«Τα Χριστούγεννα στους τοίχους…» Γράφει ο: π. Ιερόθεος Ανδρουτσόπουλος

   Kάπου πιο μακριά, εκεί σε μια άλλη ήπειρο, σε μια κοσμοπολίτικη γωνιά αυτού του πλανήτη, στο κέντρο της Times Square στη Νέα Υόρκη, υψώθηκε λίγες ημέρες πριν τα Χριστούγεννα μια τεράστια γιγαντοαφίσα που περνούσε το δικό της μήνυμα, που εξέφραζε τη μυωπική προοπτική της λογικής, των στενόμυαλων δημιουργών της.

Κρατήστε το Merry (δηλαδή την εορταστική ατμόσφαιρα) και πετάξτε τον μύθο ( δηλαδή την γέννηση του Χριστού)».  

    Μα κάπου πιο κοντά, εδώ στην Ελλάδα σε ένα μικρό καλντερίμι, γραφικό και παραδοσιακό , σ’ ένα τοίχο είδα ένα νέο να γράφει το δικό του μήνυμα στον κόσμο. Άλλωστε είναι μόδα και ίσως μια ευκαιρία αυτά τα μηνύματα στους τοίχους σήμερα, κάπως έτσι εκφράζουν οι νέοι την άποψή τους.

«Ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή»π. Πορφύριος.

   Τα δυο παραπάνω μηνύματα στους τοίχους παρουσιάζουν δυο διαφορετικούς κόσμους, δυο ξένες μεταξύ τους λογικές, δυο αντίθετες αντιμετωπίσεις των καταστάσεων της ζωής.

   Έρχονται Χριστούγεννα, πλησιάζουν οι ωραίες και γιορτινές αυτές ημέρες, δυστυχώς όμως σ’ ένα κλίμα σύγχυσης της λογικής, απογοήτευσης και κατάρρευσης των όποιων ονείρων για αυτή τη ζωή, απελπισίας και απομάκρυνσης από τον αληθινό Θεό, την όντως Ζωή. Και πρέπει σήμερα εμείς, να ζήσουμε Χριστούγεννα, μέσα σ’ αυτήν την κατάσταση. Να απολαύσουμε τις ημέρες αυτές, ως κάτι το μοναδικό και ανεπανάληπτο. 

    Μα αν πρόκειται μόνο για την εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών, ξέρετε καλύτερα από εμένα ότι γρήγορα σβήνει, όπως τα λαμπάκια από τα  δέντρα που μετά τις γιορτές , θα πάρουν την θέση τους στις αποθήκες για να χρησιμοποιηθούν και πάλι  του χρόνου. Όπως ο εξωτερικός διάκοσμος, στους δρόμους και στα σοκάκια, στις αυλές και στα μπαλκόνια των σπιτιών, που γιατί όχι έχουν την δική τους άποψη, έρχονται όμως ως κάτι το ψεύτικο και πλασματικό να μας υπενθυμίσουν πως πρέπει να είμαστε χαρούμενοι και με πρόσωπα χαρωπά.  Αν αυτή είναι η εορταστική ατμόσφαιρα των εορτών, τόσο υλική, τόσο ψεύτικη, τόσο γήινη, μάλλον δεν θα την προτιμήσουμε έστω και αν εξωτερικά μας δελεάζει. Αν αυτή έρχεται απλώς να ταιριάξει με την μεγάλη σε σημασία και αξία γιορτή των Χριστουγέννων, τότε δεν μπορούμε να την αρνηθούμε.

   Πάντως θα ήταν ωραίο, πολύ πνευματικό και ουσιαστικά ωφέλιμο να επιλέξουμε ως στάση ζωής αυτόν τον Μύθο της αφίσας. Να ζήσουμε Χριστούγεννα με Χριστό, να επιλέξουμε την ταπεινή φάτνη της Βηθλεέμ για σπιτικό μας, να ακολουθήσουμε τον Χριστό που στον κόσμο αυτό δεν είχε που την κεφαλήν κλίναι, να αρκεστούμε στην ζεστασιά από την ανάσα των ζώων, απορρίπτοντας την ψυχρότητα των ανθρώπων, να γευτούμε την απόρριψη της κοινωνίας, μιμούμενοι τον Χριστό που όλοι του έκλεισαν τις πόρτες, να γεμίσουμε με χαρά και χάρη αφήνοντας ως δώρο στο ταπεινό βρέφος της Βηθλεέμ όχι χρυσάφια και ασήμια, που δεν τα έχουμε, μα τα πολύτιμα μαργαριτάρια της μετανοίας, που μπορούμε να δώσουμε.  

Τότε όντως τα Χριστούγεννα  δεν θα τελειώσουν με το τέλος των γιορτών, αλλά θα παραμείνουν για εμάς όχι ένας μύθος, που τον ακούσαμε και είπαμε να τον ακολουθήσουμε αλλά μια πραγματικότητα που την γευτήκαμε και προτιμήσαμε να την ζήσουμε.

 

 

αναπλαστική σχολή πατρών