... της ψυχής η ραθυμιά...

 Ὁ τῇ ψυχῆς ῥαθυμίᾳ νυστάξας,

οὐ κέκτημαι Νυμφίε Χριστέ, καιομένην λαμπάδα τὴν ἐξ ἀρετῶν, 

καὶ νεάνισιν ὡμοιώθην μωραῖς, ἐν καιρῷ τῆς ἐργασίας ῥεμβόμενος, 

τὰ σπλάγχνα τῶν οἰκτιρμῶν σου, μὴ κλείσῃς μοι Δέσποτα,

ἀλλ' ἐκτινάξας μου τὸν ζοφερὸν ὕπνον ἐξανάστησον,

καὶ ταῖς φρονίμοις συνεισάγαγε Παρθένοις, 

εἰς νυμφῶνα τὸν σόν, ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων,

καὶ βοώντων ἀπαύστως· Κύριε δόξα σοι.

Eγώ πού νύσταξα από της ψυχής την ραθυμιά,

δεν απέκτησα Νυμφίε μου Χριστέ, λαμπάδα πού να καίγεται από τις αρετές,

και έγινα όμοιος με τις ανόητες κοπέλες της παραβολής, ρεμβάζοντας τον καιρό της εργασίας.

Μην με αποκλείσεις από την ευσπλαχνία Σου, Αφέντη μου,

αλλά τίναξε από πάνω μου τον ύπνο του ζόφου και σήκωσε με

και με τις φρόνιμες παρθένες βάλε με μαζί, στον νυφικό σου θάλαμο,

εκεί πού ήχος καθαρός ανθρώπων πού γιορτάζουν και άπαυστα φωνάζουν:

Δόξα σε Σένα Κύριε!

άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός