Η ευθύνη μας απέναντι στο Παιδί

Ο Κύριος αγαπητοί μου στο τελευταίο του δείπνο με τους μαθητές του
τους άφησε μια διαθήκη νίκης, μια διαθήκη χαράς. « Δεν είστε από αυτόν τον κόσμο» τους είπε « ο κόσμος θα πέσει πάνω σας για να σας αφανίσει., αλλά μην φοβάστε , θαρσειτε δη έχετε θάρρος γιατί εγώ νίκησα τον κόσμο». Νίκησε λοιπόν τον κόσμο ο Κύριος με τον σταυρό το θάνατο την ανάσταση Του. Αλλά ποιον κόσμο; Τον κόσμο τον οποίο δημιούργησε; Την ίδια του την κτίση; Όχι μα τον κόσμο στον οποίο κυριάρχησε ο διάβολος, όπως το σκοτάδι σβήνει για μια στιγμή το φως , και η νύχτα
σκιάζει τη μέρα. Τον κόσμο της αμαρτίας, της φθοράς και του θανάτου. Αυτό τον κόσμο λοιπόν ως φως αιώνιο νίκησε ο Κύριος. Το ερχόμενο και αιώνιο φως και μας άφησε την δυνατότητα να γίνουμε και εμείς συνικητές του κόσμου.
Στην αρχιερατική του προσευχή, σήκωσε τα μάτια και δεήθηκε στον Πατέρα Θεό:
«Δεν σου ζητώ να τους πάρεις από αυτόν τον κόσμο, αλλά να τους φυλάξεις από τον κόσμο τούτο» Τι σημαίνει αυτό; Δεν μας ήθελε ο Χριστός εκτός του κόσμου αλλά μακριά από τη νοοτροπία, τα πιστεύω, τη λατρεία αυτού του κόσμου. Μας θέλει λεύτερους από την αμαρτία, κοινωνούς της αλήθειας, αρνητές του ψεύδους, παιδιά του φωτός. Δέεται ο Κύριος να μας φυλάξει ο κοινός Πατέρας Θεός από το μίσος,
τη φονική οργή αυτού του κόσμου. Εμείς Χριστιανοί μου , χρέος έχουμε λοιπόν και παρακαταθήκη από τον Κύριο να κρατάμε τη νίκη αυτή του Χριστού πάνω στο ψέμα και την αμαρτία όχι μόνο με την πίστη μας αλλά και τις πράξεις μας. Τη βιωτή και την πολιτεία μας.
Επειδή δεν ανήκουμε βέβαια σε αυτόν τον κόσμο αλλά δεν είμαστε και από την άλλη εκτός αυτού του κόσμου, ότι γίνεται σε αυτόν τον κόσμο έχει αντίκτυπο και σε μας,
Αφορά και εμάς και πολλές φορές μας βρίσκει συνεργούς και ενόχους του σκότους..
Δεν πολιτευόμαστε ως νικητές του κόσμου αλλά ως συνεργοί της αμαρτίας.
Πολλές φορές αποδεικνύεται ότι παραδοθήκαμε στο ψέμα αυτού του κόσμου
.
Ο λόγος αδερφοί μου είναι στα πρόσφατα αυτά γεγονότα που ταλανίζουν τον τόπο μας. Η εκκλησία έχει λόγο και για αυτά. Όχι λόγο πολιτικής εκτίμησης ή κοινωνικής τοποθέτησης. Δεν πρέπει να ευτελίζεται η εκκλησία γιατί δεν ανήκει εδώ αλλά έχει λόγο πνευματικής νουθεσίας γιατί τα παιδία της ζουν στο εδώ και πρέπει να έχει αυτό τον λόγο ζωντανό αληθή και καίριο.
Ας ατενίσουμε λοιπόν τα γεγονότα και ας δούμε τον θύτη και το θύμα.
Το θύμα αδερφοί μου είναι ο άνθρωπος και συγκεκριμένα το Παιδί. Είναι ίσως σύμπτωση πως αυτές ακριβώς τις μέρες ένα άλλο Παιδί θα απασχολήσει την καθημερινότητα μας. Το Παιδί της Βηθλεέμ. Είναι λοιπόν πάντα στο επίκεντρο το παιδί.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν αδερφοί. Τι οδηγεί ένα παιδί στην αντίδραση, στη συσσώρευση οργής, στην βία ως απάντηση της βίας; Ποιος οδηγεί το παιδί σε ένα αδιέξοδο βίας και πικρίας; Ποιος μεταμορφώνει σταδιακά ένα παιδί που εντάσσεται στις δυνάμεις καταστολής από αστυνομικό όργανο σε ψυχρό δολοφόνο; Ποιος καθιστά ένα δεκαπενταχρονο ή ένα δεκαοχτάχρονο παιδί αναρχικό με θολωμένα ιδανικά και ιδέες; Εύκολες οι απαντήσεις και εύκολο πράγμα να τις δώσουμε.
Αλλά πάρα πολύ δύσκολο να τις αποδεχτούμε και να νιώσουμε το συναίσθημα της συνένοχης. Εύκολο να πούμε πως φταίει η κοινωνία, η παιδεία, η διάλυση της οικογένειας, τα διαβολικά πρότυπα, η ολιγωρία της εκκλησίας και οι σαθροί μας θεσμοί. Είναι εύκολο να πούμε πως φταίνε οι κυβερνήτες ή οι πολίτες. Πως φταίει η μόνο η ολιγωρία του κράτους ή η εγκληματική ιδεολογία κάποιων στρωμάτων του λαού. Παντού θα αναζητήσουμε την ευθύνη και υπάρχει βεβαίως ευθύνη και στα δυο στρατόπεδα. Και μόνο στον εαυτό μας, στην ατομική μας ευθύνη θα αποφύγουμε για άλλη μια φορά να στρέψουμε το βλέμμα μας. Αδικούμαστε λέμε. Ναι συμφωνώ αδικούμαστε οικτρά. Αδικούμαστε από τους αποπάνω, αδικούμε όμως και εμείς τους αποκάτω. Και αδικούμε όπως είπαμε το κέντρο και την ελπίδα του κόσμου που είναι το ΠΑΙΔΙ.
Η κάθε κρίση φέρνει στην επιφάνεια την παρακμή μας. Η κρίση έρχεται όταν υπερβαίνουμε τα όρια. Είναι όμως ένα χαστούκι δυνατό, ένας τρόπος να εξέλθουμε από το ναρκισσιστικό μας περίβλημα και να ραγίσει ο συχνά γρανιτένιος καθωσπρεπισμός μας υπογραμμίζει ο αρχ/πος Αθηνών Ιερώνυμος.
Τα παιδιά δεν δύνανται να είναι εγκληματίες αδερφοί μου.
Ποιος μπορεί να καταλογίσει έγκλημα σε ένα παιδί; Αμφισβητούν το υποκριτικό μας φαίνεσθε, τα δήθεν ιδανικά μας, την συνένοχη σιωπή μας στα εγκλήματα γύρω μας. Όλα αυτά που συνέβαιναν από πάντα γέμισαν έναν υπόνομο. Και τώρα αυτός ο υπόνομος εξερράγη.
Αλλά πόσο δύσκολο να το συναισθανθούμε αδερφοί μου. Πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος της μετάνοιας, η αυτοκριτική, η συναίσθηση των ευθυνών μας. Όλων μας.
Αγαπητοί, την σκανδάλη που κατέστησε νεκρό το παιδί δεν την τράβηξε ένας μόνον. Για την καταστροφή που θα κάνει ένα παιδί δεν φταίει απλά και μόνο κάποιος γνωστός άγνωστος. Η ευθύνη είναι όλων μας.
Συνηθίσαμε σε μια ζωή ωμής βίας, εύκολου κέρδους, υλικών προτύπων. Κρύψαμε από τα παιδιά μας τα ιδανικά, την αξία της αγάπης, του τίμιου αγώνα. Τα παραφορτώσαμε με τα πρότυπα του επιτυχημένου, του πονηρού, του πλούσιου, του καθωσπρέπει, του βολεμένου, του παραγωγικού, της μονάδας και ξεχάσαμε να τα κάνουμε ανθρώπους, χριστιανούς, πρόσωπα, εικόνες Θεού και ίσως αδερφοί μου γιατί εμείς οι ίδιοι πρώτον οι ιερείς και ύστερα ο λαός απέχουμε πλέον παρά πολύ από τα να λεγόμαστε πρόσωπα και εικόνες Θεού.
Τα παιδιά μας αδερφοί εμείς τα πλάθουμε. Και συν τοις άλλοις τα παιδία έχουν ευαίσθητα αισθητήρια, αγνότητα η οποία μας διαφεύγει συνεχώς. Εύκολα μπορεί να απογοητευτούν, να απελπιστούν , να επαναστατήσουν και τότε θα είναι πολύ αργά με όλα τα γνωστά αποτελέσματα.
Αδερφοί μου, ας προσέξουμε τα παιδία μας. Να τα μεγαλώσουμε με αλήθεια με σεβασμό, με φόβο Θεού, με παρουσία Χριστού. Ας τους δώσουμε τα πνευματικά
και αιώνια και ας βάλουμε επιτέλους τα υλικά και τα πρόσκαιρα που τα θεωρούμε τόσο σπουδαία σε δεύτερο επίπεδο.
Γιατί τα παιδία είναι το μέλλον και της Εκκλησίας και της κοινωνίας μας.
Αν χαθεί ένα παιδί χάνεται όλος ο κόσμος. Γρηγορείτε αδελφοί. Ακουστέ τις φωνές των αθώων παιδιών πριν αυτονομηθούν και φυσικά και ψυχολογικά και μας καταλείψουν για πάντα. Και αν μας καταλείψουν για να οικοδομήσουν ένα καλύτερο κόσμο καλώς. Αν όμως παραδοθούν και αφοσιωθούν στην τελειωτική αμφισβήτηση πάντων ουαί!
Θα δώσουμε βαρύ λόγο στον Θεό.
Αλλά πρώτα αδερφοί για να μπορέσουμε να τους ακούσουμε για να τους δώσουμε γάλα αλήθειας και γάλα Χριστού πρέπει πρώτα εσείς και εγώ να ξαναβρούμε την αλήθεια και τον Χριστό μέσα μας.
Την αγνότητα, τον ζήλο αυτό που γεννάει η ειλικρίνεια και η αγάπη. Ας σταθούμε απέναντι στον εαυτό μας με έντιμη αυτοκριτική και εκκλησιαστική γνήσια μετάνοια.
Και φάρο μας πνευματικό ας βάλουμε Αυτόν που γεννήθηκε σε αυτόν τον κόσμο της αμαρτίας όχι ως κυρίαρχος εξουσιαστής και δυνάστης, ούτε ως επαναστάτης και καταστροφέας, αλλά ταπεινός και πράος και αληθής και αγνός ως ΠΑΙΔΙ,
ΠΑΙΔΙΟΝ ΝΕΟΝ. Από την αιώνια νεότητα Του βρέφους της Βηθλεέμ ας αντλήσουμε όλοι μας αγαπητοί μου. Ο θεός που μας αγαπά και μας ανέχεται ακόμα να μας δίνει τη φώτιση και την ενίσχυση Του ΑΜΗΝ.