ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Τετάρτη, Νοεμβρίου 30, 2011

Η Προσευχή των Χριστουγέννων ...




Η προσευχή μας κατά τη διάρκεια της Τεσσαρακοστής των Χριστουγέννων θα μπορούσε να συνοψισθεί σε μια μόνο λέξη: "Έρχου!" Είναι το "Έρχου, Κύριε Ιησού!" με το οποίο τελειώνει η Αποκάλυψη.

Αν προφέρουμε αυτό το κάλεσμα με ειλικρίνεια και ζήλο, τότε γίνεται αληθινή ασκητική προσπάθεια. Πραγματικά, η ελπίδα και η προσμονή του Κυρίου αυξάνουν μέσα στην καρδιά μας. Κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής, αυτό το "Ερχου!" μας γεμίζει όλο και περισσότερο, προφέρεται με μεγαλύτερη ένταση, και διώχνει μακριά τους λογισμούς, τις νοερές εικόνες, τα πάθη που είναι ασύμβατα με την έλευση του Χριστού.

Αυτό το "Έρχου!" μας καθαρίζει και μας φλογίζει, θα μπορούσε να δώσει το δικό του ιδιαίτερο χρώμα στην προσευχή μας. Μακάρι να μπορέσουμε, κάθε μέρα της Τεσσαρακοστής αυτής, να προφέρουμε το κάλεσμα μας προς τον Κύριο με τρόπο όλο και λιγότερο ατελή!" "Το άγγελμα της χαράς απευθύνεται και σ’ εμένα προσωπικά. Γεννήθηκε και για μένα ένας Σωτήρας. Ας αναγνωρίσουμε στη Γέννηση του Χριστού ένα δώρο πολύ προσωπικό κι ας το δεχτούμε με χαρά και ευγνωμοσύνη"....

Απόσπασμα από το βιβλίο :

''Εγεννήθη Χριστός'' του π. Λεβ Ζιλέ
(Εκδόσεις Ακρίτας)

πηγη

ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ,ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΚΛΗΡΙΚΟΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΟ «IMAGE MAKING» KAI TO «STAR SYSTEM»

Του Γιώργου Θεοχάρη
O MHΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓ.ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΣ ΣΤΟ AGIORITIKOVIMA.GR-ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ  ΑΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ

«Βέλη» σε πολιτικούς αλλά και σε κληρικούς εξαπολύει ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγ.Βλασίου Ιερόθεος σε συνέντευξη του στο agioritikovima.gr. Με αφορμή την  αγωνία και τον πόνο που καταθέτουν οι συνάνθρωποι μας  στον ίδιο και σε Ιερείς της περιφέρειας του ο Ιεράρχης είπε «Είναι αγανακτισμένοι για τους πολιτικούς που ενώ έβλεπαν ή έπρεπε να βλέπουν πιο μακριά, δεν λάμβαναν τα κατάλληλα μέτρα». Να μην παίζουν με τους όρους «image making» και του «star system» καλεί τους κληρικούς εκείνους «που προσπαθούν να εντυπωσιάζουν με τα «πυροτεχνήματα» που χρησιμοποιούν και τις κοσμικές πρακτικές χάρη διαφόρων σκοπιμοτήτων»,όπως χαρακτηριστικά εξηγεί ο κ. Ιερόθεος.
Παράλληλα, υποστηρίζει, «Δυστυχώς, σήμερα επικρατεί μια νέα θρησκεία, δηλαδή, «η θρησκεία της φιλαργυρίας», όπως ευστόχως έχει χαρακτηρισθεί ο καπιταλισμός.»

 

 Σεβασμιώτατε, ο Έλληνας σήμερα καλείται να ανταπεξέλθει σε έναν "γολγοθά". Η ανεργία και η ανέχεια χτυπά όλο και περισσότερες πόρτες. Αυτό τί αντίχτυπο έχει στην Εκκλησία; Τί σας λένε οι συνάνθρωποι μας  που σας πλησιάζουν;

 Όλοι αναγνωρίζουμε τις δύσκολες ημέρες που περνάμε, τον «γολγοθά», όπως τον χαρακτηρίσατε. Χιλιάδες άνθρωποι υποφέρουν. Κυρίως με ανησυχεί η κατάσταση των νέων ανθρώπων που βλέπουν το μέλλον τους ζοφερό, αφού σπουδάζουν, μελετούν, ξοδεύουν χρηματικά ποσά για τον σκοπό αυτό, αλλά δεν βλέπουν με αισιοδοξία το μέλλον τους. Είναι φοβερό να κτυπιέται η ελπίδα των νέων ανθρώπων. Γενικά, εκείνο που λείπει σήμερα από τους ανθρώπους είναι η ελπίδα της ανάκαμψης. Οι άνθρωποι εκφράζουν την αγωνία  τους, τον πόνο τους για τα παιδιά τους, τις οικογένειές τους, είναι αγανακτισμένοι για τους πολιτικούς που ενώ έβλεπαν ή έπρεπε να βλέπουν πιο μακριά, δεν λάμβαναν τα κατάλληλα μέτρα.
Οι ηγέτες δεν πρέπει απλώς να ικανοποιούν τις πρόσκαιρες απολαύσεις της θέσεώς τους, αλλά να ηγούνται, να πηγαίνουν μπροστά από τον λαό και να τον καθοδηγούν σωστά.
Όπως οι επιστήμονες δεν ασχολούνται με το παρελθόν ή το παρόν, αλλά αποβλέπουν στο μέλλον, γι' αυτό και κάνουν έρευνα και καταλήγουν σε νέες εφευρέσεις, έτσι πρέπει να κάνουν και οι πολιτικοί που ασκούν την επιστήμη της πολιτικής.
Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να αποβλέπουν στην ψήφο του λαού με την υπόσχεση μιας προσωρινής ευδαιμονίας, αλλά να ασχολούνται με το παρόν, να προβλέπουν το μέλλον και να κατευθύνουν τους ανθρώπους σε σωστή κατεύθυνση. Άλλωστε, οι ηγέτες σε μια δημοκρατία πρέπει να αγωνίζωνται για την ανύψωση του πολιτικού, κοινωνικού και πολιτικού επιπέδου του λαού.
Ας μου επιτραπή να πω ότι της σημερινής οικονομικής κρίσεως προηγήθηκε μια περίοδος υπερβολικής ευμάρειας, ευδαιμονισμού και υπερκατανάλωσης, χωρίς σωστές προϋποθέσεις και χωρίς βάση. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής έχει δείξει ότι υπάρχει στενός σύνδεσμος μεταξύ ηδονής και οδύνης, αφού κάθε εκούσια ηδονή επιφέρει ακούσια οδύνη.
Δυστυχώς, σήμερα επικρατεί μια νέα θρησκεία, δηλαδή, «η θρησκεία της φιλαργυρίας», όπως ευστόχως έχει χαρακτηρισθή ο καπιταλισμός. Αυτή η νέα θρησκεία έχει τους δικούς της «ιερείς», που είναι οι τραπεζίτες, τους δικούς της «ναούς», που είναι οι αγορές και οι τράπεζες, το δικό της «ευαγγέλιο», που είναι η προτεραιότητα του χρηματικού κέρδους, και τους δικούς της «πιστούς», που είναι οι καταναλωτές. Αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας, που στηρίζεται αποκλειστικά στον οικονομικό παράγοντα και όχι σε πνευματικές και πολιτισμικές βάσεις.

- Η Εκκλησία μήπως έπρεπε να συμβάλει περισσότερο στην στήριξη των  αναξιοπαθούντων;

 Επανειλημμένως έχει γραφή και λεχθεί ότι η Εκκλησία κάνει το έργο της, εξασκεί φιλανθρωπία, ασχολείται με τις ποικίλες ανάγκες του λαού, χωρίς να την προτρέπη κανείς να κάνη αυτήν την ποιμαντική, διότι είναι μέσα στα καθήκοντά της. Πολλές Ενορίες είναι οργανωμένες σaν «θεραπευτικές κοινότητες» και ασχολούνται με όλες τις πνευματικές, ψυχολογικές, κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες των ανθρώπων. Όπου υπάρχουν Ιερείς που έχουν ευαισθησία η Ενορία μετατρέπεται σε μια ζωντανή οικογένεια και μια ζωντανή θεραπευτική κοινόνητα.
Άλλωστε, έχει διαπιστωθή ότι η Εκκλησία στην χώρα μας είναι ο μεγαλύτερος φορέας φιλανθρωπίας, την οποία ασκεί με τα πολλά ιδρύματα που έχει και με την αγάπη την οποία εκδηλώνουν τα μέλη της.
Βέβαια, πρέπει να σημειωθή ότι ο σκοπός της Εκκλησίας δεν είναι να μετατραπή σε ένα Υπουργείο Κοινωνικής Πρόνοιας, ούτε να γίνη ένα ουμανιστικό φιλανθρωπικό σωματείο. Στην Δύση παρατηρούμε ότι πολλές προτεσταντικές ομολογίες εξαντλούνται αποκλειστικά και μόνο στην θεραπεία των κοινωνικών και οικογενειακών προβλημάτων των ανθρώπων. Ο άνθρωπος, όμως, δεν είναι μόνον σώμα, αλλά έχει και ψυχή και είναι επόμενο ότι οι πνευματικές ανάγκες είναι σημαντικότερες από τις οικονομικές.
Η Εκκλησία πρωτίστως πρέπει να προσφέρη αγάπη και στοργή στους ανθρώ¬πους, να ικανοποιή τις πνευματικές και ψυχικές ανάγκες τους, να κτυπά υψηλές νότες. Γι' αυτόν τον λόγο η Εκκλησία έχει την θεολογία της, την θεία Λει¬τουρ¬γία και τα Μυστήρια, την όλη παράδοσή της, δεν αποβλέπει απλώς στην «μένουσα», αλλά ενδιαφέρεται για την «μέλλουσα» πόλη, κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου «ου γάρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (Εβρ. ιγ', 14). Άλλωστε ο ίδιος ο Χριστός είπε: «ουκ επ  άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ  επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος Θεού» (Ματθ. δ', 4).
Επομένως, επειδή ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή και σώμα δεν παραγνωρίζουμε τις υλικές ανάγκες του, αλλά και δεν τις απολυτοποιούμε, δηλαδή δεν εξαντλούμαστε μόνο σε μια κοινωνική προσφορά, αλλά αποβλέπουμε στην ολοκλήρωση του ανθρώπου με την προσφορά του Θεού σε αυτόν. Αυτό σημαίνει ότι η Εκκλησία ομιλεί στους ανθρώπους για τον Θεό, προσεύχεται στον Θεό για τους ανθρώπους, προσφέρει το αληθινό νόημα της ζωής και μπορεί να συμβή αυτό το οποίο λέγανε οι Απόστολοι, ότι είναι οι «μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες» (Β' Κορ. ς', 10). Το πρόβλημα δεν είναι απλώς το έχειν, αλλά το είναι.
Είναι γεγονός ότι οι Χριστιανοί είναι μέλη της Εκκλησίας, αλλά και πολίτες μιας συγκεκριμένης χώρας. Ως πολίτες ενδιαφέρονται για όλα όσα συμβαίνουν στην πολιτεία και ως Χριστιανοί ενδιαφέρονται για το ουράνιο πολίτευμα. Το λυπηρόν είναι ότι τον τελευταίο καιρό όλοι ασχολούνται υπερβολικά για την πιθανή πτώχευση της χώρας μας ή την έξοδο από την ευρωζώνη και δεν μας απασχολεί η βίωση του ουρανίου πολιτεύματος ούτε η έκπτωση από αυτό.

- Κάποτε η Εκκλησία είχε πουλήσει και καντήλια προκειμένου να βοηθήσει τους πιστούς της...

 Βεβαίως, το έκανε αυτό όταν υπήρχε πολύ μεγάλη ανάγκη και θα το ξανακάνει, όταν η ίδια θα διαπιστώσει ότι φθάσαμε στο απροχώρητο και οι πολιτικοί απέτυχαν πλήρως στο έργο τους. Γιατί είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί ασχολούνται με τον τρόπο διοικήσεως μιας χώρας, ενώ η Εκκλησία αποβλέπει να δώσει πληρότητα στον λαό, να ενώσει τους ανθρώπους με τον Θεό.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι παρά την κριτική που ασκείται στους πολιτικούς, δεν πρέπει να φθάσουμε στο άλλο άκρο να υιοθετούμε τακτικές αναρχίας. Προσωπικά ως πολίτης προτιμώ μια κακή Δημοκρατία, παρά μια καλή δικτατορία.
Βρίσκω όμως την ευκαιρία να σας πω ότι δεν είναι δυνατόν εν ονόματι μιας οικονομικής δυσκολίας και μιας κοινωνικής δυσπραγίας να πουλάμε τα καντήλια από τους Ναούς. Τα κανδήλια είναι έκφραση προσευχής και προσφοράς, αλλά και αναφοράς του ανθρώπου προς τον Θεό και το λάδι που καίει μέσα στην κανδήλα δείχνει την αγάπη μας στον Θεό και την αναζήτηση του ελέους Του. Η βοήθεια στους πτωχούς δεν εξαντλείται μόνον με ένα πιάτο φαγητό, αλλά είναι προσφορά του ελέους και της αγάπης.
Έτσι μέσα στην Εκκλησία δεν υπάρχουν μόνον τα καντήλια και οι εικόνες, αλλά η πίστη και η προσευχή, δηλαδή ο σύνδεσμος μεταξύ του lex crendedi (νόμος της πίστεως) και του lex orandi (νόμος της προσευχής). Ο άνθρωπος μπορεί να ζήση χωρίς φαγητό και ποτό, χωρίς διασκεδάσεις, αλλά δεν μπορεί να ζήση χωρίς πίστη και προσευχή. Αυτή είναι η μεγαλύτερη προσφορά της Ορθοδόξου Εκκλησίας στην εποχή μας. Όταν η Εκκλησία χάση την πίστη και την προσευχή και ασχολείται μόνον με το κοινωνικό έργο, τότε αυτό είναι και λέγεται εκκοσμίκευση. Δεν είναι δυνατόν η οικονομική κρίση να εκκοσμικεύση την Εκκλησία. Οι άνθρωποι παρά τις δυσκολίες θέλουν να υπάρχουν τα καντήλια αναμμένα ως ικεσία στον Θεό. Και η Εκκλησία να κρατά την πίστη και να ανταποκρίνεται στην αποστολή της, που είναι η νίκη κατά του θανάτου, της αμαρτίας και του διαβόλου με την δύναμη του Χριστού.
Λυπάμαι που μερικοί Κληρικοί χρησιμοποιούν συνθηματολογικό και επικοι¬νω¬νιaκό λόγο, προσπαθούν να εντυπωσιάζουν με τα «πυροτεχνήματα» που χρησι¬μο¬ποιούν και τις κοσμικές πρακτικές χάρη διαφόρων σκοπιμοτήτων. Επί τέλους, δεν πρέπει να κλειδώνουν την ορθόδοξη θεολογία στις βιβλιοθήκες και να παί¬ζουν με τους όρους του «image making» και του «star system».
«Ο θησαυρός της Εκκλησίας δεν είναι τα παγκάρια αλλά ο ίδιος ο Χριστός, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η πίστη και η ζωή της Εκκλησίας.»

- Την ίδια ώρα μειώνονται και τα έσοδα των παγκαριών, σύμφωνα με εκτιμήσεις. Εσείς τί εικόνα έχετε;

 Αυτό είναι αλήθεια, διότι όταν μειώνονται τα έσοδα των ανθρώπων, τότε προσφέρουν λιγότερα στους Ναούς. Είναι δε γνωστόν ότι κάθε Ναός για να μπορεί να είναι ανοικτός και να λειτουργεί έχει πολλές ανάγκες, που πρέπει να ικανοποιούνται, όπως είναι οι ψάλτες, οι νεωκόροι, οι ευπρεπίστριες, κλπ. Θα πρέπει δε να καταλάβουμε ότι ένας ανοικτός Ναός είναι, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένα λιμάνι μέσα σε ένα πέλαγος, είναι το κέντρο της Ενορίας και η αναφορά των ανθρώπων σε δύσκολες καταστάσεις.
Όμως ας μου επιτρέψετε να πω ότι το κάθε παγκάρι είναι στην είσοδο του Ιερού Ναού, στην είσοδο της δυτικής πύλης του Ναού και διαθέτει τα κεριά που τα ανάβουν οι Χριστιανοί ως ικεσία και προσευχή προς τον Θεό. Όμως, το κέντρο του Ναού δεν είναι το παγκάρι, αλλά είναι το ανατολικό μέρος του Ναού, δηλαδή το ιερό Βήμα, η αγία Τράπεζα, όπου γίνεται η θεία Λειτουργία και οι άνθρωποι κοινωνούν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού. Έτσι, ο θησαυρός της Εκκλησίας δεν είναι τα παγκάρια και τα κεριά και τα άλλα αντικείμενα, αλλά ο ίδιος ο Χριστός, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, η πίστη και η ζωή της Εκκλησίας. Αυτά δεν πρόκειται ποτέ να εξαντληθούν. Και θα ενθυμήσθε ασφαλώς ότι σε περιόδους διωγμού οι Χριστιανοί για να απολαύσουν αυτόν τον πνευματικό θησαυρό κατέβαιναν και στα έγκατα της γής, στις κατακόμβες.
Επίσης, ένας μεγάλος θησαυρός τον οποίο έχει η Εκκλησία μας είναι ο εκκλησιαστικός λεγόμενος πολιτισμός, οι εκκλησιαστικές τέχνες, δηλαδή η βυζαντινή μας μουσική, η υμνογραφία, η βυζαντινή αγιογραφία κλπ. Πρέπει να βλέπουμε την Εκκλησία και μέσα από αυτήν την προοπτική, ότι κουβαλάει έναν ολόκληρο πολιτισμό του παρελθόντος, αλλά και βιώνει την εσχατολογική θεία Λειτουργία στο παρόν. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Αποκάλυψη του Ιωάννου μας περιγράφει την ουράνια θεία Λειτουργία που είδε ο Ευαγγελιστής και επί τη βάσει αυτής καταρτίσθηκε το τυπικό με το οποίο τελείται η θεία Λειτουργία και εδώ στην γή.
Επομένως, το κέντρο του Ναού δεν είναι το παγκάρι, αλλά η αγία Τράπεζα, και ό,τι προσφέρει αυτή, αλλά και όλος ο πολιτισμός που κουβαλάει η Εκκλησία και τον προσφέρει στους ανθρώπους, για να νοηματοδοτή τον βίο τους.
Ακόμη, πλούτος της Εκκλησίας είναι οι Χριστιανοί της και μάλιστα εκείνοι που έχουν ανάγκες και όσοι χύνουν τον ιδρώτα και το αίμα τους για να συντηρήσουν την οικογένειά τους και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους.


Η ευδαιμονία που επικρατεί στην κοινωνία μας και η φιλαυτία σε αντιδιαστολή με την Ιεροσύνη, βασική αιτία της άρνησης νέων ανθρώπων να γίνουν Ιερείς

- Πολλοί ναοί ανά την χώρα είναι χωρίς Ιερείς. Γιατί άραγε οι νέοι μας σήμερα αρνούνται την επιλογή της Ιερωσύνης; Ποιός ευθύνεται για αυτό;

 Όλοι ευθύνονται για την έλλειψη Ιερέων, δεν μπορεί κανείς να αποδώσει ευθύνες μόνον σε μια πλευρά. Αν το δούμε δε στην ολότητα θα διαπιστώσουμε ότι εκείνο που ευθύνεται περισσότερο είναι η ευδαιμονία που επικρατεί στην κοινωνία μας και η φιλαυτία σε αντιδιαστολή με την Ιεροσύνη που συνδέεται με την θυσία. Ο Ιερεύς είναι έκφραση της θυσιαστικής αγάπης του Χριστού, είναι το άλογο του Θεού, όπως έλεγε ο Βιργίλλιος Γκεωργίου, που συνεχώς πρέπει να μεταφέρει τον Θεό στους ανθρώπους, είναι φορεύς της μαρτυρικής Ιερωσύνης του Χριστού. Έτσι, λοιπόν, σε μια εποχή ευδαιμονίας είναι δύσκολο κανείς να επιδιώκει την θυσία, την προσφορά, την αφιέρωση, την σταύρωση, την προσφορά της αγάπης, που είναι η αποστολή των Κληρικών.
Όμως, το να είναι κάποιος Ιερεύς είναι και ευλογία, δέχεται και προσφέρει μεγάλη χαρά και πληρότητα και γίνεται συνεργός του Θεού στην σωτηρία των ανθρώπων. Όποιος καταλάβει την μεγάλη ευλογία της Ιερωσύνης, τότε μπορεί να θυσιάσει τα πάντα, για να ζήση αυτήν την Χάρη και ευλογία. Δυστυχώς, η κατάσταση που υπάρχει στην κοινωνία μας, η προτεραιότητα της ηδονής και της ικανοποίησης, η αυτάρκεια και η φιλαυτία είναι εκείνα που εμποδίζουν τους ανθρώπους να αναλάβουν αυτήν την διακονία και να βοηθήσουν αποτελεσματικά τους αδελφούς τους. 



εδω

Τρίτη, Νοεμβρίου 29, 2011

Μήπως αὐτὰ πού τοῦ ἔδωσες εἶναι πολλά;

        Πρόσβαλες τὸ Χριστό· ἔδωσες στὸ φτωχό, ἐσὺ ποὺ τὰ ἔχεις ὅλα, ἕνα μικρὸ κέρμα 2 καπίκια καὶ τοῦ εἶπες· «Εἶσαι τυχερός». Τί εἶναι αὐτό; Εἰρωνεία. Μήπως αὐτὰ πού τοῦ ἔδωσες εἶναι πολλά; «Ἐν ᾧ μέτρῳ μετρεῖτε μετρηθήσετε ὑμῖν» (Μτ. 7, 2).

 Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης





Σχετικό: Ο Χριστός είπε στον πλούσιο νεαρό: Αν θέλεις να είσαι τέλειος , πήγαινε πούλησε τα υπάρχοντα σου και μοίρασε το αντίτιμο τους  στους φτωχούς και έλα ακολούθησε με.Όλα σχεδόν τα συναξάρια αρχίζουν με αυτή την πράξη των αγίων πριν δοθούν οι ίδιοι στον Χριστό τελειωτικά.Είναι λοιπόν ξεκάθαρο. Εμείς με διάφορους θεολογισμούς, έχουμε "κολλήσει" στο " ναι μεν αλλά" και στο "ούτως έχει και αλλέως έχει", ενώ ο Χριστός είναι ξεκάθαρος περί αυτού. Ας παραδεχτούμε τουλάχιστον πώς είμαστε αδύναμοι και προσκολλημένοι και ας πράξουμε το μερικώς δυνατόν αφού δεν πράττουμε το δυνητό τάχα υπερδύνατο.Αλλά να παραδεχτούμε το απόλυτο, χωρίς δικαιολογίες. Και έτσι ας ελπίζουμε σε κάποιο έλεος κατά το μέτρον έκαστος. Αλλά τις υποκρισίες και τους εφησυχασμούς να τους αφήσουμε στην άκρη. Καλύτερα συνειδητοποιημένοι νάνοι παρά ανολοκλήρωτοι γίγαντες.  Να πάμε να μοιράσουμε τα υπάρχοντα μας στους φτωχούς και αν δεν μπορούμε τουλάχιστον σιωπή!!!'Αλλωστε ο νέος πήγε να ενοχλήσει τον Χριστό και όχι το αντίθετο. Ο γαρ ζυγός Του χρηστός και το φορτίον ελαφρύ. Τίποτ'άλλο.

Η Παρθένος σήμερον εν σπηλαίω έρχεται για να προσπεράσει...




Η Παρθένος σήμερον τον προαιώνιον Λόγον
εν σπηλαίω έρχεται αποτεκείν απορρήτως...




Κάποτε γυρίζαμε την πλάτη στον ερχόμενο Βασιλιά γιατί είμασταν απασχολημένοι με αυτά πού νομίζαμε πως κατέχουμε....

Σήμερα Τον πτύουμε γιατί δεν κατέχουμε πλέον ό,τι νομίζαμε πώς κατέχουμε...


Και όχι . Ο φόβος της πενίας δεν μας έκανε συνετούς και συμπονετικούς,μα μόνο πιό φοβισμένους.

Κόλαση είναι ο φόβος και η αγωνία του ανικανοποίητου , η οδύνη για την απώλεια του περιττού, η δίψα για το ακόρεστο των φρονημάτων.

Παραμένουμε τα ίδια ηδονοθηρικά ανθρωπάρια. 

Απλώς μας λείπουν τα πεδία εκτόνωσης και στένουμε ως επί το πλείστον μετέωροι και έξω από τα νερά μας....

Αλήθεια... Τί θές και μας ενοχλείς , ω Ναζωραίε, τους νεόπτωχους;

Άφησε μας να ηδονιζόμαστε στην μιζέρια της καταρρευσης της τέως παντοδυναμίας μας.
Άσε μας στην ηδονή του να θρηνούμε τα ανικανοποίητα μας.
Άσε μας να επιδεικνύουμε με κρυφό αυτοηδονισμό το μεγαλείο της τραγωδίας μας.
Άσε μας να νομίζουμε πώς είμαστε έκπτωτοι ρηγάδες , εγκλωβισμένοι στο μεγαλείο της μεμψιμοιρίας τους.


Πάνε να βρεις τους ταπεινούς και μωρούς του κόσμου. Είναι πάντα τόσο πρόθυμοι να σε δεχτούν.

Άλλωστε η κρίση δεν πρόφτασε να αγγίξει τις τρώγλες του εξουθενημένου τους μυαλού,
τις ταπεινές φάτνες της ασήμαντης,της σπιθαμιαίας,της μυστικής από τον κόσμο,

της απέραντης , της υπέροχης ψυχής τους....



Ο νέος Ιερομάρτυς Φιλούμενος



φωτογραφία του Αγίου Φιλομένου στο Φρέαρ του Ιακώβ
  πηγή:imveriaς
Ο Άγιος, κατά κόσμον Σοφοκλής, γεννήθηκε το 1913 και ήταν παιδί του Γεωργίου και της Μαγδαληνής Χασάπη ή Ουρουντιώτη, καθώς και ο δίδυμος αδελφός του αρχιμανδρίτης Ελπίδιος, κατά κόσμον Αλέξανδρος. Οι γονείς του, αν και κατάγονταν από το χωριό Ορούντα της μητροπολιτικής περιφέρειας Μόρφου, έμεναν στην ενορία του Αγίου Σάββα στη Λευκωσία, αφού ο πατέρας του αγίου είχε δικό του πανδοχείο και φούρνο. Μαζί με τον αδελφό του Ελπίδιο, έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο για προσευχή και διάβαζαν βίους Αγίων, απ' όπου ιδιαιτέρως τους συγκίνησε ο βίος του Οσίου Ιωάννου του Καλυβίτη, που κατά κάποιον τρόπο επέδρασε πάνω τους ώστε, να θέλουν να ακολουθήσουν τον μοναχικό βίο. Επίσης, εκτός από τη μητέρα τους, ιδιαίτερη επίδραση στο να αποκτήσουν εκκλησιαστική και ορθόδοξη συνείδηση είχε πάνω τους και η γιαγιά τους Λωξάντρα.


Σε ηλικία 14 ετών τα δύο αδέλφια πηγαίνουν στην Ιερά Μονή Σταυροβουνίου και μετά στα Ιεροσόλυμα, όπου φοιτούν στο εκεί Γυμνάσιο. Αποφοιτώντας από το Γυμνάσιο το 1939, ο μεν Ελπίδιος υπηρέτησε ως πρεσβύτερος σε διάφορους τόπους και εκοιμήθη στις 29 Νοεμβρίου 1983. Ο δε Φιλούμενος, παρέμεινε στα Ιεροσόλυμα και το 1979 διορίστηκε υπεύθυνος του Φρέατος του Ιακώβ, στη Νεάπολη της Σαμάρειας.

το παρεκκλήσι του Φρέατος του Ιακώβ
Εκεί, τον επισκέπτονταν τακτικά φανατικοί Εβραίοι, οι όποιοι απαιτούσαν να βγάλει το Σταυρό και τις εικόνες από την εκκλησία, αφού το θεωρούσαν προσκύνημα της Ιουδαϊκής θρησκείας. Μάλιστα, ένας από αυτούς, το επισκεπτόταν καθημερινά και προσευχόταν σ' αυτό. Ο π. Φιλούμενος, πιστός θεματοφύλακας των παραδοσιακών θεσμίων του Παναγίου Τάφου στο χώ ρο της Παλαιστίνης, εξηγούσε με το ταπεινό και πράο του ύφος πως, το Φρέαρ του Ιακώβ ανήκε στους χριστιανούς από πολλούς αιώνες. Θέλοντας μάλιστα να αποφεύγει εντελώς τις προκλήσεις, όταν ο Εβραίος αυτός εισερχόταν στην εκκλησία για να προ σευχηθεί, σταματούσε τις ακολουθίες και τις συνέχιζε αργότερα. Στόχος του Εβραίου αυτού, όπως και των άλλων φανατικών, ήταν να μετατραπεί το Φρέαρ του Ιακώβ σε Ιουδαϊκό προσκύνημα με κάθε τρόπο.

Το άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Φιλομένου
Στις 29 Νοεμβρίου 1979, ανήμερα της εορτής τού Αγίου Φιλουμένου, 2 ραβίνοι όρμησαν την ώρα που ο Άγιος τελούσε τον εσπερινό και τον κατακρεούργησαν κτυπώντας τον σταυροειδώς με το τσεκούρι, αρχικά στο πρόσωπο και αργότερα σε όλο του το σώμα. Ακόμη και κάτω από τα πόδια του σχημάτισαν σταυρούς με το τσεκούρι. Τα μάτια του βγήκαν, οι σιαγόνες του έσπασαν, τα γεννητικά του όργανα κόπηκαν. Η αποσπασματική δε κοπή των τριών δακτύλων με το οποίο έκανε το σημείο του Σταυρού, έδειξε ότι είχε βασανιστεί σε μια προσπάθεια να τον κάνουν να αρνηθεί την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη. Τελικά, τον αποκεφάλισαν και στη συνέχεια βεβήλωσαν την εκκλησία και το σταυρό κι έριξαν μια χειροβομβίδα, καταστρέφοντας τον χώρο. Το αποτρόπαιο έγκλημα βέβαια, ουδέ ποτε εξιχνιάστηκε, αλλά το αθώο αίμα του, μένει μέχρι σήμερα στους τοίχους, μαρτυρώντας τις φρικαλεότητες και αποτελώντας πηγή συντριβής για τους πιστούς, μα και επίσημη σφραγίδα, που ως άλλη ένδειξη θα πιστοποιήσει τον αιώνιο κολασμό των θητών, αν αυτοί παρέμειναν αμετανόητοι!

Το σκήνωμα του αγίου παραδόθηκε στους ορθοδόξους μετά από 6 μέρες, αλλά διατηρούσε την ευκαμψία του και ετάφη στο κοιμητήριο της Αγίας Σιών. Μετά από τέσσερα χρόνια, στην ανακομιδή των ιερών του λειψάνων, το σώμα βρέθηκε άφθαρτο και ευωδίαζε. Τότε, έκλεισαν τον τάφο και τον ξανάνοιξαν τα Χριστούγεννα του 1984, οπότε το ιερό σκήνωμα διατηρούσε μερική αφθαρσία και το ιερό σκήνωμα εξήλθε του τάφου ευωδιάζων και τοποθετήθηκε σε υάλινη λειψανοθήκη, στο βόρειο τμήμα του ιερού βήματος του ναού της Αγίας Σιών.

Το άφθαρτο σκήνωμα του Αγίου Φιλομένου
Είναι συγκλονιστική η μαρτυρία του π. Σωφρονίου που παρέλαβε το τίμιο λείψανο του μάρτυρα για να το ντύσει και να το ετοιμάσει για την ταφή, ότι παρέμεινε 5 μέρες μετά το μαρτύριό του ζεστό και εύκαμπτο και''βοήθησε'' το Γέροντα Σωφρόνιο για να τον ντύσει, κινώντας την κατάλληλη στιγμή τα χέρια και τα πόδια. Συγκλονιστική είναι επίσης, η μαρτυρία τού κατά σάρκα αδελφού του, π. Ελπιδίου, που αν και μίλια μακριά, άκουσε τη φωνή του π. Φιλουμένου να του λέγει: ''Αδελφέ μου, με σκοτώνουν προς δόξαν Θεού. Σε παρακαλώ, μην αγανακτήσει''.

Η επίσημη αναγνώριση της Αγιότητάς του, έγινε τον Αύγουστο του 2008, με πρωτοβουλία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων.

Στις 29 Νοεμβ. 2009 όμως, έγινε, από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, η επίσημη αγιοκατάταξη τού Αγίου Φιλουμένου του Αγιοταφίτου, (μέσα στο Καθολικό του νέου ιερού ναού της Αγίας Φωτεινής της Σαμαρείτιδος, του Αγίου Φιλουμένου και του Αγίου Ιουστίνου, από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο) στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας και τελέστηκε Πατριαρχική Θεία Λειτουργία στο Προσκύνημα του Φρέατος του Ιακώβ.



Ας έχουμε την ευχή του Αγίου-Ιερομάρτυρος Φιλουμένου, στον Ιερό μας αγώνα εναντίον της σιωνιστικής Νέας Αταξίας – Παγκοσμιοποίησης.






Απολυτίκιον. Ήχος α΄. Της ερήμου πολίτην.



Της Ορούντης τον γόνον, νήσου Κύπρου του βλάστημα και ιερομάρτυρα νέον Ιακώβ θείου Φρέατος, Φιλούμενον τιμήσωμεν, πιστοί, ως πρόμαχον της πίστεως ημών, και αήττητον οπλίτην Χριστού της αληθείας, πόθω κράζοντες‧ δόξα τω σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα τω σε αφθαρτίσαντι, δόξα τω σε ημίν χειραγωγόν προς πόλον δείξαντι!



Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ΄. Τη Υπερμάχω.



Τον ανατείλαντα ως άστρον νεαυγέστατον τη Εκκλησία του Χριστού αρτίως μέλψωμεν, μαρτυρίου ταις ακτίσι και θαυμασίων ταις βολαίς νεοφανέντα ιερόαθλον, ού ηφθάρτισε το σκήνωμα ο Ύψιστος, πόθω κράζοντες‧ χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.



Μεγαλυνάριον



Χαίροις, της Ορούντης σεπτός βλαστός, χαίροις, νήσου Κύπρου πολυτίμητος θησαυρός, χαίροις, Εκκλησίας της Μόρφου ωραιότητης, Φιλούμενε, μαρτύρων νέων υπόδειγμα!
 
 

Σάββατο, Νοεμβρίου 26, 2011

Πίστη ζυμωμένη με αίμα (9)

 
10 Νοεμβρίου: Ο άγιος Ορέστης από τα Τύανα, αφού ομολογεί τον Χριστό, έπειτα  δένεται με αλυσίδες σε αφηνιασμένο άλογο, και μετά από μία ξέφρενη πορεία παραδίδει το πνεύμα.
15 Νοεμβρίου: Ο ιεροδιάκονος Άβιβος ξέεται με σιδερένια νύχια και έπειτα παραδίδεται στην φωτιά.Ο συγκλητικός Ελπίδιος και οι δύο φίλοι του Μάρκελος και Ευστόχιος καίγονται με καυτό νερό. Έπειτα συντρίβονται με σιδηρά ραβδιά και παραδίδονται στην φωτιά. Και αυτά επί του.... φωτισμένου και "φιλοσόφου" βασιλέα Ιουλιανού του Παραβάτη.
18 Nοεμβρίου:Το άγιο νήπιο, ρωτήθηκε από τον έπαρχο ποιο Θεό πιστεύει και απάντησε θαυματουργικά με καθαρή φωνητική άρθρωση, τον Χριστό. Τότε αμέσως αποκεφαλίστηκε. (Αυτό συνέβη όταν ο Άγιος Ρωμανός είπε στον ηγεμόνα Ασκληπιάδη, ότι και τα παιδιά ακόμα γνωρίζουν ότι τα είδωλα δεν είναι θεοί).
25 Νοεμβρίου: Ο στρατηγός Μερκούριος αρνείται να λάβει μέρος στις δημόσιες θυσίες και ομολογεί εαυτόν χριστιανό. Καντακεντάται με σούβλες, καίγεται και στο τέλος αποκεφαλίζεται, αφού αρνήθηκε πρώτον λαμπρή καριέρα.
27 Νοεμβρίου: Ο αποστάτης της πίστης Ιάκωβος από την Περσία, μετανοεί και ομολογεί τον Χριστό, αφού ελέγχθηκε από την μητέρα και την σύζυγο του. Έπειτα απειλείται από το φίλο του ηγεμόνα, για την φιλία του οποίου το πρώτον απαρνήθηκε την πίστη, δεν κάμπτεται, ακρωτηριάζεται και έπειτα αποκεφαλίζεται.
 

Παρασκευή, Νοεμβρίου 25, 2011

Πώς η αγία Αικατερίνα γνώρισε τον Νυμφίο Χριστό

Της λέγανε, ότι είναι ανάγκη να παντρευτεί για να μην φύγουν από τα χέρια της οι οικογενειακοί τίτλοι. Είναι κρίμα, της τόνιζαν, με τέτοια ομορφιά, με τέτοια μόρφωση και με τόσον πλούτο και οικογενειακή δόξα να μείνεις ανύπαντρη, Τότε η Αικατερίνη, για να πάψουν να την ενοχλούν η μάννα της και οι συγγενείς της τους είπε: - Βρέστε μου εσείς ένα νέον, που να μου μοιάζει σ' αυτά τα χαρίσματα που λέτε, πως τα έχω παραπάνω από τις άλλες κοπέλες και θα τον παντρευτώ. Διότι δεν καταδέχομαι να πάρω κατώτερο μου. Ψάξτε, λοιπόν, παντού. Αν όμως του λείπει έστω και ένα από αυτά, είτε η ευγενική καταγωγή, είτε ο πλούτος, είτε η σοφία, είτε η ομορφιά, να ξέρετε, πως δεν θα τον πάρω. - Είναι, της είπαν, ο γιός του αυτοκράτορα της Ρώμης και μερικοί άλλοι αξιωματούχοι. Αυτοί και από μεγάλη οικογένεια είναι και πλουσιότεροι από σένα. Μόνο στην ομορφιά και στην μόρφωση είναι λίγο κατώτεροι σου. - Αφού είναι κατώτεροι μου, σας είπα, δεν δέχομαι, τους απάντησε. Ο ασκητής την καθοδηγεί Όταν η μητέρα της είδε, ότι δεν μπορούσε να την καταφέρει να παντρευτεί, σκέφθηκε να συμβουλευτή έναν άγιο άνθρωπο, και σοφό Χριστιανό, που τον λέγανε Ανανία. Αυτός ασκήτευε έξω από την πόλη, κρυμμένος σε μια ερημική τοποθεσία. Πήρε, λοιπόν, την Αικατερίνη και πήγανε να τον συμβουλευθούνε. Ο ασκητής τους άκουσε με προσοχή. Στο καθαρό μυαλό του έκαναν εντύπωση τα γνωστικά λόγια της Αικατερίνης και σκέφθηκε να πλησιάσει την καρδιά της στον Ουράνιο Νυμφίο - Χριστό. - Εγώ, τους είπε, ξέρω έναν θαυμάσιο γαμπρό. Αυτός σε περνάει σε όλα τα χαρίσματα που είπες, ότι έχεις. Δεν του βγαίνεις μπροστά Του. Η Αικατερίνη σαν το άκουσε αυτό έχασε το χρώμα της. Νόμισε πως κάποιος επίγειος άρχοντας θα ήταν και θα βρισκόταν τώρα σε δύσκολη θέση ν' αρνηθεί. - Μα υπάρχει τέτοιος άνθρωπος πράγματι; Του είπε. - Παιδί μου με βλέπεις, πως είμαι γέροντας με άσπρα γένια και έχω βάλει όρο στη ζωή μου να μην πω ποτέ ψέμα, διότι το απαγορεύει ο Θεός. - Αφού έτσι είναι, μπορώ να ιδώ και να συναντήσω τον νέον αυτόν; Ρώτησε η Αικατερίνη. - Και βέβαια μπορείς! Αποκρίθηκε ο ασκητής. Αρκεί να με ακούσης σε ότι θα σου πω. - Ευχαρίστως, του απάντησε, γιατί σε βλέπω σεβάσμιο και γνωστικό γέροντα. - Άκουσε, παιδί μου. Πάρε αυτή την Εικόνα της Παναγίας, που κρατάει το Θείο Βρέφος στην αγκαλιά της και πήγαινε στο σπίτι σου. Κλείσε την πόρτα του δωματίου σου και προσευχήσου όλη τη νύκτα. Η Παναγία θα σε οδηγήσει και θα σε φωτίσει. Αύριο δε έλα πάλι να τα πούμε.

Πράγματι η Αικατερίνη πήρε την Εικόνα της Θεομήτορος από τον Ασκητή και πήγε στο σπίτι της γεμάτη σκέψεις και απορίες. Εκεί στο αρχοντικό της άφησε εντολή να μην την ενοχλήσει κανείς και κλείστηκε, όπως της είπε ο ασκητής, ολομόναχη στο δωμάτιο της. Προσευχόταν τη νύκτα συνεχώς. Τα βαθειά μεσάνυχτα, όμως, από την κούραση και την αγωνία, την πήρε ο ύπνος. Και τι βλέπει στον ύπνο της! Βλέπει την Βασίλισσα των Ουρανών, την Παρθένα Μαρία, με το Θείο Βρέφος τον Χριστόν στην αγκαλιά της. Ο Χριστός ακτινοβολούσε περισσότερο από τον ήλιο. Κοίταζε όμως την Μητέρα του και όχι την Αικατερίνη. Η Αικατερίνη δεν μπορούσε να ιδή το Πρόσωπο Του. Βλέπει επίσης στον ύπνο της, πως άλλαξε θέση. Πήγε από το άλλο μέρος για να αντικρύσει το πρόσωπο Του και το βλέμμα Του. Ο Χριστός όμως γύρισε από το αντίθετο μέρος το πρόσωπο Του. Αυτό συνέβη τρείς φορές. Στην τρίτη φορά άκουσε την Παναγία να λέγη: - Κοίταξε παιδί μου, την δούλη Σου Αικατερίνη πόσο ωραία είναι, πόσο όμορφη, πόσο λαμπρή... - Όχι, απάντησε, το Θείο Βρέφος. Είναι άσχημη, μαύρη και σκοτεινή. Δεν μπορώ να την βλέπω. - Μα είναι η πιο όμορφη από όλους τους φιλοσόφους και ρήτορας, η πιο ευγενής και η πιο πλούσια από όλες τις νέες του τόπου, λέγει η Παναγία. - Και Εγώ, λοιπόν Μητέρα, σου λέγω πως είναι αμόρφωτη, φτωχή και άξια περιφρονήσεως. Εφ' όσον βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται ( πλάνη της ειδωλολατρίας ή της αθεΐας ), δεν καταδέχομαι να Μου ιδή το πρόσωπο Μου. - Παιδί μου, μη την καταφρονείς την νέα. Βοήθησε την, καθοδήγησε την, πως να μπορέσει να ιδή το υπέρλαμπρο πρόσωπον Σου, πρόσθεσε η Θεοτόκος. - Να πάει, απάντησε ο Χριστός, στο γέροντα που της έδωσε την Εικόνα και ο,τι εκείνος την συμβουλέψει, να κάνη. Μόνον έτσι θα ιδή το πρόσωπον Μου και θα νοιώσει χαρά ανείπωτη και θα βρει την ευτυχία της. Αυτά βεβαίως η Αικατερίνη τα είδε, όπως είπαμε, στον ύπνο της και ξύπνησε ταραγμένη.

Νύχτα σχεδόν ξεκίνησε με μερικές άλλες γυναίκες, για να συναντήσει τον άγιο εκείνο γέροντα ασκητή. Όταν έφτασε, έπεσε με δάκρυα στα πόδια του και άρχισε να του διηγείται λεπτομερώς όσα είδε στον ύπνο της. Έπειτα τον παρακαλούσε να την συμβουλέψει τι να κάνη, για να μπορέσει να ιδή το πρόσωπον του Χριστού. Ο ασκητής δεν έχασε την ευκαιρία. Της μίλησε για την χριστιανική Πίστη. Για τα μυστήρια του σύμπαντος και τον προορισμό του ανθρώπου. Της είπε έπειτα για τον Νυμφίον - Χριστόν και την αγάπη, που έδειξε για το ανθρώπινο γένος, ώστε να εγκαταλείψει την Βασιλεία των Ουρανών και να έλθει στη γη και να σταυρωθεί για την κάθε ψυχή. Ακόμη της είπε για την ευτυχία, που ευρίσκουν οι ψυχές, που κατορθώνουν να γυρίσουν στον Χριστό, να συνδεθούν μαζί Του και να γίνουν νύμφες Του. Η Αικατερίνη τ' άκουσε όλα αυτά με μεγάλη προσοχή. Το σοφό μυαλό της και η ευαίσθητη καρδιά της δεν άργησαν να κλείσουν μέσα τους την αλήθεια της χριστιανικής Πίστεως. Ζήτησε μάλιστα να βαπτιστεί. Μέχρι τότε ήταν αβάπτιστη. Πράγματι ο ασκητής, που είδε την αγάπη της προς τον Χριστό, την εβάπτισε. Χαρούμενη τώρα η Αικατερίνη, πήγε στο μέγαρο και όλη τη νύχτα προσευχότανε στον Χριστό. Τι χαρά ήταν εκείνη! Τι ευτυχία!... Όταν όμως την πήρε ο ύπνος, βλέπει πάλι την Παναγία, με το λαμπερό Θείο Βρέφος. Αλλά αυτή τη φορά, δεν γύρισε το Βρέφος αλλού τα μάτια Του. Αλλά την κοίταζε με γλυκό και γαλήνιο βλέμμα. - Πως, Τον ρώτησε η Παρθένος, Σου φαίνεται τώρα η νέα; - Τώρα μάλιστα, απάντησε! Τώρα έγινε λαμπερή, ένδοξη, πλούσια και πάνσοφος. Τίποτε από τα παλαιά δεν ευρίσκω επάνω της. Έφυγε το σκοτάδι. Εξαφανίστηκε η ασχήμια της. Χάθηκε η φτώχια και η αμορφωσιά της. Τώρα είναι καλή. Είναι γεμάτη χαρές και αγαθά. Τώρα, μάλιστα, συμφωνώ και αποφασίζω να την μνηστευθώ, για νύμφη Μου άφθορο. Τότε η Αικατερίνη, είδε, πως έπεσε χάμω και πως με δάκρυα Του έλεγε: - Υπερένδοξε Δέσποτα, δεν είμαι άξια να ιδώ την Βασιλεία Σου. Αλλά αξίωσε με να γίνω μια ταπεινή δούλη Σου. Εκείνη τη στιγμή βλέπει - στον ύπνο της πάντα - την Παναγία να της πιάνει το δεξί της χέρι και να λέγει: - Δός της παιδί Μου, το δακτυλίδι, να την νυμφευθής, για να την αξιώσεις της Βασιλείας Σου της αιωνίου. Πράγματι! Ο Δεσπότης - Χριστός της έβαλε στο δάκτυλο ένα ωραίο δακτυλίδι και της είπε: " Ιδού σήμερα σε λαμβάνω για νύμφη Μου άφθορο και αιώνιο. Φύλαξε με ακρίβεια αυτή τη συμφωνία και μη λάβεις πλέον άλλον νυμφίον επίγειον". Με τα λόγια αυτά του Χριστού ξύπνησε η Αγία Αικατερίνη. Κοίταξε το δεξί της χέρι και βλέπει - ώ του θαύματος! - ότι φορούσε το δακτυλίδι, ενώ στη ζωή της ποτέ άλλοτε δεν είχε φορέσει! Πλημμύρισε τότε η καρδιά της από ιερή συγκίνηση και θείο έρωτα. Δόθηκε από τότε ολόψυχα στον Χριστό.

διαβάστε τον λοιπό βιο της εδώ

Μέγας Βασίλειος: περί τόκων και δανείων


«Πλούσιος ει; Μη δανείζου. Πένης ει; Μη δανείζου»
Mέγας Βασίλειος
Μπορεί στα άχρηστα «περιοδικά ποικίλης ύλης», τα κατ’ ευφημισμόν βιβλία γλώσσας του Δημοτικού, ο Μέγας Βασίλειος «να απλώνει τη μπουγάδα του και να κρεμά το μακρύ του σώβρακο» (Γλώσσα Δ΄ δημοτικού, β΄ τεύχος, σελ. 52) ή, σύμφωνα, με το κρανιοκενούς εμπνεύσεως εύρημα του «περιοδικού» της Ε΄ Δημοτικού, να επιδίδεται σε μαγικά πράγματα, όπως, για παράδειγμα, να συγκεντρώνει, εν είδει χαλκομανίας, έλατα στο κόκκινο παλτό του. (Γλώσσα Ε΄ Δημοτικού, β΄ τεύχος, σελ. 30-31), όμως στα βιβλία των ιερών γραμμάτων της Εκκλησίας μας, διαβάζουμε γιατί είναι, ο Βασίλειος ο Μέγας, φωστήρ της Οικουμένης.
Είναι δυνατόν σε σχολικά βιβλία τάχα και Γλώσσας να συντηρείται και να προβάλλεται ακόμη αυτό το διαφημιστικό παχύσαρκο ξωτικό, αυτή η χαζοχαρούμενη φιγούρα που μοιράζει παιχνίδια στα μοσχοαναθρεμμένα βλαστάρια των δυτικών κοινωνιών, παιχνίδια που έφτιαξαν λιπόσαρκα και κοκαλιασμένα χεράκια παιδιών του Τρίτου ή Τέταρτου Κόσμου; Ποιον, αυτόν που και τους λεπρούς της Βασιλειάδας ασπαζόταν και αγκάλιαζε, αυτόν που έγινε εύγλωττος και σιωπώσα παραίνεση αρετής και φιλανθρωπίας, που «έπεισεν ανθρώπους όντας, ανθρώπων μη καταφρονείν».
Μας τηγανίζει η κρίση σήμερα και μας κουνούν το δάκτυλο απειλητικά οι δυτικές «αλώπεκες του σκότους», γιατί ανεχτήκαμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που έθρεψε και πάχυνε τους πειθήνιους ζητωκραυγαστές που ανέχονται τις ανθυπομετριότητες που δήθεν κυβερνούν. Να κρατάς στην αγκαλιά σου Σωκράτη και Πλάτωνα, Μέγα Βασίλειο και Χρυσόστομο, Μακρυγιάννη και Παπαδιαμάντη και να διδάσκεις «οδηγίες χρήσης καφετιέρας» στο Δημοτικό ή παιδεραστικά ξεράσματα, σαν το τρισάθλιο «Οσάκις», στο Γυμνάσιο.
Πώς όμως να ανεχτούν, οι διαβίου αμαθείς, κείμενα που και μόνο με την ανάγνωσή τους ελέγχεται, όση απέμεινε, η συνείδησή τους; μια υδαρή και μπαζωμένη συνείδηση δεν αντέχει, καθρεφτίζεται, όταν διαβάζει:
«Εσύ δεν είσαι πλεονέχτης; Εσύ δεν είσαι κλέφτης, αφού σφετερίζεσαι εκείνα που δέχτηκες από τον Θεό για να τα διαχειριστείς ως οικονόμος; Μήπως νομίζεις ότι θα ονομαστεί λωποδύτης μόνον εκείνος που γδύνει κάποιον και του αρπάζει τα ρούχα, ενώ εκείνος που δεν ντύνει τον γυμνό, αν και μπορεί να το κάμει, αξίζει να πάρει άλλο όνομα; Πρόσεξε! Το ψωμί που εσύ παρακρατείς, είναι του πεινασμένου∙ το ένδυμα που φυλάγεις στις αποθήκες σου, είναι του γυμνού∙ το παπούτσι που σαπίζει στο σπίτι σου, είναι του ξυπόλυτου∙ τα χρήματα που τα κατακρατείς χωμένα στη γη (σ.σ. ή σε τραπεζικούς λογαριασμούς, στην ημεδαπή ή στην αλλοδαπή Ελβετία), είναι εκείνου που έχει ανάγκη. Ώστε λοιπόν τόσους αδικείς, όσους θα μπορούσες να βοηθήσεις». («Ώστε τοσούτους αδικείς όσοις παρέχειν εδύνασο». Μεγ. Βασιλείου «περί πλεονεξίας» Ε.Π. 31, 276-277).
Η κρίση - και οι γεννήτορές της πολεμούνται - με την ορθόδοξη βιοτή, με ανδρεία και όχι με μυξοκλάματα. Ο Χριστιανός Ορθόδοξος κλαίει για τα πάθια και τους καημούς του κόσμου, δεν κλαίγεται όμως σαν καημένο κνώδαλο. Αρχοντόπουλο, με πτυχία και «διδακτορικά» ήταν ο Μέγας Βασίλειος. Στάχτη και σποδός όλα. Τα πούλησε και τα μοίρασε στους φίλους του Χριστού, τους φτωχούς, γιατί «όσο πλεονάζεις τω πλούτω τοσούτω ελλείπεις τη αγάπη», θα πει ο ασκητικότατος Γέροντας της Καππαδοκίας.
Στα πανεπιστήμια, τα φημισμένα και ξακουστά, της Εσπερίας, στα οποία σπουδάζουν οι πορφυρογέννητοι των τριών οικογενειών, που κυβερνούν τον τόπο τα τελευταία 30-40 χρόνια, μαθαίνουν γράμματα πολλά και σπουδάματα…σπουδαία, όχι όμως και του Θεού τα πράματα. Γι’ αυτό βύθισαν την χώρα στην οικονομική φρίκη και στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Επαναπατρίζονται με μοναδικό προσόν την επωνυματοφορία και μετακενώνουν τα άθεα γράμματα και τις παραλυμένες θεωρίες στη δόλια πατρίδα μας και…. «μαζί τα φάγαμε». («Η ασίγαστη γενικότητα των πιθήκων» θα έλεγε ο Καρούζος). Αν δεν μας κυβερνούσε το μεταμοντέρνο συνονθύλευμα και οι απελέκητοι γόνοι θα μπορούσε η πατρίδα μας να φτιάξει σχολειά - όλων των βαθμίδων- τα οποία με πνευματικά «προσανάμματα και φυλλώματα» τους κλασσικούς και τους Πατέρες θα μάθαινε στα ανυπεράσπιστα σήμερα παιδιά «τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή και τιμιότη». (Μακρυγιάννης). Για να εκτιμήσεις όμως την μεγαλοπρέπεια και την ανθρωποποιό αξία των ελληνικών γραμμάτων και πριν και μετά την γέννηση του Χριστού, πρέπει να έχεις γευτεί τον γλυκασμό τους στα άγουρα και κρίσιμα χρόνια της ζωής σου. Όταν όμως αυτά τα χρόνια βοσκάς και χορταίνεις με τα ξυλοκέρατα της Δύσης, τα όλο εγωισμό και απανθρωπιά, τότε γίνεται αυτό που έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «καημένη Ελλάδα, στέλνουμε στη Δύση αητούς και μας γυρίζουν κουρούνες».
Και στα σχολειά, αντί να μορφώνουμε αητούς που θα πετούν ψηλά και θα αγναντεύουν το πέλαγος, μπουκώνουμε «το μέλλον του τόπου» με σκύβαλα, γιατί τέτοια μας κουβάλησαν οι ατάλαντοι γόνοι από τα καλά τους πανεπιστήμια. (Μέχρι το ’60 τα πανεπιστήμια μας ήταν από τα καλύτερα του κόσμου. Μετά, όταν επέστρεψαν «δαφνοστεφείς» οι αντιστασιακοί των γαλλικών μπιστρώ, κατάντησαν «άσυλα» αμάθειας και καταλήψεων).
Γιορτάζουμε σε λίγες μέρες, την Πρωτοχρονιά, τον Μέγα Βασίλειο, που τόσο αγαπούσε και σεβόταν ο λαός μας, όταν ακόμη βαστούσε το ρωμαίικο ήθος. Λένε κάποιοι δοκησίσοφοι της σήμερον ότι η Εκκλησία, οι ιεράρχες της δεν πρέπει να ανακατεύονται με θέματα της πολιτείας, αλλά να κοιτούν τα του οίκου τους. Δηλαδή, να βυσσοδομούν οι διεφθαρμένοι πολιτικάντηδες και να εγκληματούν ανεξέλεγκτα. Για την Εκκλησία όμως «τύπος και υπογραμμός» είναι οι άγιοι, οι οποίοι δεν δίσταζαν να συγκρουστούν και με τον Καίσαρα. «Την βασιλέως φιλίαν μέγα μεν ηγούμαι μετ’ ευσεβείας, άνευ δε ταύτης, ολέθριαν αποκαλώ» θα πει ο άγιος Βασίλειος στον αιρετικό αυτοκράτορα Ουάλη. Σήμερα υποταχτήκαμε στις άπληστες συμμορίες του ΔΝΤ, της τρόικας και γονατίζουμε από τα καταστρεπτικά δάνεια.
«Να μη δεχτείς ποτέ δανειστή, που σε πολιορκεί. Να μην ανεχθείς ποτέ να σε αναζητούν, για να βρουν τα ίχνη σου και να σε συλλάβουν σαν άλλο θήραμα (οι τοκογλύφοι). Το δάνειο είναι η αρχή του ψεύδους∙ είναι αφορμή αχαριστίας, αγνωμοσύνης και επιορκίας. Άλλα λέει εκείνος που δανείζεται και άλλα εκείνος που δανείζει… Είσαι φτωχός τώρα, αλλά ελεύθερος. Όταν δανειστείς, όχι μόνο δεν θα πλουτίσεις, αλλά θα χάσεις και την ελευθερία σου…
Η φτώχεια δεν φέρνει καμμιά ντροπή.
Γιατί λοιπόν να προσθέτουμε στον εαυτό μας τη ντροπή του δανείου; Κανείς δεν θεραπεύει τα τραύματά του με άλλο τραύμα, ούτε θεραπεύει το ένα κακό με άλλο κακό, ούτε επανορθώνει τη φτώχεια με τόκους. Είσαι πλούσιος; Μη δανείζεσαι. Είσαι φτωχός; Μη δανείζεσαι». (Μεγ. Βασιλείου, «ΙΔ΄ Ψαλμ. και περί τοκιζόντων, 2 ΕΠΕ 5, 78-80). Αν μορφώνονταν οι γενιές των Ελλήνων με τέτοια κείμενα…. 

Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς

πηγη
.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 23, 2011

Αμφιλόχιος και Θεοδόσιος

 
Ο Αμφιλόχιος υπήρξε ένας από τους εκατόν πενήντα Πατέρες της Δευτέρας Οικουμενικής Συνόδου (381 μ.Χ.) και αγωνίστηκε πολύ κατά του πνευματομάχου Μακεδονίου και των μαθητών του Αρείου. Μετά την επικράτηση  στη βασιλεία του Θεοδοσίου του Μεγάλου και την παράδοση από αυτόν πάλι όλης της εξουσίας της Δύσεως στον Ουαλεντινιανό τον νέο, και μετά την επάνοδο του Θεοδοσίου ως νικητή, αφού κατέστρεψε  τον τύραννο Μάξιμο, προσήλθε σ’  αυτόν ο μέγας Αμφιλόχιος και τον παρότρυνε  να απομακρύνει τους Αρειανούς και να δώσει τις εκκλησίες πίσω στους ορθοδόξους. Επειδή όμως ο βασιλιάς δεν έκανε τίποτε, μηχανεύτηκε ο θαυμάσιος το εξής: Πήγε στα ανάκτορα και τον μεν βασιλιά Θεοδόσιο τον χαιρέτισε, τον δε υιό του Αρκάδιο περιφρονώντας τον δεν τον χαιρέτισε. Ο Βασιλιάς δυσανασχετώντας  από το γεγονός αυτό, χαρακτήριζε δικιά του προσβολή την ατιμία που έδειξε ο Αμφιλόχιος στο παιδί του. Αυτός τότε με πολύ σοφό τρόπο αποκάλυψε τον σκοπό της ενέργειάς του και είπε: Βλέπεις, βασιλιά, πώς δεν υποφέρεις εσύ την ατίμωση του παιδιού σου, αλλά δυσανασχετείς; Πίστεψε λοιπόν ότι κατά παρόμοιο τρόπο και ο Θεός αποστρέφεται και μισεί αυτούς που βλασφημούν τον Υιό του Θεού. Τότε κατάλαβε ο βασιλιάς και έγραψε νόμους που απαγόρευαν τους συλλόγους των αιρετικών. Αυτός ο αοίδιμος άνδρας, αφού ποίμανε για πολλά χρόνια το ποίμνιο του Χριστού και συνέταξε ορθόδοξους λόγους, έφτασε σε βαθύ γήρας και αναπαύτηκε εν ειρήνη.


διαβάστε εδώ τα σχετικά με τον άγιο

ΑΛΛΑΓΗ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ

το εσωτερικό του Ναού μας με το τέμπλον οίκου Χαλεπά
Νιώθοντας την ανάγκη για μία αίσθηση ανανέωσης και για να ξεφεύγουμε από την στασιμότητα, αλλάζουμε το όνομα του ιστολογίου από ΦΩΝΗ ΒΟΩΝΤΟΣ ΑΜΑΡΤΩΛΟΥ ΙΕΡΕΩΣ σε  ΙΕΡΕΑΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.Νομίζω ο τίτλος ξεκαθαρίζει καθαρότερα κάποιες από τις προθέσεις μας. Η θεματολογία και το ύφος του ιστολογίου θα παραμείνουν ως έχουν. Ευχαριστώ πού με τιμάτε με τις επισκέψεις, τα σχόλια,τις παραπομπές και τις προσευχές σας. Παρακαλώ ενημερώστε τα ιστολόγια σας, όσα παραπέμπουν στο ταπεινό μου αρχονταρίκι. Η διαδικτυακή διεύθυνση και άρα και τα link παραμένουν βέβαια ως έχουν.


iereasanatolikisekklisias.blogspot.com 


Εύχεσθε!

Τρίτη, Νοεμβρίου 22, 2011

Δείξε και μετά δίδαξε...(Γεροντας Ιάκωβος)


Η συζήτηση είχε ανάψει για τα καλά. Ο νέος μοναχός άφησε το κέρασμα κατά το σύνηθες σε ένα μικρό τραπεζάκι καμωμένο από κορμό. Ό προσκυνητής συνέχισε να ρωτά το γέροντα της συνοδείας.
-Πώς θα βοηθήσω, γέροντα, τα παιδιά μου; Τί πρέπει να κάνω; Φοβάμαι γι αυτά.Κι αν εγώ κάνω κάθε προσπάθεια κι μετά εκείνα φύγουν μακριά από το Θεό;

-Πρέπει να καταλάβεις, του απάντησε ό γέροντας, πώς εσύ πρέπει να κάνεις αυτό πού μπορείς. Κι ό Θεός θα κάνει όλα τα υπόλοιπα. Είναι εγωισμός να πιστεύεις πώς αγαπάς εσύ περισσότερο τα παιδιά σου άπ' ότι τα αγαπά ό Θεός.

-Κι εγώ τί πρέπει να κάνω;

-Δείξε καί μετά δίδαξε», τον σταμάτησε ό γέροντας. Είναι φορές, συνέχισε,πού αναρωτιέμαι από τί υλικό έφτιαξε ό Θεός τούς Άγιους του. Έψαχνα για εκείνο πού τους πόρωσε την καρδιά ώστε να αντέχουν το μαρτύριο κι αυτόν τον ίδιο το θάνατο.Κι όμως,όταν διαβάσει κανείς τους βίους των Αγίων,δε θα αργήσει να νιώσει πώς οί άνθρωποι δυναμώθηκαν καί οπλίστηκαν με την πίστη γιατί πριν άπ' όλα είχαν ποτιστεί από τα ορθόδοξα νάματα της πίστεως από τους γονείς τους. Πρίν διδάξεις το δρόμο του Θεού,δείξε το δρόμο με το παράδειγμα της ζωής σου.

Όταν κανείς ανέβει στο μοναστήρι του Όσιου Δαυίδ του Γέροντος στη Λίμνη Ευβοίας, νιώθει μυστική καί ανείπωτη χαρά πλημμυρισμένος από την παρουσία παλαιών καί νέων Αγίων να στολίζουν το μοναστήρι καί την εκκλησία. Εκεί λοιπόν, άκουσα μία συγκλονιστική ιστορία σχετική με το γέροντα Ιάκωβο από ένα μοναχό του Μοναστηριού.

Από μικρό παιδί ό γέροντας, το Ίακωβάκι, όπως τον έλεγαν,περνούσε στα μαύρα χρόνια της Κατοχής μαζί με τη μητέρα του από ένα περιβόλι.Πείνα φοβερή, φώναζε το στομάχι καί ή φορτωμένη αχλαδιά με τα αχλάδια ριγμένα γύρω έμοιαζε φαγητό λαχταριστό. Μικρό παιδί καί νικήθηκε το Ίακωβάκι μα πριν, καθώς ήξερε, ζήτησε τη γνώμη της μητέρας του.

-Μάνα ή αχλαδιά, είπε. Να πάρουμε μάνα τα αχλάδια πού χουν πέσει κάτω. Κι ή μάνα απάντησε. -Ιάκωβε, δικό μας είναι το περιβόλι; -Όχι μάνα.

-Μήπως είναι εδώ ό περιβολάρης για να τον ρωτήσουμε;

-Όχι μάνα. Μα τα αχλάδια θα χαλάσουν, δεν είναι κρίμα;

- Όχι Ιάκωβε. Ας χαλάσουν.

Μάνα καί γιος τράβηξαν καί πάλι το δρόμο νηστικοί.

Με άδειο το στομάχι μα γεμάτη την ψυχή τους.

αρχ. Εφραίμ Παναούση
 

Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ ΤΣΑΛΙΚΗΣ Η τελευταία ημέρα της ζωής του


 Νύχτα της 20ης Νοεμβρίου - πρωί της 21ης. Ήρθε η ώρα να τελειώσει το μαρτύριο της ζωής αυτής. Αρκετά οι αρρώ­στιες, αρκετά και η άσκηση του μεγάλου βιαστή. Ο ίδιος ο μακαριστός γέροντας το γνώριζε καλά. Έπεφτε η αυλαία στο μικρόκοσμο και άνοιγε η αυλαία στον απέραντο, τον ατε­λεύτητο κόσμο της μακαριότητας και της δόξας. Γι' αυτόν που προορίζονται όσοι πόνεσαν πολύ και όσοι αγάπησαν τον Κύριο χωρίς όρια.  
 Ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος αγρύπνησε αποβραδίς με προσευχή. Μα ο εξουθενωμένος δε λησμόνησε και τους πονε­μένους. Διάβασε τα τελευταία γράμματα και απάντησε περί­που σε δεκαπέντε. Παρηγόρησε, συμβούλεψε κατά περίπτω­ση. 21 του Νοέμβρη. Ξημερώνοντας θα γιόρταζε τα Εισόδια της Θεοτόκου. Ετοιμαζόταν όλη τη νύχτα, θα κατέβαινε. Κανονικά δε θα ‘πρεπε, μα το ήθελε πολύ. τόσο πολύ που τί­ποτα δεν μπορούσε να τον αποκλείσει από την τελευταία του θεία Κοινωνία. Με κόπο κατέβηκε, σκοτάδι ακόμα, στην Ακολουθία. Μερικοί μοναχοί πρόσεξαν μιαν άλλη διάθεση στο πρόσωπο του γέροντα. Ιλαρότητα υπέρμετρη, αγάπη ξε­χείλιζε ολόκληρος, το αγγελικό του χαμόγελο ατέλειωτο. Έγινε η Ακολουθία. Έψαλε γονατιστός τόσο άνετα και αναστάσιμα, λες και δεν ήταν άρρωστος.
 Η θεία φωνή του γέμιζε το ναό, εξαίσια μελωδία, λες και ψέλνανε πολλοί άγγελοι μαζί. Ημέρα ιερή για τον Ιλαρίωνα, γιατί το πρωί εκείνο, στα Φύλλα, τον χειροτονούσε ιεροδιάκονο ο μητροπολίτης Χαλκίδας. Φαινότανε πως η Λει­τουργία τούτη δεν έμοιαζε συνηθισμένη. Όμως. ούτε είπε ούτ' έδειξε τι έζησε στην τελευταία του Λειτουργία. Είδε πά­λι τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ; Είδε γύρω του Αγίους; Είδε το πανάγιο Αίμα του Κυρίου ή τον ίδιο τον Κύριο αμνό στην Άγια Τράπεζα. Όπως άλλοτε; Δεν το ξέρουμε.
 Το πρωί, λίγο πριν τις 9, βγήκε από το ναό, πήγε στην κουζίνα με καλή διάθεση και ήπιε καφέ. Τον περίμεναν όμως για εξομολόγηση. Σηκώθηκε σιγά σιγά, βγήκε, κατέβηκε τα σκαλιά μπροστά στην κεντρική πύλη της Μονής, προχώρησε για την απέναντι πτέρυγα και ανέβηκε τα λίγα σκαλιά. Σε λί­γα μέτρα το εκκλησάκι του Αγίου Χαράλαμπου. Εκεί συνή­θως εξομολογούσε. Το ίδιο και τώρα. Στις 10 η ώρα εξομολό­γησε τον αγιορείτη διάκονο Γεννάδιο, στον οποίο ευχάριστα μα σταθερά είπε μεταξύ άλλων:
- Καλά που ήρθες, να είσαι που θα με αλλάξετε, μη φεύ­γεις.
 Ο διάκος διαμαρτυρήθηκε με διάφορα λόγια για τα περί θανάτου του γέροντα, μα εκείνος επέμενε.
Τελειώνοντας την εξομολόγηση έδειχνε κουρασμένος, αλλά διατηρούσε χαρμόσυνη διάθεση. Σηκώθηκε, πήρε από το χέρι το διάκο και βγήκανε από το εκκλησάκι. Προχώρη­σαν, κατεβήκανε τα σκαλιά και μπήκανε στο ναό. Έκανε την προσευχή του, ασπάστηκε όλες τις εικόνες, ευχαρίστησε και δοξολόγησε. Μα πλέον ζούσε άλλες καταστάσεις. Μέσα του κι έξω του αυγαζόταν από θείο φως - γι' αυτό η ευφροσύνη και ιλαρότητα του προσώπου του. Τη θαυμαστή κατάσταση τούτη αξιώθηκε να δει μόνο ένας μοναχός, ο Εφραίμ. Καθά­ριζε τα μανουάλια του ναού και είδε το μακαριστό γέροντα να μπαίνει μεταμορφωμένος. Έλαμπε ολόκληρος και ακτι­νοβολούσε χαρά και αγαλλίαση. Στάθηκε ακίνητος και τον παρατηρούσε πλημμυρισμένος και ο ίδιος ο Εφραίμ από αγαλλίαση και έκπληξη.
 Βγήκε από το ναό και με το διάκο φέρανε γύρω γύρω τη Μονή εσωτερικά. Έβλεπε όλους τους χώρους, όλους τους μοναχούς, τους ευλογούσε ειρηνικά και τους μετέδιδε αγαλ­λίαση, που διαχυνόταν άφθονη από το αγγελικό του πρόσωπο. Αφού τελείωσε ο γύρος αυτός, ήθελε να βγουν έξω από τη Μονή. Βγήκανε από τη νότια πόρτα. Προχώρησε σιγά σι­γά δεξιά. Σταμάτησε στο εργαστήριο κι ευλόγησε με άπειρη αγάπη τους εκεί μοναχούς. Πάλι προς τα δεξιά, ενώ σταμα­τούσε στα εκκλησάκια και σταυροκοπιότανε πολλές φορές. Ανέβηκε ακόμα ψηλότερα, βορειοδυτικά. Ζήτησε να τον βοηθήσει ο διάκος ν’ ανεβούνε ακόμα λίγο. Από κει το μονα­στήρι φαινότανε όλο. Σαν από αεροπλάνο. Ήταν ωραίο, ανακαινισμένο, φροντισμένο... και το 'χε βρει ερείπιο, διαλυ­μένο, ξεχαρβαλωμένο και πολύ μικρότερο. Τώρα και ανακαι­νισμένο και γεμάτο με καλούς μοναχούς.
 Το κοίταζε από κει ψηλά και δεν το χόρταινε. Το βλέμμα του είχε τόση αγάπη για το μοναστήρι. Έμεινε να το κοιτάει αρκετά. Συλλογιζότανε άραγε πως βρήκε παλιά το μοναστή­ρι; Μάλλον όχι, γιατί δεν έφευγε από το πρόσωπο του καθό­λου η ευφροσύνη. Δεν ήταν ώρα για δυσάρεστες μνήμες... τώρα μόνο δοξολογούσε, οι στιγμές λίγες και αφιερώνονται στα μεγάλα...
 Τα πόδια δεν τον κρατούσαν.
- Έλα, παιδί μου. πάμε.
Γυρίσανε από την άλλη μεριά. Σχεδόν μεσημέρι. Μεσημέρι της 21ης.
Κατάκοπος, μετά το μεσημέρι, αποσύρθηκε για λίγο στο κελί του. Έφτασε όμως ο π. Αλέξιος, που έπρεπε για πρώτη φορά να κάνει κηδεία. Νέος ιερέας και δεν ήξερε το τυπικό και πως ψάλλεται. Με υπομονή ο μακαριστός γέροντας του είπε πως θα κάνει τούτο, πως εκείνο. Κι έπιασε να του ψέλνει τροπάρια της νεκρώσιμης Ακολουθίας. Έψελνε και ο Αλέ­ξιος, μα ο γέροντας έψελνε πολύ ωραία. Έκπαγλα και χαιρό­τανε όλο και περισσότερο. Σε κάποια στιγμή ο Αλέξιος νόμι­σε ότι έμαθε να ψέλνει τη νεκρώσιμη Ακολουθία και ήθελε να φύγει, ευχαριστώντας και παίρνοντας την ευχή του γέρο­ντα. Εκείνος όμως επέμενε να την ψάλουνε όλη από την αρχή. Έτσι κι έγινε. Την ψάλανε ολόκληρη, και ο γέροντας ήτανε όλο χαρά κι ευφροσύνη.
Έφυγε μετά τις 2 η ώρα ο π. Αλέξιος κι έμεινε μόνος ο γέ­ροντας. Στις 3.15 του χτύπησαν την πόρτα για καφέ και του είπαν ότι ήρθε η Γερασιμία. Κι ενώ δύσκολα δεχότανε στο κελί. είπε μόνος του:
-Να έρθει. Αυτό το παιδί έχει ανάγκη, πρέπει να το δω!
Αργότερα δέχτηκε τη Γερασιμία, για εξομολόγηση. Έβαλε το πετραχήλι του, έκατσε στην άκρη του κρεβατιού, βλέποντας τον Εσταυρωμένο, και άρχισε. Την άκουσε προ­σεχτικά, τη συμβούλεψε, της έδωσε κουράγιο... και ξαφνικά με αλλοιωμένη όψη της λέει:
-Εδώ, παιδί μου, είναι ο όσιος Δαβίδ... Και ο άγιος Ιά­κωβος ο Αδελφόθεος... ψάλε το Απολυτίκιο τους...
 Στο μεταξύ τα λεπτά περνούσαν και μέσα του ο γέροντας είχε πολλή αγωνία. Ήθελε να προλάβει να δει διάκο τον υποτακτικό του Ιλαρίωνα, που εκείνο το πρωί. στη Λειτουρ­γία, τον χειροτόνησε ιεροδιάκονο ο Σεβασμιώτατος μητρο­πολίτης Χαλκίδας Χρυσόστομος. Και χωρίς ν' ακούγεται κά­ποιος θόρυβος, στις 4.15. λέει στη Γερασιμία:
-Παιδί μου, άνοιξε τη ν πόρτα, ήρθαν οι πατέρες.
 Πράγματι, έφταναν στην πόρτα οι πατέρες. Τη στιγμή που στράφηκε στην πόρτα η Γερασιμία, δοκίμασε ο γέροντας να σηκωθεί, να σταθεί στα πόδια του... Μα την ίδια στιγμή είπε «ζαλίζομαι, ζαλίζομαι...» κι έγειρε, χάνοντας την ευστά­θεια του. Πρόλαβε η κοπέλα κι έπιασε λίγο το γέροντα και τον βοήθησε να μη χτυπήσει πολύ, πέφτοντας στο πάτωμα. Η αναπνοή του ήτανε πολύ δύσκολη και προσπαθούσε. Συγ­χρόνως έμπαιναν και οι πατέρες με πρώτο τον π. Ιλαρίωνα. Αμέσως σύγχυση, φόβος, πανικός, κλάματα... Γονάτισε δί­πλα του ο π. Κύριλλος, πήρε να του τρίψει τα χέρια... άλλοι μοναχοί τρέξανε στον Άγιο Χαράλαμπο και κλαίγοντας κά­νανε Παράκληση. Άλλος έτρεξε να τηλεφωνήσει σε γιατρό. Ο σφυγμός του μεγάλου ασκητή φάνηκε νηματοειδής, ανε­παίσθητος... Το πρόσωπο του πήρε λίγο κοκκινωπό χρώμα... έμεινε ήρεμο, χωρίς αγωνία... και μια στιγμή έκανε με τα σε­πτά χείλη του ένα μικρό φύσημα...
 Αυτό ήταν, σαν πουλάκι παρέδωσε το πνεύμα. Όλα είχα­νε τελειώσει. Στις 4.17 το απόγευμα, ο μακαριστός γέροντας άφησε το φθαρτό κόσμο του πόνου. Μπήκε σε μακάρια μονή του Τριαδικού Θεού.
 Οι πατέρες της Μονής δε θέλανε να πιστέψουν ότι ο γέρο­ντας έφυγε. Κάτι προσπαθούσανε να του προσφέρουν... σύγ­χυση απερίγραπτη, μιλούσαν κλαίγοντας... και η συνεννόη­ση δύσκολη. Πάντως όλα είχανε τελειώσει.
  Καθ. Στυλιανός Γ. Παπαδόπουλος
ΕΚΔΟΣΕΙΣ  ΑΚΡΙΤΑΣ - Η' Έκδοση: Νοέμβριος 2003 
πηγή: http://www.egolpion.com/iakovos_tsalikis.el.aspx

Ἡ τιμωρία τῆς μνησικακίας


Ὁ πρεσβύτερος Τίτος καί ὁ διάκονος Εὐάγριος ἦταν ἐπίσης συμμοναστές στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου.
Ὁ διάβολος, πού πάντοτε σπέρνει ζιζάνια, δημιούργησε ἔχθρα ἀνάμεσά τους. Κι ἐνῶ πρῶτα ἦταν ἀγαπημένοι, ἔφασαν τώρα στό σημεῖο νά μή θέλουν νά ἰδωθοῦν.

Στήν ἐκκλησία δέν θύμιαζε ὁ ἕνας τόν ἄλλο. Κι ὅταν ὁ ἕνας θύμιαζε, ὁ ἄλλος ἔφευγε μακριά.
Οἱ ἄλλοι μοναχοί πάσχιζαν νά τούς συμφιλιώσουν, ἀλλά χωρίς ἀποτέλεσμα.
Κάποτε ὁ πρεσβύτερος Τίτος ἀρρώστησε βαριά. Συνῆλθε τότε καί κάλεσε μετανοημένος τόν Εὐάγριο γιά νά συγχωρεθοῦν. Ἐκεῖνος ὅμως ἀρνήθηκε νά τόν συγχωρήσει, κι ἄρχισε ἀπό μακριά νά τόν καταριέται καί νά τόν βρίζει. Τόν ἄρπαξαν τότε καί τότε τόν ἔφεραν μέ τή βία στόν ἄρρωστο.
-Συγχώρεσέ με, ἀδελφέ, ἱκέτεψε ὁ Τίτος μέ δάκρυα, μόλις τόν εἶδε.
-Ποτέ δέν θά συμφιλιωθῶ μαζί σου οὔτε σ’ αὐτήν τή ζωή οὔτε στήν ἄλλη, δήλωσε ἄσπλαχνα ὁ Εὐάγριος.
Τήν ἴδια στιγμή ἔπεσε κάτω νεκρός. Ἀντίθετα ὁ Τίτος σηκώθηκε ἀπό τό κρεββάτι ὑγιής καί διηγήθηκε στους πατέρες τά ἀκόλουθα:
-Εἶχα φτάσει κοντά στό θάνατο, χωρίς νά ἔχω συμφιλιωθεῖ μέ τόν Εὐάγριο. Καί τότε, τί νά δῶ! Μέ πλησίασαν ἄγγελοι, ἀλλά ἔφυγαν ἀμέσως κλαίγοντας γιά τό χαμό τῆς ψυχῆς μου. Τότε ἦρθαν κοντά μου οἱ δαίμονες, χαρούμενοι πού θά μέ κέρδιζαν, ἐξ αἰτίας τῆς ὀργῆς καί τῆς μνησικακίας. Γι’ αὐτό φώναξα νά μοῦ φέρετε τόν ἀδελφό νά συγχωρεθοῦμε.

Ὅταν ὅμως ἔσκυψα στά πόδια του κι ἐκεῖνος γύρισε ἀλλοῦ τό πρόσωπό του, βλέπω ξαφνικά δίπλα μου ἕναν φοβερό ἄγγελο. Κρατοῦσε στά χέρια του φλογισμένο ἀκόντιο. Μ’ αὐτό τρύπησε ἀνελέητα τόν Εὐάγριο, πού ἔπεσε νεκρός. Ὕστερα ὁ ἄγγελος ἅπλωσε τό χέρι του σέ μένα καί μέ σήκωσε. Καί νά, εἶμαι ὑγιής!
Ἡ τιμωρία τοῦ Εὐαγρίου ἀπό τόν ἄγγελος συγκλόνισε τούς ἀδελφούς, κι ἀπό τότε ἔγιναν ὅλοι πιό σπλαχνικοί.

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο
«Ἐμφανίσεις καὶ θαύματα τῶν Ἀγγέλων» (σελ.198-199)
Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωπὸς Ἀττικῆς 2007
 

Δευτέρα, Νοεμβρίου 21, 2011

ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ






Στην εικονογράφηση του γεγονότος των Εισοδίων της Θεοτόκου, βλέπουμε, στο κέντρο την Παναγία σαν μικρό τριετές κοράσιον, που όμως έχει όλη την ιερότητα της μέλλουσας Μητέρας του Θεού. Ο ιερέας Ζαχαρίας ο μετέπειτα πατέρας του Προδρόμου, έχει ακουμπήσει ευλαβικά και στοργικά το χέρι του επάνω στην κεφαλή της. Την ευλογεί και την υποδέχεται στα άγια των αγίων, φορώντας ενδύματα λειτουργικά και διακριτικό της ιερωσύνης στην κεφαλή του. Η Παναγία στέκει με ιερή σιγή απέναντί του έχει τα χέρια της σε στάση ευλαβική και συγχρόνως κινητική απέναντί του, που δηλώνει την προθυμία και την χαρά της προσελεύσεώς της στον Ναό του Κυρίου. Αυτό είναι το σχέδιο και το θέλημα του Θεού και η προαιώνια βουλή του για την σωτηρία των ανθρώπων.

Το ίδιο ευλαβικά και με ιερή συγκίνηση εικονίζονται και οι γέροντες γονείς της Ιωακείμ και Άννα. Την παραδίδουν στα χέρια του Ζαχαρία με μια κίνηση πολύ εκφραστική, που δηλώνει την προθυμία τους να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους στο Θεό και να του αφιερώσουν το μονάκριβο παιδί τους, που το απέκτησαν μετά από πολλών χρόνων προσευχή και νηστεία και σε γήρας προχωρημένο. Όμως η αγάπη στο Θεό επισκιάζει τα σπλάχνα της στοργής της ανθρώπινης φύσης. Έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους στην παιδίσκη τους Μαρία, προσέχοντάς την με πολύ συγκίνηση.

Πίσω τους βλέπουμε πολλές νεάνιδες [=κορίτσια], να κρατούν λαμπάδες αναμμένες και να προπέμπουν την Παναγία οδηγώντας την στο Ιερό, όπου έμεινε σαν περιστερά ηγιασμένη και έγινε η λαμπάδα του Θεού, η κατοικία Του, ο ναός Του, το θυσιαστήριο και η λατρεία η ζώσα και καθαρά.

«Ο καθαρώτατος Ναός του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστάς [=νυφικό δωμάτιο (δηλ. εκεί όπου ενώθηκαν θεϊκή & ανθρώπινη φύση στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού] και Παρθένος, το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, σήμερον εισάγεται, εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα, την εν Πνεύματι Θείω˙ ην ανυμνούσιν Άγγελοι Θεού˙ Αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος».

Κυριακή, Νοεμβρίου 20, 2011

Λόγος στη γιορτή της Υπεραγίας Δέσποινάς μας Θεοτόκου όταν οδηγήθηκε από τους γονείς της στον Ναό




Θεοφυλάκτου Αρχιεπισκόπου Αχρίδος

Στον ναό προσφέρουν στον Δεσπότη αφιέρωμα ζωντανό που κινείται και στον οίκο του Θεού προστίθεται ωραιότητα και ο τόπος του ναού κληρώνεται σαν κατοικητήριο της δόξας —πράγμα που και ο Δαβίδ παραδέχεται ότι επιθυμεί, αλλά δεν αξιώνεται να το δει με τα μάτια του. Και ξεχνά η παιδούλα το πατρικό της σπίτι και οδηγείται στον βασιλιά, που επιθύμησε το κάλλος της.
Οδηγείται με τη θέλησή της, με τιμές και δόξα, με λαμπρή πομπή βγαίνει από το σπίτι της, ενώ όλοι χειροκροτούν εγκωμιαστικά την έξοδο. Συνοδεύουν τους γονείς της όλοι οι συγγενείς, οι γείτονες, οι φίλοι. Οι πατέρες συνοδεύουν χαρούμενα τον πατέρα κι οι μητέρες τη μητέρα, οι κοπέλλες και οι νεαρές κρατώντας λαμπάδες συμπορεύονται με την κόρη του Θεού σαν ένας κύκλος αστεριών φωτεινών γύρω από τη σελήνη κι όλη η Ιερουσαλήμ μαθαίνει το γεγονός και παρακολουθεί την πρωτοφανή αυτή πομπή, δηλαδή ένα κοριτσάκι τριών ετών να περιστοιχίζεται με τόση δόξα, να τιμάται με τόση λαμπαδηφορία. Όταν έφτασαν στον ναό, τους περίμενε και τους χαιρετούσε με ψαλμωδίες όλη η ιερατική τάξη και ο ίδιος ο αρχιερέας συγκινούνταν από το θαύμα αυτό και μάλιστα περισσότερο από όλους, επειδή ήταν θεόπνευστος.
Οι γονείς οδηγούν σ’ αυτόν την κόρη, που την εμπιστεύονται και διηγούνται τα σχετικά με τη στείρωση της Άννας και την υπόσχεση που έλαβαν σ’ αυτό το θέμα και γενικά παραδέχονται πως υπερβαίνει τις δυνάμεις τους η ανατροφή της κόρης. Επειδή ήταν πολύ αγαπητή από τον Θεό, έπρεπε και η ανατροφή της να είναι ανάλογη, ώστε ένα μαργαριτάρι τόσο λαμπρό και σπάνιο να μη ραφτεί πάνω σ’ ένα φτηνό και τιποτένιο ύφασμα, αλλά σ’ ένα βασιλικό ένδυμα, για να το στολίσει και να το αναδείξει πάρα πολύ.
Ο αρχιερέας εκείνη τη στιγμή μάλλον έπεσε σε έκσταση, καταλείφθηκε από το πνεύμα του Θεού και διέγνωσε ότι η κόρη είναι πραγματικά κατοικητήριο θείας χάρης και ότι είναι αυτή περισσότερο άξια απ’ αυτόν να εμφανίζεται συνεχώς ενώπιον του Θεού. Ταίριαζε αυτό που ειπώθηκε και είχε βαθύ νόημα στον νόμο για την κιβωτό, ότι θα κατοικήσει στα Άγια των αγίων, γιατί αυτό ακριβώς αναφέρεται ολοφάνερα σ’ αυτήν την κόρη. Ο αρχιερέας χωρίς ενδοιασμούς και χωρίς φόβο τολμά κάτι δίκαιο, που ξεπερνά τον νόμο, μάλλον ξεπερνά τον ανθρώπινο νόμο καθώς και την ασάφεια του γράμματος τού νόμου, γιατί ακολουθεί το άγιο Πνεύμα και οδηγεί και αποθέτει στα Άγια των αγίων αυτό το αφιέρωμα. Δέχεται ο τόπος αυτός την κόρη, αυτός που κανείς άλλος άνθρωπος δεν τον είδε, που δεν τον πατούν ούτε οι ιερείς ούτε ο ίδιος ο αρχιερέας, παρά μια μόνο φορά τον χρόνο. Έπρεπε βέβαια να μην υπακούει δουλικά στη σπουδαιότητα του νόμου, αυτή που αγιάσθηκε με την καθαρότητά της περισσότερο από ολόκληρη τη φύση και δικαιώθηκε από τότε που ήταν στη μήτρα της μητέρας της, ενός νόμου που δεν θεσπίστηκε για τους δίκαιους, αλλά για τους αμαρτωλούς. Ο νόμος καθιερώθηκε για τις παραβάσεις και θεωρήθηκε παιδαγωγός για κείνους που χρειαζόταν διαπαιδαγώγηση. Σ’ αυτήν που ξεπερνούσε τους αγγέλους όχι ο νόμος, αλλά η χάρη του Θεού εκτελούσε τα τέλεια. Φανερώνει ο Θεός ότι αρέσει αυτά τα όποια συνέβησαν, γιατί χρησιμοποιεί σαν διάκονό της άγγελο για να αναθρέψει την αφιερωμένη και τρέφει με παράδοξο τρόπο αυτήν που θα τον γεννήσει και θα τον αναθρέψει, ώστε κανένα χαρακτηριστικό της να μη φαίνεται ότι είναι ανθρώπινο, αλλά όλα να φαίνονται ότι είναι θεϊκά.
Αυτή είναι η σημερινή μας πανήγυρη, αυτό το γεγονός γιορτάζουμε σήμερα, την προσαγωγή της κόρης στον ναό και την εισαγωγή της στα Άγια των αγίων. Τι παράξενο γεγονός, τι παράξενο πράγμα ακούμε! Ένα μικρό κορίτσι να ζει στα άδυτα και αθέατα του Θεού. Ακόμη κι αν μόνο πατούσε στην αυλή του ναού, αυτό θα έδειχνε ξεκάθαρα την οικειότητα που θα είχε με τον Δεσπότη, αφού βέβαια το «να πατάει κανείς την αυλή μου δεν το επιτρέπω» ορίσθηκε από τον Θεό γι’ αυτούς που έρχονται σε ρήξη μ’ αυτόν. Ακόμη κι αν έβλεπε μόνο τα Άγια του ναού, κι αυτό θα ήταν μεγάλη απόδειξη παρρησίας προς τον Θεό. Ακόμη κι αν μια φορά τον χρόνο έμπαινε στα Άγια του ναού, κι αυτό θα ξεπερνούσε πάρα πολύ την ταπεινή θέση της γυναίκας.
Τώρα όμως περνώντας την αυλή, διασχίζοντας το δεύτερο χώρισμα και φτάνοντας στα Άγια των αγίων, ορίζεται να μένει συνεχώς μαζί με τον Θεό κι αυτό είναι ένας αρραβώνας μεταξύ της ανθρώπινης φύσης και της χάρης του Θεού, που εμφανίζεται αργότερα. Δείχνει μ’ αυτή της την ενέργεια η Θεοτόκος προφητικά σ’ εμάς και ανοίγει τον δρόμο σ’ όλο το ανθρώπινο γένος για την άνοδο και είσοδό του στα ουράνια και αληθινά Άγια των αγίων και έτσι μετά απ’ αυτό φαίνεται ότι καταργεί τον μωσαϊκό νόμο, ο οποίος επειδή δεν μπορούσε να μας δικαιώσει και να μας καθαρίσει από την αμαρτία, σχεδόν μας εμπόδιζε όλους να μετέχουμε σε κάθε μορφή αγιότητας. Επρόκειτο βέβαια ο Χριστός με τη θεία χάρη να μας δικαιώσει όλους και «αφού με τον σταυρικό θάνατό του γκρέμισε ό,τι σαν τοίχος μας χώριζε και προκαλούσε έχθρα», άνοιξε για όλους τους ανθρώπους τις εισόδους, που ήταν προηγουμένως άβατες, και αφού μας άγιασε όλους και μας καθάρισε με νερό και άγιο Πνεύμα, μας δέχτηκε στα Άγια. Γι’ αυτό τώρα στον ναό υποδέχεται την Παρθένο. Και όσα συμβαίνουν τώρα στη Θεοτόκο, μοιάζουν σαν να μας δίνει ό Θεός αξιόπιστα ενέχυρα για τη συμφιλίωση αργότερα ολόκληρου του ανθρώπινου γένους μαζί του.
Μικρό παιδί αφιερώνεται εξαιτίας της έλλειψης κακίας και εξαιτίας της ευθύτητάς του· «Γιατί η βασιλεία του Θεού ανήκει σε ανθρώπους που είναι σαν κι αυτά» και «Βοηθάει ο Κύριος τους αθώους και βλέπει με ευμένεια τους ευθείς ανθρώπους». Μιλάμε για γυναίκα, που εξαιτίας της Εύας προήλθε η αμαρτία, ώστε «εκεί όπου πλεόνασε η αμαρτία, εκεί θα υπερπερισσεύσει η χάρη του Θεού». Και ενώ η γυναί¬κα διώχτηκε από τον παράδεισο, θα προηγηθεί της φύσης της και θα εισέλθει στα Άγια των άγιων, θα είναι τριών ετών, γιατί έτσι συμβολίζεται η αγία Τριάδα, αυτή που αυξάνει την αγιότητα. Τί σημαίνει η πομπή: Είναι η ελεύθερη διατύπωση της χάρης του θεού, η οποία απλώθηκε σ’ ολόκληρη τη γη και δεν περιορίσθηκε σ’ ένα τόπο σύμφωνα με τη στενή αντίληψη του νόμου. Τί σημαίνει η παρουσία νέων κοριτσιών; Ψυχές του «καινούργιου ζυμαριού» του Θεού, που συμπορεύονται μιμούμενες την Παρθένο. Μπορώ να διακρίνω κάποιον συμβολισμό στις λαμπάδες που κρατούν; Είναι το φως της ζωής, που λάμπει για να δοξάζεται ο Θεός, είναι ο φωτισμός της γνώσης, αυτό που ανάβει και κρατιέται από δυνατά χέρια, κι όχι σαν να το κρατούν αποκαμωμένα χέρια και εγκαταλελειμμένο από κάθε δύναμη, όπως λέει ο θείος Δαβίδ, ότι και «το φως των οφθαλμών κι αυτό ακόμη σβήνει». Γιατί το άγιο Πνεύμα θα αποφύγει τον δόλο και δεν θα κατοικήσει σε σώμα καταχρεωμένο με πολλές αμαρτίες.
Εσύ ακροατή, που σκανδαλίζεσαι απ’ αυτά που ακούς εξαιτίας της προσωπικής σου τυφλώσεως, κρύψου στη σκιά και μη σκέφτεσαι τίποτε περισσότερο από αυτό που ξεπερνάει το γράμμα του νόμου, αφού είσαι «σκληροτράχηλος με πωρωμένη την καρδιά» και κλεισμένα τα αφτιά, που πάντοτε αντιστέκεσαι στο άγιο Πνεύμα. Είναι δυνατόν να λέγεται ότι ο αρχιερέας παρανομεί τόσο φανερά και ενεργεί τόσο επικίνδυνα, αν δεν είχε πεισθεί από τον Θεό ότι έτσι πρέπει να κάνει γι’ αυτό το κοριτσάκι; Πώς θα εισήγαγε την κόρη τόσο παράτολμα στα Άγια των αγίων, αν δεν συμβουλευόταν πιο σοφούς από σένα, ακροατή, αν δεν είχε κάποιο σημάδι «αποκαλύψεως και αλήθειας» στο στήθος, πράγματα που τον κοσμούσαν πάντοτε και από τα οποία έπαιρνε πάντοτε την άδεια για το τί έπρεπε να κάνει κάθε φορά; Ποιός από τους ιερείς θα τον ανεχόταν να παρανομεί σ’ αυτό το ζήτημα; Πώς δεν θα ξεσήκωνε τον λαό αυτή η ασυνήθιστη ενέργειά του, αφού σε άλλες περιστάσεις ήταν πάντοτε αντιδραστικός και πάντοτε καιροφυλακτούσε να μη γίνουν ασυνήθιστα πράγματα; Όμως το θέλημα του Θεού είναι πάντοτε ισχυρότερο κι όσα επικύρωσε ο άγιος Θεός κανείς από τους ανθρώπους δεν μπορεί να τα απορρίψει και με τα μυστικά χαλινάρια της πρόνοιας του Θεού τα στόματα όλων ελέγχονταν και καθοδηγούνταν και έτσι όλοι επαινούσαν και έλεγαν ότι αυτά συμβαίνουν πέρα από την ανθρώπινη λογική.
Δεν συμφωνείς μ’ αυτά ότι είναι αληθινά, ούτε πιστεύεις στον Θεό; Κοινή με τους προγόνους σου είναι αυτή η συμπεριφορά σου και πατρογονικό είναι αυτό που καμαρώνεις, γιατί αυτοί οι πρόγονοι δεν είχαν πιστέψει στον Θεό, αλλ’ είχαν εξουθενωθεί για την επιθυμητή γη. «Σαράντα χρόνια», λέει ο Θεός που δεν τον πίστεψαν, «βαρέθηκα τη γενεά εκείνη και είπα- «Πάντοτε πλανώνται με την αμαρτωλή καρδιά τους»». Εκτός απ’ αυτά βέβαια πρόσεξε μην ανοίξεις περισσότερο τη θύρα σου στους ειδωλολάτρες και απιστείς στα θαύματα που περιέχονται στον νόμο του Θεού κι έτσι μαζί μ’ αυτούς βαδίζεις για τα δικά μας θέματα και ενώ νομίζεις ότι συνηγορείς σ’ αυτά που λέει ο νόμος, πέσεις έξω και πάρεις σοβαρές αποφάσεις εναντίον του νόμου.
Οι Ιουδαίοι λοιπόν ας φορούν κάλυμμα μπροστά στα μάτια τους κι ας μη βλέπουν τίποτε φωτεινό και θεϊκό, «Γιατί έκλεισαν τα μάτια τους» και γι’ αυτό δεν κατάλαβαν, αφού βαδίζουν στο σκοτάδι. «Εμείς όμως, χωρίς κάλυμμα στο πρόσωπο, κοιτάζουμε σε καθρέφτη τη λαμπρότητα του Κυρίου» και σημαδεμένοι με το φως τους και διαπλασμένοι απ’ αυτό, να μην εξετάσουμε μόνο τα σχετικά με τη γιορτή και να τα τιμήσουμε, αλλά και μείς οι ίδιοι να γίνουμε γιορτή και θεμέλιο γιορτής. Πώς θα γίνει αυτό; Χθες ήσουν, ακροατή, μια στείρα και άκαρπη ψυχή, που δεν μπορούσε να γεννήσει ένα τέκνο, το οποίο θα ήταν άξιο να δει το φως της ζωής; Σήμερα λάβε μέσα σου τον δεσποτικό φόβο και με χρήσιμες νηστείες, με δάκρυα, με δοξολογίες, γέννησε για τον εαυτό σου τα αγαθά όντως σπέρματα και πνεύμα σωτηρίας και θρέψε, παιδί μου, και αύξησε την πίστη σου μέχρι αυτή να φτάσει την πίστη της σεβάσμιας Τριάδας. Μην ασπάζεσαι την πολυθεΐα, γιατί αυτό είναι κάτι χυδαίο, ούτε έναν Θεό με μια μόνον υπόσταση, γιατί αυτό είναι κάτι φτωχό. Το πρώτο έχει σχέση με την ειδωλολατρική αισχρότητα και με την επινόηση της διαδοχής της θεότητας, το δεύτερο έχει σχέση με την ιουδαϊκή μικροπρέπεια, επειδή τα τρία δεν χωρούν μαζί εξαιτίας της στενότητας της σκέψης τους. Πρόσφερε το αφιέρωμά σου στον Κύριο, από τον οποίο προέρχεται «κάθε καλή προσφορά», και μην αφιερώνεις ό,τι καλό καταφέρεις να κάνεις νομίζοντας ότι προέρχεται από τους κόπους σου, αλλά να ξέρεις πως αυτό οφείλεται στη δύναμη και στη χάρη εκείνου. Ας σε φωτίζει και το άσβεστο φως της παρθενίας ή της σωφροσύνης κι έτσι θα γίνεις άξιος να εισέλθεις εσύ ή να εισαγάγεις άλλον στα Άγια των αγίων. Γιατί χωρίς «αγιασμό και καθαρότητα κανείς δεν θα αντικρύσει τον Κύριο», όπως λέει ο Παύλος. Έχε εμπιστοσύνη στον Κύριο. Έτσι βέβαια θα τραφείς με τον μυστικό θεϊκό άρτο, που θα μεταφέρει άγγελος και θα σου τον προσφέρει, αν βέβαια λέμε και πιστεύουμε ότι ο ιερέας είναι άγγελος του Κυρίου.
Αυτά είναι τα κέρδη από μια πανήγυρη που γίνεται στο όνομα του Χριστού, έτσι οι Χριστιανοί ευχαριστούνται με τις γιορτές.
Είσαι παρθένος; Πρόσεξε τη δόξα της παρθενίας, που σε οδηγεί και που σε ανεβάζει και με ποιόν τρόπο σε τρέφει και με τι «να μη σαλευθεί το πόδι σου, μήτε να σβήσει η λαμπάδα σου», ούτε «να σε βρει ο θάνατος μπαίνοντας στο σπίτι σου από τα παράθυρα», ούτε να βεβηλώσεις το άγιο της αφθαρσίας, το οποίο δεν επιδέχεται καμιά ανάκληση. Γιατί ποιός αποκατέστησε την παρθενία του, έστω και αν λιώσει τις σάρκες του, έστω και αν διατηρήσει τον εαυτό του απρόσιτο στους ύπουλους λογισμούς;
Έχεις δεθεί με τα δεσμά του γάμου; Πρόσεξε να μην κατηγορήσεις τον γάμο ως αίτιο της απομακρύνσεώς σου από τον Θεό, να μη προφασιστείς ανόητα πράγματα. Ο Ιωακείμ και η Άννα ήταν παντρεμένοι, αλλά δεν ήταν μακριά από τον Θεό. Και το πιο παράδοξο, όταν απέκτησαν διάδοχο και προχώρησαν έτσι μπροστά, κράτησαν την άποψή τους ίδια για πάντα. Προσφέροντας τη θυγατέρα τους στον Θεό, έγιναν και καλούνται θεοπάτορες σαν ανταμοιβή. Επί πλέον πρόσεξε και λειτούργησε σωστά μέσα στον γάμο, «δίνοντας στον αυτοκράτορα ό,τι του ανήκει, και στον Θεό ό,τι ανήκει στον Θεό». Αγάπα τη σύζυγο σου σαν να είναι η σάρκα σου —«κανείς ποτέ δεν μίσησε το ίδιο του το σώμα»— και μη ρίχνεις το βλέμμα σου έξω από το σπίτι σου. «Πίνε νερό από το πηγάδι σου», γιατί είναι πολύ στενά τα ξένα πηγάδια «και φέρνουν θλίψη στη σάρκα» σύμφωνα με τον νόμο. Ανάτρεφε τα παιδιά σου «με αγωγή και συμβουλές, που εμπνέονται από την πίστη στον Κύριο» και να φοβάσαι την καταδίκη του αρχιερέα Ηλεί. Αγιάστηκες με τον γάμο, αλλά και άγιασες τον γάμο και έγινες επιτηδειότατος και μεταχειρίστηκες τις κοσμικές υποθέσεις σύμφωνα με τον νόμο του Θεού και απέδειξες την αλήθεια που λέει η Γραφή ότι «ο Κύριος ενώνει τη γυναίκα με τον άνδρα», ένα ταίριασμα πραγματικά ωραίο και στεφανωμένο από τον Θεό, ο οποίος τα πάντα λογικά συνταιριάζει.
Έτσι γιορτάζουμε, αδελφοί, μακάρι έτσι να γιορτάζουμε πάντοτε, για να αξιωθούμε να εισέλθουμε στην πιο τέλεια είσοδο, στα Άγια των αγίων, παρθένες ψυχές, καθαρές από κάθε κακό — αυτήν θεωρώ πραγματική παρθενία μ’ αυτά που γράφω—, να κρατά η ψυχή μας λαμπρές τις λαμπάδες που καίνε το έλαιο της φιλανθρωπίας, να εισέλθουμε εκεί «όπου μπήκε πριν από μας και για χάρη μας ο Χριστός», έχοντας για βοηθό μας αυτήν την ίδια τη Θεοτόκο και στις προθέσεις μας και στις πράξεις μας. Αυτή μας αξίωσε να δεχτούμε τόσες χάρες της και η οποία τώρα με τη γιορτή της μας αγιάζει, και τότε μας αξίωσε να νιώσουμε το κάλλος της πανάγιας και αϊδίας Τριάδας, του Πατρός, του Υιού και του αγίου Πνεύματος, του μοναδικού Θεού, στον οποίο ανήκει κάθε δόξα, τιμή και προσκύνηση, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Δημητρίου Γ. Τσάμη, «Θεομητορικόν», τ.Β΄, εκδ. Ορθ. Χριστ. Αδελφότητα ΛΥΔΙΑ, σ. 57-69, απόσπασμα)