Λόγια γέροντος Ιωσήφ Αγιορείτου

Από απομαγνητοφωνημένη συνομιλία με το γέροντα Ιωσήφ(Μπαϊρακτάρη)στο Ιερόν Ησυχαστήριον αγίου Μηνά στη Βίγλα, Άγιο Όρος τον Απρίλιο του 2005.
Προσφορά του φίλου μου Κώστα που τον επισκέφτηκε τότε και μαγνητοφώνησε τα παρακάτω:(Κώστα ευχαριστώ!)

"...Αυτό έχει γίνει. Πρέπει να πας και με τη μια και με την άλλη και την παράλλη; Πύθος τετρημένος οι ηδονές...Γι' αυτό βλέπεις, ο άλλος παντρεμένος, έχει την γυναίκα του, να πάει και με την γυναίκα του αλλουνού, την κόρη του παραπέρα κλπ ...και δε σταματάει εκεί, να δει και τηλεόραση...το πονηρό. Και δε σταματάει ούτε εκεί... Δε χόρτασε, άντε να δει και το πονηρό βίντεο. Έτσι? Άρα λοιπόν πύθος τετρημένος οι ηδονές... Και τί είμαστε? Εβδομήντα πέντε τοις εκατό νερό! Τρομερό πράγμα ε? Εβδομήντα πέντε τοις εκατό νερό... δηλαδή τίποτα! Λοιπόν κι όμως, παρόλο που είμαστε τίποτα ...Υπερφίαλοι! Δεν πειράζει! Δικό τους πρόβλημα είναι αυτών που πεθαίνουν. Εγώ είμαι ζωντανός! 
Κι άκουσα κάτι μια μέρα και συγκλονίστηκα...Δεν περίμενα ότι θα το ακούσω αυτό το πράγμα. Ότι την ημέρα κάποιου θανάτου, τα αντρόγυνα συνέρχονται λέει... Το συγγενολόι. Συνέρχονται εκείνο το βράδυ, για να αποδείξουν ότι είναι ζωντανοί, ότι είναι εντάξει. Τέτοιο πράγμα! Αντί να πάνε όπως λέει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, να πηγαίνετε λέει, όπου γίνονται κηδείες. Για ποιο λόγο? Για να δείτε τη ματαιότητα. Που θα πάτε... Που θα μπείτε....Μπήκα μέσα στον τάφο εκεί, για να βγάλω μια φωτογραφία...σε μιάμιση ώρα βάζαμε ένα μοναχό....Συγκλονίστηκα! Τη στιγμή που έκλεισα τα μάτια...και λέω, έτσι μου ρθε εκείνη τη στιγμή, τώρα τι πήρες από τα αγαπημένα σου αντικείμενα που είχες στα χέρια σου? Τίποτα! Απο τα αγαπημένα σου πρόσωπα? Μάνα, πατέρα, αδέρφια? Τίποτα!
Πωωω πω...Ίδρωσα!...Ολομόναχος έρχεσαι κι ολομόναχος φεύγεις! Έτσι λοιπόν, αυτά τα ιδανικά του κόσμου...πλούτη, ηδονές, δόξες, τιμές...Ο άλλος είναι στρατηγός, του χτυπάνε πόσες προσοχές? Ταξίαρχος, πόσες προσοχές ! Γκράπ, γκρουπ, γκρααπ! ...Κάποια στιγμή αποστρατεύεται...Ποιος τον προσέχει? Ποιος τον κοιτάει?...Δεν θα ξεχάσω ποτέ την χιλιετηρίδα της ιερά μονής Ξενοφώντος...Είχα πάει λοιπόν...και προσγειώνεται ένα ελικόπτερο... και κατέβασε ένα στρατηγό. Κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά....γιατί τα φιλοσοφώ κάτι τέτοια πράγματα, τα προσέχω...Που είναι τα αγήματα, να υποδεχτούν τον στρατηγό, που είναι...πως το λένε...η φιλαρμονική, να παιανίσει? Πουθενά! Τίποτα! Προχώρησε, ως είς εξ ημών , σαν ένας από εμάς, τακ τακ τακ κι ανέβηκε πάνω στις σκάλες....Οπότε λοιπόν, αυτά τα ιδανικά του κόσμου...που να τα χαίρεται ο κόσμος, πλούτη, δόξα και τις τιμές...ταξίδια, βόλτες κλπ....εγκαταλείπουν τον άνθρωπο, όχι απο τον θάνατο και μετά, αλλά πολυ πριν.
Να χουμε λοιπόν τις αποσκευές μας έτοιμες, να ευπρεπίσουμε τις λαμπάδες μας για το ουράνιο ταξίδι. Έτσι? ...Έχουμε την παραβολή των δέκα παρθένων. Είχαν την δυσκολότερη των αρετών, την παρθενία. Και οι δέκα....Αλλά οι πέντε δεν είχαν την βασίλισσα των αρετών, όπως λένε οι πατέρες... Και έμειναν έξω. Ποιά είναι η βασίλισσα των αρετών? Η ελεημοσύνη! Γι' αυτό δείχνω την φλόγα (καντήλι) και λέω να προσευχόμαστε πάντα στο Θεό, για την σωτηρία μας. Να είμαστε νοητά γεράκια, τα οποία κατατροπώνουν τους δράκοντες, τους δαίμονες δηλαδή...Γκαααπ!
( και στο σημείο αυτό τραβάει μια σφαλιάρα στο δαιμονόμορφο ξύλο που ξέρασε η θάλασσα και το χε κάτω απ' την εικόνα) ...Δεν το σηκώνουμε, το αφήνουμε εκεί. Πεσμένο! Κι εύχομαι μέσα απ' τη ψυχή μου και την καρδιά και τον νου μου, να είσαστε πάντα νικητές ενώπιων του διαβόλου. Να μην πικραίνετε τον πανάγιο Θεό, να πικραίνετε μόνο τον διάβολο. Να λέτε, όχι ρε παιδί μου. Πόσο θα ζήσω? ...Ότι λέγαν οι μάρτυρες....Λέει... Θυσίασε για να ζήσεις...Εντάξει μωρέ, σιγά μια θυσία είναι...Πες ότι είσαι μουσουλμάνος τώρα και πήγαινε πέρα και λάτρεψε τον Θεό σου.... Όχι λέει, θα πεθάνω που θα πεθάνω, δεν αρνούμαι την πίστη μου!...Ένας γείτονας έγραψε ένα βιβλίο, εκδίδεται τώρα οσονούπω... και είδα σε ένα απόσπασμα, που λέει, εκεί στην Κύπρο είχαν πιάσει αιχμαλώτους. Τους παίρνουν και λέει ο διοικητής στους υπολοίπους, ότι θα κάνω εγώ, θα κάνετε κι εσείς. Μπαμ μπαμ μπαμ, αδειάζει όλη την δεσμίδα του περιστρόφου του σε έναν.... Εγώ λέει ένας,από τα βάθη της Ασίας τέλος πάντων...Τούρκος , μουσουλμάνος, τον πήρα λίγο ιδιαιτέρως... του ερχόταν άσχημα...Του λέει γίνεσαι μουσουλμάνος? Το μουσουλμάνος, το κατάλαβε ο άλλος, ο Κύπριος και τι του λέει? Όι ... όι, μ' ένα χαμόγελο...Και τότε λέει, άδειασα κι εγώ το περίστροφο πάνω του. Οπότε, λέει τώρα ο Τούρκος, έχουν περάσει είκοσι χρόνια κι ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω το χαμόγελο εκείνου του νεαρού. Και μόλις το διάβασα,συγκινήθηκα και λέω: Άγιε! Ανώνυμε άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών...Εύχομαι να είσαστε από αυτούς τους άγιους τους ανώνυμους....Κάποια στιγμή, μην κολλάτε...Εμπρός! Θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε, ας πεθάνουμε τώρα. Και τι έγινε για πέντε χρόνια ή για δέκα? Και μια και έρχεται το Πάσχα και μην το ξεχάσω, ο άγιος Χριστόδουλος, στην Πάτρα. Ήταν παρών στο μαρτύριο της Αναστασίας, μιας νεαρής κοπέλας, Του λέει ο πασάς:
-Βλέπεις? Τι παθαίνουν οι άμυαλοι? Εσύ θα γίνεις μουσουλμάνος...
-Χριστός Ανέστη!
-Μα ο Μωάμεθ είναι καλύτερος
-Μόνο ο Χριστός ανέστη!
-Θα σε σφάξω σαν τραγί!
-Χριστός Ανέστη
...Τον καθάρισε. Άγιος της εκκλησίας δεκαπέντε χρονών! Και πόσοι ακόμη μάρτυρες. Κοπελιές...η αγία Μαρίνα δέκα επτά χρονών, η αγία Κατερίνα....και δε συμμαζεύεται...ο άγιος Κήρυκος, έχουμε την κάρα του στη Σιμωνόπετρα. Παρέμεινε αλλοίωτη...
Αύξησα αυτή τη φορά τον λόγο μου. Ζητώ συγγνώμη, τελειώνω.
Έχουμε τη σταύρωση, σε λίγο θα πάμε την μεγάλη εβδομάδα στην εκκλησία, να ξέρουμε γιατί πηγαίνουμε.
Λοιπόν “επί Σταυρού τας αχράντους σου χείρας εξέτεινας Κύριε, επισυνάγων πάντα τα έθνη κράζοντα, Κύριε δόξα σοι”...Άπλωσες τις παλάμες σου, Κύριε μου στο σταυρό. Και τι έκανες? Να λέει, μέσα σ' αυτή την νοητή αγκαλιά έβαλα όλα τα έθνη. Όλους ήθελε να τους σώσει!
Εδώ έχουμε το κλειδί το νοητό του παραδείσου...Μάλιστα έψαχνα ένα κλειδί που να έχει πάνω του το γράμμα Π και αυθημερόν το βρήκα.... Όπως και ο ληστής αυθημερόν μπήκε. Σε μια μέρα μπήκε στον παράδεισο! Και τι δεν είχε κάνει αυτός ο άνθρωπος! Αλλά πως μπήκε στον παράδεισο? Την απάντηση την δίνει – μεγάλη Πέμπτη?, μεγάλη Παρασκευή?- ένα δίστιχο και λέει “Βαλών ο ληστής κλείδα το Μνήσθητί μου”. Νοητό κλειδί για την πόρτα του παραδείσου, είναι το μνήσθητί μου.. Έτσι να λέμε κι εμείς και να χουμε την επίγνωση του ληστή, του τελώνη...Ο οποίος, γιατί έχουμε και τον φαρισαίο... που έλεγε: τα κάνω όλα, ότι μου έχεις πει Θεέ μου, δεν μου λείπει τίποτα, το ένα δέκατο το δίνω το δίνω για ελεημοσύνη, νηστεύω λέει το Σαββάτο και δεν είμαι σαν τους λοιπούς...άρπαγες, μοιχοί. Κι έδειξε τον τελώνη, ο οποίος και άρπαγας ήταν και μοιχός όπως φαίνεται.Αυτός λέει, κάτω. Ο τελώνης χτύπαγε και κείνος το στήθος του και δεν είχε λέει την δύναμη ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Εν τούτοις δικαιώθηκε στο τέλος....
Ξεφτίλισε ο Χριστός τον παράδεισο βάζοντας μέσα ληστές, τελώνες, πόρνες. Έτσι λέει ο κόσμος. Μα λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: Λάθος! Τον καλό γιατρό, πότε τον θαυμάζουμε? Όταν θεραπεύει ανίατες ασθένειες. Έτσι λοιπόν στην περίπτωση του Χριστού μας, τον θαυμάζουμε γιατί θεράπευσε τα ανίατα ψυχικά τραύματα του τελώνη, του ληστή, της πόρνης...Έτσι, αναβάθμισε τον παράδεισο, θα λέγαμε...
Και να χουμε τον νου μας, γιατί κάποια στιγμή στο θέατρο της ζωής κλείνει η αυλαία.
Βρε καλόγερε! Μεγάλη Παρασκευή μας τα κανες όλα! Πω πω πω! Μαυρίλα ε?
Δεν έχεις να μας πεις κάτι χαρούμενο?
Βεβαίως κι έχω. Ένα τελευταίο και τέλειωσα.. Έχω εδώ λίγο στάρι...Ρωτάνε κάποιοι. Πως θα αναστηθούν τα σώματα? Οι νεκροί? Είναι δυνατόν να αναστηθεί το σώμα? Αφού πέθανε, πως να αναστηθεί? Κι απαντάει ο απόστολος Παύλος: Εσύ εκείνο που σπέρνεις, δεν πεθαίνει πρώτα για να αναστηθεί και να μας δώσει εκατονταπλάσιο καρπό? Έτσι κι εμείς. Είναι μια απ' τις εναλλαγές της ζωής μας. Σπέρμα, έμβρυο, μικρό παιδί, πιθανόν γέρων...Γιατί έχουμε είπαμε, πρόωρους θανάτους.
Πάντως όλοι στον τάφο και μετά η ανάσταση. Λοιπόν, η άνοιξη έχει να μας αποδείξει πολλές νεκραναστάσεις, κλήματα, μυγδαλιές, ροδακινιές. Πεθαμένα είναι το χειμώνα, την άνοιξη ανασταίνονται. Και λέμε δίνετε στάρι στις κηδείες και τα μνημόσυνα γιατί λέμε μην τους κλαίτε, δεν τους πήγαμε σε νεκροταφείο, αλλά τους πήγαμε σε κοιμητήριο. Είναι λάθος να λέμε νεκροταφεία. Λοιπόν έχει ένα ωραίο παράδειγμα αναστάσεως: "όπως εάν κάποιος δεν θα καταδέχετο να βάλει στη στη φωτιά, για ψήσιμο, πήλινο σκεύος που ράγισε, προτού θεραπεύσει το ελάττωμά του δια της ανακατασκευής του”... Ένα πήλινο σκεύος, ράγισε πριν το βάλουμε στη φωτιά, πριν να σφίξει, δηλαδή είναι πηλός ακόμη, τότε το παίρνει ο αγγειοπλάστης και το ξαναπλάθει απο την αρχή. Και μετά το βάζει στη πυρά....
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος πάλι, δίνει ένα ωραίο παράδειγμα αναστάσεως. Και τι λέει?. Έχουμε ένα παλιόσπιτο. Θέλουμε να το χτίσουμε ωραιότερο, μεγαλύτερο, λαμπρύτερο. Και τι κάνουμε? Βγάζουμε τους ενοίκους...Φεύγει η ψυχή. Τι άλλο? Μετά γκρεμίζουμε το σπίτι....Το σώμα?... στο χώμα. Το επόμενο στάδιο, η ανακατασκευή του σπιτιού. Λαμπρότερο, μεγαλύτερο, μεγαλοπρεπέστερο και ξαναβάζουμε πάλι μέσα τη ψυχή. Η ανάσταση...Λοιπόν... Δεν σταματάμε όπως οι στωικοί στο φάγωμεν, πίωμεν αύριο γαρ αποθνήσκωμεν. Ότι εκεί είναι το τέρμα. Όχι, λάθος! Δεν θα είμασταν ορθόδοξοι αν σταματούσαμε στον θάνατο. Περιμένουμε ανάσταση νεκρών μετά βεβαιότητας. Κλήματα, μυγδαλιές, ροδακινιές...λέυκες, πλατάνια. Πεθαμένα τον χειμώνα, την άνοιξη ανασταίνονται.
Εύχομαι στην δική σας ανάσταση...και σας παρακαλώ να εύχεστε και για την δική μου."
Απρίλιος 2005