Για το ηλεκτρονικό χρήμα

Με ρωτάνε για τις κάρτες και το ηλεκτρονικό χρήμα, και τί να πώ; 

Βαδίζουμε σε μια αχρήματη κοινωνία, η οποια δυστυχώς δεν είναι ο αχρήματος κοινωνιστικός παράδεισος, πού ονειρεύτηκαν κάποιοι, αλλά η αποθέωση του δαιμονικού νεοφιλελευθερισμού. 

Να μην πιάνει ο άλλος χρήμα στα χέρια του για να μην είναι κύριος του εαυτού του, αλλά ένα καλύτερα ελεγχόμενο πιόνι, ένας εξαρτημένος απρόσωπος αριθμός.

Πολλοί λένε πώς θα πάρουν τα βουνά και όλοι δίνουν εσχατολογικό χρώμα στο συμβάν.Να σας πώ όμως πώς εγώ έχω δεί ήδη την εσχατολογία και την τυρρανία του αντιχρίστου στην κοινωνία μας πολύ πριν από κάθε κάρτα. 

Πιστεύετε πώς ο φτωχούλης του Θεού, για τον οποίο δεν υπάρχει σήμερα και αύριο, ενδιαφέρεται αν θα εξασφαλίσει το σιτηρέσιο του με χρήμα ή κάρτα ή σε άλλη προοπτική με δραχμή ή με ευρώ; 

Ανάμεσα μας πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι πού θα στερούνται το ψωμί, είτε με κάρτα είτε με μάρκες, είτε με ευρώ, είτε με δουβλόνια. Άνθρωποι ισοπεδωμένοι και ενδεείς, πού δεν θα πάει κανένας φωτισμένος γέροντας ή ιεροκήρυκας να ταΐσει τα παιδιά τους όταν λιμοκτονήσουν και δεν ενδιαφέρονται αν οι συναλλαγές γίνονται με κάρτες ή νομίσματα, πολύ απλά γιατί δεν έχουν πρόσβαση πια στις συναλλαγές. 

Τετοια ψευτοδιλήμματα αφορούν εμάς τους μικροαστούς χριστιανούς πού έχουμε ένα κομμάτι ψωμί και το μόνο πού μας αφορά είναι αν θα έχουμε χρήματα στο πορτοφόλι ή αν θα παραβιαστεί η πολύτιμη ελευθερία μας. Αγνοούμε πώς η ελευθερία μας είναι ήδη κατηργημένη γιατί υπάρχουν επαίτες του αρτου γύρω μας και από κάτω μας.

Οσο υπάρχει ένας πεινασμένος, εμείς μιλάμε ακόμα για ελευθερία και δικαιώματα;

 Η φιλοσοφία και η θεολογία εν πολλοίς είναι πολυτέλεια αυτών πού έχουν στέγη και ψωμί, ενίοτε και μέγαρα. Ο φτωχός άνθρωπος δεν έχει τον χρόνο και την διάθεση να ασχοληθεί με τον Θεό και τις μεγάλες ιδέες, αλλά ζει στην κόλαση του επιούσιου.

Και όλη αυτή την κόλαση την συντηρούμε εμείς οι άνθρωποι της καλής πρόθεσης και των μεγάλων ιδανικών. 

Για αυτό ο θυμόσοφος λαός έλεγε πώς εμείς οι φτωχοί αμαρτάνουμε κάθε μέρα. 

Θα δώσουμε λόγο, όλοι μας, άρχοντες και μικρομεσαίοι για τους ελαχίστους αδελφούς του Χριστού γιατί δεν τους δώσαμε χώρο να σκεφτούν και τα πνευματικά, αλλά τους καταδικάσαμε σε ισόβια μέριμνα για τον κόσμο. 

Εξαιρούνται βεβαια οι εκούσια και αυτοθέλητα φτωχοί της ασκητικής μας παράδοσης. Εκεί έχουμε θυσία και ασκηση.Αυτοί έχουν εγκαταλείψει τα εν κόσμω, αλλά όχι τους εν κόσμω.