Είναι αξιοθαύμαστο, πώς άνθρωποι των πρώτων χιλιετιών, πολύ μακρυά από την χρονική περίοδο της εκκλησίας, μεγαλωμένοι μέσα σε ένα ειδωλολατρικό περιβάλλον και πυκνό σκοτάδι αθεογνωσίας, μπόρεσαν και ξεχώρισαν και είδαν τον ένα και Όντα Θεό.
Μπορεί οι διηγήσεις της βίβλου να μας φαίνονται απλοϊκές μυθιστορίες, αλλά δεν είναι μικρό πράγμα η πίστη αυτών των αρχαίων ανθρώπων.
Ο Αβραάμ, άφησε τον πατέρα, το σπίτι, την περιουσία, την πατρίδα, τις παραδόσεις και την άνεση του και έφυγε από την Μεσοποταμία σε μεγάλη ηλικία, χωρίς σχεδόν τίποτε, προς άγνωστο μέρος και αφιλόξενο, μόνο και μόνο επειδή άκουσε έναν Θεό στην έρημο, Τον οποίο δεν είδε ποτέ! Και αργότερα σε μεγάλη ηλικία πίστεψε και καταξιώθηκε διάδοχο, υποδεχόμενος τον Τριαδικό Θεό.
Ο Νώε έκτισε μια κιβωτό στην μέση του πουθενά, γιατί πίστεψε σε αόρατη φωνή, της οποίας η παραγγελία εκπληρώθηκε μετά από δεκαετίες και όμως δεν απίστησε.Ο Μωϋσής άφησε την πριγκηπική του θέση για να καταλεχτεί μετα των δούλων, ενώ ακόμα βρισκότανε σε ασφάλεια.
Και όλοι αυτοί δεν είδαν σαρκωμένη την σωτηρία, δεν είδαν την δόξα της Εκκλησιας, δεν έπιασαν τον Χριστό με τα χέρια τους. Σε τυπους και σκιές και φωνές εμπιστεύτηκαν την ζωή τους και δικαιώθηκαν. Και έγιναν και κλητοί και εκλεκτοί του δείπνου.
Εμείς πού βλέπουμε αυτοψεί την αγίαν αναφορά και ζούμε την Εκκλησία και τον Χριστό εν τω μέσω αυτής και λάβαμε σφραγίδα βαπτίσματος και όχι επαγγελίες αλλά βιώματα, είμαστε κλητοί, αλλά λίγες φορές εκλεκτοί, γιατί η πίστη μας δεν ξεπερνά την πίστη των αρχαίων αυτών ανθρώπων.
Πίστη σημαίνει να αποδέχεσαι πράγματα πού δεν είδες ποτέ ως παρόντα. Εμείς που και τα παρόντα βλέπουμε και ελέγχουμε γιατί παραμένουμε καθηλωμένοι στην απιστια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου