Όχι πια φιλανθρωπία!

Δεν είμαι φιλάνθρωπος, γιατί δεν είμαι θεός ή εξωγήινος, για να είμαι φίλος του ανθρώπου. Είμαι άνθρωπος ο ίδιος.

Η φιλανθρωπία είναι απαίσια λέξη και έκφραση. Δηλοί κάποια ελιτιστική ανωτερότητα κάποιας ανώτερης κάστας ανθρώπων έναντι κάποιων λιγότερο προνομιούχων. Είναι λες και κάποιοι χρυσοφόροι να κάνουν χάρη στους φτωχούς πού ασχολούνται μαζί τους και να τους παρέχουν εποχιακό, ευκαιριακό ενδιαφέρον, για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. 

Στην εκκλησιαστική γλώσσα δεν υπάρχει η λέξη φιλανθρωπία. Φιλάνθρωπος είναι ο Θεός πού είναι έξω από τους ανθρώπους. Αντίθετα μιλάμε για αλληλεγγύη, ελεημοσύνη(μια λέξη πού σκανδαλίζει πολλούς, ενώ θα πρεπε για τους ίδιους λόγους να τους σκανδαλίζει η λέξη φιλανθρωπία), φιλαδελφία( η ευστοχότερη έκφραση για μένα), κοινωνία αγάπης. 

Αυτο πού έχεις να μην το θεωρείς ιδιοκτησία, αλλά να το μοιράζεσαι με αυτόν πού δεν έχει και όχι να το χαρίζεις από θέση ισχυρού. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος περιφρονητής για τον φτωχό από τον φιλάνθρωπο. Όπως δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρηγοριά, γι αυτόν πού μπορεί να έρθει στην θέση του και να μοιράσει ψωμί και ενδιαφέρον μαζί του. 

Αυτές τις μέρες όλοι ξαφνικά γίνονται φιλανθρωποι και δοτικοί και πλεονάζουν οι φιλανθρωπικές οργανώσεις και δράσεις.Είναι όμως σαφές υποκριτικό σε μια κοινωνία πού καταπιέζει και εκμηδενίζει το ανθρώπινο πρόσωπο οικονομικα, κοινωνικά και ηθικά, να εφευρίσκονται παγκόσμιες οργανώσεις για να αποδίδουν μετά το καλό, από κει πού τα αφεντικά τους το έχουν πρώτα στερήσει.Είναι σαν μαφιόζικο ξέπλυμα συνείδησης. Τα αφεντικά κλέβουν και οι υπάλληλοι τους ανακουφίζουν.¨Ετσι συντηρείται η ανισότητα και ο κλέφτης και ο φονιάς γίνεται ευεργέτης. 

Γι αυτό έχω να κάνω με όλους αυτούς πού τα βάζουν με την εκκλησιαστική προσφορά και κοινωνική αλληλεγγύη. Γιατί είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, η Εκκλησία ΔΕΝ έχει κανένα συμφέρον ή κέρδος να ελεεί και όμως το κάνει επειδή γραφεται στο ευαγγέλιο. 

Και ας μην μιλήσει κανείς για ηθικά κέρδη και οφελη, γιατί μπορώ να διαβεβαιώσω τον καθένα σας πώς ο φτωχός εκεί πού θα πάρει το ψωμί, εκεί θα δαγκώσει το χέρι, ενώ από κει πού θα το πάρουν θα το φιλήσει. Γιατί οι φτωχοί είναι δυστυχισμένοι, αλλά όχι άγιοι. 

Είναι λοιπόν σταυρώσιμη η εκκλησιαστική ελεημοσύνη και όποιος το έχει μάθει, δεν λυπάται αλλά χαίρεται πού μοιαζει στον Χριστό σε αυτό το σημείο.