Δύο παλιά μου κείμενα για την εβδομάδα της βαγιανής(πλέκοντας βάγινους σταυρούς)

1.Και σήμερα πρεμιέρα...

"Η ζωή δεν είναι πρόβα-η κάθε μέρα είναι πρεμιέρα", έλεγε ο Peter Daniels. Μια πιό οικεία και αρχαιότερη εμπειρία από τα δικά μας τα γεροντικά θέτει την ανάγκη στο να "βάζουμε αρχή" κάθε μέρα και στιγμή. Να λοιπόν που φτάσαμε στην ημέρα της οποίας την "εσπέραν ιδείν ουκ ηλπίζομεν". Στην έξοδο της μεγάλης τεσσαρακοστής, όταν όλα λογικά θα μοιάζουν χαλαρότερα και πιο "φωτεινά" γιατί πλησιάζει η χαρά και η δικαίωση του Πάσχα, η Εκκλησία αντιπροτείνει μεγαλύτερη εντατικότητα στην άσκηση, εντονότερη ανάγκη για μετάνοια και προσευχή και επιστροφή. Κάθε μέρα των νηστειών είναι μια Καθαρά Δευτέρα. Ο πιστός καθημερινά ορμά σε πνευματικούς αγώνες και ζητά την πολυπόθητη κάθαρση. Όμοια κάθε μέρα της τεσσαρακοστής είναι μια σταυροπροσκύνηση. Ο πιστός έχει εμπρός του νοερά τον σταυρό και τον εσταυρωμένο. Μυείται στο σταυροαναστάσιμο ήθος. Σταυρώνεται για τον κόσμο για να δει την ανάσταση. Τέλος , κάθε μέρα της σαρακοστής είναι ένα μεγάλο Σάββατον. Κάθε μέρα και στιγμή σαρακοστινή φέρει κάτι απο την κρυφή γοητεία και προσμονή του μεγάλου Σαββάτου. "Τί σήμερον; Σιγή πολλή"! Η Εκκλησία μας ζητά να ψηλαφήσουμε το μυστήριο του τάφου και του θανάτου, μέσα από τον δικό μας εκούσιο τάφο που έσκαψε η μετάνοια. Όχι πλέον τον ανθοστολισμένο της αμαρτίας τάφο στον οποίο κρύβονται μέσα σε ηδονή τεχνητή οι ανίδεοι, αλλά σε τάφο ζωής, νεκρώσιμης χαράς. Το ψηλαφητό σκοτάδι της σαρακοστής είναι πρόσκαιρος Άδης Ελπίδας και όχι απελπισίας. Εντός ολίγου θα λάμψει το ανέσπερο φως που θα λούσει ουρανόν και γη και τα καταχθόνια. Ας βάλουμε αρχή λοιπόν για να φωτιστούμε. Από τώρα θα λάμψει για μας. "Έλαμψεν η χάρις σου Κύριε" και ιδού και αυτή την ώρα την ενδεκάτη ακόμα "καιρός ευπρόσδεκτος" ακόμα καιρός μετανοίας".

 

 

2.Tην ψυχωφελή πληρώσαντες τεσσαρακοστήν...

"Την ψυχωφελή πληρώσαντες τεσσαρακοστήν" οδεύουμε πλέον πρός την εβδομάδα του πάθους και της δόξας. Η πασχαλινή πορεία μας, κάθε πασχαλινή πορεία μας μες στην μεγαλοβδομάδα, είναι μια μικρογραφία της σταυροαναστάσιμης ζωής μας, εφ'όσον βέβαια βιώνουμε και ζούμε τον Χριστό καθημερινά. Γι'αυτό και αυτές τις μέρες που έρχονται η καρδιά μας σκιρτά μυστικά και μας στέλνει απόκρυφα μηνύματα χαράς και πόνου. Πρόκειται η ψυχή μας να βιώσει βαθιά και από κοντά, σαν μικρή αδελφή του εσταυρωμένου που τον ακολουθεί στο ταξίδι Του, όλα αυτά τα μεγάλα μυστήρια στα οποία παιδεύεται όλη τη διάρκεια του χρόνου. Μακάριοι είμαστε αν ο σταυρός και η ανάσταση του Χριστού φωλιάζουν στην καρδιά μας συνεχώς σαν μυστήρια αψηλάφητα αλλά πάντα ζωντανά και καίρια για τις αποφάσεις και το δράμα του βίου μας. Τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν μας είναι γνωστά. Είναι η διαρκής επανάληψη, ο διαρκής αγώνας με τον θάνατο και την κατάλυση του. Ανανέωση είναι η μεγαλοβδομάδα και τα Πάθη της και αναβάπτιση στο ορθόδοξο ήθος και μυστήριο. Αν η αγωνία του Σταυρού και η χαρά της ανάστασης μου είναι πράγματα οικεία και γνωστά, πράγματα που τα νιώθω και τα ζω στο πετσί μου και προχωρώ στην άσκηση τους, αν όλα αυτά που θα εκτυλιχθούν ενώπιον μου τα ζώ στο διηνεκές και δεν είναι μια ψιλή ιστορική ανάμνηση αρχαίων γεγονότων, τότε έχω κερδίσει το παιχνίδι της ζωής, το παιχνίδι των ερωτημάτων, τότε δεν ζω εγώ πραγματικά, αλλά ζει εν εμοί Χριστός.

Μακάρι να ήταν έτσι και για την φτωχή μου ψυχή. Μακάρι να ήταν έτσι για όλον τον κόσμο.

Πραγματική ευτυχία, είναι να ακολουθείς τον Αρχιμάρτυρα Χριστό σε γολγοθά που σε τσακίζει χωρίς να σε ισοπεδώνει,έτσι... μόνο για την αγάπη του Χριστού. Να πίνεις από το αίμα Του, να λούζεσαι στον ιδρώτα Του, να κρύβεσαι μυστικά στις πληγές Του. Και αφού πεθάνεις και ταφείς για τον ψευτόκοσμο της αμαρτίας, να συνανασταίνεσαι μαζί Του .

Και αυτό κάθε ώρα , κάθε στιγμή, για χρόνια. Μέχρι την τελείωση σου.

Είθε...