Μαθαίνεται ἡ Ἀγάπη,
Μαθαίνεται ἀπὸ μέσα, ἀποστηθίζεται.
Ὅπως ἡ θλίψη, ὅπως ἡ ἔκσταση.
Τ' ἄφωνα ψάρια δὲν πηγαίνουν
Σχολεῖο νὰ μάθουν τὴ σιωπή,
Τὴν ἐκθαμβωτικὴ θαλάσσια ἀγάπη
Μὲς σὲ βαθειὰ κρησφύγετα.
Τὰ ἐρωτικὰ πουλιὰ δὲ μελετοῦν
Μαθήματα ἀγάπης• δὲ γράφουν
Τὶς τέσσερες πράξεις της
Στὶς πλάκες τους οἱ πεταλοῦδες.
Ἴσως μονάχα οἱ Ἄγγελοι νὰ μαθαίνουν
Λέξεις, ὀνόματα, κομμένες συλλαβές,
Συλλαβίζοντας τὸν ἔρωτα μὲς στὴν οὐράνιαν ἐρημία.
Ἴσως νὰ ξέρουν καλὰ τὴ σιωπὴ τῆς Ἀγάπης,
Τὴ γλῶσσα τῆς σιωπῆς, τὸν ἀνεκλάλητον ἔρωτα τῶν πραγμάτων.
Αὐτὴ τὴ γλῶσσα, αὐτὴ τὴ Μουσική,
Αὐτὴ μαθαίνουν τὰ δάχτυλά μου.
Τὰ δάχτυλά μου, τὰ χείλη μου, τὰ ἔκπληχτα μάτια.
Ἀπὸ Σπύρου Κοκκίνη 6η ἔκδ,
«Ἀνθολογία Νεοελληνικῆς Ποίησης»
Ἐκδ. Ι.Δ. ΚΟΛΛΑΡΟΥ & ΣΙΑΣ Α.Ε., Ἀθῆναι 2000.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου