνου.

SOS για την Μονάδα Αιμοκάθαρσης Καλύμνου.

 Έλλειψη σε φάρμακα, αδυνατότητα εύρεσης φαρμάκων από απόρους ασθενείς, κίνδυνος για την υγιεινή ασθενών και νοσηλευτών από ελλιπή καθαριότητα και έλλειψη προσωπικού,καθυστέρηση διατροφικών επιδομάτων σε ανθρώπους πού τα έχουν άμεση ανάγκη,ακατάλληλα υλικά ανα περίπτωση(φίλτρα). 

Γενικά, στην ομάδα μας θάβουμε έναν ασθενή ανά τρεις μήνες!  

Αν δεν ενδιαφερθούν οι ανθρωπιστικές δυνάμεις, πού είναι πολλές και ευαίσθητες σε πολλά άλλα θέματα και δεν βρεθούν δωρητές, θα θάψουμε και άλλους πολύ σύντομα. Αν πραγματικά κάποιος ενδιαφέρεται μπορεί τουλάχιστον να μας ενισχύσει οικονομικά ή σε υλικά(φάρμακα, φίλτρα,όργανα ιατρικά). Η σταθερή απάντηση πού λαμβάνουμε από τους αρμοδίους είναι "πως είμαστε τυχεροί πού υπάρχει και μονάδα εδώ στην Κάλυμνο".Δηλαδή είναι τύχη αγαθή πού δεν ξεριζωθήκαμε από τον τόπο μας για να βρούμε κάπου αλλού την αυτονόητη μέριμνα ή πού δεν έκλεισε για πάντα η ταφόπλακα από πάνω μας! 

Εντωμεταξύ υπάρχει μηδενική παιδεία και ένας χυδαίος φιλανθρωπισμός από τους περισσότερους. Σε μία έκκληση μας για φάρμακα και στήριξη βγήκε ένας παπάς και έλεγε ότι "πεινάμε". Μέχρι εκεί πάει το μυαλό του καθενός πού θέλει να κάνει τον καλό! Δεν πεινάμε! Έχουμε ελλείψεις σε φαρμακευτική και ιατροθεραπευτική στήριξη. Δεν είμαστε επαίτες. Ζητάμε την αρρωγή των συνανθρώπων μας για να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια μέχρι την μεταμόσχευση ή κάποιο άλλο τέλος.Γιατί είμαστε σάρκα από την σάρκα σας και όλοι ανεξαιρέτως ζωντανά και προσφέροντα στοιχεία στην τοπική κοινωνία! 

Έρευνες και στατιστικές αναφέρουν πώς τουλάχιστον 30% των συμπολιτών μας υποφέρουν από νεφρικές παθήσεις, χωρίς να το γνωρίζουν οι περισσότεροι. Καταλαβαίνετε πώς ο καθένας από εσάς,ο σύζυγος, η σύζυγος, το παιδί σας, ο γονιός σας, μπορεί να βρεθεί αύριο στην καρέκλα της αιμοκάθαρσης και να αλλάξει ποιοτικά και ουσιαστικά η ζωή η δική του και των γύρω του από την μια στιγμή στην άλλη με δραματικό τρόπο. Παρακαλούμε στην κατανόηση και την ενίσχυση σας. Κάνουμε έκκληση και στους τοπικούς παράγοντες και σε κάθε συμπολίτη μας. Ιδιαιτέρως σε αυτούς πού μπορούν και συνηθίζουν να προσφέρουν σε διάφορα ανθρωπιστικά έργα.

Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου ή με τον Πρόεδρο του Συλλόγου Νικο Χριστόπουλο σε τηλ πού θα σας δώσω σε ΠΜ.

Όσοι έχετε την δυνατότητα, παρακαλώ μοιραστείτε το στα μέσα κοινωνικής σας δικτύωσης!

Παρασκευή, Αυγούστου 21, 2015

Κυριακή 23 Αυγούστου 2015: Στο Α Εωθινόν λόγος





Το ευαγγέλιο πού διαβάστηκε στον όρθρο, είναι το πρώτο στην τάξη από τα εωθινά και με αυτό κλείνουμε για φέτος τα θερινά μας κηρύγματα. Είναι η μοναδική αναστάσιμη περικοπή από τον ευαγγελιστή Ματθαίο, αλλά πολύ καίριο για την εκκλησιαστική μας παράδοση και εμπειρία. Πρώτον, σε αυτό γίνεται ξεκάθαρα η αναφορά στο τρισυπόστατο του Θεού, Πατρός, Υιού και Πνεύματος Αγίου. Δεύτερον, σε αυτό εικονίζεται η ιεραποστολική φύση της Εκκλησίας και η υπερεθνική της αποστολή. Τρίτον , είναι ένα ευαγγέλιο ιδρυματικό για το κορυφαίο μυστήριο της εκκλησίας, το βάπτισμα και μάλιστα διαβάζεται στην ακολουθία του μυστηρίου ως ευαγγελική περικοπή και τέταρτον έχει εσχατολογική χροιά, αφού σε αυτο εικονίζεται η συνάντηση της Εκκλησίας με τον Κύριο της, στο όρος το οποίο ετάξατο, δηλαδή στην Εκκλησία και η διαιώνια κοινωνία των πιστών μαζί Του. Οι ένδεκα μαθητές πορεύονται στο όρος της Γαλιλαίας, όπου συναντούν τον Κύριο, τον προσκυνούν και Εκείνος τους παραγγέλει να πάνε σε όλα τα έθνη και να τα κάνουν μαθητές Του διά του βαπτίσματος, να τους διδάξουν την τήρηση του ευαγγελίου και τους υπόσχεται να παραμείνει μαζί τους, έως της συντελείας του αιώνα.

Οι έντεκα μαθητές, έντεκα μετά την προδοσία και έκπτωση του Ιούδα, πορεύονται στην Γαλιλαία, όπως άλλωστε τους παρήγγειλε ο Κύριος , το πρωΐ της Κυριακής διά των μυροφόρων. Στην Γαλιλαία τους φανερώνεται και όχι στα Ιεροσόλυμα, διότι αυτο το οποίο πρόκειται να τους παραγγείλει είναι η αποστολή στα έθνη, η πρόσκληση στην μαθητεία των εθνικών και όχι αποκλειστικά των ιουδαίων. Καίτοι με την ανάσταση του Χριστού, το όνειδος και η ντροπή της Ιερουσαλήμ των φονέων ξεπλύθηκε, όμως η αυτή η ιερά πόλις είναι ταυτόσημη του εθνικιστικού ιουδαϊσμού και του μωσαϊκού Νόμου και του περιουσίου των εβραίων. Στην Γαλιλαία όμως, ζούσαν τα έθνη, έλληνες, χαναναίοι, σύριοι και άλλοι ειδωλολάτρες και ονομάζοταν από τους ορθόδοξους εβραίους: "Γαλιλαία των εθνών". Εκεί πρωτοδίδαξε ο Χριστός, ως φως για τους καθήμενους εν σκότει και από εκεί πρέπει να τους αποστείλει στην οικουμένη και τους ειδωλολάτρες, διότι οι γαλιλαίοι εικονίζουν τα έθνη. Έτσι έγινε φανερό πώς το ευαγγέλιο και η σωτηρία δεν ειναι αποκλειστικότητα ενός έθνους, του ιουδαϊκού δηλαδή, αλλά παντός ανθρώπου πού φωτίζεται από το φως, το ερχόμενον εις τον κόσμον, τ.ε τον Χριστόν. 

Στο όρος ετάξατο και παρήγγειλε ο Ιησούς να έρθουν να τον βρούν, διότι τα όρη και τα υψηλά έχουν μυστική σημασία. Στα όρη και τα υψηλά οι πατριάρχες της ΠΔ θυσίαζαν και λάτρευαν τον Θεό τον υψηλό, στο όρος αποκαλύπτεται ο Θεός στον Μωϋσή και τον Ηλία, στο όρος μετεμορφώθη ο Χριστός και αποκάλυψε την άκτιστη της θεότητας ενέργεια του, σε τόπο υψηλό δηλαδή στο υπερώο παρέδωσε τα φρικτα μυστήρια της ευχαριστίας και εκεί κατέβηκε ο παράκλητος την ημέρα της πεντηκοστής,σε όρος εσταυρώθη και ανέστη, στο όρος το εσχατολογικό, το οποιο κατά τον Ησαΐα εικονίζει την εκκλησία, θα προσέλθουν τα έθνη για να λατρέψουν τον Κύριο τους στον αιώνα. Στο όρος εμφανίζεται ο Χριστός, για να αναχθούν οι διάνοιες των μαθητών από τα ταπεινά και γεώδη , στα υψηλά και θεολογικά και για να κληθούν σε ιεραποστολή μύησης, θεολογίας και εξ αυτών κατήχησης των εθνών.

Εκεί τους φανερώθηκε ο Αναστάς, αλλά άλλοι Τον προσκύνησαν, αναγνωρίζοντας την θεότητα Του, οι δε εδίστασαν. Σε όλους δηλαδή έγινε φανερός, αλλά αλλοι Τον αναγνώρισαν, άλλοι παρέμειναν μετέωροι. Αυτό συμβαίνει γιατί το ευαγγέλιο όλοι μεν το ακούν , λιγοι δε το κατανοούν, και είναι πολλοί μεν οι κλητοί, αλλά λίγοι οι εκλεκτοί και ενώ ο Χριστός φανερούται σε όλους, κατά τον βαθμό φωτισμό του καθενός εξ ημών, γίνεται αντιληπτός και κατανοητός από εμάς.Ο Χριστός όμως, θέλοντας να γίνει φανερός σε όλους, διότι η αποστολή με την οποία τους επιφορτίζει μετά είναι σοβαρότατη και καίρια για την ζωή τους, προσέρχεται και τους μιλά, δηλαδή τους πλησιάζει και λαλεί, για να τους γίνει αυτόματα φανερός και αποκεκαλυμμένος.Toυς πλησιάζει και τους λαλεί με εξουσία, όπως ελάλησε στους προφήτες από τους όρους. Και αυτοί τον αναγνωρίζουν λοιπόν ως δεσπότη και Τον ακούνε με προσοχή.

Τους λέει λοιπόν πώς του δόθηκε πάσα εξουσία στον ουρανό και την γη. Ως Θεός μεν έχει την εξουσία από πάντα, αλλά ως ενανθρωπήσας, κατά το ανθρώπινον, του δόθηκε η εξουσία από τον Πατέρα. Εξουσία στον Ουρανό και την γη, διότι σε Αυτόν υποτάχτηκαν άγγελοι και ανθρωποι και οι εξουσίες του σκότος και ώφθη Κύριος προσκυνητός ουρανίων και επιγείων και καταχθονίων.Τους λέει λοιπόν με εξουσία ωσεί Κυρίου εις προφήτας νονα πορευθούν σε όλα τα έθνη ανεξαιρέτως. Όχι μόνον πλέον στα πρόβατα τα απολολώτα οίκου Ισραήλ΄, όπως τους είχε στείλει κάποτε, επειδή αυτοί οι ίδιοι δεν ήταν έτοιμοι και ώριμοι να ξεπεράσουν τον εθνισμό τους, αλλά σε όλα τα έθνη, από περάτων, έως περάτων της οικουμένης και να κάνουν όλους τους εθνικούς μαθητές Του. Χρησιμοποιεί την λέξη "μαθητεύσατε" ο Χριστός και όχι άλλοι. Δεν ζητά από τους αποστόλους να κάνουν τα έθνη πιστούς, οπαδούς ή ακολούθους, αλλά μαθητές. Μαθητεία σημαίνει γνήσια και εκούσια, συνειδητή ακολουθία του Χριστού, καθημερινή άσκηση στην γνωριμία και την πορεία μαζί Του, συνειδητότητα, βάσανο, τριβή στην ευαγγελική και εκκλησιαστική ζωή, όχι απλή παραδοχή και πεποίθηση σε μια πίστη και θρησκεία. Μαθητεία σημαίνει να μην γίνουν υποδεέστεροι των αποστόλων ή ο ένας των άλλων, αλλά κοινοί μαθητές του ενός διδασκάλου και καθηγητή, δηλαδή πλήρης παραδοχή και αφοσίωση στα ευαγγελικά παραγγέλματα, βίωμα και αποδοχή μετά χαράς.Μαθητές θα γίνουν του Χριστού τα έθνη, αφού βαπτιστούν από τους μαθητές και όχι πριν. Το βάπτισμα λοιπόν είναι το εισαγωγικό μυστήριο στην νέα κοινωνία Θεού-Ανθρώπων, την Εκκλησία και βάπτισμα σημαίνει αποδοχή μαθητείας, γέννηση στην βασιλεία του Θεού, γέννηση στην κατά Χριστόν ύπαρξη, σύζευξη με τον Χριστό και αρραβώνας ζωής αιωνίου. Το βάπτισμα είναι συνδεδεμένο με την Ανάσταση. Μετά την Ανάσταση ο Χριστός αποστέλλει τους ένδεκα να βαπτίσουν τα έθνη και όχι πριν. Γιατί το βάπτισμα σημαίνει κατά την θεολογία της εκκλησίας μας θάνατος και ταφή του παλαιού ανθρώπου και ανάσταση και αναγέννηση του καινού ανθρώπου. Πεθάναμε τον παλαιό άνθρωπο και συνταφήκαμε με τον αποθαμένο Χριστό, για να αναστηθούμε μαζί Του στο εργαστήριο της ανάστασης και ανάπλασης πού είναι η ιερά κολυμβήθρα. Βάπτισμα όχι απλώς συμβολικό και καθαρτικό, στο όνομα θρησκείας ή ανθρώπων, αλλά συγκεκριμένο. Τους λέει να βαπτίσουν τα έθνη στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Στο όνομα του όντος Θεού, πού τώρα αποκαλύπτεται το τρισυπόστατον όνομα Του. Και εδώ η Ανάσταση παίζει ρόλο. Μετά την Ανάσταση αποκαλύπτεται η Θεότητα του Υιού και Λόγου, πού είναι ομότιμος και ομόθρονος με τον Θεό Πατέρα και Τον αποκαλύπτει στον Κόσμο. Ομότιμο και ομόθρονο επίσης είναι και το άγιον Πνεύμα . Και αυτά φανερούνται από το ότι ο Χριστός δεν κάλεσε τους αποστόλους να βαπτίσουν σε τρία ονοματα,ξέχωρα σε όνομα πατρός, όνομα υιού και όνομα πνεύματος, αλλά σε ένα Όνομα, Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος. Διότι μπορεί να διακρίνονται εδώ καθαρά τρία πρόσωπα,αλλά μνημονεύεται ένας Θεός στην ουσία Του, ένα Όνομα Θεού.Επίσης, στις Γραφές λέγεται και το βάπτισμα , βάπτισμα εις όνομα Χριστού, διότι ο Υιός και Λόγος είναι Αυτός πού αποκαλύπτει τον Πατέρα, και το άγιο Πνεύμα είναι εικών του Υιού.

Το βάπτισμα είναι η εισαγωγή στην εκκλησία και η μαθητεία, η πορεία του χριστιανού. Όμως αυτό πού δικαιώνει την πορεία και θέτει τον σκοπό και ανανεώνει το βάπτισμα και την ομολογία και χάρη του βαπτίσματος, είναι αυτό πού ευθύς αμέσως παραγγέλει ο Χριστός. Λέει λοιπόν στους αποστόλους να διδάξουν σε όσους βαπτιστούν και μαθητέψουν να φροντίσουν να τηρούν απαρέγκλιτα όλες εντολές πού ο Κύριος παρέδωσε στην Εκκλησία και τους αποστόλους Του. Δεν φτάνει λοιπόν κάποιος να είναι πολίτης της βασιλείας του Θεού διά του βαπτίσματος, αλλά και να φέρεται και να βιώνει ως πολίτης της θεϊκής βασιλείας.Διδασκαλίες μεν είναι η ερμηνεία των εντολών του Θεού, από τους αποστόλους και τους μετ αυτούς ποιμένες, ιεράρχες και διδασκάλους της Εκκλησίας. Δεν είναι παραγγέλματα και επινοήσεις ανθρώπων οι διδασκαλίες, όπως κοάζουν οι ξεδιάντροποι αιρετικοί πού εμπιστεύονται μόνον τον εαυτό τους, αλλά θεόπνευστες αγιοπνευματικές εμπειρίες και ερμηνεία, διδασκαλία δηλαδή έμπρακτη των εντολών και του θελήματος του Θεού, προφητεία δηλαδή ζώσα μέσα στην εκκλησία. Και εντολές είναι οι δι αιώνος και διά των ευαγγελίων και διδασκάλων παραγγελίες και επαγγελίες του Θεού, των οποίων η τήρηση, δηλαδή η βιωματική τους ακολουθία γεννάει τους πιστούς στην αιώνια ζωή.

Η μαθητεία στον Χριστό και η τήρηση των εντολών προϋποθέτει μια ζωή με βάσανα, κατατρεγμούς και διωγμούς. Όποιος θέλει να ακολουθήσει τον Χριστό και το ευαγγέλιο Του, θα υποφέρει και θα διωχτεί σε αυτή την ζωή. Ο Κύριος ο ίδιος δεν "χρύσωσε κανένα χάπι", αλλά προείπε πώς όποιος θέλει να Τον ακολουθήσει πρέπει να άρει τον σταυρό του και να Τον ακολουθήσει. Μια ζωή περιφρόνησης, αυταπάρνησης, θυσίας, στέρησης, μαρτυρίου.Για να μην αποκάμουν όμως και απελπιστούν οι μαθητές του Χριστού από μια τέτοια ζωή ο Κύριος υπόσχεται το εξής: Με αυτους πού θα ακούσουν τις διδασκαλίες και θα πάσχουν να τηρήσουν τις εντολές Του, θα είναι μαζί τους έως της συντελείας του αιώνος. Τί θαυμάσια υπόσχεση! Τί στέρεα ελπίδα! Τί λόγια χαρμονής και στερέωσης στην πίστη! Η Εκκλησία διατρανώνει πώς αν ο Θεός είναι μαζί μας, ουσιαστικά κανείς δεν μπορεί να σταθεί εναντίον μας, αλλά από πριν είμαστε νικητές. Ει ο Θεός μεθ ημών, ουδείς καθ ημών. Αυτή η σταυρώσιμη λοιπόν πορεία θανάτου , έχει ταυτόχρονα και αναστάσιμη χροιά, αλλά και αναστάσιμο τέλος. Ο Ζων Χριστός παρών αιώνια ανάμεσα στους εκλεκτούς Του, τώρα μεν προγευόμενος και στηρίζοντας, τότε δε εκτυπώτερον μετεχόμενος και η ατελεύτητη χαρμονή μας.Αιώνες είναι οι χρονικές και χωρικές εκείνες περίοδοι μέσα στις οποίες εκτυλίσσεται και προχωρά η κτίσις. Συντέλεια του αιώνος εννοείται η εποχή πού θα παρέλθει αυτός ο κόσμος και η κτίση θα γίνει καινή.Και αιώνες των αιώνων είναι η διηνεκής πραγματικότητα.Σε αυτόν τον αιώνα οι μαθητές του Χριστού θα διώκονται και γι αυτό θα είναι μαζί τους έως της συντέλειας. Μετά την συντέλεια και πάλι βέβαια θα είναι μαζί τους, αλλά δεν τους το λέγει εδώ, γιατί εννοείται πώς τότε θα πάψει πλέον κάθε θλίψη και πόνος και διωγμός και τότε δεν θα χρειάζεται να έχουν την στήριξη, αλλά ωστόσο δεν θα στερούνται βέβαια την κοινωνία μαζί του. Επίσης, ο Χριστός χρησιμοποιεί την φράση "Ιδού Εγώ" Εγώ θα είμαι μαζί σας, ο Θεός. Όχι οποιοσδήποτε, αλλά ο παντοδύναμος και μόνος Θεός. Και το "Εγώ ειμί", είναι φράση βιβλική και οικεία στους μαθητές γιατί αναφέρεται στον Όντα Θεό. Με αυτή λοιπόν την διακήρυξη ο Χριστός τους αποκαλύπτεται ως Θεός και τους στερεώνει στην πεποίθηση πώς είναι με το δικό του μέρος και από τώρα νικητές.Και το ιδού εισάγει την μεγάλη αποκάλυψη και το θαύμα.

Τελειώνοντας, για φέτος την αναφορά μας στις αναστάσιμες εωθινές περικοπές, πρέπει να τονίσουμε για ακόμα μια φορά, πόσο σημαντικό και καίριο είναι το μεγάλο θαύμα της Ανάστασης του Χριστού για την πίστη μας. Για ακομα μια φορά αναβοούμε μετά του αποστόλου Παύλου και αυτόπτου του Αναστημένου Χριστού πώς: αν ο Χριστός δεν ανέστη εκ νεκρών, ματαία η πίστις μας. Όλο το οικοδόμημα της εκκλησίας, της αγίας και αγαπημένης μας πίστης, στηρίζεται στο θεμέλιο της ανάστασης. Εκείνο το πρωΐ της πρώτης Κυριακής, πού ο Χριστός πατώντας τον θάνατο, σηκώθηκε από τους νεκρούς και συνανέστησε το ανθρώπινο γένος, ανέτειλε μαζί Του από τον Τάφο η νέα ημέρα, η ημέρα της βασιλείας, ο χρόνος της Εκκλησίας, ο νέος κόσμος του Θεού, η δεύτερη δημιουργία και η ανέσπερη μέρα της οικονομίας Του.Ο Ορθόδοξος Χριστιανός  λοιπόν εχει εισαχθεί με το ιερό βάπτισμα στην πίστη της ανάστασης, στον χώρο της ανάστασης, στην εκκλησία της Ανάστασης. Αυτήν πού είναι θεμελιωμένη πάνω στο πανάγιο του Χριστού μνήμα. Και αυτό το ήθος και το βίωμα το αναστάσιμο, αυτή η μένουσα χαρά πού οικονόμησε και προανήγγειλε ο Χριστός στους αγαπημένους του πιστούς, είναι το γνήσιο ορθόδοξο βίωμα και μέτρο του χριστιανού ανθρώπου, του καινού εν Χριστώ ανθρώπου. Με αυτήν την συγκλονιστική χαρά και πεποίθηση πού κατανικά κάθε λύπη, ας πορευόμαστε όλοι μας στην ευλογημένη κτίση πού δημιούργησε για μας η Αγάπη του Θεού, σε αυτή την ημέρα πού εποίησεν ο Κύριος, αγαλλιασώμεθα πάντες και ευφρανθώμεν εν αυτή. Και ας κηρύττουμε την ημέρα αναστάσεως, εν η Κύριος ο Θεός αφείλετο παν δάκρυον από προσώπων δικαίων και με τα λόγια και με τα έργα μας ΑΜΗΝ


10-8-2015

Κυριακή, Αυγούστου 16, 2015

Δεκαπενταύγουστος σε καιρούς αποστασίας

http://www.logiosermis.net/2015/08/blog-post_351.html#.VdClF7Xzo51
Δεκαπενταύγουστος σε καιρούς αποστασίαςΔεκαπενταύγουστος σε καιρούς αποστασίας Βράδυ Δεκαπενταύγουστου του 2015. Ένα ήδη οδυνηρό καλοκαίρι βαίνει αργά προς το τέλος του, προοιωνίζοντας δυστυχώς ακόμη πιο επώδυνες μέρες. Μέρες θλίψης και ανέχειας. Αλλά και αγωνίας για όλους όσους βλέπουν πια τα μαύρα σύννεφα να συγκεντρώνονται πάνω από τη ρημαγμένη χώρα και - βλέποντάς τα - συνειδητοποιούν τα πασίδηλα πλέον σημεία των καιρών… Του Νεκτάριου Δαπέργολα Βράδυ Δεκαπενταύγουστου. Λίγες μόλις ώρες αφότου, θεαρχίω νεύματι οι θεοφόρο...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2015/08/blog-post_351.html#.VdClF7Xzo51
Δεκαπενταύγουστος σε καιρούς αποστασίας Βράδυ Δεκαπενταύγουστου του 2015. Ένα ήδη οδυνηρό καλοκαίρι βαίνει αργά προς το τέλος του, προοιωνίζοντας δυστυχώς ακόμη πιο επώδυνες μέρες. Μέρες θλίψης και ανέχειας. Αλλά και αγωνίας για όλους όσους βλέπουν πια τα μαύρα σύννεφα να συγκεντρώνονται πάνω από τη ρημαγμένη χώρα και - βλέποντάς τα - συνειδητοποιούν τα πασίδηλα πλέον σημεία των καιρών… Του Νεκτάριου Δαπέργολα Βράδυ Δεκαπενταύγουστου. Λίγες μόλις ώρες αφότου, θεαρχίω νεύματι οι θεοφόρο...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2015/08/blog-post_351.html#.VdCkPLXzo51
Δεκαπενταύγουστος σε καιρούς αποστασίας Βράδυ Δεκαπενταύγουστου του 2015. Ένα ήδη οδυνηρό καλοκαίρι βαίνει αργά προς το τέλος του, προοιωνίζοντας δυστυχώς ακόμη πιο επώδυνες μέρες. Μέρες θλίψης και ανέχειας. Αλλά και αγωνίας για όλους όσους βλέπουν πια τα μαύρα σύννεφα να συγκεντρώνονται πάνω από τη ρημαγμένη χώρα και - βλέποντάς τα - συνειδητοποιούν τα πασίδηλα πλέον σημεία των καιρών… Του Νεκτάριου Δαπέργολα Βράδυ Δεκαπενταύγουστου. Λίγες μόλις ώρες αφότου, θεαρχίω νεύματι οι θεοφόρο...

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.logiosermis.net/2015/08/blog-post_351.html#.VdCkPLXzo51

Κυριακή 16 Αυγούστου 2015: Εις το ΙΑ΄ Εωθινόν Ευαγγέλιον



Με το ενδέκατο εωθινό ευαγγέλιο, κλείνει η τάξις αναγνώσεως των εωθινών ευαγγελίων και αυτό το ευαγγέλιο του Ιωάννου, αφού αποτελεί τον επίλογο του. Στο ευαγγέλιο αυτό, πού αποτελεί αφηγηματική συνέχεια του προηγουμένου, περιγράφεται η αποκατάσταση του αποστόλου Πέτρου, στο αποστολικό αξίωμα με την τριπλή ερώτηση του Χριστού και δίδεται ο επίλογος του κατά Ιωάννην ευαγγελίου.

Βρισκόμαστε στην θάλασσα της Τιβεριάδος, στην Γαλιλαία, όπου πριν από λίγο συντελέστηκε το θαύμα της αλιείας και το ευχαριστηριακόν άριστον του Κυρίου με κάποιους από τους μαθητές Του.
Ο Αναστάς παίρνει κατ ιδίαν τον απόστολο Πέτρο και του απευθύνει τρείς φορές το ερώτημα: Φιλείς με; Λαμβάνει δε την απάντηση και τις τρείς φορές ότι: Ναι Κύριε, εσύ γνωρίζεις ότι σε αγαπω. Παραγγέλει δε στον Πέτρο τρείς φορές να βόσκει και να ποιμαίνει τα πρόβατα Του. Η τριπλή αυτή ερώτηση του Κυρίου στον Πέτρο αν Τον αγαπά ή όχι και η τριπλή επιβεβαίωση από τον Πέτρο ότι αγαπά όντως τον Κύριο, παραπέμπει στην τριπλή άρνηση του δευτέρου , κατά την φοβερή εκείνη νύχτα της παράδοσης του Χριστού. Ο Κύριος δέχεται την ειλικρινή μετάνοια του Πέτρου και τον αποκαθιστά στο αποστολικό αξίωμα τρις για να τονίσει την επιβεβαίωση και να τον καθησυχάσει, αλλά και μία εκάστη φορά για τις τρεις αρνήσεις του Πέτρου, τον ερωτά, για να του δείξει με αυτόν τον τρόπο πώς του δίνει την τελεία άφεση σε όλο το φάσμα της δικής του άρνησης.Αξιοσημείωτον είναι πώς τον ερωτά, αν αγαπά τον Κύριο, "πλείον τούτων", δηλαδή περισσότερο από τους άλλους. Εδώ φυσικά δεν έχουμε κάποια υπεροχή του Πέτρου έναντι των άλλων αποστόλων, με εκκλησιολογικό περιεχόμενο, πού δικαιώνει τις αξιώσεις του παπισμού, για το πρωτείον του Πέτρου, αλλά στο πρόσωπο του Πέτρου, εικονίζεται το καθήκον και η φύση της αποστολής του ποιμενα έναντι των ποιμαινομένων. Ερωτώντας ο Κύριος τον Πέτρο, αν Τον αγαπά πλείον των άλλων, είναι σαν να απευθύνει ένα διαιώνιο ερώτημα, μια πρόκληση αγάπης και ενδοσκόπησης στον ποιμένα, τον επίσκοπο, τον ιερέα, τον προφήτη της εκκλησιαστικής κοινότητας, δι όλων των αιώνων. Ειδικά το υψηλό της ιερωσύνης υπούργημα σε όλους τους βαθμούς της, προϋποθέτει ακράδαντη πίστη και αφοσίωση, αγάπη τελεία πρός το πρόσωπο του Χριστού. Ποιμένας πού δεν αγαπά τον Χριστό, δηλαδή δεν δηλώνει πλήρη αφοσίωση και εξάρτηση από Αυτόν , δεν αγαπά και τα πρόβατα πού του εμπιστεύεται ο Κύριος, γιατί δεν δύναται να τα ποιμάνει.

Μετά την τριπλή κατάφαση και αδημονία και θερμή στάση του Πέτρου, ο Κύριος διαβλέποντας και γνωρίζοντας την θερμή πίστη και ειλικρίνεια του, του παραγγέλει τρείς φορές: Βόσκε τα αρνία μου, ποίμαινε τα πρόβατα μου, βόσκε τα πρόβατα μου. Χαρακτηριστική είναι η χρήση των λέξεων βόσκε και αρνία( αρνάκια δηλαδή), πού δείχνουν μια ξεχωριστή τρυφερότητα και μέριμνα από μέρους του Χριστού. Ήδη άλλωστε ο Ιωάννης μας είπε πώς ο Χριστός πριν παραδοθεί στον θάνατο, είχε αγαπήσει έως τον έσχατο βαθμό τους δικούς Του, αυτούς πού διάλεξε μέσα από τον κόσμο και αυτούς πού αποκάλεσε φίλους και όχι δούλους, αυτούς για τους οποίους οδηγήθηκε εκούσια στην σφαγή και την λυτρωτική θυσία.Το δε ποίμαινε τα πρόβατα μου είναι πιό στέρεα φράση και υποδηλοί την ευθύνη και την σοβαρότητα του υπουργήματος. Ο ποιμένας λοιπόν πού γνησίως φιλεί τον Χριστό και αυτό είναι η προϋπόθεση η κύρια, για να εργαστεί στον αμπελώνα του Κυρίου, πρώτον με τρυφερότητα και γνήσια αγωνία μεριμνά για τα αρνία, το ποίμνιον το μικρόν του Χριστού και ηγαπημένον και δεύτερον θεωρεί την θέση και το υπούργημα του με υπευθυνότητα, έτσι ώστε κανείς να μην απολεστεί από την μάνδρα, γιατί άλλωστε θα δώσει λόγο και για έναν μόνον των αδελφών των ελαχίστων.

Αμέσως μετά, ο Χριστός γνωρίζοντας τα πάντα και τον ζήλο και την μαρτυρική πορεία του Πέτρου, αλλά και των δώδεκα και παντός ποιμένος γνησίου, του προαναγγέλει και ένα μαρτυρικό τέλος. Πριν γνωρίσει τον Χριστό, του λέει, όταν ήταν νεότερος, εξουσίαζε τον εαυτό του, ζούσε χωρίς σκοπό και προετοίμαζε τον εαυτό του για μια πορεία πού χάραζε ο ίδιος. Τώρα όμως, ων απόστολος και αφοσιωμένος στον αμπελώνα του Κυρίου είναι δεδεμένος στον ζυγό του ευαγγελίου και στην διακονία της Εκκλησίας, του Λόγου. Όταν δε γεράσει, άλλος θα τον δέσει και θα τον οδηγήσει στον θάνατο. Το "γηράσεις" σημαίνει μεν και την ηλικία του αποστόλου, γιατί πράγματι μαρτύρησε σε μεγάλη ηλικία στην Ρώμη, αλλά και την πνευματική του ηλικία  ωριμότητας. Γιατί νεώτερος και ασταθής ήταν πριν γνωρίσει τον Κύριο και άπειρος κάθε χάριτος. Μετά όμως την κλήση ωρίμασε και άκμασε πνευματικά και έγινε γέρων τη γνώμη και τη σοφία. Όλα αυτά, μας λέει ο Ιωάννης, τα προείπε ο Κύριος, σημαίνων δηλώνοντας δηλαδή με ποιόν θάνατο θα δόξαζε τον Θεό. Και είναι δόξα Θεού το μαρτύριο των Αγίων, γιατί είναι η επαναλαμβανόμενη νίκη του Αρνίου, δηλαδή του Εσταυρωμένου Χριστού, πάνω στον κόσμο και τις δυνάμεις του σατανά. Πράγματι, κλέος και δόξα της Εκκλησίας είναι τα αίματα των μαρτύρων της, αποστόλων, προφητών, ιεραρχών και απλών λαϊκών, ανδρών και γυναικών και παιδιων, από περάτων έως περάτων των χρόνων και της οικουμένης. Και ευθύς του λέει : Ακολούθα με. Εκείνη την στιγμή ο Πέτρος, ανανήψας και συγκινημένος και αποκαταστημένος πλέον στην κορυφή της Εκκλησίας, θα μπορούσε να ακολουθήσει τον Χριστό έως και της συντελείας του αιώνος και στα πέρατα του κόσμου. Και πράγματι ακολουθώντας τα βήματα του Γολγοθά έφτασε ως το κέντρο του κόσμου, την Ρώμη και μαρτύρησε όπως και ο Κύριος του στον σταυρό.

Στην συνέχεια έχουμε πληροφορίες για το μέλλον του ευαγγελιστή Ιωάννη. Σαν καλός ποιμένας ο Πέτρος και "ευθύς δεικνύων το φιλόστοργον" σαν πατέρας της Εκκλησίας, ρωτά τον Κύριο, τί θα απογίνει ο μαθητής ο οποίος ανέπεσε στο στήθος του Ιησού την νύχτα του δειπνου, δηλαδή ο ίδιος ο Θεολόγος Ιωάννης, πού ακολουθούσε οπίσω αφοσιωμένος και τον Χριστό και τον Πέτρο. Και ο Χριστός του απάντησε: Εσύ ακολούθα με και μη σε ενδιαφέρει τί θα γίνει ο συμμαθητής σου. Και αν ακόμα εγώ θέλω να τον κρατήσω ζωντανό έως της δευτέρας μου παρουσίας, τί σε ενδιαφέρει εσένα; Μπορεί αυτή η απάντηση του Χριστού να φαίνεται σκληρή, ωστόσο εδώ πρέπει να εννοήσουμε πώς εκείνη την στιγμή ο Χριστός παιδαγωγούσε και διεποίμαινε τον Πέτρο προς την αποκατάσταση και τελειότητα. Και σε αυτήν την προσωπική τους επαφή και φανέρωση του Χριστού προς αυτόν , δεν χωρούσε τρίτο πρόσωπο, καν ο Πέτρος δείχτηκε φιλόστοργος, καν ο Ιωάννης ήταν ο αγαπημένος μαθητής του Χριστού.Τέλος, δεικνύει την επισκοπή του Πέτρου στην πρώτη Εκκλησία, ισοτιμος μεν ο Ιωάννης τω Πέτρω, αλλά στήριγμα των αδελφών του ο Πέτρος. Πράγματι, στις κατά τόπους εκκλησίες, πρώτος την τάξη είναι ο επίσκοπος και ποιμήν, πρώτος μεταξύ των ίσων πρεσβυτέρων, συμπυκνώνοντας όμως στην επισκοπική του θέση την μοναρχία του ενός Θεού και Πατρός. Ο Ιωάννης μας λέει πώς αυτός ο λόγος παρεξηγήθηκε από τους πρώτους χριστιανούς και όλοι νόμιζαν πώς ο Ιωάννης δεν θα γνώριζε θάνατον, όπως ο Ενωχ και ο Ηλίας, αν και ο Ιησούς είπε πώς : Αν θέλω να τον κρατήσω στην ζωή εως του ερχομού μου τί σε μέλλει και όχι πως θα τον κρατούσε αθάνατο. Ο ευαγγελιστής Ιωάννης εκοιμήθη και ετάφη στην Εφεσο σε μεγάλη ηλικία και από τον τάφο του βρύει θαυματουργική σκόνη που λέγεται μάννα και αυτό είναι τεκμήριο και της κοίμησης και της αξίας του.

Επιτέλους, ο Ιωάννης συστήνεται στο τέλος και μας αποκαλύπτει πώς είναι αυτός ο ίδιος ο μαθητής πού τα γράφει αυτά και τα μαρτυρεί και γνωρίζουμε πώς η μαρτυρία του είναι αληθής. Αυτή η διευκρίνιση φαίνεται σαν να έχει γραφτεί από κάποιον ερμηνευτή του ευαγγελίου ή από αυτόν στον οποίο υπαγόρευσε ο Ιωάννης το ευαγγέλιο, δηλαδή τον μαθητή του και διάκονο Πρόχορο, αλλά δεν αποκλείεται να αναφέρεται ο ευαγγελιστής στον εαυτό του. Χρησιμοποιεί όμως το ρήμα στο πληθυντικό: γνωρίζουμε, γιατί καταγγέλει την εμπειρία όχι μόνον του προσώπου του, αλλά όλης της Εκκλησίας. Και επιμένει και λέει πώς η μαρτυρία του είναι αληθής, προφανώς γιατί εκείνη την ύστερη εποχή πού γράφτηκε το ευαγγέλιο, πολλοί ήταν οι αιρετικοί και φαντασιοκόποι πού επιχείρησαν να συγγράψουν ευαγγέλια και κείμενα με αξιώσεις μαρτυρα και αποστόλου. Διατρανώνει λοιπόν την αυθεντικότητα και αυθεντία ο Ιωάννης του δ΄ευαγγελίου, το οποίο συνέγραψε και θέτει εδώ εκκλησιαστική σφραγίδα γνησιότητας.

Τελειώνοντας ο Ιωάννης, μας πληροφορεί πώς υπάρχουν και άλλα πολλά πού εκαμε και είπε ο Ιησούς, τα οποία αν γράφοταν ένα προς ένα, δεν θα τα χωρούσαν όλα τα βιβλία του κόσμου.Εδώ δεν έχουμε το στοιχείο της υπερβολής, αλλά αποκαλύπτεται η αλήθεια ως έχει. Είναι και αυτά πού συνέγραψαν και παρέδωσαν οι τρεις συνοπτικοί λεγόμενοι, Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς. Είναι και αυτά πού διέσωσαν οι απόστολοι και οι διάδοχοι τους στα ιερά έργα και η Εκκλησία στην γραπτή και άγραφη παράδοση της, όπως είναι λόγια του Ιησού, ο τύπος της θείας λειτουργίας, συνήθειες ευλαβείας και δόγματα παραδεδομένα άνωθεν.Αλλά κυρίως είναι αυτα όλα πού οικονομεί ο Κύριος Ιησούς για τον καθ ένα από εμάς, από το εν αρχή ώς την γένεση και από την αρχή της δημιουργίας του ανθρώπου, έως και την Ανάληψη Του και από την Ανάληψη Του,έως της συντελείας του αιώνος, πράγματα πού γνωρίζουμε και δεν γνωρίζουμε, οικονομημένα για τον καθένα μας προ αιώνων και για όλους μαζί την εκκλησία. Θαυμάσια και παρεμβάσεις και δωρήματα, πού δεν έχουν τέλος και δίνονται άνωθεν εκ του Πατρός των φώτων.

Με αυτή την συναίσθηση της ευγνωμοσύνης και της ακράδαντης πίστης στα θαυμάσια δωρήματα του Θεού για εμάς και κύρια για το μέγα δώρο του Υιού και Λόγου Του, στους ανθρώπους κατακλείεται το τέταρτο και θεολογικό ευαγγέλιο του Ιωάννου. Είναι η διαιώνιση και η απόδειξη της δόξας του Υιού του Θεού, η πίστη στο πρόσωπο του οποίου μας γεννά σε ζωήν αιώνιον. Και αυτό τελικά είναι και το θέμα του ευαγγελίου και το κήρυγμα της Εκκλησίας και το μέγα σημείον και ζητούμενον των αιώνων. Και αυτής της γεννήσεως προσευχόμαστε να αξιωθούμε όλοι μας. Αμην.

8 8 2015ππκ



Σάββατο, Αυγούστου 15, 2015

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ του Ιωάννου Φουντούλη, Καθηγητού Πανεπιστημίου



Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, πού εορτάζει στις 15 Αυγούστου ο χριστιανικός κόσμος, είναι η μεγαλυτέρα από τις εορτές που καθιέρωσε η Εκκλησία προς τιμήν της Μητρός του Κυρίου, τις θεομητορικές εορτές. Ίσως είναι και η παλαιοτέρα από όλες. Τις πρώτες μαρτυρίες έχουμε γι’’αυτήν κατά τον Ε΄ αιώνα, γύρω στην εποχή που συνεκλήθη η Γ΄ Οικουμενική Σύνοδος της Εφέσου (451), που καθώρισε το θεομητορικό δόγμα και έγινε αιτία να αναπτυχθή η τιμή στο πρόσωπο της Θεοτόκου.
Για πρώτη φορά φαίνεται ότι συνεστήθη στα Ιεροσόλυμα την 13 Αυγούστου και λίγο αργότερα μετετέθη στις 15 του ιδίου μηνός. Είχε δε γενικώτερο θεομητορικό χαρακτήρα, χωρίς ειδική αναφορά στο γεγονός της Κοιμήσεως. Ωνομάζετο ημέρα της Θεοτόκου Μαρίας.
Κέντρο του πανηγυρισμού αναφέρεται στην αρχή ένα Κάθισμα, ναός επ’’ονόματί της, που ευρίσκετο έξω από τα Ιεροσόλυμα στο τρίτο μίλιο της οδού που οδηγούσε στην Βηθλεέμ. Η σύνδεση της εορτής αυτής προς την Κοίμηση της Θεοτόκου έγινε στον περίφημο ναό της Παναγίας που βρισκόταν στην Γεθσημανή, το “ευκτήριο του Μαυρικίου, όπου υπήρχε και ο τάφος της. Αυτός ο ναός πολύ σύντομα πήρε τον χαρακτήρα του μεγαλύτερου θεομητορικού προσκυνήματος και η ακτινοβολία του έγινε αιτία η πανήγυρίς του κατά την 15η Αυγούστου γρήγορα να διαδοθή σε’ολόκληρο τον χριστιανικό κόσμο, σε ανατολή και δύση, σαν εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Αργότερα εξήρθη η εορτή με την προπαρασκευαστική νηστεία και την παράτασι του εορτασμού μέχρι της 23ης ή και μέχρι του τέλους του Αυγούστου και έγινε όχι μόνο η μεγαλυτέρα θεομητορική εορτή, αλλά και μία από τις σπουδαιότερες εορτές του εκκλησιαστικού έτους.
Αυτό βέβαια ήταν φυσικό να γίνη, γιατί η Θεοτόκος είναι το προσφιλέστερο και ιερώτερο πρόσωπο μετά τον Κύριο και γι’’αυτό συνεκέντρωσε την τιμή και την ευλάβεια όλων των χριστιανικών γενεών. Αναρίθμητοι ναοί και μονές έχουν κτισθεί προς τιμήν της Κοιμήσεώς της, θαυμάσιες τοιχογραφίες παριστάνουν σε κάθε ναό πίσω από την κεντρική είσοδο σε εκπληκτικές συνθέσεις την ιερά της κηδεία, ύμνοι εκλεκτοί έχουν διακοσμήσει την ακολουθία της και λόγοι λαμπροί και εγκώμια εξεφωνήθησαν από τους Πατέρες και νεωτέρους εκκλησιαστικούς άνδρες κατά την ημέρα της μνήμης της. Όλες οι ανθρώπινες γενεές συναγωνίσθησαν στην προσφορά ό,τι εκλεκτοτέρου είχαν να παρουσιάσουν, για να μακαρίσουν έργω και λόγω την Παρθένο Μαρία.

ΑΦΗΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ
Το γεγονός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αφηγείται, εκτός των άλλων, και μια απόκρυφος διήγησις, που φέρεται υπό το όνομα του ηγαπημένου μαθητού του Κυρίου, του Ιωάννου. Μια περίληψη του εκτενούς αυτού κειμένου θα παρουσιάσωμε εδώ. Σε κάθε του σημείο ο αναγνώστης του θυμάται αντίστοιχες φράσεις από τους ύμνους και το συναξάριο της εορτής και λεπτομέρειες από την εικόνα της Κοιμήσεως που εφιλοτέχνησαν βυζαντινοί ζωγράφοι.
Η Παναγία μετά την Ανάληψι του Χριστού καθημερινώς πηγαίνει στο ζωοδόχο μνήμα και προσεύχεται. Μία Παρασκευή ο Αρχάγγελος Γαβριήλ παρουσιάζεται μπροστά της και την χαιρετά: «Χαίρε, η γεννήσασα Χριστόν τον Θεόν ημών. Ο Κύριος άκουσε την προσευχή σου και θα αφήσης τον κόσμο και θα πορευθής εις την ζωήν την αληθινήν και αδιάδοχον». Η Θεοτόκος επιστρέφει στον οίκο της, θυμιά και προσεύχεται στον Χριστό να της στείλη τον Ιωάννη και τους λοιπούς Αποστόλους, για να παρασταθούν στον θάνατό της. Η προσευχή της εισακούεται και πρώτος φθάνει, αρπαγείς από νεφέλη, ο Ιωάννης και σε λίγο επί νεφελών και οι λοιποί Απόστολοι οι διεσπαρμένοι στα πέρατα του κόσμου. Την Κυριακή έρχεται με την απαστράπτουσα δόξα Του και με χιλιάδες αγγέλους ο Κύριος να παραλάβη την ψυχή της Μητρός Του. Εκείνη ευλογεί τους Αποστόλους και τον κόσμο, δέεται για την σωτηρία όλων και αφού λαμβάνει την υπόσχεσι ότι πάσα ψυχή επικαλουμένη το όνομά της «ου μη καταισχυνθή, αλλ’ εύρη έλεος και παράκλησιν και αντίληψιν και παρρησίαν και εν τω νυν αιώνι και εν τω μέλλοντι», παραδίδει την αγία της ψυχή στα χέρια του Υιού της. Οι Απόστολοι περιπτύσσονται το σκήνος και ψάλλοντες μεταφέρουν την κλίνη με το σώμα για ταφή. Ένας εβραίος ονόματι Ιεφωνίας ορμά και επιχειρεί κατά της κλίνης, αλλ’’άγγελος Κυρίου με ξίφος πυρός”αποκόπτει τα χέρια του από των ώμων, που μένουν κρεμασμένα στην κλίνη. Αυτός μετανοεί και κολλώνται πάλι τα χέρια του, ενώ οι Απόστολοι ανενόχλητοι συνεχίζουν την εκφορά. Το σκήνος θάπτεται σε καινό μνημείο στην Γεθσημανή, την Τρίτη όμως ημέρα μετετέθη…εν Παραδείσω.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΙΣ
Η εκκλησιαστική ποίησις εξωραϊζει την απλή αυτή διήγηση. Στα τρία στιχηρά του Εσπερινού του α΄ ήχου, το πρώτο αυτόμελο και τα άλλα δύο προσόμοια, του πρώτου, με ένα θαυμάσιο τρόπο εγκωμιάζεται η Θεοτόκος και η Κοίμησί της. Ως υπόβαθρο όμως αναγνωρίζεται εύκολα η διήγησι του αποκρύφου: η Γεθσημανή, οι λόγοι του Γαβριήλ, η παρουσία των αγγελικών δυνάμεων, η μετάστασι από τον τάφο στον ουρανό.
Το ίδιο θέμα έχουν και τα τρία στιχηρά των Αίνων του δ΄ ήχου. Στο πρώτο, όλος ο κόσμος, ουράνιος και επίγειος, χαίρεται προπέμποντας την μητέρα του Χριστού και ψάλλοντας σ’’αυτήν την εξόδιον ωδήν. Στα άλλα δύο περιγράφεται η έλευσις των Αποστόλων και η επικήδεια ψαλμωδία τους, καθώς και η παρουσία των αγγελικών δυνάμεων και η υποδοχή της αμωμήτου ψυχής της από τον Χριστό.
Τέλος θα σταθούμε στο πιο ιδιόρρυθμο τροπάριο της εορτής αυτής, αλλά και όλων των τροπαρίων μας. Πρόκειται για το δοξαστικό του Εσπερινού. Το περιεχόμενό του αντλεί από την σχετική απόκρυφο διήγηση. Η ιδιορρυθμία του τροπαρίου αυτού είναι ότι δεν ψάλλεται, όπως όλοι οι άλλοι έκκλησιαστικοί ύμνοι, σε ένα μόνο ήχο, αλλά και στους οκτώ.

Ήχος α΄
Θεαρχίω νεύματι
πάντοθεν οι θεοφόροι απόστολοι
υπό νεφών μεταρσίως αιρόμενοι,
Ήχος πλ. α΄
καταλαβόντες το πανάχραντον
και ζωαρχικόν σου σκήνος
εξόχως ησπάζοντο.
Ήχος β΄
Αι Δε υπέρτατοι των ουρανών δυνάμεις
Συν τω οικείω δεσπότη παραγενόμεναι,
Ήχος πλ. β΄
Το θεοδόχον και ακραιφνέστατον σώμα
Προπέμπουσι, τω δέει κρατούμεναι,
Υπερκοσμίως δε προώχοντο
και αοράτως εβόων
ταις ανωτέραις ταξιαρχίαις,
ιδού η παντάνασσα θεόπαις παραγέγονεν.
Ήχος γ΄
’ρατε πύλας
Και ταύτην υπερκοσμίως υποδέξασθε,
Την του αεννάου φωτός μητέρα,
Ήχος βαρύς
Διά ταύτης γάρ η παγγενής
των βροτών σωτηρία γέγονεν,
η ατενίζειν ουκ ισχύομεν
και ταύτη άξιον γέρας
απονέμειν αδύνατον,
Ήχος δ΄
ταύτης γαρ το υπερβάλλον
υπερέχει πάσαν έννοιαν.
Ήχος πλ. δ΄
Διό, άχραντε θεοτόκε,
αεί συν ζωηφόρω βασιλεί
και τόκω ζώσα, πρέσβευε διηνεκώς
περιφρουρήσαι και σώσαι
από πάσης προσβολής εναντίας
την νεολαίαν σου,
την γάρ σήν προστασίαν κεκτήμεθα,
Ήχος α΄
Εις τους αιώνας
αγλαοφανώς μακαρίζοντες”.
 
(Από το βιβλίο “Λογική Λατρεία”, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1984). 

απο το site της Ιεράς Μητροπόλεως

Παρασκευή, Αυγούστου 14, 2015

Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός: Εγκώμιον Γ΄ εις την πάνσεπτον Κοίμησιν της Θεομήτορος

Μετάφραση - Λογοτεχνική απόδοση: Δημήτρης Σταθόπουλος

1. Όποιοι έρωτα νιώθουνε για κάτι, συνηθίζουνε να μιλάν αδιάκοπα γι' αυτό και να το φέρνουνε μέρα και νύχτα στη σκέψη τους. Μη με κατακρίνετε, λοιπόν, που για τρίτη φορά τώρα έκαμα τούτο δω το έφύμνιο στη μάνα του Θεού μου, για να της το προσφέρω σαν αποχαιρετιστήριο δώρο στην έξοδό της. 

Στην πραγματικότητα όμως τούτο το δώρο μου δεν είναι προσφορά σ' εκείνη, αλλά σε μένα τον ίδιο και σε σένα, θείε και ιερέ λαέ, που παραστέκεσαι δω γύρω.

Κι αυτό γίνεται με το να στρώσω τραπέζι με τροφές που δεν είναι μονάχα σωτήριες κι ωφέλιμες στις ψυχές, αλλά και ταιριαστές στην ιερή τούτη νύχτα· και με το να γενώ έτσι νοικοκύρης πνευματικής χαράς. 

Επειδή βλέπετε πώς σπανίζουνε τα τρόφιμα, γι' αυτό ακριβώς ετοιμάζω στα πρόχειρα το δείπνο, αν κι όχι ταιριαστά κι επιδέξια κι ούτε όπως θάξιζε στα μάτια Εκείνης που μας κάλεσε, αλλά τουλάχιστο στην ανάγκη μας τούτη, να μας δώσει παρηγοριά στην πείνα μας.
Η Παναγιά δεν έχει ανάγκη, βέβαια, από τα δικά μας εγκώμια, μα εμείς είμαστε κείνοι που χρειαζόμαστε τη δική της δόξα. Γιατί ό,τι είναι γεμάτο από τη δόξα του Θεού, πώς γίνεται να δοξαστεί (από μας); Και πώς μπορεί να φωτιστεί από μας η πηγή του φωτός; Μα μ' ό,τι κάνουμε τώρα, πλέκουμε για μας τους ίδιους στεφάνι. «Γιατί ο Κύριος λέει: ζω εγώ κι όσους με δοξάζουνε, θα τους δοξάσω».

Γλυκό που 'ναι, αλήθεια, γλυκό το κρασί και πόσο καλοφάγωτο το ψωμί! Εκείνο ευφραίνει την καρδιά του ανθρώπου και τούτο την στεριώνει. Αλλά τί 'ναι πιο γλυκό από τη μάνα του Θεού μου; Αυτή μου πήρε τα μυαλά και μου 'δεσε τη γλώσσα. Αυτήν βλέπω στον ύπνο μου και μ' ανοιχτά την βλέπω μάτια. Αυτή γίνηκε μάνα του Λόγου του Θεού και τούτου δω του δικού μου λόγου. Το γέννημα της στείρας, κάνει τώρα να καρποφορήσουνε οι στέρφες μας ψυχές. Αυτής την ιερή και θεία μετάσταση γιορτάζουμε σήμερα.


2. Για ελάτε, λοιπόν, ν' ανέβουμε στο μυστικό βουνό κι αφού υψωθούμε πάνω απ' τις μέριμνες του βίου κι απ' τη γυαλάδα των υλικών πραγμάτων και μπούμε μέσα στο θείο κι ακατανόητο σκοτάδι και βρεθούμε παράδοξα μέσα στο θείο φως, τότε να δοξολογήσουμε την απειροδύναμη δύναμη.
Πώς ο Λόγος απ' το υπερούσιο ύψος του κι από το κάθε τι επέκεινα, χωρίς ν' αφήσει την πατρική αγκαλιά, κατέβηκε στα σπλάγχνα της Παρθένας· και πώς αφού γίνηκε η σύλληψη κι η σάρκωσή του, μεσ' από παθήματα που υπόμεινε εθελοντικά, τράβηξε στο θάνατο· και αφού ήρθε με σώμα χοϊκό, και με τη φθορά κατάκτησε την αφθαρσία, τράβηξε πάλι κατά κει πάνω στον Πατέρα· και πώς τότε παράσυρε κοντά στον Πατέρα του τη μάνα που τούδωσε σάρκα, κι ύψωσε αυτήν που γίνηκεν επίγειος ουρανός ψηλά στην επουράνια γη!

Σήμερα η πνευματική κι έμψυχη σκάλα, με την οποία ο Ύψιστος κατέβηκε και «φανερώθηκε στη γη και συναναστράφηκε με τους ανθρώπους», χρησιμοποιώντας το θάνατο για σκάλα της, μετανάστεψε από τη γη στους ουρανούς.

Σήμερα η επίγεια τράπεζα, αυτή που χωρίς γάμο κράτησε μέσα της τον ουράνιο άρτο της ζωής, τ' αναμμένο κάρβουνο της θεότητας, υψώθηκε από τη γη στους ουρανούς. Σ' εκείνη που γίνηκε η ανατολική πύλη για να περάσει μέσα της ο Θεός, τώρα της ανοιχτήκανε διάπλατα οι πύλες τ' ουρανού.

Σήμερα η έμψυχη πόλη του Θεού μεταθέτεται από την επίγεια Ιερουσαλήμ στην «άνω Ιερουσαλήμ» κι αυτή που γέννησε πρωτότοκο μαζί και μονογενή, τον «πρωτότοκο της δημιουργίας όλης», τον μονάκριβο Γιο του Πατέρα, αυλίζεται τώρα πια εκεί πάνω στην συντροφιά των «πρωτοτόκων». Η έμψυχη και λογική κιβωτός του Κυρίου μεταναστεύει στην ανάπαυση του Γιου της.

Οι πύλες της παράδεισος ανοίγονται για να υποδεχτούν τη θεοφόρα γη, απ' όπου, μόλις βλάστησε το δέντρο της αιώνιας ζωής, διάλυσε την παρακοή της Εύας και τη νέκρωση του Αδάμ. Ο ίδιος ο Χριστός, ο αίτιος της ζωής των πάντων, υποδέχεται το λαξεμένο σπήλαιο, το αλοτόμητο βουνό, απ' όπου, χωρίς ανθρώπου χέρι, ξεπήδησε η πέτρα που γέμισε όλη την οικουμένη.

Η νυφική παστάδα, που μέσα της ο Θείος Λόγος σαρκώθηκε, αναπαύεται τώρα σε πανέμορφο τάφο, σαν σε νυφικό θαλάμι, απ' όπου ανεβαίνει στον ουράνιο νυμφώνα και ολόφωτη βασιλεύει μαζί με τον Γιο και Θεό της, αφήνοντας σε μας εδώ κάτω τον τάφο της σαν νυφική παστάδα. Μα πώς γίνεται να 'ναι ο τάφος νυφική παστάδα; Μα ναι.

Κι απ' οποιαδήποτε νυφική παστάδα είναι λαμπρότερος ο τάφος της, όχι από χρυσαφιού ανταύγειες, απ' ασημιού λαμπράδα κι από λάμψες πετραδιών κι ούτε από φόρεμα μεταξωτό και πορφυρένιο, αλλ' από τη θεία λαμπρότητα του πανάγιου Πνεύματος. Κι ο τάφος της Παναγιάς δεν γίνεται αιτία για τη σωματική σύνδεση των χοϊκών εραστών, αλλά αιχμαλωτίζει με το Πνεύμα τις όσιες ψυχές και τις ενώνει με το Θεό σε μιά ένωση που 'ναι καλύτερη και γλυκύτερη απ' ο,τιδήποτε άλλο.

Αυτός ο τάφος της Παναγιάς είναι ωραιότερος κι απ' την Παράδεισο. Λέγοντας τούτο, δεν θέλω να θυμάμαι το τι γίνηκε μέσα εκεί: το πόσο ενδιαφέρον έδειξε ο διάβολος, πόσο ανόητη, φθονερή κι απατηλή συμβουλή έδωσε στην Εύα και πόσο κείνη δείχτηκε αδύνατη κι ευκολόπιστη· ούτε θέλω να θυμάμαι κείνο το γλυκόπικρο δόλωμα με το οποίο την ξεμυάλισε κι ύστερα κείνη εξαπάτησε τον άντρα της, ούτε την παρακοή, την εξορία, τον θάνατο· δεν θάπρεπε ίσως να τα θυμηθώ όλα τούτα, για να μη κάνω τη γιορτή μας και γυρίσει σε λύπη.

Ο τάφος τούτος, σώμα θνητό ανύψωσε στον ουρανό κι εκείνη υψώθηκε κει ψηλά και κατέβασε στη γη τον γενάρχη. Σε τούτη τη γη άλλωστε δεν καταδικάστηκε αυτός που πλάστηκε «κατ' εικόνα Θεού» με το «γη είσαι και σ' αυτή τη γη θα πας»;

Αυτός ο τάφος είναι τιμιώτερος κι απ' την αρχαία σκηνή, γιατί δέχτηκε το λογικό, έμψυχο και θεόφεγγο λυχνάρι και τη ζωηφόρο τράπεζα που πάνω της έχει όχι «άρτους προθέσεως», αλλά ουράνιο ψωμί κι είναι αναμμένη όχι με υλική φωτιά, αλλά με τ' άυλο φως της θεότητας.

Αυτός ο τάφος είναι πιο μακάριος κι από την κιβωτό του Μωυσή, γιατί ευτύχησε να φιλοξενήσει όχι «σκιές» και «τύπους», αλλά την ίδια την αλήθεια. Κι ακόμα γιατί πραγματικά υποδέχτηκε την ανόθευτη και χρυσαφένια στάμνα που από μέσα της καρποφόρησε το ουράνιο μάνα, και την ζωντανή πλάκα π' αγκάλιασε το Λόγο του Θεού, (όχι απλά το Νόμο, αλλά) τον ενυπόστατο Λόγο που σαρκώθηκε με την ενέργεια του παντοδύναμου Πνεύματος. Κι ακόμα δείχτηκε το χρυσό θυμιατήρι που κυοφόρησε το θείο άνθρακα και μοσχομύρισε όλη την πλάση.

3. Σκορπίστε πέρα σεις δαιμόνια και κλάψτε πανάθλιοι αιρετικοί, καθώς παλιά τότε οι Αιγύπτιοι κι ο αρχηγός τους ο νέος Φαραώ, αυτός ο πικρός άθλιος και τύραννος, καταχώθηκαν στα βάθη της βλαστήμιας, εμείς όμως που σωθήκαμε χωρίς να βρέξουμε το πόδι μας και ξεπεράσαμε την αρμυρή θάλασσα της ασέβειας, ας ψάλουμε τώρα στη Μάνα του Θεού ωδή εξόδια. Ας πάρει ο λαός σαν την Μαριάμ το τύμπανο κι' ας αρχίσει το γιορταστικό τραγούδι. Εβγάτε σεις κορίτσια του πνευματικού Ισραήλ «με τύμπανα και χορούς» κι ας ακουστούν οι χαρούμενες φωνές σας.
Ε, βασιλιάδες της γης, κριτές κι αρχόντοι, «αγόρια και κορίτσια, γερόντοι και νιοι», υμνήστε τη Θεοτόκο. Γλώσσες, έθνη και λαοί ας μελουργήσουμε «καινούργιο άσμα». Κι ο αγέρας να γεμίσει από ήχους πνευματικούς σαν θ' αντηχούν οι αυλοί κι οι σάλπιγγες και μέσα από χαριτωμένες φλόγες φωτιάς ας ανατείλει καινούργια και σωτήρια μέρα. Ας ευφρανθούν τα ουράνια και τα σύγνεφα ας σταλάξουν αγαλλίαση.

Πηδήστε από χαρά οδηγοί του διαλεχτού ποιμνίου του Θεού, σεις θείοι Απόστολοι, που ωσάν τα βουνά ψηλά στον αέρα υψώνεστε με τις θείες θεωρίες. Χαρείτε κι εσείς πρόβατα του Θεού, άγιε λαέ, τα θρεφτάρια της Εκκλησίας, σεις ταπεινές κορφές, που με το θείο σας πόθο τραβάτε κει πάνω στα ψηλά βουνά.

Αλλοί! Αλλοί! Πέθανε η Μάνα του Κυρίου μου, η πηγή της ζωής. Γιατί έπρεπε ό,τι από γη γίνηκε, σ' αυτή τη γη να επιστρέψει για να μεταφερθεί έτσι ψηλά στον ουρανό. Καταθέτοντας στη γη το σώμα της η Παναγιά μετάδωσε σ' αυτή την άφθαρτη ζωή της. Και τώρα την ξαναπαίρνει πίσω. Όπως ακριβώς το χρυσάφι στο χωνευτήρι βγάζει τ' άχρηστα υλικά, έτσι κι η Παναγιά έπρεπε στο χωνευτήρι του θανάτου να ξεντυθεί τη γήινη και θαμπή όλη της θνητότητας, για να υψώσει από το μνήμα τη σάρκα της άφθαρτη και καθάρια, έτσι που να λάμπει από το φεγγοβόλημα της αφθαρσίας.


4. Σήμερα η Παναγιά αρχίζει τη δεύτερη ύπαρξή της, που της χάρισε Εκείνος που της έδωσε και την προηγούμενη ύπαρξη, και που η προηγούμενη αθάνατη ύπαρξή του δεν είχε χρονική αρχή, αν και είχε τον Πατέρα σαν αιτία της θείας του ύπαρξης.
Χαίρε Σιών, βουνό θείο και άγιο, που σε σένα κατοικούσε το θείο κι έμψυχο βουνό· η νέα Βαιθήλ που μέσα σου η ανθρώπινη φύση χρίεται με τη θεότητα, όπως στην παλαιά Βαιθήλ χρίστηκε η στήλη του Ιακώβ. Απ' όπου απ' το όρος των Ελαιών, έχει ανυψωθεί ψηλά στον ουρανό ο Γιός της Παναγιάς.

Ας ετοιμαστεί νεφέλη ουράνια και πανέμορφη και των ανέμων τα φτερά ας μεταφέρουν στην Σιών τους αποστόλους απ' τα πέρατα της γης. «Ποιοί είναι τούτοι δω που πετάνε σαν σύγνεφα και σαν αϊτοί κοντά στο λείψανο τούτο», που 'ναι η αιτία της ανάστασης όλων των πραγμάτων, για να το υπερετήσουνε στην έξοδό του; «Ποιά είναι κείνη που ανεβαίνει στ' άσπρα ντυμένη, πανώρια και λάμπει σαν τον ήλιο»;

Τραγουδήστε σεις κιθάρες του Πνεύματος, αποστολικές γλώσσες· βγάλτε φωνές χαρμόσυνες, σεις όργανα, οι κορυφές των θεολόγων. Και συ ο Ιερόθεος, το σκεύος της εκλογής, ο καθαγιασμένος από το θείο Πνεύμα, που με τη θεία ένωση έλαβες πείρα και μάθηση, παραμέρισε το σώμα και μ' όλη σου την καρδιά συναποδήμησε και ηχηρά ν' ακουστούν τα εφύμνιά σου. Όλα τα έθνη χειροκροτήστε κι υμνήστε την Θεοτόκο· κι εσείς άγγελοι διακονήστε το θνητό σώμα.

Θυγατέρες της Ιερουσαλήμ, ακολουθήστε τη βασίλισσα και παρθένες, που το Πνεύμα κρατάει πάντα νέα τα νιάτα σας, ελάτε μαζί της στο νυμφίο, για να παρασταθείτε στα «δεξιά» του Κυρίου. Και συ, Κύριε, κατέβα, κατέβα για ν' αποδώσεις στη Μάνα σου, που της είσαι τόσο πολύ υποχρεωμένος, ό,τι για την ανατροφή σου της χρωστάς.

Άνοιξε τα θεία σου χέρια και δέξε της Μάνας την ψυχή, Συ που Εκεί πάνω στο σταυρό το πνεύμα σου εμπιστεύτηκες στα χέρια του Πατέρα και πες της κάποιο γλυκό ψιθύρισμα: έλα καλή μου συ, «κοντινή σε μένα» που με την ομορφιά της παρθενίας σου ακτινοβολείς πιο πάνω κι απ' τον ήλιο. Μου μετέδωσες τα δικά σου. Έλα ν' απολάψεις τα δικά μου. Έλα Μάνα στο παιδί σου!

Έλα, να βασιλέψεις μαζί μ' εμένα που ταπεινά γεννήθηκα από σένα κι έζησα ταπεινά μ' εσένα. Πήγαινε, Δέσποινα, ξεκίνα όχι με τη μωσαϊκή τάξη, «ανέβα» και «απόθανε». Θάλεγα ν' αποθάνεις πρώτα και μετά ν' ανεβείς. Την ψυχή σου εμπιστέψου στα χέρια του Γιου σου. Δώσε πίσω στη γη το χώμα που της ανήκει αφού κι αυτό θα συνανυψωθεί.

Σήκωσε τα μάτια σου, λαέ του Θεού, ύψωσέ τα. Να, στη Σιών, βρίσκεται η κιβωτός Κυρίου του Θεού των δυνάμεων. Και γύρω της παρευρίσκονται σωματικά οι απόστολοι κηδεύοντας το ζωαρχικό και θεοδόχο σώμα. Χωρίς υλικό σώμα, αόρατα και σεβαστικά πετάν άγγελοι και συντροφεύουνε το σώμα της Μάνας του Κυρίου τους.

Κι ο ίδιος ο Κύριος είναι δω, «ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών», αυτός που συντηρεί το κάθε τι κι είναι πέρα από κάθε τόπο, γιατί μέσα σ' αυτόν είναι όλα τα πράγματα, αφού αυτός είναι το ποιητικό και συνεκτικό τους αίτιο.

Να, η παρθένα, η θυγατέρα του Αδάμ και Μάνα του Θεού. Εξ αιτίας εκείνου του Αδάμ επιστρέφει το σώμα της στη γη, την ψυχή της όμως χάρη στο γιο, στέλνει στις ουράνιες σκηνές. Αγιάζου η άγια πόλη και ήδη ευλογημένη απόλαψε αιώνια ευλογία στο πέρασμα του θείου σκηνώματος. Προπορευτείτε σεις οι άγγελοι και περιποιηθείτε τον τάφο· ας τον στολίσει η λάμψη του Πνεύματος.

Ας ετοιμασθούν μύρα και από το πανάμωμο και μοσχομύριστο ας αρωματισθούν σώμα. Ας έρθει εδώ νάμα καθαρό για να ευλογηθεί απ' την αμόλυντη πηγή της ευλογίας. «Αγάλλου γη» καθώς μέσα σου καταθέτεται το σώμα κι εσύ αγέρα χαίρε πολύ καθώς τώρα ανεβαίνοντας σε διασχίζει το πνεύμα της. Πνεύστε αύρες δροσερές και χαριτωμένες.

Η πλάση όλη πανηγύριζε την άνοδο στους ουρανούς της Μάνας του Θεού. Αλαλάξτε νεανικές συντροφιές κι από τις γλώσσες των ρητόρων ας ξεχυθούν τα εφύμνια· οι καρδιές των σοφών ας φιλοσοφήσουν πάνω στο θαύμα και οι γέροντες με τ' ολόλευκο κεφάλι, που τους σεβόμαστε, ας μας δώσουνε γαλήνια τους καρπούς της μυστικής τους θεωρίας. Η πλάση όλη ας προσφέρει στον έρανο. Αλλά κι έτσι, νιώθω, πως ελάχιστα θάφταναν την αξία της γιορτής.

5. Ελάτε όλοι εγκάρδια να κατεβούμε στο τάφο μαζί μ' αυτή που τον κατεβαίνει. Ας σταθούμε γύρω γύρω στην πανίερη κλίνη της και μελωδικά να ψάλουμε ύμνους ιερούς:
«Χαίρε χαριτωμένη, ο Κύριος μαζί σου»! Χαίρε συ, η προορισμένη Μάνα του Θεού. Χαίρε συ που ήσουνα διαλεγμένη προαιώνια στο σχέδιο του Θεού· χαίρε το θειότερο της γης βλαστάρι, κατοικία του θείου πυρός, το ιερώτατο αριστούργημα του πανάγιου Πνεύματος, πηγή του ζωντανού νερού, παράδεισε του ξύλου της ζωής, έμψυχο κλήμα του θείου σταφυλιού, που πηγάζεις νέκταρ και αμβροσία, ποτάμι κατάμεστο από τ' αρώματα του Πνεύματος, χωράφι με το θείο στάχυ, ρόδο τόσο φωτεινό, από το παρθένεμα, που αναδίνεις πνοή με την ευωδιά της χάρης, κρίνο βασιλικού φορέματος, αμνάδα που γέννησες τον αμνό του Θεού, κείνον που στις πλάτες του σήκωσε την αμαρτία του κόσμου, εργαστήρι της σωτηρίας μας, συ ανώτερη κι απ' τις αγγελικές δυνάμεις, δούλα και Μάνα Θεού.

Ελάτε να περιτριγυρίσουμε τον αμόλευτο τάφο και ν' αντλήσουμε θεία χάρη. Ελάτε με τις αγκαλιές της ψυχής να κρατήσουμε το αειπάρθενο σώμα κι έτσι βαστώντας το να μπούμε μαζί του μέσα στο μνήμα και να νεκρωθούμε μαζί του, βγάζοντας πάνωθέ μας τα πάθη και ζώντας μαζί με την Παναγιά, ζωή ειρηνική κι ολοκάθαρη. Ας ακούσουμε, λοιπόν, τους θείους ύμνους, που έρχονται από τ' αγγελικά χείλη. Ας μπούμε να προσκυνήσουμε και ας μάθουμε τα παράξενα μυστήρια: πώς, δηλαδή, το σώμα της σηκώθηκε, πώς υψώθηκε, πώς αναλήφτηκε στους ουρανούς και παραυρίσκεται κοντά στο Γιό της πάνω απ' όλες τις αγγελικές τάξεις. Γιατί, στ' αλήθεια, τίποτα δεν χωρίζει τη Μάνα από το Γιο.

Αυτός εδώ είναι ο τρίτος αποχαιρετιστήριος λόγος στην κοίμησή σου, Μάνα του Θεού, που έγραψα κοντά στους άλλους δυο για σένα και για το σεβασμό και την αγάπη στην Πανάγια Τριάδα, που την υπηρέτησες με την πατρική ευδοκία και τη δύναμη του Πνεύματος, με το να δεχτείς μέσα σου, τον άναρχο Λόγο, την παντοδύναμη σοφία και δύναμη του Θεού.

Δέξου λοιπόν το ζήλο μου που ξεπερνάει τις δυνάμεις μου και δίνε μου τη σωτηρία, την αποξένωση από τα ψυχικά πάθη, την παρηγοριά στους σωματικούς πόνους, τη διάλυση των δυσκολιών, τη γαλήνη του βίου και το φωτισμό του Πνεύματος. Παναγιά μου, κάμε να λαμπαδιάσει ο πόθος για το Γιο σου και το βίο μας κάνε τον έτσι που να του αρέσει. Ώστε, σαν θα ευτυχήσουμε να λάβουμε από κει ψηλά την μακαριότητα και να σε βλέπουμε να λάμπεις με του Γιου σου τη δόξα, ν' αναπέμπουμε ύμνους ιερούς στο Χριστό, το Γιο του Θεού και Θεό μας, που μεσ' από σένα οικοδόμησε τη σωτηρία μας, κι εμείς σ' αιώνια, κοινή με το λαό του Θεού ευφροσύνη, αντάξια στο Πνεύμα.

Σ' αυτόν ανήκει η δόξα και η δύναμη, μαζί με τον άναρχο Πατέρα και το Πανάγιο Πνεύμα και τώρα και πάντα και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.
--------------------------------------------------------
πηγή:  Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού, Η Θεοτόκος - Τέσσερις Θεομητορικές ομιλίες, εκδ. Αποστολική Διακονία, 1970.
 

Πέμπτη, Αυγούστου 13, 2015

Η χαμένη αγνότητα




Ο Παπαδιαμάντης σε ένα από τα διηγήματα του, αναφέρεται στο εξής ευτράπελο περιστατικό.

Ένας αυτοσχέδιος ψάλτης των Αθηνών, όταν έψαλλε με πάθος το μεγαλυνάριο:" Άλαλα τα χείλη των ασεβών" , εκεί πού λέει , "των μη προσκυνούντων την εικόναν Σου", σταματούσε και προσέθετε με αγανάκτιση: οι κερατάδες!

Γνήσια ανόθευτη λαϊκή πίστη πού δεν έβαζε το κακό και το παράλογο με τον νού της!

 Όλα φυσικά τα έβρισκε και όλα τελούνταν καρδιακά και αβίαστα! 

Πού να την βρούμε τώρα τέτοια αγνότητα, πού για να μιλήσουμε για την Παναγία, επιστρατεύουμε τόνους ευσεβισμού και απεριόριστη γλυκανάλατη ηθικολογία.

Λες και δίνουμε εξετάσεις καλού χριστιανού. 

Δεν ξέρω αλλά στις δέκα φορές οι εννέα, προκειμένου για κηρύγματα περί της Παναγίας, δίνουν την εντύπωση πώς δεν υπάρχει πιά έρωτας και καρδιακός λόγος, παρά μόνο αποστειρωμένα στερεότυπα πού αγγίζουν το συναισθηματισμό, χωρίς μαρτυρία ψυχής.

Πολλές φορές θέλοντας να μιλήσουμε για την Παναγία και ειδικά αυτές τις μέρες καθηκοντικώς σχεδόν, περιερχόμαστε σε μια άγονη αμηχανία και επανερχόμαστε σε δοκιμασμένα σχήματα και εκφράσεις. Προσωπικά, πιστεύω πώς ο λόγος δεν μπορεί να εκφράσει την τόση αγάπη και συγκίνηση πού οι περισσότεροι αισθανόμαστε έναντι του προσώπου της.Νομίζω πώς αυτός πού θέλει να μιλήσει για την Θεοτόκο, πρέπει να της μοιάζει στο ελάχιστο. Να έχει αγνότητα και ταπείνωση. Τα δύο διαδήματα της. Και αφού είναι οικείος της κατά κάποιον τρόπο, τότε μόνο να μιλήσει με χαρά και παρρησία. Γιατί αλλιώς έρχεται ο ανεκλάλητος στεναγμός και η σιωπηλή μετα αχράντου ευλαβείας προσκύνηση ενός απλοϊκού ανθρώπου, να φέρει τούμπα ρήτορας πολυφθόγγους ως ιχθύας αφώνους και να δείξει την γύμνια τους/μας.
 Όμως το πυρ συναντά το πυρ και μόνον. Και μακάρι να είχε ήδη ανηφθή!

Τετάρτη, Αυγούστου 12, 2015

μ. μουντές, δέηση του δεκαπενταυγούστου



παναγιά στον μαχαιρά

΄Ελα σαν αυγουστιάτικο μελτέμι
- προτού οι εφτά πληγές σφραγίσουνε το τέλος -
παραπονεμένος άνεμος
να χαϊδέψης το κατώφλι μας.
Η φωνή μας σε περιμένει
- έχει απομείνει μονάχη -
τραγούδι επίμονο του τζίτζικα στο κοιμητήρι.
Περιδιάβασε ανάμεσα στις τύψεις μας.
΄Εχει μια λύπη η δέησή μας,
από έναν παιδικό καιρό, που ξανάνθισε
μια τρυφερότητα νησιώτικης ακρογιαλιάς
που καθρεφτίζει τους οικτιρμούς σου.
Κατέβα από τους λόφους,
φέρε την πηγή του ελέους σου
ν' αναβλύση πλάι στην πληγή μας.
Μάζεψε πάλι εκ περάτων
τα μηνύματα της χαράς,
φόρτωσέ τα πάνω σε δειλινές καμπάνες
που σημαίνουν την Παράκληση
και φέρτα να τα καρφώσης
στεφάνι στην πόρτα μας!

Τρίτη, Αυγούστου 11, 2015

Η Κοίμησις της Θεοτόκου

Αέναη επΑνάσταση ·Η Κοίμησις της Θεοτόκου Άρθρο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Άρθρο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (1851 – 1911), που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Εφημερίς στις 15 Αυγούστου 1887.


Μία των γλυκυτέρων και συμπαθεστέρων εορτών του χριστιανικού κόσμου είναι και η Κοίμησις της υπεραγίας Θεοτόκου, ην σήμερον εορτάζει η Εκκλησία. Ευθύς από των πρώτων μ.Χ. αιώνων, έξοχος υπήρξεν η τιμή και ευλάβεια, ην απένεμον οι χριστιανοί προς την Παρθένον Μαρίαν. Αλλ’ η σημερινή εορτή είναι η κατ’ εξοχήν μνήμη της Θεοτόκου, άτε την Κοίμησιν αυτής υπόθεσιν έχουσα. Η Κοίμησις αύτη συνέβη, κατά την ευσεβή παράδοσιν, τη 15 Αυγούστου, αλλά προϊόντος του χρόνου, συν τη καλλιεργεία και αναπτύξει του χριστιανικού πνεύματος, ετάχθη η προηγουμένη της ημέρας ταύτης δεκατετραήμερος εγκράτεια, προς τιμήν της υπεράγνου Θεομήτορος και αυτή γινομένη. Αγομένης της νηστείας ταύτης, ψάλλονται εν τοις ιεροίς ναοίς εναλλάξ καθ’ εκάστην, οι δύο μελωδικώτατοι Παρακλητικοί Κανόνες, η Μεγάλη λεγομένη παράκλησις και η Μικρά. Και αύτη μεν επιγράφεται «ποίημα Θεοστηρίκτου μοναχού, η Θεοφάνους», και πιθανώτατον, ότι είναι του Θεοφάνους μάλλον, διότι πράγματι φαίνεται έργον δοκιμωτάτου ποιητού, η δε Μεγάλη παράκλησις είναι ποίημα του βασιλέως Θεοδώρου Δούκα του Λασκάρεως. Εξόριστος από της βασιλευούσης, αλωθείσης υπό των Λατίνων, ο ατυχής εκείνος βασιλεύς, ευγλώττως εκχέει τα παράπονά του προς την μόνην πολιούχον αυτής και προστάτιδα: «Προς τίνα καταφύγω άλλην Αγνή; που προστρέξω λοιπόν και σωθήσομαι; Που πορευθώ;… Εις σε μόνην ελπίζω, εις σε μόνην καυχώμαι, και επί σε θαρρών κατέφυγον».
Περί το τέλος του Μεγάλου Παρακλητικού κανόνος ψάλλονται και τα κατανυκτικώτατα εκείνα εξαποστειλάρια.
Το πρώτον, ως εκ μέρους της Θεοτόκου, αρχαιοπρεπές και απέριττον, έχει ώδε: «Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω, κηδεύσατέ μου το σώμα, και συ Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα».
Το τρίτον, ικεσία εκ μέρους των πιστών, είναι περιπαθέστατον: «Και σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξη τας πράξεις, ενώπιον των αγγέλων, παρακαλώ σε Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει». Προς το τροπάριον τούτο συνδέεται ευσεβής τις δοξασία από στόματος εις στόμα φερομένη και ασπαστή παρ’ ορθοδόξοις χριστιανοίς, ότι, κατά την τελευταίαν Κρίσιν, και προ της φρικτής αποφάσεως του αδεκάστου δικαστού, η εύσπλαγχνος Μήτηρ και Παρθένος θ’ ανατείνη το τελευταίον χείρας ικέτιδας προς τον Υιόν της και Κύριον, επικαλουμένη την συγκατάβασιν αυτού επί των αμαρτωλών.

Μετά την δεκαπενθήμερον προπαρασκευήν και νηστείαν, άρχεται η εορτή, και μετ’ αυτήν τα μεθέορτα, ψαλλόμενα μέχρι της 23 του μηνός, καθ’ ην τελείται η απόδοσις της εορτής, η άλλως λεγομένη και Μετάστασις της Θεοτόκου.
Αλλά και όλος ο Αύγουστος μην θεωρείται αφιερωμένος εις την Θεομήτορα, εν τω ιερώ δε Άθω, τη ακροπόλει ταύτη της Ορθοδοξίας, ήτις εδέχθη μετά την πτώσιν της Βασιλευούσης όσα κειμήλια και θησαυρούς δεν περιεσύλησαν οι αλλόφυλοι, και όπου περιεσώθη προς τοις άλλοις και η προς την Θεοτόκον ιδιάζουσα τιμή και το προνόμιον του επ’ ονόματι αυτής σεμνύνεσθαι, τα μεθέορτα εξακολουθούσι και μετά την 23 του μηνός. Χάριν δε περιεργείας δύναται να σημειωθή και η σύμπτωσις, ότι ο Αύγουστος αστρονομικώς ανήκει εις το ζώδιον, το λεγόμενον της Παρθένου.
Κατ’ αυτήν την ημέραν της εορτής τα άσματα και οι ύμνοι είναι εκ των καλλίστων της Εκκλησίας. Ο,τι υψηλόν και ωραίον έγραψέ ποτέ ο Κοσμάς και ο Δαμασκηνός Ιωάννης, οι δύο μέγιστοι της Εκκλησίας μελοποιοί, τονίζεται την ημέραν ταύτην επ’ εκκλησίας, και η ακολουθία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου αμιλλάται προς τας της Μεγάλης Εβδομάδος και των Χριστουγέννων.
Λυρικώτατος είναι ο ένθεος Κανών του ιερού Κοσμά, το «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη», εις ήχον α” αδόμενος, πανηγυρικώτατος δε ο του θείου Δαμασκηνού προς το «Ανοίξω το στόμα μου», εις δ” ήχον. Ο ειρμός της α” ωδής του α” ήχου έχει ως εξής: «Πεποικιλμένη τη θεία δόξη, η ιερά και ευκλεής Παρθένε μνήμη σου, πάντας συνηγάγετο, προς ευφροσύνην τους πιστούς, εξαρχούσης Μαριάμ μετά χορών και τυμπάνων, τω σω άδοντας Μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται».
Το α” τροπάριον της αυτής ωδής λέγει·
«Αμφεπονείτο αύλων τάξις, ουρανοβάμων εν Σιών το θείον σώμά σου· άφνω δε συρρεύσασα, των Αποστόλων η πληθύς, εκ περάτων Θεοτόκε, σοι παρέστησαν άρδην, μεθ’ ων Άχραντε, σου την σεπτήν, Παρθένε, μνήμην δοξάζομεν».

Και το β” τροπάριον·
«Νικητικά μεν βραβεία ήρω, κατά της φύσεως Αγνή, Θεόν κυήσασα· όμως μιμουμένη δε, τον ποιητήν σου και Υιόν, υπέρ φύσιν υποκύπτεις, τοις της φύσεως νόμοις· διο θνήσκουσα, συν τω Υιώ, εγείρη διαιωνίζουσα».
Αξιοσημείωτα είναι τα δύο τροπάρια της ε΄ ωδής του δ΄ ήχου, προς το «Εξέστη τα σύμπαντα»·
«Κροτείτωσαν σάλπιγγες, των θεολόγων σήμερον, γλώσσα δε πολύφθογγος ανθρώπων, νυν ευφημείτω, περιηχείτω αήρ, απείρω λαμπόμενος φωτί, άγγελοι υμνείτωσαν, της Παρθένου την κοίμησιν».
«Το Σκεύος διέπρεπε, της εκλογής τοις ύμνοις σου, όλος εξιστάμενος Παρθένε, έκδημος όλος, ιερωμένος Θεώ, τοις πάσι θεόληπτος και ων, όντως και δεικνύμενος, Θεοτόκε πανύμνητε».

Ο ειρμός της ζ” ωδής του α” ήχου, εν ω μνημονεύεται κατά χρέος η ιστορία των Τριών Παίδων, έχει ως έπεται·
«Ιταμώ θυμώ τε και πυρί, θείος έρως αντιταττόμενος, το μεν πυρ εδρόσιζε, τω θυμώ δε εγέλα, θεοπνεύστω λογική, τη των οσίων τριφθόγγω λύρα αντιφθεγγόμενος, μουσικοίς οργάνοις εν μέσω φλογός· ο δεδοξασμένος, των πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός ει».

Το επόμενον τω ειρμώ τούτω τροπάριον περιέχει ποιητικωτάτην παραβολήν, ή μάλλον αντίθεσιν, αφορμήν λαβούσαν εκ της συντρίψεως των πλακών της Διαθήκης υπό του Μωυσέως. «Θεοπνεύστους πλάκας Μωσής, γεγραμμένας τω θείω Πνεύματι, εν θυμώ συνέτριψεν, αλλ’ ο τούτου Δεσπότης, την τεκούσαν ασινή, τοις ουρανίοις φυλάξας δόμοις, νυν εισωκίσατο· συν αυτή σκιρτώντες, βοώμεν Χριστώ· ο δεδοξασμένος, των πατέρων και ημών, Θεός ευλογητός ει».
Αλλ’ η χρυσή κορωνίς και το επιστέγασμα όλου του Κανόνος, είναι η ωραιοτάτη εκείνη καταβασία της θ” ωδής, μετά του Μεγαλυναρίου, ψαλλομένη και εν τη Λειτουργία·
«Αι γενεαί πάσαι, μακαρίζομέν σε, την μόνην Θεοτόκον.
«Νενίκηνται της φύσεως οι όροι, εν σοι Παρθένε άχραντε, παρθενεύει γαρ τόκος, και ζωήν, προμνηστεύεται θάνατος· η μετά τόκον Παρθένος, και μετά θάνατον ζώσα, σώζοις αεί, Θεοτόκε, την κληρονομίαν σου».

Εφημερίς στις 15 Αυγούστου 1887 Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Σάββατο, Αυγούστου 08, 2015

Κυριακή 9 Αυγούστου: Στο Ι΄ Εωθινό ευαγγέλιο λόγος






Το δέκατο εωθινό ευαγγέλιο, είναι και αυτό από την μαρτυρία του θεολόγου και ευαγγελιστή Ιωάννη. Αναφέρεται στην φανέρωση του Αναστάντος Χριστού σε επτά μαθητές, στην θάλασσα της Τιβεριάδος και στην θαυμαστή αλιεία. Έπειτα οι μαθητές γευματίζουν με τον Αναστάντα Κύριο.

Θέλοντας ο Ιωάννης να μας εισάγει στην διήγηση χρησιμοποιεί το ρήμα "εφανέρωσεν". Ο Αναστημένος δηλαδη Χριστός, αποκαλύπτει τον εαυτό Του σε αυτούς πού Εκείνος θέλει και οι οποίοι του είναι και οικείοι, αλλά και άξιοι. Δεν πρόκειται για μια απλή εμφάνιση, αλλά για μια φανέρωση, πού σημαίνει αποκάλυψη καθαρή της θεότητας και της δύναμης Του. Οι μαθητές ήταν επτά από τους ένδεκα: Ο Σίμων Πέτρος, ο Θωμάς, ο Ναθαναήλ, ο Ιωάννης με τον Ιάκωβο και άλλοι δυο πού δεν κατονομάζονται. Αυτή την φορά η φανερωση δεν γίνεται στα Ιεροσόλυμα, την πόλη πού σκοτώνει τους προφήτες και λιθοβολεί τους αποστόλους του Χριστού, αλλά στην φιλική και ειρηνική Γαλιλαία. Πράγματι, ο Άγγελος διά των μυροφόρων εμήνυσε, όπως ξέρουμε, στους έντεκα να πάνε στην Γαλιλαία, όπου θα δουν τον Κύριο. Ο Χριστός λοιπόν είναι ο απόλυτος Κύριος της αποκάλυψης όχι μόνο σε επίπεδο προσώπων, ή χρόνου , αλλά και τόπου. 

Πηγαίνοντας λοιπόν για ψάρεμα, όπου ήταν η βιοποριστική τους ασχολία, ο Σίμων και οι λοιποί, στάθηκαν άτυχοι γιατί δεν έπιασαν τίποτα, ενώ κοπίασαν όλη νύχτα.Έπρεπε να μην σταθούν τυχεροί στην αλιεία τους οι μαθητές και για να καταδειχθεί το θαύμα πού θα ακουλουθήσει, επειδή χωρίς του Χριστού δεν μπορούν πλέον να ποιήσουν ουδέν, αλλά χωρίς Αυτόν παραμένουν άγονοι και άκαρποι. Αλλά και για να γίνει φανερό, πώς αφού κάποτε κατέλιπαν τα πάντα για να Τον ακολουθήσουν, κάθε παλινδρόμηση εις τα οπίσω, δεν ωφελεί και δεν αποδίδει πνευματικούς και υλικούς καρπούς, αλλά μάλλον και ζημιώνει. Γιατί είναι πλέον αλιείς ανθρώπων και ιεραπόστολοι, και η φύση της εργασίας και αποστολής τους μετηλλάχθη και είναι αντιδιαμέτρου αντίθετη, πνευματική και όχι υλική, ουράνια και όχι επίγεια, αμέριμνη και όχι πλήρης βιοτικής μέριμνας.

Το πρωΐ όμως στέκεται ο Αναστάς Κύριος στην ακρογιαλιά και εκείνοι δεν Τον γνωρίζουν, γιατί είναι επιλογή του Χριστού να είναι ξένος ή οικείος στους ανθρώπους πλέον, αλλά και η ετέρα μορφή πού υπονοείται ότι λαμβάνει μετά την ανάσταση, δεν είναι σε όλους γνωστή και οικεία. Ίσως η απελπισία και απιστία των μαθητών στον Θεό πού έως τότε τους φρόντιζε και μεριμνούσε και για τα απλούστερα των αναγκών τους, τους κατέστησε ανάξιους να αναγνωρίσουν το πρόσωπο Του. Όμως αυτό πού δεν καταφέρνουν οι ανθρώποι, το προνοεί και το καταρτίζει με εξουσία ο Θεός. Και τους γίνεται φανερός, ως Εκείνος ηθέλησε, όταν αποδεικνύει την παντοδυναμία Του και την επιβολή Του στην φύση.Τους προστάζει λοιπόν, ακόμα άγνωστος, να ρίξουν το δίχτυ στα δεξιά του πλοιαρίου και ιδού τα ψάρια πού έπιασαν ήταν τόσα πολλά, ώστε να δυσκολεύονται να τραβήξουν απάνω και αυτό το δίχτυ!

Τότε ακριβώς και μετά το θαυμαστο σημείο γίνεται αντιληπτός και φανερός ο Κύριος τους. Γιατί, μόνον αυτός και αποκλειστικά Αυτός είχε την εξουσία του λόγου, ώστε να επιβάλλει στην φύση να υποταχτεί στο θέλημα Του, για την αγάπη και φροντίδα των αγαπημένων Του και άλλωστε ήταν αυτός πού και πριν την Ανάσταση, με θαυματουργικό τρόπο και άλλοτε είχε θαυματουργήσει σε μια πρώτη αλιεία, όταν εκάλεσε τους μαθητές, αλλά και εχόρτασε τους πεντακισχιλίους με πέντε ψωμιά και δυό ψάρια.Πρώτος, πού Τον αναγνωρίζει είναι ο αγαπημένος μαθητής Ιωάννης, πράγμα πού δηλώνει πώς η αντίληψη του η πνευματική ήταν πιό οξυμμένη και λόγω της αγνότητας, και της πνευματικής του προκοπής, αλλά και της αγάπης πού είχε στον Χριστό. Ο Ιωάννης αποκαλύπτει τον Χριστό στον Πέτρο και αυτός περιζωνύεται ένα ρούχο, γιατί είναι γυμνός και πέφτει στην θάλασσα να συναντήσει με θέρμη και πόθο τον Χριστό. Ο Ιωάννης είναι ο θεολόγος πού αποκαλύπτει τον Θεό στον ποιμένα της Εκκλησίας, πού είναι ο Πέτρος και ο ποιμένας τρέχει αφού ενδυθεί  με θέρμη και ζήλο, εκεί πού του δείχνει ο θεολόγος, δηλαδή αυτός πού μιλάει με τον Θεό και Τον αναγνωρίζει. Και στην Εκκλησία ο γέροντας, ο φωτισμένος, ο προφήτης,ο επίσκοπος, υποδεικνύει πού εστί ο Θεός, όταν τον αναγνωρίζει και καθοδηγεί τους πιστούς εκεί όπου βρίσκεται, με πρώτους τους ποιμένες της Εκκλησίας.

Στην συνέχεια πλησιάζουν και οι άλλοι μαθητές με το πλοιάριο και στο παράγγελμα του Χριστού, να φέρουν τα ψάρια τα οποία έπιασαν στο γυαλό, τα μετρούν και τα βρίσκουν εκατόν πενήντα τρία.Εδώ, πολλοί ερμηνευτές ομιλούν για έναν συμβολισμό. Εκατόν πενήντα τρία, χωρίς να πιστοποιείται όμως, ήταν τα έθνη και τα γένη των ανθρώπων την εποχή του Χριστού. Έχουμε δηλαδή εδώ ένα σημείο, μιά πρόσκληση ιεραποστολικού χαρακτήρα. Ιδιαίτερα μετά την Ανάσταση, οι μαθητές αποστέλλονται σε όλα τα έθνη για να κηρύξουν το ευαγγέλιο και να γίνουν αλιείς ανθρώπων. Όπως κάποτε ο Χριστός τους είπε να μαζέψουν τα περισσεύματα από το θαύμα των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, για να μην χαθεί κανένα κλάσμα, και αυτό είχε εκκλησιαστικό χαρακτήρα και εικόνιζε το σώμα της Εκκλησίας, έτσι και τώρα τους καλεί να περιμαζέψουν όλα τα ψάρια, δηλαδή όλα τα έθνη. Αυτό το σημείο της θαυμαστής αλιείας είναι μια καθαρή ιεραποστολική πρόσκληση για μαρτυρία της Ανάστασης σε όλον τον κόσμο. Και αυτό κατά πολύ εξηγεί γιατί το θαύμα γίνεται όχι στην Ιουδαία και την Ιερουσαλήμ , της ιουδαϊκής πίστης και του εβραϊκού νόμου και του στυγνού εθνικισμού, αλλά στην Γαλιλαία των ειδωλολατρών, ΄πού εικονίζει τον κόσμο των εθνικών, τον εξουϊουδαϊκό κόσμο, πού πρέπει να αναγνωρίσει το ευαγγέλιο και την ανάσταση.

Τέλος, έχουμε μια καθαρά ευχαριστηριακή εικόνα.Όταν οι μαθητές βγαίνουν και συναντούν τον Χριστό, στον γυαλό, βλέπουν έτοιμο ψωμί και ψαρι στα κάρβουνα ψημένο, χωρίς να προέρχεται από αυτά πού έπιασαν οι ίδιοι, αλλά με μυστηριακό και μυστηριώδες τρόπο φερμένα εκεί. Οι πατέρες λένε πώς, αφού ο Υιός και Λόγος του Θεου είναι ο δημιουργός, όλης της κτίσης, άρα αυτό το ψωμί και το ψάρι πάνω στην ανθρακιά, δημιουργήθηκε εκείνη την στιγμή, απο του μηδενός από τον Χριστό, πού είναι ο δημιουργός, ο συντηρητής και προνοητής του παντός. Και πράγματι ο Χριστός τους προσκαλεί να προγευματίσουν και τους μοιράζει τον άρτο και το εκ του μηδενός δημιουργημένο ψάρι , με ευχαριστηριακό τρόπο, δηλαδή τελώντας μυστικά μια προεικόνιση της θείας λειτουργίας. Τόσο ο άρτος, με τον οποίο ταύτισε ο Χριστός το Σώμα Του, όσο και ο ιχθύς πού συμβολίζει την ανθρώπινη φύση του Χριστού, αλώβητη από το άλας της θαλάσσης της αμαρτίας, είναι ευχαριστηριακά στοιχεία. Είναι πολύ σημαντικό πού συνδυάζονται με την ιεραποστολή των μαθητών και με μια αναστάσιμη φανέρωση, γιατί για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται πώς η Ευχαριστία είναι συνδεμένη  με την ανάσταση και αποκαλύπτει τον Χριστό στους πιστούς, αλλά και πώς το μυστήριο της Εκκλησίας πού οικοδομείται από την επικείμενη ιεραποστολή, συγκροτείται και ουσιοποιείται από την Θεία Ευχαριστία. Κανείς από τους μαθητές δεν τολμούσε να ρωτήσει τον Χριστό ποιός ήταν, από δέουσα συστολή και θάμβος, όμως όλοι πλέον γνώριζαν πώς ήταν ο Κύριος τους, γιατί για ακόμα μια φορά τους έγινε φανερός στην κλάση του άρτου.

Αυτή μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης ήταν η τρίτη φανέρωση του Χριστού μετά την ανάσταση. Εδώ πρέπει να εννοήσουμε πώς ήταν η τρίτη κατά το ευαγγέλιο του Ιωάννη. Η πρώτη στην Μαγδαληνή στον κήπο των μνημείων, η δεύτερη στους ένδεκα και τον Θωμα(προσμετράται ως μία γιατί ο τόπος είναι κοινός) στο υπερώο, η δε τρίτη τώρα στην Τιβεριάδα. Και λέμε κατά Ιωάννην τρίτη, γιατί γνωρίζουμε πώς ο Χριστός εμφανίστηκε και σε άλλους πριν από την εμφάνιση, τους οποίους μνημονεύουν οι άλλοι τρεις ευαγγελιστές.

Ας μας μείνει από την σημερινή περικοπή ως μήνυμα το ευχαριστηριακό στοιχείο της, πού είναι και εκκλησιαστικό. Τελώντας, το μυστήριο της θείας ευχαριστίας σε κάθε σύναξη μας, διατρανώνουμε την ύπαρξη μας ως ενιαίο εκκλησιαστικό σώμα, Σώμα δε Χριστού. Σε αυτό το παρατεινόμενο εις τους αιώνας Σώμα Χριστού, πού είναι αυτή η Εκκλησία, προσκαλούνται πάντα τα έθνη, ώστε να γνωρίσουν "του φρικτού μυστηρίου την δύναμιν", την ύπαρξη της Εκκλησίας, πού θεμελιώθηκε με τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού. Και εδώ στο μέσον βρίσκεται ο αναστημένος Ιησούς Χριστός, πού μοιράζει τον αρτο και μας προσκαλεί να γίνουμε ένα σώμα, χωρίς να χαθεί κανείς. Αυτόν παρακαλούμε και σε Αυτόν δεόμεθα να μετάσχουμε εκτυπώτερον της γλυκείας του μεθέξεως, στην ανέσπερη Ημέρα της Βασιλείας Του.


1-8-2015 ππκ

Τετάρτη, Αυγούστου 05, 2015

Να μείνουμε εδώ ...( Νώντα Σκοπετέα)





Να μείνουμε εδώ ...( Νώντα Σκοπετέα)

Κύριε, καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι …
Στην στιγμή που για πρώτη φορά φωταγωγήθηκε η ψυχή μας με το αναλλοίωτο το φως…
Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι …
Τότε που για ελάχιστα νοιώσαμε αγάπη αληθινή , του Σταυρωμένου την αγάπη , που χώραγε μέσα της …δήμιους και διώκτες …
Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι …
Όταν στου πετραχηλιού τα κρόσσια αφήσαμε λυτρωτικά να κυλήσουν διαμάντια καρδιοστάλαχτα , ξαναφορώντας τον χιτώνα τον πρώτο μας τον Φωτεινό…
Καλόν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι Κύριε …
κάτω απ την Θεϊκή Σου Νεφέλη που επισκιάζει του μισεμού τον φόβο , της αμαρτίας το πηχτό σκοτάδι …
᾽Εγέρθητε καὶ μὴ φοβεῖσθε ! είπες Κύριε …
κι ευχήθηκα το ταξίδι το αιώνιο του καθενός παιδιού Σου ν ΄αρχίσει μ ένα Σου πρόσταγμα ξανά , στης δικής του Μεταμόρφωσής την ιερή την ώρα … νυν απολύεις στερνά ανασαίνοντας …