ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ :
"ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΑΙΩΝΑ ΤΩΝ ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ"
FRANK SCHAEFFER
___Η ΛΑΤΡΕΙΑ___
Μέσα στην προτεσταντική κοινότητα, ακόμη και στο επίπεδο της προσωπικής πνευματικότητας, όλα είναι κάτω του μετρίου. O Προτεσταντισμός έχει πληγωθεί από τις ακρότητες στη σφαίρα της λατρείας σε μία κλίμακα πού ξεκινάει από τα ανούσια και καθόλου ποιοτικά κηρύγματα -ως ένα είδος λατρείας- και φθάνει μέχρι το σημείο πού η λατρεία τους μπορεί να χαρακτηρισθεί μόνον ως υστερική «χαρισματική» παραφροσύνη. Αυτό οφείλεται, πιστεύω, στο διαζύγιο πού πήρε ο Προτεσταντισμός από την αυθεντία και τη σταθεροποιητική επίδραση της Ιεράς Παραδόσεως, από την αποστολική διαδοχή και από τις πλούσιες, ισορροπημένες, δοκιμασμένες και γνήσιες αρχαίες λειτουργίες της ιστορικής Εκκλησίας. Το διαζύγιο αυτό το διάλεξε μόνος του ο Προτεσταντισμός.
Στις μέρες μας οι Προτεστάντες είναι πολύ απομακρυσμένοι από τη ζωντανή μυστηριακή λατρεία της Εκκλησίας των αιώνων, η οποία ποιμαίνεται από επισκόπους και ιερείς με ιστορική αποστολική γνησιότητα και κληρονομιά. Ολοφάνερα έθεσαν τους εαυτούς τους έξω από τη συνέχεια της ιστορικής Εκκλησίας και της Ιεράς της Παραδόσεως- της Παραδόσεως εκείνης, στην οποία πίστεψαν όλοι οι χριστιανοί παντού και πάντοτε.
Ο Προτεσταντισμός και ο εκκοσμικευμένος Φιλελευθερισμός αντικαθιστούν ο ένας τον άλλο ως προς το σημείο ότι και οι δύο έχουν αποβάλει την ιερότητα· ο μεν Προτεσταντισμός με την αντιμυστηριακή του στάση ο δε Φιλελευθερισμός με τον καθαρό υλισμό του, πού χαρακτηρίζεται επίσης και από την εχθρότητα προς την Πίστη.
Κρίνοντας από την αποτυχία του Προτεσταντισμού να οδηγήσει τους ανθρώπους στους δρόμους των μυστηρίων της αρχαίας Εκκλησίας, είναι φανερό ότι τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη βασική ανάγκη των χριστιανών να εκπληρώσουν τον προορισμό τους ως λάτρεις του Θεού μέσα στο πλαίσιο της μίας, αγίας, καθολικής (δηλ. πλήρους, οικουμενικής) και αποστολικής Εκκλησίας ούτε κάτι, πού είναι δημοφιλές, σχετικό, ευαγγελικό, μοντέρνο ή ακόμη και αξιόπιστο για τη Βίβλο.
Πολλοί Προτεστάντες υπακούουν σε ορισμένους από τους κανόνες της αρχαίας Χριστιανικής Πίστεως. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πολλοί απ' αυτούς να αποφέρουν καλούς πνευματικούς καρπούς. Για παράδειγμα, υπάρχουν κοινωφελείς οργανώσεις, οι οποίες διευθύνονται κατ' εξοχήν από Ευαγγελικούς Προτεστάντες. Τέτοιες οργανώσεις είναι ο Στρατός Σωτηρίας ή τα περισσότερα από χίλια κέντρα για την αντιμετώπιση κρίσεων στην εγκυμοσύνη, τα οποία προσφέρουν με αγάπη εναλλακτικές λύσεις για τις εκτρώσεις και φροντίζουν τις γυναίκες και τα παιδιά στο όνομα του Χριστού. Ακόμη πιστεύω ότι, επειδή οι Προτεσταντικές Ομολογίες έχασαν την ιστορική συνέχεια, οι, Προτεστάντες και πολλοί προτεσταντοποιημένοι Ρωμαιοκαθολικοί δεν ζουν την πληρότητα της αλήθειας και του ιστορικού Χριστιανισμού, αδιάφορα από το τι οι ίδιοι λένε για το τι δήθεν αισθάνονται. Από την προσωπική μου εμπειρία και παρατήρηση, πιστεύω ότι αυτοί γνωρίζουν πολύ λίγα για το φως του ιστορικού Χριστιανισμού, έστω και αν μιλούν για το φως, διαβάζουν και γράφουν γι' αυτό και ισχυρίζονται ότι βρίσκονται μέσα σ' αυτό. Το φως, το όποιο πολλοί Προτεστάντες παίρνουν είναι κατ' ανάγκη αμυδρό, επειδή δεν έχουν τα κατάλληλα όργανα πού θα τους βοηθήσουν να φθάσουν στην πληρότητα του, ιδιαίτερα δε στον χώρο της λατρείας. Ο Προτεστάντης και σε ένα μεγάλο βαθμό ο εκσυγχρονισμένος Ρωμαιοκαθολικός αμερικανός, ο οποίος συχνά είναι εντελώς προτεσταντοποιημένος, μοιάζει με το μικρό παιδί πού πιέζει το πρόσωπο του επάνω στη βιτρίνα με τα ζαχαρωτά. Μπορεί δηλαδή να αντιλαμβάνεται αμυδρά την αποστολική μυστηριακή πίστη των αιώνων, αλλά δεν μπορεί να τη γευθεί! Σαν άλλοι ρακοσυλλέκτες πού ανακατεύουν τα απορρίμματα σ' ένα σκουπιδότοπο οι Προτεστάντες και πολλοί από τους σημερινούς Ρωμαιοκαθολικούς, κρατούν «ψιχία» από την αρχαία Πίστη, αλλά αυτά είναι τόσο λίγα, για να μπορούν να τους χορτάσουν.
Σε σύγκριση με την καλά κατοχυρωμένη λατρευτική πρακτική της Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι περισσότεροι Προτεστάντες δεν έχουν αυθεντικά Μυστήρια ή ιστορικές λειτουργικές προσευχές. Μπορεί κάποια αποσπάσματα να έχουν την ηχώ του ιστορικού χριστιανικού παρελθόντος, αλλά αυτά είναι απλές ασύνδετες μνήμες. Είναι υπολείμματα του ναυαγίου της ιστορικής Πίστεως, εκβράσματα στην ακτή του εκσυγχρονισμού. Πολλοί Προτεστάντες μπορεί να είναι βαθιά πνευματικοί, αλλά παρ' όλα αυτά έχουν αρνηθεί τα όργανα της Πίστεως, τα οποία έχει στη διάθεση της η ιστορική Εκκλησία.
Μία σπουδή της εκκλησιαστικής ιστορίας δείχνει ότι η προτεσταντική λατρεία, όπως συνήθως τελείται στις μέρες μας, δεν έχει σχεδόν καμία ομοιότητα με τη μυστηριακή λατρεία της καθολικής Εκκλησίας, όπως αυτή επιτελούσαν κατά το μεγαλύτερο μέρος των δύο χιλιάδων χρόνων τόσο στην Ανατολή, όσο και στη Δύση. Αυτό δεν αποτελεί ,μια θεολογική άποψη ή πολύ λιγότερο, μία ηθική κρίση, απλώς την καταγραφή της ιστορικής πραγματικότητας. Οι πρακτικές της Εκκλησίας είναι καλά κατοχυρωμένες
Η προτεσταντική λατρεία κατήντησε να είναι σε μεγάλο βαθμό τόσο προσανατολισμένη προς τη διασκέδαση, ακόμη και τετριμμένη, ώστε και αυτός ο φόβος του Θεού, ή πιο βασική προϋπόθεση για την προσωπική μετάνοια, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, φαίνεται να έχει σχεδόν εξαφανισθεί. Το μυστήριο της Πίστεως έχει αντικατασταθεί με τη λογοκρατούμενη Θεολογία από το ένα μέρος και με τις επιπόλαιες εσωτερικοποιημένες, «ευερέθιστες» ψυχαγωγίες από το άλλο.
Οι πατέρες της Εκκλησίας προειδοποίησαν πριν από αιώνες για τις συνέπειες πού θα είχε η παραθεώρηση του μυστηρίου. Σήμερα οι προειδοποιήσεις εκείνων φαίνονται γενικά να απευθύνονται «εις ώτα μη ακουόντων». Ο Ευάγριος ο Μοναχός, ένας από τους ασκητές της ερήμου κατά τον Δ' αιώνα γράφει: «Η προσευχή είναι στ' αλήθεια μάταιη και ανώφελη, όταν δεν γίνεται με φόβο και τρόμο, με εσωτερική προσοχή και επαγρύπνηση. Όταν κάποιος πλησιάζει ένα γήινο βασιλιά, τον παρακαλεί με φόβο, με τρόμο και με πολλή προσοχή. Δεν πρέπει, λοιπόν πολύ περισσότερο αυτός να στέκεται και να προσεύχεται με τον ίδιο τρόπο μπροστά στον Θεό Πατέρα, τον δεσπότη των πάντων και μπροστά στο Χριστό, τον βασιλέα των βασιλέων και άρχοντα των αρχόντων;»
Σε σύγκριση με την αρχαία λειτουργική λατρεία της ιστορικής Εκκλησίας, ακόμη και οι αυτοαποκαλούμενες λειτουργικές Προτεσταντικές Ομολογίες, όπως αυτές των Λουθηρανών και των Επισκοπελιανών (αλλά κατά τραγική ειρωνεία και πολλές αμερικανοποιημένες ρωμαιοκαθολικές ενορίες), έχουν εγκαταλείψει το σεβασμό τους στην αποστολική αυθεντία. Ακόμη και έξω από πολλές Προτεσταντικές Ομολογίες, πού ενδιαφέρονται για τη λειτουργική ζωή, έχουμε δει να μπαίνουν στη θέση των αρχαίων λειτουργιών της Εκκλησίας ένα πλήθος από αυτοσχέδια, άσχετα υποκειμενικά θεάματα. Αυτά εκτείνονται σε μία κλίμακα πού ξεκινά από την κωμωδία και φθάνει στη διασκεδαστική παράσταση, στη μαζική υστερία, στην τρέχουσα μόδα, στο εγωκεντρικό κήρυγμα, στην ελαφρότητα, στη λατρευτική έκσταση και στην υπερενθουσιώδη λαϊκή κουλτούρα . Αυτά τα θρησκευτικά θεάματα τελούνται από αμέτρητες αυτοδιορισμένες προσωπικότητες, των οποίων η αυθεντία να διδάσκουν, να βαπτίζουν και να τελούν τα μυστήρια, δεν στηρίζεται στην αποστολική διαδοχή, στην Ιερά Παράδοση ή ακόμη στο δόγμα αλλά στη δική τους προσωπική δημοφιλία και διασημότητα.
Παρά το γεγονός ότι πολλοί Προτεστάντες αγαπούν και ακολουθούν τον Ιησού, όμως οι ίδιοι είναι ευάλωτοι σε κάθε εφήμερο πνευματικό ή πολιτικό συρμό. Ζουν τη ζωή τους όπως ακριβώς ζούσα κι εγώ πριν από τη μεταστροφή μου στην Ορθοδοξία, στηριγμένοι πνευματικά μόνο στα προσωπικά τους συναισθήματα και αισθήματα και στις δικές τους υποκειμενικές Ομολογιακές ή προσωπικές ερμηνείες των Γραφών. Έτσι οποιοσδήποτε συρμός σαρώνει την Ομολογία τους, ως η τελευταία πανάκεια για την πνευματική τους ατονία, για την αμφιβολία και την αίσθηση της παρεκτροπής μετά την αποκοπή τους από τις ρίζες (κοινό σημείο τούτο για όλους τους ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται να μάθουν την ιστορία τους), τους φέρει και τους άγει μέχρις ότου ένας άλλος συρμός κάνει την εμφάνιση του. Στο βάθος της καρδιάς τους πολλοί Προτεστάντες δεν αισθάνονται καθόλου ικανοποιημένοι. Πολλοί απ' αυτούς αντιλαμβάνονται από διαίσθηση ότι ένα μεγάλο μέρος της «Βιβλικής» διδασκαλίας, την οποία ακολουθούν, είναι ανθρώπινης κατασκευής, πολύ πρόσφατη και κάτι περισσότερο από ένα είδος προσωπολατρίας. Όμως η μικρή συναίσθηση δεν είναι αρκετή. Οι περισσότεροι Προτεστάντες ούτε καν φαντάζονται ότι υπάρχει μία πραγματικά εναλλακτική λύση. Όλοι αυτοί είναι καταδικασμένοι από την συνήθεια, την άγνοια και την παραπληροφόρηση να δημιουργούν τη μία ανθρώπινη «εκκλησία» μετά από την άλλη. Είναι μία προσπάθεια να ανακαλύψουν την αποστολική ζωή από το μηδέν.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου