ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Τετάρτη, Ιουλίου 22, 2009

Λίγες σκέψεις και ερωτήσεις

Κατέβασα τα δύο προηγούμενα posts, γιατί κατά βάθος νιώθω πώς έλαβα ρόλο "αλάθητου πάπα". Σ'αυτό  συνηγόρησε και η στάση και τα σχόλια όλων σας. Είναι δύσκολο, το παραδέχομαι, να καταπιαστεί κάποιος με αυτά τα θέματα και να μην υποπέση στην αστοχία της υπερβολής ή το χειρότερο της ιεροκατηγορίας.

Μ'αυτό που με καίει και με προβληματίζει περισσότερο , είναι ένα περίεργο συναίσθημα: Ενώ νιώθω κάπως επιφανειακά ότι αδίκησα πολλούς, κατά βάθος και έντονα έχω την αίσθηση πώς έχω δίκιο. Έχω δίκιο να φωνάζω, να επαναστατώ, να διαμαρτύρομαι. Νομίζω , πώς -φευ- δεν ξεφεύγω από την ντροπή της αμαρτίας και συγχρόνως νιώθω μέσα μου μια παράξενη ηδονή γι'αυτό το ξέσπασμα; Πώς χαρακτηρίζεται και πώς λέγεται αυτή η αίσθηση; Είναι αμαρτωλό πάθος ή αναπάντητο μυστήριο;

Το θέμα της γλώσσας που υπερέβη τα τετριμμένα εκκλησιαστικά το αφήνω κατά μέρος. Γιατί ήταν τόση η θλίψη και η αγανάκτηση μου , που δεν μπορούσα παρά να επιοστρατεύσω όλον τον σαρκασμό και το θυμό μου για όλα αυτά. Δεν μπορούσα να τα εκφράσω "καλύτερα", "πιο περιεκτικά".

Μα πείτε μου: Ενώ πρέπει να ανεχόμαστε με αγάπη και κατανόηση αυτούς που πέφτουν, πώς παράλληλα θα εκφράσουμε την έντονη και κάθετη διαμαρτυρία , την αγωνία, τους φόβους μας, χωρίς να καυτηριάσουμε αλύπητα κάποιον; Όταν μια κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, τί πρέπει να κάνει ένας τίμιος άνθρωπος; Να σιωπά μέχρι που να ματώσει και να φτύσει χολή; Να τα αφήσει όλα στην μέριμνα του κοινού Δεσπότου; Μα αν αυτός ο ίδιος ο Θεός όρισε κάποιους μηχανισμούς αντίδρασης μέσα στην Εκκλησία του και εμείς από φόβο,αγαπισμό ή και από αληθινή διάκριση , αγάπη και διακριτικότητα αρνούμαστε να τους θέσουμε σε κίνηση; Αν αυτός ο ίδιος ο Θεός περιμένει από μας και εμείς επαναπαυόμενοι τ'αφήνουμε όλα σ'Αυτόν; Δεν πέφτουμε σε αδράνεια και εγκληματική υπόκριση;

Από την άλλη νιώθω ντροπή και φοβάμαι μήπως μας έχουν εκπαιδεύσει έτσι. Δηλ. ενοχικούς και καλόβολους, ανίκανους να αντιδρούμε και να λαβαίνουμε λόγο . Και αν είμαστε αναπολόγητοι τελικά, γι΄αυτή την σ ι ω π ή ;

Δεν θεωρώ πώς κάποιος μπορεί να ξυπνήσει κάποιαν πρωΐα ως Βαπτιστής ή Ηλίας και να τους πάρει παραμάζωμα όλους. Το προφητικό αξίωμα είναι από τον Θεό. Είναι χαρισματική χορηγία. Ναι αλλά μήπως ισχύει πώς τουλάχιστον εμείς οι ιερείς πρέπει να αποδεικνύουμε ανάλογο ζήλο , έτσι απρόσκλητα; Άλλωστε δεν έχουμε την ιερωσύνη;Δεν έχουμε το χρέος και την ευθύνη; Δεν γίνεται ο απλός ιερέας το στόχαστρο όλων όταν ξεσπούν σκάνδαλα που ίσως αφορούν αυτούς που βρίσκονται ψηλά; Μήπως κάποια στιγμή θα έπρεπε να ξεπεράσουμε τον εύκολο κατεστημένο τρόπο πώς ο ιερέας πρέπει να τα δέχεται όλα και μα ζητήσουμε τον λόγο από τους δικούς μας; Προσωπικά, νομίζω πώς σήμερα η σιωπή δεν είναι δείγμα αγάπης ή εγκαρτέρησης. Είναι νόμος ή υπεκφυγή. Είναι ατόπημα.

Μήπως είμαι υπερβολικός με όλα αυτά, την στιγμή μάλιστα που απάνω στην Εκκλησία έχουν ορμήξει μυριοπρόσωποι εχθροί που ψάχνουν αφορμές για να την πλήξουν και να την διαβάλουν; Αυτοί που δίνουν αφορμές δεν έχουν ευθύνη; Και τέλος μήπως είμαι αυτοδίκαιος φαρισαΐσκος πιστεύοντας σε όλα τούτα και εξουθενώνοντας τους "τελώνηδες" όντας αμαρτωλός;

Μέσα μου παλεύουν πολλά πράγματα και δεν επαναπαύομαι σε εύκολες απαντήσεις. Και αυτό που με στενοχωρεί είναι πώς την επόμενη φορά που θα κληθώ να απαντήσω στις σχετικές  ανησυχίες κάποιου λαϊκού, θα προσπαθήσω να επιστρατεύσω όλη την καλόβολη και έυκολη λογική μου για να τον πείσω, ενώ μέσα μου θα είμαι ο ίδιος αρκετά απογοητευμένος και επαναστατημένος.

Ειλικρινά σας λέω, ο πόνος και ο προβληματισμός μου είναι πολύ μεγάλος:θέλω να αφεθώ στην άκριτη αγάπη και φοβάμαι πώς αν το κάνω θα χάσω πολλά απ'την κριτική μου εντιμότητα, έτσι ώστε η αγάπη να γίνει τελικά άλλοθι σιωπής και αναισθησία...

Και το χειρότερο είναι πώς ενώ διαισθάνομαι τις σκέψεις αυτές στα μυαλά και τις καρδιές πολλών, σπάνια βρίσκεις κάποιον να τις εμπιστευτείς και ν'ανταλλάξεις απόψεις. Οι περισσότεροι είναι επιφυλακτικοί ή ακολουθούν τα τετριμμένα.

Οι σκέψεις σας...

18 σχόλια:

Κυριάκος είπε...

Καλησπέρα

Πολύ καλά έκανες που κατέβασες τα άρθρα.

Ο πνευματικός μου, μου συνιστά στον καιρό του λαλείν, στον οποίο έχουμε περάσει πλέον για τα καλά, να αποβάλλω κάθε στοιχείο εμπάθειας στους σχολιασμούς μου. Για τον ίδιο λόγο προσωπικά έχω σβήσει, όχι απλώς άρθρα, αλλά ολόκληρα blogs.

Λέει ένας γέροντας
«με το δίκιο δεν πας στον παράδεισο».

Οι ορθόδοξοι έχουμε μία μεγάλη γκάμα βίων αγίων και πατερικών κειμένων, από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε συμπεριφορικές συμβουλές.

Και προχωράω σε μία ερώτηση, που θέτω στον εαυτό μου κάθε φορά που πάω να σχολιάσω την καθημερινότητα και να λάβω θέση υπέρ πίστεως
«αν συμπεριφέρομαι με εμπάθεια, όπως συμπεριφέρονται κάποιοι ενοχλημένοι κύκλοι, τότε ο αναγνώστης για ποιον λόγο να νιώσει έλξη προς την δική μου πίστη και όχι προς των άλλων;»

«Για ποιον λόγο θέλω εγώ να προσελκύσω κάποιον στην εκκλησία; Επειδή νοιάζομαι γιαυτόν, επειδή φοβάμαι μη χάσω τον παράδεισο εγώ, επειδή βλέπω στην εκκλησία την δικαίωση των δικών μου προσδοκιών και απαιτώ από την κοινωνία να τις αποδεχθεί και να τις ακολουθήσει;»

zoro είπε...

σε φίλο καπνιστή που δεν σέβεται ούτε τον νομο περί
καπνίσματος μόλις έγραψα κάποια λόγια:
"θεμιτό και αντρίκειο να πολεμάς γί αυτό που αγαπάς.
πολεμα λοιπόν εσύ για το τσιγάρο
και άσε να πολεμώ εγώ για σένα"
όμως τον κατάλληλο τρόπο πολεμου δεν τον γνωρίζω και ίσως
δεν υπάρχει "κατάλληλος" τρόπος. μπορεί να χρησιμοποιήσετε
πύρινο λόγο σαν το μαστίγιο που άρπαξε ο Χριστός να διώξει
τους εμπορους, άλλος μπορεί να επιλέξει τη σιωπή,
κάποιος άλλος να βρει κάτι άλλο. ο τρόπος έχει σημασία
και ευθύνεται για το αποτέλεσμα διότι είμαι σίγουρος ότι
όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε το δίκιο από το άδικο, το νιώθουμε,
όσο εγωιστικά και αν το λαμβάνουμε.
με πιο τρόπο ακολουθούμε όμως το δίκιο, δεν το γνωρίζω.
είμαι στο ψάξιμο όπως εσείς αγαπητέ μου.

Pensive_Athena είπε...

Καλησπέρα σας,

Θα έλεγα ότι με ξάφνιασε ευχάριστα
η ετοιμότητα / υγεία της αντίδρασής σας.

«Και αυτό που με στενοχωρεί είναι
πώς την επόμενη φορά που θα κληθώ
να απαντήσω στις σχετικές ανησυχίες
κάποιου λαϊκού …»
Τότε απλά να είστε ειλικρινής και έντιμος
κοιτάζοντας προς τα πάνω.
Αυτά μας καλύπτουν τις περισσότερες
φορές, και τα υπόλοιπα νομίζω
πως αρμόδιος είναι να τα καλύψει
ο «κουμανταδόρος» (κατά ΕΛΕΝΑ).

Ευχαριστίες για την
κατάθεσή σας…

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

@ναι κυριάκο και γω λέω καλά έκανα...

@@ ίσως ο τρόπος ειναι στην ποικιλλία, αλλά σου είπα φοβάμαι την σιωπή, καλέ μου zoro

@@@ pensive_athena δεν ξέρω αν είναι υγεία ή μαλθακότητα, εκεί είναι βασικά και το ερώτημα , αλλά ναι καλή ήταν και η υπαναχώρηση μου

Να στε καλά για το ενδιαφέρον

ΕΛΕΝΑ είπε...

" Ενώ νιώθω κάπως επιφανειακά ότι αδίκησα πολλούς, κατά βάθος και έντονα έχω την αίσθηση πώς έχω δίκιο. Έχω δίκιο να φωνάζω, να επαναστατώ, να διαμαρτύρομαι."

ΝΟΜΙΖΩ έχετε δίκιο περιγράφοντας την κατάσταση αλλά όχι στον τρόπο αντίδρασης.
Αν εσείς, που ως παπάς είστε μέρος του προβλήματος,(το Πατριαρχείο σε ανάλογα με αυτά που αναφέρετε σκάνδαλα, δεν έχει την καλύτερη φήμη)αντιδράτε έτσι, τί θάπρεπε να κάνουμε εμείς οι λαϊκοί?

Δεν μας βοηθάτε απλά φωνάζοντας. Θα θέλαμε να δούμε έναν τίμιο παπά να σηκώνεται να φεύγει π.χ. και να πηγαίνει να ασκητέψει ή να μάθουμε πως κάνει παρακλήσεις για τα χάλια των συναδέλφων του ή κάτι τέλος πάντων που να θυμίζει χριστιανισμό.

"Μα πείτε μου: Ενώ πρέπει να ανεχόμαστε με αγάπη και κατανόηση αυτούς που πέφτουν, πώς παράλληλα θα εκφράσουμε την έντονη και κάθετη διαμαρτυρία , την αγωνία, τους φόβους μας, χωρίς να καυτηριάσουμε αλύπητα κάποιον;"

Σκεφθήκαμε ποτέ τί θα γίνει και πού θα βρεθούμε αν ο Θεός καυτηριάσει εμάς, αντί να μας περιβάλει με το έλεός Του?

"Όταν μια κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο, τί πρέπει να κάνει ένας τίμιος άνθρωπος; Να σιωπά μέχρι που να ματώσει και να φτύσει χολή; Να τα αφήσει όλα στην μέριμνα του κοινού Δεσπότου; Μα αν αυτός ο ίδιος ο Θεός όρισε κάποιους μηχανισμούς αντίδρασης μέσα στην Εκκλησία του και εμείς από φόβο,αγαπισμό ή και από αληθινή διάκριση , αγάπη και διακριτικότητα αρνούμαστε να τους θέσουμε σε κίνηση; Αν αυτός ο ίδιος ο Θεός περιμένει από μας και εμείς επαναπαυόμενοι τ'αφήνουμε όλα σ'Αυτόν; Δεν πέφτουμε σε αδράνεια και εγκληματική υπόκριση;"

ΝΟΜΙΖΩ ότι οι απαντήσεις υπάρχουν στα λόγια του Ευαγγελίου και των Πατέρων και επιπλέον σε τόσο οριακές στιγμές καθένας έχει τον πνευματικό του που τον συμβουλεύει.

Γενικώτερα ΝΟΜΙΖΩ ότι η ΑΓΑΠΗ είναι ο οδηγός και η εμπιστοσύνη στον Κύριο, η ασφαλής οδός.
Σίγουρα Εκείνος ξέρει και μπορεί περισσότερα από όσα η δική μας πρακτική μπορεί να αποδώσει.

Υ.Γ. Οσο για τους λαϊκούς που ρωτούν, άραγε γιατί και τί ρωτούν?
Από ενδιαφέρον για την Εκκλησία ή από άλλες διαθέσεις?
Θεωρώ ότι έχω τόσες πολλές αμαρτίες που δεν μου μένει χρόνος να ασχοληθώ με των άλλων.
Ας ασχοληθεί το Αφεντικό με αυτές.

ΝΟΜΙΖΩ ότι το καλύτερο είναι να τους λέτε να προσεύχονται για τους κακούς παπάδες.

Θα συζητούσατε ποτέ με τους πιστούς για τα παραστρατήματα μελών της οικογενείας σας? Κάπως έτσι.....

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

To θέμα είναι να πάμε λίγο ψηλότερα, λίγο ακόμα...αφήστε θα το βασανίσω κι άλλο, μολονότι φοβάμαι πολλά για την ψυχή μου...

ΕΛΕΝΑ είπε...

Nαι πάτερ συμφωνώ! Να πάμε λίγο ψηλότερα!

Μόνο που ασχολούμενοι με τις αμαρτίες των άλλων δεν πάμε και φοβούμαι πως "παίρνουμε και δουλειά" από τον Κύριο που ο ίδιος (και όχι εμείς) φυλάει την Εκκλησία Του!
Εμείς μαρτυρία καλούμαστε να δώσουμε όταν κινδυνεύει η πίστη μας και εδώ δεν συμβαίνει αυτό.

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

H πίστις μας καθυβρίζεται στα καφωδεία και στους θαλάμους των εταίρων, απο αμαρτίες δικές μας. Πώς μπορεί κανείς να μην θρηνεί και να μην κλαίει για όλα αυτά;

Κυριάκος είπε...

* Έχουμε παρανοήσει τα πράγματα. Τη σωτηρία του κόσμου ο Θεός την ανέθεσε στον Υιό Του και όχι σε εμάς... Εμείς κοιτάζουμε πρωτίστως την ψυχή μας και αν μπορούμε ας βοηθήσουμε και 5-6 ανθρώπους γύρω μας. (π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος).

Πάντως, τώρα που έψαχνα να βρω αυτούσιο το σχόλιο του πατρός Επιφανίου, είδα στο blog μου στο pathfinder, να με επισκεπτεται άτομο που είχε βάλει στο google αναζήτηση με τίτλο «βιβλια του αββα ισαακ του σειριου»!

Όπως θα έλεγε και κάποιος chater: "lol" !!!

zoro είπε...

ναι! η αγάπη μονο γνωρίζει τον καλύτερο τρόπο.
άλλοτε σιωπά, άλλοτε παίρνει τα όπλα. όχι για να σκοτώσει
αλλα για να σώσει.
"αν έχεις αγάπη στην καρδια προχωρα άφοβα μπροστά
και ο τρόπος σου θα είναι ευλογημένος"
κάπου το άκουσα αυτό...

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Κυριάκο πολύ καλό! :)))
Ζορό την φοβάμαι την πολλή αγάπη. Να... αυτό είναι που φοβάμαι...

ΕΛΕΝΑ είπε...

Πάτερ

Αν μου επιτρέπετε μία προτροπή, μην φοβάστε την Αγάπη και ιδιαίτερα την πολλή αγάπη.
Αυτή ανέβασε στο Σταυρό τον Υιό και ένεκεν αυτής ελπίζουμε σε Παράδεισο......Αν ήταν λιγώτερη θα την είχαμε "βάψει" :)

ΕΛΕΝΑ είπε...

"H πίστις μας καθυβρίζεται στα καφωδεία και στους θαλάμους των εταίρων,"

Καθυβρίζεται αλλά δεν κινδυνεύει

"απο αμαρτίες δικές μας."

Αρα ας κοιτάξουμε τις δικές μας αμαρτίες και όχι των άλλων.

"Πώς μπορεί κανείς να μην θρηνεί και να μην κλαίει για όλα αυτά;"

Να θρηνούμε, να κλαίμε και να προσευχόμεθα...αλλά όλα αυτά γίνονται κατά μόνας και όχι δημόσια και εν συζητήσει.

ΕΛΕΝΑ είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΑΓΛΑΟΚΑΡΠΑ

Misha είπε...

Πάτερ, χρόνια πολλά και καλά για την ονομαστική σου εορτή!
Εύχομαι ο ανάργυρος άγιος Παντελεήμων να είναι οδηγός της καρδιάς σου προς την διακονία του ενεπιστευθέντος σοι ποιμνίου και να σε ενισχύει κατ΄άμφω!

φιλαλήθης/philalethe00 είπε...

Π. Παντελεήμονά μου, νομίζω, ότι τα όσα έγραψες είναι σωστά έως ολόσωστα: εκδήλωση της "μάχαιρας του Πνεύματος", όπως έλεγε και ο Παύλος και μετά ο Χρυσόστομος :-) .

Ο θυμός ως γνωστόν κατά τους Πατέρες διακρίνεται σε "ιερό θυμό" και "ανίερο θυμό" . Και ο γέροντας Παΐσιος έλεγε, ότι ο θυμώδης χαρακτήρας γίνεται άγιος δύο φορές πιο γρήγορα από τον ήπιο. Αυτό που απαιτείται, λέει και ο Μέγας Βασίλειο, είναι να γνωρίζουμε να χρησιμοποιήσουμε τον θυμό.

Ακόμη, ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς έλεγε το Πατερικότατο βέβαια, ότι καθόλου δεν αρκεί να αγαπούμε απλώς. Και ότι πρέπει να μισούμε το κακό(όχι ΤΟΝ κακό, βέβαια, τουναντίον αυτόν) και να εξεγειρόμαστε εναντίον του και ΤΌΤΕ μόνο θα κάνουμε στην Εκκλησία τιμή. Τα λέει στο "Αργά βαδίζει ο Χριστός", εν Πλω, 2008.

Τα αναφέρω και εγώ εδώ εν σμικρώ μέρει:
http://philalethe00.wordpress.com/.../chrestos-os-epanastatis-velimirovich/

Όσο για το τι πρέπει να κάνουμε για τους γύρω μας, δεν ξέρω τι έλεγε ο πατήρ Επιφάνιος, αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία, όταν έχουμε τους Πατέρες και το παράδειγμά τους, ακόμη και τον Παύλο πρώτο-πρώτο, που λέει, αν δεν απατώμαι: μακάρι να γίνω ανάθεμα, αλλά να σωθήτε εσείς...


Να θυμίσω και τον Ησαΐα;
"Νηστεία τό λέτε σεῖς αὐτό, μέρα ἀρεστή σ’ ἐμένα τόν Κύριο ; Ἡ νηστεία πού θέλω ἐγώ εἶν’ αὐτή : Νά σπᾶτε τῶν ἀδικημένων τά δεσμά, νά λύνετε τά φορτία πού τούς βαραίνουν, νά ἐλευθερώνετε τούς καταπιεσμένους καί νά συντρίβετε κάθε ζυγό."

Εν πάση περιπτώσει, η υποχρέωσή μας για κοινωνική εργασία, και εννοώ ευρύτερη αναμέτρηση με το κακό, την αδικία, την εκμετάλλευση κτλ., είναι σαφής, πάντα στο μέτρο των πραγματικών δυνατοτήτων του καθενός.

Αυτά και να ευχηθώ περισσότερες νηφάλια δυναμικές και θυμώδεις αναρτήσεις...!!! :-)

Modern Father είπε...

να ζησετε πατερ μου!
να σας χαιρομαστε...αλλα οταν κανεις μια αναρτηση δεν ειναι καλο να την κατεβαζεις ύστερα...αυτο είναι ίδιο όσων φοβούνται και δεν αγαπουν...όποιος αγαπα΄κάτι το κρίνει και το διευκολύνει έτσι προς αυτοκριτικη!

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές. Ο άγιος Παντελεήμων να είναι συνοδοιπόρος και βοηθός σας.

Το θέμα είναι σίγουρα ανεξάντλητο , γι'αυτό και υπόσχομαι να επανέλθω με περισσότερους προβληματισμούς, κάποια στιγμή και να ανταλλάξουμε απόψεις...