Άγιος Αμφιλόχιος επίσκοπος Ικονίου-Δύο περιστατικά από τον βίο του

 

Ὑπάρχουν δύο βίοι του, αὐτὸς ὁ ἀρχαῖος καὶ ὁ βίος τὸν ὁποῖον συνέγραψε ὁ Συμεὼν ὁ Μεταφραστής.

Αὐτὸς ὁ πιὸ ἀρχαῖος βίος του λοιπὸν μᾶς λέει ὅτι ἦταν κάποιος μοναχὸς ποὺ ὀνομαζόταν Ἀμφιλόχιος. Καὶ ἦταν δίκαιος καὶ θεοσεβὴς καὶ ὅτι αὐτὸς ὁ μοναχὸς ὁ Ἀμφιλόχιος ζοῦσε σὲ ἕνα σπήλαιο καὶ ζοῦσε μὲ αὐστηρὴ νηστεία καὶ διεκρίνετο γιὰ τὴν ἁγιότητα καὶ τὴν ἀρετή του. Ἐξ’αἰτίας λοιπὸν αὐτῆς τῆς ἁγιότητος καὶ ἀρετῆς του τὰ χρόνια ποὺ ἐμόναζε ἀφοῦ ἐγνώρισε τὸν Μ.Βασίλειο κάπου ἐκεῖ στὴν Καππαδοκία, κάποια φορᾶ λέει ἐχήρευσε ὁ θρόνος τοῦ Ἰκονίου, «…», τοῦ ἐμφανίστηκε τὸ βράδυ Ἄγγελος Κυρίου καὶ τοῦ εἶπε: «…» Ἀμφιλόχιε νὰ πᾶς στὸ Ἰκόνιο, γιὰ νὰ ποιμάνεις ἐκεῖ τα πρόβατα τοῦ Χριστοῦ. «…» Αὐτὸς ὅμως δὲν ἐπείστηκε. «…» Καὶ τὴ δεύτερη φορὰ ἀπείθησε ὁ Ἀμφιλόχιος. «…» Δὲν πρέπει εὔκολα νὰ πιστεύουμε στὰ ὁράματα καὶ στὶς ὀπτασίες. Πρέπει νὰ ἀντιδροῦμε. Δυὸ φορὲς τοῦ ἐμφανίστηκε Ἄγγελος καὶ δὲν δέχθηκε αὐτὴ τὴν ὀπτασία ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος. ‘Ελεγε γὰρ ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ Σατανᾶς μετασχηματίζεται εἰς Ἄγγελο Φωτός. «…» Σήκω ἀπὸ τὸ κρεβάτι σου καὶ πήγαινε ἐκεῖ πού σοῦ εἶπα. Τρίτη φορά. «Καὶ ἀναστᾶς» σηκώθηκε ὁ Ἀμφιλόχιος «κατέσχεν αὐτόν», τὸν ἐπίασε τὸν Ἄγγελο, τὸν ἐπίασε, ἔλα ἐδῶ, πού μοῦ ἐμφανίζεσαι τρίτη φορὰ τώρα, «….». Ἅμα εἶσαι Ἄγγελος τοῦ Θεοῦ ἔλα νὰ κάμουμε μαζὶ προσευχὴ πρὸς τὸν Θεὸν «καὶ εὐθέως κλίνει τὴν κεφαλὴν ὁ Ἄγγελος Κυρίου καὶ ἐβόησε λέγων Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ· πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου» καὶ πείσθηκε πλέον ὁ Ἀμφιλόχιος ποὺ δὲν ἦταν σατανικὴ ὀπτασία ἀλλὰ ἀγγελικὴ ὀπτασία. Καὶ τὸν πῆρε ἀπὸ τὸ δεξί του χέρι ὁ Ἄγγελος τὸν Ἀμφιλόχιο καὶ τὸν πῆγε μὲς στὴν ἐκκλησία καὶ ἄνοιξαν αὐτόματα οἱ πόρτες τῆς ἐκκλησίας, μέσα στὴ νύχτα, χωρὶς νὰ ἔχουν κλειδιά, ἄνοιξαν ἀμέσως οἱ πόρτες τῆς ἐκκλησίας « …» σᾶ νὰ ἦταν γιορτή «…» τὸν πῆραν μοναχοί, Ἄγγελοι ὡς μοναχοί, τὸν πῆραν τὸν Ἀμφιλόχιο καὶ τὸν πῆγαν στὸ θυσιαστήριο «…». Τὸν χειροτόνησε ὁ Ἄγγελος. Τὸν χειροτόνησε ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς Ἐπίσκοπο τήν ὥρα ἐκείνην ἐκεῖ, παρισταμένων Ἀγγέλων, ἐμφανιζομένων ὡς μοναχῶν «…». Καὶ ὁ Ἄγγελος καὶ ὅλοι οἱ μοναχοὶ ποὺ ἐμφανίστηκαν ὡς Ἄγγελοι, ἐξαφανίστηκαν.

Καὶ τὴν ἄλλη μέρα λέει ἑπτὰ Ἐπίσκοποι «…». Ἔδωσε ἐντολὴ ὁ Θεὸς καὶ σὲ ἑπτὰ Ἐπισκόπους νὰ πᾶν καὶ νὰ τὸν βροῦν καὶ νὰ τὸν χειροτονήσουν Ἐπίσκοπο «…» Ἐγὼ εἶμαι ὁ Ἀμφιλόχιος μοναχός «…» πῆγαν νὰ τὸν ξαναχειροτονήσουν οἱ Ἐπίσκοποι. «…» Μὴ μὲ ξαναχειροτονήσετε, μὲ χειροτόνησαν Ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ Ἐπίσκοπό του Ἰκονίου «…». Χειροτονήθηκε λοιπὸν ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους. Ἕνα περιστατικὸ εἶναι αὐτό.

Τὸ δεύτερο περιστατικὸ εἶναι πολὺ χαριτωμένο καὶ ἔχει σχέση μὲ τὸ πῶς κατόρθωσε ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος ὁ Ἰκονίου, νὰ πείσει τὸν Αὐτοκράτορα Θεοδόσιο, νὰ καταπολεμήσει τοὺς ἀρειανούς. Δὲν ἦταν σίγουρος ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ὁ Αὐτοκράτωρ Θεοδόσιος πῶς πρέπει νὰ καταπολεμήσει τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου, τῶν ἀρειανῶν. Καὶ ὑπάρχει πολὺ μεγάλη ἱστορία ἐδῶ γύρω ἀπὸ τὸ θέμα αὐτό, δὲν μᾶς παίρνει ὁ χρόνος νὰ σᾶς τὴν πῶ, θὰ σᾶς τὴν πῶ μόνον ὅπως σύντομα τὴ λέει τὸ Συναξάρι, καὶ ἡ ἱστορία αὐτὴ ἔχει ὡς ἑξῆς:

…Ὁ Άρειος ἐδίδασκε πὼς τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Υἱός, ὁ Λόγος, δὲν εἶναι ἴσος μὲ τὸν Πατέρα, εἶναι κατώτερος ἀπὸ τὸν Πατέρα. Δὲν εἶναι καν Θεός, ὅτι εἶναι κτίσμα, εἶναι ἄνθρωπος. Τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος εἶναι κτίσμα, εἶναι ἄνθρωπος. Ὑποτιμοῦσε ἑπομένως ὁ Ἄρειος, περιφρονοῦσε τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Υἱό. Τί νὰ κάνει λοιπὸν τώρα ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος γιὰ νὰ θείξει τὸν Αὐτοκράτορα καὶ νὰ τοῦ πεῖ ὅτι δὲν εἶναι κακὸ πράγμα πού ὑποτιμάει ὁ Ἄρειος τό δεύτερο πρόσωπο, τὸν Υἱό Του; Ποῦ ὑποτιμάει τὸν Υἱό Του; Καὶ ἔκανε λέει τὴν ἑξῆς σκηνή. Τί ἔκανε: Πῆγε λέει ἐκεῖ ποὺ ἦταν μία μέρα συγκεντρωμένοι ὅλοι ἐκεῖ «…» τοῦ ἔλεγε νὰ διώξει τοὺς ἀρειανοὺς καὶ νὰ δώσει τὶς ἐκκλησίες στοὺς Ὀρθοδόξους….

Βρῆκε ἕνα κόλπο, μιὰ μηχανή, ἕνα τέχνασμα ὁ Ἀμφιλόχιος, ποιὸ τέχνασμα: Πῆγε λοιπὸν στὰ ἀνάκτορα «…» ἐκεῖ ποὺ καθόταν ὁ πατέρας ὁ Αὐτοκράτωρ μαζὶ μὲ τὸν γιὸ τὸν Ἀρκάδιο, τὸν Βασιλιὰ τὸν χαιρέτησε μὲ σεβασμό, τὸν Ἀρκάδιο ὅμως τὸν περιφρόνησε. Τὸν υἱὸν τοῦ Βασιλέως. «…» Θύμωσε ὁ Βασιλιὰς καὶ περιγράφεται αὐτὴ ἡ ὀργὴ του ἐκεῖ καὶ τί εἶπε ἐναντίον τοῦ Ἀμφιλοχίου καὶ θεώρησε «δὲν χαιρετᾶς τὸν γιό μου, αὐτὸν δὲν χαιρετᾶς εἶναι σᾶ νὰ βρίζεις κι ἐμένα, γιός μου εἶναι, γιατί δὲν τὸν χαιρετᾶς;». «…» Βλέπεις Βασιλιά μου ὅτι ἐσὺ δὲν ἀντέχεις τὴν ἀτιμία τοῦ παιδιοῦ σου, τοῦ υἱοῦ σου ἀλλὰ στενοχωριέσαι καὶ στρέφεσαι ἐναντίον μου; «…» Νὰ ξέρεις λοιπὸν ὅπως ἐσὺ στεναχωριέσαι ἔτσι καὶ ὁ Θεός, αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι βλασφημοῦν τὸν Υἱό Του, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοὺς ἀποστρέφεται καὶ τοὺς μισεῖ. «…» τότε κατάλαβε ὁ Βασιλεὺς ἀπὸ τὴν σκηνὴ αὐτή «…» κι ἔγραψε νόμους κι ἔλαβε μέτρα ἐναντίον τῶν αἱρετικῶν…