ΙΕΡΕΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Δος μου κι εμένα άνεση, Παναγιά μου,
πριν ν’ απέλθω και πλέον δεν θα υπάρχω.(Αλεξ. Παπαδ.)

Κυριακή, Οκτωβρίου 26, 2014

Τρία σχόλια από το FB για τον άγιο Δημήτριο +1

Παραθέτω τρία σχόλια από το Facebook , για τον άγιο Δημήτριο, ασύντακτα μεν, αλλά εμπεριέχοντα το κλίμα της σημερινής ημέρας. Το καθένα με τον δικό του προβληματισμό.


Μου κάνει εντύπωση μια μικρή φράση από ένα πανηγυρικό αγίου πατέρα στο μαρτύριο του αγίου Δημητρίου. Δεν θυμάμαι τώρα ποιού.
Το μαρτύριο λέει του αγίου ήταν σύντομο. Λογχίστηκε και παρέδωσε την ψυχή του αμέσως, ενώ δεν παρέμεινε καιρό στην φυλακή. Σε σχέση με άλλους μεγαλομάρτυρες δεν υπέφερε μακροχρόνια και επώδυνα βάσανα.Και όμως χαριτώθηκε ισάξια από τον Θεό με τους μεγάλους μάρτυρες και θεωρείται με τον άγιο Γεώργιο ταξίαρχος(κορυφαίος) των μαρτύρων.
Αυτό οφείλεται στην τεράστια αγάπη του προς τον Χριστό και το μαρτύριο για Αυτόν, τον πόθο Του να μαρτυρήσει για Αυτόν, αυτό οφείλεται στο ότι "ηγάπησεν πολύ". Η π ρ ό θ ε σ η λοιπόν είναι η λέξη κλειδί και όπως λέει και ο Χρυσόστομος: "φιλότιμος γαρ ών ο Δεσπότης,. δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον·. αναπαύει τον της ενδεκάτης,. ως τον εργασάμενον από της πρώτης".

Δεν είναι άσχετο επίσης πώς εζήλωσε να λογχευθεί κατά πλευράν ως ο Δεσπότης. Δείγμα θείου και βαθέως έρωτος αυτή η αξίωση μίμησης!


Απόδειξη της κορυφαίας θέσεως και χάριτος πού απέλαυε, είναι η μυροβλησία, τα αναρίθμητα θαύματα και η αγάπη που τού έχει ο λαός και δη οι ορθόδοξοι βαλκάνιοι.                         


                                                    

                                              *     *     * 


Ο Θεός Δημητρίου βοήθει μοι! 

Και μετά από αυτή την κραυγή θάρρους και πίστης ο νεαρός κατηχούμενος Νέστορας, καταβάλλει θανάσιμα τον επηρμένο, αλαζόνα και φονιά Λυαίο. 

Πολύ φοβούμαι πώς στις μέρες μας θα του κλείναμε άνετα την πόρτα της σωτηρίας γιατί προέβη σε "πράξη βίας και μισαλλοδοξίας". 

Τέτοιοι κούφιοι υποκριτές καταντήσαμε οι χριστιανοί της σήμερον...




                                                   *   *   *


Υπάρχει μια ξεχασμένη εορτή. Η εορτή της σημαίας πού εορτάζουμε στις 27 του Οχτώβρη. 

Δεν ξέρω αν στα πλαίσια του ορθολογικού "εκδημοκρατισμού" του κράτους (όχι μας) και του διεθνισμού, παραθεωρήθηκε και χουντοποιηθηκε μια τέτοια εθνική εορτή. 

Αυτό πού σίγουρα ξέρω είναι πώς μας στάλθηκε επισήμως οδηγία να σημαιοστολίσουμε στις 24 του Οκτώβρη για την εορτή του ΟΗΕ και τις εκκλησίες μας.

Κόψτε συμπεράσματα τώρα για την εθνική ανεξαρτησία και τις προτεραιότητες των εθνοπατέρων. 

Ω της κατάντιας!


*    *     *


Κάθε φορά πού εορτάζουμε τό Παλληκάρι της πίστης μας - και αυτό μου συμβαίνει και με τον αη Γιώργη και τον Ταξιάρχη- οραματίζομαι την τεράστια προστατευτική του ασπίδα και την ταχεία υπέρμαχο λόγχη του να σώζει και να υπερασπίζεται αδικουμένους,πτωχούς και πένητας και καταδιωγμένους και δη χριστιανούς. Από αυτούς τους χριστιανούς, που δεν γνωρίζουν από νταηλίκια και πολέμους και διαβολικά τερτίπια και σφάζονται και ατιμάζονται σαν αρνιά . Η σκέψη και η προσευχή μου στην Μέση Ανατολή. Ο Αγιος ας γίνει για ακόμα μια φορά εν τοις κινδύνοις υπέρμαχος, τα έθνη τροπούμενος. Γιατί από τους ανθρώπους δεν υπάρχει σωτηρία. Μόνο αδιαφορία, φαρμάκι, αίμα και λόγια δηλητηριασμένα και παχιά!

Δεν υπάρχουν σχόλια: