1000 αναρτήσεις

Πάντα σκεφτόμουνα πώς η χιλιοστή ανάρτηση αυτού του ιστολογίου, θα είχε κάτι ωφέλιμο να πεί, κάτι πραγματικά πνευματικό από τους Πατέρες ή την Γραφή και σίγουρα μαλακτικό και χρήσιμο για την ψυχή. Μας αξίωσε ο Θεός και αυτό το ιστολόγιο πού άρχισε και συνέχισε ως καταθετήριο πνευματικών δρωμένων και καταθέσεων-πρωτότυπες ή όχι οι αναρτήσεις αναπαράγουν την κοινή γνώση και εμπειρία, δεν έχει σημασία- έφτασε στην χιλιοστή ανάρτηση του.

 Δεν θα γράψω αισίως. Ένα ταξίδι πού καταλήγει αισίως ή απαισίως έστω σε έναν σταθμό και έστω όχι στην τερματική στάση δεν πρέπει να έχει ποιότητες,δεν επιδέχεται χαρακτηρισμούς. Αλλιώς χάνεται η πρόκληση και αυτό κρίνεται μονότονο. Δεν ξέρω αν μέχρι τώρα έχει προάγει ή προσφέρει τίποτα αυτό το ιστολόγιο. Αν έχει αναπαράγει σκέψεις λαμπρές ή έχει παράγει ένστιχτα χαλασμένα. Αν μέσα του βρίσκονται διαμάντια (άλλων) και σκουπίδια (από την άστατη ψυχή μας) , κατά προσφυέστατη παρατήρηση αγαπητού φίλου.

Αυτό πού με προβληματίζει είναι πώς φτάσαμε σε αυτή την χιλιοστή ανάρτηση σε εποχή  πόνου. Γράφουμε τώρα κάτω από το γκρίζο πέπλο του ελληνικού χειμώνα, πού δεν μας δίνει ελπίδες για μια γρήγορη , μια επικείμενη άνοιξη. Οι πάντες χάσαμε την καλή μας διάθεση,την καλή μας ελπίδα και εξαρτούμε την καλή μας ευχαρίστηση και το καλό μας μέλλον, από το κέφι διεστραμμένων και μασόνων. Γιατί αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Τα ιστολόγια πού αναπαράγουν πνευματικότητα μοιάζουν λοιπόν από άλλο πλανήτη, δίνεται η εντύπωση πώς οι διαχειριστές τους βρίσκονται κλεισμένοι σε ένα δικό τους καβούκι, ξένοι από τον κόσμο και την προσδοκία του.

Ωστόσο , αναλαμβάνοντας, ίσως ακαίρως, ίσως ευκαίρως, ίσως με περισσή υπερηφάνεια και θράσος, ίσως με την κρυφή ελπίδα και την εγωιστική ευχαρίστηση του προσφοράς στο Κοινό Καλό, ιεραποστολή ιστολόγου, προσπαθούμε να υπερβούμε την θλίψη και την ματαιότητα και να δώσουμε έναν άλλο τόνο και ένα άλλο ίχνος σε όποιον το χρειάζεται σήμερα. Δεν είμαστε παρά το μέσον, ακόμα και την στιγμή πού  εκφράζουμε δικές μας "αγανακτίσεις"(μια που είναι επίκαιρος ο όρος) και δικές μας ευχαριστίες ( επίκαιρη μα ξεχασμένη έκφραση).

Να γνωρίζεις, αγαπητέ αναγνώστη, πώς όλες οι αναρτήσεις αυτού του ιστολογίου είτε είναι αποκυήματα της πένας μας, είτε καλοπροαίρετα "κλοπιμαία" από φίλιους χώρους , είναι σαν μικροί μικροί κόμποι αίματος, αναμεμιγμένοι με χαρά και λύπη,πού επήγασαν ή κατένυξαν την μικρή στενόχωρη και αμαρτωλή καρδιά μας. Σε ευχαριστώ , λοιπόν πού ως τώρα μου έδωσες την χαρά να περνάς από αυτή την ασήμαντη γωνιά του διαδικτύου και να με συντροφεύεις νοερά. Όπως καταλαβαίνεις η τιμή πού μου έκανες ήταν πραγματικά σημαντική και όχι τυχαία και αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα με την οποιαδήποτε διάθεση σου έναντι μας.

Ευχόμαστε οι αναρτήσεις της δικής σας πραγματικής-ήτοι εξωιντερνετικής- ζωής να είναι πάντα φωτεινές, αυθεντικές και πρωτότυπες. Με το Έλεος πάντα και την Ελπίδα του Θεού.

Και στις χαρές της πατρίδας...