Κόντρα στους σύγχρονους μονοφυσιτισμούς

H Εκκλησία μας εορτάζει αύριο την μνήμη των αγίων και θεοφόρων Πατέρων της τετάρτης εν Χαλκηδόνι οικουμενικής Συνόδου, πού διατράνωσε την υποστατική ένωση των δύο φύσεων Θεού και Ανθρώπου στο ένα Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. 

Με αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισε την αίρεση του μονοφυσιτισμού, κατά την οποία η θεϊκή φύση του Χριστού απορρόφησε την ανθρώπινη και έτσι ο Χριστός είχε μόνο μία φύση την θεϊκή. 

Προσέξτε την καταραμένη αίρεση του μονοφυσιτισμού γιατί είναι διαχρονική μέσα στην Εκκλησια. Πολλοί θέλουν την Εκκλησία σαν ένα θρησκευτικό παρωχημένο οικοδόμημα πού να ασχολείται με νεφελώματα και θεωρίες και να ΜΗΝ έχει ΛΟΓΟ στην κοινωνία και τον κόσμο των ανθρώπων. Πολλοί από αυτούς τους πνευματολόγους δεν είναι απ εξω αλλα εντός της εκκλησίας και αυτό ειναι το χειρότερο. 

Αλλά στους χαλεπούς καιρούς πού ζούμε δεν είναι μονον αυτό μονοφυσιτισμός είναι και η περιφρόνηση του άρτου και της διακονίας του άλλου. 

Εκκλησία δεν είναι μόνο θυμιάματα και προσευχές είναι και άσκηση σώματος και διανομή άρτου και διακονίας του ανθρώπου πού πάσχει και στερείται. Βέβαια σήμερα από την Εκκλησία αυτό θέλουν οι περισσότεροι, να μετατραπεί σε κοινωνικό ίδρυμα και να ξεχάσει την πνευματική της αποστολή . Να μην δίνει δηλαδή Χριστό και ευαγγέλιο, αλλά μόνον φαΐ και ρούχα και να γίνεται ένα σιωπηρό δεκανίκι του συστήματος, για να μην ξεβολεύει τον απνευμάτιστο κόσμο με τον λόγο της.Και ενώ το κάνει βέβαια χωρίς να την προσκαλέσει κανείς,να κατηγορείται και για αδράνεια από ανθρώπους πού δεν έχουν προσφέρει ψίχουλο στην ζωή τους, αλλά μάλλον έχουν αποθηκεύσει προς ίδιον όφελος και ολόκληρο το ψωμί στο ταμείο τους και ξέρουν μόνο να αγαπολογούν. Έχουμε δηλαδή έναν αντίστροφο μονοφυσιτισμό! 

Όμως ορθοδοξία είναι αυτή η υποστατική ένωση των δύο φύσεων Θεού και Ανθρώπου στο ένα Πρόσωπο και αυτό μεταφέρεται και στην Εκκλησία. Ουτε θεολογία και πνευματική ζωή χωρίς διακονία και λόγο, ούτε κοινωνική προσφορά χωρίς θεολογία και πνευματική παρουσία. Το Πνεύμα να καθοδηγεί την ιστορική μας παρουσία και η ιστορική μας παρουσία να εμπνέεται από το Πνεύμα. Έτσι ούτε φιλόσοφοι απλοί είμαστε, αλλά ούτε και ανθρωπιστές χωρίς Θεό.

Η Εκκλησία δίνει Ποτήριον και Λόγον στον κόσμο. Αυτή ειναι η αποστολή της και από αυτό το Ποτήριο και τον Λόγο εμπνέεται και η πρακτική αγάπη προσφοράς και διακονίας και όχι το αντίστροφο, όπως ο Θεός προσέλαβε άνθρωπο στο πρόσωπο του Χριστού και όχι ο άνθρωπος προσέλαβε θεόν.