Τί τίτλο να βάλει κανείς εδώ;

 

Υπάρχουν κάποιοι , αξιόλογοι κατά τ'αλλα αδελφοί, πού ντρέπονται να ομολογήσουν δημόσια πώς είναι χριστιανοί. Ιδία μπροστά σε διανοητές του συρμού ή ψευδοφιλοσόφους πού θεωρούν την ύπαρξη κάθε παραδοσιακής αξίας-ίδε και θρησκεία στην κάθε μορφή- πράγμα όχι απλά παρωχημένο, αλλά και επικίνδυνο για τα σχέδια τους. Και τα σχέδια τους; Η διατήρηση της πόζας- αντικαταβολή στην όποια τους ύπαρξη στο κοινωνικό στερέωμα. Μια πόζα πού όπως όλες οι πόζες κρύβουν  τεράστια κενά, πράγματα δηλαδή κωμικώς υπερτιμημένα,ασήμαντα στην πλατειά ιστορία των ανθρώπων.Τέτοιων παλιάτσων λάτρεις και τιμητές υπάρχουν αυτοί οι φοβισμένοι. Γράφουν και ψελλίζουν  εγκώμια στην Παναγιά και τους αγίους, στον υπέροχο Χριστό, με την απαραίτητη επισήμανση στην προμετωπίδα-σαν λάβαρο αυτό διά τας περιστάσεις- “ δεν πιστεύω καν”  ή “  παραμένω ουδέτερος θαυμαστής Του”. Προδίδουν καταφανή γεγονότα και απλανείς πίστεις για κωμικοτραγικά ανταλλάγματα.Και αυτό θεωρείται κοσμική σοφία και γενναιότητα.


Τους φαντάζομαι άλλοτε δεισιδαίμονες, στην παραθρησκευτική τους κρυφή ανασφάλεια να χαιδεύουν κάποιο αρχαίο χαϊμαλί της γιαγιάς τους-έτσι για γούρι - και άλλοτε σε μια κρίσης μετανοϊκής αυτοσυνειδησίας, να προσπαθούν να διακρίνουν τα σπαράγματα της χαμένης τους παιδικότητας σε μια εικόνα ψηλά-πάντα ψηλά- στο εικονοστάσι. Πολλές φορές χωρίς να μπορούν να διακρίνουν τίποτα, ώσπου νά'ρθει ο πειρασμός του φόβου, η παραίτηση, η αναισθησία. Την ίδια στιγμή βέβαια  εξουθενώνουν την στιγμιαία εκείνη κρίση της συνείδησης τους , ντύνοντας τον εαυτό τους με τα λαμπρά ονόματα του  “ τραγικού προσώπου”  και  του

“  τάλανος νοσταλγού”  και  βαφτίζουν τις τύψεις   “ανόητες εμμονές και φοβίες, πέραν κάθε παραδεκτής λογικής,  ανάξια πράγματα για συνειδητοποιημένους δηλ. ανθρώπους”...!


Φεύ των ανθρώπων...!


Όταν σκέφτομαι την παράνοια αυτού του κόσμου, την λυσσαλέα ορμή του άρχοντα του απατεώνος αιώνος, προσπαθώ να κατανοήσω μια τέτοια μικροψυχία και από ανθρώπινη συναμαρτωλότητα και ξαφνική σπάνια αλληλεγγύη για το δύστροπον του χαρακτήρα μου τους βαφτίζω αυθαίρετα  “κρυπτοχριστιανούς” . Είναι σαν Πέτρος,Θωμάς και Ιούδας να αλληλοπεριχωρούνται σε ένα τρισυπόστατο δραματικό πρόσωπο, πού δεν έχει κουράγιο να ξαναμπεί σε πορεία αλήθειας και αυτό αξίζει μια συμπόνοια. Ποιός άλλωστε από μας δεν έχει μπεί κάποτε σε κάποιο βαγόνι στο τρενάκι του παρανοϊκού τρόμου;


Κάποτε, όμως ειλικρινά θυμώνω. Είναι πού μεγαλώνουν και τα παιδιά τους, και τα παιδιά των παιδιών τους σε αυτή την δειλή απάτη. Και την δειλία τους είναι δύσκολο να την χωρέσω. Όταν η δειλία γίνει καθεστώς και κληρονομημένο “προνόμιο”  δεν έχουμε το δικαίωμα να ελπίζουμε σε φωτεινότερους κόσμους. Τότε θα πάρω την τσαλακωμένη εκείνη πίστη πού την πέταξαν, επικίνδυνη και τρομερή και αχρείαστη για τα παιδαγωγικά τους πλάνα και θα την 
περιθάλψω , να την κάνω να φανεί φωτεινότερη να στραβώσω την προστυχιά μπας και γίνει έλεγχος και ξύπνημα και επιστροφή. Εγώ ο μικρός και ανάξιος.


Η μόνη αλήθεια είναι ίσως πώς ψάχνω μέσα στα βλέμματα αυτών των ανθρώπων να βρώ ίχνος αλήθειας. Και όταν δεν βρίσκω, νιώθω μισός μες στον κόσμο. Ο ένας είμαστε δεμένος με τον άλλο. Όταν ο άλλος είναι στο σκοτάδι, πώς μπορεί το έτερον ήμισυ να εγείρει δικαιώματα στο φώς;


Ελέησον με...