Το ευαγγέλιο πού διαβάστηκε σήμερα στον όρθρο είναι το δ΄εωθινό και το πρώτο στην σειρά από τις αναστάσιμες περικοπές του αγίου ευαγγελιστή Λουκά. Αναφέρεται σε δύο επισκέψεις στο κενό μνημείο. Η πρώτη επίσκεψη είναι μιας συντροφιάς μυροφόρων γυναικών , η δε δεύτερη του αγίου αποστόλου και κορυφαίου Πέτρου.
Την πρώτη μέρα της εβδομάδας λοιπόν, αυτή πού αργότερα στους χριστιανικούς χρόνους ονομάστηκε Κυριακή, ως αφιερωμένη στην λατρεία του Κυρίου, μια συντροφιά μυροφόρων γυναικών επισκέπτεται το μνημείο για να μυρίσουν το σώμα του Χριστού. Μαζί τους συνοδεύουν και άλλοι τινές δηλαδή μερικοί άλλοι. Αυτό σημαίνει πώς ήταν κάποιοι υπηρέτες ή ακόλουθοι του Χριστού, ανώνυμοι και από τον ευρύτερο κύκλο των μαθητών Του. Οι μυροφόρες αυτές επισκέπτονται τον τάφο, όρθρου βαθέως, πρίν χαράξει , πολύ πρωΐ. Αυτό μας δίνει το δικαίωμα να συμπεράνουμε πώς είναι η δεύτερη επίσκεψη των μυροφόρων στον τάφο. Η πρώτη είναι αυτή με την Θεοτόκο και την Μαγδαληνή , πού ευρίσκεται στην παράδοση του Ματθαίου, στις οποίες, μάλιστα εμφανίστηκε ο Χριστός και είπε το Χαίρετε. Τώρα, η Μαγδαληνή Μαρία οδηγεί έναν δεύτερο, μεγάλο όμιλο μυροφόρων στον τάφο με την απαραίτητη συνοδεία.Η τρίτη και τελευταία είναι αυτή που μνημονεύεται στον Μάρκο και ακούσαμε πρίν από δύο κυριακές.
Ενώπιον του τάφου τις περιμένει μία έκπληξη. Ο λίθος είναι αποκυλισμένος και ενώ εισέρχονται στο μνήμα δεν βρίσκουν το σώμα του Κυρίου Ιησού. Ο Χριστός μετά την Ανάσταση κυρίως και ειδικά στο ευαγγέλιο του αγίου Λουκά,ονομάζεται Κύριος. Αυτό δηλώνει την θεότητα Του, αλλά και την κυριαρχία και εξουσία Του πάνω στην ιστορία και τον αποδομητή θάνατο.Οι μυροφόρες εισέρχονται στο μνημείο. Ο τάφος του Χριστού δεν είναι ένα συμβατικό μνημείο όπως γνωρίζουμε σήμερα, αλλά ίσο με τη γη και λαξευμένος στον βράχο, σαν ένα σπήλαιο. Αποτελείται από τον προθάλαμο,και από το κυρίως μνήμα, όπου τοποθετούσαν τον νεκρό. Οι μυροφόρες λοιπόν εισέρχονται στον προθαλαμο, αφού δουν αποκεκυλισμένο τον λίθο και διακατέχονται από απορία. Καν αγαπούν τον Χριστό και ξεπερνούν κάθε ανθρώπινο φόβο και προκατάληψη, τους είναι ακόμα αδιανόητη και άγνωστη η Ανάσταση. Όταν εισέρχονται στο κυρίως μνημείο βλέπουν με τα νοητά και τα σωματικά τους μάτια δύο αγγέλους.Ο χριστιανός λοιπόν πρέπει να περάσει από τον προθάλαμο της έρευνας και της απορίας, αφού κινηθεί από θείο ζήλο και πόθο αγάπης προς τον Χριστό, στην κυρίως αποκάλυψη και γνώση του Θεού, μέσα από τον ευαγγελισμό του. Η εμφάνιση των αγγέλων παρουσιάζεται στο ευαγγέλιο με την λέξη "ιδού". Στον Λουκά και σε όλα τα ευαγγέλια, η λέξη "ιδού" μας προετοιμάζει για κάποιο θαυμαστό σημείο και μια μεγάλη και πρωτάκουστη αποκάλυψη του Θεού στην οικονομία Του για τον κόσμο. Οι μυροφόρες, ενώπιον των δύο αστραπηφόρων αγγέλων, παραμένουν έκθαμβες και κλίνουν το πρόσωπο στην γή. Το ότι έκλιναν το κεφάλι δηλώνει αναγνώριση των απεσταλμένων από τον Θεό και κίνηση υπακοής στο θέλημα Του, αλλά και εσωτερική στροφή στην καρδία, τον χώρο των αποκαλύψεων και ετοιμότητα να δεχτούν εντολές. Το ότι έκλιναν το πρόσωπο προς την γή, σημαίνει την χοϊκή τους καταγωγή πού αναγνωρίζουν με ταπείνωση και την διαφορά στην φύση τους από τους επουρανίους αγγέλους. Πρέπει να πούμε, πώς η αγγελοφάνεια και ο ευαγγελισμός γίνεται μόνο στις μυροφόρες και όχι στους συνοδούς τους, γιατί δεν είναι όλοι πνευματικά δεκτικοί στο εξαιρετικό μήνυμα της αναστάσεως. Οι άλλοι πρέπει να το ακουσουν από τρίτους, βάσει της αδυναμίας και της πνευματικής καταστάσεως τους και ελάχιστης εξοικείωσης με τον Θεό.Ειδικά, οι σταυρωτές Του θα το ακούσουν πολύ αργότερα, γιατί αν έβλεπαν τον ίδιο τον Αναστάντα, ίσως οδηγούνταν και σε αυτόν τον θάνατο και την κόλαση, ως ανέτοιμοι, διότι πυρ ο Θεός καταναλίσκον.
Οι δύο άγγελοι ευαγγελίζονται την ανάσταση στις Μυροφόρες. Ο Χριστός είναι ζων και δεν πρέπει να Τον αναζητούν ανάμεσα στους νεκρούς. Όποιος πιστεύει στον Χριστό ως Ζωή και Ανάσταση, ξεφεύγει από την αναζήτηση και την διατριβή με αυτούς πού είναι πραγματικά και πνευματικά νεκροί. Δεν δύναται ο τάφος, ο άδης και ο θάνατος, να κατέχει την αυτοζωΐα και τον ζωοδότη, αλλά ούτε οι αναστημένοι από Αυτόν να συνδιαλέγονται και να ασχολούνται με τους νεκρούς, τους οποίους πρέπει να αφήσουν να θάβουν τους εαυτών νεκρούς και να δηλώσουν μαθητεία στην Ανάσταση και την όντως ζωή.Οι άγγελοι θυμίζουν στις μυροφόρες, όχι χωρίς μομφή, πώς ο ίδιος ο Ιησούς είχε προαναγγείλει στους μαθητές Του πώς επρόκειτο να παραδοθεί εκούσια στα χέρια των αμαρτωλών, και να σταυρωθεί και να αναστηθεί από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα.Πράγματι , τρείς φορές προανήγγειλε τα πάθη και την ανάσταση στους μαθητές Του. Οι Μυροφόρες θυμούνται τότε, ως εξ αποκαλύψεως, πώς πράγματι ο Χριστός μίλησε με λεπτομέρειες για την παράδοση Του, τα πάθη , τον σταυρό και την τριήμερη ανάσταση. Αυτό μας δίνει το δικαίωμα να θυμηθούμε και εμείς την αλήθεια πώς μόνο υπό το πρίσμα της Αναστάσεως ερμηνεύονται οι Γραφές, παλαιές και νέες, δηλαδή παλαιά και καινή διαθήκη. Ο απόστολος Παύλος μας λέει πώς αν ο Χριστός δεν ανασταίνοταν από τους νεκρούς, όλη η πίστη μας θα ήταν κενή και μάταιη. Η Εκκλησία δηλαδή θα ήταν μια φιλοσοφία, μια θρησκεία του κόσμου και οι γραφές θα έδιναν κάποιον συμβολικό και όχι πραγματικό τόνο στην σωτηρία του ανθρώπου. Οποιος θέλει να ερμηνεύσει τα ρήματα του Θεού εις ζωήν αιώνιον , οφείλει πρώτον να έχει ακράδαντη πίστη στην ανάσταση. Δεύτερον , να εννοήσει πώς σύνολη η Γραφή, παλαιά και καινή διαθήκη, εχει χριστολογικό κέντρο, αναφέρεται στον Χριστό και ερμηνεύεται με το έργο του Χριστού στον κόσμο.Δεν υπάρχει μύθος και σύμβολο, αλλά ιστορική πραγματικότητα στον σαρκωμένο Λόγο.
Οι μυροφόρες απαγγέλουν το μήνυμα της αναστάσεως στους μαθητές, στους ένδεκα κορυφαίους και στους λοιπούς ακολούθους και πιστούς, στην πρώτη εκκλησία. Το ίδιο κάνουν και οι άγγελοι στις μυροφόρες, ευαγγελίζονται. Το ευαγγέλιο, οι ευαγγελιστές οι δικοί μας είναι οι άγιοι της Εκκλησίας, οι οποίοι μέσα από τα συγγράματα και τις παραδόσεις τους, αλλά και ειδικά με την ζωή και τις πράξεις τους, αποτελούν ζωντανή μαρτυρία και διδασκαλία της αναστάσεως.Αναφέρονται τα ονόματα των μυροφόρων. Είναι η γνωστή μας Μαγδαληνή Μαρία, η Μαρία του Ιακώβου, στην οποία αναγνωρίζουμε μια από τις συγγενείς του Χριστού και η Ιωάννα, η οποία ήταν σύζυγος του Χουζά επιτρόπου του βασιλιά Ηρώδη. Μαζί τους ήταν και οι λεγόμενες λοιπές, στις οποίες μπορούμε να θυμηθούμε την Μαρία του Κλωπά, την Σαλώμη , την Σουσάννα και άλλες γυναίκες και μαθήτριες πού αναφέρονται στα ευαγγέλια. Εδώ πρέπει να κάνουμε μία παρένθεση. Βλέπουμε πώς ανάμεσα στις μυροφόρες υπάρχει ένα συγκεκριμμένο ηλικιακό όριο , αλλά και κάποια κοινωνική κατάσταση. Είναι μιας προχωρημένης έως και ώριμης ηλικίας και αξιόπιστες στην μαρτυρία τους, λόγω της σοβαρότητας της κοινωνικής τους θέσης. Επίσης, μας δηλώνουν άριστα τα ευαγγέλια ποιά πρέπει να είναι η ηλικία και η θέση της γυναίκας , η οποία υπηρετεί στα εκκλησιαστικά αξιώματα. Την αρχαία αυτή παράδοση της Εκκλησίας να διακονούν όχι οι νέες και αυτές πού έχουν οικογενειακές υποχρεώσεις άμεσες, αλλά οι χήρες και οι πρεσβυτέρες στην ηλικία στην Εκκλησία, παραλαμβάνει ο απόστολος Παύλος αργότερα και μας παρουσιάζει γυναίκες χήρες ή αρχηγούς μεγάλων οικογενειών πού υπηρετούν στην Εκκλησία και αυτούς τους αποστόλους.Και είναι μια χρήσιμη υπενθύμιση στον παράλογο ζήλο και την ιεραποστολή.
Στους αποστόλους τα ρήματα των μυροφόρων φάνηκαν ως λήρος, δηλαδή φλυαρία, φανταστική και υπερβολική διήγηση. Να πού οι μυροφόρες είναι δεκτικές της αποκάλυψης, όχι όμως και οι ένδεκα. Οι ένδεκα ώς την εμφάνιση του Χριστού σε αυτούς και την καθοδήγηση και προετοιμασία τους για την πεντηκοστή, παραμένουν δύσπιστοι και νωθροί στο πνεύμα. Ας μην ξεχνάμε πώς οι μυροφόρες υπερέβησαν εαυτόν και δεν φοβήθηκαν και η γνήσια αγάπη έφερε την φανέρωση και την πίστη. Οι μαθητές όμως αρνήθηκαν και κρύφτηκαν και γι αυτό δεν πίστεψαν αργότερα, ως ανεπίδεκτοι και ανέτοιμοι. Ωστόσο, ο Πέτρος τρέχει προς το μνημείο. Αυτή η πράξη σημαίνει πώς τρέχει για να εξακριβώσει, ίσως πιστεύει σε μία σύληση του τάφου και όχι βέβαια στην ανάσταση. Και πράγματι μπαίνει στο μνήμα και δεν βλέπει αγγέλους και Αναστάντα Χριστό, αλλά τα οθόνια κείμενα μόνα, δηλαδή τα νεκρικά σάβανα χωρίς το σώμα. Κατά την πίστη και την οικειότητα μας με τον Χριστό, άλλοι από μας έχουμε σχέση έμμεση με τους αγίους Του, οπως οι μυροφόρες με τους αγγέλους, οι πιό προχωρημένοι άμεση με τον ίδιο τον Αναστάντα, όπως η Μαγδαληνή και ο Κλεόπας, και άλλοι απλά με τα τεκμήρια της αναστάσεως, όπως ο Πέτρος με τα νεκρικά σάβανα. Υπαρχουν βέβαια και αυτοί πού δεν έχουν ούτε αυτή την ελάχιστη επαφή με τα σάβανα και τον άδειο τάφο και αυτοί μοιάζουν με τους ιουδαίους, οι οποίοι συκοφάντησαν την ανάσταση και δεν αρμόζει να ονομάζονται καν χριστιανοί. Ο δε Πέτρος φεύγει με απορία από το μνημείο. Δεν θα αργήσει η ώρα να Του εμφανιστεί ο ίδιος ο Χριστός και να πιστεψει και εκείνος στην Ανάσταση.
Αυτό, πού έχει σημασία, στην σημερινή περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί , είναι η δική μας ετοιμότητα και πνευματική κατάσταση έναντι της αναστάσεως. Του καθενος χωριστά αλλά και της σύγχρονης Εκκλησίας. Σε ποιούς αλήθεια μοιάζουμε; Είμαστε δεκτικοί του μηνύματος της χαράς μέσω των αγίων όπως οι γυναίκες, μέσω του ιδίου του Αναστάντος όπως η τελεία Θεοτόκος ή απλώς περιτρυγυρίζουμε το άγιο μνήμα, δηλαδή την αγία τράπεζα και την λειτουργική εκκλησιαστική ζωή, ψηλαφώντας την αλήθεια και τα ίχνη της αναστάσεως, προσπαθώντας να φτάσουμε στην αποκάλυψη της αλήθειας; Είναι ένας καλός και γόνιμος προβληματισμός για όλους μας, ούτως ώστε να προσδιορίσουμε την χριστιανική μας ιδιότητα και θέση απέναντι στον Χριστό .Αλλά και ως εκκλησία ορθόδοξη του 21ου αιώνα, ποιά είναι η συνείδηση η συλλογική και η πίστη στην ανάσταση; Ο Χριστός είναι μεν ο Κύριος και ο εξουσιαστής και ο άρχων του μέλλοντος αιώνος και είναι παρών εδώ στην εκκλησία. Η πορεία της εκκλησίας όμως απέναντι σε τόσες προκλήσεις θανάτου και απιστίας και ανθρωπίνου πόνου και πολεμικής, συναρμόζεται με την πορεία του Αναστημένου Χριστού μέσα στον κόσμο; Δίνουμε ως εκκλησιαστικό σώμα την μαρτυρία του Αναστάντος στον κόσμο του θανάτου και της αμαρτίας; Ας δεηθούμε στον Κύριο, στον πολύ θερισμό και τον μεγάλο κλύδωνα, να στείλει άξιους εργάτες και κυβερνήτες, αλλά και γενναίο πλήρωμα της εκκλησιαστικής Του κιβωτού, πού λέγεται Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία.Αυτό είναι το αιώνιο αίτημα και η αγωνία του ιδίου του Χριστού για την σωτηρία του κόσμου.
25-6-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου