Το να γεννηθεί ο Χριστός σε ενα σπήλαιο και να ανακλιθεί πρόχειρα σε μια φάτνη,δεν ήταν κατι ασυνήθιστο για τους φτωχούς ταξιδιώτες της εποχής.Στο ίδιο το ιστορικό γεγονός δηλαδή δεν υπάρχει κάτι το ρομαντικό και ούτε πρέπει να το βλεπουμε με εξιδανίκευση συναισθηματική.Μια συνηθισμένη ιστορία της εποχής.Μια φτωχική οικογένεια ταξιδεύει και προσπαθεί να εξυπηρετηθεί με το ευρισκόμενο,χωρίς να αισθανεται μειονεξίες και σχετικά αισθηματα.Πρακτικότατα ζητηματα δηλαδή,συνηθισμενα στην ζωη τους.Το μεγαλείο βρισκεται στους υπέροχους συμβολισμούς και τις αναγωγές.Πρώτον ότι όταν ήρθε ο Θεός στην γη δεν βρηκε επαξιο κατάλυμα και έτυχε ελάχιστης αναγνώρισης.Τον δεχτηκαν μόνο όσοι είχαν ταπεινή καρδιά και έλαβαν την σωτηρία.Με τον ίδιο τροπο είναι παντα το φως το ερχομενον στον κοσμο,το οποίο ελάχιστοι αναγνωρίζουν και αποδέχονται.Δεύτερον μας έδειξε την ακαταμάχητη δύναμη της συντριπτικής ταπείνωσης.Αναμετρήθηκε με όλους τους ισχυρούς θεούς του κόσμου και τα επιβλητικά είδωλα τους που τυραννούσαν την αξιοπρέπεια της ανθρωπινης καρδιάς και του μυαλού και συνέτριψε μια για παντα την αλαζονεία.Αληθινός Θεός είναι αυτός που έφτασε ως τον κατώτατο αδη της ζωής μας.Μετά την φάτνη όλοι οι θεοί του κόσμου αναγνωρίστηκαν ως εκδικητικά δαιμόνια των παθών μας,των οποίων η δύναμη τροφοδοτείται μόνο με την δική μας ανοησία.Τρίτον μας υπέδειξε καποια πρακτικά ζητήματα,τα οποία θηρεύοντας πράγματα αιώνια καταφέρνουμε να τα ξεχνάμε ως δευτερεύοντα και ασήμαντα:την απλότητα,την φιλοξενία,την ολιγαρκεια,την εκούσια φτώχεια,την αγάπη που χρεωστάμε σε όσους βρίσκονται χωρίς κατάλυμα ή έχουν κρύψει τον πόνο τους στα πιο απόκρυφα σπήλαια του κόσμου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου