Διάβασα σε φιλικό Blog ένα άρθρο του Βιάτσεσλαφ Μάλτσεφ για το λεγόμενο ρεύμα του "ροζ χριστιανισμού" (http://orthodox-answers.blogspot.com/2008/09/blog-post.html). Εκεί ο αρθρογράφος αναφέρεται στις επισημάνσεις του θεολόγου Κ. Λεοντίεφ για το νοσηρό αυτό φαινόμενο, που ενώ στην αρχή αφορούσε τους παραεκκλησιαστικούς κύκλους διανόησης της εποχής του, αργότερα και μάλιστα σήμερα έγινε σημαίνον πρόβλημα των ευρύτερων εκκλησιαστικών κύκλων. Για το σοβαρό αυτό και νοσηρό φαινόμενο μπορεί να διαβάσει ο καθείς στο προαναφερόμενο λήμμα και να ωφεληθεί.
Το άρθρο αυτό μου έφερε στο μυαλό τον "θεό" αυτών των "ροζ χριστιανών" τον καλό και αγαθό "ροζ Χριστούλη" ,όπως εικονογραφείται, λατρεύεται και ευλογείται στους κόλπους της εκκλησίας μας. Δεν θα αναφερθώ στις θεολογικές προεκτάσεις και συνιστώσες του ρεύματος γιατί η ματιά μου ίσως να μην αποδειχθεί πιο διεισδυτική από τα τετριμμένα.
Έχω δικαίωμα όμως ως ιερεύς και ορθόδοξος να αναφερθώ στα φαινόμενα και να τα αφήσω στην κρίση του καθενός:
Οι γλυκανάλατες απεικονίσεις αυτού του δυτικόφερτου "Χριστούλη" που αποπνέουν οσμή φραγκικού νεκροταφείου και λατινοαμερικάνικης παράτας είναι η αγάπη και προτίμηση αυτών των Χριστιανών. Χριστούληδες με ξανθιές μπούκλες και ροδαλά μάγουλα και μαντόνες με φλεγόμενες καρδιές και ρομφαίες είναι τα φυλακτήρια τους. Όλη η παπική προπαγάνδα και οι ουνίτικες μέθοδοι αποδεικνύονται αίφνης τεχνάσματα παιδιού και ωχριούν μπροστά στα ύπουλη δολιοφθορά τέτοιων εικόνων. Κατόρθωσαν να παραγκωνίσουν αυτή την ευλογημένη αγιογραφική παράδοση των ρωμηών ελλήνων(τουλάχιστον όχι στους ναούς μας) γιατί εκφράζουν ότι ακριβώς και οι καρδιές των πιστών τους: συναισθηματισμό ζαχαρίνης και έξαρση θρησκομανικής αποβλάκωσης.
Κοντά σε αυτά και όλα αυτά τα δυτικότροπα τραγούδια και μουσικές που μπορεί "να μην κάνουν κακό" και να γίνονται κατά τις βιαστικές και ατεκμηρίωτες διαβεβαιώσεις πολλών
αναγωγικές "λεπτών συναισθημάτων" αλλά οπωσδήποτε όχι εκφραστικές θεολογικής και αγιαστικής χάρης και νοήματος.
Πού η παραδείσια χάρη της ορθόδοξης αγιογραφίας, η μυστική χαρά των αγίων προσώπων, η δόξα των σωμάτων, η αναγωγή στα νοήματα, η οσμή ευωδίας πνευματικής της παράδοσης μας, η ηδύτητα των βυζαντινών ύμνων, η μυστηριακή χαρμονή των μελών; Αυτά βέβαια τα επεσήμανε ο μακαρίτης Φ. Κόντογλου μιαν εποχή ακόμα πιο ταραγμένη και 'ξεπουλημένη' απ΄την δικιά μας. Αφήσανε λοιπόν τη γλώσσα των αγγέλων και προτίμησαν ότι είναι εγγύτερο και ευκολότερο σε εκείνους: τις τέχνες των ανθρώπων.
Η επίκληση του "Χριστούλη" και της "Παναγίτσας" που είναι αρκετή για να προκαλέσει κύματα εμετού. Και δεν λέω... Οι άγιοι μας, αρχαίοι ή σύγχρονοι καθώς και οι ευλογημένοι γεροντάδες των καιρών μας είχαν αυτή την αγαπητική οικειότητα με τα θεία πρόσωπα. Η οικειότητα τους αυτή όμως ήταν καρπός αγώνα και αποκάλυψης που γεννούσε τον θείον έρωτα και τους κατέφλεγε ολόκληρους. Η οικείοτητα αυτών των χριστιανών όμως είναι μόνον αποτέλεσμα υποσυνείδητης ανάγκης-τάσης-αγωνίας τους να φέρουν ένα Χριστό σε σμίκρυνση στα δικά τους ευσεβιστικά και αγαπίστικα μέτρα. Ένα "Χριστούλη" με "μανδύα θεού" και εσωτερικό ειδώλου. Δικού τους ειδώλου. Αντανάκλαση της θρησκευτικότητας τους, αντιποίηση Χριστού και αγίων.
Ο χριστιανός είπε ο γέροντας Πορφύριος πρέπει να είναι ποιητής. Δηλ. να επιδεικνύει προς όλους και όλα εκτός από την αγάπη όπως κατανοείται πατερικά και ορθόδοξα και αγάπη τρυφερότητας προς την κτίση. Δεν είναι εξοβελισμένα τα συναισθήματα στη ζωή μας. Δεν δύνανται οι χριστιανοί να είναι παγεροί και μονοκόμματοι άνθρωποι. Το να είσαι ποιητής όμως κατά τα κριτήρια της αγάπης σημαίνει να έχεις εντός σου μια διάκριση των πραγμάτων, μια συναίσθηση της ευθύνης σου να διακρίνεις μεταξύ του ωραίου και του αληθινού από το καχέκτυπο του. Μπορεί να είσαι άνθρωπος τρυφερός χωρίς κατ'ανάγκην να είσαι θηλυπρεπής και μαλθακός. Άνθρωπος αισθαντικός χωρίς να είσαι αρρωστημένα συναισθηματικός.Χαρούμενος δίχως να είσαι χαζοχαρούμενος. Και αληθινά σπάνια να συναντήσεις "ροζ χριστιανό" που να αποπνέει την πληρότητα της μακαριότητας. Η επιδίωξη του είναι πάντα η συγκίνηση και όχι η μένουσα χαρά.
Γι'αυτό ίσως και μέσα σε κύκλους ευσεβιστών συναντάμε τις μεγαλύτερες υπερβολές.
Πένθος βαρύ και όχι χαρμολύπη. Μαλθακότητα και όχι τρυφερότητα. Έξαλλη χαζοχαρουμενοσύνη(νεολογισμός) και όχι χαρά ανυπόκριτη και αληθινή.
Και έτσι υπάρχει πάντα ο εγκλωβισμός σε μια ψευδαίσθηση πίστης.
Τί να πώ επίσης για άλλα εξίσου σοβαρά φαινόμενα; Για τη περιφρόνηση των ακολουθιών για να πάνε να ακούσουν κάποιο κήρυγμα (τελικά ο μακρακισμός ζει και βασιλεύει). Την παγγνωσία για όλα τα εκκλησιαστικά πράγματα και τις διδασκαλίες των πατέρων. Την περιφρόνηση του κανόνος που τους θέτει ο πνευματικός τους, όταν αποφασίσουν βέβαια να πάνε σε κάποιον πνευματικό και δεν αυτοποιμαίνονται εγωιστικά. Την προσκόλληση αφ'ετέρου στις νουθεσίες ενός άλλου πνευματικού περασμένες όμως από τα φίλτρα της δικής τους συμφεροντολογικής ερμηνείας. Το γεγονός ότι συχνάζουν σε ναούς όπου μπορούν να διευρύνουν τις κοινωνικές τους γνωριμίες ή επειδή τους το υπαγορεύουν αυτές,η περιφρόνηση των ρασοφόρων και άλλα πολλά που αφορούν και άλλες ομάδες χριστιανών και δεν είναι του παρόντος.
Μπορεί επίσης κανείς να αντιτείνει πώς στις καρδιές των απλοϊκών χριστιανών το κήρυγμα για τον "χριστούλη" μπορεί βρει πλέον εύφορον έδαφος γιατί είναι 'πλασαρισμένο κατά την απλοϊκότητα τους και αμεσότερο κατά τις ψυχικές τους ανάγκες'.(απόψεις που άκουσα δια ζώσης). Η Εκκλησία όμως δεν κάνει marketting αλλά ευαγγελίζεται αλήθεια Χριστού και όχι σε πρόβατα, αλλά σε πρόσωπα "υπερ ων Χριστός απέθανε". Έχει μια παράδοση και μια ιστορία, κάτι το απαράβατο και ανόθευτο. Οφείλει σεβασμό, αγάπη και μαρτυρία αλήθειας, μετάδοση της αυθεντικότητας της στον πλησίον και στο πρόσωπο του.
Πολλά άλλα είχα να γράψω μα θα σταματήσω εδώ.
Δεν θα πώ ποιός ή τί φταίει γιατί είμαι ο τελευταίος που έχει το δικαίωμα να αποδώσει ευθύνες σε κάποιον ή κάτι. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ικανό άλλωστε να δει πίσω από τα φαινόμενα. Γνωρίζω πόσο νοσηρά είναι γιατί ως τέτοια δεν μπορούν να κρυφτούν από την αντίληψη κανενός.
Δηλώνω όμως πώς ο αμαρτωλός Παντελεήμων ουδέποτε θα αποδεχτεί κάποιον "κ. Χριστούλη"
για σωτήρα και Κύριο Του. Τουλάχιστον και αν μη τί άλλο, αυτό του το υπαγορεύει η ανάγκη για σοβαρότητα.
Όχι αυτή η σοβαρότητα των άτεγκτων σκυθρωπών ανθρώπων. Αλλά μια ουσιαστική ανάγκη για άρτον ζωής αληθινής γεμάτης νόημα κοντά στον Χριστό.
Προσευχηθείτε για αυτόν μήπως βάλει ποτέ αρχή.
(εικόνα: Ο "θεός των ροζ χριστιανών")
12 σχόλια:
Η ημιμάθεια λένε είναι χειρότερη της αμάθειας, έτσι δεν είναι πάτερ;
Πάντως προσωπικά πιστεύω πως όταν υπάρχει ειλικρινής και βαθιά πίστη δε χρειάζεται καμία γνώση για να τα ξεχωρίσεις όλα αυτά.
Νομίζω πως απολυτοποιείτε τον τύπο και δεν μπαίνετε βαθύτερα.
Την ευχή.
Kαλημέρα Καλλιόπη μου.
Καλημέρα πάτερ.
Ναι ίσως. Ένας αγανακτισμένος νέος άνθρωπος είμαι. Και πρώτα απ'όλα με τον εαυτό μου που δεν έχει τα φόντα να καθοδηγήσει κάποιους άλλους πίσω από τον τύπο.Όπως δήλωσα όμως, καταγράφω μόνον φαινόμενα.
Ευχαριστώ.
Πάτερ μου, δεν χρειάζεται να αυτομαστιγώνεστε. Σε πολλά σημεία συμφωνώ μαζί σας αλλά και σε πολλά καθόλου.Αναγνωρίζω την ποιμαντική σας φλόγα. Ο κάθε άνθρωπος βλέπει τον Χριστό όπως θέλει-και κάποιες φορές δεν είναι κακό αυτό.
Και για να σας "ιντριγκάρω":
Αν σας έβαζαν την εικόνα αυτού του εμετικού Χριστού στα πόδια σας, θα την πατούσατε;
Επίσης, οι εχθρότητες για την Δύση είναι κατά την γνώμη μου υπερβολικές. Άπειρες στρατιές αγίων μας γεννήθηκαν και μαρτύρησαν στην Δύση. Δεν νομίζω να είναι λιγότερο άγιοι από τον Άγ.Γρηγόριο τον Παλαμά ας πούμε.
Την ευχή.
Δεν είναι η εικόνα του Χριστού που μου προκαλεί εμετό πάτερ μου. Και ποτέ δεν θα πατούσα καμία εικόνα-θρησκευτικό σύμβολο, ούτε καν αυτή την "σβάστικα". Δεν είναι η Δύση που με τρομάζει , ούτε τρέφω αισθήματα μισαλλοδοξίας για κανέναν.
Επιπλέον οι παπικοί μπορεί να είναι παπικοί και οι ορθόδοξοι ορθόδοξοι. Όπως επίσης κάποιοι μπορούν να ζωγραφίζουν τον Χριστό νέγρο,ξανθό ή βυζαντινό και αυτό να ταιριάζει στην αντίληψη και ψυχοσύνθεση τους.
Δεν με τρομάζει η υποκειμενικότητα αλλά οι τραβεστί καταστάσεις.
Πολλές φορές πρέπει να είσαι ή από δω ή απο κεί, ενδιάμεσα και σύνθετα πράγματα δεν ταιριάζουν στη σοβαρότητα, ακόμα και αν κάποιοι έχουν το δικαίωμα του γκρίζου. Το γκρίζο όμως δεν μπορώ παρά να το ονομάσω γκρίζο.
Πώς θα σας φαίνοταν ένας ανατολικός επίσκοπος με παπική τιάρα ή ένας καρδινάλιος με πανωκαλύμαυχο;
:)))
Ευλογείτε.
Να προσθέσω δε πώς ο ναός που διακονώ δεν είναι βυζαντινά αγιογραφημένος αλλά κοσμημένος με πίνακες( ναι πίνακες) ντόπιων ζωγράφων με δυτική νοοτροπία.
Κάτι ιδιαίτερα θαυμαστό και όμορφο.
Θέλω να πω δηλ. πώς είμαι εξοικειωμένος με την όμορφη ιδιαιτερότητα.
Τα τέρατα είναι που με τρομάζουν.
:))
Σοφά μιλάς πάτερ μου.
Για να απαντήσω στην ερώτησή σου, δεν με πειράζει καθόλου καρδινάλιος με ανατολική ένδυση κατά τον ίδιο τρόπο που δεν έχουμε πρόβλημα με μαύρο και ξανθό Χριστό. Οι τοπικές παραδόσεις δεν είναι η ουσία του Χριστιανικού μηνύματος. Άλλωστε το δυτικό τυπικό κρατάει (τουλάχιστον πριν από την Βατικάνεια Σύνοδο του 1967)κάποιους πολύ ωραίους και αρχαίους τύπους. Ούτε η βυζαντινή αγιογραφία, ούτε η βυζαντινή μουσική (υπόθεση 200 ετών ως επίσημη εκκλ.μουσική), ούτε ΚΑΝ η ένδυση και όψη των ιερέων δεν αποτελούν θέσφατα για την αποδοχή του μηνύματος της Αναστάσεως του Κυρίου μας και της σωτηρίας της φύσης μας. Αυτά μπορεί να τα λένε κάποιοι που φαντασιώνονται τους Αγίους και την διαχρονικότητα της Εκκλησίας μας σαν κάτι στατικό, σαν κάτι που δεν άλλαξε ποτέ και είναι ίδιο με αυτό που βλέπουν στον ναό της γειτονιάς τους.
Συμπερασματικά: ούτε η φαινομενολογία (τυπικό,ράσα,άμφια,αγιογράφηση,Χριστός με την φλεγόμενη καρδιά κλπ)ούτε η μικρόνοη γκετοποίησή μας σε αντι-εκκλησιαστικά σχήματα (Εθνικές Εκκλησίες ας πούμε) μας εξασφαλίζει την σωτηρία αλλά η ΙΔΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ: το να νιώθουμε μέλη του ίδιου Σώματος και να μετέχουμε στο κοινό Δείπνο και να πλησιάζουμε στο κοινό Ποτήριο.
Άλλωστε, είναι εύκολο να κατηγορούμε τους άλλους. Για παράδειγμα: ο Πάππας κάθε φορά βγάζει εγκυκλίους κατά των εκτρώσεων ενώ πρόσφατα νεόκοπος "δικός μας" μητροπολίτης δήλωσε ανερυθρίαστα στην τηλεόραση πως η άμβλωση είναι κάτι που ο ίδιος αποδέχεται ώς "εξέλιξη".Ποιος έχει εκφράσει την Ορθόδοξη άποψη; Ο κόσμος μας (και δη η Ορθοδοξία μας) φτάνει σε οριακό σημείο μάλλον...
Nαι πάτερ μου.
Συμφωνώ πώς η Εκκλησία μας είναι υπερεθνική και όντως η ουσία του ευαγγελικού μηνύματος βρίσκεται αλλού.
Η προσέγγιση μου αφορά καθαρά τον εξωτερικό τύπο που καμιά φορά όμως είναι σημαντικός και της ουσίας, χωρίς να είναι ο ίδιος ουσία.
Επίσης μπορεί κάθε παράδοση να αποτελείται από ιδιαιτερότητες αλλά όταν η ιδιαιτερότητα πάει να γίνει παράδοση τί γίνεται;
Συμφωνώ επίσης πως οι παπικοί έχουν να μας διδάξουν και άλλα πράγματα, όπως η ευταξία,η στάση των πιστών στους ναούς κατά τη θεία λειτουργία, τα τάγματα προσφοράς και ελεημοσύνης κ.α.
Και όντως είναι γεγονός πως η ορθοδοξία μας έφτασε σε οριακό σημείο...
«Μερικοί από τους Ορθοδόξους που έχουν ελαφρότητα και θέλουν να κάνουν προβολή «Ιεραποστολή», συγκαλούν συνέδρια με ετεροδόξους, για να γίνεται ντόρος και νομίζουν ότι θα προβάλουν έτσι την Ορθοδοξία, με το να γίνουν δηλαδή ταραμοσαλάτα με τους κακόδοξους. Αρχίζουν μετά οι υπέρ-ζηλωτές και πιάνουν το άλλο άκρο· λένε και βλασφημίες για τα Μυστήρια των Νεοημερολογιτών κ.λπ και κατασκανδαλίζουν ψυχές που έχουν ευλάβεια και ορθόδοξη ευαισθησία. Οι ετερόδοξοι από την άλλη έρχονται στα συνέδρια, κάνουν τον δάσκαλο, παίρνουν ό,τι καλό υλικό πνευματικό βρίσκουν στους Ορθοδόξους, το περνάνε από το δικό τους εργαστήρι, βάζουν δικό τους χρώμα και φίρμα και το παρουσιάζουν σαν πρωτότυπο. Και ο παράξενος σημερινός κόσμος από κάτι τέτοια παράξενα συγκινείται, και καταστρέφεται μετά πνευματικά. Ο Κύριος όμως, όταν θα πρέπει, θα παρουσιάσει τους Μάρκους τους Ευγενικούς και τους Γρηγορίους Παλαμάδες, που θα συγκεντρώσουν όλα τα κατασκανδαλισμένα αδέλφια μας, για να ομολογήσουν την ορθόδοξη πίστη και να στερεώσουν την παράδοση και να δώσουν χαρά μεγάλη στην Μητέρα μας Εκκλησία.
Εάν ζούσαμε Πατερικά, θα είχαμε όλοι πνευματική υγεία, την οποία θα ζήλευαν και όλοι οι ετερόδοξοι, και θα άφηναν τις αρρωστημένες τους πλάνες και θα σώζονταν δίχως κήρυγμα. Τώρα δεν συγκινούνται από την αγίας μας Πατερική παράδοση, γιατί θέλουν να δουν και την Πατερική μας συνέχεια, την πραγματική μας συγγένεια με τους Αγίους μας. Αυτό που επιβάλλεται σε κάθε Ορθόδοξο είναι να βάζει την καλή ανησυχία και στους ετεροδόξους, να καταλάβουν δηλαδή ότι βρίσκονται σε πλάνη, για να μην αναπαύουν ψεύτικα τον λογισμό τους, και στερηθούν και σ’ αυτήν την ζωή τις πλούσιες ευλογίες της Ορθοδοξίας και στην άλλη ζωή της περισσότερες και αιώνιες ευλογίες του Θεού. Έρχονται εκεί στο Καλύβι μερικά παιδιά Καθολικά με πολύ καλή διάθεση, έτοιμα να γνωρίσουν την Ορθοδοξία. «Θέλουμε κάτι να μας πεις, για να βοηθηθούμε πνευματικά», μου λένε. «Κοιτάξτε, του λέω· πάρτε την Εκκλησιαστική Ιστορία και θα δείτε ότι κάποτε ήμασταν μαζί και μετά που φθάσατε. Αυτό πολύ θα σας βοηθήσει. Κάντε αυτό, και άλλη φορά θα συζητήσουμε πολλά».
Παλιότερα σεβόταν κανείς κάτι, γιατί ήταν του παππού του, και το φύλαγε σαν κειμήλιο. Είχα γνωρίσει έναν πολύ καλό δικηγόρο. Το σπίτι του ήταν απλό και ξεκούραζε όχι μόνον αυτόν αλλά και τους επισκέπτες. Μου έλεγε κάποτε: «Πριν από λίγα χρόνια, Πάτερ, με κορόιδευαν οι γνωστοί μου για τα παλιά έπιπλα που έχω. Τώρα έρχονται και τα θαυμάζουν για αντίκες. Ενώ εγώ τα χρησιμοποιώ και τα χαίρομαι, γιατί μου θυμίζουν τον πατέρα μου, την μάνα μου, τους παππούδες, και συγκινούμαι, εκείνοι μαζεύουν διάφορα παλιά, κάνουν σαλόνια σαν παλιατζίδικα, για να ξεχνιούνται με αυτά και να ξεχνούν το κοσμικό τους άγχος». Παλιά ένα τόσο δα φλουράκι το κρατούσε κανείς σαν μεγάλη περιουσία από την μάνα του, από τον παππού του. Σήμερα, αν έχη κάποιος από τον παππού του μια λίρα Γεωργίου λ.χ., και έχει εκατό δραχμές διαφορά με την λίρα Βικτωρίας, θα την δώσει να την αλλάξει. Δεν εκτιμά, δεν υπολογίζει ούτε μάνα ούτε πατέρα. Μπαίνει αυτό το ευρωπαϊκό πνεύμα και σιγά-σιγά μας παίρνει όλους σβάρνα.
Θυμάμαι, όταν πρωτοπήγα στο Άγιο Όρος, σε μια συνοδεία Γέροντας ήταν ένα γεροντάκι που είχε πολλή ευλάβεια. Κρατούσε «πάππον προς πάππον» από ευλάβεια όχι μόνον τα καλυμμαύχια από τους [πνευματικούς] «παππούδες» του, τους προκατόχους του, αλλά και τα καλούπια με τα οποία φτιάχνουν τα καλυμμαύχια. Είχε και βιβλία παλιά και διάφορα χειρόγραφα και τα φύλαγε τυλιγμένα όμορφα στην βιβλιοθήκη, που την είχε κλεισμένη καλά, για να μη σκονίζονται. Εκείνα τα βιβλία δεν τα χρησιμοποιούσε· τα κρατούσε κλεισμένα. «Εγώ δεν είμαι άξιος να διαβάσω τέτοια βιβλία, έλεγε. Θα διαβάσω αυτά τα απλά, το Γεροντικό, την Κλίμακα». Ήρθε μετά ένας νέος μοναχός – τελικά δεν έμεινε στο Όρος – και του λέει: «Τι μαζεύεις εδώ σαβούρα;» Πήρε τα καλούπια να τα πετάξει, να τα κάψει. Έκλαιγε το καημένο το γεροντάκι: «Αυτό είναι από τον παππού μου, έλεγε τι σε πειράζει; Έχουμε τόσα δωμάτια· άσ’ τα σε μια ακρούλα». Από την ευλάβεια που είχε, κρατούσε όχι μόνον τα βιβλία, τα κειμήλια, τα καλυμμαύχια, αλλά ακόμη και εκείνα τα καλούπια! Όταν υπάρχει σεβασμός στα μικρά, υπάρχει πολύς σεβασμός και στα μεγάλα. Όταν υπάρχει σεβασμός στα μικρά, υπάρχει πολύς σεβασμός και στα μεγάλα. Όταν δεν υπάρχει σεβασμός στα μικρά, ούτε και στα μεγάλα υπάρχει. Έτσι διατηρούσαν την παράδοση οι Πατέρες.»
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, τ. Α'
πάτερ,ακούω κατά καιρούς από πολλους ότι «η Εκκλησία δεν αντιμετωπίζει κίνδυνο» και απαντώ:
που είναι οι 7 λυχνίες της Αποκαλύψεως;
πού είναι η πολυαγιοτόκος εκκλησία της Δυτικής Ευρώπης;
πού είναι η αποστολική Εκκλησία των Ινδιών;
πού είναι η εκκλησία της Βόρειας Αφρικής;
πού είναι η Αρχαία Εκκλησία της Αιθιοπίας και της Αρμενίας ;
πού είναι τα αρχαία Άγια όρη της Νιτρίας,της Βιθυνίας,τής Θηβαϊδας,της πετραίας ερήμου;
πώς και γιατί χάθηκαν αυτές οι τοπικές εκκλησίες,άλλες βουλιάζοντας στην αίρεση και άλλες υποχωρώντας στην πίεση του ισλαμισμού;
γιατί επέτρεψε ο Θεός να συμβεί αυτό και αν συνέβη για αυτές γιατί όχι και για εμάς;
Τί να σου πω αγαπητέ; Ήθελα να είχα θεολογική κατάρτιση να σου απαντήσω πιο εύστοχα και μονολεκτικά.
Θα σου πω όμως τί σκεφτομαι.
Από τον καιρό του Χρυσοστόμου , ο ίδιος ο άγιος εξέφραζε το παράπονο πως οι άγιοι έχουν εκλείψει, η εκκλησία χάνεται, η ορθοδοξία κινδυνεύει. Βεβαίως όλα αυτά τα έλεγε περισσότερο για να φέρει σε κατάνυξη το ποίμνιο του.
Για να πάμε πιο πίσω στον απ. Παύλο. Σχεδόν κάθε επιστολή του είναι μία απάντηση σε κάποια κρίση, σε ένα ποιμαντικό πρόβλημα. Αγωνιά συνεχώς για να παραμείνουν οι πιστοί άγιοι και στέρεοι στην αρχαία πίστη.
Συμμερίζομαι την κατά μέρη και περιπτώσεις αγωνία σου αλλά γνωρίζω πώς νέες εστίες ορθοδοξίας και αγώνα γεννιούνται καθημερινά και πανταχού.
Τί σε κάνει να πιστεύεις πώς όσα γράφτηκαν για τις εφτά λυχνίες δεν αφορούν και τις κατά κόσμον εκκλησίες και ότι το φως του Χριστού δεν καίει και σε αυτές;
Επίσης ακόμα η Δύση(ορθόδοξη) βγάζει αγίους(άσχετα αν εμείς προσκολλημένοι σε παλαιά πρότυπα και δικές μας προσδοκίες δεν τους βλέπουμε).
Γιατί οι 1000 ή 2000 ορθόδοξοι της β Αφρικής ή της Αιθιοπίας ή όπου αλλού να μην είναι ο πυρήνας μιας εκκλησίας που θα αναγεννηθεί αργότερα; Από την άλλη που είναι η Εκκλησία των Κολοσσών ή της Εφέσου; Μήπως έπαψε να υπάρχει Εκκλησία μετά την ιστορική εξαφάνιση τοπικών εκκλησιών; Τί παραπάνω έχει η Νιτρία και η Θηβαϊς από τον Άθω και την Αριζόνα;
Ας δεχτούμε πως αυτές οι τοποθεσίες και κάποιες κοινότητες ήταν ευλογημένες από τον Θεό για να φιλοξενήσουν την αγιότητα μια συγκεκριμένη εποχή.
Όταν εξαφανίστηκαν ή έχασαν τη λάμψη τους ιστορικά απλά εκπλήρωσαν τον σκοπό του Θεού, την αποστολή τους. Η χάρη Του όμως εξακολουθεί να λάμπει πλέον αλλού, μέχρις αυτό το "αλλού" εκπληρώσει τον προορισμό του.
Δεν θέλω να σε σκανδαλίσω αλλά αν η Ελλάδα από κάποιο σχέδιο του Θεού κάποια στιγμή πάψει να είναι βωμός ορθοδοξίας-και αυτό ακόμα είναι πιθανόν- αυτό δεν σημαίνει ότι χάθηκε η ορθοδοξία, αλλά ότι εμείς μέσα από δικές μας αμαρτίες και ιστορικές συγκυρίες αφήσαμε τη χάρη να γλυστρίσει μέσα από τα χέρια μας και να φύγει.
Και οι αιτίες μπορεί να μη βρίσκονται στις αιρέσεις και στον ισλαμισμό αλλά στην αποιεροποίηση των πάντων , σε πιο εσωτερικούς και ύπουλους εχθρούς...
Για την Εκκλησία όμως ως γενικότητα παραλάβαμε από τον Κύριο ότι "οι πύλες του Άδη" δεν θα την νικήσουν στον αιώνα.
Και σε αυτό ελπίζουμε.
Δημοσίευση σχολίου