Για ποιόν κύριο λόγο αγαπάμε τους δύο κορυφαίους;

 

Η Εκκλησία εορτάζει αύριο την βαθιά αγάπη, την τέλεια αφοσίωση, την γενναιότητα του χαρακτήρα, την πνευματική ανδρεία στα πρόσωπα των δύο κορυφαίων. 

Τόσο μέγιστοι και ξεχωρισμένοι από μας, όσο και πολύ κοντά στην καθημερινότητα μας. Δύο απόστολοι με πάθος, ζήλο, ιερή κυκλοθυμία πού το κάθε πάθος τους το μετήλλαξαν σε υψηλή αρετή. 

Υπάρχει ποιό οικεία εικόνα από αυτην του Πέτρου πού πρώτα αρνείται και μετανοει για να ομολογήσει μετά; 

Υπάρχει πιό συνηθισμένη εικόνα χριστιανού από αυτήν του Παύλου, πού διώκει πρώτα και μετά διακονεί; 

Και οι δύο εκεί πού ανταριάζονται εκεί συγχωρούν και ευλογούν. Εκεί πού θυμώνουν, εκεί μεταμελούνται, υπομένουν και φέρονται πατρικά. 

Γι αυτούς δεν υπάρχουν εμπόδια και δυσκολίες. Το κάθε τί είναι Χριστός.

Ο ένας ψαράς και ο άλλος σκηνοποιός.Δύο φιγούρες της καθημερινότητας πού κρύβουν κάτι το διαφορετικό από τον κοινό κόσμο. Το βαθύ μυστήριο της αγιότητας με την ιερότητα της απλής κοινοτοπίας.

 Ο ένας με εγκόσμιες προσδοκίες πριν γνωρίσει τον Χριστό, ο άλλος θρησκευόμενος με μεταφυσικές ανησυχίες πριν το όραμα της Δαμασκού. Εικονίζουν τα θέλω και τον χαρακτήρα κάθε θρησκευόμενου. Τα συμπεριλαμβάνουν και τα ανακεφαλαιώνουν ΟΛΑ.

 Ε λοιπόν αυτοί οι Απόστολοι, αυτοί οι δύο πού στην αγιότητα δεν φτάνουμε ούτε το δαχτυλάκι τους , είναι ταυτόχρονα εκείνοι πού αντικατοπτρίζουν με την συμπεριφορά τους, τον ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ όλων των αιώνων. 

Γι αυτό και τους αγαπάμε και τους ξεχωρίζουμε ιδιαίτερα.

Είναι οι δικοί μας αναγνωρίσιμοι άνθρωποι, οι χριστιανοί της διπλανής πόρτας, πλην τόσο μα τόσο ιεροί!

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ ΘΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙ ΕΥΚΟΛΑ ΜΙΑ ΠΤΥΧΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥ! 

Και ταυτόχρονα είναι οι Πατέρες, οι φίλοι, οι μεγάλοι αδελφοί μας πού στερέωσαν το σπίτι μας, την Εκκλησία και πήγαν το Ευαγγέλιο μέχρι εκεί πού δύει ο ήλιος, από περάτων έως περάτων της γης.

Και όλα αυτά είναι τόσο βαθιά συγκινητικά πού κεντρίζουν και ενεργοποιούν την βαθύτερη αγάπη μας...