FRANK SCHAEFFER___Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ___
Ο θρησκευτικός μας πολιτισμός είναι έντονα εκκοσμικευμένος. Αυτό αποτελεί αναγκαστικά μία αντίφαση εξ ορισμού. Εμείς οι ίδιοι έχουμε εκκοσμικεύσει τη θρησκεία και ταυτόχρονα επιδιώκουμε με πάθος να αναγεννηθούμε θρησκευτικά. Είμαστε θρησκευτικοί αλλά όχι χριστιανοί με την παραδοσιακή έννοια του όρου. Κατά τη γνώμη μου είμαστε ουτοπιστές αισθηματίες, που πιστεύουμε στη προσωπική μας ικανότητα, για να λύσουμε τα προβλήματά μας με άμεσες τεχνικές και πολιτικές λύσεις· δηλαδή με την ψυχολογία, τα καλά αισθήματα, τα διάφορα σύγχρονα ιδεολογικά ρεύματα και ένα πλήθος κοινωνικά προγράμματα, πού υποστηρίζονται οικονομικά από το κράτος.
Οι αμερικανοί φαίνεται να πιστεύουν στη δική τους αυτοανακηρυγμένη καλοσύνη, με εμφανείς πουριτανικές -ουτοπιστικές- χιλιαστικές επιδράσεις. Πιστεύουν ότι έχουν μεταστραφεί για να δουν το φως. Πιστεύουν ακόμη ότι έλαβαν ένα είδος ειδικής κλήσης ή διαθήκης, η οποία τους τοποθετεί έξω από τους παραδεκτούς κανόνες της ιστορίας.
Η αίσθηση των αμερικανών ότι αποτελούν «ένα σχεδόν εκλεγμένο έθνος», όπως είπε ο Λίνκολ, έχει καλλιεργήσει τη μοναδική αμερικάνικου τύπου λαϊκίστικη θρησκεία η οποία είναι αποκομμένη από τις ιστορικές ρίζες του Χριστιανισμού. Αυτή η θρησκεία παρουσιάζει μεγάλη ποικιλία και την εκφράζουν όσοι έχουν την εμπειρία του «αναγεννημένου». Είναι η θρησκεία του περιπλανώμενου ιεροκήρυκα και του τηλευαγγελιστού. Είναι επίσης η μοντέρνα θρησκεία της εκκοσμικευμένης πολιτικής και των κοινωνικών αγώνων, πού λανθασμένα εκλαμβάνονται ως θρησκείες.
Οι αμερικανοί είναι ακόμη προσκολλημένοι στις θεοκρατικές, καταναγκαστικές, ουτοπιστικές και χιλιαστικές αντιλήψεις των πρώτων Πουριτανών. Μέχρι και τώρα προσπαθούν να κατοχυρώσουν νομικά την ηθική. Η μονή διαφορά βρίσκεται στο ότι σήμερα στρέψαμε άλλου τους προβολείς της προσοχής μας, σύμφωνα με τις ατομικιστικές επιθυμίες και τις κοσμικές «διαθήκες», πού ανακαλύψαμε μόνοι μας.
Όμως όλοι αυτοί, οι εκκοσμικευμένοι, οι θρησκευτικοί, οι πολιτικά Αριστεροί και Δεξιοί, μου φαίνεται ότι ενώνονται με. την κοινή πίστη στην αμερικανική θρησκεία και στη συναισθηματική ουτοπιστική θεώρηση της αυτόνομης καλοσύνης. Μπορεί να διαφωνούν ως προς τα μέσα, για να επιτευχθεί το «αμερικανικό όνειρο», αλλά στο βάθος όλες οι παρατάξεις είναι πλατειά υλιστικές και ουτοπιστικές. Όλοι αυτοί πιστεύουν ότι ο σκοπός της ανθρωπότητας ή τουλάχιστον της Αμερικής επάνω στη γη είναι να στραφούν οι άνθρωποι προς την κατεύθυνση της ορθής σκέψης, να βελτιώσουν τον εαυτό τους, να γίνουν πλούσιοι, άνετοι, καλοί πολίτες, ευαίσθητοι στα προβλήματα του περιβάλλοντος και να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα του κόσμου με την πολιτική αλλαγή, την κοινωνική ιατρική πρόνοια και τις τεχνικές λύσεις. Αυτές -εάν κάθε άλλη αποτύχει- πρέπει να επιβληθούν στο λαό μέσω της αναγκαστικής φορολογίας, της παιδείας και του νόμου. Σήμερα όλοι σχεδόν οι αμερικανοί φαίνεται να συμμερίζονται αυτή την κοινή θεώρηση για τον κόσμο· ό,τι δεν λειτουργεί σωστά στο κόσμο μπορεί να διορθωθεί με επιστημονικά, πολιτικά, νομικά, εκπαιδευτικά ή ψυχολογικά μέσα. Τα προβλήματα μας δεν θεωρούνται συνάρτηση της αμαρτωλής συμπεριφοράς μας και πολύ περισσότερο δεν εκφράζουν την ηθική υπευθυνότητα απέναντι στον Θεό και στον Νόμο του. Αντίθετα αποδίδονται σε κοινωνικές, πολιτικές και ψυχολογικές αίτιες .
Ο κοσμικός άνθρωπος ως φερέφωνο του αναγεννημένου Προτεστάντη αναζητεί κι αυτός για τα προβλήματά του άμεσες λύσεις, τού τύπου των «αναγεννημένων». Αντί να αντικρίσουν τη ζωή ως ένα μακροχρόνιο αγώνα και πολύ περισσότερο ως ένα ταξίδι θυσίας με στόχο την επίτευξη ενός πνευματικού σκοπού, ο φιλελεύθερος και ο συντηρητικός Προτεστάντης μοιράζονται την ίδια αντίληψη για κόσμο και δεσμεύονται εξ ίσου για την ευρεία και άμεση αμερικανική τακτοποίηση των πάντων. Ο ένας προσβλέπει στην κυβέρνηση και ο άλλος στον Ιησού. Κανένας τους όμως δεν φαίνεται πρόθυμος να ακολουθήσει τον δύσκολο και ισόβιο δρόμο του πνευματικού αγώνα, πού οδηγεί στη σωτηρία. Όλοι ζητούν άμεσα αποτελέσματα. Γι' αυτόν τον σκοπό οι δεξιοί αμερικανοί ρωμαιοκαθολικοί επίσκοποι, οι αριστεροί συντηρητικοί Προτεστάντες, οι αθεϊστές ιουδαίοι ή οι μαχητικοί ομοφυλόφιλοι, όλοι φαίνεται να συναντώνται στην κοινή αφοσίωσή τους στα καλά αισθήματα και στην κοινωνική και υλιστική «πρόοδο». Όλοι αυτοί συμφωνούν ότι η πρόοδος μπορεί να επιτευχθεί με πολιτικά ή νομικά μέσα ή απλώς με μία άμεση αναγεννητική αλλαγή της καρδιάς, με μία μεταστροφή προς την αμερικανική θρησκεία της αυτοεκτίμησης, της αυτογνωσίας και «της διεκδίκησης των δικαιωμάτων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου