Ένα έθιμο ευλαβείας παλαιών ιερέων για τον μεγάλο αγιασμό

Άκουσα την περασμένη Κυριακή σε συζήτηση ενοριτών πώς κρατάνε σπίτια τους μεγάλο αγιασμό της ημέρας των Θεοφανείων. Ήταν μάλιστα εφησυχασμένοι γιατί τηρούσαν κάποιες άξιες κατά το λέγειν τους προϋποθέσεις όπως άναμμα καντηλιού και θυμιάματος στο εικονοστάσιο που έχουν φυλαγμένο τον μεγάλο Αγιασμό. Προσέθεταν δε ότι σε αυτό συνηγορούσε και η επισφράγιση του "το είπαν και στο ραδιόφωνο".

Δεν μπόρεσα παρά να τους επισημάνω πώς δεν φτάνουν μόνο οι εξωτερικές τιμές αλλά συντρέχουν και αυτές οι πνευματικές προϋποθέσεις που μεταμορφώνουν ένα χριστιανικό σπίτι σε κατ'οίκον Εκκλησία και πώς πολλές φορές δεν φτάνουν οι καλές προθέσεις μα ο συνειδητός μας καθημερινός εξαγιασμός που μας καθιστά άξιους για τις ευλογίες του Θεού. Επίσης δεν μπορούμε να λάβουμε ελαφρά τη καρδία την δέσμευση , όχι αυτή της αδύνατης αναμαρτησίας, αλλά της συνεχούς ευλαβούς στάσεως για μια τέτοια φύλαξη.

Αντί του μεγάλου Αγιασμού που άλλωστε η Εκκλησία τον φυλάττει στο άγιο Βήμα και τον διαθέτει στα παιδιά της όταν συντρέξουν ειδικοί λόγοι και ανά πάσα στιγμή, μπορούν να φυλάττουν τον αγιασμό της πρωτομηνιάς. Ο χώρος του αγίου Βήματος είναι πλέον κατάλληλος για τη φύλαξη του Μεγάλου αγιασμού.

Είναι βέβαια γνωστό πως η διαφορά μεταξύ του μεγάλου αγιασμού και του μικρού αγιασμού είναι μόνο ποσοτική και όχι ποιοτική. Και στα δύο έχουμε τη χάρη του αγίου Πνεύματος αλλά και κάθε αγιαστικό μέσο στην Εκκλησία έχει δική του αξία και δικό του σκοπό. Άλλη αξία της Θείας Κοινωνίας και άλλη του ευχελαίου. Άλλη η ιερωσύνη του πρεσβυτέρου και άλλη του επισκόπου κοκ.


Από παράδοση η Εκκλησία ονόμασε τον Μεγάλο αγιασμό των Θεοφανείων δεύτερον της Θείας κοινωνίας, ενώ στον αγιασμό άλλων περιστάσεων έδωσε τη χρηστικότητα φύλαξης και ραντισμού στα σπίτια των χριστιανών.



Και δεν μπόρεσα , αδελφοί μου, να μη θυμηθώ γέροντα ιερέα να με συμβουλεύει και να μου διηγείται περιστατικά όπου αυτός ο ίδιος με επιτραχήλιο και "φαναράκι"( όπως αυτό που συνοδεύει το αρτοφόριο στην εκτός ναού μετάληψη) πήγαινε σε σπίτια πιστών για να παραλάβει μεγάλο αγιασμό των Θεοφανείων που για διάφορους λόγους ξεχάστηκε εκεί και να τον μεταφέρει με ευλάβεια και φόβο Θεού, πίσω στο φυσικό του χώρο: το άγιο βήμα του Ιερού Ναού.

Έλεγε ακόμα πώς και αυτός ο αγιασμός της παραμονής πρέπει να καταλύεται και να ραντίζεται αυθημερόν, απόδειξη της συνείδησης που είχαν οι παραδοσιακοί ιερείς του ισοτίμου των αγιασμών των δύο αυτών ημερών.


Την ευλάβεια των παλαιών ας μιμηθούμε όλοι μας . Αξίζει...