Είναι εύκολο να είμαστε μαθητές του Χριστού όταν είμαστε στην κορυφή του αφρισμένου κύματος

Αυτοί που εορτάζουν σήμερα ήσαν φίλοι και ακόλουθοι του Χριστού, αλλά σπάνια τους φέρνουμε στον νου μας, επειδή πολύ λίγο αναφέρονται στις Γραφές. Καθένας τους όμως θα μπορούσε να γίνει ένα μάθημα για μας.

Ο Άγιος Ιωσήφ ο από Αριμαθαίας ήταν ένας πλούσιος άνθρωπος που άκουγε τον Χριστό με ανοιχτό μυαλό, δεν δεσμεύτηκε όμως ποτέ. Δεν δεσμεύθηκε ούτε ο Νικόδημος, ο οποίος ήταν ένας μορφωμένος και μέλος του Συνεδρίου. Παρακολουθούσε τον Χριστό, Του έθετε ερωτήματα, ήθελε να καταλάβει, ήθελε να βεβαιωθεί. Κανείς όμως από τους δύο δεν δεσμεύθηκε ότι θα ακολουθεί τον Χριστό, κανείς απ’ τους δύο δεν θεώρησε τον εαυτό του μαθητή Του.

Ωστόσο όμως, τη στιγμή που ο Χριστός στα μάτια όλων ήταν ο ηττημένος, τότε που η νίκη ήταν με το μέρος των εχθρών Του, όταν ήταν νεκρός και επρόκειτο να ταφεί, τότε ήρθε στην επιφάνεια η αφοσίωση αυτών των ανθρώπων που από το στόμα Του είχαν ακούσει ρήματα Ζωής. Αποκαθήλωσαν λοιπόν το σώμα Του μαζί με τη Θεοτόκο για να το ενταφιάσουν. Με τόλμη προσήλθαν στον Πόντιο Πιλάτο και ζήτησαν την άδεια να πάρουν το σώμα ώστε να το ενταφιάσουν με την προσήκουσα τιμή. Στην πορεία της ζωής Του, Τον άκουγαν με διστακτικό αλλά ανοιχτό μυαλό. Με τον θάνατό Του, ήρθε στο προσκήνιο η πιστότητά τους. Και βλέποντας τον πόνο της Μητέρας Του και του Ιωάννη, δεν τους έμεινε καμιά αμφιβολία· Πρέπει να πάρουν θέση· πως είναι δυνατόν να ανεχθούν να πεταχτεί περιφρονημένος Αυτός που στάθηκε δάσκαλος, οδηγός και φίλος τους;

Έχουμε και την άλλη ομάδα, αυτή των Μυροφόρων γυναικών, οι οποίες ακολουθούσαν τον Χριστό και φρόντιζαν για τις ανάγκες τις δικές Του και των μαθητών Του. Όταν ο Χριστός σταυρώθηκε, όλοι οι απόστολοι σκορπίστηκαν, εκτός από τον Ιωάννη και από αυτές τις γυναίκες. Η αφοσίωση που τις κρατούσε κοντά Του δεν είχε να κάνει με τη διανοητική βεβαιότητά τους γι’ Αυτόν· μάλλον έκλεινε μέσα της κάτι από τα λόγια των μαθητών που πορεύονταν προς ᾿Εμμαούς· «Ουχί η καρδία ημών καιομένη ην εν ημίν, ως ελάλει ημίν εν τη οδώ;» (Λουκ. 24, 32).

Σ’ όλη την πορεία, από τη Γαλιλαία έως την Ιερουσαλήμ, από το ειρηνικό τοπίο μέχρι τον τόπο της τραγωδίας, όλο αυτό το διάστημα Τον άκουγαν και οι καρδιές τους ζωντάνευαν -όχι από προσωπική αγάπη προς Αυτόν αλλά από μια βαθιά αίσθηση αιώνιας ζωής. Είναι αυτό ακριβώς που αντανακλούσαν και τα λόγια του αποστόλου Πέτρου ενωρίτερα· όταν Τον εγκατέλειψαν όλοι όσοι Τον ακολουθούσαν, ο Ιησούς ρώτησε τους μαθητές, «Μη και υμείς θέλετε υπάγειν;». Τότε ο Πέτρος απάντησε· «Κύριε, προς τίνα απελευσόμεθα; ρήματα ζωής αιωνίου έχεις» (Ιωάν. 6, 67-68). Και δεν ήταν αυτά τα λόγια, λόγια που προέκυπταν από συλλογισμούς ή αποδείξεις. Όταν ο Κύριος τους μιλούσε, ξυπνούσε μέσα τους η αιώνια ζωή, άνοιγε γι’ αυτούς η πύλη της αιωνιότητας. Και ήξεραν ότι ήταν λόγια αληθινά επειδή υπήρχε μέσα τους νέα ζωή. Αυτό συνέβη και με αυτές τις γυναίκες.

Μυροφόρων γυναικώνmyroforesΣήμερα λοιπόν τιμούμε τους ανθρώπους που αποδείχθηκαν πιστοί, εκείνους που ενώ ήσαν αδύναμοι δεν το έβαλαν στα πόδια και εκείνους που μπροστά στην ήττα και την τραγωδία αναδείχθηκαν πιστοί μαθητές. Ας τους θυμόμαστε, όχι μόνο όταν βλέπουμε πόσο δοξάστηκαν, όπως σήμερα στη Θεία Λειτουργία, αλλά και για να ρωτούμε τον εαυτό μας· Μοιάζουμε, σε κάποιο βαθμό, με οποιονδήποτε από αυτούς; Όταν ο Χριστός μοιάζει ηττημένος, έχω τη δύναμη να κάνω ένα βήμα μπροστά και να πω «είμαι κι εγώ μαθητής Του», τη στιγμή που σε ανέφελους καιρούς ήμουν συγκρατημένος, αβέβαιος, διστακτικός και έθετα στον εαυτό μου, ή μάλλον έθετα στον Κύριο, ένα σωρό ερωτήματα;

Κι ακόμα, ας το σκεφθούμε· Είναι εύκολο να είμαστε μαθητές του Χριστού όταν είμαστε στην κορυφή του αφρισμένου κύματος, στην ασφάλεια των χωρών που δεν υπάρχει διωγμός, ούτε κίνδυνος απόρριψης, ούτε η προδοσία μπορεί να οδηγήσει στο μαρτύριο, ούτε καν το ενδεχόμενο να πέσουμε θύματα γελοιοποίησης ή κοροϊδίας. Ας σκεφθούμε τους εαυτούς μας όχι σε σχέση με τον Χριστό μόνο αλλά και σε σχέση με τους αδελφούς μας, επειδή ο Χριστός είπε ότι ο,τι κάνουμε στον ελάχιστο, τον πιο ασήμαντο από αυτούς, το έχουμε κάνει στον Ίδιον. Ας αναρωτηθούμε πως συμπεριφερόμαστε όταν κάποιος παραμερίζεται, λοιδωρείται, αποδιώχνεται ή καταδικάζεται από την κοινή γνώμη ή από τη γνώμη όσων μετρούν για μας· βρίσκουμε τη στιγμή εκείνη το θάρρος να πούμε, «ήταν και παραμένει φίλος μου, είτε τον αποδέχεστε είτε όχι»; Δεν υπάρχει πιο αξιόπιστο μέτρο πιστότητας από εκείνη την πιστότητα που εκδηλώνεται τη στιγμή της ήττας.

Ας το σκεφθούμε αυτό, γιατί όλοι υφιστάμεθα την ήττα, και με τόσους πολλούς τρόπους! Όλοι αγωνιζόμαστε, με όση δύναμη έχουμε -λίγη ή πολλή- για να είμαστε αυτό που πρέπει, και παρόλα αυτά υπολειπόμαστε όλη την ώρα. Δεν θα ’πρεπε άραγε να βλέπουμε ο ένας τον άλλον όχι μόνο με συμπάθεια, αλλά και με την πιστότητα του φίλου που είναι διατεθειμένος να σταθεί κοντά σ’ εκείνον που πέφτει, που εκπίπτει της χάριτος, που αποτυγχάνει να φθάσει στο δικό του ιδανικό, που διαψεύδει τις ελπίδες και τις προσδοκίες που είχαμε εναποθέσει επάνω του; Στις ώρες αυτές, ας στεκόμαστε δίπλα του, ας είμαστε πιστοί και ας αποδεικνύουμε ότι η αγάπη μας δεν εξαρτάτο από την ελπίδα της νίκης αλλά ήταν ένα δώρο από τα βάθη της καρδιάς μας, δώρο «δωρεάν», δώρο χαρούμενο και υπέροχο.

Είναι κανείς από μας Ιωσήφ από Αριμαθαίας, είναι κανείς από μας Νικόδημος, και μπορούμε να πούμε ότι μοιάζουμε στις Μυροφόρες, τις οποίες ούτε οι ανάγκες, ούτε η ήττα, ούτε ο θάνατος του Χριστού μπόρεσε να τις χωρίσει από Αυτόν; Κανείς μας δεν μοιάζει απόλυτα με όλους αυτούς. Ας διδαχτούμε όμως από αυτούς και ας προσπαθήσουμε να αυξηθούμε σε πιστότητα, μιμούμενοι εκείνους· εκείνους που Τον διακόνησαν, εκείνους που στάθηκαν δίπλα Του την ώρα της ήττας. Αμήν.

+π. Αντώνιος Bloom του Σουρόζ