Ὁ μύθος περὶ «Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας» καὶ «Βυζαντινῶν»

Γράφει ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρὸς

Σήμερα, σὲ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, ἀλλά, δυστυχῶς, ἀκόμα καὶ μέσα στὴν πατρίδα μας, οἱ περισσότεροι μιλᾶνε γιὰ «Βυζαντινή αὐτοκρατορία» καὶ γιὰ «Βυζαντινούς». Οἱ ὄροι Ρωμανία καὶ Ρωμηός, σπάνια χρησιμοποιοῦνται.

Ἐμεῖς, ὅμως, οἱ Ἕλληνες, δὲν δικαιολογούμαστε νὰ ἀγνοοῦμε τὴν ἀλήθεια. Καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι αὐτοκρατορία μὲ τὸ ὄνομα «Βυζαντινὴ» δὲν ὑπῆρξε στὴν πραγματικότητα ποτέ.

Οἱ Κωνσταντινουπολίτες, μέχρι καὶ τὴν Ἅλωση, ἀναφέρονται σὲ ὅλες τὶς ἱστορικὲς...

πηγὲς ὡς Ρωμαῖοι ἢ Ρωμηοὶ καὶ ἡ αὐτοκρατορία ὡς Ρωμαϊκή. Ἀκόμα καὶ ἡ λαϊκὴ μούσα, θρηνολογώντας τὴν πτώση τῆς Βασιλεύουσας, ἀφοπλίζει κάθε δυτικὴ ἱστοριογραφικὴ ἀσέλγεια, λέγοντας: «Ἡ Ρωμανία πάρθεν».

Τοὺς ὅρους «Βυζαντινὸς» καὶ «Βυζαντινή αὐτοκρατορία» δὲν τοὺς συναντᾶμε πουθενά. Τοὺς ἐπινόησε ὁ Γερμανὸς ἱστορικὸς Ἱερώνυμος Βόλφ, ἑκατὸ χρόνια μετὰ τὴν Ἅλωση, δηλαδὴ τὸ 1562, γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσει γεωπολιτικὰ συμφέροντα τῶν Φράγκων εἰς βάρος τῶν Ρωμηῶν.

Ὅπως τότε, ἔτσι καὶ στὶς μέρες μας, οἱ ἀπόγονοι τοῦ Βόλφ, δηλαδὴ οἱ σημερινοί μας «σύμμαχοι» καὶ «ἑταῖροι», συνεχίζουν μὲ τὸν ἴδιο φανατισμό, νὰ ἐπιβάλλουν διεθνῶς τὴν χρήση τῶν ὅρων «Βυζαντινή αὐτοκρατορία» καὶ «Βυζαντινός», ἀρνούμενοι, ἐντελῶς ἀνιστόρητα, κάθε σχέση τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν Ρωμανία καὶ τὴν Ρωμηοσύνη.

Πολύτιμοι σύμμαχοί τους, σ’ αὐτὴ τὴν ἀνθελληνικὴ προπαγάνδα, ἀναδεικνύονται, κάθε τόσο, οἱ λογὴς-λογὴς ἰθαγενεῖς συνεργάτες τους, οἱ ὁποῖοι σοφίζονται τὸ πᾶν, ὥστε ἡ Ἑλλάδα μας νὰ φαίνεται ἐντελῶς ξεκομμένη ἀπὸ τὴν Ρωμιοσύνη, νὰ μὴν συνδέεται μὲ τοὺς Ἕλληνες Αὐτοκράτορες τῆς Ρωμανίας, νὰ εἶναι ἀποξενωμένη ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες Πατέρες τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολῆς καὶ νὰ ψάχνει γιὰ προγόνους κατευθείαν στὴν Ἀρχαιότητα, λὲς καὶ προκύψαμε ὡς Ἔθνος, στὰ 1821, ξαφνικὰ ἀπὸ παρθενογένεση.

Γιὰ κάθε ἱστορικὴ ἀπόδειξη, ποὺ βεβαιώνει τὴν ἀδιάλειπτη ἱστορικὴ συνέχεια τοῦ Γένους μας, οἱ δυτικοὶ τρέφουνε μίσος ἄσβεστο. Ἔτσι ἑρμηνεύεται  καὶ τὸ γεγονός, ὅτι στὸ Μουσεῖο ἱστορίας τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης στὶς Βρυξέλλες, τὰ ἐκθέματα, ἐνῶ θὰ ὄφειλαν νὰ ἀρχίζουν χρονολογικῶς ἀπὸ τὴν πανάρχαια πολιτισμικὴ παρουσία τῶν Ἑλλήνων στὴν γηραιὰ ἤπειρο, ἀρχίζουν ἀπὸ τὸν Καρλομάγνο, δηλαδή, μόλις ἀπὸ τὸ 800 μετὰ Χριστόν!

Νά, λοιπόν, γιατί ὀνομάζουνε τὴν αὐτοκρατορία μας «Βυζαντινή», ἀποσιωπώντας ταυτόχρονα κάθε μας σχέση μὲ τὴν Ρωμηοσύνη καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία.

Γιὰ νὰ ξεχάσουμε ἀπαράγραπτα ἱστορικά μας δικαιώματα καὶ νὰ παραιτηθοῦμε ἀπὸ κάθε αὐτονόητη γεωπολιτικὴ  καὶ πολιτισμική μας διεκδίκηση.

Νά, γιατί – ἐνῶ καμώνονται οἱ ἑταῖροι μας τὸ ἀντίθετο- μᾶς κρατᾶνε μὲ τὸ ζόρι δεμένους πίσω ἀπὸ τὸ ἅρμα μίας Εὐρώπης τοῦ φιλιόκβε, τοῦ σχολαστικισμοῦ, τοῦ ἀλάθητου, τοῦ πρωτείου, τῆς οὐνίας, τοῦ ὀρθολογισμοῦ καὶ τῆς λεγόμενης πολιτικῆς ὀρθότητας.

Γιὰ νὰ μὴν ξυπνήσουμε ποτὲ ἀπὸ τὸν λήθαργο τῆς πολιτισμικῆς καὶ πνευματικῆς μας ἀφασίας καὶ πάρουμε χαμπάρι ποιοὶ ἤμασταν, ποιοὶ εἴμαστε, τί δικαιούμαστε καὶ τί μᾶς πρέπει.

Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε «Βυζαντινοὶ» οὔτε καὶ τὴν αὐτοκρατορία μας τὴν λένε «Βυζαντινή». Τὶς ἐνοχὲς τοῦ δυτικοῦ μαύρου μεσαίωνα, δὲν θὰ τὶς φορτωθοῦμε μὲ τὸ ζόρι, μέσα ἀπὸ ἀλλαγὲς ὀνομασιῶν.

Ἐμεῖς εἴμαστε Ρωμηοί, ἀπόγονοι Ρωμηῶν αὐτοκρατόρων καί,  πολιτισμικῶς, δικαιοῦχοι καὶ συνεχιστὲς τοῦ πνεύματος τῆς Ρωμηοσύνης. Δηλαδή, τοῦ πνεύματος τῶν ἡσυχαστῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, τῶν ἐραστῶν τοῦ οὐρανίου ἀθλήματος τῆς κάθαρσης, τοῦ φωτισμοῦ καὶ τῆς θέωσης.

Τελικά, οἱ ἀγεφύρωτες διαφορές μας μὲ τοὺς δυτικούς, δὲν ἔχουν βάση οὔτε οἰκονομικὴ οὔτε νοοτροπίας. Ξεκινᾶνε ἀπὸ πολὺ βαθιὰ καὶ εἶναι τάξεως πνευματικῆς. Ἄλλη ἡ θεολογία τῶν δυτικῶν καὶ ἄλλη ἡ δική μας. 

πηγη