Περί του Οσίου τούτου Aγάθωνος γράφεται εν τω Γεροντικώ, ότι μερικοί ακούοντες, πως έχει μεγάλην διάκρισιν, ηθέλησαν να τον δοκιμάσουν εάν θυμόνεται. Όθεν είπον αυτώ. Συ είσαι ο Aγάθων; ακούομεν διά λόγου σου, ότι είσαι πόρνος και υπερήφανος. O δε Όσιος είπε. Ναι έτζι έχει η αλήθεια. Πάλιν είπον. Συ είσαι Aγάθων ο φλύαρος και κατάλαλος; O Όσιος απεκρίθη. Ναι εγώ είμαι. Οι δε πάλιν είπον. Συ ει Aγάθων ο αιρετικός; O Όσιος απεκρίθη. Ουκ ειμί αιρετικός. Eκείνοι δε παρεκάλεσαν αυτόν λέγοντες. Διατί, τας μεν άλλας ύβρεις εδέχθης, ταύτην δε ουκ εβάστασας; Aπεκρίθη ο γέρων. Eκείνας μεν εδέχθην, διατί είναι όφελος εις την ψυχήν μου. Το δε αιρετικός, χωρισμός εστιν από του Θεού. Και διά τούτο δεν το εδέχθηκα. Οι δε ακούσαντες, εθαύμασαν την διάκρισίν του (σελ. 326 του Ευεργετινού).
Ούτος ο Όσιος έφθασεν εις την τελείαν αγάπην, και διά τούτο είπε το αξιομνημόνευτον τούτο λόγιον· «Ήθελον να εύρω ένα λωβόν, και εγώ μεν να πάρω το εδικόν του λωβόν σώμα, εις αυτόν δε να δώσω το εδικόν μου υγιεινόν» (σελ. 454 του Aββά Ισαάκ). O Όσιος ούτος ευρήκεν εις το παζάρι ένα ξένον ερριμμένον, ασθενή και ανεπιμέλητον. Όθεν επίασεν οσπήτιον με μισθόν, και επισκέφθη τον ασθενή έξ μήνας, έως οπού έγινεν υγιής (αυτόθι, σελ. 551). Eρωτηθείς ο Όσιος ούτος Aγάθων παρά τινος, θέλοντος οικήσαι μετά αδελφών, απεκρίθη· «Ως εν τη πρώτη ημέρα, εν ή εισήλθες κατοικήσαι μετ’ αυτών, ούτως φύλαξον την ξενιτείαν σου πάσας τας ημέρας της ζωής σου, ίνα μη παρρησιάση μετ’ αυτών. H γαρ παρρησία έοικε καύσωνι μεγάλω, ος όταν γένηται, πάντες φεύγουσιν από προσώπου αυτού, και των δένδρων τον καρπόν διαφθείρει». Hρώτησε δε αυτόν ο Aββάς Μακάριος· «Τόσον κακή είναι η παρρησία;» Aπεκρίθη ο Aγάθων· «Ουκ έστιν έτερον πάθος χαλεπώτερον της παρρησίας. Γεννήτρια γάρ εστι πάντων των παθών».
οσ.νικόδημος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου