Κυριακή της Απόκρεω εβδομάδος: Κρίση

Είναι πίστη και ομολογία καθημερινή της Εκκλησίας μας, η δευτέρα παρουσία του Χριστού επί γης και η μετά ταύτης καθολική κρίση ζωντανών και νεκρών. Ίσως η καθημερινή συνήθεια, η εντριβή διαρκώς σε μια ξηρή επανάληψη στα δόγματα της Εκκλησίας μας και το χρονιζειν του Ερχομού του Κυρίου μας , έχουν ψυχράνει μια τέτοια αναστάσιμη προσδοκία και μια τέτοια βαθιά πίστη. Από την άλλη η αδιάκοπη εσχατολογία, δηλαδή η περί των εσχάτων φιλολογία πού αναπτύσσεται σε εκκλησιαστικούς και παρεκκλησιαστικούς κύκλους εσχάτως, έχουν φορτίσει με ποικίλλες παραμορφώσεις και παραστάσεις αλλότριες το ορθόδοξο εσχατολογικό ήθος.Συν τοις άλλοις , έρχονται και οι θιασώτες της πραγματοποιηθείσας εσχατολογίας, για να βάλουν το λιθαράκι τους στο μωσαϊκό αυτό των σκέψεων και των παραστάσεων.

Μέσα σε αυτό το πάντα φορτισμένο και εξωτικό για τα ήθη μας παραεσχατολογικό κλίμα έρχεται πάντα η Εκκλησία με σταθερή πίστη και επιμονή να μας θυμίσει την πραγματικότητα της Κρίσης. Όταν εν σάλπιγγι Θεού και φωνή αρχαγγέλου οι νεκροί θα αναστηθούν, οι άγιοι θα προπορευτούν εις απάντηση του Κυρίου εις αέραν, οι βίβλοι ανοιγήσονται, τα κρυπτά δημοσιεύονται, ο Χριστός ο Αναστημένος θα έλθη μετά δόξης και συνοδείας και με τον τρόπο του Ποιμένα πού διαχωρίζει πρόβατα και ερίφια , θα κρίνει με θεϊκή φωτιά την γνησιότητα της στάσης μας απέναντι Του.

Η λέξη κρίση είναι αρκετά επίκαιρη. Κρίνει την γενναιότητα και τις αντοχές μας σε έναν κόσμο οικονομικών και κοινωνικοπολιτικών ανακατατάξεων, ηθικών παρεκτροπών, εναλλαγής τρόπων και ηθών καταιγιστικής και σκληρού βίου.Είναι σχεδόν αποτρόπαια, φοβερή μια τέτοια λέξη και έννοια, συνοδεύεται με τα φριχτότερα αισθήματα και τις υπερβολικότερες εκφράσεις. Φαντάζει ως εποχή κατά την οποία ο σατανάς με ποικίλλες μορφές, οικονομικές, πολιτικές, ανθρώπινες έρχεται για να κοσκινίσει τους ανθρώπους σαν το σιτάρι. Ο φόβος της κρίσης, η δαιμονοποίηση δηλαδή του καιρού της ανέχειας και των στερήσεων είναι φοβερότερος και ισχυρότερος ακόμα και από την ίδια την κρίσιμη κατάσταση την οποία καλούμαστε με ευθύνη και φορτίο συνενοχής από παντού σχεδόν, κράτος, κοινωνία, εκκλησία, εργασία, οικογένεια, περίγυρο να διαχειριστούμε.

Και έρχεται μέσα σε όλα αυτά η αυριανή περικοπή να μιλήσει για μια Κρίση φοβερότερη, πραγματικά τρομερή, γιατί είναι αδέκαστη, ακαριαία και αναπολόγητη. Έρχεται να μιλήσει όχι για κάτι πλαστό και παροδικό και ανθρώπινο, αλλά κάτι πού τοποθετείται σε ένα εγγύς μέλλον και αφορά το υπερβατικό και το θεϊκό και έχει αποτελέσματα και αποφάσεις επεκτεινόμενες στην αιωνιότητα.Έρχεται να μιλήσει για μια κρίση άλλου είδους, της οποίας η απόφαση είναι ακαριαία και τελεσίδικη και αφορά την αιώνια κατάληξη όλων μας. Και όμως αυτή η κρίση με την απόφαση της αιώνιας προοπτικής μας αφήνει λίγο πολύ ασυγκίνητους. Έχουμε τόσο πολύ δεθεί με την ύλη και τον κόσμο τούτο, πού η στέρηση των ανηκόντων σε αυτόν τον κόσμο μας φαίνεται τρομερότερη από την στέρηση μίας κάποιας κοινωνίας με έναν Θεό , πού φροντίσαμε να Τον κρατήσουμε άγνωστο και ξένο από μας.Τρομερότερη η οικονομική κρίση και η κρίση των ηθών των ανθρωπίνων, από το κριτήριο ενός Θεού πού τον τοποθετούμε πιστοί και άπιστοι στον κόσμο των πιθανοτήτων, βλακωδώς και ανερυθρίαστα. Φυσικά και το κριτήριο του Θεού- και ο Χριστός δεν μας άφησε περιθώριο να μην το καταλάβουμε- έχει να κάνει με τις υλικές μας προσφορές και τα έργα προς τους ελαχίστους αδελφούς μας, ωστόσο ομως κάθε τί το υλικό μέσα από την αγάπη γίνεται πνευματικό και αιώνιο και πνευματική αναφορά έχει, γιατί ο άρτος και το ένδυμα και η επίσκεψη και η πρόνοια δεν είναι παρά εξελίξεις και μορφές της πιό ευπρόσδεκτης θυσίας και προσευχής στον Ελεήμονα Θεό της Αγάπης.

Η στιγμή του θανάτου, η διαρκής μνήμη της στιγμής του θανάτου,  πού αποτελεί τα προπύλαια και την πρώτη κρίση του καθενός από μας, τέθηκε ακριβώς μια μέρα πριν την Απόκρεω για να μας θυμίσει , πώς η Κρίση του καθένα μας κοντοσιμώνει και δεν είναι μια αόριστη εσχατολογία, αλλά ένα συγκεκριμένο σοβαρό γεγονός μέσα στην αθάνατη πορεία μας από την σύλληψη στην κοιλιά της μάνας μας ως την ατελεύτητη αιωνιότητα. Ας είμαστε έτοιμοι για μια τέτοια κρίση. Είμαστε μεμνηστευμένοι με την φθορά, είμαστε παροδικοί και πρόσκαιροι. Είμαστε όλοι μελλοθάνατοι ως προς τον φυσικό θάνατο, τον χωρισμό της αρμονίας σώματος και ψυχής. Αυτή η αλήθεια ας μας κάνει πιό συνετούς, πιό ώριμους, πιό ταπεινούς, πιό αμέριμνους με ανούσια πράγματα, αφού υπάρχει αποξένωση από τον Θεό της ζωής για τους άφρονες και τους δειλούς και τους υπερήφανους και φυσικά να μας κάμει και ελπιδοφόρους και θαρραλέους, γιατί πίσω από το φρικτό ποτήριο του θανάτου υπάρχει πάντα ισχυρή η δυνατότητα  της αιώνιας συμβασιλείας με τον Θεό, της χαράς πού δεν έχει τέλος και όρια.

π π κ 21 και 22-2-2014