Μια ανατρεπτική πράξη αγάπης από τους χριστιανούς της Ρώμης

Η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα την αγία Ειρήνη, εορτάζει όμως και τέσσερις από τους επτά διακόνους: Τους Πρόχορο, Νικάνορα, Τίμωνα και Παρμενά. 

Η διακονία στις ποικίλλες μορφές της είναι η έμπρακτη αγάπη, η εσάνς της ορθοδοξίας! 

Πρώτος διάκονος είναι ο ίδιος ο Χριστός πού τέλεσε εν σαρκί την διακονία της θείας οικονομίας και πέρασε ταπεινών εαυτόν από όλα τα στάδια της κένωσης, της υπηρεσιας και της δόξας. 

Ο γνήσιος χριστιανός ενώ κηρύττει και γνωρίζει ισοτιμία όλων των ανθρώπων , για τον εαυτό του φυλάττει την έσχατη θέση, την θέση του διακόνου. Από την προσφορά του άρτου,από την υπηρεσία του ασθενή και του εμπερίστατου, από την διακονία του λόγου, ως την πύρινη προσευχή και τις γονυκλισίες για χάρη του αδελφού η διακονία είναι η ζωντανή παράσταση της ισοθεΐας.

Γιατί αλλωστε ο Υιός του ανθρώπου δεν ήρθε για να διακονηθεί, αλλά για να διακονήσει και να δώσει την ζωή Του λύτρο αντί πολλών...

 Στον π Στέφανο Αναγνωστόπουλο συναντάμε την εξής συγκινητική διήγηση:  

Η διακονία και η αγάπη στον έσχατο βαθμό! 

Την εποχή των διωγμών στην Ρώμη, οι χριστιανοί καταδιώκονται ως οι μεγαλύτεροι εγκληματίες. Παραδίδονται σε βασανιστήρια, σε ατιμωτικούς θανάτους, γίνονται δημόσιο θέαμα σε ματωμένες αρένες , όπου ο έξαλλος όχλος εκδηλώνει το αιμοδιψές του μίσος προς αυτούς. Η λατρεία απαγορεύεται, τα ιερά κατασκάπτονται, οι γραφές παραδίδονται στην φωτιά, παιδιά, γυναίκες , γέροντες γίνονται τροφή σε ανθρώπινα και άλογα θηρία. Οι χριστιανοί καταφεύγουν στους υπόγειους τάφους, τις κατακόμβες, όπου ανάμεσα στο ψηλαφητό σκοτάδι και τα ξηρά οστά ,λατρεύουν τον Κύριο, δυναμώνονται, προσμένουν την βασιλεία του Θεού.

Όταν ξεσπά λοιμός στην Ρώμη, οι νεκροί ειδωλολάτρες πεθαίνουν αβοήθητοι στους δρόμους. Η μητέρα εγκαταλείπει τα παιδιά αβοήθητα, ο σύζυγος την σύζυγο, τα παιδιά τους γονείς, ο αδελφός των αδελφό. Απελπισία θανάτου και κραυγές φόβου και κατάρας γεμίζουν την Ρώμη. 

Σε αυτήν την απελπιστική κατάσταση ποιοί παρεμβαίνουν για να διακονήσουν; Οι "εγκληματίες" διωκόμενοι Χριστιανοί! 

Βγαίνουν με παρρησία και θάρρος από τις κατακόμβες, από τον τόπο της εξορίας και του θανάτου και της αγωνίας και διακονούν τους ασθενείς διώκτες τους πού κείτονται αβοήθητοι στους δρόμους. Δεν υπολογίζουν τον φόβο της ασθένειας και του θανάτου, δεν τους περνάει καν από το μυαλό, πώς αυτός ο ασθενής πού φροντίζουν ,ακόμη χτές φώναζε στην αρένα" αίρε τους αθέους", ή ακόμα ακόμα έχει βαμμένα τα χέρια του με το νωπό αίμα του αδελφού, του παιδιού, του συζύγου, του πατέρα, της μάνας, του ιερέα. Ο διώκτης είναι ζωντανή εικόνα του Νυμφίου Χριστού πού ασθενεί και χρήζει άμεσης βοήθειας και διακονίας! Πολλοί από αυτούς κολλάνε την ασθένεια και πεθαίνουν πάνω στην διακονία. Είναι γνήσιοι μάρτυρες της αγάπης, άγιοι της Εκκλησίας! 

Αυτό είναι το ανατρεπτικό κήρυγμα του ευαγγελίου, αυτό είναι το ήθος του χριστιανού, αυτή είναι η δύναμη του Χριστού, η αυτοθυσιαστική έως τέλους αγάπη! 

Ας παιδαγωγηθούμε σε αυτον τον τρόπο, αν έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας.

Γεώργιος Πατρώνος: Κήρυγμα εις το ευαγγέλιον της Ε΄ Κυριακής των νηστειών

Ο μεσσιανικός λόγος του Ιησού ουσιαστικά είναι αντιεξουσιαστικός, ή προβάλλει την «εξουσία» της διακονίας. Στο ιστορικό αυτό παράλογο βρίσκεται η σοφία του χριστιανικού μηνύματος. Μια νέα λογική στα θεολογικά και πνευματικά δρώμενα: «ος εάν θέλη υμών γενέσθαι μεγας εν υμίν, εσται υμών διάκονος· και ος αν θέλη υμών γενέσθαι πρώτος, έσται πάντων δούλος». Φαίνεται πράγματι παράδοξο, όταν ανεβαίνεις στην εξουσία να προσπαθείς να υπηρετήσεις και να διακονήσεις και ενώ επιδιώκεις να είσαι ο πρώτος στο τέλος να γίνεσαι δούλος όλων. Και αυτός δεν είναι θεωρητικός λόγος. Το είδαμε να το εφαρμόζει ο Κύριος στη ζωή του.

Την εποχή εκείνη oι ηγέτες ασκούσαν μια απόλυτη εξουσία. Καταδυνάστευαν το λαό. Όλες οι ενέργειές τους στόχευαν στην κατοχύρωση και τη διασφάλιση των συμφερόντων μιας μικρής ομάδας ανθρώπων που βρισκόταν στην εξουσία και είχε δύναμη και πλούτο. Καμιά έννοια δικαίου δεν έφτανε στους μικρούς και αδύναμους. Ακόμη και η θρησκευτική εξουσία ήταν εγκλωβισμένη στη δική της αποκλειστικότητα. Θρησκευτικοί ηγέτες του ιουδαϊκού χώρου έφταναν, μάλιστα, μέχρι το σημείο να οικειοποιούνται απόλυτα και τη σωτηρία και να διακηρύσσουν ότι ούτε ο Θεός γνοιάζεται για τους αμαρτωλούς και καταφρονεμένους ανθρώπους. Προς αυτή την κατεύθυνση της απόλυτης διασφάλισης της εξουσίας, όχι μόνο στον πνευματικό, αλλά και στον κοσμικό και κοινωνικό χώρο, κινήθηκε πολλές φορές και η ιουδαϊκή μεσσιανολογία.

Η παρέμβαση του Ιησού Χριστού με τη σύνδεση της εξουσίας με τη διακονία, φάνταζε παράλογη και αποτέλεσε σκάνδαλο. Η προβολή των όρων «δούλος» και «διάκονος», ό,τι το απεχθέστερο υπήρχε για την εποχή εκείνη, θεωρήθηκε επικίνδυνη υπόθεση. Ένας Ραββί να διδάσκει κατ' αυτό τον τρόπο δεν μπορεί παρά να είναι ανατροπέας των κοινωνικών δομών και γι' αυτό πρέπει να εξουδετερωθεί. Αυτό και έγινε με τη σύλληψη και την καταδίκη του Ιησού.

Το μήνυμα, όμως, του Ιησού ευτυχώς σώθηκε. Έγινε έργο ευαγγελισμού για την ανθρωπότητα μέχρι και σήμερα. Κατά συνέπεια, θα λέγαμε, πως η διακονία πλέον πρέπει να θεωρείται δομικό στοιχείο της εκκλησιαστικής εξουσίας. Η Εκκλησία δεν ασκεί εξουσία. Διακονεί το λαό και τον κόσμο σε όλα τα επίπεδα και σε όλες τις μορφές της ζωής. Ο διάκονος και η διακονία δεν αποτελούν απλά τον πρώτο βαθμό ιερωσύνης. Συνιστά την ουσία όλης της Ιεραρχικής κλίμακας. Ιερουργώ σημαίνει διακονώ ταπεινά το λαό και καθαγιάζω τον κόσμο. Σημαίνει, πάνω από όλα, θυσιάζομαι στο βωμό του Θεού προς χάριν των ανθρώπων. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ ΤΟΥ ΠΗΓΗ