Μια ανατρεπτική πράξη αγάπης από τους χριστιανούς της Ρώμης

Η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα την αγία Ειρήνη, εορτάζει όμως και τέσσερις από τους επτά διακόνους: Τους Πρόχορο, Νικάνορα, Τίμωνα και Παρμενά. 

Η διακονία στις ποικίλλες μορφές της είναι η έμπρακτη αγάπη, η εσάνς της ορθοδοξίας! 

Πρώτος διάκονος είναι ο ίδιος ο Χριστός πού τέλεσε εν σαρκί την διακονία της θείας οικονομίας και πέρασε ταπεινών εαυτόν από όλα τα στάδια της κένωσης, της υπηρεσιας και της δόξας. 

Ο γνήσιος χριστιανός ενώ κηρύττει και γνωρίζει ισοτιμία όλων των ανθρώπων , για τον εαυτό του φυλάττει την έσχατη θέση, την θέση του διακόνου. Από την προσφορά του άρτου,από την υπηρεσία του ασθενή και του εμπερίστατου, από την διακονία του λόγου, ως την πύρινη προσευχή και τις γονυκλισίες για χάρη του αδελφού η διακονία είναι η ζωντανή παράσταση της ισοθεΐας.

Γιατί αλλωστε ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να διακονηθεί, αλλά για να διακονήσει και να δώσει την ζωή Του λύτρο αντί πολλών...

 Στον π Στέφανο Αναγνωστόπουλο συναντάμε την εξής συγκινητική διήγηση:  

Η διακονία και η αγάπη στον έσχατο βαθμό! 

Την εποχή των διωγμών στην Ρώμη, οι χριστιανοί καταδιώκονται ως οι μεγαλύτεροι εγκληματίες. Παραδίδονται σε βασανιστήρια, σε ατιμωτικούς θανάτους, γίνονται δημόσιο θέαμα σε ματωμένες αρένες , όπου ο έξαλλος όχλος εκδηλώνει το αιμοδιψές του μίσος προς αυτούς. Η λατρεία απαγορεύεται, τα ιερά κατασκάπτονται, οι γραφές παραδίδονται στην φωτιά, παιδιά, γυναίκες , γέροντες γίνονται τροφή σε ανθρώπινα και άλογα θηρία. Οι χριστιανοί καταφεύγουν στους υπόγειους τάφους, τις κατακόμβες, όπου ανάμεσα στο ψηλαφητό σκοτάδι και τα ξηρά οστά ,λατρεύουν τον Κύριο, δυναμώνονται, προσμένουν την βασιλεία του Θεού.

Όταν ξεσπά λοιμός στην Ρώμη, οι νεκροί ειδωλολάτρες πεθαίνουν αβοήθητοι στους δρόμους. Η μητέρα εγκαταλείπει τα παιδιά αβοήθητα, ο σύζυγος την σύζυγο, τα παιδιά τους γονείς, ο αδελφός των αδελφό. Απελπισία θανάτου και κραυγές φόβου και κατάρας γεμίζουν την Ρώμη. 

Σε αυτήν την απελπιστική κατάσταση ποιοί παρεμβαίνουν για να διακονήσουν; Οι "εγκληματίες" διωκόμενοι Χριστιανοί! 

Βγαίνουν με παρρησία και θάρρος από τις κατακόμβες, από τον τόπο της εξορίας και του θανάτου και της αγωνίας και διακονούν τους ασθενείς διώκτες τους πού κείτονται αβοήθητοι στους δρόμους. Δεν υπολογίζουν τον φόβο της ασθένειας και του θανάτου, δεν τους περνάει καν από το μυαλό, πώς αυτός ο ασθενής πού φροντίζουν ,ακόμη χτές φώναζε στην αρένα" αίρε τους αθέους", ή ακόμα ακόμα έχει βαμμένα τα χέρια του με το νωπό αίμα του αδελφού, του παιδιού, του συζύγου, του πατέρα, της μάνας, του ιερέα. Ο διώκτης είναι ζωντανή εικόνα του Νυμφίου Χριστού πού ασθενεί και χρήζει άμεσης βοήθειας και διακονίας! Πολλοί από αυτούς κολλάνε την ασθένεια και πεθαίνουν πάνω στην διακονία. Είναι γνήσιοι μάρτυρες της αγάπης, άγιοι της Εκκλησίας! 

Αυτό είναι το ανατρεπτικό κήρυγμα του ευαγγελίου, αυτό είναι το ήθος του χριστιανού, αυτή είναι η δύναμη του Χριστού, η αυτοθυσιαστική έως τέλους αγάπη! 

Ας παιδαγωγηθούμε σε αυτον τον τρόπο, αν έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας.