Η κατηγορία περί πολυτελών αμφίων των ιερέων αυτή είναι παλιά και -όπως φαίνεται- προτεσταντικής προελεύσεως. Όμως αυτή η πρακτική δεν είναι σημερινή, αλλά ανάγεται στην αρχαία Εκκλησία!
Να τι γράφει ο αείμνηστος Παναγόπουλος επ' αυτού:
Υπάρχουν «Ευαγγελικοί» που κατηγορούν τούς Ιερωμένους για το βαρύτιμο των στολών των. Και εξ αιτίας αυτού παραμένουν μακράν της Εκκλησίας και του Αγιασμού πολλοί εξ ημών.
Στο σημείο αυτό κάνουμε διάκριση της στολής του Κλήρου εν το Εκκλησία και της στολής έξω της Εκκλησίας.
Όπως λέγουν οι άγιοι ημών Πατέρες υπάρχει λόγος όπου ενδύονται κατ' εξοχήν οι Αρχιερείς τόσον μεγαλοπρεπώς εις την Εκκλησίαν.
Λέγει π.χ. ο Μ. Βασίλειος «Χρήσιμον και το της εσθήτος ιδίωμα, προκηρυττούσης έκαστον και προδιαμαρτυρομένης το επάγγελμα της κατά Θεόν ζωής, ώστε ακόλουθον και την πράξιν παρά των τυγχανόντων ημίν απαιτείσθαι ου γαρ ομοίως το απρεπές και άσχημον εν τοις τυχούσι και εν τοις μεγάλα υπισχουμένοις διαφαίνεται» και πάλιν «Ως ουν εστί τι στρατιώτου ίδιον εν τω ενδύματι και άλλο του συγκλητικού, και άλλο άλλου, αφ' ων εικάζεται αυτών ως επί το πλείστον, τα αξιώματα, ούτως είναι τινά και χριστιανού ιδιότητα και από της εσθήτος το ευπρεπές και ακόλουθον σώζουσαν την από του Αποστόλου παραδιδομένην κοσμιότητα, ποτέ μεν τον, Επίσκοπον κόσμιον είναι διοριζόμενον, ποτέ δε τις γυναίκας εν τη καταστoλή κοσμίω είναι διατασσομένου» (Ερωτ. κβ') και πάλιν «Η δια του σχήματος επαγγελία οιονεί παιδαγωγία τις εστί τοις ασθενεστέροις προς το και ακάνθας αυτούς από των φαύλων ειργάσθαι» (του ιδίου).
Εκ των λόγων αυτών του θείου Πατρός αποδεικνύεται, ότι υπάρχει λόγος της ιερατικής μεγαλοπρεπούς ενδυμασίας, διότι κηρύττει και δια της στολής του ακόμη ο Αρχιερεύς, η ζώσα αύτη εικόνα του Κυρίου.
Το μεγαλοπρεπές της στολής των Αρχιερέων υπάρχει από της πρώτης Εκκλησίας, δεν είναι των αιώνων μας. Εις τον πρώτον μόλις αιώνα επί Επισκόπου Ταυρομενίας Αγίου Παγκρατίου διαβάζομεν τα έξης: «Όταν μετέβη ο ηγεμών εις συνάντησιν του Παγκρατίου εύρεν αυτόν ενδεδυμένον την ιερατικήν στολήν επί θρόνου καθιζόμενον, και έχοντα προ αυτού την εικόνα του Χριστού και τον Σταυρόν. Ιδών τότε αυτόν εν τοσαύτη δόξη, έπεσε επί πρόσωπον και τον επροσκύνησε, διότι είδε φως θείον, όπερ περιεκύκλωνε τον Άγιον. Ο δε Άγιος ήγειρεν αυτόν, και ησπάσατο. Εγερθείς δε ο ηγεμών, έντρομος, ανέκραξε: Μέγας ο Θεός των Χριστιανών! Πιστεύω εις Σε, Ιησού Χριστέ, Θεέ αληθέστατε.
Τότε ο Άγιος ηυλόγησε αυτόν σταυροειδώς και επρόσταξε να καθίση πλησίον του. Ο δε ηγεμών έλεγε: Πώς να σε πλησιάσω αφ ου βλέπω την φλόγα περικυκλουσάν σε; Εννοήσας τότε ο Άγιος, ότι το φως τούτο ήτο η χάρις του Αγίου Πνεύματος δια την ιεράν στολήν, ην ενεδύετο, προστάξας να εξέλθουν άπαντες και μετ' ολίγον να επιστρέψουν, εξεδύθη τα ιερά ιμάτια. Τότε ο Βονιφάτιος δεν έβλεπεν πλέον το φως. Όθεν εκάθησε πλησίον του Αγίου Παγκρατίου και ήκουσε τους σωτηρίους λόγους αυτού» (βλ. Μ. Συναξ. Θ' Ιουλίου σελ. 142).
Ώστε δεν είναι αμαρτία όταν βλέπομεν χρυσοποίκιλτον τον Αρχιερέα εις την Εκκλησίαν, διότι εικονίζει τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστον. Δια δε την στολήν έξω της Εκκλησίας είναι υπόθεσις ενός εκάστου. Ο Μ. Βασίλειος, όστις έξω της Εκκλησίας εκυκλοφορούσε με απλούν τετριμμένον ράσον, εντός της Εκκλησίας ήτο μεγαλοπρεπής. Έλεγε δε χαρακτηριστικά «Τώρα ενδύεται Χριστός, ο Βασίλειος».
Κι ακόμα ο π. Επιφάνειος λέει χαρακτηριστικά:
Πολλοί άνθρωποι αντιδρούν βλέποντας στις Εκκλησίες βαρύτιμους πολυελαίους και χρυσά άμφια...
Ένας φωτισμένος γέροντας προσεγγίζει το θέμα αυτό ως εξής: Όπως εμείς, όσο φτωχοί κι αν είμαστε, έχουμε κι ένα καλύτερο σερβίτσιο για κάποιο ξένο, το ίδιο και περισσότερο πρέπει να φρονούμε και να πράττουμε για το σπίτι του Θεού, το Ναό Του. Διότι είναι άσχημο να βάζουμε σε κατώτερη θέση το Θεό από τον συνάνθρωπο μας. Πρέπει, λοιπόν, να προσφέρουμε ό,τι καλύτερο έχουμε για το Θεό και να μην είναι η προσφορά μας δευτέρας διαλογής, όπως του Κάιν.
- Οι νέοι, βέβαια, δίνουν σημασία σ' αυτά τα όποιο βλέπουν...
Ναι, ναι! «Με Ρόλεξ στα χέρια και γούνες στους ώμους», όπως λέει και γνωστό σατιρικό τραγούδι. Οι ίδιοι νέοι πού κατηγορούν για πολυτέλεια την Εκκλησία, ξοδεύουν μόνο για τσιγάρα, περίπου 5 Ευρώ ημερησίως και φορούν τις πανάκριβες φίρμες «τρακτερωτών» παπουτσιών των 150 Ευρώ. Αφήνω τις βράδυνες τους εξόδους στα ταβερνάκια —συνήθως πολλές φορές εβδομαδιαίως— όπου πληρώνουν τρεις κεφτέδες ένα χιλιάρικο, καθώς και την κατανάλωση αλκοόλ στην οποία, κατά τις στατιστικές, πρωτεύουμε πανευρωπαϊκώς! Έχουν, λοιπόν, δικαίωμα να κατηγορούν;
Έξαλλου, ας μη βλέπουμε μόνο τα φανταχτερά σκεύη και άμφια, αλλά να πηγαίνουμε και σε άσυλα ανιάτων ή στέγες γερόντων τα οποία συντηρεί η Εκκλησία, να πηγαίνουμε να βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι αναλίσκονται κυριολεκτικά μέσα στην Εκκλησία, χωρίς να παίρνουν θεληματικά ούτε ένα μισθό, προσφέροντας το έργο τους για την ανακούφιση του πόνου των συνανθρώπων τους...
Τα πράγματα τα οποία έχει η Εκκλησία, τα χρησιμοποιεί κατά τον καλλίτερο τρόπο, χωρίς αυτό να αποκλείει τις εξαιρέσεις. Όπως στο ιατρικό επάγγελμα υπάρχουν καλοί και κακοί γιατροί, στον δικηγορικό κλάδο καλοί και κακοί δικηγόροι, στον εκπαιδευτικό υπάρχουν καλοί και κακοί διδάσκοντες, έτσι και μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν ορισμένοι άνθρωποι οι όποιοι έχουν τα ελαττώματα τους. Πώς στον κύκλο των 12 Αποστόλων υπήρχε κάποιος ο όποιος ήταν προδότης; Έτσι ακριβώς και στον Κλήρο, μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν σκέπτονται όσο θα έπρεπε την αποστολή τους.
- Κάποιοι βέβαια θα ισχυριστούν πως το πρόβλημα, είναι πως αυτοί δεν είναι η εξαίρεση. Εξαίρεση είναι οι καλοί ιερείς.
Και απαντώ: Πού το ξέρουμε αυτό; Έχουμε, μήπως, στατιστικά στοιχεία; Συνήθως, το κακό είναι φανταχτερό. Ακριβώς επειδή ο Χριστός μας λέει «μη γνώτω η αριστερά σου, τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. ς' 3), δηλαδή να κάνεις την ελεημοσύνη σου κρυφά, να κάνεις το καλό κρυφά και να μη βγαίνεις να το διατυμπανίζεις, ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, το καλό είναι κρυφό στην Εκκλησία κι αυτό το όποιο βγαίνει στη φόρα και γίνεται «σήριαλ» στις πρώτες σελίδες και στήλες των εφημερίδων, είναι τα αρνητικά. Μην ξεχνάμε: Τα πολύτιμα μέταλλα είναι πάντα κρυμμένα!
Οι νέοι μας πάντως ως ειλικρινείς ότι είναι, ας ψάξουν να βρουν τους καλύτερους κληρικούς και να συνδεθούν μαζί τους. όπως όταν αρρωσταίνουμε ψάχνουμε να βρούμε τον καλύτερο γιατρό, όταν θέλουμε να μάθουμε μια ξένη γλώσσα πηγαίνουμε στον καλύτερο φροντιστή, έτσι να κάνουμε και για την ψυχή μας. και μάλιστα πολύ περισσότερο γι’ αυτήν…
oode
ενοριακο ιστολογιο
5 σχόλια:
Σεβαστέ και εκλεκτέ άνθρωπε του Θεού,προσωπικά, δε με πειράζει το τι χρυσοποίκιλτο φοράει ο κάθε παπάς ή δεσπότης.
Δε με πειράζει
επειδή η λαμπρότης των ενδυμάτων σε πνευματική λαμπρότητα, συμβολικά παραπέμπει...
Εμένα με πειράζει το π ώ ς, δηλαδή
με ποια βαθιά, μ υ σ τ ι κ ή
π ρ ο α ί ρ ε σ η, ο παπάς ή ο δεσπότης το λαμπροφόρο ένδυμα το φοράει.
Το φοράει και νιώθει μυστικά ανάξιος;
Το φοράει και ντρέπεται για τα προσωπικά του ενώπιον του Κυρίου χάλια, ή το φοράει και ακκίζεται,ενώπιον των ενοριτών του- όπου γάμος και χαρά η Κοντύλω πρώτη, θέλει η...( μπιπ) να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει;
Ολα καταξιώνονται ή απαξιώνονται από την βαθύτατα κρυμμένη προαίρεση.
Επειδή ΟΥΔΕΙΣ δύναται να γνωρίζει κανενός την προαίρεση, ας ακολουθούμε τα αρχαία τυπικά και παρακαλώ, ας μην κατακρίνουμε...ίνα μη και ημεις, εν άλλοις , κατακριθώμεν...
Ο Κύριος να σας κατευθύνει στο Δρόμο Του, από το Φθόνο να σας σκεπάζει...
Σωστά Η προαίρεση είναι που μετράει. Αλλα αυτό αφορά τους ιερείς έτσι; Δηλαδή είτε έχουμε καλή προαίρεση ή μαλακότητα αυτό εμείς το ξέορυμε. Αλλά τα σχολιανά μας θα τ ακουσουμε. ΤΕλοσπαντων μικρό το κακό.
Κοίτα... δεν είναι λίγο υποκριτικό να ζητείται απλότητα απο τους ιερείς του λαού, ενώ την ίδια στιγμή οι βαθμοφόροι επιδεικνύουν πολυτελεια;; Τι είναι αυτό;; Ποιός είναι ο σταρ θα το κάνουμε εδω; Οπως καταλαβαίνεις εδώ υπάρχει πάθος;; Μην φτάσουμε στο σημείο να λυπόμαστε για μικροτητα αυτούς που θα πρεπε να ειναι δάσκαλοι μας στα πνευματικα...
Προσωπικά, δεν μ αρεσει να ντυνομαι σαν το παγωνι. Αλλά όταν γιορτάζω τα Θεοφάνεια ή το Πάσχα, μ αρεσει να μαι καλοφορεμενος και πιστεψε με είναι μονο απο χαρά.
Προσωπικά το θεωρώ αρχοντιά να φοράς μια πολύ καλή στολη, που χωρίς πολλά πολλά ανούσια και βαρέα ειναι επιβλητική. Ενα ασπρο λαμπρό λινό με όμορφες τρεσες που δεν παραπεμπει ουτε σε κακογουστη λουλουδάτη πετσετα, ουτε στο βαρύριμο ενδυμα του Λουδοβίκου.
Να σαι καλα και συ.
Kαι να μην ξεχνουν οι λαϊκοί πως για να καμουμε μια στολή να μαστε ευπρεπεις και ωραιοι, στερουμαστε και η σχετική αγορά είναι μια εκμεταλελυση και μιση. Ο,τι εχει σχεση με εκκ. αγορά το εκμεταλλεύονται...
Σεβαστέ μου π. Παντελεήμονα
συμφωνούμε...ξέρεις φανταζόμουνα -η χαζή- ότι τις στολές τις πληρώνει η εκκλησία στην οποία υπηρετεί ο ιερέας ή και ο επίσκοπος και όταν ο επίσκοπος αποθνήσκει εν Κυρίω, τις υπέροχες στολές τους, τις φοράει ο επόμενος.
Μαλλον είμαι εκτός τόπου και χρόνου η γραιότατη...
Διότι αν ο είς είναι 200 κιλά και ο έτερος 80 πώς θα χωρέσει ο διακοσιάρης στη φορεσιά για τον ογδοντάρη;
Είναι κάτι λεπτομέρειες που οι λαϊκοί που είμαστε απέξω, δεν τις γνωριζουμε και αδυνατούμε να τις φανταστούμε...
Ενα ρασο ή ενα τοπι υφασμα στην χειροτονια και πολυ μας ειναι. Να τι μας δινουν. Αλλα δεν πειραζει. Οι πιο πολλοι ιερεις εχουμε αρκετη περηφανεια για να χρεωνουμε την εκκλησια.
Δημοσίευση σχολίου