O άγιος Κήρυκος δεν ήταν χαμένος στην μετάφραση

Η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα τη μνήμη ενός μάρτυρα, του τρίχρονου Κήρυκου. Είναι γνωστό, πώς η μητέρα του Ιουλίττα συνελήφθη σαν χριστιανή και οδηγήθηκε μπροστά στον ηγεμόνα. Αυτός , σαν γνήσιο όργανο του διαβόλου, προσπάθησε να πάρει με το μέρος του τον μικρό, με κολακείες και έντονο ψυχολογικό πόλεμο .

Τί ανείπωτη δειλία και τί μεγάλη πτώση και ήττα για έναν ηγεμόνα να πέφτει στις κολακείες προκειμένου να κάμψει ένα νήπιο. Ο διάβολος λένε αγιογραφείτaι σμικρότατος σε σχέση με τους μάρτυρες του Χριστού στις εικόνες μας και αυτό κρύβει βαθιά σοφία.Τότε το νήπιο με "φωνήν υποψελλίζουσαν το όνομα του Ιησού" στράφηκε προς την μητέρα του και στην πρόκληση του τυρράνου να βλασφημήσει το όνομα του Χριστού, τον εφτυσε και του κατάφερε με όση δύναμη "ηδύνατο" μια κλωτσιά στην κοιλιά. Ο τύρρανος νικημένος και παράφρων πέταξε το θαρραλέο νήπιο στα σκαλιά του ανακτόρου και έθραυσε το κεφάλι του. Είναι γνωστό πώς μαρτύρησε ο άγιος τρίχρονος στρατιωτης του Χριστού κατ'αυτόν τον τρόπο. Έπειτα ακολούθησε και η μητέρα με μαρτυρικό θάνατο.



Λοιπόν , ποιός δίδαξε σε αυτό το τρίχρονο νήπιο το θάρρος και την ομολογία και την ευλογημένη ευχή του Ιησού
( με υποψελίζουσα φωνή επικαλείτο το όνομα του Ιησού κατά το συναξάρι) και την τέτοια και τόση συνείδηση ώστε να διακρίνει την Αλήθεια από την απάτη και την Ζωή από τον θάνατο;

Ας πούμε πώς η μητέρα του, του ενέπνευσε τόση θερμή αγάπη. Ας πούμε πώς του έδωσε την χριστιανική λεγόμενη αγωγή. Δεν είμαι ειδικός παιδαγωγός και δεν γνωρίζω κατά πόσον μπορείς να εμφυσήσεις σαν γονιός τέτοια στέρεα πίστη και τόση θερμή αγάπη σε ένα νήπιο τριών ετών. Δεν ξέρω καν αν τα νήπια κινούνται περισσότερο από την ανάγκη της ασφάλειας προς το θέλημα των γονέων,από βρεφικό ένστιχτο ή αν έχουν τέτοια διαμορφωμένη συνείδηση ώστε να διακρίνουν μεταξύ Χριστού και διαβόλου και μάλιστα μπροστά σε κολακείες και απειλές φανταχτερών ηγεμόνων.



Ήταν λοιπόν ασφαλέστατα ο Χριστός που του φώτισε την συνείδηση. Ήταν ο Χριστός και το Πνεύμα που του εμφύσησαν το θάρρος, την ορμή και τον έρωτα. Ας πούμε πώς εμιμείτο την μητέρα του στα περί την Ευχήν. Πάντως αυτή στερεώθηκε και γιγαντωθηκε μέσα του και έδωσε καρπούς πνευματικούς επειδή ΚΑΙ τα παιδιά δύνανται να θεολογούν και να καταλαβαίνουν και να γινονται δοχεία της χάρης και του Πνεύματος. Ναι ίσως τα αθώα και αγνά νήπια να είναι πιο εξοικειωμένα από μας στο θεολογείν και ας μην έχουν σε καθημερινή χρήση στο λεξιλόγιο τους τις έννοιες, ουσία, μέθεξη,ενέργεια, προοδευτισμός και συντηρητισμός!



Γι 'αυτό και τα παιδιά των χριστιανών δεν είναι "χαμένα στην μετάφραση" κύριοι θεολόγοι της αναγέννησης και της αναμόρφωσης της λατρείας, ούτε αποκομμένα από λατρεία και μέθεξη και αγιασμό για ένα τέτοιο εξωτερικό όχημα όπως είναι η γλώσσα. Τα παιδιά κατέχουν την ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Είναι οι ομιλούντες και οι συνομιλούντες με τον Θεό. Εμείς είμαστε πού όσο μεγαλώνουμε χάνουμε επαφές και παλεύουμε για να βρούμε συννενόηση με την άλλη άκρη του σύρματος! Και αυτό γιατί δεν είμαστε πια νήπιοι. Το να είσαι θεολόγος είναι κάτι σπανιότατο πια. Γίναμε όλοι μεγάλοι και ξύπνιοι, γεμάτοι αγωνίες και θεωρίες μεγαλίστικες. Αναλωνόμαστε στο να εφευρίσκουμε κώδικες ενώ καταφέρνουμε να αγνοούμε την μόνη διάλεκτο. Και ενώ κάνουμε θεό το νου και την διάνοια, είμαστε περισσότερο α-νόητοι και α-διανόητοι παρά ποτέ.



Κάτω, πιο χαμηλά από το θεολογικό μας μπόι και έξω από την οπτική γωνία των μεγάλων μας κύκλων ζουν οι νήπιοι. Μόνο οι νήπιοι και οι άγιοι γνωρίζουν την γλώσσα του Θεού . Και μήπως οι άγιοι δεν έζησαν σαν βρέφη στην αγκαλιά του Πατέρα τους;