ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Τετάρτη, Μαΐου 02, 2012

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕΤΡΑΕΙ Τ’ ΑΣΤΡΑ Η’ ΠΩΣ ΜΙΑ ΓΕΝΙΑ ΤΑΥΤΙΣΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ



Διάβασα αυτές τις μέρες το μυθιστόρημα του Μενέλαου Λουντέμη «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα». Δεν είχα τη ευκαιρία να το διαβάσω στην εφηβική μου ηλικία, όπως ίσως χιλιάδες συνομήλικοί μου. Μυθιστόρημα αυτοβιογραφικό, που μιλά για τον αγώνα ενός νέου παιδιού να μάθει γράμματα σε ένα σχολείο μετεμφυλιακό, όπου δέσποζε η πειθαρχία, η απαίτηση για συμμόρφωση με τους κανόνες της εξουσίας, όπου περιφρονούνταν η δημοτική, η γλώσσα δηλαδή του λαού, τα συναισθήματα των μαθητών, ακόμη και των καθηγητών. 
Δεν είναι στις προθέσεις μου να κρίνω τον λόγο του συγγραφέα ούτε τον τρόπο της δόμησης και τους ήρωες του μυθιστορήματος. Άλλωστε, η αποδοχή που γνώρισε από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας καθιστά μάλλον περιττή μία τέτοια κριτική. Θα ήταν μόνο μία εντελώς υποκειμενική προσέγγιση.
 Γράφω αυτές τις γραμμές θέλοντας να επισημάνω τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζει τους φορείς της εξουσίας στην μικρή πόλη, όπου ο Μέλιος, ο ήρωας του μυθιστορήματος, πήγε Γυμνάσιο, και ιδιαιτέρως τον θεολόγο, που ήταν παπάς.
   Η Εκκλησία λειτούργησε ως δεκανίκι της πολιτικής εξουσίας μετά τον εμφύλιο και μέχρι και την δικτατορία. Αυτό είναι κάτι που δύσκολα μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς σε γενικό επίπεδο. Άλλωστε, ένας από τους λόγους που μεταπολιτευτικά υπήρξε και ακόμη υπάρχει μία μεγάλη προκατάληψη έναντί της, είναι και αυτός. Αντί η Εκκλησία να ενώνει στο σύνολό της τον λαό, ασχέτως ιδεολογίας και αμαρτωλότητας, έπαιξε τον ρόλο του ηθικού και πνευματικού βραχίονα της πολιτικής εξουσίας, γεννώντας πίκρες σε μεγάλη μερίδα ανθρώπων. Παρασυρμένη ίσως και από την αντίληψη των θρησκευτικών οργανώσεων, οι οποίες είχαν ως όραμά τους το χτίσιμο μιας νέας κοινωνίας, χριστιανικής και ηθικής, δεν μπόρεσε να συλλάβει σε ηγετικό επίπεδο την ανάγκη για ένα ήθος ενωτικό και αγαπητικό, το οποίο θα αγκάλιαζε όλους, υπερβαίνοντας το πολιτικό κλίμα της εποχής. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να χτιστεί στη νοοτροπία των πολλών που διδάσκονταν Θρησκευτικά ή που πήγαιναν υποχρεωτικά τις Κυριακές στην εκκλησία ή που ήταν υποχρεωμένοι να έχουν συγκεκριμένη αμφίεση και να ακολουθούν κώδικες πειθαρχίας με θρησκευτικό πλαίσιο και έμπνευση, μία αποστροφή προς την διδασκαλία της πίστης. Η δικτατορία έδωσε την χαριστική βολή στη δυνατότητα του μεγαλύτερου μέρους του κλήρου να λειτουργήσει ενωτικά, παρά τις εξαιρέσεις. «Ελλάς . πυρ! Ελλήνων . πυρ! Χριστιανών. πυρ! τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;» αναρωτήθηκε ο Σεφέρης. 
  Η καρικατούρα όμως του παπά-θεολόγου που περιγράφει ο Λουντέμης ταύτισε σε μεγάλη μερίδα ανθρώπων την Εκκλησία και τους λειτουργούς της με ανθρώπους απάνθρωπους και εντελώς ηθικιστές, που δεν είχαν ουσιαστικά καμία δυνατότητα προσέγγισης των νεανικών σκιρτημάτων, αλλά εμφορούνταν από την επιθυμία τους να επιβάλουν ένα είδος νοοτροπίας «πνεύμα και ηθική», όπως έλεγε ο μεγάλος μας ηθοποιός Βασίλης Αυλωνίτης. Και φοβάμαι τελικά ότι μια ολόκληρη γενιά, στην πλειοψηφία της, κατέστησε ένοχη τη διδασκαλία της αγάπης και της ελευθερίας και μετέδωσε και στα παιδιά της αυτήν την απόρριψη, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που τόσο η άνθηση της θεολογίας και του μοναχισμού την δεκαετία του 70 και του 80, αλλά και το ξύπνημα της ηγεσίας της Εκκλησίας, ιδίως από τα χρόνια του μακαριστού αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου και μετά, κατέβαλαν. Αυτήν την στερεοτυπική απόρριψη και την αδιαφορία βιώνουμε κι εμείς οι νεώτεροι κληρικοί, αλλά και οι θεολόγοι και οι λαϊκοί, στον αγώνα μας σήμερα.
  Καταγράφω αυτές τις σκέψεις και εν όψει των εκλογών. Ο καθένας από εμάς έχει την άποψή του για την πολιτική και τους πολιτικούς. Το ίδιο κι εμείς οι ιερείς. Είναι αυτονόητο ότι δεν μας επιτρέπεται να διαδραματίσουμε τον ίδιο ρόλο και πάλι. Να αφήσουμε τους εαυτούς μας, στο όνομα ίσως ευγενών οραμάτων, να χρησιμοποιηθούνε από την όποια πολιτική και κομματική εξουσία, για να επιτευχθούν σκοποί αλλότριοι του Ευαγγελίου. Να επιβάλλουμε πνευματικά ή εκκλησιαστικά τι θα ψηφίσουν οι άνθρωποι που μας εμπιστεύονται. Αλλά και να αρνηθούμε την συνεργασία με όποιους αισθάνονται ότι η Εκκλησία αποτελεί πυλώνα για την κοινωνία, ακόμη κι αν δεν συμφωνούν σε όλα ή σε τίποτα με τον τρόπο της ζωής που Αυτή διακηρύττει.
Από την άλλη, δεν θεωρώ ότι η Εκκλησία πρέπει να συμβάλει στην γενικότερη απαξίωση της πολιτικής, την οποία έχουν κατορθώσει να επιβάλουν στην συνείδηση των πολλών, εκτός από τα λάθη και τις προκλητικές συμπεριφορές μερίδας των πολιτικών ή μερίδας των εκπροσώπων άλλων ομάδων, όλα εκείνα τα παράκεντρα εξουσίας τα οποία δεν δίστασαν στο παρελθόν να γελοιοποιήσουν την ίδια την Εκκλησία, επιτιθέμενα στον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, μεγεθύνοντας πραγματικά ή ανύπαρκτα σκάνδαλα κληρικών, καθιστώντας το Βατοπαίδι σημαία εναντίον της πίστης και χρησιμοποιώντας την αντικληρικαλιστική νοοτροπία που καλλιεργήθηκε στο παρελθόν, και χάρις σε βιβλία όπως του Λουντέμη, για να πλήξουν την ίδια την υπόσταση της Εκκλησίας στην ελλαδική κοινωνία. Τα ίδια κέντρα γελοιοποίησαν την δικαιοσύνη μεγεθύνοντας την ύπαρξη παραδικαστικού κυκλώματος, τα ίδια κέντρα γελοιοποίησαν τα πανεπιστήμια και τους εκπαιδευτικούς, τα ίδια κέντρα διασύρουν κοινωνικές ομάδες, όπως οι γιατροί, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στα μέχρι τώρα «κλειστά επαγγέλματα», θέλοντας να εξυπηρετήσουν διάφορα συμφέροντα, ενώ δεν έχουν επιτρέψει σε κανέναν να κρίνει και να απορρίψει δημόσια την δική τους στάση έναντι της κοινωνικής και πνευματικής προόδου. Γιατί αυτοί είναι που εκμαυλίζουν την συνείδηση του λαού προβάλλοντας ως πρότυπα ηθοποιούς, τραγουδιστές, αθλητές, μοντέλα, τηλεπερσόνες και άλλους, γεννώντας σύγχυση για το τι είναι αληθινό και τι κατασκευασμένο.
  Το βιβλίο «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα» μπορεί να περιγράφει τον πόνο ενός νέου ανθρώπου που δεν βρήκε στον ταγό της Εκκλησίας, όπως και στους ταγούς της παιδείας, της πολιτικής εξουσίας και της τότε κοινωνίας αγάπη, υποστήριξη και σεβασμό. Μπορεί να αποτυπώνει το μήνυμα ότι στους περιθωριακούς της ζωής, όπως οι τσιγγάνοι, οι αρχηγοί των παιδικών συμμοριών, οι ηλικιωμένοι, οι απλοί άνθρωποι, μπορεί κάποιος να βρει την ελευθερία και την ανθρωπιά και κανείς βεβαίως δεν μπορεί και δεν έχει το δικαίωμα να αποκλείσει αυτή την εξιδανίκευση ούτε αυτήν την πιθανότητα, ιδίως στην εποχή μας. Αυτός ο πόνος πρέπει να γίνει αφορμή και σε μας που αγωνιζόμαστε στη ζωή της Εκκλησίας, αλλά και σε όλους τους άλλους ταγούς, να κάνουμε την αυτοκριτική μας. 
Όμως ο λαϊκισμός της απόρριψης ότι «όλοι τέτοιοι είναι» τελικά αποτελεί ένα άλλοθι για την αδυναμία μας ή την άρνησή μας να αναζητήσουμε ό,τι καλύτερο υπάρχει σε όλες τις κοινωνικές ομάδες με τις οποίες ερχόμαστε σε επαφή. Αν μάλιστα, το κριτήριό μας σ’ αυτό που έχουμε μπροστά μας, δηλαδή στις εκλογές , είναι το «όλοι το ίδιο είναι» και «τίποτε δεν θα αλλάξει», τότε για μια ακόμη φορά θα πέσουμε θύματα της νοοτροπίας των παράκεντρων, που μας θέλουν παραιτημένους από το δικαίωμα να διαλέξουμε πρόσωπα που πιστεύουμε ότι μπορούν να συμβάλουν στο να καλυτερέψει η ζωή μας ή τουλάχιστον να έχουμε την συνείδησή μας ήσυχη ότι επιλέξαμε «το μη χείρον», εάν δεν πειθόμαστε απολύτως για τις όποιες προθέσεις, μόνο και μόνο για να συνεχίσουν να ελέγχουν ερήμην μας την κοινωνία. Ακόμη πάντως κι αν δεν αλλάξει τίποτα, εμείς οφείλουμε να είμαστε ήσυχοι με την συνείδησή μας. Γιατί, τελικά, αυτό είναι το ζητούμενο. Να έχουμε και να αξιοποιούμε την συνείδησή μας, όχι όπως έκαναν εκείνος ο ιερέας, εκείνος ο γυμνασιάρχης, εκείνος ο νομάρχης, εκείνος ο μαθηματικός, εκείνη η άδικη γυναίκα που απέρριψε τον νεαρό Μέλιο και οδήγησε στον τάφο τον ίδιο της τον άντρα.

πρωτοπρεσβύτερου Θεμιστοκλή Μουρτζανού-themistoklismourtzanos.blogspot
 http://proskynitis.blogspot.com/2012/05/blog-post_02.html

9 σχόλια:

lpap είπε...

Πολλά μπορεί κανείς να σχολιάσει για το συγκεκριμένο άρθρο. Είναι γραμμένο από ένα πρεσβύτερο και λογικό είναι να δείχνει τη μία πλευρά και ένα κομμάτι αυτής(κατά την κρίση μου).
Θα σταθώ σε δύο ανακριβή, κατ εμέ, πράγματα.
Το πρώτο είναι η αναφορά πως η εκκλησίας ως και τη χούντα ασκούσε έμμεσα πολιτική. Μέγα λάθος. Η εκκλησία, όχι η πραγματική, ασκεί εξουσία και σήμερα. Με πολλούς και ποικίλους τρόπους άμεσους ή έμμεσους. Δύο μόνο παραδείγματα: όταν ανέλαβε υπουργός οικονομικών ο νυν αρχηγός του πασοκ, Βενιζέλος,ο μητροπολίτης Άνθιμος είπε δημόσια πως τώρα σωθήκαμε κι όλα θα πάνε καλά. Από τότε μας κόψανε μεγάλο κομμάτι του μισθού μας. Η ερμηνείας μου είναι η εξής: να τα χουμε καλά με την εξουσία, μας βολεύει. Άλλο προεκλογικό παράδειγμα: ο Αμβρόσιος δημόσια, όπως γράφτηκε, υποστήριξε πρόσωπο υποψήφιο για τις εκλογές. Και μια προσωπική μαρτυρία: αγιορείτης ηγούμενος, στο κοντινό παρελθόν ζήτησε από μένα προσωπικά να υποστηρίξω συγκεκριμένο πρόσωπο στις τότε εκλογές. Δε θα γράψω τι απάντησα..δεν κάνει..
Η δεύτερη ένσταση έχει να κάνει με το Βατοπέδι. Παλιότερα είχες αναρτήσει ένα άρθρο κλειστό σε σχόλια. Δεν μπόρεσα να γράψω τίποτα. Το Βατοπέδι όμως πάτερ δεν ήταν ούτε αυτό που φάνηκε ούτε αυτό που ακούστηκε. Δυστυχώς ήταν κάτι πιο πολύπλοκο και πιο δυσάρεστο. Μένω εδώ.
Κλασσικό όμως παράδειγμα ενασχόλησης με την πολιτική υπήρξε ο μακαριστός Χριστόδουλος!! Κλασσικότατο.. Η αποθέωση μια κι ήταν κι επικοινωνιακός άνθρωπος, προσωπικά μου ήταν συμπαθής και μόνο αυτό.
Προχτεσινό παράδειγμα η ανακοίνωση των Αγιορειτών για την επικείμενη φορολογία τους και η απειλή πως θα στραφούν σε έτερες ομόδοξες χώρες!!(μήπως αυτό το λέμε κι ολίγον προδοσία;Λέω, μήπως). Σε μια στιγμή που η χώρα χάνεται, που οι άνθρωποι βουλιάζουν στα δικά τους καθημερινά και μη αδιέξοδα.Εμένα ακόμα μια μείωση μισθού κι έχασα το σπίτι μου!! Δεν είμαι η μόνη...δυστυχώς..
Τι να λέμε για τα εκκλησιαστικά. Ατελείωτα, πολύπλοκα και δαιδαλώδη. Εντελώς. Έζησα κοντά στον εκκλησιαστικό χώρο και σε διαβεβαιώ πως αν στη ζωή μου δεν είχα τη χαρά να γνωρίσω Πορφύριο και Παΐσιο δεν θα μενα στο χώρο. Ήμουν και τυχερή μια και γνωρίζω ακόμα εξαιρετικούς ανθρώπους που αγωνίζονται σκληρά και καθημερινά.Σχεδόν αγίους, θα γραφα ,και δεν υπερβάλλω.
Να πούμε πως η εκκλησία, οι ιερείς ήταν κοντά στο ποίμνιο; Άστοχο και λάθος. Οι περισσότεροι ήταν μακριά, δυστυχώς γι αυτούς. Τίποτα τυχαίο, δυστυχώς. Η εκκλησία αν χωριστεί από το κράτος θα ανακάμψει. Νομίζω δε πως είναι η ώρα να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Είναι ώρα. Κι ας ελπίσουμε ο Θεός να βγαλει κέρδος για όλους, όσους θέλουν φυσικά..
Θα μπορούσα να γράφω ώρες και μέρες για τα εκκλησιαστικά...αλλά..χαχαα ;-)

lpap είπε...

Γιατί πάτερ δεν ανέβασες το σχόλιο;Τι ενόχλησε; Ή μήπως μια διαφορετική προσέγγιση πάντα ενοχλεί; Συμβαίνει συχνά στον εκκλησιαστικό χώρο αυτό..
Καλή συνέχεια να έχεις, αλλά η αλήθεια, για όλους μας, χτυπά πάντα την πόρτα κάθε φορά με πιο έντονο τρόπο...και κάποιες φορές αδυνατούμε να ανταποκριθούμε μια κι ο χρόνος έχει τελειώσει..

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Aγαπητή lpap, κατ'αρχάς Χριστός Ανέστη!

θα σου έλεγα πώς ο θυμός και η ανυπομονησία είναι κακός σύμβουλος και ας μην βγάζουμε εύκολα συμπεράσματα... αλλά δεν στο λέω, γιατί μπορεί κάτι τέτοιο να γίνει πάλι αντικείμενο παρεξήγησης.΄:)

Λοιπόν, ο μόνος λόγος πού δεν ανέβασα τα δύο σχόλια σου έως τώρα, είναι γιατί λόγω των νέων ρυθμίσεων του blogger δεν μου είναι εύχρηστο να μεταφέρομαι συχνά στην εποπτεία σχολίων, με αποτέλεσμα να καθυστερώ στην εντόπιση νέων σχολίων.Μόλις μεταφέρθηκα στην "εποπτεία σχολίων", τα εντόπισα και τα δημοσιοποίησα και τα δύο.

Είμαι ενάντια σε κάθε μορφή λογοκρισίας και αν περιηγηθεις στα ιστολόγια μου θα δεις πώς δημοσιεύω ακόμα και τα πιο άκομψα σχόλια. Πόσο μάλλον τα δικά σου τα οποία είναι και άξια σχολιασμού. Χωρίς καμία διάθεση μετριοπάθειας σου δηλώνω πως είμαι αρκετά καλόβολος και ανεκτικός άνθρωπος και δεν δυσκοιλιάζω ποτέ.
Ελπίζω να λύθηκε η παρεξήγηση.


Επί της ουσίας. Δεν γνωρίζω πώς ήταν η Εκκλησία πριν 50 χρόνια και πολύ περισσότερο έχω πάψει από καιρό να κάνω το μοιραίο λάθος να απολογούμαι ως συμ-πρεσβύτερος για τα λάθη επισκόπων ή συμπρεσβυτέρων, όταν τα δικά μου μπορεί να είναι και περισσότερα. Δεν ξέρω ποιά Εκκλησία έχεις ακριβώς στο μυαλό σου ή πάνω σε πιο μοτίβο ακριβώς συλλογίζεσαι ή τί είδους συγκυρίες σου έτυχαν, αλλά σταθερά πιστεύω πώς από την Εκκλησία ο καθένας παίρνει αυτό πού ψάχνει. Ειδικά σήμερα που η Εκκλησία είναι ανοιχτή στον κόσμο και σε διάλογο με τον καθένα είναι λίγο άστοχο να μιλάμε για έλλειψη επαφής με το ποίμνιο.

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Αναρωτήθηκες ποτέ αν είναι αυτό το ποίμνιο ή πιο ορθα μια μερίδα του ποιμνίου ή εξατομικευμένες περιπτώσεις πού θέτουν τους δικούς τους όρους διαλόγου ή σχέσης με τον ποιμένα και όταν δεν ικανοποιούνται, απλά απαξιώνουν χωρίς να μπούν σε δεύτερο επίπεδο αναζήτησης; Ξέρω πώς στην Εκκλησία δεν είναι ο καθένας μας Πορφύριος και Παΐσίος. Γνωρίζω ακόμα πώς στην Εκκλησία μας ποιμαίνουν άνθρωποι άγιοι και αμαρτωλοί. Αλλά δόξα τω Θεώ πού δεν είμαστε όλοι Παΐσιοι ή Πορφύριοι! Δόξα τω Θεώ πού υπάρχουν άγιοι και αμαρτωλοί! Δόξα τω Θεώ πού η Εκκλησία μας δεν είναι ένα κλαμπ απαντητών για όλες τις λύσεις και πολύ περισσότερο πού δεν είναι ένας χώρος καθαρών αναμάρτητων ανθρώπων. Δόξα τω Θεώ πού ο καθένας από μας επιτελεί μια ιδιαίτερη λειτουργία με τον δικό του τρόπο, ακόμα και με την παρουσία ή την τυχούσα απραξία του και αναπαύονται χίλια είδη αμαρτωλών ανθρώπων με επίσης χίλια είδη διαφορετικών αναγκών. Άμα είμασταν όλοι Πορφύριοι, θα ήταν ένας βαρετός οργανισμός η Εκκλησία και προφανώς ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΑΝΑΓΚΗ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΟΝ θΕΟ.Ίσως δεν είχες τόσο πολύ ανάγκη τον Θεό όσο τους ίδιους τους παπάδες, αν όχι τον Πορφύριο ή τον Παΐσιο. Αυτό όμως καταλαβαίνεις πώς δεν είναι ολοτελής σχέση , ούτε γνήσια πίστη. Είναι απλώς ένα φλερτ με κάτι μεταφυσικό και περίεργο.Βέβαια, αυτή είναι μια δική μου εκτίμηση βάσει των γραφέντων σου γιατι δεν σε γνωρίζω προσωπικά.

Δεύτερον: Η Εκκλησία όχι μόνο δεν έχει εξουσιαστικό ρόλο αλλά και αντιεξουσιαστική αποστολή . Με την έννοια πώς είναι εδώ για να διακονήσει και όχι για να διακονηθεί. Μέσα στα πλαίσια της διακονίας της έχει ωφελήσει άπειρες φορές αυτό το βαυαρικό μόρφωμα πού λέγεται Νέα Ελλάδα και πολύ πριν όταν λεγόταν απλά Ρωμανία ή ευρύτερα ρωμηοσύνη, έχει βάλει την σφραγίδα της στην παράδοση και την ιστορία αυτού του τόπου και αυτού του Γένους και τόσο δύσκολα θα αποσυνδεθεί από αυτόν εδώ τον τόπο, ώστε όταν η Ελλάδα αποχαρακτηριστεί ως ορθόδοξη απλά θα πάψει να υπάρχει στις ρίζες και την ίδια την ταυτότητα της. Απλά θα είναι κατι άλλο, (όπως τείνει να είναι).

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

ΣΤον διαχωρισμό κράτους- Εκκλησίας η Εκκλησία δεν έχει να χάσει ή να κερδίσει τίποτα. Αντίθετα η Ελλάδα θα χάσει τον σιτιστή και τον χαμάλη της. Το κράτος προχώρησε επανειλλημενα σε καταλήστευση της εκκλησιαστικής περιουσίας και απλά θέλει να δώσει τώρα το τελειωτικό χτύπημα. Η Εκκλησία είναι κοντά στα παιδιά της και αυτό δεν είναι ένα κακόγουστο πολιτικό σύνθημα, αλλά μια πραγματικότητα πού βιώνεται καθημερινά και όσο για την αγωνία των Αγιορειτών την βρίσκω δικαιολογημένη. Δεν τους δεσμεύει τίποτα με αυτή την καρικατούρα πού λεγεται ελληνικό δημόσιο και ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ Ή ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.Οπότε καλώς στρέφονται όπου στρέφονται. Βέβαια, προσωπικά διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για όλη αυτή την επενδυτική πρεμούρα, όταν παραθεωρείται η πίστη ή η πνευματικότητα(είμαι φανατικά αντικαπιταλιστής), αλλά ατιμία ή προδοσία δεν μπορώ να τους καταλογίσω. Όπως δεν θα σε χαρακτήριζα εσένα άτιμη αν επαιρνες δάνειο από γερμανική τράπεζα για να σώσεις το σπίτι σου.
Όσον αφορά το θέμα μισθός, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Κοντεύω οκτώ χρόνια ιερέας και δεν έλλειψε ουδεμία μέρα πού να μην μου υπενθυμίσει κάποιος βολεμένος ή καποιος κακομοίρης ότι ο μισθός των παπάδων είναι καταχρηστικός και χαράμικος, έντεχνα αγνοώντας πώς αυτός ο μισθός είναι αντιπαροχική οφειλή του δημοσίου και όχι κάποιο ευεργέτημα του ή προϊόν φορολόγησης. Θέλεις επίσης να μιλήσουμε για την παιδεία ή τον όρκο ή τον πολιτικό γάμο ή άλλες συνιστώσες αποχριστιανικοποίησης του κράτους; Ελεύθερα ας προχωρήσει το δημόσιο στην πλήξη της Ελλάδας, υπακούοντας στις φιλελεύθερες συνταγές των νεοταξιτών. ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΧΑΣΕΙ.Η Εκκλησία πάντως όχι. Όλα είναι ανακύκληση και στην φύση και στην ιστορία. Τα τέρατα καταστρέφονται και τα ημιτελή χάνονται. Η Εκκλησία είναι αυτοτελής και μοναδική. Το ελληνικό κράτος δεν είναι αιώνιο...

Επίσης πιστεύω πώς ο λόγος ιεραρχών και ιερέων από την στιγμή που εκστομίζεται και πρέπει να εκστομίζεται είναι πολιτικός λόγος. Όχι παραταξιακός λόγος(γιατί και τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν , ιδία στην παλαιά σχολή) , αλλά πολιτικός με την γενική έννοια. Δεν υπάρχει λόγος αγνός ή μη αγνός πού να δημοσιοποιείται και να μην έχει αντίκτυπο. Αυτό δεν το λέει η θεολογία, το λέει η φυσική.Το ευαγγέλιο είναι λόγος παρεμβατικός, ανατρεπτικός, πού ταράσσει τα δεδομένα, όποια δεδομένα, όποιας κοινωνίας. Η αμαρτία της ιδιωτείας, για όσους δεν είναι αναχωρητές είναι βαριά αμαρτία. Στην αγγλική σημαίνει και τον ευήθη.Συμφωνώ με τις παρεμβάσεις των ιεραρχών-ιερέων,φτάνει να μην είναι χρωματισμένες.Αλλά και εκεί τα όρια είναι δυσδιάκριτα.Ειδικά όταν οι ακροατές παρατάσσονται σε ακραία ιδεολογία. Κάποτε δεν φταίει ο πομπός , φταίνε και τα κριτήρια του δέκτη. Όμως αυτά είναι φιλοσοφίες. Ο καθένας μας έχει κάποιου είδους κρίση για να εντοπίσει την διαφορά, κάθε φορά και σε κάθε περίπτωση...

Η ιστορία και ο Χρόνος κρίνει. Και αυτά ελέγχονται από τον Θεό και τις δικές μας πράξεις και ενέργειες ως κάποιο σημείο. Εύχομαι όταν ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι να είμαι σε καλό μέρος. Αν και εγώ την ήρα θα την συμπονέσω γιατί χωρίς αυτή δεν θα μπορέσω να ζήσω ουδεμιά στιγμή, γιατί άλλωστε πώς θα καταφέρνω να πείθω απο κει και περα τον εαυτό μου ότι είμαι άγιος , ξεχωριστός και οπωσδήποτε καθαρός;; :)))))))


Καλό σου απόγευμα!


(πρόκειται για μια απαντηση διασπασμένη σε 3 σχόλια)

lpap είπε...

Ας ξεκινήσω το διάλογο απαντώντας, βασικά εκφράζοντας την άποψή μου ανάποδα.
Γραφεις, πάτερ: Δεν τους δεσμεύει τίποτα με αυτή την καρικατούρα πού λεγεται ελληνικό δημόσιο και ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ Ή ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Απαντώ: Λάθος. Τους δεσμεύουν οι επιχορηγήσεις που παίρνουν, ή δεν ξέρεις πως παίρνουν; Ταυτίζεται με την Ελλάδα και τους Έλληνες. Αν όχι δεν θα ήταν υποχρεωτικό να γίνεται πολίτης έλληνας ο κάθε μοναχός διαφορετικής εθνικότητας και ασφαλώς βρίσκεται στην ελληνική επικράτεια.Όταν δεν τους συμφέρει, ασφαλώς και δεν ταυτίζονται.

Για τη "διαμαρτυρία" για το σχόλιο. Λογικό να σκεφτώ διάφορα μια κι υπήρξε καθυστέρηση και θεωρώ πως είσαι ικανός στη διαχείριση. Έχε υπόψη πως μπορείς και να μεταφερθείς πάλι στην παλιά διεπαφή.

Η αμαρτωλότητα των ανθρώπων είναι δεδομένη. Ευκταία κι αποδεκτή η αγιοσύνη, όλων μας. Η αγιοσύνη μέσα στην αμαρτωλότητα κάνει τη διαφορά. Δείχνει που μπορούμε να φτάσουμε-συν Θεώ- και πόσο υπολειπόμαστε. Την έλλειψη αγιοσύνης την καλύπτουν τα μυστήρια αλλά κι η αγιοσύνη τα 'απογειώνει"(αντιλαμβάνεσαι θαρρώ τι εννοώ. Ο λογισμός του κάθε προσώπου ασφαλώς παίζει το ρόλο του. Τα πάθη όμως και η όποια δυσκολία ή κόλλημα ο καθένας διαθέτει διαμορφώνουν καταστάσεις οι οποίες δεν είναι εύκολες στη διαχείριση και χρειάζονται και προσευχή και γιατί όχι και αγιοσύνη για να δώσουν λύσεις και αρχή νέων πραγμάτων.
Προσωπικά χρειάζομαι το Θεό κι όχι ανθρώπους. Σέβομαι όμως αυτούς που κοπιάζουν γι αυτόν, είναι όμως λιγοστοί. Δε με νοιάζουν τα λάθη των ανθρώπων, με ενοχλεί όμως η εκκλησία ως εξουσία και..θεσμός!! Εντελώς εκτός των ορίων της η συγκεκριμένη ορολογία.
Το ποίμνιοο είναι πονεμένο, συνθλιμμένο και γυρεύει ένα καλό λόγο, μια παρηγοριά και λίγη πράξη. Όχι τελειότητα. Λυπάμαι που θα το γράψω αλλά η εκκλησία, έτσι όπως είναι με παλιά μυαλά, είναι εκτός των πραγμάτων κι αποκομμένη από το ποίμνιο. Γι αυτό οι οχλήσεις των ανθρώπων, που είναι αλήθεια εχουν εύκολη την κρίση και την κατάκριση. Ίσως όμως γιατί ποτέ η εκκλησία δεν στάθηκε δίπλα ως μάνα αλλά ως μια κακή μητριά, πολλές φορές.
Τι να συζητάμε; Ατελείωτα είναι όσα συμβαίνουν και θα συμβουν και χειρότερα. Η ήρα από το στάρι σίγουρα θα διαχωριστούν. Τι αξίζει να λυπηθεί κανείς; Δεν ξέρω. Οι επιλογές των ανθρώπων είναι προσωπικές. Σε ό,τι με αφορά έπαψα να λυπάμαι τόσο εύκολα πια. Καθένας τραβά το δρόμο του κι απολαμβάνει αυτό που βρίσκει στην προσωπική του διαδρομή.
Η εκκλησία δεν θα χάσει. Θα μείνει μικρότερη αλλά θα χει ποιότητα. Όποιος είναι με το Χριστό θα είναι με αυτόν όποιος όχι σε άλλη κατάσταση θα βρίσκεται.
Τα λάθη μας μπορούμε να τα βλέπουμε αλλά κι η εκκλησία χρειαζεται την κριτική. Όχι την κατάκριση, απο τα μέλη της εννοώ. Αλλιώς πως θα διορθώσει και πως θα προχωρησει;
Τα υπόλοιπα μίαν ετέραν φοράν!!

υγ. Κάτι για μένα. Το Θεό έψαχνα και βρήκα άνθρωπο να μου μεταφέρει το Θεό γιατί τον έχει στη ζωή του. Είμαι χαρούμενη γι αυτό και προσπαθώ να απελευθερώσω τον εαυτό μου από τα πάθη μου με τα μυστήρια και τη συμμετοχή στην εκκλησία. Η συμμετοχή όμως στην εκκλησία σε μαθαίνει πολλά και για σένα και για τους άλλους. Όταν το πιάσεις το μήνυμα μένεις με το Θεό κι ησυχάζεις. Έκανα τις επιλογές μου κι είμαι ικανοποιημένη και χαρούμενη. Βλέπω όμως κι ακούω και μαθαίνω..με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Καλό απόγευμα, πάτερ.

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Καλημέρα. Είσαι λίγο εριστική ή μου φαίνεται;Μου διαφεύγει κάτι ίσως.


Όχι λπαπ οι επιχορηγησεις δίνονται απο αυτούς που βαυκαλίζονται πώς είναι απόγονοι ενός πολιτισμού, το οποιο διαφυλάττουν μερικοί "΄αξεστοι"καλόγεροι για λογαριασμό όλων σας-μας.






Δεν ξέρω αν η Εκκλησία προσφέρει φαρμακωμένα μήλα , αλλά το θέμα είναι ότι οποιος δεν ζει εκκλησιαστικά δεν μπορεί να προσεγγισει τον θεό. Και βεβαια δεν ειναι μόνο οι κληρικοί η Εκκλησία. Οι λαΐκοί να δεις πόσο βαραίνουν την Εκκλησία με διάφορες αστοχίες και παρασυναγωγές.

Χρήσιμη πάντα η κριτική και ο διάλογος.

Γιατί άλλωστε συμπορευόμαστε. Ή μήπως όχι;

lpap είπε...

Γιατί να μαι εριστική; Δεν έχω λόγο! Κανένα. Ίσα ίσα όταν έγραφα ήμουν εντελώς ήρεμη. ΑΠΛΑ γνωρίζω. Διάφορα, όχι κουτσομπολιά. Γνώση από πρώτο χέρι. Μην θεωρούμε πως το ΆΓιο όρος ή όποιος άλλος χώρος επειδή κάποιοι αγωνίστηκαν, άγιασαν, απαρνήθηκαν εαυτόν κατοικείται από ανθρώπους απαθείς και αγίους!! Έλεος! Προσωπικά το έχω απομυθοποιήσει εντελώς. Απλά σέβομαι τον κόπο, τον πόνο και την αυταπάρνηση πολλών. Βλέπω όμως και τις διαπλοκές, και γνωρίζω, αρκετών.
Η κριτική αλίμονο αν δεν υπήρχε. Δεν είναι αυτή το πρόβλημα αλλά οι διαθέσεις των ανθρώπων. Προσωπικά έχω καλή διάθεση αλλά αρνούμαι, γενικώς, να καταπίνω αμάσητο ό,τι μου σερβίρουν ως σοφία. Άλλο πράγμα η βιτρίνα άλλο η ουσία. Οι άνθρωποι στέκονται στη βιτρίνα. Χωρίς ουσία όμως η βιτρίνα στέκεται ελάχιστα.
υγ. Δε σε γνωρίζω, δεν έχω λόγο να είμαι εριστική μαζί σου κι ό,τι γράφω δε σε αφορούν προσωπικά. Πως θα μπορούσε εξάλλου μια και δε σε γνωρίζω.
;-)
Για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Όχι απλά σκέφτηκα μήπως μου διαφευγει κατι , γιατί είμαι γνωστός τζόρας :)

Ναι οκ δεν διαφωνω επι της ουσίας.