Εξ αμαρτιών

Αυτές τις μέρες θυμόμαστε την καταστροφή της Μάνας Σμύρνης και την μικρασιατική Γενοκτονία.

Όσο και αν θέλουν μερικοί υδαροί και ανέραστοι, να μιλάνε για συνωστισμούς και για σωβινισμό,όταν επανέρχεται με πόνο γνήσιο το θέμα, εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την Ιωνία, την Μάνα του Πολιτισμού και τον χώρο της Αποκαλύψεως. Εκεί πού δοξάστηκε και λατρεύτηκε ο Λόγος και από τους αρχαίους και από τους Χριστιανούς.Αν την ξεχάσουμε να κολλήσει η γλώσσα μας στο λάρυγγα μας, κατά το ψαλμικό.

Πολλοί είναι αυτοί πού εξαντλούνται στις μαρτυρίες και τα μαρτύρια, όμως εμείς ως χριστιανοί ποιμένες, θα αναφερθούμε στα αίτια. Και αυτά τα αίτια δεν έχουν να κάνουν με πολιτικές επιλογές, διχασμούς εθνικούς και αποτυχημένες στρατιωτικές επιλογές. Αυτά είναι τα εξωτερικά αίτια και γεγονότα τα οποία αξιολογεί η Γραφίδα της Ιστορίας των ανθρώπων.

Η Σμύρνη και η Ανατολία χάθηκαν εξ αιτίας των αμαρτιών τους. Ο λύχνος της Εκκλησίας έσβησε γιατί η χριστιανική Σμύρνη κατήντησε Σύβαρις, Σόδομα και αρχαία Ρώμη και βίωσε την εγκατάλειψη του Θεού.Ήδη οι σύγχρονοι Γέροντες μίλησαν για μία πολιτεία πού υπερπερίσεψε η αμαρτία.

Μπορεί σήμερα να μιλάμε για βαθύ πολιτισμό και παράδοση και να καυχώμαστε για την πολιτεία την ονειρεμένη, αλλά οι πνευματικοί νόμοι λειτουργούν αλλιώς. Όπου υπαρχει ακμή οικονομική και πολιτιστική, εκεί εμφιλοχωρεί και η πνευματική παρακμή και η φιλαμαρτία, η υπερβολή και η ύβρις.Τα πολλά λεφτά φέρνουν και τις πολλές αμαρτίες. Η ευδαιμονία τον ηδονισμό. Η τρυφή φέρνει την λήθη του Θεού. Και η Σμύρνη ήταν όχι μόνο σειρήνα και σύμβολο εθνικό, αλλά και εταίρα παραδομένη στις απολαύσεις και τον αισθησιασμό.Γι αυτό και έσβησε ο λύχνος της.

 Διαβάζοντας την Παλαιά Διαθήκη, αλλά και την Καινή και τους Πατέρες, βλέπουμε μια προτίμηση του Θεού στην νομαδική ζωή, στην αποποίηση της ιδιοκτησίας, στην εξάρτηση από το θέλημα Του, στην περιπλάνηση και τον μακαρισμό των ταπεινών και των αγροίκων. Η πόλη θεωρείται κοιτίδα της ανομίας, του δόλου και του τόκου, όπου αφού οι πολίτες της φτάσουν σε οικονομική και πολιτιστική άνθηση μετά πέφτουν σε υπερβολές και λατρεύουν τα είδωλα.Ο πολιτισμός, για τον οποίο τόσα γράφονται και υψούνται, ταυτίζεται με την ύβρη της Βαβελ.

Η αμαρτία της Σμύρνης ήταν η υπερβολή και η πλαστή μακαριότητα της. Και αυτή είναι η αμαρτία κάθε κοσμόπολης και μεγαλούπολης. Εκεί πού συντίθεται πολιτισμός, πεθαίνουν άνθρωποι από πείνα και άλλοι παραδίνονται στην ειδωλολατρεία των σεβασμάτων τους.

Μπορεί όλα αυτά να διαβάζονται ως μία καταδίκη και αρά, αλλά δεν έχω αυτή την πρόθεση. Καταγράφω μόνον αυτό πού είδαμε και αυτό πού πάντα αποδεικνύεται. Με πολύ πόνο.