Η ανάσταση του Χριστού ως μεταμόρφωση

Ἐὰν ὁ Χριστὸς δέν ἀναστήθηκε, γιατὶ τότε νά πιστεύει κανεὶς σ’ Αὐτόν; Χωρὶς τὴν Ἀνάστασή Του δέν ὑπάρχει οὔτε στόν οὐρανό, οὔτε στή γῆ τίποτε πιὸ παράλογο ἀπ’ αὐτὸν τὸν κόσµο, οὔτε µεγαλύτερη ἀπελπισία ἀπ’ αὐτὴν ἐδῶ τὴν ζωή, χωρὶς ἐλπίδα Ἀναστάσεως. Καὶ εἶναι τραγικὸ νά ἀκούει κανεὶς σήµερα ὅτι κάποιοι δέν πιστεύουν στήν Ἀναστάση τοῦ Χριστοῦ ὡς ἐγγύηση τῆς δικῆς τους ἀνάστασης. Ὅπως λέει ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς «Ἦταν συµφερότερο γι’ αὐτὸν νά µὴν εἶχε γεννηθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος. Γιατὶ ἂν τὰ σώµατα δέν ἀνασταίνονται, τότε γιατὶ ἀναστήθηκε ὁ Χριστός; Γιατὶ ἦλθε στόν κόσµο; Γιατὶ ἔλαβε σάρκα ἐὰν δέν ἐπρόκειτο νά ἀναστήσει τὴν σάρκα; Αὐτὸς δέν εἶχε τέτοια ἀνάγκη, γιά µᾶς τὸ ἔκανε». Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα γεγονὸς ἱστορικὰ ἀποδεδειγµένο, κατὰ τρόπο ἀναντίρρητο, ὄχι µόνο στό Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ καὶ σ’ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη ἱστορία. Μόνο ἡ τυφλὴ προκατάληψη κάποιων θεωρεῖ ὡς ἀνεπαρκεῖς τίς ἀποδείξεις τοῦ γεγονότος. Ὁ ἀναστάς Κύριος εἶναι αὐτός πού τρώει µὲ τοὺς µαθητὲς Του, αὐτός πού προσκαλεῖ νά τὸν ἀγγίξει ὁ Θωµᾶς, εἶναι αὐτός πού στό ἀκρογιάλι τῆς Τιβεριάδος ἀποκαθιστᾶ τὸν Πέτρο, εἶναι αὐτός πού πορεύεται πρὸς Ἐµµαούς, εἶναι ὁ ἴδιος πού ἀναθερµαίνει τίς κουρασµένες κι ἀπογοητευµένες καρδιὲς τῶν Ἀποστόλων. Ἡ παρουσία του στόν κόσµο αὐτὸ µετὰ τὴν Ἀνάσταση ἀποδεικνύει περίτρανα ὅτι δέν διδάσκει ἁπλὰ τὴν αἰώνια ζωή, ἀλλὰ ὅτι ὁ Ἴδιος ὄντως εἶναι ἡ αἰώνια ζωή. Γιατὶ ἂν σταυρώθηκε γιά µᾶς ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ὡς ἀδύναµος ἄνθρωπος καὶ ἀναστήθηκε µὲ τὴν δύναµη τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ σηµαίνει ὅτι πάντοτε τὸ κάνει αὐτό, πάντα πάσχει γιά µᾶς, γίνεται τὰ πάντα, γιά νά σώσει τοὺς πάντες. Σταυρώνεται κι ἀνασταίνεται κάθε στιγµὴ γιά ὅλους ὅσους ἀπέβαλαν τὸν «παλαιὸ ἄνθρωπο» καὶ ἐνδύθηκαν τὸν νέο, ποὺ χτίζεται καὶ οἰκοδοµεῖται «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ». Ἔτσι ὅσο κανεὶς µεταµορφώνει τὸν ἑαυτὸ του καὶ κάνει δικὰ του τὰ δῶρα τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ, τόσο ἐνισχύεται στήν πεποίθηση ὅτι «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως», ὅτι «θανάτῳ θάνατον ἐπάτησε καὶ τοῖς ἐν τοῖς µνήµασι ζωὴν ἐχαρίσατο». Ἔτσι δικαιολογεῖται ἡ, µετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, δράση τῶν ἀποστόλων, ἔτσι ἐξηγεῖται τὸ µαρτύριο τῶν µαρτύρων, ἔτσι θεµελιώνεται ἡ ἁγιότητα τῶν Ἁγίων, ἔτσι ἑδραιώνεται ἡ ἀγάπη τῶν ἀγαπώντων. Σήµερα ζοῦµε σ’ ἕνα κόσµο ὅπου ἡ ὕπαρξη δέν ταυτίζεται µὲ τή ζωή, γιατὶ τὴν ἔχει ἀλλάξει ἡ λυτρωτικὴ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἄνθρωπος µὲ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι πλέον «ἀθάνατος». Ἡ Ἀνάστασή Του εἶναι µία ἀνοιχτὴ πρόσκληση γιά συµµετοχὴ στήν «ἀθανασία τῆς Ζωῆς». Μᾶς καλεῖ νά συσταυρωθοῦµε καὶ νά συναναστηθοῦµε µαζὶ Του, ἑνωµένοι σὲ µιά ἀδιάσπαστη ἑνότητα µὲ τή Ζωή πού ὁ Ἴδιος µᾶς χάρισε. Ἐµεῖς τὸν καταδικάσαµε σὲ θάνατο, κι Αὐτὸς µὲ τὴν Ἀνάστασή Του µᾶς «καταδικάζει» σὲ ἀθανασία. Ἡ ἀποδοχὴ τῆς πρόσκλησης εἶναι µιά διαρκής ἀναβάση, εἶναι ἡ µετάβαση ἀπὸ τὰ ὁρώµενα στά νοούµενα, ἀπὸ τὰ γήινα στά ἐπουράνια, εἶναι ἡ µεταµόρφωση τῆς ἐπίγειας ζωῆς σὲ αἰώνια ζωή, µία µεταµόρφωση πού ξεκινᾶ ἀπ’ τὸ πρόσωπο τοῦ ἀναστᾶντος Χριστοῦ καὶ φτάνει στό δικὸ µας πρόσωπο! Χριστὸς Ἀνέστη, ἀδελφοί - Ἀληθῶς Ἀνέστη!



π. Ἐµµανουήλ Νιράκης.
ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ