"Λαθών ετέχθης υπό το Σπήλαιον , αλλ΄ ουρανός σε πασιν εκήρυξεν, ωσπερ στόμα, τόν Αστέρα προβαλλόμενος Σωτήρ. Και Μάγους σοι προσήνεγκεν, εν πίστει προσκυνουντας σε. Μεθ' ων ελέησον ημας"
Λαθών... λαθών ... λαθών!
Πότε επιτέλους θα αποκτήσουμε μάτια και ρουθούνια και δάχτυλα για να ανακαλύψουμε τη μεγάλη αλήθεια αυτής της λαθότητας; Αυτής της κένωσης; Δεν σας κρύβω πώς εγώ ο υπερήφανος και γενικά ρασιοναλιστής όσο δεν παίρνει βασανίζομαι απ'αυτή τη λέξη κάθε παραμονή Χριστουγέννων. Μάτια δεν έχω; Αυτιά να ακούσω; Καρδιά να στρώσω; Κάπου λοιπόν και κάποτε γεννήθηκε σαν άνθρωπος ο Θεός, λαθών υπό το σπήλαιον. Σε μια εξουθενωμένη Βηθλεέμ, σε ένα περιφρονημένο παχνί χωρίς ψωμί και ρούχο.
Α! Όσο σκέφτομαι τους θεούς του κόσμου πάνω σε χρυσήλατα άρματα με όλη τη ...δόξα της μεγαλειότητας τους και απ'την άλλη τους ασκητές φιλοσοφιστές της κάθε θρησκείας με όλη την ταπεινοφάνεια και αυτάρκεια της εγωιστικής τους "πενίας" τόσο πείθομαι πως τους ζηλώνω και μανιάζω με την τύφλα μου.
Μάθε μου Χριστέ το μυστήριο της κένωσης σου! Ματώνω και δεν ξέρω πώς να σε φχαριστήσω.
Σε ευχαριστώ που γεννήθηκες λαθών. Σ'αγαπώ που γεννήθηκες λαθών! Συγχώρα μου το ζήλο.
Μα βούρκωσε η καρδιά μου από τα μεγαλεία σου.
Σ'αγαπώ!
