Στην χώρα των Γαδαρηνών

Η αυριανή περικοπή αναφέρεται στο θαύμα πού έγινε στην χώρα των Γαδαρηνών.

Μας θυμίζει πώς το κακό δεν είναι απρόσωπο και αφηρημένο, αλλά έχει όνομα και επηρεάζει τον άνθρωπο μέσα στην καθημερινότητα του.

Ο διάβολος είναι ο κατ εξοχήν εχθρός του ανθρωπίνου γένους και η κυριότερη επιτυχία του είναι να μας πείσει πώς δεν υπάρχει. Σήμερα βέβαια αυτό πού κατάφερε είναι να μας πείσει, ακόμα και σε εκκλησιαστικούς και θεολογικούς κύκλους, πώς είναι κάτι γενικό, απρόσωπο και αφηρημένο και εντοπίζεται μόνο σαν έννοια στην δυστυχία και τις αναποδιές της ζωής. Έτσι γίνεται πιό ελέγξιμος από κάποιους ανθρώπους, πού φοβούνται να αντιμετωπίσουν τους δαίμονες τους, κυριολεκτικά και μεταφορικά.Η ύπαρξη όμως ανθρώπων κυριευμένων από τον σατανά, η επιστροφή στην μεσαιωνική σατανολατρεία, οι μαγικές πράξεις και η γυμνή τη κεφαλή αφοσίωση κάποιων άλλων στο κράτος του εωσφόρου, αποδεικνύουν το αντίθετο.

Ο Χριστιανός έχει όλα τα μέσα για να τον αντιμετωπίσει μέσα στην Εκκλησία και πουθενά αλλού. Πέρα από τα αγιαστικά μέσα(ευχές, εξορκισμοί,παρακλήσεις, αγιασμοί), η Εκκλησία υπερπροβάλει πρώτον την εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία.

Στην πρώτη αφαιρούμε κάθε δικαίωμα από τον σατανά πάνω μας. Με την δεύτερη θωρακιζόμαστε με την δύναμη του Χριστού, ο οποιος εξήλθε νικών ίνα νικήση.

Αυτό πού μας πληγώνει σαν ιερείς είναι η εξάπλωση της μαγείας σε όλα τα στρώματα του κοινωνικού ιστού. Προσωπικά, οι εννιά στους δέκα αγιασμούς πού προσκαλούμαι να κάνω αφορούν είτε υποψία είτε πραγματικότητα μαγείας. Υπάρχει ασφυκτική κακία και ζοφερό σκοτάδι εκεί έξω. 

Παλινδρομούμε ή μήπως δεν πάψαμε ποτέ να είμαστε περισσότερο από φονιάδες για τον αδελφό μας; Οι απαντήσεις δικές σας.

Να ξέρουμε πώς τίποτα στην Εκκλησία μας δεν γίνεται αυτόματα, μηχανιστικά και μαγικά.

Η Εκκλησία μας δίνει τα αγιαστικά μέσα και μας παρέχει και τα μυστήρια. Δεν είναι όμως μια αντιμαγική εταιρία. Χρειάζεται πίστη, συνείδηση, προσπάθεια, κατανόηση, εμπειρία. 

Προσευχή και νηστεία μαζί με Θεία Κοινωνία, βαθιά πίστη που να συνοδεύει τις αγιαστικές πράξεις, ταπείνωση και γνήσια μετάνοια στην εξομολόγηση, αγώνας για να πραγματωθεί η χάρη . 

Δεν πολεμάμε τον σατανά με μαγικά μέσα, αλλά με όλη την δύναμη και την συναίσθηση της αναξιότητας μας και της εξάρτησης από τον Θεό. 

Ο σατανάς δεν φοβάται το θυμίαμα, αλλά την προσευχή πού το συνοδεύει. Δεν φοβάται τον άνθρωπο πού ανάξια κοινωνεί ή επιφανειακά μετανοεί, αλλά μάλιστα και τον χρησιμοποιεί. Δεν φοβάται την νηστεία χωρίς ευσπλαχνία, ούτε την καταφυγή στον Ναό, χωρίς ταπείνωση, όταν συνοδεύεται δηλαδή από έπαρση. 

Η Εκκλησία επίσης δεν είναι ακόμα ένα μέσο ή ένα καταφύγιο από τα πολλά. Είναι το μοναδικό. Και να μην ξεχνάμε πώς η αναφορά μας είναι στον Χριστό. Όταν η αναφορά μας είναι στον Χριστό η δύναμη του εχθρού εκμηδενίζεται.