Σήμερα 75 χρόνια από την σφαγή στο Δίστομο, μνημονεύω το αρχοντικό χριστιανικό ήθος των γυναικών της φυλής μου.Είναι αυτές οι χαροκαμένες γυναίκες από το Δίστομο, οι οποίες κατά την γερμανική υποχώρηση, μοιράστηκαν τα λιγοστά τρόφιμα , που τους έδωσε ο Ερυθρός Σταυρός, με τους γερμανούς στρατιώτες, να εχουν να τρώνε να ψυχοπιάνονται , ώσπου να φτάσουν στην πατρίδα τους.Είναι αυτές οι ίδιες που άναβαν το καντηλάκι στους τάφους των γερμανών στρατιωτών, γιατί μια μανα είχαν και εκείνοι, καπου στην Γερμανια,μακρυά πολύ μακρυά από τον τάφο του παιδιού της.Είναι το ήθος το βγαλμένο από τις ρωμαϊκές κατακόμβες.Όταν οι χριστιανοί στον μεγάλο λιμό, εβγαιναν στο φως για να περιθάλψουν τους διώκτες τους,που κείτονταν αβοήθητοι και ερημοι στον δρόμο. Είναι το ήθος νεανίσκου μαρτυρος τινός,τον οποίο μνημονεύει το σημερινό συναξάρι, ο οποιος πηγαίνοντας προς τον θανατο, χάρισε το δαχτυλίδι του στην δούλη του, η οποία τον κατέδωσε στις αρχές και την απελευθέρωσε.Είναι το ήθος το οποίο ρέει μαζί με το Πανάγιο Αίμα στον Γολγοθα και ξεπερνά και το "άφες αυτοίς". Γιατί ο Κύριος είπε ότι " όποιος πιστέψει σε μένα και μείζονα των θαυμάτων μου ποιήση".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου