Ένα παιδικό παράπονο

 

Ο άγιος Γρηγόριος, ένας πληγωμένος ποιητής, ένας αποτραβηγμένος στην ερημιά πατέρας , για την ειρήνη της Εκκλησίας, ένας ξεχασμένος και εγκαταλελειμμένος ευεργέτης, γράφει πριν την μετάσταση του στους ουρανούς:

“Ερωτάς πώς τα ημέτερα και λίαν πικρώς. Βασίλειον ουκ έχω, Καισάριον ουκ έχω, τον πνευματικόν αδελφόν και τον σωματικόν.
“Ο πατήρ μου και μήτηρ μου εγκατέλειπόν με”, μετά του Δαβίδ φθέγγομαι.
Τα του σώματος πονηρώς έχει, το γήρας υπέρ κεφαλής, φροντίδων επιπλοκαί, πραγμάτων επιδρομαί, τα των φίλων άπιστα, τα της Εκκλησίας αποίμαντα.
Έρρει τα καλά, γυμνά τα κακά, ο πλούς εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει.
Τί χρή παθείν;
Μία μοι των κακών λύσις, ο θάνατος. Και τα εκείθεν μοι φοβερά, τοις εντεύθεν τεκμαιρομένω”.

Πώς να μην προσεγγίσεις με τρυφερότητα και συγκίνηση αυτόν τον ηγιασμένο άνθρωπο της λεπτότητας και της ευαισθησίας και της ευθύνης; Αυτόν τον άγιο παππού;

Νομίζω πώς αυτά τα λόγια από έναν κορυφαίο αγωνιστή στο τέλος της ζωής του,είναι ένα καλό μάθημα για ορισμένους αποχυμωμένους χριστιανούς, πού φοβούνται να εκφράσουν τις αδυναμίες και τα αισθήματα τους ανοιχτά και μιλούν με ελαφρότητα και κομπασμό με αγιοτικές παραπομπές χρέους υπομονής και θάρρους, θεωρούν δε προσβλητική αμαρτία την εμφάνιση οποιασδήποτε ανθρώπινης αδυναμίας και προβάλλουν προσωπεία τετελειωμένου πνευματικά ανθρώπου, τον οποίο δεν διακρίνει κανένα ίχνος κοινής ανθρώπινης έκφρασης.Η ψυχή του καθενός και ο Θεός το ξέρει…

Τελικά δεν υπάρχουν ατσάλινοι άνθρωποι. Αποδεχτείτε την αδυναμία σας.Γιατί ο Θεός μπορεί να μην αγαπά τους γογγυσμούς, είναι ευσυγκίνητος όμως στην απλότητα και την παιδικότητα μας.