Εκτάκτως προδημοσιεύουμε σήμερα την προγραμματισμένη για αυτό το Σαββατοκύριακο ανάρτηση στο όγδοο εωθινό ευαγγέλιο, εις τιμήν της σήμερον εορταζούσης αγίας μυροφόρου και ισαποστόλου Μαρίας.
Το σημερινό εωθινό ευαγγέλιο
είναι το όγδοο εωθινό, παρμένο από το κατά Ιωάννην ευαγγέλιον και αποτελεί
αφηγηματική συνέχεια του προηγουμένου εωθινού ευαγγελίου. Κατ’αυτήν την
περικοπή, η Μαγδαληνή Μαρία στέκεται έξω από τον τάφο του Χριστού και θρηνεί,
διότι πιστεύει πώς κάποιος σήκωσε τον νεκρό από το μνημείο. Έπειτα ορά δύο
αγγέλους και τον ίδιο τον Αναστάντα , ο οποίος την αποστέλλει στους μαθητές για
να τους αναγγείλει πώς ο Κύριος τους αναβαίνει προς τον κοινό Πατέρα και Θεό.
Η περικοπή ξεκινά αμέσως από το
σημείο, όπου ο Πέτρος και ο Ιωάννης εγκατέλειψαν έκπληκτοι και λυπημένοι τον
τάφο , αλλά παρέμεινε εκεί η αγία Μαρία θρηνώντας και κλαίγοντας.Η αγάπη της η
γνήσια και ατελεύτητη για τον Διδάσκαλο Ιησού είναι τέτοια, πού δεν την εμποδίζει
φανερά να θρηνεί για Αυτόν και να ταράσσεται έντονα, γιατί πιστεύει πώς οι
εχθροί του Χριστού, εσύλησαν τον πανάγιο Τάφο Του για να Τον συκοφαντήσουν. Ενώ
οι άνδρες μαθητές εγκαταλείπουν το σημείο της ταφής, προφανώς για να μην
προκαλέσουν τους διώκτες του Χριστού, η γυναικεία αγάπη υπερνικά κάθε φόβο και
δισταγμό.Πράγματι, σε όλες τις εποχές, ενώπιον του σκήνους ή του τάφου ενός εκτελεσμένου
και διωγμένου, πάντοτε η γυναικεία ψυχή, η μάνα, η αδελφή και η φίλη, χαίρουν
ασυλίας από τους διώκτες και καταφέρνουν να αποδώσουν τα ανθρώπινα και να
παραμείνουν σεβαστές, ακόμα και από τους πιο σκληρούς τηρητές του νόμου και της
τάξης.
Τότε η Μαγδαληνή, σκύβοντας και
πάλι προς το μνημείο, βλέπει δύο αγγέλους,έναν εκεί πού ήταν το κεφάλι και έναν
εκεί πού ήταν τα πόδια του Ιησού. Στο
σημείο αυτό καταδεικνύεται η ανάσταση και πάλι.Εκεί πού θα έπρεπε να ήταν το
θείον Σώμα, επιτηρούν και κάθονται άγγελοι, ως διάκονοι και υπηρέτες του
αναστάντος βασιλέως και δορυφόροι της δόξας Του. Εκεί πού θα έπρεπε να κείται η
πεσμένη ζωή, τώρα κείνται οι αθάνατοι άγγελοι και ποιούν τον τόπο της ήττας και
των δακρύων, σημείο της δόξας του Θεού και της ένωσης των ουρανίων, όχι μόνο με
τα επίγεια, αλλά και με αυτά τα καταχθόνια, διότι εβασίλευσεν πάνω σε όλα ο
Κύριος.Και αυτοί οι άγγελοι, φορείς της μακαριότητας και της χαράς την ερωτούν
άμεσα γιατί κλαίει. Τα ουράνια όντα , κατά χάριν μακάρια και ξένα κάθε λύπης,
αλλά και φορείς του ευαγγελισμού της αναστάσεως δείχνουν πρώτα ξενισμό για την
λύπη, εκεί πού θα έπρεπε πλέον να βασιλεύει η χαρά, δεύτερον διάθεση παράκλησης
ήτοι παρηγορίας, γιατί από την φύση τους συμπονούν, συμπαθούν και παραστέκουν τους
ανθρώπους.Και η Μαγδαληνή, συγχυσμένη και ταραγμένη, δεν αντιλαμβάνεται πώς
ενώπιον της είναι άγιοι άγγελοι, αλλά σαν να ομιλούσε σε ανθρώπους, αποκρίνεται
και λέει πώς θρηνεί επειδή σήκωσαν τον Κύριο της από τον τάφο και δεν γνωρίζει
πού Τον έβαλαν. Ω της αγάπης της αγίας μυροφόρου! Ω της πίστης της μακαρίας και
σταθερής! Ενώπιον του εσταυρωμένου και φαινομενικά ηττημένου, η αγάπη της δεν
εψύγη, δεν απογοητεύτηκε από τον μεσσία και διδάσκαλο, αλλά αντιθέτως από τους μαθητές
Του,όταν τον είδε νεκρό και καταφρονημένο, θέλει να Τον τιμήσει ως θεό και
διδάσκαλο και δεν πτοείται από τον θάνατο, αλλά το πολύτιμο Σώμα και την
γλυκεία μορφή Του ζητά για να λατρέψει και να τιμήσει!
Όταν η Μαγδαληνή απαντά έτσι στους
αγγέλους, αμέσως αντιλαμβάνεται την παρουσία του Χριστού και γυρνά προς τα πίσω
και Τον βλέπει. Δεν Τον αναγνωρίζει όμως άμεσα, γιατί όπως και στην περίπτωση
των δύο μαθητων προς Εμμαούς, εκρατούντο οι οφθαλμοί της, λόγω της αντιλήψεώς της,
της περιορισμένης, γιατί δεν πίστεψε άμεσα στην ανάσταση, αλλά είκασε πώς
κάποιος έκλεψε το Σώμα. Φανερώνεται λοιπόν ο Κύριος έξω του Τάφου στην
Μαγδαληνή, για να ανταμείψει την αγωνία και την λατρεία της και να μην την
αφήσει έρμαιο σε φόβους και δισταγμούς. Ο Χριστιανός λοιπόν πού θα εκζητήσει
και θα λατρέψει τον Κύριο με γνήσια αγάπη και πόθο προς το πρόσωπο Του, θα
αξιωθεί και της φανέρωσης και της αποκαλύψεως Του και θα λάβει τα τεκμήρια της ανάστασης
και της όντως θεότητος Του.Ο Κύριος λοιπόν, ερωτά την Μαγδαληνή, γιατί κλαίει
και ποιόν ζητεί, όχι γιατί δεν γνωρίζει το αντικείμενο της αναζήτησης και του
πόθου της, διότι ο Θεός έχει παγγνωσία και γνωρίζει τα κρύφια και τα
ανεξιχνίαστα των ανθρώπων, αλλά επειδή επιθυμεί την εξαγόρευση της, προκειμένου
να της αποδώσει διπλή την χαρά και να της δώσει και άφεση οποιασδήποτε
αμφιβολίας με την φανέρωση Του. Ομοίως και στον Παράδεισο, ο Θεός ερωτά τον
Αδάμ , πού βρίσκεται και γιατί εκρύβη, ενώ γνωρίζει την πτώση Του εκ των
προτέρων, για να του δώσει βέβαια την ευκαιρία να ζητήσει άφεση και να προβή σε
μετάνοια. Και η Μαγδαληνή, θεωρεί πώς έχει να κάνει με τον κηπουρό. Πράγματι,
εκεί πού έθαψαν Τον Χριστό ,μας λέει ο Ιωάννης ήταν κήπος και μάλιστα πλησίον
του Γολγοθά. Ακόμα και σήμερα μπορεί κάποιος να διαπιστώσει πώς στον Ναό της Αναστάσεως,
Γολγοθάς, Μνημείο και Κήπος είναι τόποι πού δεν απέχουν μεταξύ τους παρά λίγα
βήματα. Υπήρχε όντως κάποιος κηπουρός, δηλαδή άνθρωπος πού ήταν επιφορτισμένος
με την φύλαξη και την συντήρηση του χώρου. Γι αυτό και η Μαγδαληνή του
προτείνει να της πεί πού έκρυψε το Σώμα, και αυτή θα φροντίσει να Το πάρει
πίσω, αφού όπως υπονοείται θα του δώσει κάποιο χρηματικό ποσό.
Ο Χριστός όμως δεν αφήνει για
πολύ, την μαθήτρια Του στον κλύδωνα της αμφιβολίας και του πόνου, αλλά της αποκαλύπτεται
και την κατονομάζει: Μαρία. Στη βάπτιση μας δηλαδή την είσοδο μας στην
Εκκλησία, λάβαμε και το όνομα μας, πού είναι θεοφόρο και σημειοφόρο. Αυτό
δηλώνει πώς ο Κύριος μας έθεσε πρώτον κάτω από την κυριαρχία Του, αφού όποιος
ονομάζει τον δούλο Του, τον εξουσιάζει και δεύτερον σημειοί την δύναμη του
αγίου βαπτίσματος. Όπως με την γέννηση μας ήρθαμε στην ζωή, έτσι και με την βάπτιση
μας, αναδημιουργηθήκαμε και λάβαμε ύπαρξη, πρόσωπον έναντι του Θεού. Με την
επίκληση λοιπόν του ονόματος της, ο Χριστός γίνεται αντιληπτός ως Κύριος και
διδάσκαλος της από την Μαρία, γνωστός πλέον και όχι άγνωστος, με εξουσία
αποκάλυψης και οικειότητα. Και τον αποκαλεί: Ραββουνί, πού στην αραμαϊκή,κύρια γλώσσα
της εποχής, ερμηνεύεται: Δάσκαλε μου και όπως υπονοείται στρέφεται και κινείται
για να Τον κρατήσει και να Τον αγκαλιάσει από την μεγάλη της αγάπη και τον
λατρευτικό πόθο προς τον Θεάνθρωπο.
Στην συνέχεια ακούει το Μη μου
άπτου και την παραγγελία του Χριστού, πώς οι μαθητές Του, πρέπει να
πληροφορηθούν πώς αναβαίνει προς τον πατέρα τον κοινό και Θεό όλων. «Μή μου ἃπτου»,της
λέει. «Μη με αγγίζεις, μη με κρατάς»! Πολλές είναι οι ερμηνείες του μη μου
άπτου, πού κατά πολύ ξεφεύγουν από την ορθόδοξη και ορθή ερμηνεία της στάσης
του Ιησού. Άλλοι λέγουν πως ο Χριστός
ζήτησε από την Μαρία να μην Τον αγγίξει , για να μην μολυνθεί το αναστημένο
Σώμα Του. Αυτό όμως δεν ισχύει καθώς τον Χριστό αγγίζουν οι μυροφόρες στους πόδες,
όταν είπε το Χαίρετε, αλλά και αυτός ο Θωμάς. Και ο άγιος Κύριλλος μας λέει πώς
το Σώμα του Χριστού και πριν την Ανάσταση, όταν έλαβε την ανθρώπινη φύση και
μετά από αυτήν, παραμένει αμόλυντο από κάθε αμαρτία και προσβολή. Άλλοι λέγουν
πώς το μη μου άπτου, σημαίνει μη με κρατάς διότι βιάζομαι να ποιήσω την
οικονομία του πατέρα μου, με τις λοιπές εμφανίσεις και την αγία Ανάληψη.Άλλοι
λέγουν πώς δεν άφησε να Τον αγγίξει,ένεκα της απιστίας της προς την ανάσταση,
ενώ αργότερα όταν Τον προσκυνούν με τις άλλες μυροφόρες,αναγνωρίζοντας δηλαδή
την θεότητα, η Μαγδαληνή αξιώνεται να αγγίξει τους πόδας Του.Η πιο ασφαλής
ερμηνεία είναι πώς το Μη μου άπτου, αναφέρεται στην αντίληψη της Μαγδαληνής για
τον Χριστό. Εκείνη την ώρα, για την Μαρία ο Χριστός δεν είναι ο Αναστημένος
Θεός και Υιός και Λόγος του Θεού, αλλά ο φίλος και διδάσκαλος, πού πάντα ήταν
μαζί τους ως άνθρωπος και Τον οποίο ακολούθησαν από την Γαλιλαία. Ο Χριστός όμως,
όπως πρότερον είχε πεί στην Θεοτόκο,πώς δεν υπάρχει κοινό μεταξύ μας ω γύναι,
δηλαδή υπάρχει απόσταση μεταξύ Θεού και ανθρώπου, έτσι και τώρα αποτρέπει την
Μαγδαληνή να Τον αγγίξει ως ψιλό άνθρωπο και κοινό διδάσκαλο, γιατί Είναι ο
Θεός της. Η Μαγδαληνή όμως δεν μπορεί να έχει αυτή την αντίληψη, προ της πεντηκοστής
και της καθόδου του παρακλήτου, ο οποίος θα τα αποκαλύψει όλα αυτά στην Εκκλησία,
γι αυτό και ο Χριστός συνεχίζει και λέει: Μη με αγγίζεις. Δεν ανέβηκα βέβαια
ακόμα προς τον Πατέρα μου. Δηλαδή, δεν αναλήφθηκα ακόμα για να σας στείλω το
άγιο Πνεύμα και να σας αποκαλύψει την θεότητα μου, ώστε να γνωρίζεις ποιος είμαι
και να αισθάνεσαι την πρέπουσα συστολή.
Αντιθέτως, όμως δεν την
αποτρέπει να αναγγείλει όλα αυτά στους μαθητές Του, αλλά της λέει:Πήγαινε προς τους
αδελφούς μου και πές σε αυτούς πώς: Ανεβαίνω στον πατέρα και πατέρα σας και Θεό
μου και Θεό σας! Ανεβαίνω σημαίνει πώς από στιγμή σε στιγμή επίκειται η ανάληψη
μου, επιστρέφω εκεί απ όπου ως Θεός δεν χωρίστηκα ποτέ!Έχετε θάρρος και
παρηγοριά, διότι Αυτός πού ζήσατε μαζί του επί τρία έτη και Τον θεωρήσατε
διδάσκαλο και ψιλό άνθρωπο, εσταυρωμένο και ηττημένο και εβδελυγμένον ως
νεκρόν, είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, είναι οντως Αναστάς, γιατί είναι η Ζωή
και η αυτοζωΐα. Μη λυπείσθε και μην αδημονείτε πλέον, γιατί είμαι ο Θεός και
Λόγος, είμαι ο νικητής του κόσμου. Η κάθοδος μου στον κόσμο και η σάρκωση μου,
δεν εμείωσε την θεότητα και παντοδυναμία μου, αλλά και εδημιούργησε την εκκλησία, την αδελφότητα
των πιστών στο όνομα μου. Γι αυτό και ο Πατέρας μου είναι δικός σας Πατέρας!
Εμέ κατά φύσιν, εσάς δε με την ηθική έννοια και με αυτή του Κυρίου και
δημιουργού σας. Ο Θεός μου, διότι ο Πατέρας μου είναι η αρχή της θεότητας μου
ως Θεού και ως άνθρωπος είναι Θεός μου, είναι και δικός σας Θεός, είναι ο Ων, Αυτός
πού ζει εντός σας και κυριαρχεί πάνω στην εξουσία του θανάτου, Αυτός πού μού
έδωσε την εξουσία. Σε Αυτόν λοιπόν αναβαίνω και εσείς χαρείτε, διότι η ανάβαση
μου, συνεπάγεται την κατάβαση άλλου παρακλήτου, άλλου παρηγορητή, του αγίου
Πνεύματος. Διά του Αγίου Πνεύματος, πού θα είναι για πάντα παρόν μέσα στην
Εκκλησία, θα είναι και ο Παντοδύναμος Θεός και εγώ ο Υιός και Λόγος Του, πού σας
αγάπησα και σας εξέλεξα ανάμεσα στους ανθρώπους, αεί παρόντες μέσα στην
Εκκλησία. Και τους ονομάζει αδελφούς πλέον τους μαθητές ο Χριστός, όχι μόνον
διότι έχουν κοινό Πατέρα και Θεό,αλλά επειδή έχουν ξεφύγει ,όπως τους προείπε
στον μυστικό Του δείπνο, από την τάξη των δούλων και έχουν ανέλθει στην τάξη
των φίλων, των αγαπημένων δηλαδή. Και γι αυτούς τους αγαπημένους έδωσε εκείνος
την ζωή Του πάνω στον Σταυρό.Αναβαίνω όμως σημαίνει και συναναβαίνω, συνανυψώ και εσάς διά της αναστάσεως στην πρότερη κατάσταση και την υψηλή θεωρία, πού τώρα ως αφώτιστοι στερείστε.
Πήγε λοιπόν, η Μαρία προς τους μαθητές
και τους απήγγειλε πώς είδε τον Κύριο και όλα όσα της παρήγγειλε για να τους πεί.
Και εμείς λοιπόν, ήρθαμε εδώ στον Ναό, για να ακούσουμε τον ευαγγελισμό και την
αποκάλυψη της Εκκλησίας, μέσω του λόγου των αποστόλων, των προφητών και των
αγίων Πατέρων, πώς όντως δηλαδή είδαν τον Αναστάντα Νικητή του Θανάτου και τους
επιφόρτισε να αναγγείλουν το ευαγγέλιο της σωτηρίας στους αδελφούς Του, δηλαδή
σε εμάς την αγαπημένη Του εκκλησία, για την οποία έχυσε το πανάγιο Αίμα Του.
Αυτού του ευαγγελισμού είναι επιφορτισμένη η Εκκλησία στους οικείους της και
στα έθνη και αυτό πού έχει σημασία , είναι πώς ο ευαγγελισμός από την Εκκλησία,
δεν είναι μόνον αυθεντικός, αλλά και αποκλειστικός. Η Εκκλησία έχει την δύναμη
και την χάρη της μετάδοσης και της ερμηνείας του Λόγου. Με αυτή την πίστη ,ας παραμείνουμε
και εμείς στους πανάγιους κόλπους της για να αξιωθούμε την θεοφάνεια και
αποκάλυψη του Χριστού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου