ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 14, 2011

Υπουργείον διά βού(ν) μάθησης: Το ....σώβρακο του Άη Βασίλη

Νεοταξικές μαγαρισιές (στα σχολικά βιβλία) για τη γιορτή των Χριστουγέννων

(πρωτότυπος τίτλος του άρθρου)


 Του Δημητρίου Νατσιού
«Θα βγουν πράγματα από τα σχολεία που ο νους σας δεν φαντάζεται»  
άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Έλεγε ο γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, ο οσιακής μνήμης αθλητής του Χριστού: «Σου φτιάχνω μια εξαιρετική, πεντανόστιμη ομελέτα, αλλά ρίχνω και μια κουτσουλιά μέσα. Την τρως; Δεν την τρως, έχει μαγαριστεί ολόκληρη».
Η αγία μας Εκκλησία, διά στόματος των Αγιορειτών Πατέρων, όταν ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η’ ο Παλαιολόγος, επιζητούσε ένωση – υποταγή της Ορθοδοξίας στην παναίρεση του Παπισμού, «κανοναρχεί»:
«Ο της υγιούς πίστεως και το βραχύ ανατρέπων το παν λυμαίνεται».
Μια «μικρή» υποχώρηση, μια ελάχιστη κηλίδα, ανατρέπει όλη την πίστη.
Γιατί τα γράφω αυτά;
Χριστούγεννα έρχονται σε λίγες μέρες.
Στα σχολεία ετοιμαζόμαστε. Η γιορτή, τα κάλαντα, τα ποιήματα.
Προσμένουμε, δάσκαλοι και μαθητές, την συγκινητικότατη γιορτούλα μας.
Υπάρχει, όμως, η παραφωνία, ο σπίλος, η «κουτσουλιά»: Τα βιβλία της «γλώσσας», αυτά τα περιοδικά ποικίλης – ανόητης ύλης, που μας φόρτωσαν οι νεογραικύλοι.
Πέρυσι έγραψα για τις πομπές και τις παραλυσίες των βιβλίων της Ε’ Δημοτικού. Την κακόψυχη μάγισσα «Φρικαντέλα» που μισούσε τα κάλαντα και αποκαλεί «σκουπιδόπαιδα» τα παιδιά που πήγαν να της τα ψάλλουν, για τις συνταγές μαγειρικής, που προτείνει το άθλιο βιβλίο, αντί για την γιορτή και γενικά όλες τις νεοταξικές μαγαρισιές, που ένα μόνο πράγμα θέλουν να κρύψουν από τα Ελληνάκια: ότι τα Χριστούγεννα γιορτάζουμε την γέννηση του Χριστού, «σήμερον» και εις τους αιώνας των αιώνων.

Φέτος ήθελα να γράψω για τα Χριστούγεννα, αναφερόμενος, κυρίως, σ’ αυτά τα χαζοχαρούμενα ιδεολογήματα περί γιορτής της ειρήνης ή της οικογένειας. Και ως γνωστόν, τα Χριστούγεννα καθιερώθηκαν σαν γιορτή της οικογένειας, μετά την διάλυσή της στην παραζαλισμένη Δύση, ενώ σαν γιορτή της ειρήνης ούτε ως κακόγουστο αστείο δεν στέκει. 
Δεν έχουν το Θεό τους οι μακελλάρηδες της οικουμένης…
Τις ημέρες αυτές μου φέρνει μια δασκάλα, συνάδελφος, το βιβλίο γλώσσας της Δ’ Δημοτικού. Διαβάζω την 8η ενότητα . Τίτλος: «Χριστός γεννάται».
Πρώτο κείμενο: «η νύχτα της γεννήσεως», ποίημα του Δροσίνη. Από κάτω η εικόνα της γέννησης, η οποία είναι «λεπτομέρεια επιτραχηλίου, δώρου του Γρηγορίου Βελλά εκ Μελενίκου, στην Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπεδίου Αγίου Όρους, 2 Μαρτίου 1813». Εξαιρετικά όλα.
Δεύτερο κείμενο: «Χριστουγεννιάτικα κάλαντα Κύπρου». Κι εδώ άριστη η επιλογή.
Στην επόμενη σελίδα (50) το «επίπεδο πέφτει». Παραπομπή στην εφ. «ΤΟ ΒΗΜΑ», ένα κείμενο για τις χριστουγεννιάτικες κάρτες και την ιστορία τους στη Δύση. Τέλος πάντων, μπήκαν στη ζωή μας. Παροτρύνονται οι μαθητές να φτιάξουν κάρτες.
Στο επόμενο κείμενο, «πέφτει η κουτσουλιά», τα λύματα που λυμαίνονται την «υγιά πίστη». Τίτλος του κειμένου: «Η μπουγάδα του Αϊ-Βασίλη». Προσοχή στα κουτοπόνηρα ή πονηρά μηνύματα του αθλιουργήματος.
Διαβάζω: «Σήμερα ο Αϊ-Βασίλης ξυπνά απ’ τα χαράματα. Έξι μόνο μέρες μένουν ως την παραμονή της Πρωτοχρονιάς κι ένα σωρό δουλειές τον περιμένουν».
Μεταξύ των εργασιών που «τον περιμένουν» και η μπουγάδα».
Παρατήρηση πρώτη: Έξι μέρες πριν από την παραμονή της Πρωτοχρονιάς είναι τα Χριστούγεννα. Τότε θα κάνει τις δουλειές του και θα βάλει μπουγάδα; Βάζει μπουγάδα.
Διαβάζω από το βιβλίο γλώσσας Δ’ Δημοτικού, τεύχος β’, σελίδα 52: «Μετά από λίγο βγαίνει στην αυλή, ν’ απλώσει την μπουγάδα του. Πρώτα κρεμάει τις κάλτσες του, ύστερα τη φανέλα του, το μακρύ του σώβρακο, το σκούφο του, το πουκάμισο και τελευταία το σακάκι και το παντελόνι του».
Έτσι ακριβώς: «κρεμάει ο Αϊ-Βασίλης το μακρύ του σώβρακο». (Τι γράφουμε! ο άγιος να μας συγχωρέσει).
Οι αφόρητες αυτές σαχλότητες προφανώς γράφονται για το περίεργο αυτό ξωτικό, το ευτραφές και γαστρίμαργο, που διαφημίζει το αμερικάνικο… ψυκτικό. Το κείμενο όμως αναφέρεται σε παιδιά βαπτισμένα, «τέκνα» της Ορθόδοξης Εκκλησίας, της οποίας σέμνωμα και καύχημα είναι ο ουρανοφάντωρ άγιος Βασίλειος και όχι σε Αμερικανάκια που περιμένουν την δωρογεμή κάλτσα του «εξέρυθρου οινόφλυγος» σαντακλάους.
Είναι δυνατόν να αναφέρονται με τέτοιες δυσφημιστικές και υβριστικές φράσεις τα σχολικά βιβλία, για τον ασκητικότατο και φιλανθρωπότατο άγιο της Εκκλησίας μας; Τον άγιο, που όπως μαρτυρεί ο επιστήθιος φίλος του, Γρηγόριος ο Θεολόγος, λόγω της κοσμοσυρροής των ευεργετηθέντων, κατά το «ξόδι» του, ποδοπατήθηκαν άνθρωποι; Τίποτε δεν σέβονται πια οι κηφήνες της κακοηθείας και της ακολασίας; Πώς τα παιδιά θα μάθουν να σέβονται όσια και ιερά, όταν χλευάζονται με τέτοιες χυδαίες ευτραπελίες οι άγιοι της Ορθοδοξίας;
Ο γέροντας της Καισαρείας, αυτό ακριβώς που γίνεται σήμερα στο σχολείο, συμβουλεύει να αποφεύγουμε: Την προβολή σ’ αυτήν την ηλικία, την «εύπλαστον», βλαβερών διηγήσεων και νοσηρών προτύπων. Γράφει ο ταπεινός Ιεράρχης: «Εύπλαστον ουν έτι ούσαν και απαλήν την ψυχήν και ως κηρός εύεικτον, ταις των επιβαλλομένων μορφαίς ραδίως εκτυπουμένη, προς πάσαν αγαθών άσκησιν ευθύς και εξ αρχής ενάγεσθαι χρη…». («Όροι κατά πλάτος», ΕΠΕ 8, 258).
Δηλαδή, «η ψυχή πρέπει να οδηγείται στην άσκηση κάθε αγαθού έργου από τα πρώτα βήματα της ζωής του ανθρώπου, οπότε είναι ακόμη εύπλαστη και απαλή σαν το κερί και εύκολα διαμορφώνεται σύμφωνα με τις μορφές και τα σχήματα, που παρουσιάζονται σ’ αυτή από τους πνευματικούς οδηγούς της».
Και τώρα αυτόν τον άγιο, που ανάλωσε τη ζωή του παιδαγωγώντας την νεότητα, τον βάζουμε εμείς τα απολειφάδια του Γένους, να πλένει χριστουγεννιάτικα το σώβρακό του. 
Δεν γέννησε αυτός ο τόπος Παπαδιαμάντη, Κόντογλου, Καρκαβίτσα, Παπαντωνίου, οι οποίοι έγραψαν αριστουργήματα για την του Χριστού θείαν γέννησιν ή για τον Αη- Βασίλη (όπως το θεσπέσιο κείμενο του Κόντογλου «ο Γιάννης ο Βλογημένος» το οποίο εκπαραθυρώθηκε από τα βιβλία). Όχι. Αυτοί έχουν το «κουσούρι» να είναι Ορθόδοξοι Έλληνες, ιδιότητα επικίνδυνη, σκοταδιστική….
Κατά τα άλλα «υπουργείο Παιδείας και διά βίου μάθησης». (Αυτό το πομπώδες ευφυολόγημα «διά βίου» - κέλυφος έρημο εννοίας – η δεύτερη λέξη του, περιέχει «ιώτα εν» περιττό. Αν τιτλοφορούνταν «διά βου(ν)» μάθηση θα ήταν σαφεστέρα η διατύπωσις... ).
Λασπόνερα και ασέβειες στα σχολικά βιβλία, που θολώνουν τον νου. (Στο τέλος της ενότητας, για να επανέλθουμε στο βιβλίο της Δ’Δημοτικού, παρατίθεται - τι άλλο - συνταγή για την παρασκευή βασιλόπιτας. Η όποια παιδευτική αξία των δύο πρώτων καλών κειμένων εξουδετερώνεται από τα νεοεποχήτικα που έπονται).
Και όταν θολώνει ο νους και μας βρίσκει το κακό, παροτρύνει ο Ελύτης, να μνημονεύουμε Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. 
Γράφει ο άγιος των γραμμάτων μας: «Να παύσει η συστηματική περιφρόνησις της θρησκείας εκ μέρους πολιτικών ανδρών, επιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων και άλλων. Η λεγομένη ανωτέρα τάξις να συμμορφωθεί με τα έθιμα της χώρας… Να γίνει προστάτις των πατρίων, και όχι διώκτρια. Να ασπασθεί και να εγκολπωθεί τας εθνικάς παραδόσεις. Να μην περιφρονεί αναφανδόν ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον, ό,τι ελληνικόν. Να καταπολεμηθεί ο ξενισμός, ο πιθηκισμός, ο φραγκισμός. Να μην νοθεύονται τα θρησκευτικά και τα οικογενειακά έθιμα… Να μην χάσκωμεν προς τα ξένα…». 
Πού να ‘βλεπε ο γέροντας του Γένους τα σημερινά μασκαριλίκια της Παιδείας μας. Δεν θα έγραφε για «συστηματική περιφρόνησιν της θρησκείας», αλλά για διωγμό και διαπόμπευση της πίστης.
Νατσιός Δημήτρης- δάσκαλος - Κιλκίς

(Πηγή ηλ. κειμένου: alopsis.gr)
impantokratoros.gr

6 σχόλια:

lpap είπε...

Ανήκω στους ανθρώπους που πιστεύουν πως τα κάστρα πέφτουν πάντα από μέσα. Αντί λοιπόν να κοιτάμε τι κάνουν οι άλλοι και τι γραμμή περνάνε στα σχολικά βιβλία θα ήταν καλύτερα να δούμε τι κάνουμε εμείς. Τι κάνει η εκκλησία και γιατί ενώ η εκκλησία είχε στα χέρια της τη δύναμη(στο παρελθόν) να "περάσει" τα βιώματά της στους ανθρώπους δεν το πέτυχε. Είναι ένα σημαντικό ερώτημα. Δέχεται πολλές απαντήσεις φτάνει να είμαστε αντικειμενικοί κι έτοιμοι να δούμε την αλήθεια κατάματα.

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Διαφωνώ πώς η Εκκλησία(εννοείς την ιεραρχία αν κατάλαβα) απέτυχε να περάσει τα βιώματα ή ότι αδρανεί, γιατί η Εκκλησία δεν έδωσε τον αγώνα της παρελθοντικά και τώρα μετρά τα τραύματα της, όπως εθιστήκαμε να πιστεύουμε, αλλά συνεχίζει να κάνει ιεραποστολή και να έχει λόγο. Άλλωστε η Εκκλησία δεν είναι εδώ για να δυναστεύσει ή να επιβάλλει σε κανέναν κατι ή για να υποκαταστήσει το κράτος.Συμφωνώ όμως πώς ναι πράγματι κάποτε ίσως είχε περισσότερη δύναμη στα χέρια της και αναλώθηκε σε κοσμικούς μετασχηματισμούς και ευσεβιστικές εκφράσεις, όμως σήμερα είμαστε όλοι μας υπεύθυνοι έναντι των προκλήσεων και καλούμαστε να τις διαχειριστούμε. Και αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την καλ΄η διάθεση κάποιου αρχιεπισκόπου, ή του παπά της γειτονιάς μας, αλλά με καθημερινή ζωντανή και πάσχουσα μαρτυρία: στον τρόπο,την βιοτή,τις πράξεις μας ακόμα ακόμα και με την πολιτική μας στάση και επιλογή.Η παιδεία οικοδομείται απ'όλους και η εκπαίδευση απαιτείται απ'όλους.Κανείς δεν πρέπει να σταυρώνει τα χέρια και να περιμένει τα πάντα από κάποιους που βρίσκονται στα "ανώτερα κλιμάκια".Εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι έναντι της διατήρησης της ταυτότητας μας.Ο λαός χρεωκόπησε και εισπράττει ό,τι ζήτησε,ό,τι οικοδόμησε, ή ό,τι άφησε να οικοδομήσουν κάποιοι άλλοι για εκείνον,από αυτούς που ξέρουν πώς να τον κουμαντάρουν.

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

αυτό πρέπει να το ανατρέψει δια της παράδοσης,ότι παρέλαβε να το παραδώσει ανόθευτο. Η Εκκλησία στέκεται πάντα αρρωγός σ'αυτό.
Αν η εκκλησία σου προτείνει Χριστούγεννα με Χριστό και εσύ- ο καθένας μας δηλαδή- έχεις συμβάλει στην οικοδόμηση των χριστουγέννων της κοκα κολα, τότε δεν φταίει η Εκκλησία, αλλά οι επιλογές μας.

lpap είπε...

Δυστυχώς, πάτερ, είναι τόσο έντονη η διαπλοκή της εκκλησίας(ιεραρχίας κι όχι μόνο) με την εξουσία και τα προηγούμενα χρόνια που η εκκλησία δεν παρήγαγε πνεύμα. Δεν είναι δική μου ευθύνη να αποτρέπω τον κάθε δέσποτα να κάνει πολιτικά κηρύγματα εν μέσω Θείας Λειτουργίας, του κορυφαίου εκκλησιαστικού γεγονότος. Αυτό συνιστά αλλοίωση και περνά τα ανάλογα μηνύματα στον κόσμο.
Να μη μιλήσουμε και για ένα σωρό άλλα!! Από μένα συγχωρούνται οι ανθρώπινες αδυναμίες, αλίμονο, αλλά πάντα εγώ από την άλλη πληρώνω το τίμημα για όλα. Υπάρχει απόσταση μεταξύ κλήρου και λαού. Φτάσαμε να ταυτίζουμε την εκκλησία με την ιεραρχία!!! Τρομερό πλην πραγματικό.
Δεν είμαστε θεοκρατικό κράτος. Είναι σαφές αυτό. Η εκκλησία θα είχε λόγο αν δεν μπέρδευε τα πράγματα ατελείωτα. Με τόσο μπέρδεμα αδυνατεί κι η ίδια πια να δει το πραγματικό, το αληθινό(δεν αναφέρομαι στο Χριστό ως αλήθεια).
Προσωπικά πονάω αλλά θεωρώ πως όπως ο Χριστός άφηνε τον καθένα ελεύθερο να επιλέξει αν θα τον ακολουθήσει ή όχι το ίδιο πρέπει να πράξει κι η εκκλησία. Αλλά καλλιεργεί και φόβο κι άγνοια..
Μεγάλα ζητήματα αυτά που δεν εξαντλούνται σε λίγα σχόλια. Το σχολείο που υπάρχει σήμερα είναι το σχολείο που αντικατοπτρίζει την κοινωνία. Επειδή είμαι στο χώρο της εκπαίδευσης να πω πως σε αριθμό 300 παιδιών ελάχιστα έως κανένα εκκλησιάζεται με την οικογένεια!! Εκεί μπαίνουν οι βάσεις.

π Παντελεήμων Kρούσκος είπε...

Mα φυσικά. Αυτό σας λέω. Εκεί μπαίνουν οι βάσεις. Η Εκκλησία παραλαμβάνει έτοιμους ανθρώπους. Όμως η παιδεία οικοδομείται στο καθ'ημέραν. Πάντως δεν νομίζετε πώς ο κόσμος τελευταάι στρέφετε στην Εκκλησία; Σαφώς και έχουμε ευθύνη και βλέπω πώς ξεκαθαρίζουν τα πράγματα. Οι ίδιες οι καταστάσεις θα εκβιάσουν τον σωστό χειρισμό από την Εκκλησία. Έχουμε φτάσει σε αδιέξοδα και βλέπω πώς κάτι αρχίζει να αλλάζει. Και μόνο ότι υπάρχει συνειδητός αποτροπιασμός για όλες αυτές τις μεθοδεύσεις των σχολικών βιβλίων, από σας, από μενα, από τον άλλο είναι μια αρχή.

lpap είπε...

Να πω τι βλέπω; Ας πω. Παρατηρώ την ανάγκη του ανθρώπου, που τώρα που άδειασαν οι τσέπες φάνηκαν κι οι άδειες καρδιές, να ακουμπήσει, να απευθυνθεί κάπου. Ταυτόχρονα παρατηρώ τον εκκλησιαστικό χώρο, που φορά ράσα, να ναι στην..κοσμάρα του! Να μην μπορεί να παρακολουθήσει, να μην μπορεί να δώσει λύσεις, να μην μπορεί να παρηγορήσει. Κι αυτό γιατί κι αυτός είχε απομακρυνθεί από το στόχο του. Βλέπω ένα λόγο πολιτικό, τρομερή απουσία θεολογικού λόγου στις μέρες μας. Φανερό παντού. Όλοθ γράφουν όλοι θεολογούν αλλά δεν μπορούν να δώσουν Θεό! Γιατί απλά ο Θεός δε βρίσκεται στα λόγια. Σύγχυση στην εκκλησία. Τρομερή. Νομίζω πως είναι επικίνδυνοι καιροί για ακόμη μια ιδεολογική, αν μπορεί να λεχθεί έτσι, της εκκλησίας. Η πρώτη ήταν ο άκρατος ευσεβισμός κι όλα όσα περιγράφει γλαφυρά ο Γιανναράς στο καταφύγιο ιδεών, η δεύτερη είναι σήμερα.
Ιστορικά σημαντικές στιγμές κι έχουμε έλλειμα σε ηγέτες και πολιτικούς κι εκφραστές της ορθοδοξίας(όχι της φανατικής ή της φοβικής, απλά της σωστής, της ορθής).
Ας ελπίσουμε ο Θεός να δείξει.Άνθρωποι υπάρχουν, λίγοι αλλά εκλεκτοί και σωστοί. Δε φοβάμαι για την εκκλησία, διόλου. Πραγματικά. Δε θα αλλοιωθεί τίποτα κι αυτό γιατί κεφαλή της έχει το Χριστό και κανένα άνθρωπο. ;-)

Και νομίζω πως η εκκλησία καλείται να συνδιαμορφώσει τον άνθρωπο δεν τον παίρνει έτοιμο κι είναι δική της η ευθύνη, και δική της, που δε συμβαίνει αυτό.

υγ.
τα παραπάνω τα γράφω έχοντας γνωρίσει στη ζωή μου σημαντικούς αγίους των ημερών μας και έχοντας πληρότητα και κάλυψη στα πνευματικά απόλυτη(δεν το ψάχνω, ξέρω τι θέλω και που θα απευθυνθώ),κι ευχαριστώ το Θεό για όλο αυτό που μου χάρισε.