Το σύνδρομο του "Καθαρού".

Στην ολιγόχρονη διακονία μου μέσα στην Εκκλησία συνάντησα ήδη πολλούς τύπους ανθρώπων-χριστιανών. Και αυτό γιατί η Εκκλησία ως κοινωνία είναι ένα θαυμαστό μωσαϊκό που σου δείχνει απλόχερα και από πολύ νωρίς την πολυμορφία του. Άλλοτε αυτή σε ενθουσιάζει και άλλοτε σε απογοητεύει. Εξαρτάται από την ποιότητα αυτής της πολυμορφίας.

Θαύμασα τους ενάρετους,αγάπησα τους "αμαρτωλούς", συμπόνεσα αυτούς που δεν ψάχνουν το φως, ντράπηκα εκείνους που έχουν το ζήλο του φωτός, την ώρα που βολευόμουν στο ημίφως ή στο σκοτάδι μου.Υποψιάζομαι πως έχω να δω πολλά ακόμα...

Στάθηκα όμως πραγματικά με πόνο ψυχής μπροστά στο σύνδρομο του "Καθαρού" χριστιανού που έχει μέσα του μιαν απροσδιόριστης προέλευσης πληροφορία ότι είναι ο σωτήρας του κόσμου.

Ίσως μεγαλύτερη πλάνη από την ψευδαίσθηση της αναμαρτησίας και της πνευματικής αυτάρκειας δεν έχει υπάρξει. Ο "Καθαρός" λοιπόν χριστιανός επικαλείται την "κατάντια του κλήρου", την "αμαρτωλότητα των πιστών", την "άγνοια περί τα πνευματικά των πολλών" και ξάφνου... θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο και ξεκομμένο απ'όλους.
Τον ασυνείδητο αυτό φαρισαϊσμό γνωρίζουμε ότι τον γεννά ο χρόνιος εγωισμός(με διαβολική συνέργεια) και η φυσική έξη που έχει ο καθένας να ξεχωρίζει μέσα στο σύνολο. Οι έξεις γνωρίζουμε πώς είναι πράγμα από τη φύση του αγαθό. Σε μια ψυχή όμως πλανημένη και εγωκεντρική μεταμορφώνονται σε πάθη-νοσηρές συνήθειες, που δύσκολα ξεριζώνονται.

Ο "Καθαρός" είναι ένας συνειδητός τυπολάτρης των νηστειών, των ακολουθιών , της εκκλησιαστικής ζωής και μάλιστα με εξωφρενική αδιακρισία προσπαθεί να επιβάλει την πολιτεία του αυτή στους άλλους. Οι άλλοι είναι οι "αφελείς" όταν βέβαια δεν είναι κάτι χειρότερο: "οι λεπροί" που η προσέγγιση τους συνιστά ηθικό ξεπεσμό.

Οι πράξεις των εκκλησιαστικών ηγετών παραδοσιακές ή νεωτεριστικές, με καλή ή ύποπτη πρόθεση περνούν πάντα από κριτική με φίλτρα ηθικισμού και τυπολαγνείας, δύο από τα βασικά γνωρίσματα του "Καθαρού". Ο κόσμος χάνεται, οι άνθρωποι έχουν πάρει "στραβό δρόμο", οι εντός της Εκκλησίας πρέπει να τίθενται συνεχώς κάτω από "νουθεσία" και παρακολούθηση, οι εκτός της Εκκλησίας είναι ανάξιοι λόγου και αναφοράς και οπωσδήποτε από πριν "κολασμένοι".

Ο "Καθαρός" γίνεται συνεχώς αντιεκκλησιαστικός και αντικοινωνικός. Σκέφτεται πώς ως "υγιές σώμα" αδυνατεί να συμμετέχει στις ακολουθίες και στα κοινά δρώμενα των λοιπών χριστιανών που φαντάζουν "κοινός όχλος" και συρφετός. Για μακρά διαστήματα απομακρύνεται και αυτοθρησκεύεται. Απολυτοποιεί γνώμες γερόντων και πνευματικών που τους ξεχώρισε ανάμεσα σε άλλους για δικούς του λόγους. Αναφέρεται συχνά στη γνωριμία και την οικειότητα του με αυτούς. Επιστρέφει μόνο για να ελέγξει και να επιδειχτεί.
Πολύ συχνά αναφέρεται στην κατ'ιδίαν άσκηση του,δηλ πράγματα κοινά και εκκλησιαστικά που κάνουν λίγο πολύ όλοι οι χριστιανοί και τα βλέπει ως δείγματα υψηλής πολιτείας του.

ο "Καθαρός" έρχεται ως "νέος απόστολος" να σώσει τον κόσμο. Είναι ο "εκλεκτός" και ο "πανάσπιλος". Περιφρονεί μαζί με την αίρεση και τον αιρετικό, αδυνατώντας να δει πώς ο ίδιος έπεσε από μόνος του σε αίρεση. Όμοια και με τους σχισματικούς. Στην Παράδοση προσθέτει σταδιακά δικές του δοξασίες και γνώμες, κτίζοντας γύρω του ένα κόσμο πλάνης και αυτοδικαίωσης, μια θρησκεία-αντανάκλαση της πνευματικής του σύγχυσης.
Θηριομαχεί με τους δαίμονες των άλλων που στην ουσία είναι τα δικά του πάθη. Επιδυκνύει μια κινητικότητα όλο κομπασμό όταν θέλει να ελέγξει και αδρανεί στην πνευματική ζωή. Έρχεται σε συνεννόηση με κοσμικούς για να ελέγξει τους εκκλησιαστικούς την ώρα που απαιτεί από τους εκκλησιαστικούς την περιθωριοποίηση των κοσμικών. Και άλλα πολλά και κουραστικά για την ψυχή μας.

Ο "Καθαρός" με λίγα λόγια θα ήθελε τους πάντες στο "καθαρτήριο" και τον εαυτό του σε ένα βάθρο. Ίσως στο κέντρο ενός ναού...

Προσευχηθείτε για εκείνον. Είναι άνθρωπος που επιζητά το ενδιαφέρον μας. Διψάει την προσοχή μας. Δείξτε του στοργή, μιλήστε του με αγάπη, ανταμείψτε τον με επαίνους.
Σταδιακά να έρθει σε επίγνωση. Είναι η έλλειψη ανθρώπινης αδερφικής αγάπης που τον ταλανίζει. Και φυσικά μιλάμε εδώ για τους ασύνειδα πλανημένους. Είναι πολύ δύσκολο όμως να τους διακρίνει κανείς από τους συνειδητά υποκριτές. Μια καλή κουβέντα,ένα χαμόγελο, μια πρόσκληση σε διάλογο θα γιατρέψει τις πληγές του. Γιατί είναι παρατηρημένο πως ο έλεγχος από μας και μάλιστα όταν δεν έχουμε το εκκλησιαστικό δικαίωμα, κάνει τον "Καθαρό" περισσότερο επιρρεπή στον εγωισμό του, τον σπρώχνει βαθύτερα στο καβούκι της αυταρέσκειας και του ψευδοκόσμου του.

Εντωμεταξύ μπορούμε να χαιρόμαστε για μια "εκκλησία αμαρτωλών ανθρώπων".
Ο Χριστός αμαρτωλούς ήρθε να σώσει όχι αγίους. Η εκκλησία είναι ιατρείο ασθενών , ούτε σύλλογος εναρέτων,ούτε δικαστήριο ενόχων. Μπορούμε να χαιρόμαστε για την συνείδηση της αμαρτωλότητας μας όταν όμως αυτή γεννάει την μετάνοια και την αυτομεμψία, το ταπεινό φρόνημα, την ανάγκη για εξάρτηση μας από τον Θεό του ελέους.
Στο Κύριο δεν έχουμε να επιδείξουμε κυρίως κατορθώματα πνευματικά και έργα ζήλου. Αυτά αφορούν στο αυτονόητο καθήκον μας. Έχουμε κυρίως να επιδείξουμε τις αμαρτίες και αδυναμίες μας και να Του ζητήσουμε την άφεση και τον συνεχή μας αγιασμό .

Και κάτι τελευταίο: Ανάξιοι άνθρωποι και εκκλησιαστικές "φουρτούνες" υπήρχαν ανέκαθεν και θα υπάρχουν έως συντελείας. Αλλοίμονο όμως αν κάποια στιγμή πιστέψουμε πως δεν υπάρχουν και όλα βαίνουν καλώς ή το αντίθετο πώς όλα αυτά υπάρχουν και γι' αυτό ακριβώς οδεύουμε προς τον γκρεμό. Τότε δεν θα έχουμε την συναίσθηση της πραγματικότητας που αναφέρεται στη διάκριση, τη βασιλίδα των αρετών.