Ο άκρατος εξευτελιστικός φιλειρηνισμός

Τί άκρατος φιλειρηνισμός και αυτός! Ποτέ μου δεν είχα την αφελή πεποίθηση πώς η ορθόδοξη εκκλησία και κατ επέκταση η ρωμηοσύνη έχει έναν ειρηνιστικό παθητικό χαρακτήρα. Γνώριζα και γνωρίζω πώς είμαστε φυλή πολεμική. Όχι φιλοπόλεμη, φιλοκατακτητική, πολεμοκάπηλη, αιμοβόρα.Πολεμική. Έχει διαφορά. Είχαμε και έχουμε τόσα θηρία και εχθρούς να αντιμετωπίσουμε, τόσους επίβουλους πανταχόθεν πού δεν μπορούσαμε παρά να είμαστε συνεχώς σε πολεμική ετοιμότητα. Πανταχόθεν βαλλόμενοι και πάντοτε αμυνόμενοι. Αναρωτιέμαι πώς τυχαίνει και οι πασιφιστές πού μας προέκυψαν δεν αναγνωρίζουν αυτή την αλήθεια στο Σωσον Κύριε τον λαόν σου, στο τη Υπερμάχω Στρατηγώ, στα πολεμικά λάβαρα με τους δικέφαλους απού ακόμα σήμερα κοσμούν τους ναούς μας, πού είναι λιμάνια της ειρήνης αν μη τί άλλο.Πώς σκανδαλίζονται ακόμα με τόσους ξιφοφόρους και πάνοπλους αγίους πού κοσμούν τα συναξάρια μας. Γιατί συμβιβάζεται η ειρήνη του Χριστού με τον πολεμικό μας χαρακτήρα. Γιατί η ειρήνη του Χριστού δεν μοιάζει με ειρηνιστικά κινήματα πού επιβάλονται διά των όπλων και με την ισχύ. Είναι ο πολύτιμος μαργαρίτης, μια εσωτερική υπόθεση, πού εμείς καλούμαστε να την διαφυλάξουμε με κάθε τρόπο. Αν είμαστε πολεμικό γένος είναι επειδή θέλουν να μας την πάρουν, να μας ταπεινώσουν. Είμαστε σε διαρκή μάχη, απολογία, ιερό αγώνα. Αυτό μας κάνει ανθρώπους της ειρήνης και τον πόλεμο μας ευλογημένο. Δεν είμαστε από την άλλη πλευρά πού είναι τα αιμοβόρα θηρία. Είμαστε αμυνόμενοι. Και πάνω απ όλα δεν κύπτουμε τον αυχένα για χάρη καμία αμφίβολης και εξευτελιστικής "αγάπης".

Ο αγώνας μας είναι πνευματικός, λένε. Με τις αρχές και εξουσίες του σκότους. Να ξέρετε όμως πώς είναι τραγική αφέλεια να πιστεύουμε πώς κάτι τέτοιο συμβαίνει κάπου στο υπερπέραν. Μια πλατωνική ειδωλολατρία για ψυχεδελείς νόες. Ο πνευματικός αγώνας λαμβάνει σάρκα και οστά από τούτη εδώ την γή και έχει τόσο σαρκικό χαρακτήρα και είναι τόσο ορατός ο αόρατος πόλεμος μας, πού καταντά σχεδόν αμαρτία μεγάλη και εικονομαχία να μην το βλέπουμε...