ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Σάββατο, Σεπτεμβρίου 12, 2009

Κυριακή πρίν από την Ύψωση του Σταυρού




ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ!


Η αμαρτία , αγαπητοί μου χριστιανοί, στην ορθόδοξη Εκκλησία και παράδοση δεν έχει νομικό χαρακτήρα αλλά οντολογικό. Για να το πούμε πιο απλά , ο Θεός , ο Πλάστης του ανθρώπου, δεν κρατά λεπτομερή κατάστιχα, δεν είναι αστυνόμος ή λογιστής για να κρίνει τον καθένα μας σύμφωνα με τις πτώσεις και τα αστοχήματα μας. Αλλά τι; Η αμαρτία που γεννάται ελεύθερα από τον εσκοτισμένο άνθρωπο και την υποβολή του μεγάλου εχθρού, του σατανά, έρχεται σαν μια μεγάλη αρρώστια, ένα μοιραίο στραβοπάτημα, μία προσβολή στην σχέση αγάπης του ταλαίπωρου ανθρώπου με τον Πατέρα του. Η αμαρτία είναι μια κατάσταση,μια ασθένεια.Τον πληγώνει και τον απομακρύνει από τον Θεό. Τον κάνει εχθρό με τον ίδιο τον πλησίον και τέλος στρέφεται εναντίον του ίδιου του αμαρτωλού ανθρώπου σαν αδηφάγο τέρας για να κάνει κατοχή στην ψυχή του. Να τον τυφλώσει,να τον πωρωσει , να τον αυτοκαταστρέψει με τον πνευματικό θάνατο, την κόλαση, που είναι η τελεία απομάκρυνση από τον Θεό, σαν το πιο ύπουλο και φαρμακερό μικρόβιο. Γι’αυτό και η εκκλησία η ορθόδοξη έχει τον χαρακτήρα γιατρού, νοσοκομείου, που περιθάλπει τον αμαρτωλό και τον ξαναβάζει στην σχέση αγάπης με τον μεγάλο Εραστή και ποθούμενο Χριστό.

 

Η μεγαλύτερη πτώση και θανατική κατάσταση του ανθρώπου μέσα στην ιστορία  ήταν το δίχως άλλο το προπατορικό αμάρτημα. Η άρνηση του Θεού από το ίδιο το πλάσμα Του, η ανοησία του ανθρώπου να πιστέψει πως θα τα καταφέρει δίχως τον Θεό. Όχι τον Θεό δυνάστη και τον Θεό καταπιεστή, αλλά τον Θεό που θα έπαιρνε από το χέρι τον πρωτόπλαστο για να τον οδηγήσει στην αιώνια μακαριότητα. Όταν ο άνθρωπος γύρισε την πλάτη στον Θεό τότε γνώρισε τον θάνατο. Όχι τον σωματικό θάνατο μόνο, που ήρθε σαν λύτρωση των βασάνων του, αλλά κυρίως τον πνευματικό θάνατο, την αγωνία, την κόπωση, την μοναξιά, τον ίδιο τον φόβο , την γνώση που δεν τον έφερνε κοντά στον δημιουργό του, αλλά στην θλιβερή κατανόηση της αρρωστημένης του κατάστασης και αδυναμίας.

 

Ώσπου ήρθε ο Γιος του Θεού, ο ίδιος ο θεός που έγινε άνθρωπος και επωμίστηκε όλη την αμαρτία και την κόλαση του ανθρώπου, ενώ Αυτός ο Ίδιος ήταν αγνος,ανέυθυνος και αναμάρτητος. Ο Θεάνθρωπος Χριστός ήρθε με τον σταυρικό και επώδυνο θάνατο να λυτρώσει το πλάσμα του από την κατάρα της αμαρτίας και να τον ξανακάμει ισόθεο και μακάριο, μέσα στους ευλογημένους από το Αίμα. και μακαρίους κόλπους της αγίας Του Εκκλησίας. Και αυτή η υπέρλογη θυσία για τον αχάριστο άνθρωπο , για ποιόν λόγο; Για να εκβιαστεί η πίστη του ανθρώπου; Για να εντυπωσιαστεί από την κίνηση μεγαλείου ο άνθρωπος; Για να ξεδιψάσει ο Θεός Πατέρας με το Αίμα του Υιού Του και να συγχωρήσει την προσβολή που του έγινε από τον Αδάμ και τους απογόνους του Αδάμ;

 

Το γιατί ,αδελφοί μου , το γράφει καθαρά και το αναγγέλει το σημερινό ευαγγέλιο: Ποιό ήταν το κίνητρο; Ποια η αιτία;

«Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Μονογενή Του Υιό,έτσι ώστε όποιος πιστεύει σ΄ Αυτόν να μην χαθεί, αλλά  να έχει ζωή αιώνιο».

Τόση και απέραντη είναι λοιπόν η αγάπη του Θεού Πατέρα ώστε να θυσιάσει ό,τι πολυτιμότερο έχει για το ανθρώπινο γένος: τον Μονογενή Του Υιό!

 

Νιώθουμε λοιπόν αδελφοί μου, πληγωμένοι από την αμαρτία, από την αστοχία, τα στραβοπατήματα μας, την εξόντωση ότι ανθρώπινου και χριστιανικού μέσα μας; Μας πλήγωσε το φαρμάκι και η αρρώστια που λέγεται αμαρτία, Νιώθουμε πλέον ψυχροί και πωρωμένοι και ξένοι της θεϊκής αγάπης και του θείου έρωτα; Ζούμε συνειδητά μέσα στην ανοησία και την θανατερή κατάσταση της απομάκρυνσης και αποστασίας από τον Πατέρα μας τον Θεό; Μήπως μας βασανίζει το εγώ μας, σαν ένας αδυσώπητος αφέντης και κύριος και η ψυχή μας είναι καταβασανισμένη από λάθος επιλογές, από μία ζωή συμβιβασμών και υποταγής στο διαβολικό θέλημα ;

 

Ας παρηγορηθούμε, ας ανανήψουμε. Ιδου η αγάπη του Θεού είναι ανεξάντλητη, Η αγάπη του Πατέρα είναι για όλους. Ο Χριστός, αδερφοί μου, σταυρώθηκε για εμάς, για εσάς, για τις γενιές που πέρασαν και για όσους ανθρώπους θα δουν το φως από του νυν έως της συντελείας. Ας αφεθούμε λοιπόν αδελφοί μου στο πέλαγος της αδιάκριτης αγάπης του Πατέρα μας και στην εξιλαστική δύναμη του Σταυρού του αγαπημένου του Γιού. Και τότε θα βρούμε την χαρά , την άφεση και την σωτηρία. ΑΜΗΝ.*


(* καθυστερημένο υποσχόλιο: Συγχωρείτε αν οι σχετικές με το κυριακοδρόμιο αναρτήσεις έχουν αυστηρά κηρυγματικό ύφος... αλλά τις αναρτώ , όπως και τις εκφωνώ).

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλό Χειμώνα! Μας έλειψες πάτερ.

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Kαλό χειμώνα. Και πάλι εδώ.

levitis είπε...

Καλό χειμώνα σε όλους και χρόνια πολλά για αύριο

Vater Panajiotis είπε...

Καλό χειμώνα και καλό εκκλησιαστικό έτος. Που χάθηκες, πάτερ; Τόσο πολύ κρατάνε οι άδειες στη Μητρόπολη εκεί; :))

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Πάτερ, καλό χειμώνα! Άδεια;! Τί είναι αυτό; :))Χαχαχα!
Και πάλι εδώ λοιπόν.

Χρόνια πολλά σε όλους!

Ανώνυμος είπε...

πατερ καλώς ορίσατε. δεν μπορεί αυτό και αλλα τέτοια κείμενα να διδάσκονται στα σχολεια αντί για την τιμωρία και το δικαστήριο (το νομικό); Η ελευθερια και η αγάπη περνάει ξώφαλτσα. Ο καθολικισμός και ο προτεσταντισμός είναι η επικρατούσα
αντίληψη περί Θεού για αυτό και τόσοι άθεοι.

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Καλώς σε βρήκα. Γενικά, δεν νομίζω να έγραψα κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπο. Ξεφυλλίζοντας τα νέα βιβλία θρησκευτικών όλων των βαθμίδων μπορεί να διαγνώσει κανείς διάφορες αντιφάσεις: Από τη μιά ωραία καλοβαλμένα μηνύματα, ορθή επιμέλεια και από την άλλη μια χαλαρότητα που σε κάνει να νοσταλγείς ας πούμε την Ιερά Ιστορία που κάναμε εμείς οι μεγαλύτεροι. Επί της ουσίας τώρα, πιστεύω πως η "διδασκαλία του Θεού" μπαίνει σε διάφορα καλούπια και περνά μέσα από παραμορφωτικούς φακούς που εξυπηρετούν απλά κάποιο εκπαιδευτικό σύστημα και ντορεκτίβες. Και προς Θεού! Δεν υπάρχει σύνδεση με την εκκλησιαστική πραγματικότητα. Θα μου πεις η παιδεία ισορροπεί μεταξύ του υποκειμενικού και του ιδεατού και η πλάστιγγα γέρνει προς το συμφέρον του εκάστοτε ρεύματος.
Αλλά όλα αυτά είναι άσχετα με την ανάρτηση. Όπως και εγώ άσχετος με το θέμα.
:))