Προκλήσεις

Δίπλα στους ουρανοξύστες βρίσκονται και ετοιμόρροπες καλύβες.

          Την ώρα που οι μεγιστάνες του πλούτου απολαμβάνουν τα λουκούλλεια  γεύματα τους, εκατομμύρια πεινασμένοι θρηνούν τη φτώχεια τους.

          Δίπλα στους ήρωες τιμώνται και οι προδότες.

          Δίπλα στους ειλικρινείς βρίσκονται και οι εκμεταλλευτές

          Δυστυχώς από τότε που εμφανίζεται η κοινωνική ζωή οι άνθρωποι έχουν χωριστεί σε τάξεις. Τα συμφέροντα, οι σκοπιμότητες και οι εγωισμοί έκαναν τους ανθρώπους να διακρίνονται σε επίσημους και ανεπίσημους, σε δούλους και ελεύθερους. Δεν είναι νοητό λ.χ. ο εφοπλιστής να κάνει παρέα με τον μούτσο, εκτός κι’ αν ναυαγήσει και ο δεύτερος σώσει τον πρώτο. Δεν μπορεί ο βιομήχανος να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον εργάτη του, εκτός κι’ αν θέλει να τον κολακεύσει για να τον εκμεταλλευτεί περισσότερο. Δεν είναι και τόσο συνηθισμένο να συνομιλεί, να συσκέπτεται, να συναναστρέφεται ο διάσημος φιλόσοφος, ποιητής, συγγραφέας, επιστήμονας με τον αμόρφωτο λαό, εκτός κι’ αν όλοι αυτοί χρειάζονται τον λαό για να τον κάνουν όργανο τους και να πετύχουν τα σχέδια τους.

          Έτσι οι διαχωρισμοί συνεχίζονται και σήμερα. Μόνο που παρουσιάζονται με καινούργια κουστούμια για να εξαπατούν ευκολότερα.

          Σήμερα οι παλιοί δουλοπάροικοι λέγονται εργάτες.

          Οι τύραννοι, προϊστάμενοι.

Οι τσιφλικάδες, εργοδότες.

Οι σκλάβοι ,υφιστάμενοι η υπάλληλοι.

Έτσι οι διακρίσεις προσφέρονται ευκολότερα.

Πολλοί νομίζουν πως είναι γεννημένοι για αφεντικά, για προϊστάμενοι, για πλούσιοι και για ανώτεροι. Δεν καταδέχονται ν’ ασχοληθούν με άλλο ρόλο στη ζωή τους. Θεωρούν τον εαυτό τους προνομιούχο και απαιτούν από τους άλλους να τους υπηρετούν.

Και φυσικά κανείς δεν πρέπει να αμφισβητεί τα προσόντα τους, όταν βέβαια τα διαθέτουν. Ούτε και τις ικανότητες τους ή το ρόλο που έπαιξαν στην ιστορία και την κοινωνία. Αυτό θα ήταν εγκληματικό.

Έχουν όμως το δικαίωμα αυτοί να κάνουν τους άλλους να νοιώθουν μειονεκτικά απέναντι τους; Δικαιούνται να προβάλλουν προκλητικά τον πλούτο, τη θέση, τη μόρφωση, την κοινωνική προβολή τους και ό,τι άλλο σημαντικό διαθέτουν;

Γιατί λ.χ. ποιος απ’ αυτούς μπορεί να μας πει, ότι ο πλούτος και η «ιδιοκτησία» κατά κανόνα, δεν είναι αδίκημα εις βάρος του λαού; Ή ποιος μπορεί να καυχηθεί για τα διάφορα ταλέντα του, ότι δεν είναι ανόητος, αφού του είναι δοσμένα από τον Θεό;

Εξ άλλου όλοι οι τιτλούχοι παίρνουν υπόσταση από το λαό και τους κατωτέρους τους. Υπάρχει στρατηγός χωρίς στρατιώτες; Άρχοντες χωρίς λαό; Προϊστάμενοι χωρίς υφισταμένους;

Γιατί λοιπόν κύριοι ανώτεροι διαχωρίζετε τους εαυτούς σας από το λαό; Γιατί καταδυναστεύετε συνειδήσεις κύριοι «πνευματικοί ηγέτες»;

Δεν βλέπετε πως πολλές φορές ένας αγράμματος μπορεί να έχει ήθος ανώτερο από το δικό σας και περισσότερη αξία απ’ ολους σας; Ας πούμε, πόσοι υψηλά ιστάμενοι θα μπορούσαν να σταθούν μπροστά στο ύψος ενός Σωκράτη ή ενός Μ. Αντωνίου, που δεν διέθεταν πλούτο ή περγαμηνές;

Καλό θα ήταν οι νομιζόμενοι «μεγάλοι και σπουδαίοι» να χαμηλώνετε λίγο, να συγκαταβαίνετε, γιατί και ο πιο «άσημος» ή «κατώτερος» άνθρωπος κρύβει μέσα του το άφθαστο κάλλος της εικόνας του Θεού. Και αν έχει καλλιεργήσει τη θεία εικόνα και το ήθος του τότε το μεγαλείο του θα είναι αιώνιο. Θα λάμψει τελικά, γιατί αυτός είναι ο σκοπός της εν Χριστώ ζωής.

Μην πλανάσθε!  Από το ότι τώρα το πρόσωπο του λαού σπαράζει κάτω από τα τραγικά προσωπεία της ιστορικής αναγκαιότητας. Θα έρθει όμως η ώρα που θ’ αποδοθεί το μεγαλείο του το οποίο δεν θα μπορέσει κανένας να το αμαυρώσει.                  

          

π.Γ.Στ. 

πηγή 

Σχόλιο: Αμήν πάτερ μου, αμήν.